Wie had ooit gedacht dat ik het bloggen weer zou opnemen?
Toen ik er bijna twee jaar geleden mee ophield omdat ik niets origineels meer kon schrijven, was dat voor mij definitief.

Facebook was een leuk intermezzo waarin ik mijn ei toch niet helemaal kwijt kon (wie hoor ik daar zeggen Een halfje wel dan, Paz?).  
Ik heb geen literaire ambities, maar taal is nog steeds  belangrijk voor mij en ik kan oprecht genieten van de schoonheid van goed geschreven en gesproken woord. Die laatste blogmaanden bracht ik daar niet veel meer van terecht. Ook vond ik dat ik niets origineels meer te zeggen had, vandaar dus dat verlengde sabbatjaar.
Niet dat ik nù zulke bijzondere verhalen te vertellen heb, maar dat ga ik me nu eens niet aantrekken zie…
Twee buitenlandse vriendinnen misten zowaar mijn schrijfsels  en waren mij al een hele poos aan het wakkerschudden .
Daarom : dank aan Tineke in Noord-Holland en Detty in Zwitserland, die mij terug op blog-weg hebben gezet!
Het gaat mij allerminst om de hoeveelheid lezers, maar het is heel prettig te weten dat er altijd wel twee trouwe zielen zullen komen lezen.

Daarmee is de kop eraf, ik ondervond dat  lange stukken met gemengde onderwerpen niet boeien, dus vandaag houd ik het hierbij.
Eerst een beetje roderen…