Sappig : De kleine Maura DW uit H werd zodanig appetijtelijk bevonden, dat zij vijf dagen voor haar eerste verjaardag in het mollige appelwangetje werd gebeten door een medebewoner van het kinderdagverblijf.
Het slachtoffertje zal de kerstversiering met steeds wisselende, aangepaste kleuren opvolgen.
Kerstwonder : Te Z. beleefde een 59-jarige vrouw de verrassing van haar leven, toen na een verblijf van 6 maanden in de garage, haar wc-pot plots miraculeus aan de wand van de badkamer hing.
De diepontroerde vrouw dacht terecht van een kerstwonder te mogen spreken.
Buurtonderzoek wees echter uit dat men haar echtgenoot kreunend onder het porseleinen vat had zien voortstrompelen. Aangenomen mag worden dat hier geen hemelse tussenkomst, maar pure
De meeste kerstkaarten zijn nu geschreven en gepost.
Ik rijd met de fiets naar de brievenbus en op terugweg via een andere route : langsheen een uitgestrekt, afgemaaid maïsveld aan mijn linker- en dennenbossen aan mijn rechterzijde.
De zon is er even doorgekomen, ze trekt lichte strepen over het kale veld en doet het witte huisje in de verte blikkeren
Aaaaah! Zalig is het, om hier te mogen wonen, te genieten van koude en zon, van de geur van net-niet-bevroren grond en dennen.
Gewoon blij zijn omdat ik die trappers terug moeiteloos rond krijg en om het simpel genot van buiten te kunnen op eigen kracht, dat is toch onbetaalbaar ?
Buiten kerstavond bij mijn ouders, waar we met een gehalveerde familie zullen gaan feesten, hebben wij hier thuis niet veel voorbereidingen te doen, maar ik heb voor alle zekerheid enkele grote kalkoenfilets met mijn speciale vulling volgestopt, naaide ze dicht en legde ze met een gewichtsvermelding in de diepvries.
Als er dan onverwachts toch nog gasten opduiken, is de rest van het traditionele kerstmenu snel bijgemaakt.
Herman is deze namiddag kerstliedjes gaan spelen voor een bejaardenbond in Wilrijk.
Daarna komt hij me oppikken en gaan we samen naar het volgende van de kerstconcerten die hij heeft ingericht. Daar speelt hij niet zelf, maar is wel verantwoordelijk voor het reilen en zeilen.
Vanavond horen en zien we het ensemble Kandoris en zondagnamiddag volgt ons laatste kerstconcert met ...oei! de naam van de muzikanten ontsnapt me nu even. Als het niet was om mijn ventje te steunen, zou ik nooit zoveel kerstconcerten bijwonen; en nu ga ik eventjes heiligschennis plegen : de Stille Nacht komt me ondertussen de keel uit. Dat is trouwens het kerstlied waar ik het minst van houd, hoe goed het ook wordt uitgevoerd en ik begrijp niet waarom de rest van de wereld er zo voor zwijmelt, want zelf vind ik het maar een pover, zeurderig walsje. Dus hoop ik, tegen beter weten in, dat die Stille Nacht er vanavond en zondag niet zal bij zijn. Het zou voor mijn vreedzame kerstgevoelens alleszins beter zijn
De nacht voor mijn opvoering van Shirley Valentijn sliep ik haast niet, wat nogal verontrustend was, omdat ik wat koorts, zere keel en zenuwpijnen in mijn aangezicht had.
Dafalgan bracht gelukkig verlichting en tegen de tijd dat ik naar Deurne moest vertrekken, voelde ik me plots heel wat fitter, evenwel met een miljoen fladderende vlinders in mijn buik.
De voorstelling verliep naar behoren en de reacties van de +- 50 vrouwen (en een paar mannen) waren uitbundig en zeer positief, waardoor ik me helemaal opgekrikt voelde.
Is het dan niet verbazend dat in de dooropvolgende nacht en dag, die verdomde verkoudheid met verdubbelde hevigheid terug opsteekt?
Vandaag, na nóg een nachtje van geblaf en lopende neus, is het gelukkig een pak beter.
Maar toch is het vreemd en het is niet voor het eerst dat ik dit ondervind dat wanneer er een optreden aankomt en je voelt je helemaal niet lekker, zelfs koorts hebt, je door de adrenaline blijkbaar een soort van time-out krijgt, waardoor je op een of andere manier toch kan presteren.
Als korte tijd later die denkbeeldige pauzeknop terug wordt afgezet, blijkt meestal dat het leed nog niet helemaal is geleden.
Toch lijkt het dat je op die manier vlugger geneest, dan wanneer die verplichtingen er niet waren geweest.
Enfin, die kou heeft mijn spel nauwelijks gehinderd en dat is een hele geruststelling, want dit zou mijn laatste Shirley Valentijnvoorstelling geweest zijn en ik wou er in schoonheid mee stoppen.
Dit ZOU dus de laatste voorstelling geweest zijn
Want die avond kwamen weer verzoeken om het nogmaals te spelen.
Dat is heel vleiend natuurlijk, maar Shirley Valentijn blìjft op die manier maar aan me plakken, zo lijkt het.
Mijn laatste tekst staat al zolang zonder opvolger, dat je bijna zou denken dat ik in een diepe depressie ben gezonken en niet meer aan schrijven toekom.
De blogstilte was veeleer te wijten aan zoveel andere dwingende en dringende bezigheden, zodat schrijven wel het laatste was waaraan ik kon denken.
Verheugend nieuws : onze badkamer is eindelijk lekvrij, opnieuw betegeld, gevoegd en alle hoeken en spleten werden netjes met silicone opgespoten. Het heeft me liters zweet, koppijn, veel gesakker en een aantal kapotte tegels gekost.
Herman heeft mijn rothumeur als een heilige martelaar verdragen. Het snijden van de tegels en mixen van de lijmen heb ik aan hem overgelaten, het voorbereiden van de muren en plaatsen van de tegels was mijn jobke
Pfffft .nooit of nooit meer! heb ik gezworen. Terwijl ik voorheen toch al meerdere keren zonder veel moeite gevloerd en getegeld had.
Deze keer vond ik het ontzettend moeilijk werken : van de 48 terug te plaatsen tegels waren er slechts 6 waaraan geen snijwerk te doen was en de ondergrond moest helemaal terug netjes gemaakt worden, maar het is gelukt en het ziet er goed uit. Enkel het toilet(dat al maanden in de garage ligt!) moet nog terug opgehangen worden.
Ondertussen was het ook terug studeren voor mijn hopelijk- allerlaatste Shirley Valentijnvoorstelling.
Die gaat morgenavond door, straks overloop ik het hele stuk nog eens helemaal ; morgen overdag eveneens en dan zou ik er helemaal klaar moeten voor zijn. Gelukkig is de zware verkoudheid waarmee ik afgelopen dagen te kampen had aan het wegtrekken, want een monoloog van anderhalf uur zou er anders niet hebben ingezeten.
De zenuwen beginnen zich alweer te roeren
Als hij niet met de administratieve voorbereidingen voor zijn concerten bezig is, zit Herman weer kerstliederen in te oefenen op accordeon. Hij kent er vele en ik vind het gezellig om hem te horen spelen.
Behalve dan, wanneer hij cds of platen opzet en tracht mee te spelen, want zijn instrument staat in een andere toonaard: het klinkt dus af-grij-se-lijk vals, wanneer hij op die manier oefent. Zelfs al zit hij in een andere kamer te spelen, dan nog is het onuitstaanbaar om het vanop afstand aan te horen!
Leuke activiteiten van afgelopen weken :een virtuoos klassiek concert met werken van Prokofiev, Rachmaninov en Borodin door het Spiegel strijkkwartet, een knappe toneelvoorstelling in Diontheater, we gingen naar de musical Daens (schitterend op alle gebied!)en naar een Indonesisch etentje bij de mama van Lief om het al wat gewoon te wordenJ. Die mama is zelf Nederlands-Indonesisch en we kregen een heerlijk maal voorgeschoteld, of beter gezegd : een buffet van een tiental schotels met rijst, groenten, vlees, vis, bami (veeeel lekkerder dan wat wij hier bij de chinees krijgen!).
Er werd heel wat afgebabbeld en naast de ingewikkelde familiegeschiedenis kwamen we toch ook nuttige informatie te weten over Indonesië en onze toekomstige reis.
Met ons emigrantje hebben we nu geregeld contact via messenger en het gaat hem blijkbaar supergoed.
De andere kinderen zijn gezond en gelukkig en buiten de occasionele snottebellen doen ook de kleinkinderen het goed.
De kerstkaarten beginnen binnen te stromen en als mijn opvoering achter de rug is, moet ik de onze dringend gaan versturen.
Aiaiai dit is een blogstukske van mijn voeten : een saaie opsomming, maar kom, ik heb me al herpakt.
Al bijna een jaar zagen we ze steeds meer vermageren.
Toen we haar deze zomer lieten onderzoeken, was er niets speciaals te vinden en was ze ondanks dat vermageren nog speels en nieuwsgierig.
Een andere voeding leek even een oplossing : ze scheen terug wat meer eetlust te krijgen, maar dat was maar tijdelijk.
De laatste dagen was het gewoon zielig om aan te kijken : nauwelijks eten, stram lopen, met haar kopje naar de grond.
Ze leek niet meer te weten wat ze wou : binnen, buiten, dadelijk terug naar binnen, in haar bakje, er weer uit, heel even op schoot en dan weer weg
Ze zag er zo minnetjes uit, dat je alles zou proberen om haar haar zinnetje te geven, alleen : ze wist het precies zelf niet.
Ik liep zelf rond als een kip zonder kop, wou niet dat ze uit mijn zicht was omdat ze, verzwakt als ze was, misschien niet terug binnen zou geraken en ergens liggen sterven zonder dat er iemand bij was.
Dries was er helemaal door overstuur. Toen we de toestand gisteren bespraken en er rekening mee moesten houden dat we poes zouden moeten laten inslapen, zaten we met drieën aan tafel te huilen.
Toen ik deze morgen het telefoonnummer van de dierenarts opzocht, kwam Dries even over huis met de taxi.
We konden dadelijk bij de dierenarts terecht.
Die kon net als wij vaststellen dat Witteke op was, dat ze gezwellen had en dat het meest genadige was om ze een spuitje te geven.
Vooraleer het zover was, wipte ze, stram als ze was, toch nog even van de tafel, verkende traagjes de ruimte, gaf Dries de kans en de tijd om ondanks zijn grote verdriet, te doen inzien dat dit werkelijk de beste oplossing was. We hebben ons Witteke in een zachte handdoek terug mee naar huis genomen en in haar slaapbakje gelegd, waarin we ze straks zullen begraven. Dries heeft een mooi plekje onder een rododendron dichtbij ons huis gekozen en daar zullen we haar straks begraven, als Herman thuiskomt.
Dries is nog even naar bed, hij moet pas om halfvier weer met de taxi weg. Ik hoop maar dat hij kan slapen en terug wat bij zijn positieven is als hij straks weer aan het werk moet. Witteke was zo'n lief, zachtaardig poesje, dat nooit krabde of beet . Ik denk aan haar eerste jaren, hoe sterk en levendig en grappig ze was...hoe ze zot van plezier haar eerste zomernachten hier, 2 meter hoog naar motten sprong en buitelend terug neerkwam. Het was PJan zijn poes, als kitten gekregen van een klant, maar omdat hij ze niet mocht houden op zijn kamers, Witteke na een jaar bij ons bracht. Ik moet hem op de hoogte brengen. En hoe zeg ik het tegen Jade ?
Zomaar, halsoverkop, das eigenlijk niks voor ons.
Hier ten huize wordt vaak eindeloos gewikt en gewogen voor er iets belangrijks wordt beslist.
Maar toen we van Lief hoorden dat er unieke promoties waren, moest de knoop snel doorgehakt worden en dat is dus gebeurd.
Samen met haar reizen zat er al niet meer in, maar we zullen wel een poosje tegelijk in Indonesië zijn.
Dat is misschien maar goed ook, zo hebben de tortelduifjes tijd voor hun beiden.
Het kriebelt toch wat in ons buikske : t is zo ver en zo anders
Ik ben al eens gaan kijken op de website van het tropisch instituut of we speciale inentingen moeten krijgen.
Dat is niet het geval, maar ze verwittigen wel voor ziekten die je via steekmuggen kan krijgen. (geen malaria). Er bestaan geen vaccins, maar je moet mugafstotende lotions gebruiken, geen te kleurige kleding of geen zwart dragen. Parfums etc. zijn ook uit den boze.
Ai-ai-ai en sapperdeboere
Hoe ga ik eraan ontsnappen? Zolang als ik leef heeft elke mug in de wijde omgeving mijn lijf als bestemming in haar gps zitten.
Nu zit ik hier wel te grommelen, maar eigenlijk ben ik er heel erg op uit : onze pallieter terugzien in een paradijselijke omgeving mmmm
We hebben nog een dikke twee maanden om te wennen aan het avontuurlijk idee
Met popelend hart stond ik bij de schoolpoort op mijn lieve grote kleindochter te wachten. Haar handje klikte vanzelf in de mijne en als een radio die aangesloten werd op het stroomnet begon ze te tateren.
Zij geniet hier evenveel van als ik, durf ik dan denken.
In de auto moet ik haar wel even intomen, ik ben geen geroutineerd chauffeur en kan mijn aandacht niet verdelen over het verkeer en haar dikke Diddel-kaft. Jaja, ze begrijpt het en houdt haar nieuwe Diddel-plaatjes nog even stilletjes voor zichzelf, tot we in de broodjeszaak aan een tafeltje zitten.
Na het eten rijden we naar Bloemenveld, waar de voorstelling van Oelewapper zal doorgaan. We hebben nog tijd zat voor het begint en blijven in de auto Jades nieuwverworven schatten bewonderen.
De Diddels , Diddelinas en andere figuurtjes, warrelen in alle mogelijke kleuren en geuren voorbij, terwijl Jade blad per blad omslaat en verrukt uitleg geeft over details van dit sprookjeswereldje. Aardbei- rozen- , chocolade- ja zelfs brandlucht komt er vanaf de kleurige prentjes gewaaid en ik beeld me in dat ik tien jaar ben en vind het even verrukkelijk als zij.
Met spijt komen we bij de laatste bladzij, maar dan is het echt de hoogste tijd om binnen te gaan en onze tickets af te halen.
Tot onze verrassing ontmoeten we er neef Lukas met zijn familie, ik ben zo in de war door de plotse confrontatie met de jongste, dat ik twee, drie foute namen brabbel voor ik het goed heb. Siebe (Wietse, Jolle wat zei ik nog allemaal) houdt er de breedste en begrijpende glimlach bij: Ik ben niet voor niets zijn groottante en misschien denkt hij wel dat ze de codes op de buitendeuren in dit bejaardentehuis er niet voor niks opzetten : voor mensen als ik dus, die af en toe een ferme steek laten vallen
De zaal zit meer dan vol met een aantal rusthuisbewoners, maar ook enkele tientallen kinderen en hun ouders.
Eén acteur en twee muzikanten brengen een heel mooie, grappige, ondeugende en ontroerende voorstelling.
Het is het verhaal van een 10-jarig jongetje, van zijn ouders, oma en vooral opa waarmee hij een innig contact heeft. Het gaat over liefde krijgen en verliezen, over sterk en zwak, over begrip en verdraagzaamheid, vreugde, verdriet en weemoed.
Ondersteund door muziek en zang die soms komisch, soms ontroerend aanvulden, was dit prachtig gespeeld toneel dat iedereen, van zeer jong tot zeer oud, van de eerste tot de laatste seconde moeiteloos kon boeien.
Jammer dat het maar 50 minuten duurde, vond Jade, maar het was precies toch lànger, want er is zoveel in gebeurd
Een aanrader voor wie met zijn kleinkinderen wil gaan kijken! Dit was de première, maar Oelewapper wordt nog in verscheidene bejaardentehuizen in de provincie Antwerpen gespeeld.
Natoken schreef gisteren over de winnaars van het programma De Naaktkalender.
Ook wij hebben -soms met een half oog- het programma gevolgd.
Toen vorige week een ernstige lokale brandweerman in uniform kwam aanbellen om de eigen kalender voor 2009 aan te bieden, zat Herman boven aan de computer.
Ik riep : Zoet, hebt gij daar misschien vijf euro bij de hand?, waarop hij : Is het een naaktkalender?
De stijve brandweerman, vertrok geen spier, integendeel : hij keek zo mogelijk nog wat strenger
Ik betaalde, kreeg mijn kalender met geen énkele blote vent, maar wel bij elke maand een keurige foto van een brandweervoertuig, de man bedankte en ging verder.
Hoeveel keer heeft hij dat grapje dit jaar misschien al moeten horen, ocharme
Straks ga ik met mijn grote kleindochter een middagje naar theater : na school eerst samen een broodje eten en vervolgens naar de voorstelling in een bejaardentehuis. Een uitje voor ons tweetjes, t is lang geleden en ik sta te popelen !
Gisteren, drie weken na de infiltratie, moest ik terug op controle bij die zwijgzame heupspecialist.
Het was alsof daar een ander mens in die spreekkamer zat !
Je zou denken dat ik het over mezelf heb, want jawel : ik voel me zo goed als nieuw na die behandeling, maar met die andere mens bedoelde ik wel degelijk de dokter
Hij begon onmiddellijk te praten, informatie te geven, toonde belangstelling, was vriendelijk zelfs hartelijk te noemen.
Na onderzoek stelde hij vast dat alles vlot draaide en kon ik met het nodige advies gerustgesteld naar huis. Ik was zo in mijn nopjes door het gunstig resultaat en door die ommekeer in de houding van de dokter tegenover mij, dat ik de sneeuw trotseerde en ipv Herman op te bellen om me met de auto te komen halen, opgewekt tevoet naar huis ben gestapt.
Deze morgen nog maar eens naar de tandarts afwerken waar er vorige vrijdag geen tijd meer voor was. Maar oef! Nu hoef ik pas eind januari terug en komt er hopelijk een soort van medische luwte in mijn leven.
Terwijl ik in de behandelstoel lag, hoorde ik tweemaal mijn gsm afgaan : Lief meldde dat ze voor februari een ticket voor Bali had geboekt tegen een zeer interessante prijs. Ze zegt dat we maar gauw moeten reserveren, als we er ook naartoe willen.
Om 10 uur vanmorgen werden we al in Edegem verwacht.
Omstreeks de verjaardag van mijn overleden broer, laten Moeke en Voke altijd een herdenkingsmis(ook wel eens een jaargetijde genoemd) opdragen, nadien is er een natje en droogje voorzien bij hen thuis.
De rit ernaartoe was prachtig : alles lag onder een laagje sneeuw en op onze vijver lag zelfs een ijslaagje. Gelukkig waren de wegen goed berijdbaar en schenen wij de enige auto op de snelweg te zijn. We genoten van onze vroege, rustige rit en van het mooie landschap.
Hoe komt het, dat we dit als schoonheid ervaren? Omdat het vertrouwde landschap er plots anders uitziet? Omdat de weinige kleuren die er nog te zien zijn, ineens uitgesprokener, mooier, lijken door het contrast met al dat wit?
Dichterbij de stad was er nog nauwelijks iets van sneeuw te merken.
We waren met zn veertienen en het fijnste aan heel die herdenking is absoluut de borrel achteraf. Ik weet wel zeker dat onze Jan dat ook zou gevonden hebben. Het was daar in de veranda een gekwetter en gelach om gek van te worden. Jes en Pol hadden nog een koelkast vol heerlijkheden bij: overschot van een feestje gisteren bij hen thuis.
Rond half twee bolde iedereen het af. Herman was al eerder weg naar een vergadering in het Brusselse, maar ik kon gelukkig een stuk meerijden met Rikske en Mark tot in het stadscentrum, waar mijn bus naar de kempen vertrok.
Om drie uur al thuis, want Dries pikte me op in het dorp, zoniet was ik nog 40 minuten langer onderweg. Het sneeuwt weer gestaag en seffens zet ik de zetel voor het raam om bij een mooi stukje muziek naar die witte wereld te kijken tot het binnen helemaal donker is.
Heel even lag alles buiten onder een wit dekentje.
Als het zonneke er in de voormiddag doorkomt, spring ik op de fiets om ons lottoformulier binnen te brengen en nog wat boodschappen te doen. Nog maar pas onderweg, wordt het weer donker en enkele ogenblikken later jagen de sneeuwvlokken ijzig-prikkend tegen mijn warme gezicht. Gelukkig heb ik een warme, waterdichte anorak aan, maar mijn jeans is binnen de kortste keren doornat.
Toch heeft het wel iets, dat winterweer
Ik krijg goesting in pannenkoeken en haardvuur en sinterklaasdingen en heb een zeer vredig, voldaan gevoel.
Na de mooie voorstelling Van de brug af gezien in Diontheater gisterenavond, het plezier van er veel vrienden terug te zien, onze slaapkamermuur die deze week netjes bezet werd door een vakman en waar ik maar geen genoeg krijg van het kijken naar dat langzaam opdrogend witte vlak
De administratieve berg die stilaan slinkt, het bericht op woensdagochtend dat PJ eindelijk na een zeer langdurige reis goed is aangekomen in Semarang, enkele kleine simpele dingen die ik toch tot groot genoegen voor vrienden en familie heb kunnen doen, mijn lijf dat heel wat beter voelt dan pas een week geleden, maken alles bijeen dat ik me heel gelukkig voel.
Herman heeft de haard aangestoken en legt een nieuwe CD op : motetten van Bach, maar die zijn niet echt geschikt om bij te werken en hij wil wat luchtigers opzetten. Ik voel anders wel voor een privé-concert bij de haard en vraag hem mijn favoriet op te leggen : het 5de pianoconcerto van Beethoven. Ik installeer me in de zetel en na enkele minuten komt mijn lief er ook bijzitten. We dromen weg in het vlammenspel van de haard en genieten .Bij het adagio biggelen de tranen over mijn wangen; dit werk is mij zo lief en al tientallen jaren bekend, maar het kan me elke keer opnieuw ontroeren.
We doen dit veel te weinig : gewoon gaan zitten en alleen maar intens luisteren naar de muziek. Ik neem me voor om wat regelmatiger zon intiem huisconcertje te organiseren.
Herman is volop met de te organiseren concerten bezig en bezet bijna voortdurend de pc.
Vanavond gaat het eerste concert door met het Vlaams Radiokoor.
Nadien is er hopelijk wat tijd om samen de klussen in huis eindelijk eens grondig aan te pakken!
Zondagavond vertrok PJan naar Java, via Zaventem, Frankfurt, Singapore, Jakarta en vervolgens nog een autorit van een zestal uren tot in Semarang waar hij gaat wonen en werken.
Normaal zou hij vanmorgen moeten aangekomen zijn, maar we kregen nog geen bericht. Spannend
Zaterdag hadden we nog een gezellige brunch samen met PJan, Lief en Dries, waarna we afscheid hebben genomen.
t Is toch wel een heel raar gevoel, dat we hem nu een half jaar niet meer int echt zullen kunnen zien. Het heeft Herman en mij een slapeloze nacht bezorgd, hoewel we van harte hopen dat onze Pallieter het daar kan maken en er gelukkig zal zijn.
Lief staat trouwens ook helemaal achter zijn beslissing en heeft hem zelfs aangezet om het te doen. Als hij zich na die 6 maanden definitief in Indonesië wil vestigen, gaat zij mee.
Op mijn vraag of ze er ook zou kunnen wonen, kwam een kordaat Ja! Dat zit dus wel snor, alleen : die maanden tot het zo ver is, zullen hen wel zwaar vallen.
Na de brunch woonden we de huwelijksinzegening bij van een koppel zestigers.
De bruidegom is de man die jaren geleden -onbewust- Herman en mij bijeen heeft gebracht.
Veertig jaar geleden had hij een stevige boon voor mij; hij was daar zo vol van, en had mij tegenover Herman zó opgehemeld, dat die mij kwam opzoeken in de jeugdclub waar ik op zaterdagen naartoe ging.
