STAAT ALLES OP ZIJN KOP?

De kerk als geloofsgemeenschap: van ‘bodembedekker’ tot ‘oase’.

1. Woordenschat voor bijdetijdse gelovigen

De kerk als ‘bodembedekker’: dat is een kerk die alles kerkelijk wil ‘overdekken’. Een dergelijk kerk lijkt op een bodembedekker: de tuin lijkt wel groen, maar camoufleert dat de bodem dor en droog is. Geen enkele vitale plant steekt er bovenuit.

Cultuurkatholicisme: met deze term bedoelen wij hetzelfde als ‘de kerk als bodembedekker’. Het betekent dat kerk en cultuur elkaar overlappen. Misschien makkelijker geformuleerd: gemeente en parochie vallen samen. Er is geen verschil tussen beiden.

De kerk als ‘oase’: daarbij denken wij aan plekken waar zoekende mensen – en die belanden vandaag op de gekste plaatsen – hun dorst kunnen lessen, waar ze het Woord van God horen, waar goede liturgie wordt gevierd en waar ze echt christelijk leven ervaren. Hierbij is het trouwens goed te bedenken dat kerk of ‘ecclesia’ betekent: de gemeenschap die wordt samengeroepen. Je moet er je vertrouwde plek voor verlaten en je wordt verzameld om vervolgens op een vruchtbare manier terug te keren en een teken te worden voor de wereld.

‘Parochianen’ zijn ‘bijwoners’ of de parochie als gemeenschap van ‘bijwoners’: uiteraard leven de christenen ook in de wereld zoals iedereen, maar ze zijn niet van de wereld. Het geloven onderscheidt hen. Ze worden in de Bijbel ‘bijwoners’ genoemd, ‘passanten’ en ‘vreemdelingen’. Zo vormen ze parochies, wat letterlijk betekent: een gemeenschap van bijwoners (‘para’: naast, ‘oikia’: woning). Misschien makkelijker geformuleerd: gemeente of dorp valt niet samen met de parochie of de parochie valt niet samen met de gemeente of dorp.

2. Het maakt geen lawaai, maar er iets aan het gebeuren in het decanaat Geraardsbergen

Waarschijnlijk heb je hier of daar al opgevangen dat de verantwoordelijken van de parochie, de parochieploegleden van de verschillende parochies in ons decanaat regelmatig samenkomen om samen te bidden, samen het brood te breken voor elkaar en om samen na te denken over de toekomst van onze zestien parochies.

Gaat het dan niet goed?

Op het eerste gezicht ziet de situaties van de parochie en van het geloven er niet rooskleurig uit. Steeds minder mensen nemen deel aan activiteiten van de parochie: het aantal deelnemers aan de weekendliturgie daalt zienderogen, er zijn minder ‘voorgangers’, en vul zelf maar aan.

Maar meer nog dan de dalende cijfers (bisschop Luysterman leerde ons tevreden te zijn ‘met het kleine getal’), verontrust ons de vraag naar een nieuwe inhoud van ons geloven. Velen zeggen:’ wat moeten wij vandaag nog geloven’, ‘in wie kunnen wij vandaag nog geloven’. Velen zeggen de oude waarheden niet meer te kunnen geloven, en haken af…

Het is voor niemand eenvoudig de oorspronkelijke boodschap van het christen zijn zo te verwoorden en vorm te geven dat ze aansluit bij de manier van denken, voelen en leven van de mensen van vandaag.

Er is het een en ander veranderd in onze tijd!

Wij kunnen een aantal veranderingen aan de buitenkant vaststellen, zoals we al vermeldden: dalende cijfers voor het aantal medewerk(st)ers en betrokkenen bij parochieleven. Er echter meer aan de hand.

Er is ten eerste iets grondigs veranderd in deze tijd.

Vele mensen in onze parochie hebben verdriet omdat onze omgeving geen christelijke gemeenschap meer is in zijn geheel ( de parochie als ‘bodembedekker’). En dat verandert voor hun gevoel veel: “niet iedereen leeft hier op dezelfde goede manier’!

Binnen ons christelijk geloven, onze parochie is er een grote verscheidenheid van deelname gegroeid.

Er zijn er die wekelijks deelnemen en anderen die liever af en toe komen. En de mensen zijn ook veel mobieler geworden. Je kunt medegelovige ‘parochianen’ overal elders in de zestien parochies van ons decanaat ontmoeten. De mensen verplaatsen zich! Velen leveren nog altijd hun bijdrage aan de parochieopbouw (?) of is het gewoon het ‘samenleven’, langs de sociale bewegingen. Daarnaast kunnen wij ook in ons decanaat al zien of horen vertellen dat er meerdere godsdiensten en religies zijn. Zelf leven we samen met moslims, boeddhisten,…,protestanten… En er zijn er ook die beweren helemaal niet godsdienstig te zijn! Het christelijk geloven is maar als één kraampje op de markt van religies of godsdiensten en levensbeschouwingen. Mensen hebben een veel grotere keuze dan vroeger.

Er is ook iets veranderd in het geloven zelf. Velen kunnen niet meer geloven op de manier zoals dat 20, 30 jaar terug was. We willen van het geloven ons geloven maken.

Met al deze veranderingen willen we in onze parochies rekening houden. En daarom zoeken we met alle parochies in ons decanaat hoe wij van ‘bodembedekkers’ echte ‘oasen’ kunnen worden.