Men zegt vaak: er loopt iets mank in de communicatie

tussen moslims en christenen. En dan denkt men

weleens dat de moslims te sterk zijn. Maar volgens

mij zijn de christenen te slap. Wat er in heel wat Antwerpse

scholen gebeurt, stemt mij tot nadenken.

Godsdienst komt er nauwelijks ter sprake, tenzij de

islam. Als een leraar vraagt wie nog gelovig is, steken

vaak alleen de moslims hun hand op. Die spreken

dan zo enthousiast over de ramadan dat ook Belgische

klasgenoten eraan willen meedoen. Want ,,zoiets

hebben wij niet’’, zeggen ze dan. Wellicht is de

aantrekkingskracht van de islam op intellectuelen

niet groot, maar op jongeren blijkbaar wel. De islam

springt in het gat van onze spirituele leegte.

Daarom denk ik dat Europa gebaat is bij een levendig

christendom. Dat christendom hoeft zeker niet

agressief te zijn. Het moet geloven in zijn zaak en dat

geloof doorgeven aan jonge mensen. Het christendom

heeft belangrijke troeven. In deze gemondialiseerde

wereld is de typisch katholieke boodschap van

wereldwijde verbondenheid zeer actueel. Dat gedachtegoed

mogen we niet opgeven.

Ik heb absoluut geen heimwee naar de dominante

positie van de kerk en de persoonlijke gewetensvrijheid

is een belangrijke verworvenheid, maar ik denk

wel dat er vandaag nood is aan vrijmoedige getuigenissen.

Als christenen dat niet meer doen, dan zullen

jonge mensen die weg niet meer vinden