Het moet gezegd, dat ik al de derde was, van de meisjes die hij ten dans vroeg, die aan de bloemrijke beschrijving beantwoordde
Die bruidegom van vorige zaterdag was voor mij een tijdlang een soort van hartsvriendin en hij werd dan ook mijn getuige bij ons huwelijk.
Later zijn we elkaar uit het oog verloren, maar toevallig hoorden we enkele weken geleden van zijn huwelijk en daar wilden we op onze beurt getuige van zijn.
Seffens komt zus Jeske, misschien maken we nog een wandelingetje door de motregen. Zij is daar niet bang van, houdt zelfs van de regen!
En vanavond gaat ze mee naar het concert hier in ons nieuw, mooi gemeentehuis.
Hoezeer ik er telkens tegenop zie dat hij weg moet, toch vliegt de tijd en krijg ik nauwelijks mijn agenda, met alle plannen voor die periode afgewerkt.
Zijn reis naar Litouwen werd voorafgegaan door een vergader-weekend in Antwerpen, dat besloten werd met een diner waarop ik mee uitgenodigd was.
Dieet of niet : tegen een etentje in Sir Anthony Van Dijck zeg ik geen neen!
Mijn verwachtingen werden ingelost: het was zeer lekker en ook erg gezellig, hoewel het me achteraf duizelde; niet van de wijn, maar door het voortdurend van taal wisselen : ik zat naast en tegenover een Fransman, een Engelse en een Spanjaard.
Geen wonder dat ik er af en toe een hutsekluts van maakte.
Maar we kennen elkaar al langer dan vandaag en vooral de Engelse Gillian is een echt talenwonder, ze spreekt zo goed als accentloos acht talen en in tegenstelling tot mij, vergist ze zich nooit van taal bij het wisselen van gesprekspartner, straffe kost!
Zondag stond de Night of the Proms op het program. Ik vond het één van de betere en amuseerde me vooral kostelijk met de optredens van het piano- en vioolduo, de virtuoze muzikanten Joo en Igudesman, die een schitterende komische act hadden.
Verrassingsact was Tom Helsen en hét hoogtepunt van de Proms : Sinead OConnor, die me tot tranen toe ontroerde.
Ik heb voortdurend zo enthousiast gezwierd met mijn groen lichtje, dat ik er zelfs een stijve duim aan overhield J.
Dinsdagochtend vertrok Herman. Omdat ik hem tot Antwerpen moest brengen, reed ik verder naar mijn ouders.
Die zaten gezellig aan het ontbijt en er stond een extra couvert niet voor mij, want ze wisten niet van mijn komst, maar voor Paulien, hun jongste kleinkind, die bij hen logeerde.
En die kleinkinderen worden nog steeds in de watten gelegd: fruitsap, lichtgekookt eitje Toch fantastisch dat zij dit op 85-jarige leeftijd nog allemaal doen ! Pauliens ouders waren op verlengd weekend, maar zijzelf moest maandag naar school. Voke heeft haar zelfs met de wagen gebracht en gehaald.
Als ik naar Antwerpen rijd, tracht ik steeds een aantal zaken te combineren. Jammer genoeg was dit een feestdag en waren alle winkels gesloten. Een bezoekje aan Frauke en ons snottebellen-kleintjes kon er gelukkig nog wel af en daar kikkert een grootmoeder toch altijd van op.
Heel het mannelijk gedeelte van onze familie zit nu in het buitenland (of gaat er gauw naartoe): Litouwen, Frankrijk (Wout- voor cursus), zondag vertrekt Pjan naar Java en Dries volgende maand naar Oostenrijk.
Gelukkig is dat éne overblijvende mannetje nog te klein om er al op uit te trekken.
Woensdagnamiddag was het tijd voor een bezoekje aan Magda, met wie de banden terug zijn aangehaald, sedert ons gezamenlijk repeteren en spelen in het multicultureel project. Ze was pas naar Brasschaat verhuisd en had me gezegd dat ze nu in een klein huisje woonde
Hun vorige huis heb ik nooit gezien, maar dat moet dan wel reusachtig geweest zijn, want voor mij was dit een zeer grote, moderne villa. Daarbij vergeleken is het onze gewoonweg een kabouterhuisje.
Het werd een heel genoeglijke namiddag en we spraken af dat we dit nog gaan doen, misschien zelfs samen nog eens op de planken staan
Donderdag was kuis- en administratiedag.
Mijn ventje staat in voor de reserveringen van een concert in onze gemeente, en dus moest ik deze week zijn taak overnemen.
Gelukkig hebben we nu dat antwoordapparaat! Maar buiten de boekingen kwam er nóg een en ander bij kijken en ik speelde weer even secretaresse, denk dat ik alles goed heb kunnen oplossen, evenwel niet zonder enkele berichtjes over-en-weer naar Litouwen.
En vanavond komt Herman terug.
Ik pik hem op in Antwerpen, dus combineer ik weer het nuttige met het aangename : vooraf nog naar de stoffenwinkel en een bezoekje aan Bojako! We zien elkaar tegenwoordig nog enkel op blogmeetings. Dat komt omdat het zo druk is, maar vooral k weet al dat ze dat zelf ook zou zeggen- omdat ik zo ver weg woon.
Maar vandaag is het zover : we maken er nog eens een ouderwets gezellige kletsnamiddag voor ons tweetjes van. Ik zit te popelen!
Leo, onze garagist/cineast ( zie blog van 21-11-2006"garagist" en van 7-1-2007"t Is een hobby") telefoneerde onlangs met de vraag of ik nog eens teksten wou schrijven en inlezen bij zijn volgende film.
Deze keer wordt het een prent over de Ninglinspo, de enige Belgische bergrivier, slechts 3,5 km lang, maar het pronkjuweel van de Ardennen.
Deze sprookjesachtige vallei is sedert 1949 werelderfgoed. De moeite waard dus, om er een film aan te wijden.
Ik ben nu druk op zoek naar de nodige informatie.
Die is ruimschoots voorhanden, maar de kwestie is vooral : hoe maak ik er een vloeiend en mooi commentaar van, dat niet te droog of te saai, maar toch informatief is.
Omdat de film slechts een 5 à 6 minuten zal duren, moet ik zeer selectief te werk gaan, want er moet ook nog muziek tussen; het hele filmpje volpraten zou ook niet interessant zijn.
Leo heeft ter plaatse reeds veel gedraaid gedurende het hele voorbije jaar, maar ik heb nog geen materiaal gezien. Hij wil zijn montage maken aan de hand van mijn tekst. Een hele opgave dus !
Ik ben fier dat hij me opnieuw gevraagd heeft en ben er zeker van dat dit, net zoals zijn vorige Op reis in Bommas tuin, een schitterende natuurfilm wordt.
Op reis duurt 17 minuten en werd laureaat van de provincie Antwerpen. Ik heb een copie van de dvd en had graag een stukje op mijn blog gezet, maar ik heb geen idee hoe dat moet. Iemand een tip?
Het verhaal van gisteren moest eerst van mijn lever, maar het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel, want er werd ook gefeest voorbije week.
Hermans verlate verjaardagsfeest werd in schuifkes gevierd : vrijdagnamiddag kwamen mijn ouders vanaf s middags en op zaterdag mochten we met kinderen en kleinkinderen feesten.
Papanje!zegt Dario, als hij de fles bubbels in de koeler ziet staan. Niet dat het ventje er ook maar een druppel van krijgt, maar sedert de geboorte van zijn kleine zus toen er bij ieder kraambezoek champagnekurken knalden- weet hij maar al te goed hoe zon fles eruit ziet.
Elke keer staan we weer te kijken hoeveel de kleintjes op korte tijd bijleren, hoe snel ze veranderen en hoe grappig ze kunnen zijn.
Ben bezig, is één van zijn nieuwste uitspraken en die horen we ook vandaag wel een paar keer.
Het orgel, onze poes en kip Dora, zijn hier de grootste troeven.
We gieren het uit wanneer hij met zonnebril en al-als een kleine Stevie Wonder op het orgel zit te tokkelen en met zijn hoofd begint te zwaaien. Hij beseft duidelijk dat hij voor een welwillend publiek speelt!
Maura laat zich ook niet onbetuigd, maar houdt het voorlopig nog bij percussie met houten lepel op plastieken deegkom.
Lief kon er wegens ziekte helaas niet bij zijn, maar voorts werd het de gebruikelijke gezellig-drukke chaos, met veel geklets, lekker eten en fijne cadeaus voor papa.
Zoals altijd heb ik weer veel te veel gekookt, dus krijgen ze allemaal nog wat mee en kunnen we morgen nog eens feesten met de overschotjes.
En dat is maar goed ook, want ik ben uitgeteld en in mijn knie lijkt een razende wesp te zitten, zelfs Herman kan aan te buitenkant voelen dat er iets in rond lijkt te brommen.
Vorige week donderdag was de vermeende beterschap van mijn knie alweer foetsie.
De fotos die van mijn heupen gemaakt waren lieten niets spectaculairs verkeerd zien en de huisdokter verwijst me naar een heupspecialist.
Als ik een afspraak in het ziekenhuis wil maken, vertelt de receptioniste dat ik voor een afspraak 20 extra zal moeten betalen, waar het ziekenfonds niets van terugbetaalt.
Omdat het maandag a.s. vrije raadpleging is, besluit ik daarheen te gaan. Op afspraak zou ik trouwens toch niet eerder terecht kunnen.
Als ik de hoorn neerleg, dringt het bericht pas goed tot me door.
Ik word er een beetje boos van.
Waarom moet een onderzoek op afspraak 20 méér kosten?
Word je minder goed behandeld, als je naar de vrije raadpleging komt?
Dat noem ik klasse-geneeskunde en dat màg niet, vind ik!
Rijk of niet : je hebt recht op een zelfde goede medische verzorging voor dezelfde prijs. De bakker vraagt voor een brood toch geen 50 % méér omdat je met een Mercedes rijdt in plaats van met een oud klein karretje?
Het maakt me ook achterdochtig : als ik naar vrije raadpleging ga, zal mijn geval dan met evenveel aandacht en zorg worden behandeld, als op afspraak? Is mijn kwaal dan minder belangrijk?
Maandag bracht antwoorden op de vragen hierboven.
Ik kan niet zeggen dat mijn geval lichtzinnig werd behandeld, maar kan me anderzijds niet van de indruk ontdoen dat ik als individu niet meetelde.
De heup, die knie, werden au sérieux genomen, maar als mens bleef ik in de kou staan. Ik heb geen enkel rechtstreeks antwoord gekregen op mijn vele concrete vragen, die werden ontweken of gewoon genegeerd. Ik voelde mij als een lastige vlieg die rond de belangrijke geleerde zijn hoofd vloog.
Vreemd genoeg heb ik toch het gevoel dat hij me niet slecht heeft behandeld. Van half tien s ochtends tot 7 uur s avonds heb ik in het ziekenhuis gezeten met slechts een onderbreking van 2 uur die ik thuis doorbracht .
2 uur wachten vooraleer het mijn beurt was op de vrije raadpleging.
10 minuten bij de specialist, die me even onderzocht, verwijsbrief las en een volledige botscan voorschreef.
Half uur naar cafetaria voor een broodje en koffie
Half uur wachten op de dienst nucleaire geneeskunde
Enkele minuten binnen voor inspuiting van een radioactief product
Dan naar huis voor een paar uur om tegen 4 uur weer in de kliniek te zijn.
Botscan van heel het lichaam en nog eens apart voor heupen en knieën
Ik lig er behaaglijk en val bijna in slaap.
De radioloog is iets mededeelzamer dan de heupspecialist, maar ik zie hem maar even.
Zijn assistente zegt dat ik misschien dezelfde avond nog terug naar de raadpleging kan Oef! Dan hoef ik niet weer een andere dag terug te komen.
Nog maar een potje thee gaan drinken in de cafetaria en om kwart voor zes terug naar de consultatie. Deze keer zit er nauwelijks volk.
5 minuten binnen bij de specialist. Het enige wat me duidelijk werd gemaakt is dat er volgens hem geen verband is tussen de pijn in mijn knie en heup. Er zit een ontsteking in de heup, hij stelt voor om cortisone in te spuiten. Of het daarmee opgelost is? vraag ik
Dat is een eerste fase, antwoordt hij kortaf, zonder iets over eventuele verdere fases te zeggen. Die inspuiting wil hij wel, nà zijn consultaties komen geven, op de afdeling radiologie.
Half uur wachten bij radiologie
Dan mag ik op de röntgentafel en terwijl mijn heup wordt doorgelicht wordt ook de inspuiting gegeven. Het wordt even tanden bijten! Weer krijg ik geen of nauwelijks antwoord op mijn vragen.
Misschien babbel ik gewoon teveel en is dit wel een bekwaam arts, maar niet communicatief vaardig
Als ik van de tafel mag, is hij al verdwenen.
Over drie weken moet ik eens op controle komen, maar ik voel direct het effect van de nare inspuiting : mijn heup doet minder pijn.
Die 20 die je méér moet betalen voor raadpleging op afspraak, zijn waarschijnlijk alleen maar om de dokter aan het praten te krijgen.
Vanmorgen bij het opstaan was ons gazon één wit tapijt.
-We zijn er wel erg vroeg bij met de vorst, dit jaar, vindt Herman, hetis nog niet eens Allerheiligen!
-Vroeg, maar toch niet ongewoon : zowat 75 jaar geleden vroor het dat het kraakte in die laatste dagen van oktober, weet ik opeens.
Ik herinner me een verhaal van Moeke, over iets wat ze zeer vernederend vond en daardoor nooit meer vergat
Tijdens haar kindertijd hadden haar vader en oom samen een grote bloemisterij tegenover het kerkhof van Wijnegem. In de periode voor Allerheiligen stonden de vele serres natuurlijk vol met chrysanten.
Moeke moet toen een jaar of acht, negen geweest zijn en haar onderwijzeres was een non die zéér gesteld was op een verzorgde taal. Klein Margrietje was bijzonder geïmponeerd door de Zuster en probeerde indruk te maken en een interessant feit te vertellen in perfect ABN, toen ze die ochtend in de klas haar vingertje opstak en zei : Zuster, het was deze nacht zó koud ! Alle chrysanten zijn bevrozen in de SAAR !
Natuurlijk bedoelde ze serre, (fonetisch : seir), wat in haar Antwerpse kinderoren een te platte klank was.
Het effect van haar SAARwas, dat de zuster en mét haar de hele klas in lachen uitbarstte en Margrietje in plaats van trots, diep beschaamd was.
Ze vertelde het mij vele jaren later en ik kan me nu nog steeds heel goed voorstellen hoe rot ze zich daarbij moet gevoeld hebben.
Doet het pijn? Vraagt de dokter, terwijl hij de injectienaald verder mijn knie indrijft.
Het gaat wel, antwoord ik dapper.
Ha nee hé! Dat is niet goed, het moèt juist pijn doen, anders zit ik niet op de goeie plek!
Oh! Okee dan ja! Ja! Ja! Auw! Ja! Nog Ai! Geef ik dan maar grif toe, terwijl ik de naald nu naar verschillende richtingen binnenin voel steken.
Even later prijkt er een pleisterke op mijn linkerknie en zit er vanbinnen een dosis cortisone mèt pijnstiller.
Hopelijk komt er nu een einde aan de maandenlange pijn in die knie. De pillen die ik al eerder kreeg, schenen wel even te helpen, maar bezorgden me maagpijn en misselijkheid.
Maar van die kniepijn geraak ik beslist af, verzekerden beide dokters me (ik ga naar een groepspraktijk en de behandelende arts haalde er nu ook zijn confrater bij, wat ik toch wel een geruststelling vind : je krijgt vaak overleg en een tweede opinie).
De oorzaak zou evenwel artrose van mijn linkerheup kunnen zijn, die heup mag donderdag, samen met haar tweelingzuster op de foto, om beiden te vergelijken.
We zien wel wat er dan verder moet gebeuren.
Ik ben al blij dat de eeuwige borende pijn in mijn knie nù al vervangen is door een licht kneuzinggevoel, dat het noemen niet meer waard is.
Als ik maar mag blijven stappen door mijn bossen !
Het was echt een leuke dag hé zucht Herman tevreden, als we die verjaardag-zondag in bed liggen.
En dat terwijl er niet echt gefeest werd in de gebruikelijke zin van het woord.
Maar Pjan en Lief zijn op tijd en in de opperbeste stemming teruggekomen van Indonesië. Hun vlucht was zelfs één minuut eerder geland dan aangekondigd.
Met onze tweede zoon staan we altijd voor verrassingen en ik was dan ook op alles voorbereid, terwijl we in de aankomsthal stonden te wachten.
k Had pas tegen Herman gezegd : Ge moet niet verschieten, als hij hier in tradionele Indonesische kledij aankomt of daar kwam het stel, zo goed als lichtgevend de hal ingelopen.
Niet in een traditioneel kostuum, maar in het groenste groen-groen-groen maatpak dat je je maar kan voorstellen : hij had dat nog op de valreep door een kleermaker laten maken!
Ze hebben een schitterende vakantie gehad en over 3 weken wordt P terug in Java verwacht om alvast zes maanden op proef te werken bij een fabrikant-exporteur van teak meubelen.
We brachten de kids naar Doel, waar het toch even slikken was, toen ze vaststelden dat naast de laptop, ook een dvd-speler en Liefs startkassa van het restaurant verdwenen waren bij de inbraak tijdens hun afwezigheid. Als wij hadden geweten dat ze dat alles in huis achterlieten, hadden wij die spullen zeker naar een veiliger plek meegenomen, maar gedane zaken nemen geen keer
Zoals verwacht waren de twee stikkapot van de lange vluchten en niet gebrand op een etentje in de stad, dus lieten we hen na korte tijd alleen om te gaan rusten, echter niet vooraleer we de meegebrachte cadeautjes hadden gekregen : een gebatikt hemd voor Herman en een snoer van grijze parels en oorringetjes voor mij !
Hulst ligt niet ver van Doel en daar gingen we dan maar wat ronddwalen. Alle winkels waren er trouwens open, maar het begon zo erg te regenen, dat we het na een uurtje opgaven en kozen voor een film in de Metropolis, op weg naar huis
t Was minstens twee jaar geleden dat we nog in de cinema waren, maar terwijl we in de rij voor de kassa stonden aan te schuiven, kregen we telefoon van Wout, die was net thuisgekomen van Arizona (en niet van Washington, zoals ik gisteren dacht) en zou niet gaan slapen, dus konden we gerust langskomen als we dat wilden
We moesten daar niet over nadenken, lieten De Loft voor wat het was : een film die we ooit wel eens op TV zullen zien en trokken veel liever naar onze oudste zoon en zijn gezin.
Kort na onze aankomst daar, kwam Frauke met de twee kleintjes terug van een bezoekje aan haar grootmoeder en konden wij weer met volle teugen genieten van onze twee kleine hartenbrekertjes.
Wout bracht voor ons allebei Crocs mee(jaja, Bojako! We zijn gezwicht voor t comfort) De mijne zijn lichtblauw en het is alsof ik op lucht loop!
s Avonds thuis gegeten, samen met Dries en we spraken al met de andere broers af dat er hier thuis a.s. zaterdag eindelijk nog eens met zijn allen gefeest kan worden.
Herman kreeg de hele dag op alle mogelijke manieren verjaardagswensen, en we besloten zijn verjaardag met een gewoon rustig tv-avondje.
Ge zult door uw blogclubke in de ban geslagen worden! orakelt Herman wanneer ik zeg dat mijn laatste stukje al drie weken geleden is.
Hij vraagt of ik geen onderwerp heb om over te schrijven
Integendeel! Er zijn er teveel en dat maakt het altijd moeilijker om te beginnen.
Door ernstige computerproblemen, die nu gelukkig van de baan zijn, kon ik een hele tijd niet meer bloggen.
Dankzij de hulp van buurman T en van onze Dries, die het hele zaakje hier heeft opgekuist en alles terug geïnstalleerd, kan ik nu opnieuw veilig én veel sneller werken.
Maar er blijft hoedanook een groot hiaat in mijn webdagboek.
In plaats van gezellig samen met ventje TV te gaan kijken, zet ik me dus maar aan de PC.
t Was nog onverwacht droog vandaag, dus konden we voor de derde dag op rij eens grondig in de tuin rommelen.
Woensdag begonnen we al met een heel stuk grond af te graven naast de oprit en enkele oude rododendrons uit te graven en te verplanten in de hoop dat ze het overleven. Er zijn ettelijke kruiwagens aarde van dat voormalig heuveltje naar achterin de tuin verhuisd.
We hebben nu een strook van 7x1m gewonnen, zodat de motorhome uiterst links tegen de perceelsgrens kan staan in plaats van zo dominant schuin over de parkeerplaats. Dat verzoent me ook weer wat meer met het feit dat we de zwerfwagen zullen houden.
De voorbije maanden hebben we trouwens enkele heel aangename uitstappen van telkens een viertal dagen gemaakt en er zullen er nog volgen, zolang we het niet te koud krijgen in ons huisje op wielen.
Morgen wordt Herman 64 jaar, maar t zal een wat ongewone feestdag worden. Met al de kinderen samen vieren zal niet lukken : Wout komt pas laat op de dag terug van Washington, de kleintjes moeten al om kwart over zes naar bed en Pjan en Lief verwachten dat wij hen om 11 uur in de voormiddag in de luchthaven komen afhalen. Hun 6 weken- vakantie in Indonesië is afgelopen. Ze vroegen wel om samen te gaan eten bij de Mexicaan, waar Lief tijdens weekends opdient.
Ik hoop dat ze na die lange vlucht nog zin hebben om uit eten te gaan.
We moeten hen alleszins eerst nog naar Doel brengen en hopelijk is het thuiskomen in een huis waar ingebroken is tijdens hun afwezigheid niet te schokkend!
Natuurlijk zijn wij heel benieuwd naar hun vakantiebelevenissen en vooral ook naar de toekomstplannen.
Pjan zal slechts 3 weken in België blijven om allerlei te regelen en dan vertrekt hij voor 6 maanden terug naar Indonesië om er te werken.
Lief blijft voorlopig nog in België, want zij heeft nog enkele weken te draaien voor De Kotmadam, waarin zij nu voor het tweede jaar studente Jill speelt.
Hoe het daarna verder moet met haar acteerwerk, of zij samen in Indonesië (waar haar roots liggen) zullen gaan wonen en werken Het zijn allemaal nog vragen, waarop morgen hopelijk al een aantal antwoorden komen.
Een familiaal verjaardagsfeestje zit er morgen dus niet in, maar vooraleer Pjan weer vertrekt halen we in één keer alle achterstallige, enkele toekomstige verjaardagen én Kerst en Nieuwjaar op een weekend in.
Ik had eind van de week een afspraak bij de gynaecoloog. Vroeg in de ochtend kreeg ik een telefoontje van de assistente, dat er een afzegging was en of het me schikte al om 9.30. Ik zei ja.
Ik had net alle gezinsleden naar school en werk gestuurd, toen ik zag dat het al 8.45 uur was.
Ik had 35 minuten nodig om bij de praktijk te komen, dus ik had niet veel tijd meer.
Zoals alle vrouwen, ben ik erg op hygiëne gesteld, vooral bij een bezoek aan de gynaecoloog, maar nu had ik echt geen tijd meer voor een uitgebreide wasbeurt.
Ik rende de trap op, gooide m'n nachtpon in de hoek en maakte het
washandje,dat op de rand van de wastafel lag, nat en haalde het snel door m'n "onderkant".
Ik gooide het washandje in de wasmand, trok snel iets aan, sprong in de auto en racete naar de dokter.
Bij de dokter moest ik even wachten voordat ik opgeroepen werd.
Aangezien ik de routine wel kende, sprong ik op de tafel, keek naar de muur aan de andere kant en wenste dat ik in Parijs was of ergens duizenden km verder weg in een paradijselijke omgeving.
Ik was een beetje verbaasd toen de dokter zei: "Jeetje, we hebben wel extra moeite gedaan vandaag"
Ik gaf geen antwoord. Toen ik buiten kwam slaakte ik een zucht van opluchting en ging naar huis...
