DIE DRONG EN DIE DIENDExml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

de vuilhoop brandde

we steken hem geregeld in brand

om het grootste vuil wat weg te krijgen

en de hoop te doen slinken

ik zat met die brandgevaargedachten

ik dacht:

als we nu weer eens brandoefening hielden?

zo gezegd zo gedaan

wonder wat je dan gebeuren ziet:

sommigen lopen her en der

anderen blijven steenkalm

en stellen rustige handelingen

op een mum van tijd

had iedereen iets in zijn hand

dat water bevatten kon

het vreemde was wel

het vormen van de ketting:

iedereen stond ofwel bij het water

ofwel bij het vuur

middenin stond niemand

iedereen wil wel op een efficiënte plaats staan

de plaatsen van de niet zo duidelijk efficiëntie

die van de dienstbaarheid

blijven leeg

het was een spel

en het werd ook gespeeld

en toch werd de brand pas geblust

maar dan ook op één twee drie

van het ogenblik dat iedereen

in de efficiëntie van de groep begon te geloven

in het begin was er niets anders

dan dringen

ieder met zijn eigen potje

rond de pomp die maar niet rap genoeg water gaf

pas wanneer werd ingezien

dat rustig je beurt afwachten

tot de ene die pompte

één na één de potjes en emmers gevuld kreeg

ogenschijnlijk trager

maar in feite vlugger ging

kreeg iedereen vertrouwen in de ketting

dus in elkaar

dus in iedereen

dus ook in degenen

die niets zag

noch het water

noch het vuur

maar die enkel maar doorgaf

die enkel maar diende

Luc Versteylen

Deze parabel van Luc Versteylen heeft mij aan het denken gezet. Over de efficiëntie van de groep die alleen mogelijk wordt door degenen die dienen. Degenen die enkel maar doorgeven. Eigenlijk zijn degenen die dienen bemiddelaars, go-betweens! Zonder hen kan de ketting niet gevormd worden. Helaas staan velen liever bij het vuur of bij de pomp!