Bouwstenen voor een relatie

4. Vruchtbaarheid
Waaruit put een relatie haar leven?
Wat zijn haar levensaders?
Of anders uitgedrukt: welke zijn de onmisbare bouwstenen (hoekstenen) van een relatie, met name van de huwelijksrelatie?

De vier bouwstenen zijn:
1. Wij en ons
2. Vergeving
3. Aanvaarding
4. Vruchtbaarheid

4. Vruchtbaarheid

Vruchtbaarheid, niet allen in de enge zin van voortplanting, maar in de evangelische zin van ‘zout, ‘licht’ en ‘zuurdeeg’, is levensnoodzakelijk voor het relatieleven.

Niets is zo verstikkend voor een relatie als zelfgenoegzaamheid, een ‘egoïsme à deux’. Niets is een grotere illusie dan te denken: ‘Wij twee zullen het wel redden; anderen hebben met onze relatie geen uitstaans’.

Veel verloofden koesteren die illusie. Gelukkig is dat vaak een uiting van een groot vertrouwen in hun relatie. Maar intussen vergeten zij dat hun relatie niet uit de lucht is komen vallen maar het resultaat van wat mensen generaties lang in relatiewaarden hebben geïnvesteerd. Meer dan men beseft wordt men door anderen gevormd – jammer genoeg ook vaak misvormd – om op een bepaalde manier als gehuwden door het leven te gaan. Het beeld dat onze samenleving gehuwden lijkt voor te houden is dat van ‘getrouwde eenlingen’. Als anderen hun stempel kunnen drukken op het relatieleven, dan is het omgekeerd ook waar dat gehuwden door hun manier van huwen een grote invloed hebben op het relatieleven van anderen.

Er zit in het huwelijk een kapitaal aan relatieleven, en ik meen dat gehuwden dat nog te weinig investeren in anderen. Het is zoals bij elk kapitaal: als men het niet investeert verschrompelt het en verliest het met de dag aan waarde.

Gehuwden zouden zich meer de vraag moeten stellen:’Wie heeft er wat aan dat wij van elkaar houden?’

Ik zinspeel hiermee op vormen van engagement waarin de relatie zelf wordt geïnvesteerd i.p.v. bepaalde talenten en eigenschappen van elk van de partners afzonderlijk. In het sociale leven en het ontspanningsleven richt men zich haast uitsluitend tot gehuwden als tot getrouwde eenlingen: men richt zich tot de man of tot de vrouw, haast nooit tot de man of vrouw als echtpaar. Ik meen dat ook de kerk, de geloofsgemeenschap die in het huwelijk een teken, een sacrament ziet, niet voldoende appelleert aan gehuwden als gehuwden, maar nog al te vaak beroep doet op de een ten koste van de ander.

Ik (Hugo Roeffaers, zie eerste deel!) beschreef de vier bouwstenen of hoekstenen van een huwelijksrelatie, daarmee roep ik het beeld op van het bouwen, van het werken aan de relatie. Een sleutel-op-de-deur huwelijksgebouw is nog niet uitgevonden. Dat zou trouwens het failliet betekenen van de menselijke creativiteit. Het huwelijk is eerder een bouwwerf waarop constant gewerkt dient te worden. Het huis dat men als gehuwden bewoont is inderdaad nooit af.

In elke relatie, zeker de huwelijksrelatie is het kiezen tussen ‘mûrir of ‘mourir’: ofwel groeien ofwel afsterven!

Tijdens bezinningsdagen gaven studenten van het zesde jaar mooie beelden voor wat wij bedoelen.

De ene student vergeleek het huwelijk met het bouwen van huis. Je moet eerst een goed plan hebben, een realistische droom van wat je beiden wil bereiken.

Daarna moet je beginnen met het leggen van een stevig fundament.

Vervolgens bouw je het huis steen na steen. Je zorgt ervoor dat de muren loodrecht staan, dat de deuren en vensters op de juiste plaats zitten.

Als het dak gelegd is mag je de palm steken.

Maar vergeet nooit dat een huis voortdurend moet onderhouden worden. Een huis dat niet wordt onderhouden verwordt tot een krot.

Een tweede student vergeleek het huwelijk met een brandende openhaard.

Als de haard brandt dan is het gezellig in huis. Een derde student merkte daarbij op dat het thuis maar gezellig kan zijn als de ‘gezel’ thuis is.

De tweede student vervolgde: als de openhaard brandt wordt het gezellig. Maar typisch voor een openhaard is dat je hem voortdurend in het oog moet houden. Je moet er op tijd hout opgooien of hij gaat uit.

Misschien moeten wij ook eens nadenken over volgende uitspraak: ‘Wij beginnen allemaal met onze geliefde te kiezen! In welke mate dat deze bewering hout snijdt is een ander gesprek waard. Waar is dat als wij onze geliefde hebben gekozen uiteindelijk onze keuze moeten beminnen.”