De rest van de dag was ook routine: boodschappen, schoonmaken en eten koken. Mijn zesjarige dochter was aan het spelen in haar kamer, toen ze ineens uit de badkamer riep : "Mam, waar is mijn washandje?" Ik zei dat ze een nieuw moest pakken. "Neeee!!!"schreeuwde ze. "Ik moet die hebben die hier op de rand van de wastafel lag.
De geheugenkaart van je fototoestel is wasbaar op 40°! (Met vloeibare Dreft voor gekleurde en fijne was)
Niet dat onze kaart zo hard aan een wasbeurt toe was, maar zoals de meeste uitvindingen per toeval gebeuren, is ook bovenstaande bewering door empirisch -en puur per ongeluk want kaart was in een broekzak blijven zitten- onderzoek bewezen.
k Ben wel blij dat ze er niet door bedorven werd, want de fotos van onze laatste trip stonden erop.
Van maandag tot vrijdag reisden we via de monding van de Somme, over de streek van Cap Gris Nez en Cap Blanc Nez naar onze eigen Westkust, waar we nog een mooie zonnige dag beleefden.
God, wat hou ik van onze eigen kuststreek!
Als ik vrijdag niet om 5 uur bij de tandarts had moeten zijn, waren we er beslist nog 2 dagen langer gebleven.
In de loop van die week hebben we vele uren gewandeld, door het slik- en schorrengebied van de Somme geploeterd, één keer met grote schrik dat we uren midden de baai op zon schapeneilandje zouden moeten blijven tot het terug eb was (met slechts 1 appel, een halfrotte peer en een platgedrukte kellogsreep op zak). Gelukkig raakten we op tijd weer op droog terrein, hoewel toch niet helemaal met een propere broek : door t uitschuiven in het SLIJK mensen, en echt van slijk alléén!
Maar het was er bijzonder mooi en het weer viel ook nog redelijk mee.
Slechts één keer kwamen we met drijfnatte broeken thuis in de Marlin .: van de REGEN mensen, enkel en alleen van de regen!
Donderdag, we waren toen al terug in Adinkerke, zijn we den boom nog eens gaan opzoeken : de dikke, oude beuk waarin Moeke en Voke op hun 20ste huwelijksverjaardag,25 augustus 1968, een hart met hun initialen hebben gekerfd.
Ook wou ik in De Panne eens gaan kijken of het huis van Tante Mieke nog bestond, waar wij in 1959 een augustusmaand vakantie hadden. Het was er nog, weliswaar verlaten en in herstelling; ik kon er rustig een foto aan de achterkant gaan nemen.
Die avond ontmoetten we een Engels koppel uit Manchester dat op zoek was naar een rustige overnachtingsplaats. We gidsten ze mee naar de Witte Burg in Oostduinkerke, een plekje dat hun zéér beviel. Bleek dat zij die dag hun 36ste huwelijksverjaardag vierden. Omdat wij ook nog moesten eten en naar De Belle dachten te gaan, hielden ze ons ook daar gezelschap en het werd een prettige avond. We werden achteraf nog voor a night cap uitgenodigd in hun supersjieke Hymer.
Toen wij ons eigen huisje op wielen terug binnenkwamen, schoten we allebei in de lach, dit leek wel een kloostercel, vergeleken bij de luxe en ruimte in de motorhome van Janet en Stuart.
Gisteren werd mijn mond nog eens nagekeken en voorlopig goedgekeurd. Nu moet alles enkele maanden genezen en als het er in januari helemaal goed uitziet, krijg ik 2 nieuwe kiezen. t Zal een hele hap uit onze spaarpot zijn, maar er is me beloofd dat dit een levenslange oplossing is. Zelfs indien de implantaten niet aanslaan, worden ze gratis opnieuw geplaatst, maar eerst moet dus dat gat van die cyste dichtgroeien met bot.
PJan en zijn lief zijn nu al 2 weken in Indonesia, voor vakantie en familiebezoek. Ze waren van plan om 6 weken rond te reizen op Java en Bali. Sedert hun vertrek kregen we één mail vanuit Singapore dat alles naar wens verliep en gisteren hoorden we dat Wout zijn broer online had gesproken en dat hem daar werk is aangeboden
Eerlijk gezegd verwondert het me niet : PJan is altijd al een avonturier geweest en het kan hem ook nooit warm genoeg zijn, dus kan het best zijn, dat hij daar ooit echt gaat wonen.
Van maandag tot en met vrijdag waren we aan de Moezel. Het waren fijne dagen! Ik maak graag gebruik van de nieuwe optie van seniorennet en zette al onze foto's op het net. Wie ze eens wil bekijken kan ze vinden op : http://fotoalbum.seniorennet.be/Paz/Moezelreis
Eens terug thuis is het weer opruimen, wassen en plassen geblazen en ...terug naar de tandarts, een kaakchirurg deze keer.
We zijn nog niet aan de nief patatjes! Ik krijg het gevoel dat ik van het kastje naar de muur word gestuurd en elke "specialist" waarnaar ik verwezen word, is boos op de vorige, terwijl ik daar maar lig en het over mij moet laten gaan.
Tot hiertoe zijn er al veel kilometers verreden, veel uren verspild, het heeft al wat gekost bovendien en alles wat er tot hiertoe concreet gebeurde is dat ik zonder kroon zit en voorts nog geen zier verder werd geholpen. Gelukkig heb ik geen pijn en er zijn natuurlijk véél erger dingen.
Morgen moet ik dus eerst nog op consultatie bij die kaakchirug en dan zal er wel een ingreep volgen, maar dat kan dan weer niet op dezelfde dag, sakker-de-sakker.
Altijd gedacht dat ik met een goed stel tanden gezegend was.
De laatste tijd lijkt het echter alsof mijn gebit meer en meer in duigen valt.
Er sprongen onlangs al stukjes glazuur van mijn onderste tanden en vlak voor ons vertrek naar Zwitserland moest ik nog een kies laten trekken, omdat daar een ontsteking onder zat. Die kies zelf was al te vaak gerepareerd om nog eens een keertje te laten uitboren. Dus moest hij eruit.
Op dat moment werd ook een foto genomen enbleek dat onder zijn buurman eveneens een ontsteking zat.
Daarvoor zou ik vandaag een wortelkanaalbehandeling krijgen had ik gedacht!
Bleek dat een van de 2 kanaaltjes te fijn is en bij uitboren het risico geeft dat de wortel verloren raakt. Dus moet er een afspraak gemaakt worden met een andere tandarts, die microscopisch kan werken.
Die afspraak heb ik zojuist gemaakt. Vrijdagmorgen mag ik er al naartoe, moet 305 meebrengen, waarvan een derde door het ziekenfonds wordt terugbetaald.
Als dan de ontsteking geweken is, moet er een nieuwe kroon op, omdat de oude (slechts vijf jaar oud; kostte toen ruim 600!)onbruikbaar is.
Ik ben een beetje boos. Boos op die vorige tandarts, die mij de duurste kroon aansmeerde en die niet eens passend heeft geplaatst, waardoor waarschijnlijk die ontsteking veroorzaakt is. Ik had gedacht dat zon ding gemakkelijk 20 jaar zou meegaan Niet dus.
Dat gewone leven begon met een ongewone zondag, waarop ik een toneelrepetitie en voorstelling in de stad had, ter gelegenheid van de cultuurmarkt. Het ging om dezelfde voorstelling, het multicultureel project Kleurn droom, dat we in mei samen met 4 belgen en 5 allochtonen hadden gemaakt. Voorbije woensdag hadden we al een repetitie van 3 uur gehad, maar toen ontbrak er alweer eentje, wegens diarrhoea, dus moest er zondag weer helemaal opnieuw begonnen worden. De voorstelling stelde naar mijn gevoel dan ook niet veel voor en ik heb vriendelijk bedankt voor nog eens een extra optreden op een multicultureel festival in Hasselt, over 2 maanden. Als het na maanden werken geen meerwaarde krijgt, hoeft het voor mij niet meer, dit ondanks het enthousiasme van de niet-belgen , alle goede wil en de vriendschappelijke omgang. Voor mij was dit geen kwestie van verschillen op maatschappelijk gebied, maar vooral in culturele achtergrond en het grote verschil zat m in het begrijpen waar het bij theater om gaat. Vergelijk het maar met een tennismatch : er zijn spelregels en er is de ervaring en het spelniveau. Als je spelers tegenover mekaar zet, die niet min of meer aan elkaar gewaagd zijn, krijg je ook geen interessante match. Het was niet gemakkelijk om neen te zeggen op die vraag om het later nog eens te spelen, omdat ik toch wat het gevoel had, dat ik de anderen in de steek liet, maar langs de andere kant was er aanvankelijk gevraagd om enkel die voorstellingen voor de LBC-proclamaties te doen, die van gisteren was dus al een extraatje.
Toen wij ons ding gedaan hadden en nog een knappe musicalgroep aan het werk hadden gehoord, liep ik met Magda naar de Groenplaats, omdat daar zowat het centrum van de cultuurmarkt was om daar nog wat rond te kijken. De hitte van die laatste augustusdag lag als een klamme warme deken over de stad, je kon er over de koppen lopen en het glas witte wijn dat ik onverstandig had gedronken brak me aan alle kanten uit, dus was het enige waar ik nog naar verlangde : naar huis en in een ligstoel tussen het koele groen de rest van de dag liggen uitpuffen!
Herman was al van 10 uur s morgens met de fiets op tocht en zou pas om 9 uur s avonds terug thuiskomen. Tegen die tijd was ik al terug wat bij mijn positieven.
Vandaag is een gewone huishouddag : seffens nog even gaan winkelen, daarna koken, een tweede verwarmingsinstallateur ontvangen die een offerte moet maken voor een nieuwe chauffageketel, want de oude viel vorige week in panne.
Herman werkt nog steeds aan de vernieuwde opbouw van het hangtoilet in de badkamer, zodra dat in orde is moeten we de beschadigde , maar nu droge muur van de slaapkamer herstellen. Rond de vijver moet nog een en ander gebeuren voor de winter, de personenwagen moet binnen voor aanpassing van sleutel en slot en herstelling van de carrosserie en dan zouden we nog graag enkele dagen met de motorhome gaan zwerven
Zussen en broers zijn deze voormiddag feesttentjes gaan opstellen in Moeke en Vokes tuin, tafels dekken en versieringen aanbrengen, de tap gaan installeren in de garage, allemaal voor de receptie waarop alle bewoners van de straat zijn uitgenodigd. Omdat onze ouders dit jaar niet alleen 60 jaar getrouwd zijn en allebei 85 worden, maar ook omdat zij 50 jaar op dit adres wonen.
Herman en ik moeten pas tegen het begin van de receptie komen om mee te helpen bedienen, want vandaag verjaart ook onze kleine prins, die we in al dat andere feestgedruis niet mogen vergeten. Dus trekken wij eerst nog even naar daar om te feliciteren.
Twee jaar is hij nu; vorig jaar was hij er zich nog niet van bewust, maar nu is het duidelijk dat hij heel goed snapt wie vandaag de pakjes mag openen !
Papie laat zich toch nog even verleiden tot mee trampoline-springen, maar we hebben beloofd om in Edegem te gaan helpen, dus moeten we -vroeger dan we willen- afscheid nemen.
Voor het ouderlijk huis staat een tentje : de kinderbar, waar drankjes, ijsjes en andere snoepjes voor de kinderen uit de buurt voorzien zijn. Er staat een oven en een koeling van de buurman-hobbytraiteur, die de borrelhapjes voor de volwassenen gereedmaakt. In de openstaande garage bedienen de schoonbroers den tap en wij, zussen, gaan rond met al het lekkers, vast en vloeibaar. Het is hindernislopen, want de tuin is niet groot en staat-en zit- vol buren, die gezellig met mekaar babbelen en lachen, het kost ons de grootste moeite om tussen al dat volk te laveren zonder iemand te dopen of een plateau om te stoten. Maar iedereen is vrolijk en onze jubilarissen staan daar midden al die drukte te blinken van contentement!
Het ziet ernaar uit dat al die buren blij zijn dat er zon gelegenheid is, waarop iedereen op die manier eens kan bijeen komen. Ik moet erkennen dat de verstandhouding in deze straat (48 huizen) wel uitzonderlijk goed is. Er zijn nog slechts weinig koppels over van de oorspronkelijke bewoners, maar samen met de vele jonge gezinnen die er na 50 jaar opnieuw wonen, is het een zeer aangename buurtschap, waarin vanalles wordt georganiseerd door enkele initiatiefnemers,zoals het straatfeest van vorige zaterdag, dat het slot betekent van de speelstraatmaanden (vakantietijd waarin elke namiddag een deel van de straat voor alle verkeer wordt afgesloten, zodat de kinderen daar ongestoord kunnen spelen).
De mensen bleven tot zeer laat plakken en de Achouffe van t vat viel bijzonder goed in de smaak.
Als de laatste gasten vertrokken waren, werden tenten, tafels glazen enz opgeruimd en konden we in de bar/garage onder ons en met kok Peter en zijn vrouw nog blijven nakaarten en lachen. Het was ongelooflijk plezant geweest!
Moeke en Voke waren alweer supercontent en wij navenant!
Eigenlijk hebben deze dagen ons dichter bijeen gebracht en ik besef opnieuw wat een toffe familie ik heb.
We rijden in Dries zijn auto samen naar Edegem : goed op tijd, want de mannen moeten hun nette kleren uit onze auto halendie noodgedwongen daar gebleven was. Dries moet ook nog met Els en Inge repeteren voor het lied Anders anders van Herman van Veen,waarvoor Els een bewerking heeft gemaakt voor 2 gitaren, 1 viool en 1 zangstem (de hare). Ik hoor hun repetitie met kippenvel aan : de zanglessen hebben mijn petekind duidelijk gevormd en ik sta er ook van te kijken hoe goed en ongelooflijk vingervlug onze Dries op die gitaar is.
De kerk loopt al vlug behoorlijk vol. Als ik Dario een kusje ga geven, is het eerste wat hij zegt: Mamie pipi doen sleutel auto wc vallen ! Frauke en Wout staan erbij te grinniken: Hij zal uw blog gelezen hebben, zeker? plaagt Frauke.
Het wordt een heel persoonlijke misviering, ook Jade speelt een mooi stukje op dwarsfluit en ik zie Moeke en Voke stralen tijdens de preek, die helemaal op hun maat gemaakt is. Pastoor Heuten kent hen dan ook al heel lang en verwerkte heel veel dingen die wij hem verteld hadden in zijn homilie.
Na afloop rijden we naar hotel De Basiliek voor de receptie. Ongeveer 150 genodigden zijn er, veelal mensen die ik jaren niet meer gezien heb. Uiteraard zijn er ook nogal wat hoogbejaarden bij, zodat ik heel wat medische info te verwerken krijg. Gauw wijzer geworden, vraag ik niet meer te snel hoe het ermee gaat en hou het veilig bij een verrast Maar dàt is lang geleden!. Toch ist plezant om zo van de ene naar de andere te kunnen lopen en oude vertrouwde gezichten terug te zien. De diashow, die ik samenstelde uit de fotoalbums van Moeke en Voke, krijgt veel belangstelling. De hele namiddag worden de 900 beelden uit hun persoonlijke geschiedenis herhaald. De receptie is goed en overvloedig en mijn ouders zijn overgelukkig met de aanwezigheid van niet alleen lieve vrienden en familieleden, maar ook van nogal wat hoogwaardigheidsbekleders.
En toen kwam het moment van ons Feestlied. We wisten dat Moeke en Voke er op zaten te wachten, er in feite op rekenden dat we iets zouden doen(eventjes terzijde gelaten dat we al maanden vanalles aan het doen waren) Onze eigenste singer songwriter Inge had een leuk lied gecomponeerd dat door kinderen, klein- en achterkleinkinderen werd gezongen en begeleid met gitaren en accordeon. Aan het slot gaf ieder een witte roos aan Moeke en Voke.
We kregen een dankbaar publiek, dat achteraf vast met een oorwurm heeft gezeten, want het refrein van ons lied blijft dagenlang plakken.
Voke heeft aansluitend gespeecht : een overzicht van 60 jaar lief en leed het treffende was, dat het beeldscherm met de diashow vlak naast hem te bekijken was en zeer merkwaardig : de fotos vulden zijn woorden perfect aan op het moment dat hij het over die personen of voorvallen had ! Zelf was hij zich daar totaal niet van bewust, hij kon ook niet zien wat er vertoond werd, maar als je dit met opzet zo had geregisseerd, had het nooit mooier kunnen uitkomen.
Naar het einde van de receptie toe, kwam de Fanfare (ons vader is er voorzitter van)nog een muzikale hulde brengen. Herman en ik dansten met Dario en Maura op de arm mee op de muziek.
Als de laatste gasten vertrokken waren brachten enkele van de kinderen de gelukkige jubilarissen met hun cadeaus en bloemen naar huis. Het feest had voor hen niet beter kunnen zijn. Op mijn vraag of ze niet te moe waren, antwoordden ze dat je niet echt moe wordt, als alles zo perfect en prachtig verloopt.
De feestelingen hadden gisteren al een heerlijke dag. Tegen de middag waren de meeste regenbuien gepasseerd en konden mijn zussen eindelijk verder met het versieren van de bloemenboog aan de oprit van het ouderlijk huis.
Zelf stonden wij ruim een uur te vroeg bij het gemeentehuis in Edegem en zo ook onze drie zonen. Ik dacht dat ik het allemaal zo goed op een rijtje had, maar was al maanden in de overtuiging dat we er om drie uur in de namiddag moesten zijn ipv van om vier. Herman en ik liepen om tien voor drie de trouwzaal binnen, vanwaar heel wat geroezemoes kwam. Het verbaasde ons dat we zoveel vreemd volk zagen op een ontvangst die we uitsluitend voor de familie dachten. Toen de schepen ons zag, zei ze voorzichtig dat we wel héél vroeg daar waren stond ik daar met rode kaken, natuurlijk!
We belden direct onze zonen op, maar die waren ook bijna ter plaatse. t Ergste was het wel voor Wout en Frauke, die een babysitter hadden besteld die later zelf nog een afspraak had, maar dat raakte gelukkig opgelost. Uit de cafés in de buurt kwam zon rookwalm gewaaid, dat we ervan af zagen om alvast wat te gaan drinken, dus ging ieder nog wat boodschappen en was ons gezin deze keer zéér goed op tijd voor de plechtigheid.
Die was hartelijk en ontspannen, met een prettige toespraak van de burgemeester en natuurlijk ook een van Voke en een kleine receptie achteraf.
Schoonbroer Marc bracht de jubilarissen nadien met de versierde auto naar huis terug, terwijl de achterblijvers in het gemeentehuis nog het feestlied konden inoefenen. De schepenen bleven geamuseerd zitten luisteren en de man die alle vieringen van deze dagen filmt, heeft ook een stukje repetitie in beeld gebracht.
En toen kwam het chinese straatfeest, met huldiging van de jubilarissen. Ook de buurtbewoners hadden een prachtige versiering voor het huis gemaakt, met een reuzegrote diamant, waarin s avonds lichtjes blikkerden. De wijnen die bij het eten verkocht werden hadden een speciaal etiket, waarop ook de jubileumviering vermeld stond en naast het lekkere eten, waren er enkele attracties door kinderen en buren.
Rond halftien wou ik nog wat uit de auto gaan halen voor mijn zus, ik had Hermans sleutel in de hand, toen ik voorbij het huis liep, waar de nichtjes net naar het toilet waren geweest. Om voke niet te vaak naar een sleutel te hoeven vragen, nam ik die van Inge over, liep naar binnen, leg de autosleutel even op de wc-stortbak, met een puntje op de doorspoelknop helaas
Want op het moment dat ik op de knop druk, schuift die sleutel als van een glijbaan door het geultje van de knop : Plons! In het toilet!!! Oh neee!... ik grabbel nog in het water, maar : te laat! De pot ziet er onberispelijk schoon en sleutelvrij uit. Miljaarde . Ik wring mijn arm zover ik kan geraken in de buis, maar niks
Terwijl ik terug naar buiten loop om het ongeluk te gaan melden, proest ik het ondanks alles uit, het is ook zon stom, belachelijk voorval. Als ik het aan tafel vertel, brult iedereen van het lachen, maar hoe geraken wij nu aan onze spullen : Herman en Dries hun goed kostuum ligt erin, de misboekjes voor morgen en ik heb geen reservesleutel bij
PJan komt direct mee helpen, we maken een putje open, op weg naar de beerput in de hoop om daar nog iets te vinden, spoelen nog enkele keren door en vangen het spoelwater op, maar niets : onze afstandsbediening-sleutel ligt waarschijnlijk op de bodem van de beerput. Dat wordt niks meer voor vandaag.
Om tien uur brengt Dries ons dan maar naar de Rooseveltplaats, (er waren aanbiedingen volop om ons helemaal naar huis te rijden, maar iedereen wou natuurlijk ook terug naar de feesten en wij vonden dat teveel gevraagd om de anderen die hele afstand tweemaal te laten doen) waar we de bus naar huis nemen, nog 40 minuten stappen en kort voor middernacht aankomen.
Of we die sleutel kùnnen laten bijmaken is maar de kwestie. De reservesleutel heeft geen afstandbediening en kan ook het alarm niet inschakelen, dus zullen we wel in de portemonnee moeten tasten, vrees ik, maar er zijn erger dingen en we hebben er alleszins een komische anekdote bij.
Indien we die weggespoelde sleutel ooit terugvinden, valt te betwijfelen of de afstandsbediening dan nog zal werken. Ik zal hem in ieder geval een stevige dettol-kuur laten ondergaan.
Ondertussen zag ik meer dan genoeg sterretjes, maar geen vallende. De laatste loodjes voor de grootse jubileumfeesten ter gelegenheid van de 60ste huwelijksverjaardag van mijn ouders zijn nu ongeveer allemaal gelegd : afspraken voor de familiedag, samenstelling van de mis, afspraak met pastoor om hem tips voor zijn preek te geven, doorgeven van aantal genodigden bij de verschillende evenementen, afstemmen met zussen omtrent ieders respectieve taken, drukken van de misboekjes, nog heel wat getelefoneer en rondrijden voor allerlei, maar het komt klaar!
Bovenstaande afbeelding(bij aanklikken vergroot ze) werd voor de uitnodigingen door Wout samengesteld.
En morgen beginnen dus de festiviteiten met een ontvangst en huldiging in het gemeentehuis. Nadien zouden we met zijn allen nog even het gelegenheidslied repeteren. Wààr dat onhoorbaar voor mijn ouders moet gebeuren is me nog een raadsel . Aan Moeke kunnen we gewoon vragen om haar hoorapparaat even uit te schakelen, maar ons Voke hoort nog altijd als een jachthond en eerlijk gezegd zie je dat ook wel een beetje aan zijn oortjes. We zullen ze thuis even moeten wandelen sturen. Tegen de avond is het dan straatfeest, waarop ze door de buurt gevierd worden, wij gaan daar mee Wok-eten, want het feest staat in het teken van Peking. Die dag hebben wij niet moeten organiseren, dus blijft het nog even gewoon meegenieten. Ons werk volgt pas de volgende dagen, maar daarover later meer.
Hét Hoogtepunt van de afgelopen week was voor ons toch de babysittijd bij onze kleintjes. We zijn in hun eigen thuis gaan oppassen en bleven daar ook overnachten. Het was heerlijk om zo enkele dagen helemaal met hen bezig te zijn en Herman en ik hebben het gevoel dat we hen weer heel wat beter hebben leren kennen. We zijn allebei absoluut kierewiet, stapelzot, helemaal overlopend van liefde voor die twee prachtige, pure kindjes. Ik moet me hier geweld aandoen om geen lofzang te gaan afsteken over hoe slim, hoe grappig, hoe buitengewoon prachtig ze zijn . Mondje dicht, Paz, gek mens; elke grootmoeder heeft immers de allerbijzonderste kleinkinderen Maar toch maar toch .die van ons zijn toch wel héél speciaal !
Een nieuwe definitie van geluk : met vier volwassenen en twee babys rond de tafel, zonder bijgedachten, eindeloos blij Handjes draaien zingen.
