Miepje van Zuylen en Jeroen Richters zijn buurkinderen.
Ze zijn zowat even oud en gaan samen naar de school, in groep 1.
Ze spelen altijd met elkaar.

Miepje heeft blonde krullen , blauwe ogen en een grappig wipneusje.
Jeroen is een leuke rakker met rood haar, ook blauwe ogen en heel veel sproeten.

Ze zien er gezond uit, want ze wonen aan de rand van een bos.

Het is winter. Vannacht is het flink gaan sneeuwen. Wat is dat een mooi gezicht.

Miepje springt haar bed uit en gaat voor het raam staan. Zou Jeroen ook al wakker zijn? Ja hoor, het gordijn wordt weggeschoven en daar verschijnt de sproetenkop van het jongetje.

Dat wordt leuk, vandaag. Ze hebben kerstvakantie, dus, heerlijk vrij.

Als het negen uur is kun je die twee buiten bezig zien, in de sneeuw.
Miepje in een vuurrood sneeuwpakje, Jeroen in een kleurig jack, en een warme das om zijn hals.
Allebei hebben ze wollen wantjes aan. Zo kunnen ze er tegen.

Eerst gaan ze sleetje rijden, netjes op de beurt.
Nu trekt Jeroen de slee en mag Miepje er op. Dan weer ruilen ze en moet Miepje trekken en mag Jeroen op de slee. Hee, nu mogen ze allebei. Miepjes mam komt naar buiten, en nu trekt zíj de slee.

Na een uurtje begint het te vervelen. Wat zullen ze nu eens gaan doen?

Jeroen stelt voor:"Ga mee, een sneeuwpop maken."

Geen gek idee.

Eerst het onderstuk...Tjonge,wat werken die twee kleuters. Ze voelen niets van de kou.

Na een tijdje staat er een flinke sneeuwpop in de achtertuin. Maar, hij heeft nog geen gezicht...Daar hebben ze niet aan gedacht...Wat nu?

Nadenkend kauwt Miepje op haar doornatte wantjes. Jeroen krabt zich in zijn rode haar.

Dan gaat de deur open en mevrouw Richters komt, en, kijk eens,wat ze bij zich heeft...

Een winterwortel, een oude hoed van Jeroen's Opa, de bellenblaaspijp en twee gitzwarte mantelknopen.

Zo helpt ze de kinderen om de sneeuwpop een gezicht te geven.

Miepje klapt in haar handen. Ze juicht:"Oh, buurvrouw, wat leuk. Hij lacht..."

Buurvrouw maakt een mooie foto van het kunstwerk.Als de sneeuw weg is hebben ze altijd nog een mooie herinnering.
Ze zegt tegen de kinderen:"Het is al 11 uur. En jullie hebben natuurlijk koude handen en voeten. Ga maar naar de keuken, Ik heb chocolademelk. Miepje, lust hij dat ook?"

Miepje knikt ijverig. Nu pas voelt ze hoe koud het is.
Haar handjes doen pijn. De wanten zijn nat...Brrr.

Bibberend volgt ze haar vriendje naar de keuken. Hmmm, wat is het hier lekker warm...

De hete damp van de chocola kruipt tegen je gezicht op als je in het kopje kijkt.

Jeroen heeft een kleur gekregen van de warmte  in de keuken. ZIjn mama haalt twee krentenbollen tevoorschijn. Ze vraagt:"Hebben jullie daar zin in?"

Reken maar. Gretig happen ze in de lekkernij.
Buiten sneeuwt het weer, maar, nu ze zo knus  binnen zitten voelen ze er niets voor om de kou weer in.

Ze gaan een mooie tekening maken en tekenen zo ingespannen dat ze niet eens merken dat mevrouw van Zuylen aanbelt.
Ze vraagt of Miepje komt eten.

S'middags mogen ze weer fijn in de sneeuw spelen en savonds, na het warme eten, vallen ze doodmoe in hun bedjes en slapen als rozen van de buitenlucht.