Ik ben Thea van Honk, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Oudenbosch (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 02/11/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven van gedichten en verhalen, voor volwassenen en kinderen. Fotografie. Lezen. Dagtripjes maken. Computeren..
06-05-2009
Het snoepwinkeltje
Heel lang geleden, toen jij nog niet geboren was, in de tijd dat je Oma een klein meisje was, was er, in een leuk dorpje, een gezellig snoepwinkeltje.
Het lag in een rustige straat. Een beetje achteraf. Eigenlijk moest je het weten, anders was je er zo voorbijgelopen. Maar, de kinderen wisten waar het was.
Als je de deur van de winkel open deed rinkelde er een belletje. Dat klonk zo grappig.
In de winkel stonden grote glazen flessen met snoep. Zo kon je zien wat er allemaal te koop was. Zuurtjes met mooie kleurtjes, zuurtjes met een papiertje er om, allerlei toffee's, chocola en nog véél meer. Er was drop. Dubbelzout, waar je tong van ging gloeien als je een dropje in je mond stak. Zwart-wit poeder. Eetpapier, Zoethout en lollies. Pepermunt, kortom, allerlei lekkers.
Als het belletje gegaan was en je in de winkel stond, kwam er een vriendelijk vrouwtje achter de toonbank staan. Ze was al een beetje oud, net als het winkeltje zelf. Ze had een fluwelen jurk aan en een schort voor. Ze vroeg altijd, alsof de kinderen grote mensen waren:"Waar kan ik jullie mee van dienst zijn?"
Elke Woensdagmiddag, als we vrij waren van school, gingen we naar het winkeltje van tante Jans. Dan hadden we van thuis een kwartje meegekregen. Dat was toen net zoveel als tegenwoordig 10 Eurocent.
Daar kon je in die tijd een heleboel van kopen. Schuine spekken, zuurballen, klapkauwgom met een plaatje in de verpakking, dat kon je op je hand plakken.
Toverballen, die telkens van kleur veranderden als je er heel hard op zoog.
Meestal kocht mijn zusje zoethout en ik drop. Maar altijd was er voor ons allebei een lollie. Zo'n lekkere grote rode, die naar framboosjes smaakte en het rook zo heerlijk....
Als we onze centjes hadden gegeven liepen we met onze schat naar buiten. Het zat keurig ingepakt in een puntzakje.
Dat maakte het éxtra fééstelijk.
Heel voorzichtig deed je dan het zakje open en nam er je snoepgoed uit. Het was altijd moeilijk kiezen want je nu als éérste....Eerst de drop? Eerst het spek? Of zou het toch lekkerder zijn om eerst die lollie.....Soms viel het niet mee om het lekkers tot thuis te bewaren.
Dan brandde zo een zakje als het ware in je jas en wilde je er eigenlijk gelijk aan beginnen.
Jaren later, toen ik al een oude tante geworden was, kwam ik nog wel eens een keertje in het dorpje van toen. Ik wandelde door de straatjes, maar het snoepwinkeltje was weg. De school was er nog wel en het huis ook. Maar daar woonden andere mensen.
Als ik in een grote stad kom kijk ik altijd of ze geen snoepwinkeltje hebben met snoepjes van vroeger, en dan koop ik af en toe nog wel eens wat.
Maar het zit nooit meer in een puntzakje en het smaakt ook niet meer zo lekker als bij tante Jans..... Jammer hoor.
Ik ben Thea van Honk, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