Weet ge, wat ik vanavond allez, vannacht eigenlijk- zou willen doen?
Herman had waarschijnlijk iets anders in gedachten dan ik, want hij reageert niet even enthousiast als ik had gehoopt Zijn perceptie van romantiek is toch enigszins anders dan de mijne.
Twee strandbedden achter in de tuin zetten en vandaar onder een dekentje naar de vallende sterren kijken, scoort op zijn romantiekschaal heel wat minder dan a roll in the hay.
Als compromis stelt hij een wandeling voor omdat er toch te veel wolken zijn om sterren te kijken. Bij elk zuinig sterretje dat ik zie en dat mijn hoop doet toenemen op een ware sterrenregen - seffens zoetje! als het nog wat donkerder wordt!- wuift hij de kansen daartoe heel nuchter weg.
Ik geef niet op en installeer me dan maar alleen in de tuin. Liggend, turend, hopend. Ik heb zon mooi wensje klaar
Vóór middernacht moet je kijken, zei Sabine Hagedoren, want nadien komt er teveel bewolking.
De hemel boven mij heeft het patroon van een vuile wafel met teveel slagroom. Er is teveel licht! Waarom is het net nù volle maan? Ik meen ergens achter dat beige licht in het westen vagelijk schichtjes van meteoren te zien, maar dat kan ook door het lange turen zijn, of inbeelding
Voor ik helemaal versteven ben, druip ik maar af om mijn ventje gelijk te gaan geven.
Ik spaar mijn wens voor deze nacht, al verminderen de kansen op vallende sterren wel, misschien lukt het tóch, nu er grotere opklaringen zijn.
Zijn gezichtje verraadt geen enkele emotie en hij kijkt me zonder knipperen aan.
Goedemorgen Dario!
Dario staart, blikt recht in mijn ogen, maar zegt niets, verroert geen vin. Achter die droomogen weet ik de verwarring rondrazen, daarbinnen draaien en klikken de radertjes ongetwijfeld om een verklaring te vinden.
Hoe komt Mamie in onze keuken? Ik heb haar niet horen bellen, noch weten aan komen rijden en ze staat hier dan ook nog eens in pyama !
Frauke spoort hem zachtjes aan om me goedemorgen te wensen, ze had hem toch verteld dat Papie en ik in huis sliepen? Ik krijg een bedachtzaam kusje en een vraag naar Papie. Wacht even, ik zal Papie eens gaan wakker maken.
Even later kom ik terug naar beneden, met Papie achter me aan Die Papie is óók al in pyama! Daar is ons kleine ventje toch sterk van onder de indruk, het duurt enkele seconden voor hij terug op zijn gemak is, maar wanneer hij alles heeft kunnen verwerken, is er geen vuiltje meer aan de lucht... Behalve dat onweer dan, want met lawaai heeft hij het niet ! We proberen samen te lachen met al die boemboem-donder, maar echt van harte gaat het niet. Toch verloopt onze babysit-dag als gesmeerd. Het zijn zulke rustige, gemakkelijke kindjes. Zelfs als Frauke naar haar werk vertrekt, zegt ons klein baasje vrolijk Dag Mama! en komt geen enkel moment meer op haar afwezigheid terug.
Ook ons rubensengeltje Maura is altijd goed gezind. Ik doe een spelletje fietsen-in-de-lucht met haar mollige beentjes, zing er een liedje over slanke billen bij en Maura schatert van het lachen.
De dag vliegt voorbij en voor we het allevier goed beseffen, staat Mama er al terug. Omdat Wout vanavond thuiskomt van Berlijn en morgen een vrije dag heeft, hoeven we niet te blijven oppassen.
Ik ga me omkleden en wat opmaken om naar zus Greetje te vertrekken, die ons uitnodigde voor het avondeten. Als ik terug de trap afkom zegt Dario : Mooi Mamie! Nog geen twee jaar en hij weet al hoe hij vrouwen om zijn vingers windt!
We krijgen een aantal stenen voor rond onze vijver mee. Als we die aan het inladen zijn, merkt Mario op dat de vangrail op ons dak aan de rechterzijde losgerukt en verbogen is. We halen het geplooide stuk eraf : weer wat om te repareren Het is waarschijnlijk gisteren gebeurd, vlak voor we bij hun huis kwamen, we voelden dat een zware tak langs ons hoge dak trok. Ook de waterpomp lekt en de vloer is nat, maar Herman zegt dat hij het kan repareren. Pfffft
De laatste 3 km op de autostrade : File! Welkom thuis we komen aan om 12u30
En zoals steeds is het alsof ons huis boos is omdat we weg zijn gegaan : er is vanalles kapot zekering gesprongen, pomp kapot, antwoordapparaat uitgevallen(door gesprongen plon) aiaiai als ons vader hoort dat alle bevestigingen voor hun feest verdwenen zijn... ! Het gras staat wild en hoog(maar dat is natuurlijk normaal). Dries beweert dat de oven niet meer werkt, maar ik ontdek algauw dat het aan de programmering ligt. Home sweet home
Het is de heetste dag van het jaar, maar ik laat me niet kisten : de motorhome wordt uitgeladen, vermits de wasmachine het nog wel doet, mag die op volle toeren draaien, Herman begint aan de nodige reparaties en als ook het gazon terug een frisgeschoren oppervlak toont, begin ikwat op mijn plooi te geraken. Voor alles is een oplossing zegt mijn ventje altijd Daar moest ik eens wat meer aan denken.
Op weg naar Bazel zien we een tiental ooievaars op een vers omgeploegd veld zitten. Wat zien die Zwitserse huizen er allemaal fris, verzorgd en mooi uit! Het is toch een groot verschil met een doorsnee Vlaams dorp met lintbebouwing van kleine sombere huizen. Hier is ook alles helder en bebloemd!
Na de middag parkeren we in Kaysersberg, Alsace, een mooi oud stadje,we eten een warm broodje met geitenkaas. Mooi weer is fijn, maar het is vandaag van het goede teveel, mijn hals prikt van de hitte.We proberen onze koelkast aan te krijgen : werkt die weer niet! Ik ben het beu! Dat ze ons nu maar meteen een nieuwe geven!
Twee minuten ben ik knorrig dan begint het te gieten en het koelt mij gelukkig ook wat af. Ik bedenk plots dat onze algemene elektriciteitsschakelaar in de woonkabine nog niet opstaat en dan werkt de ontsteking van de koelkast natuurlijk ook niet. Na de slingerende wegen van een ballon stoppen we even en ik test YESSS!!! De koelkast werkt wel.
Om kwart voor negen komen we in de Ardennen bij nicht Eefje en Mario aan. We gaan ze even groeten en gaan dan op zoek naar een restaurant. Op tien kilometer van hun huis vinden we de Don Diego-ranch. Ik krijg gegrillde lamskoteletten met dragonsaus, Herman, die angusbeef had besteld krijgt in de plaats bizon op de steengrill, voor dezelfde prijs, want de angus was op. Het is zeer lekker en botermals vlees. We krijgen elk ook een reusachtige portie voor ons geld (40 salade, frieten, sausen en drank inbegrepen). Nadien rijden we terug naar Eefje en krijgen de dias van de werkzaamheden aan hun huis te zien en een rondleiding. Het is verrassend groot voor een -op het eerste zicht- klein ardeens huisje. Ze hebben nog zeer veel restauratiewerk, maar het ziet er veelbelovend uit. Vannacht slapen we in de motorhome voor hun huis.
Tot 9 uur heerlijk geslapen, eindelijk eens zonder pijn. Vroeg in de ochtend hoorden we wel onweer en kletterende regen, maar als we aan het ontbijt zitten is het al terug mooi weer. Detty babbelt net als wij honderduit en we blijven lang aan tafel, daarna gaan we via trappen tot beneden bij het meer en langs een wandelpad tot in de oude stad. Detty kent het hier natuurlijk op haar duimpje en weet over alles details te vertellen.
Voor de recente promenade langs het meer wilden veel van de oude villa-eigenaars geen grond afstaan. De stad Luzern heeft dan grond aangevoerd aan de boorden van het meer en daarop een promenade aangelegd. Er staan hier nog vele bel époquehuizen langs het meer en veel oudere hotels uit die tijd werden in volle glorie gerestaureerd. Detty weet over elk van de vele hotels wel details te vertellen. Zij logeerde zelf in de meeste ervan, gezien zij en haar man een beroemde hotelschool in Luzern hadden. Voor research en opvolging van stagiairs gingen zij dan ook vaak in die hotels verblijven. Natuurlijk wandelen we over dé blikvanger van de stad: de 12de
eeuwse Kapellbrücke, die in 1993 door brand bijna volledig verwoest werd, maar heel gauw terug in de oude staat heropgebouwd. We gaan de Jezuïetenkerk binnen, een prachtige barokkerk, zéér licht, met veel wit, goud en roze marmer, kristallen luchters Meestal vind ik barok te overladen suikertaartachtig, maar in deze kerk is het alleen maar heel mooi en harmonieus. De preekstoel is in hetzelfde roze marmer als de altaren en ook het grote orgel boven op het oksaal , alhoewel ik vermoed dat het eerder roze marmer-schildertechniek op hout is, want een marmeren orgel zag ik nog nooit.
We drinken gezellig koffie op een terras bij het water en wandelen dan door de kleine gezellige straten. Terug naar het appartement nemen we de bus, die vlak voor het gebouw stopt. We zullen thuis een slaatje eten, vanmiddag een wandeling maken in de natuur en rond 6 uur terug thuis warm komen eten. Detty wil absoluut niet dat wij haar op een diner in de stad tracteren.
De wandeling door de natuur start vlak achter Dettys appartement : ze heeft echt het beste van alles : vooraan zicht op stad, bergen en meer, achteraan nog een groter terras met weiden, woud, een groene helling en behalve een kloosterboerderij en eenkuuroord verderop niets dan natuur! Het is zeer warm als we naar boven wandelen. We kopen er venkel, courgettes, ajuin en eieren van de boerderij. Er is geen mens te bekennen, je gaat de schuur/winkel binnen, kiest je groenten, weegt ze af en steekt het nodige geld in een soort van spaarpot die daar staat. Niemand komt kijken of controleren of het allemaal wel klopt. Boven op de alpenweide zien we een twaalftal grote roofvogels (sperwers?) zweven. Langsheen het kuuroord en door het woud komen we terugnaar het appartement waar we eens te meer zeer lekker eten. Het worden weer lange gezellige uren aan tafel. Ik vertel/speel enkele fragmenten uit Shirley Valentijn en Detty schijnt ervan te genieten, nadien gaan we nog even naar de pc en ik weet dat zij me hier voortaan kan vinden, want ik mocht me tussen haar favorieten plaatsen.
We willen morgen al tamelijk vroeg vertrekken. Ik hoop dat het lukt, want we kregen hier wel een zeer groot en comfortabel bed, waarin het makkelijk langslapen wordt.
Hopelijk geraakt Detty nu gauw ook eens tot bij ons, want het deed me deugd om haar nog eens te zien en ik wil haar dezelfde gastvrijheid betonen, hoewel t zal moeilijk zijn om te evenaren want ze heeft ons als koningen ontvangen.
Tijdens en na het ontbijt nemen we afscheid van veel bekenden. Met de Engelse Gillian spreken we af dat we haar in het najaar eindelijk eens zullen bezoeken in haar historische Bailiffs cottage nabij Londen. Ik krijg van zowat iedereen nog complimenten voor de presentatie van gisteren, men rekent er gewoonweg op dat ik het volgend jaar terug doe. k Heb nu wel een heel positief gevoel over deze Europeade, ook al was ik gisteren in niet te beste conditie, ik weet nu dat ik het kan, mét improvisatie, grote plankenkoorts en al. Bretoense vriend Jean G. leerde me gisteren hoe ik door Reiki mijn pijn kan minderen. Ik stond er zeer sceptisch tegenover, maar als ik het in bed probeer omdat het weer zó erg is, helpt het wonder boven wonder en kan ik eindelijk beter slapen!
Om 10u15 laten we Martigny achter ons. De GPS zegt dat we zonder tolwegen te nemen 206 km gedurende 4 uur zullen moeten rijden. Ik bel met Detty om ons vermoedelijk uur van aankomst te melden, het valt me op hoezeer haar stem op die van haar zus Suzy lijkt.
We rijden door dit prachtig landschap een hele tijd langsheen de groenwitte rivier Dranse, onze zonnige weg omzoomd door volgeladen oranje abrikozenbomen en wijngaarden. In het Lötschental we zijn dan al ferm gestegen- waarschuwt onze GPS-madam: Neem de veerboot!. Wij schieten in de lach : we zijn hier in een smal, hooggelegen dal, geen water is er te zien, alleen iets wat op de toegang tot een stationnetje lijkt, waar alle aankomende autos naartoe rijden. Het gaat niet anders : we moeten de TREIN op om in Kandersteg te geraken!
Voor 20 ZW Fr mogen we erop, het is een lange trein en omdat wij er als een van de eersten oprijden, moeten we nog een poosje wachten vooraleer we kunnen vertrekken. Als we op de platte, ratelende trein met gebogen golfplaten overdekt de stikdonkere tunnel binnendenderen zien we voortdurend gensters vliegen en soms tokt er iets tegen onze alkoof. Het is een beetje griezelig : ons stuur draait mee met de zwakke bochten die de trein maakt, wij staan blijkbaar net boven een scharnierpunt tussen twee wagons.
Na slechts negen minuten door de inktzwarte tunnel hebben we uren omweg uitgespaard om aan de andere kant van deze bergen te geraken. Het is hier zeer mooi, we zien meerdere horns en een schitterend witte Jungfrau.
Bij de Thunersee, nabij Interlaken piknikken we met onze laatste abrikozen uit Martigny, een vleespasteitje, broodje met leverworst en een appel : alles restjes van onze lunchpakketten.
Op een parking slaan we vers bergwater in en rijden dan langsheen het turkooizen water van de Brienzersee. We moeten nog heel wat tunnels door, waarvoor we telkens onze raampjes moeten sluiten, want ze stinken geweldig en doen alle goeie lucht die we hier inademen snel vergeten.
Om 4 uur in de namiddag komen we in Luzern aan. Detty woont hier in een modern appartement met een adembenemend uitzicht over het Vierwoudstedenmeer. Na vier jaar hebben we heel wat af te babbelen en zij bereidt ons een zeer lekker etentje. Ik geef haar het boeket dat ik gisteren kreeg voor mijn presentatie. Detty staat erop dat we in haar woning blijven overnachten ipv in de motorhome, we krijgen haar eigen grote slaapkamer en een aparte badkamer met toilet. Tot 11 uur blijven we in het donker op het terras zitten praten. De talloze lichtjes van stad en bergen worden weerspiegeld in het meer. Ik zou hier wel eeuwig kunnen zitten bewonderen we zien van op het terras de Pilatus, Jungfrau, Titlis en andere toppen waarvan ik de namen niet ken. Als we om 11 uur naar bed gaan zijn we wel erg moe. Vandaag was het Suzys verjaardag, ik denk zo dikwijls aan haar, maar dit was me ontgaan. Ze zou nu 72 geworden zijn. Wat een toeval dat we juist op deze dag bij haar enige zus belanden.
Nauwelijks geslapen door zeer been. Er was ook een bruiloft in het hotel, waardoor er veel lawaai was. Ik moest het raam sluiten, maar dan werd het weer te warm. Dus ben ik opgestaan in slechte vorm : keelpijn, koortsblaas op mijn lip, afgezakte en gezwollen oogleden, zeer been Herman is naar de speciale misviering met de prelaat in het centrum van de stad, ik repeteer en probeer nog wat te rusten.
Tegen de middag rijden we met de mobilhome naar CERM voor het eten. Ik kleed me om voor we om half twee in het amfitheater zijn.
Wat een prachtig kader is dit toch : een tweeduizend jaar oud openluchttheater met rondom dat magnifieke berglandschap... Het is wél eens te meer bloedheet en er is hier niks van schaduw. De mensen zitten er al een uur op voorhand.
Ondanks mijn slechte vorm start ik foutloos. Vandaag waren er nog zeer veel wijzigingen en moest ik zelfs nog nieuwe franse tekst bijmaken, één minuut voor de kindergroepen optraden, maar ook de andere improvisaties liepen perfect. Plots stonden er Hongaren op de podia, terwijl ik zoals op het program stond- Zweden had aangekondigd. Ook de Basken waren niet verwacht. Ik heb de ontbrekende stukjes nog goed kunnen inlassen en veranderen of oplossen nadien, maar was wel totaal uitgeput toen het spel ruim drie uur later afgelopen was. Heb wel gevoeld dat het publiek volledig stil werd telkens ik begon te spreken Het is toch een bijzonder gevoel om voor duizenden te spreken en eventjes te kunnen boeien. Later word ik langs alle kanten gefeliciteerd. Blijkbaar doet mijn stem het goed en men was tevreden over de bindteksten. Iedereen denkt dat ik het volgend jaar terug doe, maar ik wil er toch serieus over nadenken. t Is een hele stresstoestand ik weet het echt nog niet.
Halfweg het programma begonnen er wat wolken te komen, al maar goed, want meerdere mensen zijn door de hitte bevangen en moesten verzorgd worden. Als we na afloop naar het hotel gaan, begint het te regenen en t wordt zelfs een fikse bui. Geluk dat wij gehad hebben!
Tegen achten rijden we weer naar het CERM voor een diner, aangeboden door de stad en overhandiging van cadeaus aan de plaatselijke medewerkers. Tof! : Wij zitten aan een gezellige tafel met acht mensen die ons na aan het hart liggen. Het eten was lekker en nadien nemen we afscheid van velen.
Jean-Maurice, financiëel medewerker en grote fan van ma belle voix avec beaucoup de chaleur et démotion zegt dat we ten allen tijde mogen komen. Met de Zweedse Marianne heb ik ook meermaals fijne contacten gehad. Alles bijeen is de hele zenuwentoestand toch positief uitgevallen. Eindelijk rust nu! Dat is nóg beter.
Hopelijk heb ik vannacht minder pijn en kan ik wat uitslapen voor we naar Detty in Luzern vertrekken. Er moet nog heel wat naar de mobilhome verhuizen : onze kamer is momenteel een puinhoop.
Opgestaan met keelpijn en ook die knie heeft me vannacht weer parten gespeeld. Wat er precies mis is, weet ik niet, het doet al wekenlang pijn als ik rust, doktersonderzoek en bloedtest geven geen uitsluitsel, het zal wel weggaan zoals het gekomen is, hoop ik Ik ontbijt pas om 9u30, heb dan op kamer tekst voor finale doorgenomen, ben naar Fondation Giannada gefietst, om de nog ontbrekende versies van tot weerziens te noteren: enkel het Armeens heb ik nog niet.
Ik vind Adam daar, hij trakteert op lekkere koffie. Daarna rijd ik naar het CERM, eet op mijn eentje tussen enkele duizenden, maar geen bekenden.
Herman heeft een schattig pluche Sint-Bernardshondje gekregen het museum van de St-Bernard en de kennel liggen tegenwoordig ook in Martigny ipvboven op de berg in het hospice St-Bernard. We bezochten dit museum in het najaar reeds, nu zou er helemaal geen tijd voor geweest zijn. Voor de 2 andere kleinkinderen wil ik ook eentje kopen, de knuffels zijn echter alleen in het museum te koop, dus erg duur, maar voor de rest geven we niet veel uit, zodus
De grote is voor onze stoere jongen, voor Jade vond ik een kleinere versie, maar met een puppy in de muil : een magneetje zorgt ervoor dat de grote hond het kleintje oppakt als hij er dichtbij komt. Dat vond ik erg toepasselijk en leuk voor een grote zus. Voor Maura wordt het een klassieke Barry, maar wel geschikt voor kindjes jonger dan 2 jaar, ttz : het tonnetje kan niet afgetrokken worden en uiteraard zijn het allemaal wasbare knuffels.
Ik rijd nog langs een Migros-supermarkt en koop enkele flessen Fendant voor de schatten die mijn Suzyfiets gisteren vonden en breng alles voorlopig naar het hotel. Dan terug naar het stadscentrum voor de stoet; we hebben hier al wat kilometers afgelegd! De tribune staat te trillen in de zonnehitte, er is geen spoor van schaduw! Geen spoor van toeschouwers ook iedereen zoekt zich natuurlijk een plekje in de schaduw. Tegen dat de stoet aanvangt, verschijnen er plots wolken, het dondert en bliksemt en rechts van ons wordt alles donker : het regent duidelijk in de bergen.
Omdat er geen felle zon meer is, ga ik toch naar de tribune die nu stilaan volloopt. Het wordt een fijne stoet, die door de Zwitserse groepen wordt aangevoerd met als grote blikvanger : houten karretjes waarin kindjes in klederdracht, die worden voortgetrokken door spannen Sint-Bernardshonden. Af en toe krijgen we een drupje regen, maar die verdampt al voor we er nat van kunnen worden.
Na afloop ist picknick in CERM. We zitten aan tafel met fotograaf Koen V, die hier met zijn vrouw en 3 kindjes is, echt een mooie, warme familie Als we willen vertrekken zien we enkele tafels verder Adam, Tineke en een Zwitserse vriendin zitten. We drinken samen koffie en blijven nog wat op het openlucht volksbal. Weer stap ik mijn fiets op om de wijn voor de regieploeg op te halen en naar hun slaapplaats in de voetbalkantine te brengen. Ze zetten hem in de koelkast voor hun slotfeestje morgenavond. Hun hoofdkwartier is een ware chaos : computers, draden, dozen, slaapzakken, bagage, knutselmateriaal, etenswaren in en rond de open keuken allemaal van de 25 personen die daar verblijven en het ongelooflijk druk hebben.
Als Adam en Tineke Anouk naar de trein brengen, gaan wij ook naar ons hotel. We blijven wat drinken op het terras en het wordt nog heel gezellig met de enkelen die daar nog zitten. Om 10 uur gaan we naar onze kamer en doe ik nog wat aan mijn verslag. Hopelijk is mijn stem morgen OK.
Zeer slecht geslapen door mijn zere knie. Aan het ontbijt krijg ik nog steeds felicitaties voor gisteren.
Vandaag heb ik het wat rustiger en ik beloof aan Chris en Lieve dat ik hun lunchpakket zal gaan afhalen in het CERM en respectievelijk naar het forum, waar Chris vandaag presenteert en naar Lieves hotelkamer zal brengen, waar zij zich voorbereidt op de presentatie van de zangavond.
Helaas staat de achterband van mijn fiets plat. Ik vind een fietsenwinkel die de band wil vervangen, want het ventieltje is verwrongen, maar als ik terug in ons hotel kom,is Herman er toch nog in geslaagd om de band op te pompen.
Ik wandel naar de Place du Manoirmet Chris haar lunchpakket, het is daar bloedheet, dan weer naar het hotel met eten voor Lieve en zelf ga ik mijn pakje verorberen in onze hotelkamer. Herman komt er ook net aan : Dit gaat ge niet geloven : er was iemand van het keukenpersoneel het cijferslot van onze fiets aant openprutsen terwijl er nog 2 anderen bijstonden. Toen Herman ernaartoe ging en vroeg wat dit te betekenen had, werd die gast eerst brutaal en wanneer Herman zei dat hij de directeur zou inlichten, begon de kerel plots anders te piepen : dat het niet was wat het leek; dat hij enkel de fiets op een andere plaats wou zetten, omdat dit het muurtje was waar zij altijd hun pauze namen.
Toen wij een half uur later beneden kwamen stond de fiets 10 meter verder aan een hek vastgelegd, als om te zeggen : zie je wel, ik heb hem open gekregen en verder terug vastgemaakt!
Overal in de straten van de stad zijn nu groepjes aan het dansen en musiceren, t is echt feestelijk! We gaan naar de kerk in het centrum, waar een concert met 3 koren doorgaat : gemengd koor van Utiel, Spanje , meisjeskoor Symbol uit Roemenië en lAquila uit GranSasso, Italië. Het is een schitterend concert, we zitten meermaals met tranen in de ogen te luisteren.
