Parabeltje van een plattelandsdiaken

Bidden op jouw manier

Het feest van de heilige Antonius abt te Grimminge

Op woensdag 17 januari vieren wij in de kerk van Grimminge de heilige Antonius abt. (Zie bedevaartvaantje!). Ook dit jaar is er een gebedsdienst gepland om deze grote heilige te vieren.

Er wordt door de oudste inwoners van Grimminge verteld dat vroeger, op het feest van sint Antonius abt, de kerk van Grimminge volledig bezet werd door bedevaarders. Meestal bleven zij daarna ‘hangen’ in een van de talrijke herbergen die Grimminge toen rijk was. Je gelooft het niet? Vraag het maar aan de oudste inwoners!

Vandaag is er geen grote bedevaart meer en toch blijven heel wat mensen het belangrijk vinden om de heilige Antonius te herdenken. Sommigen doen daar meewarig over. Maar is het gedenken van een heilige niet een vorm van geloven in de verrijzenis. God is een God van levenden en niét van doden, ook niet van ‘dode’ heiligen. Een heilige vereren betekent dat je gelooft dat hij/zij leeft bij God.

Er is echter nog een andere reden waarom het zinvol is een heilige te vieren. Een heilige is een patroon. Dat woord ‘patroon’ is heerlijk dubbelzinnig: het betekent zowel een ‘model’ als een ’voorspreker’. De heilige Antonius is vandaag nog altijd een ‘patroon’, ‘een model’. Hij leert ons hoe wij in onze levensomstandigheden op enthousiaste wijze kunnen geloven. Deze heilige is een ook een ‘voorspreker’. Ook vandaag pleit hij voor ons bij God.

Toch blijven sommigen dit soort vroomheid bedenkelijk vinden. Doen zij dat terecht? Lees dan onderstaand parabeltje!

Mozes en de herder

In het leven van Mozes komt volgens een joodse volkstraditie een opmerkelijke passage voor.

Mozes ontmoet in de woestijn een herder.
Hij brengt de dag samen met de herder door en helpt hem bij het melken van zijn schapen.

Aan het eind van de dag ziet hij dat de herder de beste melk die hij heeft in een houten nap giet, die hij op enige afstand op een platte steen plaatst.

Dan vraagt Mozes hem waar dat voor dient, en de herder antwoordt:

- “Dat is de melk voor God.”

Mozes snapt het niet en vraagt wat hij bedoelt.

De herder zegt:

- “Ik neem altijd de beste melk die ik heb om die aan God te offeren.”

Mozes die veel meer verstand heeft dan de herder met zijn naïeve geloof, vraagt hem:

- “En drinkt God die op?”

- “Ja”, antwoord de herder, “dat doet hij”.

Dan ziet Mozes zich verplicht de arme herder voor te lichten en hij legt hem uit, omdat God zuiver geest is, geen melk drinkt.

Toch is de herder er zeker van de Hij dat wel doet, en zo redetwisten zij een poosje. Het loopt hier op uit dat Mozes tegen de herder zegt dat hij zich achter de bosjes moet verbergen om te zien of God inderdaad de melk komt opdrinken.

Mozes gaat dan de woestijn in om te bidden.

De herder verbergt zich, het wordt nacht en in het maanlicht ziet de herder een klein vosje uit de woestijn komen aantippelen; het kijkt rechts, het lijkt links en gaat recht op de melk af, likt die op en verdwijnt weer in de woestijn.

De volgende morgen vindt Mozes de herder helemaal ontdaan en terneergeslagen.

- “Wat is er aan de hand?” vraagt hij.

De herder zegt:

- “U had gelijk, God is zuiver geest en Hij heeft mijn melk niet nodig.”

Mozes is verbaasd. Hij zegt:

- “Je zou blij moeten zijn; je weet nu meer van God dan eerst.”

- “Dat wel”, zegt de herder, “maar het enige wat ik kon doen om mijn liefde voor Hem tot uitdrukking te brengen is mij nu ontnomen.”

Mozes begrijpt wat hij zeggen wil. Hij trekt zich terug in de woestijn en bidt met aandrang. In de nacht spreekt God tot hem in een visioen:

- “Mozes, je hebt verkeerd gedaan. Het is waar dat Ik zuiver geest ben. Maar toch heb Ik de melk die de herder mij offerde altijd in dank aanvaard als het bewijs van zijn liefde, maar omdat Ik als zuivere geest die melk niet nodig had, deelde Ik hem met dat kleine vosje, dat zo dol is op melk.”

Wie heeft volgens jou het gelijk aan zijn kant: Mozes of God?