In het Engels zeggen ze (dan): to chance your arm (letterlijk: je arm riskeren). De oorsprong van die uitdrukking kun je zien in de (anglicaanse) kathedraal van Dublin. Daar bevindt zich een merkwaardige deur, eigenlijk een paneel uit de vroegere deur tussen kerk en kapittel. Het paneel wordt met eerbied bewaart, bijna als een relikwie, omdt er een mooie geschiedenis aan verbonden is. In het midden van het oude deurpaneel gaapt een lang en smal gat. Het lijkt er met een bijl uitgehakt en zo is het ook. In 1492, het jaar dat Columbus Amerika ontdekte, betwistten twee adelllijke familis, de Fitzgeralds en de Bulters, elkaar de macht over Ierland onder auspiciƫn van de Engelse koning. Hendrik VII had zijn sympathie van kamp verlegd, van de Fitzgeralds naar de Bulters. Dat leidde tot een verhevigde strijd, waarbij het handgemeen zich verplaatste naar de kathedraal. Black James, van de Butlersfamilie, vluchtte de kapittelzaal in en trok de deur achte zich dicht. Toen in de kerk een dode viel, zag Gerald Fitzgerald, de graaf van Kildare, in dat zo nooit een oplossing kan worden bereikt. Hij riep Black James op om naar buiten te komen, maar die weigerde uit angst. Toen deed hij iets onverwachts. Hij stak zijn hand door het gat en wachtte af. Twee mogelijkheden: ofwel hakte zijn tegenstander zijn arm af ofwel gaf die hem de hand. Het laatste gebeurde. De deur piepte open en beide rivalen vielen elkaar om de hals.
To change your arm: je loopt altijd een risico, als je iemand de hand reikt. Dat is het risico van elke poging tot verzoening. Verzoening vergt iemand die een gat hakt in de afsluiting tussen mensen en de hand reikt. Hij loopt het risico dat deander hem de hand afhakt, vandaag veeleer hem de hand weigert. Maar verzoening is ook ontwapend. Wie de uitgestoken hand aanvaardt, mag naar buiten komen. Hij riskeert niet, het risico lag helemaal aan de zijde van hem die de verzoening inzette.