Na afloop slaan we buiten voor de kerk nog een praatje met de Roemeense meisjes. Eentje volgt Nederlands aan de universiteit van Boekarest. Ze spreekt prachtig en accentloos Vlaams/Nederlands, enkel haar woordenschat schiet soms nog wat tekort.
Na het avondeten gaan we naar de koor-en muziekavond in het CERM. Het is een vrolijke en gevarieerde avond.
Na het concert wil ik met de fiets naar het hotel terugrijden, Herman zal met de pendelbus terugkeren. De fiets die ik met 2 sloten had beveiligd, maar niet aan een paal of hek had vastgelegd, is verdwenen! Mijn Suzy-fiets is gestolen, mijn souvenir aan mijn lieve gestorven schoonzus Ik houd alleen nog het wielsleuteltje in mijn hand. De pendelbus is nog niet vertrokken en ik verwittig Herman en Stef van de regie. Die doet direct een oproep aan de hele ploeg om te gaan zoeken. Het is een zeer groot terrein, maar op het eerste gezicht : geen fiets te bekennen. In tranen, vooral om de emotionele waarde die deze fiets voor mij heeft, stap ik met Herman tevoet naar ons hotel. Hij zegt : misschien zien we hem onderweg wel ergens. Alle fietsen die we tegenkomen worden goed bekeken, maar niks natuurlijk
Als we bijna bij het hotel zijn, krijgt Herman telefoon van de regie dat er een fiets gevonden is. We rijden met de motorhome terug naar het CERM, die mannen nemen me mee, alle zalen door, en ja hoor! Mijn fiets staat daar tegen een grote poort. Iemand moet hem hebben opgepakt en binnengezet, toen ze de grote vuilniscontainers kwamen ophalen waarachter ik hem had gestald. Blij dat ik ben! Ik beloof de mannen een tractatie.
Ik heb wel tot half negen kunnen slapen. Rustig ontbeten en dan in tuin nog eens alles luidop doorgenomen.
Herman is al lang naar de opening van het forum op de Place du Manoir. Ik wandel tot daar, het is slechts een kwartier van ons hotel af. Ook vandaag is het stralend weer. Er heerst een feestelijke sfeer in Martigny. Er is een gezellige markt met houtsnijwerk en abrikozen alom. Ik vind eerst Adam, later ook Herman bij het forum. Ook Chris en Lieve, die daar presenteert, zijn er. Ik blijf even kijken en luisteren en rijd dan per fiets (waarmee Herman tot daar was gereden) naar het amfitheater, om te zien of er niet vroeger kan gesoundcheckt worden, dan vlak voor de voorstelling. Maar nergens is een regisseur te bekennen. Dan maar naar CERM gefietst om mijn lunchpakket op te halen.
Onderweg krioelt het overal van zangers en dansers. Er zit hier meer dan 1000 man in het CERM te eten, maar de eerste die ik zie is natuurlijk : Adam ! (of één van zijn zeslingbroers J) Ik ga bij hem zitten eten en nadien wandelen we samen naar het station om Tineke af te halen, die bij haar vriendin in Lausanne logeerde. Na een korte maar hartelijke begroeting gaan we elk naar ons hotel.
Natuurlijk heb ik een koortsblaas, wat had je gedacht! Uit de Marlin de meegebrachte zalf gehaald, maar het is al enkele uren aan t prikken, verdwijnen zal ze dus niet meer.
Herman komt naar het hotel en vertelt dat we vóór de opening uitgenodigd zijn op een ontmoeting met de president van Zwitserland en walking dinner. Het is een hele eer, maar ik ben bang om op mijn witte presentatiepakje te morsen. Daarom gaan we per motorhome tot daar, ik trek voor soundcheck en dinner iets anders aan en kleed me nadien nog even om in de Marlin. t Is toch wel handig, zon motorhome!-----------------------------------------------------------
0u20 Het was een succes! Heel mooie openingsavond, altijd wel met enkele zaken die onverwacht moesten veranderd worden, maar desondanks liep het vlot. Natuurlijk had ik enkele kleine versprekingen, maar uit de positieve commentaar die achteraf uit alle hoeken kwam, bleek dat men mij de schoonheidsfoutjes meer dan vergeven heeft.
Internationaal voorzitter Bruno Peeters komt na afloop op mij af:Wat een revelatie! Wij hebben een overeenkomst voor volgend jaar, neem ik aan? Vele mensen komen gemeend positieve commentaar leveren en iemand van de Zwitserse organisatie feliciteert met mijn warme stem, goed tempo, goede teksten, ik hoor er hem nadien nog met zijn partner over doorgaan. Die pluim over de gemaakte teksten kan mijn ventje alvast mee op zijn hoed steken!
Een van de meest gewaardeerde complimenten kreeg ik dezelfde avond nog per telefoon, van een zeer geëmotioneerde Vera V., die tot 8 jaar geleden op schitterende wijze de Europeades presenteerde. Zij is altijd mijn lichtend voorbeeld geweest, want zoals zij het deed, kon niemand het. Ik was dan ook heel dankbaar voor haar lovende woorden, die ik voor mezelf bewaar. Zij vond ook de dodenhulde aangrijpend mooi, dat hoorde ik van nog vele anderen. Het werd in dat volle stadion muisstil na mijn kort verzoek en tijdens de dodenwake stond ook iedereen recht. De wijding van dat moment was pakkend.
Hoe bang ik ook was voor het geheel van deze openingsavond, ergens kon ik ondanks alle spanning nog genieten van het gebeuren, van het enthousiasme en de vreugde die er van zoiets groots uitgaat. Het was echt niet moeilijk om daar breeduit te staan glimlachen.
Mijn ventje heeft mij onophoudelijk aangemoedigd en gesteund. Hij zegt dat hij zeer fier op me is, wat wil een mens nog meer?
Eén venijnige jaloerse prik heb ik mogen incasseren, maar daar was ik op voorbereid en die kon mij na alle pluspunten echt geen sikkepit meer deren.
Herman is al om 7 uur opgestaan, want vandaag komen alle groepen aan en worden ingeschreven in het CERM. Ik val na een zeer onrustige nacht (o.a. wegens te warm) toch in slaap en ontwaak tegen half negen.
Douchen, rustig ontbijten en met de fiets naar CERM (Centre dexpositions), waar het internationaal comité klaarzit om elke groep van zijn infopakket, maaltijdbons enz.. te voorzien.
Ik werk met Roland op zijn laptop verder aan de tekstwijzigingen voor de slotvoorstelling op zondag. We eten ter plaatse een broodje en krijgen verse abrikozen, die groeien hier volop.
Ik tracht zoveel mogelijk versies van Tot weerziens te verzamelen in alle talen en spreek daarvoor de vertegenwoordigers van de verschillende groepen aan, noteer de exacte schrijfwijze, daarna de fonetische en herhaal het woord tot ze het correct vinden klinken.
Het is de bedoeling dat op het einde van de slotvoorstelling ik samen met de 2 andere presentatrices (die het forum en de muziekavond presenteren) afwisselend een afscheidsgroet uitspreek.
Na uren in die warme, benauwde zaal te hebben doorgebracht, ben ik blij dat ik per fiets naar de Place du Manoir kan rijden om een boodschap af te leveren voor een stadsambtenaar. Mads Olesen is echter juist vertrokken, ik rijd er wat rond en kijk tevergeefs naar hem uit. Tenslotte vind ik hem in een officieel gebouw vlakbij en kan de boodschap eindelijk overmaken.
Onze Nederlandse vriend Adam was ondertussen per trein aangekomen, enthousiast als steeds! Veel tijd om te babbelen heb ik echter niet, want ik moet de nieuwste tekstversie nog controleren. Ik weet dat hij het begrijpt, maar ik ben alleszins erg blij dat ik hem al gezien heb. Als ik om half zes terug naar buiten kom, heb ik koppijn van alle drukte, warmte, het schelle gekwetter, hoe gezellig ook, maar ik móet even een rustig plekje opzoeken. Waar kan dat beter dan op het kerkhof? Ik zet me op een bankje onder een boom Im Friedhof, mijnen hof (hihi). Lekker vredig en koel.
Seffens met mijn eetbonneke naar het CERM voor de warme maaltijd, het zal weer in het lawaai van honderden zijn, allemaal aan lange tafels . Maar goed : ik kan er weer even tegen! k Hoop maar dat Herman tijd vindt om te komen eten.
In t laat nogmaals tekst doorgenomen met Herman, die om half elf op de kamer kwam. Er zitten toch nog fouten in, maar heb ze er nu hopelijk alle uitgehaald.
Wakker om 8 uur en meteen de douche in : héérlijk water à volonté !
t Is weer eens wat anders dan in de Marlin. We hebben hier een lekker ontbijtbuffet en zitten bij Rüdiger en Dagmar aan tafel. Hij is burgemeester van Frankenberg in Duitsland geweest en voor ons een vertrouwde Europeadekennis.Ze zitten daar te glimmen en te glunderen, vertellen dat ze van allebei hun kinderen gisteren telefoon kregen, dat die gaan trouwen. Broer en zus wisten niet van elkaars plannen !
Herman trekt met het comité naar het CERM (centre dexpos) en ik blijf in de tuin om te schrijven en tekst nogmaals te lezen. Er moet helaas nog een naam bij het In Memoriam gevoegd worden : de zoon van een van de comitéleden is zaterdag bij een verkeersongeval om het leven gekomen. Andreas Zellmann was 22 jaar en werd op het zebrapad voor zijn huis doodgereden. De dader pleegde vluchtmisdrijf, maar werd later wel gegrepen.
Ik zit nu te schrijven en wat te breien bij de mooie hotelvijver, daarna wandel ik de stad in om dikkere breinaalden te kopen, maar de winkel heeft net middagsluiting. Om 11 uur samen met Roland de openingstekst alweer moeten bijwerken; het is nog een vol uur dat we ermee bezig zijn.
Het is mijn laatste rustige dag en ik heb de hele namiddag met Gerda in de tuin bij de vijver zitten babbelen.
Daarna de stad in, papieren naar CERM gebracht, naar Detty in Luzern gebeld : we gaan haar volgende maandag bezoeken.
Herman en ik gaan in Bistro du Rhone eten. Het is lekker, maar een rare toestand met de Visa-kaart : ik moet zowel pinnen als een ticket ondertekenen. Het wordt een hele discussie met de uitbater. Hij zegt dat àls ze me dubbel aanrekenen, hij mijn reis en verblijf terugbetaalt Een mens zou bijna wensen dat het inderdaad dubbel wordt aangerekend!
We zijn ook nog even het amfitheater gaan bekijken-mijn toekomstig werkterrein verkennen-, waar ze de technische installatie aan het regelen waren, daarna terug naar Hotel du Parc. Herman hoort van Gillian (Engels comitélid) dat ze nog naar de bistro van Pierrot gaat, hij wil er zelf nog met de Marlin naartoe rijden voor een koffie. Een Waalse groep is al aangekomen en zit daar in de kelder te eten. Het is bloedheet en benauwd, ik kan er niet snel genoeg wegkomen. We bestellen onze koffie boven in t café, maar daar ziet het blauw van de rook, we gaan hem dan maar op het terras opdrinken. De Walen en Gillian blijven gezellig verder smelten in de kelder en wij gaan er als alles op en betaald is ook gauw vandoor.
Op om 9 uur! Vannacht heeft het nog eens flink gegoten, maar nu is het stralend Zwitsers weer : hete zon en witte wolken in een knalblauwe lucht. Terwijl ik me ga wassen, hoor ik Herman met een gemeente-arbeider praten. Ze willen de berm wieden, waar wij met onze bumper bovensteken. We rijden dan maar weg en parkeren achter de Grande salle, waar we in 1981 logeerden tijdens de Europeade.
Vandaar vertrekken we met een piknik op tocht naar Mex (zeg Mè ). Vanaf Evionnaz, dat op 470m hoogte ligt, stijgen we tot op 1185 meter, het is een hele klim. De grote weg konden we ook volgen, maar dat was saai, dus steken we alle haarspeldbochten af door het bos. Dit is trouwens ook de aangeduide wandeling.
Bij het begin van onze tocht zien twee dames ons op de wandelkaart kijken en ze vragen wat we zoeken. Ze willen ons met de bus naar Mex sturen! We krijgen veel raadgevingen hoe we moeten lopen en ze verzekeren ons dat het een zware tocht is. Iedereen is hier wel bijzonder behulpzaam; de oudste van de 2 dames wil zelfs met ons tot La Rasse stappen, waar zij de postbus naar boven neemt, maar we lopen haar toch wat te snel.
Iedereen die we tegenkomen, van klein tot groot, zegt Bonjour .
Mex is een piepklein dorpje, met straatjes die slechts een gangetje breed zijn; je zit zó bij je overbuur binnen Moet gezellig zijn bij harde winters! Hoe hebben mensen het ooit in hun hoofd gehaald om zo ver, zo hoog te gaan wonen
foto vergroot als je ze aanklikt We piknikken bij het hoogste punt van het dorp en zien een glimp van de Mont Blanc, die zich na enkele minuten al terug in wolken hult. Ook de Dents du Midi zijn om 3 uur maar héél even te zien. Het was een prachtige tocht. Om vier uur komen we terug bij de Marlin, drinken een kop thee, eten een frangipane en vertrekken dan naar Martigny.
De eerste die we op de parking van ons hotel tegenkomen is regisseur Roland, hij vertelt ons dat de camionette met alle materialen (o.a.alle onthaalbrochures voor de groepen) aan de Zwitserse grens is tegengehouden, omdat de drankenleverancier foute douanedocumenten heeft meegegeven voor het meegenomen bier!
We laden de nodige spullen uit Marlin naar onze kamer in Hotel du Parc. Er is helaas geen koelkast, we moeten dus al ons overschot van charcuterie, fruit, melk enz opeten of laten bederven. We halen dan maar een brood en piknikken nog een keer in onze kamer.
Daarna overlopen Herman en ik nogmaals de teksten en het programma en maken de nodige aanpassingen. Het blijkt dat er toch nog programmawijzigingen tussenzitten, waarvoor de tekst nog niet was aangepast.
Om 8 uur worden we wakker, het was hier muisstil, enkel de wind konden we af en toe wat horen. Op onze grote parking staan 8 motorhomes : 3 Belgische, 3 Franse, 1 Engelse en 1 Duitse. Voorts is er hierboven nul-komma-nul verkeer. Bij de parking staat een monument voor de gesneuvelde ontmijners. Het moet hier na de oorlog vol mijnen hebben gestoken en er zijn veel slachtoffers gevallen. Ik dacht eerst dat de naakte, vallende man Icarus voorstelde, maar bij nader toezien gaat het dus om een ontmijner die bij een ontploffing de lucht wordt ingeslingerd.
Het is bewolkt maar droog en we maken een wandeling van anderhalf uur Le sentier des découvertes", die rond de top van de Ballon leidt en een prachtig uitzicht op verscheidene dorpjes biedt. We blijven een poos naar beginnende parapente-zwevers kijken. Het ziet er toch moeilijker uit dan ik dacht, want van alle leerlingen die we aan het werk zien, geraken er weinigen in de lucht en nog moeilijker zachtjes terug aan de grond, maar t is wel leuk om naar te kijken.
foto vergroot als je ze aanklikt
Er lopen hier mooie donkerbruine koeien, sommigen met een bel om en allemaal met een blond kalfje, de blonde fiere vader loopt er ook tussen.
We vertrekken in de late voormiddag. In Lepuix-Gy, een klein dorp, stoppen we bij een levensmiddelenzaak, naast ons stopt een Franse dame, draait haar raampje open :Vous cherchez du pain? Hoe kon ze het raden! Ze zegt dat we verder moeten afdalen naar Belfort en waar we een bakker kunnen vinden. We eten op de parking bij de versterkte burcht van Belfort, tussen dikke hoge muren, maar met één doorgang die uitkijkt over een stukje van de stad. Er is hier geen kat
In de eerste Zwitserse plaats kunnen we eindelijk tanken; het lichtje brandde al een hele tijd en de tank was goed leeg! Oef! t Was spannend, want we reden een hele tijd door bos-berggebied zonder bewoning, als we daar zonder brandstof waren gevallen, zou het een hele voettocht-met-jerrycan geworden zijn.
We nemen ons vieruurtje op een kleine parking bij een natuurgebied met een meer. Alsace en Jura vormen een prachtig landschap! We krijgen nu ook mooie wolkenluchten en zon!!! Het wordt stilaan warm in de wagen.
Vanaf Vevey zien we hoge bergen, maar eerst nog eindeloze akkers met graan, zonnebloemen, mais en een soort kool denk ik : zeer grote bladeren aan planten zo hoog als maïs, maar met roze bloemen bovenaan. Het ruikt onderweg ook vaak naar spruiten, vandaar mijn vermoeden dat het een koolsoort is.
Nu komen we écht in de Zwitserse Alpen : magnifiek! Langsheen het prachtig meer bij Vevey rijden we door de wijngaarden in een stralende zon, maar met zwart-dreigende wolken in zicht. Het meer vertoont alle schakeringen van turkoois tot paars-zwart. Dit is een mooie stad. Nestlé schijnt hier de helft van de gebouwen modern zowel als oud- te bezitten, want we zien overal het bekende logo.
Ongemerkt gaat Vevey over in Montreux, we rijden voorbij het supersjieke Hotel de Montreux, dat er als een overdadig versierde slagroomtaart uitziet. Aha! Dit is dus Montreux wow! Sjieke stad : casinos, dure winkels, grandeur! Er staan nog veel goed-onderhouden Bel-Epoque-gebouwen en er heerst een feestelijke-drukke sfeer langsheen de boorden van het meer.
Nabij Aigle krijgen we toch een beetje regen.
Om 7 uur s avonds parkeren we achter de kerk van Evionnaz, naast het kerkhof. We halen onze spie-blokken voor t eerst uit hun verpakking om de Marlin in evenwicht te zetten. Hij staat nu nog wat scheef, maar beter dan tevoren. We trekken het dorp in, op zoek naar een restaurant. Het enige café-restaurant dat open is heeft op zondag echter geen restauratie, maar de behulpzame uitbaatster verwijst ons naar lOasis, zon 2 kilometer verderop.
Het blijkt een Portugees restaurant te zijn en alle andere klanten zijn ook portugezen, wat me verwondert in Zwitserland, maar het eten is uitstekend!
Als we terug in het dorp komen, moet ik holder-de-bolder naar het openbaar toilet bij de kerk. Dat is gelukkig nog open. Ik zie dat het zeer ruime toilet en lavabo stralend wit zijn, ga rustig zitten en merk dan plots een reusachtige stinkende sigaar op de vloer rechts van het toilet. Akkebah!!! Wie doet nu zoiets? Bang dat de inwoners zullen denken dat "die buitenlanders met hun motorhome" het geflikt hebben, grabbel ik een dik pak toiletpapier en smijt het onsmakelijk pakje in de WC, was mijn handen overvloedig en loop naar de Marlin. Op het kerkhof naast ons, ga ik rillend mijn handen nogmaals grondig wassen.
Het is nu 10 uur en volledig donker. Ik ga mijn presentatietekst nog eens lezen en dan is het weer bedtijd.
Zaterdag 19 juli Nog tanken, bandspanning meten, een brief posten en we zijn op weg naar Zwitserland.
Het is 11 uur in de voormiddag en 16°, miezerig weer.
Ik kon op de valreep nog even met Wout chatten en Dries een kus gaan geven.
Vanaf Limburg wordt het droog, maar het blijft bewolkt en grijs, een eerste streepje zon verschijnt als we in Luik komen, maar even later volgt toch weer een plensbui.
Nog nooit zag ik zoveel caravans onderweg als nu: het zijn allemaal Nederlanders.
We klimmen over 7 km via de Col du Ballon dAlsace, tot we op 1250 m hoogte komen. Daar vinden we een grote parking, waar al een aantal motorhomes staan. Het is nu halfacht : tijd om het avondeten te bereiden : soep uit een bric-pak, pasta koken, Knorr-saus opwarmen en enkele sneetjes hesp eronder. Voor dessert nemen we een kop koffie en een koek. Geen culinair hoogstandje, maar het smaakt ons niettemin.
Om alles wat te laten zakken en de beentjes te strekken, doen we een kleine wandeling naar de top, waar een beeld van Jeanne dArc staat.We ontmoeten er een koppel Fransen uit de buurt, die telkens als ze uit vakantie komen nog even over de Ballon gaan om daar een wandeling te maken. Blijkbaar kan je hier bij helder weer zelfs de Mont Blanc zien. De Ballon dAlsace ligt op de waterscheiding van Rhône- en Rijnbekken, dwz dat de waters aan de ene zijde naar de Middellandse zee(Rhône), aan de andere naar de Noordzee vloeien.
foto vergroot als je ze aanklikt
Er staat veel wind, maar het korte wandelingetje heeft ons goed gedaan. Sedert we in bergachtiger streken komen, zie ik overal prachtige stenen liggen voor bij onze vijver ze liggen hier bij miljoenen voor het rapen. Op terugweg, volgende week moeten we misschien eens langs nicht Eefje in de Ardennen rijden en vandaar enkele meenemen. We kunnen moeilijk nu al onze garage volladen, maar ik kan het niet laten om telkens Hermans aandacht op de mooie-stenen-voor-de-vijver te trekken.
Nog gauw een stukje schrijven vooraleer we naar Zwitserland vertrekken.
Ik begin er nu toch naar uit te kijken, hoewel het een soort werkvakantie wordt. Dagelijks komen er nog wijzigingen aan het Europeadeprogramma binnen, zodat ook de teksten moeten aangepast worden. Een beetje spanning is er ook wel bij : krijg ik die zes wisselende talen wel zonder haperen en met de juiste intonatie uit mijn mond ? Mogelijk gaat er een ploeg van ATV aanwezig zijn, met een beetje geluk komt er voor de Antwerpenaars dus ook een beeldverslag.
De motorhome is nu helemaal in orde, de koelkast werkt eindelijk en hij staat netjes gepoetst gereed. We nemen enkele extra dagen om ook wat van de natuur te genieten, te wandelen en een familielid in Luzern te bezoeken. Dat is alleszins het plan, hopelijk hebben we er tijd genoeg voor, het is ondertussen 4 jaar geleden dat we Detty nog zagen. Ze verwacht ons schreef ze, maar we moeten nog een dag afspreken eens we in Zwitserland zijn.
Op de uitnodiging voor Moeke en Vokes jubileum komen maar mondjesmaat bevestigingen. Ons telefoonnummer staat als eerste omop te antwoorden. De aankondigingen werden op 7 juli al verstuurd, maar iedereen(op een enkele uitzondering na) schijnt te wachten tot de uiterste datum van 15 augustus om iets van zich te laten horen. De jubilarissen maken zich grote zorgen en hangen dagelijks aan de lijn.t Is namelijk zo, dat de 2 andere telefoonnummers waarop mensen kunnen bevestigen, die van mijn zussen zijn die tot eind juli op vakantie blijven .en nu gaan wij zelfs een hele week weg! Paniek-paniek in Edegem! Het stelt hen niet gerust als ik zeg dat onze Dries toch thuisblijft en telefoon zal opnemen en wie nu niet terecht kan,wel zal terugbellen tot het lukt
Komt daar toch een prachtige deus ex machina : Wout en Frauke op de motor, wippen woensdag bij ons binnen en brengen hun vervangen telefoontoestel MET ANTWOORDAPPARAAT!!! naar ons. Ik had er nog niet aan gedacht Diezelfde avondkon ik ons vader persoonlijk laten testen welk bericht ik erop had ingesproken. Hij is content en wij kunnen opgelucht ademhalen, we zorgden op dat er op elk moment van de dag iemand in huis was en ik kreeg al een schuldgevoel dat wij een weekje weg gingen. Maar goed, dat probleem is nu van de baan, dankzij de kinderen. Het was een hele studie, maar nu kan ik zelfs vanop mijn GSM de binnengekomen berichten beluisteren en eventueel wissen.
Nog goed nieuws : gisteren kreeg ik bericht dat het lotto-reclamefilmpje gedurende 3 weken terug wordt uitgezonden. Dat wil zeggen, dat ik zonder er iets meer voor te moeten doen nog eens voor betaald word. Heb ik toch niet voor niets zoveel kou geleden op het strand van Knokke! Je ziet me maar een fractie van een seconde, maar ik heb daar wel een volle dag in badpak bij 12 graden en met een snijdende wind doorgebracht. En kijk : mijn artistieke prestatie wordt toch beloond. Wie het nog eens wil bekijken, het staat op mijn blog van 11 augustus 2006.
Een paar foto's van de vijver, want van echt bloggen komt er weinig terecht deze dagen.
Twee goudwinden - omdat er toch al iéts in moest leven - en een grote watertor die met de planten is meegekomen, kunnen ons al aan dit plekje kluisteren.
Rondom moet er nog heel wat gebeuren, maar het wordt vast een heerlijke plaats om af en toe bij te verpozen.
Op radio 2 loopt momenteel een rubriekje Vertel over je eerste reis.
De verhalen die ik daar hoor, herinneren me vaak aan zelfbeleefde anekdotes en ik stel vast dat de eerste echte reis die ik me herinner, deze van 1954 moet geweest zijn.
Een reis zou je dat tegenwoordig niet meer noemen, maar destijds was een vakantie van twee weken met de wagen naar zee dat ontegensprekelijk. Zeker voor een vijfjarig kind, leken die vakantie en alle voorbereidingen daartoe, bijzonder ingewikkeld en indrukwekkend.
De eerste aanloop naar die onderneming was het aanschaffen van de geschikte kledij. Wij -drie kleine meisjes, ons eerste broertje was nog niet geboren- kregen een identieke short-met-bavet en een geel windjack.
Over het inpakken kan ik me niets herinneren, maar vervolgens zie ik ons toen vijfkoppige gezin in reiskledij naast en tussen de valiezen in het zelden gebruikte salon, de voorplaats van ons oude huis in Hoboken staan. De tassen met strandzeil, vlieger, emmertjes en schuppen, picknick en opgeplooide charette steken al in ons kleine Renaultje of liggen vast gebonden onder een zeil op het imperiaal.
Het zware rolluik is neergelaten en we staan in een miezerig plafondlichtje. Vooraleer ons Voke de elektriciteit en het water afsluit doen we hier samen nog heel ernstig een gebed voor een voorspoedige reis naar de kust. Ik weet nog goed hoe plechtig en ook een beetje griezelig ik dit moment vond. Toen ik later de film van The sound of Music zag, herinnerde de vluchtscène van de familie von Trapp mij aan de eerste keren dat wij op vakantie gingen.
Er lag toen nog geen autostrade naar de kust geloof ik wij reden tenminste toch altijd door de konijnenpijp naar Linkeroever en zo over de oude weg naar Sint-Niklaas, Gent, Brugge, .
Hoeveel uren we erover deden weet ik niet precies, maar de rit leek eindeloos en er werd onderweg minstens tweemaal gestopt om langs de weg pipi te doen en dat was niet alleen voor de kindjes! Ook ons vader stond iedere keer mee aan de gracht. Ik kon alleen van opzij zijn glinsterende straal zien en vond hem er zeer interessant en bekwaamuitzien. Hij stond daar zo zelfzeker alsof het de gewoonste zaak van de wereld was om zomaar rechtop, eender waar te kunnen plassen. Het was een openbaring voor mij en ik was geweldig fier op hem dat hij dat zo kon.
Hoewel ik tijdens andere uitstapjes steevast wagenziek werd, gebeurde dat eigenaardig genoeg niet op weg naar zee, misschien omdat de weg niet al te kronkelig was en er niet zoveel moest afgeremd en weer opgetrokken worden?
Van het moment dat we de kust naderden, spoorden moeke en voke ons aan om goed uit te kijken, waar we het eerste stukje van de zee zouden zien. Die eerste blik op een stukje grijs-groen zeezicht, daarvoor zouden wij alle volgende jaren elkaar proberen de loef af te steken. Zodra er iemand een glimp van de zee had gezien, begonnen we te zingen :Wie gaat mee-mee-mee naar de zee-zee-zee, want daar heb je pret voor twee, voor twee!..., een traditie die we aan onze kinderen en straks ook aan de kleinkinderen doorgeven.
Dat eerste jaar aan zee kregen wij ieder ter plaatse nog onze eerste lange broek, omdat er zon felle wind stond, die het zand in onze tere blote beentjes deed prikken. Er werden mooie, felgekleurde spaden gekocht en garnaalnetjes om mee door de ondiepe plassen te schuiven.
Na het inchecken en uitladen van de auto, wandelden we naar het strand en mochten even pootjebaden. Voke bepaalde hoever we het water in mochten, en dat was die eerste dag slechts tot aan de knie. Natuurlijk propten wij onze rokjes in onze onderbroek, zogezegd om ze droog te houden tegen opspattend water, maar het eindigde steevast met een natte broek en een rokzoom die koud tegen onze benen kletste toen we terug naar ons vakantieverblijf wandelden. Maar we mochten die eerste dag nog geen badpak aan, we móesten eerst acclimatiseren !
Jarenlang hebben wij onze vakantie doorgebracht in Westende op het vakantiedomein Zon en Zee. In de eerste jaren logeerden we in de witte paviljoentjes in de grote tuin.
Tot het centrum enkele jaren geleden verkocht werd en als asielcentrum werd ingericht, bleven wij er jaarlijks naartoe gaan voor een korte vakantie in november samen met onze ouders, echtgenoten en kinderen.
Vorig jaar is tot ieders grote spijt het terrein door een projectontwikkelaar aangepakt : van de mooie tuin met speeltuin, struiken, duintjes en de daarin verspreide witte paviljoentjes blijft niets meer over. Enkel het hoofdgebouw en twee grotere appartementsgebouwen staan er nog.
Herman is na het avondeten met de fiets vertrokken.
Met zijn koersfiets, welteverstaan. Dat wil zeggen dat ik geacht word om thuis te blijven omdat hij anders teveel moet inhouden. Boe-hoe-hoe . En ik die zo goed kan fietsen als ik eens ferm op de pedalen ga staan, haal ik best 25 km per uur. Maar dat is blijkbaar lang niet hard genoeg voor mijne coureur op zijne ROZE velo. Daar plaag ik hem dan lekker mee, met dat kleurtje, hèhè.
Hij kocht die fiets tweedehands en toen hij er fier mee thuis kwam kon ik het al niet laten : Alleeee toch gene róze ???!! . Hoewel hij niet kleurenblind is, had de sukkelaar het nog niet eens gemerkt. Maar het vehikel beschikte over alles wat hij ervan verwachtte en bolde uitstekend, meer moest dat voor hem niet zijn.
Maar goed, nu is hij dus zonder mij weg : Dan kunt gij rustig bloggen, zoetje zei hij nog. Dat doe ik dan maar; we waren trouwens vanmorgen al samen naar de maandelijkse markt gefietst en hij had heel de dag in de tuin gewerkt en een vervelend stuk administratie afgehandeld, echt : ik gun hem zijn tochtje van harte, maar vind toch dat ik voor de vorm een beetje moet pruilen.
Ik voel me alleszins bevrijd, nu we de teksten voor de presentatie op de Europeade klaar hebben gekregen; daar heeft mijn schat ook goed bij geholpen. Het hele bundel is nu naar het vertaalbureau. Het bedenken van al die gepaste tussenteksten was een hele klus, die dagenlang als een dreigende wolk boven mijn hoofd hing, maar nu is het klaar en verder moet ik me alleen nog concentreren op het presentatiewerk zelf en dat zal wel lukken.
Vorige week zijn de (zo goed als) perfecte kleren voor deze evenementen gevonden! Niet in Antwerpen, maar in Breda vond ik een magnifiek wit mantelpakje, een kleurige, blote, maar elegante jurk en een heel speciaal donkerblauw jurkje met gestreept topje eronder, zelfs een paar schoenen dat bij elk van de drie kledingstukken past vond ik in Breda. Herman gaf volmondig zijn fiat over al de aankopen, hij drong zelf op de aankoop van het derde kleedje aan, ik ben er zeer blij mee en opgelucht omdat ook diè zorg van de baan is.
Zondag waren Frauke, Wout en de twee kleintjes hier om nog wat verjaardag te vieren. Zo zalig met die twee kleine schattebouten erbij Volgende zaterdag gaan hun ouders naar een trouwfeest en mogen Papie en Mamie gaan oppassen . Voor augustus krijgen we zelfs een langlopend contract, want dan gaat Frauke terug aan het werk, de kribbe is gesloten en Wout zal hopelijk ook terug aan het werk kunnen vanaf 19 juli. Het babysitten wordt eerlijk verdeeld tussen beide grootouderparen. Ik kijk er al naar uit!
Witteke is nu dertien jaar, doof en mager, een beetje minder snel, maar toch nog speels en nieuwsgierig.
Omdat ze er de laatste tijd wel erg magertjes begon uit te zien, nam Dries ze mee naar de dierenarts.
Na onderzoek bleek alles normaal te zijn voor haar leeftijd, dus zijn we gerustgesteld. Daags na mijn verjaardag verscheen Witteke niet op het appèl, wanneer we op haar schaaltje tikten. Meestal is dat zelfs niet nodig en staat ze om haar voer te miauwen als wij s morgens de keuken of living binnenkomen. Enkele uren later is er in huis of tuin nog steeds geen Witteke te bespeuren, ik loop rond, roep haar naam en denk dan ineens aan de mansarde Zelf ben ik er al dagen niet geweest, maar Herman of Dries misschien wel en hebben zij haar per ongeluk opgesloten?
Als ik het luik openduw, ruik ik het direct, nog voor ik haar uitgelaten Miauauwww! hoor. : Poes zat hier al sedert de namiddag van de vorige dag, ocharme. Ze krijgt direct eten en water en schijnt er geen complexen aan over te houden.
Ik trek, gewapend met een blik, rubberhandschoenen, dettol, emmer, spons en een rol keukenpapier naar de mansarde, terwijl ik vruchteloos probeer om niets te ruiken. Netjes in een hoekje ligt een stinkend worstje. Een mooi rugzakje dat op de vloer lag vertoont duidelijk natte plekken en op een grote geruite plastiek zak waar ik oude kleren in verzamel, staat zelfs een grote plas. Yukk!!! Het beestje kan er natuurlijk niets aan doen, 't is al erg genoeg dat ze hier opgesloten zat, maar toch : Ik griezel van het karweitje. Dat is trouwens de hoofdreden waarom ik nooit uit mezelf dieren in huis zou nemen : ik ben er altijd wat vies van. De dieren die we nog hebben, kip en poes, krijgen de nodige verzorging, maar ik schaam me een beetje om het toe te geven : echte vriendjes kan ik er niet mee worden. En toch wil ik niet dat er hen iets overkomt Ik voel me verantwoordelijk en schuldig als er zoiets gebeurt als wanneer poes niet komt opdagen, of als ze er niet goed uit ziet. Wie kan dat nu verklaren?
Hoe verschillend kunnen ze zijn, die verjaardagskaarten !
Ik ben één van de gelukkigen, die er elk jaar veel per post krijgen. Zo blij ben er mee, dat ik ze wekenlang op de kast ten toon zet en nadien soms nog jaren bijhoud.
Eerstens vind ik het heerlijk om die meestal vrolijk gekleurde omslagen uit de brievenbus te halen. Aan het handschrift herken ik de afzenders al en dan volgt de spanning van het openen van de envelop, benieuwd welke soort van kaart erin zit en vooral : wat erop geschreven staat. Zo heeft elke afzender wel zijn eigen stijl.
De eerste kaart die ik elk jaar mag ontvangen, komt uit de USA, van pennenvriendin Mariefe. We schrijven elkaar al sedert we 15 jaar waren en hebben elkaar doorheen de jaren ook meermaals bezocht. De laatste jaren krijg ik van haar steevast zeer vrome, religieuze verjaardagskaarten : Mariefe is nu al geruime tijd lid van de charismatische beweging en dat heeft een verwijdering tussen ons doen ontstaan, omdat er nog nauwelijks over iets anders met haar kan gepraat worden. Dit jaar zat er ook geen pak fotos van haarzelf en de kinderen meer bij. We begrijpen elkaar niet meer zo goed en dat vind ik wel jammer. Misschien keert het tij nog wel eens, want ze is al door zoveel dingen gepassioneerd geweest : allerhande verkooptoestanden, waarin ze geïnvesteerd had, vertegenwoordiger voor was en zeer rijk zou door worden (!); figuratie en theatertoestanden in filmstad Los Angeles waar ze woont; haar dochters inschrijven in allerlei pageants met heel de tralala die daarbij komt kijken; en nu is ze dus al enkele jaren op de kerkelijke toer, waarbij elke bekende een potentiële bekeerling is. Toch ben ik blij dat het contact blijft bestaan.
Dan zijn er de humoristische kaarten en hoe raad je het : ons Bojako haalt er altijd de grappigste uit, ik vraag me af waar zij ze toch altijd vindt of nee, ik weet het : ze zoekt ze in Engeland en heeft zo altijd de origineelste. Jaren geleden, toen wij al naar de kempen verhuisd waren, maar ik nog in de stad werkte, heeft ze een paar keer een verjaardagskaart in de brievenbus van mijn kantoor gestoken : onveranderd buitenmaatse, kleurige enveloppen, met mijn naam duidelijk op de omslag geschreven, soms zelfs met de vermelding persoonlijk erbij. Mijn baas deed of hij niets van dat alles zag en opende steevast automatisch mijn verjaardagskaart. Ik liet het hem niet merken, maar kookte inwendig!
Toen hij me dat zo al enkele keren had geleverd en ik dat ook aan ons Bo had verteld, stuurde ze mij het derde of vierde jaar een kaart in een dubbele omslag, met ook op de binnenste envelop de vermelding Mw. Paz- Persoonlijk. Die laatste heeft mijn baas niet meer durven opensnijden.
Dan zijn er nog de klassieke kaarten met bloemen en poezen; de zelfgemaakte (vind ik altijd heel mooi en persoonlijk!) : zus Jeske maakt meestal een kleine aquarel en vriendin Mia is steeds even creatief en origineel met haar wenskaarten, zowel voor Kerstmis als verjaardagen maakt ze de mooiste dingen, telkens ook met een zeer persoonlijke tekst erop. Even vaak maak ik het voornemen om daar ook eens aan te beginnen, om voor speciale vrienden iets aparts te maken, maar ik ben altijd weer te laat Een mens begint zich af te vragen waarom al die lieve mensen mij toch nog kaarten blijven sturen Dan zijn er tenslotte nog de originele kaarten, vaak vintage-achtige dingen, die me aan mijn kindertijd doen denken. Waar vinden mensen die toch? Mijn petekind en onze Nederlandse vrienden sturen er meestal zo een
En naast heel mijn expositie staat er dit jaar ook een grote crème-kleurige kaart, de dierbaarste van allemaal : een kaart met vele krachtige kleurpotloodstrepen : de eerste tekening van Dario.
Zelfs al twee dagen op voorhand : ik kan niet snel genoeg oud worden, zo lijkt het wel.
Eergisteren kreeg ik onverwachts telefoon van mijn liefste mateke Bojako, om te vragen of ze samen met hare Zilveren kon langskomen.
Op het ogenblik van haar telefoontje stond mijn kot wel te dansen, maar Bojako kent mij al langer dan vandaag (zon jaar of dertig) en ik weet dat zij niet komt om naar een proper huis te kijken. Als je dan bedenkt, dat zij zelf zon drukke agenda heeft, mag ik van geluk spreken dat ze nog tot helemaal in de Kempen geraakt het hol van Pluto beweert mijn stadse hartsvriendin nog steeds, maar ach, het is haar vergeven : ik was veel te blij dat ze kwam.
Ik verstopte de rommel dus met rasse spoed waar ik er maar een kast of een hoek voor vond, douchte razendsnel terwijl ik Herman met een boodschappenlijstje naar het dorp stuurde, stoof eens rond met borstel en blik en drie kwartier later drukten wij elkaar aan de moederlijke boezem.
In plaats van nog wat saai-saai aan mijn Europeadeteksten te werken, werd het een gezellige kletsnamiddag ter gelegenheid van mijn premature verjaardag, en toen ik er ook nog buurvrouw Natoken bij haalde was er al helemaal geen speld meer tussen te krijgen. Herman en de Zilveren hebben we niet veel gehoord, mijn ventje heeft geschitterd in de bediening, dat moet gezegd en verder zaten die twee mannen stilletjes van de zon en hun biertje te genieten.
Bojako bracht een heel mooie teerroze-en-witte Lavatera mee om in de tuin te planten; voorlopig staat hij op het terras, misschien houd ik hem daar wel in een pot, want eigenlijk staat hij daar prachtig.
De volgende dag -let wel : nog steeds een dag voor mijn verjaardag!- stond Natoken al vroeg aan de deur met een schitterend boeket aronskelken uit eigen tuin. Ze zou woensdag niet thuis zijn, vandaar dit vroege geschenk
De verjaardagskaarten vallen sinds vorige week al in de brievenbus en nu staan er negen te pronken op de kast, vandaag stond mijn gsm niet stil en toen ik daarnet thuiskwam vond ik nog een aantal virtuele wenskaarten in mijn e-mailbox, bovendien waren er nog de wensen in de reacties op mijn blog, waarvoor veel dank! Het maakt me allemaal zó blij en dankbaar!
Het werd een fantastische dag, hoewel hij een beetje grijs begon.
Herman maakte me wakker met een feestelijk ontbijt : mooi servies, pistolékes en croissants, zachtgekookt eitje Even later kwam Dries thuis van zijn eerste taxirit, met een bos rozen en een extra portie kussen voor de keren dat ik er geen genoeg kreeg (allen samen : oooooh!).
Tegen de tijd dat we het huis verlieten, werd het stilaan mooier weer en kreeg ik een steeds feestelijker gevoel. We reden naar Brecht om vijverfolie te kiezen, maar de nodige breedte komt pas volgende week binnen, dus moeten we nog eens terugkomen. Even naar de Kringloopwinkel en voor 1 euro een rol structuurbehangpapier gevonden om de herstelling aan ons slaapkamerplafond uit te voeren. Daarna zijn we in De schandpaal . een pannenkoek gaan eten, die me geweldig gesmaakt heeft, het was de zonde waard!
Vervolgens ging het richting stad, kijken of ik een geschikte jurk zou vinden voor de presentatie in Zwitserland. Herman zette me af bij de Schuttershofstraat, terwijl hij een parkeerplaats ging zoeken.
Tja .de solden zijn nog niet begonnen en de Schuttershofstraat ligt boven het mij toegemeten budget ik stond te kwijlen bij een magnifieke jurk van Kaat Tilley. Prijskaartjes zie je in dat soort van etalages natuurlijk nooit. En je moet lang geen 59 jaar geworden zijn om te beseffen dat geen prijskaartje synoniem is voor geen spek voor mijn bek. Omdat de verkoopster compassie met mij kreeg (denk ik), lokte ze mij gul en vriendelijk naar binnen.
Ik keek mijn ogen uit in dat toverland zucht-zucht-zucht en slaakte tenslotte een geweldige, spijtige zucht toen ik de prijs van mijn favoriete jurk hoorde. Vrijdag houden ze open pasavond en krijg je 40 percent korting, vertelde de vriendelijke verkoopster me nog
Ik weet niet dan moet er nog een smak bovenop van mijn eigen geld
Och, ik ga zeker nog wat vinden. Gesterkt door mijn lef om bij Kaat Tilley binnen te gaan, deed ik het ook nog eens bij Nathan en bij Weil, maar t was daar ook zonder prijskaartje, weet je wel Maar ik heb er toch gepast, hèhè!
Op de Wapper tenminste nieuwe Birkenstock sandalen van mijn schat gekregen en met een zucht van verlichting direct aangetrokken, want de schoenen die ik droeg begonnen wreed zeer te doen.
Toen ging de tocht naar Gringos Cantina op de kaai, een Mexicaans retaurantje, waar Lief 2 dagen per week opdient. Wij waren daar nog nooit gaan eten, maar het was een meevaller : eerlijke, simpele, maar smakelijke kost. Zeer warm opgediend en niet eens duur! Het is een heel eenvoudig bont interieur met harde houten stoelen en kleine tafeltjes, maar het smaakte ons zo goed, dat we het beslist herhalen. Onze Jan kwam me daar verjaardag wensen en at met ons mee. We wilden nog een koffie op het zuiderterras gaan drinken, maar er was geen plaats, dus belden we naar onze Wout of we dat koffietje bij hem mochten komen drinken (eigenlijk wilde ik vooral de kleintjes nog even zien tot slot van een fijne dag). Dario en Maura lagen al in bedje, maar we zijn de kleine slapertjes toch nog even vertederd gaan bekijken.
De benen moesten gestrekt worden en een korte wandeling langs de Schelde en Sint-Bernardusabdij maakte onze uitstap helemaal af.
Thuisgekomen kijk ik nog mijn mail na, vul een internetwedstrijd in van Het laatste Nieuws en pardàf! Win ik toch een volle winkelkar van de Colruyt zeker!
Ik heb ze onrecht aangedaan : die aller-aller-àllereersten om mij verjaardag te wensen .
Want Flora, mijn medespeelster bij Eén jaar gratis, van 5 jaar geleden, stuurde mij hou je vast - een maand geleden al verjaardagswensen, omdat zij in deze periode op vakantie zou zijn!
Lieve Flora, ik weet dat je mijn blog volgt, bij deze hartelijk dank voor je lieve attentie.
En niet te vergeten : Moeke en Voke, die vorige week al een voorproefje op deze dag kwamen nemen, omdat ook zij op reis gingen.
Ik zou er een boek over kunnen schrijven, maar beperk me tot de titels van de hoofdstukken.
Hoofdstuk I : Dries realiseert een oude droom.
Waarin Dries, geholpen door vrienden een vijver graaft, de voortuin niet alleen een slijkerig loopgravengebied,maar ook garage en tuinhuis slijkerig én rommelig worden en zijn bejaarde ouders op marktonderzoek gaan naar vijverfolie en toebehoren, zich ondertussen bezorgd afvragend of hunnen bruine dit allemaal wel kan trekken.
Hoofdstuk II : Een lange aanloop naar het diamanten jubileum.
Waarin Paz en Herman, samen met broers, zusters en enkele kinderen, gesteund door de nodige spiritualiën en andere lekkernijen brainstormen, taken verdelen en uitvoeren, te maken krijgen met zenuwachtige jubilarissen en een eigenzinnige pastoor en dagen en nachten met de voorbereidingen in de weer zijn.
Hoofdstuk III : Rampspoed en ongelukken.
Waarin vrienden van hun motorhome beroofd worden, Paz en Herman de hunne niet verkocht krijgen en dagenlang op een eenvoudige herstelling moeten wachten. Waarin ook blijkt dat er in huis door een losgerukte regenpijp schade aan badkamer en slaapkamer is aangericht. Paz een whiplash heeft opgelopen bij de multiculturele voorstelling, door een heftige botsing met ne witte en op éénzelfde dag twee ongelikte beren van buschauffeurs trof, waardoor haar persoonlijke positieve rating voor de Lijn even stevig in vraag werd gesteld.
Hoofdstuk IV : De 45ste Europeade komt naderbij.
Waarin Paz serieus de kriebels krijgt als ze denkt aan haar toekomstige rol als presentatrice op dit gebeuren; zij nog hopen teksten heeft voor te bereiden, maar daar nog niet aan kon beginnen zolang de regie geen programma klaarhad; er iemand met jaloerse argusogen zit toe te kijken tot Paz een uitschuiver zal maken; wetend dat Paz niet om de job gevraagd heeft, maakt dat de druk nog groter.
Hoofdstuk V : Eind goed, al goed !
Waarin beslist wordt om de motorhome voorlopig toch maar te houden; de verzekering de waterschade vergoedt; er al 4 watertorren in het grondwater van de puin-vijver zwemmen; de rabarber dik wordt en de rozen oranje; een osteopaat wonderen kan doen voor een whiplash en een rechtvandelever-e-mail naar de Lijn idem voor de gemoedsrust; een kleindochter zendt een ikmisje-mail en de werkzaamheden vorderen. Waarin ondanks al de rommel, beslommeringen, vergaderingen en dingen die mislopen, Paz heel goed beseft dat ze een grote geluksvogel is, met schatten van kinderen, kleinkinderen en een man uit de duizend.
Sakkerdekke, het zoemt hier van de vliegen, de smerige beesten!
De vliegenmepper is altijd binnen bereik en de beste plek om dat ongedierte dood te meppen is wanneer het tegen de vensterruiten zit.
Precies of ik heb nog niet genoeg te doen: nu kon ik ook nog eens al die grote-vlaaien-van-ruitengaan wassen, opdat mijn volkje geen slecht voorbeeld van hun moeder zou krijgen. Die vieze vliegenvlekken moesten er gisterenmorgen dus nog dringend af, opdat er weer gewoon kindervingertjes op konden geprint worden.
Het grote verschil : vliegen zijn vies, kindervingerkes zijn vertederend. Die laatste boen ik er met heel wat meer plezier af.
In de namiddag trokken we per bus de stad in : niet Herman en ik, maar buurvrouw, die zich graag met mij in het Wagnerbad van de Götterdämmerung stortte. Mijn ventje moest om 20 uur een vergadering openen, op dat ogenblik zou de opera pas halfweg zijn.
Ik ben geen operakenner, maar dit vond ik prachtig vanaf de eerste noot! 335 minuten overweldigende muziek, schitterend uitgevoerd en in een eigenzinnige, moderne regie en decor .t Was om er duimen en vingers bij af te likken en ik heb me geen moment van die vijf-en-een-half uur verveeld. Het was wel een grote hulp, dat het verhaal in het Nederlands werd boventiteld. Als ik mag vergelijken met Le dialogue des Carmélites(F.Poulenc)dat wij 2 maanden geleden zagen, was dit van een veel grotere klasse. Hoewel we ook daar erg van genoten hadden, waren de solisten zoveel sterker en ook de muziek ging nu recht naar mijn hart. En natuurlijk was ik erg trots op Lief, die in haar figurantenrol goed aan bod kwam en verbazend prachtig bewoog. Welja, dat mag je van haar verwachten als professioneel actrice, toch is het verrassend als je haar tenger en mooi als een elfje, zo krachtig ziet acteren.
In mijn binnenste heb ik héél lang en hard geapplaudisseerd.
In werkelijkheid deed ik dat slechts heel kort, grabbelde Natoken bij de hand en ging er om half elf in allerijl vandoor, nog voor de acteurs terug kwamen groeten. Om twintig voor elf vertrok namelijk onze laatste sneldienstbus. Gelukkig liggen opera en bushalte vlak naast elkaar en haalden we onze bus met gemak.
Deze morgen : na enkele instructies aan mijn ventje ivm de barbecue s namiddags, ruttepetut naar de pedicure, nog wat boodschappen en alles voorbereiden want om één uur kwamen de kinderen.
Ja, mannekes : wekenlang was het stralend weer, maar als wij barbecuën draaien ze de hemelsluizen open!
t Was weliswaar maar voor een piske, maar toch : het gras was nat en bij het aperitief moesten we al onder de koepel vluchten. Gelukkig was het nog warm genoeg om buiten te blijven zitten.
Alles werd gesmaakt en het was ondanks dat grijze weer toch gezellig.
Mijn zelfgemaakte aardbeienijstaart was heel lekker, alleen had ik die een half uur eerder uit de diepvriezer moeten halen. Mijn ijstaart en ik werden voorwerp van goedbedoelde spot : toen ik ze wou doorsnijden zocht iedereen dekking, ze zagen in gedachten al stukken vingers wegvliegen: Nee, Mama, zo niet! Niet doen!!! Dat gaat wegspringen, pas op !
Het ging van : We zouden er misschien beter aan likken, ipv met een lepeltje te eten Het zou gemakkelijker geweest zijn, als ge er een stokske had ingestoken T is ne roze steen Wie wil er nog een spieke roze marmer ?
Kortom, de sfeer zat erin.
Dario heeft voor het eerst zonder hulp door ons (natte) gazon gelopen, poes en kip gaan dag zeggen, eitje mogen rapen, natuurlijk ook even met Papie orgel gespeeld en onder de papapjuvanalles gaan ontdekken in de tuin.
Frauke stak nog een stevig handje mee uit om de keuken weer toonbaar te maken en tegen kinderbedtijd kwam de rust over ons huis. Er werd zo lang en veel geknabbeld en gebabbeld dat niemand nog echt avondeten wou, maar ik verwacht dat wanneer Herman straks van vergadering nummer elf-en-dertig uit Wilrijk terugkomt, er nog wel een snackje wordt opgestoken.
Morgenvoormiddag : mammografie en botmeting laten uitvoeren en daarna komen mijn ouders eten. Zij waren vandaag op de begrafenis van een familielid in Wakkerzeel, zoniet waren ze samen met de kinderen hier geweest. Ik hoorde wel dat ze dat liefst hadden gedaan, maar het is al zo moeilijk om iedereen hier op één dag bijeen te krijgen, dat we dit niet konden veranderen. Een begrafenis is ten andere ook iets wat je niet plant.
Genoeg geklets voor vandaag ik haal mijn blogachterstand van afgelopen maand alweer wat in.
Slaapwel, ik hoop dat ik dat ook kan doen en de gedachten aan de plet-pret van morgen kan uitbannen. PS : verbazend weinig vingertjes op mijn ruiten, dus toch nog werk gespaard deze week!
Vrijdagavond, na de voorstellingen, volgde nog een vergadering met broers en zussen als voorbereiding op het 60-jarig huwelijksjubileum van onze ouders, dat in augustus doorgaat. Herman was in Brussel voor een andere vergadering. Het was echt wel een vergaderweek voor ons allebei : dinsdagavond was in onze gemeente een startvergadering van "Vrouw en Maatschappij", Herman had graag dat ik daar naartoe ging, wat doet dus een liefhebbende echtgenote? ...Juist!
Het was redelijk interessant: over het systeem van dienstencheques en een uiteenzetting over het sociaal beleid naar Scandinavisch model. Mijn zitvlak deed wel zeer van op de harde houten stoelen te zitten, maar kom : goede daad volbracht.
Voorts was er donderdagnamiddag een bijeenkomst betreffende de presentatie op de Europeade in Martigny. De regisseur was er niet bij en er zijn voor mij nog een aantal onzekerheden, terwijl de tijd begint te dringen. Ik ben graag goed voorbereid, het gaat tenslotte om de presentatie op een manifestatie die door enkele duizenden mensen wordt bijgewoond, zelfs de Zwitserse president zal erbij zijn en alles is voor mij nog steeds zeer vaag. Probeer daar maar eens rustig onder te blijven
Schoonmaken in huis blijf ik ondertussen maar op de lange baan schuiven, want er is steeds iets nieuws dat om directe aandacht vraagt.
Er zat nog een bezoek aan oogarts, huisarts en pedicure tussen en een hoop af te werken telefoons (huh!) de afspraak met de pedicure was ik trouwens vergeten tussen al die andere bezigheden, ik merkte het drie uur later pas, moest me dan weer verontschuldigen en een nieuwe afspraak maken, de arme schat heeft een uur tevergeefs zitten wachten, ik zal haar natuurlijk vergoeden, maar mijn vergetelheid blijft tactloos.
Zaterdagavond was het feest voor 50-jarige schoonzus en het 30-jarig huwelijk met mijn broer Hugo. Gisteren had Herman een Baltische dag in Brussel en kon ik thuis eindelijk iets huishoudelijks doen en wat bloggen.
Voorlopig is er nog niet veel zicht op rustiger dagen : maandag bezoek aan de diëtiste en een hoop afspraken voor 3-jaarlijkse medische controles(botscan, mammo), dinsdag gaat Herman een diepvriezer verhuizen voor zoon Jan (met de camper- want alleen daar kan die kist in), in de namiddag tracteert Lief ons op de operavoorstelling waarin zij figureert (Götterdämmerung van Wagner). Woensdag doen we eindelijk het etentje bij ons voor Wouts verjaardag (een maand na datum), nog meer vergaderingen... ons ouders moeten we ook nog eens naar hier halen, ik heb een massa teksten te maken voor de misviering van hun jubilee, afspraken met de pastoor etc...Pfff...actief zijn is goed, maar het is hier momenteel precies een evenementenbureau .
Oja, de camper is door de automobielinspectie goedgekeurd, ik ben bang dat we hem nooit aan een redelijke prijs zullen kunnen doorverkopen en - mede door een zeer geslaagde meerdaagse trip samen met onze Nederlandse vrienden- sluipt er twijfel in mijn hart: toch maar houden, of niet? Ik houd jullie op de hoogte.
Hier volgt een staaltje van wat er buiten de dagelijkse normale beslommeringen- afgelopen maand op mijn agenda stond :
Eén- tot 2-maal per week een 3-uren durende sessie van de multiculturele theaterworkshop.
Achtmaal kwamen wij samen om vanuit improvisaties een theatervoorstelling ineen te steken, onder leiding van Eric Vanthillo , een gedreven, positief regisseur met een speelse, creatieve en vooral zeer geduldige instelling.
Wij=Resa uit India, Maria uit Brazilië, Nestor uit Mexico, Nezjat uit Koerdistan, Josef uit Malta, Paul uit Ghana, Alfa uit Sierra Leone, die allen Nederlandse les volgen bij de LBC en Kurt, Lotte, Han, Magda, Eddie en ik, Belgische acteurs.
Ik verwachtte een verrassende en boeiende tijdsbesteding.
Dat werd het ook, hoewel alles heel anders verliep dan ik het mij had voorgesteld.
Vooral de begrippen tijd en engagement werden niet door iedereen hetzelfde begrepen, waardoor ik en vast ook meerdere medespelers- mij soms afvroeg waarom ik me aan dit project had verbonden.
Vier deelnemers haakten af en met de negen blijvers werd vorige vrijdag driemaal de voorstelling Kleur-n-droom opgevoerd, telkens na een proclamatie van de talenschool.
Het toneel werd zeer enthousiast onthaald en uiteindelijk werd ons ploegje die dag pas een hechte groep. Omdat we de hele dag samen doorbrachten en de vele uren tussen de voorstellingen met elkaar konden praten, leerden we elkaar nog beter kennen en begrijpen.
Ook met Magda, die ik van vroeger kende, werden de banden opnieuw aangehaald en de eindbalans van heel dit project werd voor mij heel positief.
Bij mijn terugkeer met tram en bus, stonden in de omringende straten massas mensen die van de proclamaties kwamen. Er zijn cursisten van 120 verschillende nationaliteiten en iedereen praatte met iedereen, in gebroken of zuiver Nederlands, maar er hing samen met de zwoelte van die meiavond- een zuiderse, hartelijke sfeer over de stad vond ik.
Dit meemakend, na mijn ervaring van de busrit van vorige woensdag, vraag ik me af of er misschien toch een nieuwe wind door ons geliefd Antwerpen waait?
De theaterworkshop in Antwerpen liep om 10 uur gisterenavond af.
Net iets te laat om mijn bus richting Turnhout te halen.
De volgende zou pas om 22u30 vertrekken.
Ik installeerde me voorzichtig op de ijzerdraadstoel van het lege bushokje: mijn achterste heeft tegenover de rest van mijn lichaamzijn eigen, versnelde afslankingsslag ingezet en ik begin er serieus over te peinzen om overal een kussentje mee naartoe te nemen om mijn spichtige contrefort een zacht zitje te gunnen.
Tien minuten later komt er een meisje van een jaar of 17 zwetend en buiten adem aangelopen: blozend, verwonderd poppensnoetje, donkere korte krulletjes en een druk roze-en-zwart topje over haar hoge volle borsten.
-Excuseer mevrouw hijg-hijg, gaat u ook naar Turnhout?... Weet u wanneer de bus daar zal aankomen?slik-hijg-hijg
Ik moet niet helemaal tot in Turnhout mee, maar vertel haar dat de bus vermoedelijk een uur over die rit doet.
En dan rolt het er in één gulp allemaal uit
Dat ze toch wel verschrikkelijke tegenslag heeft : de trein naar Turnhout reed niet meer en dus is ze maar naar de Rooseveltplaats komen lopen om de bus te halen; en dat ze in Antwerpen was om op deuniv ja ik weet niet van welke politieke strekking u bent, mevrouw, maar ik was daar om informatie van de SPa over mei 68 te halen, want wij willen een nieuw soort mei 68 maken en toen ik onderweg een schoon kleedje zag hangen, ben ik die winkel binnengegaan en in de paskamers heb ik mijn sacoche met mijn gsm laten liggen, allee, het was eigenlijk de gsm van mijn moeder en daar had ik mijn simkaart ingestoken en nu heb ik wel nog mijn gsm met de simkaart van mijn moeder, maar ik ken haar code niet en die winkel was al gesloten toen ik terugging om mijn sacoche te gaan halen, maar gelukkig stak mijn portemonnee daar niet in en amai! Mijn moeder die gaat niet weten waar ik blijf, maar allee, die is dat wel gewoon dat ik wat later kom, maar morgenvroeg moet ik wel naar school in Turnhout
Ik liet haar het telefoonnummer van haar moeder dicteren, terwijl ik het op mijn gsm intoetste, stelde toen vast dat ze me een gsm-nummer opgaf : Dit is toch niet het nummer van de gsm die je in de paskamer achterliet, zeker?
-Oei! Shit-shit-shit! Ja!
-Hebben jullie geen vast toestel thuis?
-Ja, maar dat nummer ken ik niet van buiten.
-Ken je geen nummer van iemand uit de buurt, die je moeder kan verwittigen dat je pas laat thuiskomt?
-Jaaaaa .van de Jeffrey MAAR NEEE! Dat gaat niet! Dan weet mijn moeder dat hij mijn vriendje is en dat wil ik niet! Mijn Papa die kan ik bellen,die woont in Brussel, MAAR NEEE! Die mag geen contact met mijn moeder hebben .OOOOHHH alleee, wat moet ik nu doen???
-Ik bel inlichtingen om het vaste telefoonnummer van je moeder tevragen, goed?
-O, dankuwel, mevrouw, ik zal het allemaal vergoeden! (ze pakte haar portemonnee al, natuurlijk wilde ik dat niet, k was al blij dat ik het jonge warhoofdkon helpen).
Weinig later was mama op de hoogte gebracht en kwam onze bus eraan. Van de chauffeur kregen we te horen dat ze pas rond twintig voor twaalf in Turnhout zou arriveren, maar dat baarde ons chaotisch poppemieke niet al te veel zorgen meer, mamas gsm in de paskamer was het volgende probleem.
Ze zocht zich een plaatsje naast mij, aan de overkant van het gangpad. Even later stapten nog enkele passagiers op. Een van hen, een jonge zwarte met dreadlocks kwam naast mij zitten, terwijl hij bedankte omdat ik plaats maakte. Tegenover het poppemieke nam een andere jongeman met een zuiders uiterlijk plaats, een vrouw van middelbare leeftijd zat een rij verder, draaide zich in een hoek van de bank en sloot haar ogen, vast van plan om een busrit lang al een voorschot op haar nachtrust te nemen.
Toen herkende mijn buurman het poppemieke, hij had haar tevoren de weg naar het station gewezen, dus herbegon zij opgewonden haar hele verhaal, met komisch-dramatische uithalen : Nu heb ik toch nogal wat voor! Amai-wa-nen-tegenslag-dakkik vandaag al gehad heb!
De jonge Marokkaan(?) tegenover haar, stelt haar gerust dat die gsm waarschijnlijk wel door iemand bij de toonbank is afgegeven, zoniet, dat ze hem kan laten traceren, als ze de puk-code ervan heeft.
Dat ze maar zo snel mogelijk naar de winkel moet telefoneren morgenvroeg .
Poppemieke weet niet hoe de winkel heet. Ik vraag of de naam niet op de zak staat, waarin haar nieuw kleedje zit Het kleedje paste niet, ze heeft het niet gekocht!
Maar de straat en het huisnummer kent ze wel. Ze mag met overbuur zijn gsm nog eens naar inlichtingen bellen er staat geen telefoon geregistreerd op dit adres. Weer pech
De vrouw op de volgende rij is ondertussen klaarwakker en iedereen zit dat gekke, paniekerige, tegelijk komische kind te troosten en raad te geven. Dreadlocks zegt haar dat het allemaal wel in orde zal komen, dat ze het positief moet bekijken.
Dat doet ze hoor! Ze is zelf héél positief ingesteld en hoopt dat de mensen in Antwerpen die haar gsm hebben gevonden eerlijke mensen zijn. Alleen : haar moeder is zeer negatief ingesteld, ze heeft al wat van haar moeten verduren, want zij verliest voortdurend dingen.
De halve bus schiet in de lach, iedereen zit te schudden, Poppemieke doet zelf ook mee. De tijd vliegt en we zijn al in Wijnegem voor we het goed en wel beseffen
Als we over de Albertkanaalbrug rijden, zegt Dreadlocks : Dat is hier een heel hoge brug.
-Ja, dat weet ik.
-Ik weet het ook goed, ben er ooit afgesprongen.
-In het water?
-Ja, in het water natuurlijk, wat dacht ge?
We proesten het opnieuw uit.
Blijkt dat hij enkele jaren geleden samen met een vriend van de brug is gesprongen, puur voor de kick. Doodsbang was hij en toen hij naar boven keek was het héél hoog en de klap was geweldig. Hij zou het nooit meer herhalen. En nu moest hij altijd aan die sprong denken wanneer hij over die brug reed.
Ik zei dat ik dat voortaan ook zou doen, aan mijn medepassagier, de brugspringer denken, telkens ik hier kom.
-Ha! Ik heet Robbert. Zei hij
-Aangenaam, Robbert, ik ben Paz.
-Hee, das geen alledaagse naam, schoon, schoon, vind ik dat.
De rest van de rit vielen we bepaald niet stil, ons chaotisch clubje bleef de hele tijd vrolijk converseren. Ik was de eerste die eruit moest en we hebben uitgelaten afscheid genomen aan mijn halte, niet zonder Poppemieke het beste te wensen met wat haar nog te wachten stond.
Vooraleer er op mijn blog alleen nog maar er zijn geen recente berichten meer te lezen valt, moet er ingegrepen worden.
Ik weet het : ik lijk een luie trien, maar mijn recente blogstilte is zoals steeds te wijten aan het feit dat er teveel andere activiteiten op het programma staan en ik niet direct uitblink in time management.
Met andere woorden : het moet plezant blijven.
En ik vind het plezanter als er geen druk op staat, blijf daarom bewust een poos blogonzichtbaar, zowel op dat van mezelf, als in reacties op mijn favorieten.
Eerst dus even dit plaatsen, om te laten weten dat ik nog leef en sorry zeggen tegen iedereen die hier zolang tevergeefs kwam kijken.
Herman is donderdagnamiddag vertrokken en omstreeks middernacht in Klaipeda, Littouwen, aangekomen.
Nadat ik hem naar de luchthavenbus had gebracht, ben ik ons kleine logeetje bij zijn ouders gaan ophalen.
We waren halfweg toen zijn oogjes na lang vechten en halfstok hangen, eindelijk toevielen.
Ik kon heel de verhuis van reisbed, buggy, valiesje, reistas en nog wat boodschappen dus eerst rustig uitladen, vooraleer ik het slapertje uit zijn autostoel moest halen.
Darios tweede nacht bij ons gaat nu in
Ik kan pas s avonds aan de pc gaan zitten, wil hem overdag geen moment het idee geven dat hij alleen zou zitten.
Het is een gemakkelijk en vrolijk kindje en wij amuseren ons geweldig samen.
Ik was heel blij dat hij deze morgen zo lang uitsliep, was zelf al om halfelf in bed gekropen, om het mogelijk vroege opstaan te compenseren, maar Dario sliep als een roos tot halfzeven vanmorgen. Ik warmde toen een flesje Bambixmelk op, zoals hij gewoon is, maar die wilde hij niet drinken, dus terug bedje in en meneertje sliep net als zijn mamie tot halfnegen, het moment waarop Papa Wout belde om te vragen hoe de kleine het deed. Zelf was hij onderweg naar het ziekenhuis.
De herniaoperatie zou goed gelukt zijn, zo hoorde ik van hemzelf rond halfvijf in de namiddag, hij was nog wat suf maar voorts schijnt alles in orde. Ik ben heel blij en opgelucht dat het gebeurd is, hopelijk komt het na jaren rug-miserie nu eindelijk goed.
Mijn dag met Dario was welgevuld : ontbijt van bokes met coco.
Een grote wandeling per buggy en wéér viel hij in slaap, veel gezien heeft hij niet, maar de goede lucht had hij alvast binnen.
Naar de 11 gele eendekuikentjes gaan kijken, die samen met hun mama in de beek zwommen, bloempjes, bomen en buurman kijken.
Enkele bezoekjes aan kip Dora, met als hoogtepunt : het rapen van het ei, dat Dario kost-wat-kost zelf wou vasthouden. Zijn vingertjes rond het ei zagen wit van het vastklemmen, ik was ervan overtuigd dat hij door de schaal zou knijpen, maar zelfs toen hij het in het eirek van de koelkast kwakte, bleef het heel.
Hij at goed, viel nog eens in slaap in de box en kakte vrolijk viermaal zijn pamperke vol, de laatste keer rook ik onraad toen hij net helemaal gereedgemaakt was om te gaan slapen.
Hij speelt graag met het oude speelgoed, ik heb hem nog niet alles gegeven, houd nog wat achter de hand voor momenten dat hij zich toch zou gaan vervelen.
Maar daar is voorlopig nog geen sprake van. Het orgel is een blijvende attractie voor hem : Ope zjiek toel is Darioos voor orgelklep OPENmaken, muZIEK maken, STOEL halen
Op dat orgel kan hij heel lang en geconcentreerd spelen, hij tokkelt op beide klavieren, duwt kleppen en knopjes in en genièt!
Stappen doet hij nog niet zelfstandig, maar met al de rest is hij heel snel. De namen Papa en Papie vallen wel geregeld, telkens op vragende toon. Even vaak antwoord ik dat Papa in het ziekenhuis is en Papie "op vakantie" en dat schijnt voor hem tijdelijk een bevredigend antwoord te zijn.
Morgen mag Wout al naar huis, maar misschien blijft ons kleine ventje nog tot zondag hier. Zolang zullen wij het samen wel kunnen uitzingen denk ik.
Om halftien deze morgen zat ik al bij de tandarts om een afgesprongen stukje glazuur te laten repareren.
Een kwartier later waren mijn bieterkes terug als nieuw en mijn portemonnee leeg.
Gelukkig zit er in die portemonnee ook nog een kredietkaart en omdat we vlakbij het shopping center waren, namen we de gelegenheid te baat om Hermans bril daar te laten nakijken en mijn lingerie aan te vullen met beter passende BHs, want door het recente afslanken was dat dringend nodig.
Bij Hunkemöller was er een aanbieding van 3 BHs voor de prijs van2, dat was dus mooi meegenomen.
Het werd moeilijk kiezen, omdat elk model nu wel past en goed staat (vind ik zelf toch) want Hee-Joepie-Jee, ik heb nu een 80 Cee!
Na lang wikken en wegen werd het een effen gladde witte voor onder een t-shirt, een grijze en een prachtige oranje-rode-bruine kanten.
Herman ging liever buiten op een bankje zitten wachten tot ik klaar was met shoppen, dus moest ik thuis nog even showen.
t Is goedgekeurd!
Toen ik me daarnet aan de PC zette, vond ik Fraukes mail met Darios handleiding. Onze kleinzoon komt namelijk vanaf donderdagavond logeren. Zijn papa wordt s anderendaags van een hernia geopereerd, waardoor Frauke veel heen-en-weer zal moeten rijden, allerlei dingen te regelen heeft en bovendien nog voor drie maanden oude Maura moet zorgen.
Dus krijgen wij ons vrolijke kleine ventje enkele dagen hier in huis. Tot zijn grote spijt moet Herman van donderdag tot zondagavond naar Litouwen en kan hij die eerste logeerpartij van kleinzoon niet meemaken.
Ik weet zeker dat Dario zelf hem zal missen en Papie? Papie? zal vragen; dat deed hij vorige zaterdagavond al, toen ik na de feestbrunch nog even zonder Herman langskwam bij hen thuis.
Voor zijn komst heeft het oude speelgoed van onze jongens nog eens een grondig Dettol-bad gekregen. Het staat nu netjes te blinken-en ook een beetje te stinken- althans, dat vond onze Dries er toch van, toen hij me in de badkamer dat geliefde oude Fisher-Price speelgoed zag afwassen Uhhh!!! Mama, dat stinkt nogal! Allee, zet hier een raam open, het gaat op uwen asem pakken, ge gaat bedwelmd raken, zo stoned als een kieken!.
Ik zei dat het de aangewezen verdunning was en onschadelijk, dat ik het zelfs niet eens slecht vond ruiken, waarop hij :
Ziedet! Daar hebt ge het bewijs! Het is al bezig!
Pfft! Ik doe dit al jàààren zo.
Geleerd van Bojako : die zwoer bij Dettol.
Altijd en overal : om wondjes te ontsmetten, om in het laatste spoelwater de badmutsen van de schoolkinderen te ontsmetten (leden van het oudercomitee deden om de beurt de was van die dingen).
Je huis ruikt enkele uren naar een ziekenhuis waar pas een epidemie is bedwongen, maar het geeft zon gerust, zuiver gevoel, mensen!
Buurvrouw Natoken kwam mij een pompoen van eigen rijke oogst brengen, terwijl ik nog met het onsmettingsjobke bezig was en de doordringende geur beslist ook in de hall hing.
Waarschijnlijk heeft ze zich afgevraagd welke vieze beestjes ik hier te verslagen had, maar ze was te beleefd om ernaar te informeren.
Als ze dit leest kan ze gerust zijn : t is preventief.
Dinsdagvoormiddag kwam ook zus Jes met dochter Inge nog op bezoek.
Het feestlied voor de 60ste huwelijksverjaardag van onze ouders moest samen eens doorgenomen en op punt gesteld worden.
Inge is singer-songwriter en heeft een leuk gelegenheidslied gecomponeerd, maar aan de tekst moest nog wat gesleuteld worden.
Zij had haar gitaar bij en Herman haalde zijn accordeon en we zongen het al enkele keren door.
Het is de bedoeling dat we dat eind augustus op de viering met ons veertigen gaan zingen.
Voor de rest van de feestelijkheden moet er ook nog heel wat voorbereid worden. We hielden trouwens al twee vergaderingen met de broers en zussen om te brainstormen.
Moeke en Voke verwachten dat van ons en zelf zien ze het allemaal heel groots : op zaterdag ontvangst op het gemeentehuis en een straatfeest waar ze gevierd worden, op zondag een speciale misviering (moeten wij ineensteken) met nadien receptie voor de uitgebreide vrienden- en familiekring (ludiek intermezzo wordt van ons verwacht), maandag volgt een receptie in hun tuin voor de hele straat,waarop wij mogen tappen en serveren en als afsluiting van de feestelijkheden is er de volgende zaterdag een feest met alleen kinderen, schoon- en klein- en achterkleinkinderen. Wij hebben carte blanche en een budget gekregen om die laatste dag voor te bereiden. Wat het wordt moet een verrassing blijven voor de jubilarissen, maar die plannen zijn wel al helemaal rond.
Eerlijk gezegd : ik krijg het benauwd van zon druk program, maar die twee piepkuikens van 85 jaar zien dat helemaal zitten!
Vandaag feesten we hier thuis voor twee jarigen : Frauke die op de 4de jarig was en Jade die de 10de april tien jaar werd.
Om halftien is de familie hier hopelijk voltallig om samen feestelijk te brunchen.
De meeste voorbereidingen zijn gisteren al gebeurd, het zal hier seffens weer een gekwetter van jewelste worden
Blij dat ik mijn schaapjes weer eens allen bijeen heb!
Tussen de tuinwerkzaamheden door kregen we vorig weekend nog een onverwachte en ons onbekende logee.
Dries had een sms ontvangen van kennissen uit Oostenrijk die op doortocht waren naar Nederland : of wij één van hen onderdak konden bieden.
Het gebeurt regelmatig dat wij logees krijgen, maar nu werd het echt behelpen : de mansarde/logeerkamer stond helemaal op zijn kop, want we waren vorige week begonnen met spullen uit de kleine zolder te halen om te sorteren en liefst- weg te gooien.
De mansarde zag eruit als een rommelmarkt op het moment dat het buiten droger werd en wij beslisten om eerst in de tuin te werken nu het zonneke scheen.
Die rommel stond ons niet in de weg en niemand zou er iets van merken.
Tot die Oostenrijker belde welteverstaan.
Dus gauw-gauw alles wat bijeen en opzij geschoven, het bed leeg en opgemaakt en klaar was kees. De jongen heeft geslapen als een blok, want hij had het luik naar de garage laten openstaan en is zelfs niet wakker geworden van het hels lawaai dat onze verwarmingsketel vroeg in de morgen maakte.
Er was een zekering uitgevallen en de chauffage rammelde, schraapte en gilde om een dode tot leven te wekken, maar géén 21-jarige Oostenrijker.
Na het ontbijt trok Dries met hem en de anderen naar de dierentuin. Tot s avonds zag ik hen niet meer terug.
Toen trokken ze alweer verder naar Nederland, waar Mario, onze logee, een vliegtuig naar Noorwegen moest nemen : hij had een contract op zak om zes maanden op een cruise-schip te gaan werken.
t Is raar : onze zoon trekt bijna vier maanden naar Oostenrijk en
de Oostenrijker gaat dan weer naar Noorwegen Zijn reisgenoot was Gus, een jonge Schot die skileraar was in Oostenrijk, daar een Zweeds meisje leerde kennen en nu samen met haar in Nederland ging wonen !
Nee, deze titel slaat niet op onze bloggersbijeenkomst, tenzij je natuurlijk ons gesprek meetelt over de oorzaken van eenchronische stijve nek vanaf de babyleeftijd
Jaja, er worden daar zware themas aangesneden op onze eerste vrijdagen ! J
Of er nog veel ander leerzaams werd besproken, kan ik niet zeggen, want ik moest de vergadering vroeger verlaten om te gaan babysitten.
Frauke was jarig en daar hoorde een romantisch etentje met Wout bij. Met twee babys in huis kan het deugd doen om er eens even helemaal tussenuit te zijn, zeker wanneer die kindjes pas windpokken hebben gehad.
Dario is er al bovenop, maar kleine Maura staat nog vol, zelfs op haar oogleden zitten blaasjes.
Ik was maar al te gelukkig dat ik enkele uren voor de kleintjes mocht zorgen en heb me geweldig geamuseerd.
Het was bijna etenstijd toen ik aankwam.
Er was vanalles eetbaars in huis en Wout had gezegd dat er brood genoeg was.
Voor Dario en mezelf was er soep. Ik ging op zoek naar brood om erbij te geven, doorzocht alle keukenkasten minstens driemaal, ging zelfs in de garage kijken maar vond niets.
Ten einde raad vroeg ik aan19 maanden oude Dario tegen beter weten in waar het brood was .
Hij reageerde niet. Ondertussen liep ik te mompelen Hoe kan dat nu waar zitten nu toch die boterhammen?
Zegt ineens die kleine kadee: Botejam! en wijst naar de oven.
En ja : in de (koude) oven lag volop brood en sandwiches.
Het manneke heeft al een vrij grote woordenschat, maar soms was het toch wel even nadenken wat hij bedoelde. Jade noemt hij Tati en Danku wordt Tatu, wat tot verwarring leidde toen hij naar mijn soepkom wees en Tatu zei.
Ik dacht dat hij bedoelde dat dit de kom van Jade was, maar na nog enkele dwingende Tatus begreep ik dat hij daarmee eigenlijk Danku, Mamie, ik zou graag uit uw kom eten wilde zeggen, hoewel hij juist dezelfde soep in eenzelfde soort kom had, alleen met een kleinere lepel.
Hij is dol op liedjes en probeerde direct mijn zelfgemaakte muziekjes mee te zingen, ondertussen al even gekke dansbewegingen makend als Mamie.
Alleen kleinkinderen die het nog niet kunnen navertellen krijgen mijn wild ge-shake op onnozele zelfgemaakte liedjes te zien. Maar die vinden dat dan ook geweldig!
Iets over zeven lag hij in zijn bedje en afgezien van een hoestje nu en dan, heeft hij zich niet meer laten horen.
Al vanaf het moment dat haar ouders de deur uit waren, was Maura wakker en dat liet ze ook horen : ik liep constant van de keuken naar haar bedje in de living. Zodra ze me zag stopte ze met huilen en tracteerde me telkens op een brede glimlach en gefrazel, maar elke keer dat ik haar tutje gaf en me omdraaide herbegon het wenen. Later hoorde ik van Frauke dat zij haar in zon geval in het relaxzeteltje in de keuken bijzet. Ik dacht dat ze eigenlijk nog verder hoorde te slapen tot het weer etenstijd voor haar was, bovendien had ze ook last van die pokjes : jeuk denk ik, want toen ik er wat druppels voor gegeven had, viel ze even later toch in slaap, om pas voor haar eten weer wakker te worden.
Ondanks de kinderziekte is het een blij en gemakkelijk kind. De afgekolfde melk drinkt ze even gretig uit het flesje als rechtstreeks van de borst.
Toen brak het moment aan, waarop ik voor de eerste keer haar luier mocht verschonen. En het moet gezegd : ik heb er eer van gehaald! Het is toch altijd verdienstelijker als de kwantiteit de moeite is om er een nieuwe pamper aan te besteden.
Toen al die plooien schoongemaakt waren en ik met de linkerhand haar voetjes optilde,met op de rechterwijsvinger een dot zalf om het gebied in te smeren, vloog de zalf bijna weg door een geweldige wind uit dat klein poepke, als een reuzenzucht! Ik schoot in de lach en dat klein ding van pas drie maanden schàterde gewoon !
Ons Maura is een rubensengeltje : als je naar haar dikke billekens kijkt dan zou je zweren dat haar mama pure room produceert.
Wij hebben nog een stuk van de avond gezellig gebabbeld. Zij zei Prrrrrrrr , ghaghagha, ghoeghoe en chchchchrrr. En ik kon dat alleen maar bevestigen en er werd heel wat gelachen.
Wij verstaan elkaar prima, mijn kleindochter en ik.
Toen haar ouders heel ontspannen terug thuiskwamen lagen allebei de kleintjes rustig in hun bedje te slapen. Niks dan peis en vree in huis.
Vanmorgen, fris gedoucht, haartjes gewassen, met de handdoek drooggewreven en alles naar achteren gekamd
Ik kijk in de spiegel en zie de tweelingzuster van Jan Fabre.
Echtig-en-t-echtig!
Wie het niet gelooft die heeft mij nog nooit zonder make-up en recht van onder de douche gezien!
k Moet toegeven dat het voor mezelf ook enigszins een schok was.
De eerstvolgende keer dat mijn "tweelingbroer" langskomt, vraag ik hem of die honderden lieveheersbeestjes die ik hier ieder jaar moet wegwerken hem niet kunnen inspireren
Misschien kan hij een persoonlijke toets aan ons plafond aanbrengen?
Vrijdag belde vriendin Bieke met de vraag of ze samen met haar man en de zoontjes (4 en 7 jaar) eens mocht komen kijken naar onze motorhome.
Ze zullen deze zomervakantie een camper huren om in Denemarken rond te trekken en ze wilden graag eens zien hoe groot en welke indeling de onze had, zodat ze konden gaan vergelijken en plus- en minpunten van de verschillende types tegen elkaar afwegen.
We spraken af dat ze vandaag omstreeks drie uur zouden komen kijken, nadien een wandelingetje maken en samen met ons avondeten.
Een half uur voor hun komst krijg ik telefoon van mijn petekind :
Ze was vannacht bij haar zus in Beerse gaan babysitten en of ze op de terugweg even langs ons mocht komen ?
Petekind kent Bieke al jaren : ze stonden ook al samen op de planken van Diontheater, voor mij was ze meer dan welkom en ik wist dat Bieke vast ook geen bezwaar zou hebben.
Er waren verschillende soorten zelfgebakken brood, warme frikadellenkoek met kriekjes en meer dan genoeg beleg, niemand zou wat tekort komen door een mondje meer.
Natuurlijk waren de kleine jongens dol op de motorhome! Kinderen zijn er altijd helemaal weg van.
Ze hadden elk een bal bij en haalden hun hartje op met voetballen in de tuin, een extra attractie voor die twee, want ze wonen wel in een zeer groot huis, maar hun tuin is echt maar een voorschoot groot.
Herman werd direct weer als bompa geadopteerd, ze kennen hem natuurlijk al langer in die hoedanigheid, door onze gezamenlijke eindejaarsweekends in de Ardennen.
Die rol gaat mijn ventje heel natuurlijk en gemakkelijk af en de kleine jongens zijn niet van hem weg te slaan, luisteren geïnteresseerd naar alles wat hij hen vertelt en laat zien, kropen later knus op zijn schoot, terwijl hij op het tapijt voor de brandende haard zit.
Als ik met Bieke in de keuken ben, is ze ontroerd en merkt op dat dit iets is wat de jongens niet kennen: een grootvaderfiguur. Beide grootvaders zijn zeer vroeg gestorven. Je voelt zo goed dat een kind daar nood aan heeft, zeker als je ziet hoe gretig deze jongetjes àl Hermans grootvader-dingen in zich opnemen.
Mijn petekind scheen zich in het gezelschap goed op haar gemak te voelen, hoewel ik niet veel tijd voor haar kon maken, maar het was gewoon een heel spontane, stressloze zondag, met simpel eten en zorgeloos tijdverdrijf onder vrienden.
s Avonds, net voor ze de auto wil instappen, die zon 50 meter voorbij ons huis geparkeerd staat, draait Bieke zich nog eens om, zwaait en roept uitgelaten :Ik vond het hééeel leuk!
De kleinste jongen trekt zijn tutje half uit zijn mond en roept even vrolijk als zijn mama :Tot van-de-zjooomer!
Lieve P &H, tot hiertoe hebben we het al reuze gehad, prachtig weer, mooie hotels, toffe sfeer. Momenteel 8 a.m. en al 25gr. Zalig! We vertrekken nu naar Orland(nieuw bericht)( )o/Disney. Kan je voor ons een adres opzoekenwaar ze crocs-schoenen in Orlando verkopen? Dikke kussen vanuit Florida. PS : Alvast bedankt!
Bovenstaand berichtje stuurde mijn jongste zus deze namiddag naar mijn GSM.
Ik google-de vliegensvlug om het gevraagde op te zoeken en kreeg maar liefst 17 adressen in Orlando waar Crocs te koop zijn.
Dat maakte het wat ingewikkelder, want per sms 17 adressen doorsturen, met daarin een boel afkortingen en cijfers, zag ik niet direct zitten.
Dan maar verder gezocht naar het adres van Disney World en geloof me : dat is niet gemakkelijk te vinden.
Een prachtige website met alle mogelijke info,dat wel, maar zo onmiddellijk vond ik geen adres.
Ondertussen kreeg ik de zenuwen bij het idee dat ons Greetje steeds dichter bij Orlando kwam en op hulp zat te wachten.
Uiteindelijk vond ik een kaart van het hele Disney domein en aan de hand daarvan kon ik uit mijn lijst met 17 winkels de dichtstbijzijnde doorzenden.
Toch fantastisch, die mobiele telefoons!
Negentien jaar geleden reisde ik op mijn eentje een maand van West- naar Oostkust van de USA. Om de andere dag schreef ik een brief en stuurde kaarten naar man en kinderen, maar heb hen in die maand slechts één keer getelefoneerd om te zeggen dat ik goed was aangekomen. Het was veel te ingewikkeld om op tour telkens te gaan telefoneren met een vast toestel en in de hotels was het peperduur.
Vandaag stuur je gewoon een berichtje naar een ander continent om te vragen waar je die dag kan gaan shoppen !
Een uur na haar eerste bericht schreef Greet : Bedankt! Rijden er straks naartoe.xxx
Ik ben een stom kieken had moeten vragen of ze in één moeite ook een maatje 39 voor mij wou meebrengen.
Eigenaardig . Deze keer weet ik echt niet goed hoe ik aan dit stukje moet beginnen.
Gewoon maar vertellen dan :
Dat ik zoals voor iedere voorstelling behoorlijk zenuwachtig was,
Dat er nu die extra spanning bijkwam om mijn oud-lief na 40 jaar voor het eerst terug te zien,
Dat ik toch wat ongerust was over hoe hij het zou opnemen, vermits het een complete verrassing voor hem zou zijn
Zijn broer had gelukkig alles goed voorbereid en stelde mij voortdurend gerust, hoewel ik zelfs bij hem de spanning kon voelen : hij was tenslotte de initiatiefnemer.
Er werd nog verscheidene keren over-en-weer gebeld en stipt op het afgesproken uur reden wij de oprijlaan over.
Broer en dochter van de jarige stonden ons daar al op te wachten.
Ongewild speurde ik bliksemsnel naar zijn trekken in het gezicht van die prachtige jonge vrouw.
Even later stond ik met bonzend hart naast Herman in de bijkeuken te wachten tot Broer een gelegenheidsgedicht had voorgedragen, waarin hij ons in bedekte termen aankondigde. En toen verschenen wij. Ik moest niet zoeken om de jarige te ontdekken tussen de aanwezigen, want hij was echt niet veel veranderd. Natuurlijk hebben de jaren ook bij hem sporen nagelaten o.a. in de vorm van wat extra kilos, maar zijn haar was zoals vroeger zeer dik en donker, met nauwelijks een zilveren draadje erdoorheen en zijn ogen nog even groot en zwart.
Voor zover ik ondanks mijn eigen spanning kon vaststellen rolden er een heel scala van emoties over hem. Ik zag verwarring, ontroering, blijdschap en hoorde een weggemoffeld vloekje Verdomme, t is niet waar hé?
Ik kondigde de reden van ons bezoek aan, feliciteerde hem en gelukkig kwam hij toen dadelijk op ons af om ons te begroeten.
Herman en ik mochten nog even mee aan tafel schuiven voor een bord Portugese hapjes, de jarige en zijn vrouw zouden drie dagen later naar Portugal op vakantie gaan, vandaar dus
Terwijl wij daar aan het eind van die lange tafel zaten, vlak naast de trap, kwam de jarige op de onderste trede naast mij zitten en heel even was daar een magisch moment, alsof rondom ons alles in mistsluiers wegzweefde; daar zat een twintigjarige jongen tegen een meisje van achttien te praten, veertig jaar waren plots verdwenen. omdat ik (nog) geen foto's van het feest heb, deze schets die ik in 1968 van de jarige maakte, teruggevonden in mijn oude dagboeken.
De geluiden en de aanwezigheid van de anderen drongen gauw genoeg terug tot me door en toen moest ik me gaan voorbereiden op de voorstelling. Een krachttoer van anderhalf uur hersenwerk waarvoor ik beslist nuchter moest zijn.
Broer en Herman waren perfecte assistenten voor licht, geluid, decor en morele ondersteuning en mede dankzij hen werd het een goede voorstelling, ik zou zelfs durven zeggen : een van mijn beste.
Na afloop kreeg ik nog een mooie orchidee en Herman een fles wijn.
Het geheel werd ook gefilmd, omdat een van de zussen in het ziekenhuis lag en men heeft beloofd om mij een copie te bezorgen.
Het allerbelangrijkste was natuurlijk dat de jarige van het stuk had genoten en dat heeft hij duidelijk laten merken, dus : missie geslaagd!
Na het toneelstuk was het tijd voor taart en napraten en hebben we samen nog enkele familiefilms bekeken. Wij mochten deel uitmaken van die warmte en werden op-en-top in de watten gelegd.
Toen we rond middernacht terug naar huis reden, warrelden dikke sneeuwvlokken als wattenwolken rond de auto.
Pasen ligt al enkele dagen achter ons, maar ondertussen was het weer zo druk, dat er voor bloggen geen tijd overschoot. En de keren dat ik erin wou vliegen, had Herman de PC nodig.
Over de gebeurtenissen van Paasdag zelf volgt later verslag, misschien dat ik er dan ook een foto kan bijzetten, daar wacht ik nog even op.
Maandag kwamen mijn ouders en P-Jan met zijn Lief eten.
Dinsdag was het vaste wandeldag met Mia, heb ik wat achterstallige werkjes ingehaald en Dries zijn thuiskomst voorbereid.
Zijn kamer moest nog vrijgemaakt worden : zolang hij in het buitenland zit, doe ik daar naai- en strijkwerk en laat de zware elektrische strijkplank daar staan, zodat die niet telkens dichtgevouwen en opgeborgen hoeft te worden.
Maar nu moest ze dus ook weer de draaitrap af en naar haar oude plekje.
Gisteren om kwart voor zes s avonds was onze jongste terug uit Oostenrijk, gebruind en hongerig naar moeders keuken, na meer dan drie maanden vrijgezellenpot eten.
Hij geeft me een hartelijke knuffel en zegt: Amai, wat een mager moederke. Ik giechel, want ik weet dat hij dat zegt omdat hij er me een plezier wil mee doen Zag je dat dan direct, dat ik slanker was?
Ik VOEL het kweetnie-hoe-goe antwoordt hij, met zijn armen nog rond mij, zó overtuigend, dat ik me bijna een klein vogeltje voel.
Papa zal hij pas morgenvroeg terugzien, want die was al eerder vertrokken naar weer een Europeade-vergadering in Maldegem (Oost-? of West-Vlaanderen?)
De droogmolen onder de koepel hangt nu vol skikledij en in de garage liggen nog 4 hopen wasgoed, enkele snowboards en allerlei andere grote stukken, o.a. 2 reistassen van één van zijn maten.
De jaarlijkse overrompeling heeft weer plaatsgevonden.
Hoedanook : we zijn héél blij dat Dries gezond en gelukkig terug thuis is.
Een oprecht dankjewel aan ieder die gelukwensen stuurde voor onze huwelijksverjaardag!
Op de scheurkalender lees ik dat het vandaag behalve Stille Zaterdag ook Wereldwaterdag is.
Hewel, we zijn hem hier volop aan t vieren zie :
De helft van onze tuin is weer een vijver na al dat nat van de afgelopen dagen, je geraakt zonder laarzen niet meer bij het kippenhok.
Herman heeft een dompelpomp op het diepste punt gezet en er zijn al vele liters weg, maar het blijft nog wel een poos soppen.
Volgende week gaan we echt werk maken van een degelijk afwateringssysteem.
Onze buurman, half-bedde van Natoken, heeft ons voor de winter
duidelijk uitgelegd hoe we het moeten aanpakken.
Hij is niet voor niks ingenieur en heeft in hun eigen huis en tuin heel wat simpele en toch vernuftige uitvindingen toegepast.
Seffens naar Wilrijk voor een bijeenkomst met Hermans broers, zussen en de kinderen van zijn overleden broer en schoonzus.
Het is ondertussen drie jaar geleden dat ze allebei met enkele maanden verschil aan dezelfde ziekte stierven.
Hun kinderen nodigen nu de ooms en tantes uit om ter nagedachtenis samen te komen en het onderling contact te bewaren. We doen dat in een gezellige taverne bij het park.
Alles voor de voorstelling van morgen is gecontroleerd. Decorstukken, rekwisieten, kleding, licht, muziek : het staat allemaal klaar, ik moet alleen nog een kurk voor mijn wijnfles hebben, die krijg ik wel in de taverne, straks.
Onze Wout, Frauke en de drie kindjes zijn vannacht naar Tirol vertrokken. Ze denken rond 4 uur in de namiddag aan te zullen komen.
En nu ga ik douchen, want er moet ook nog wat geboodschapt worden voor we naar de familiebijeenkomst gaan.
We zien het als een cadeautje voor onze huwelijksverjaardag, draaien twee zetels naar de tuin en zitten minutenlang naar
het betoverend schouwspel te kijken.
Achtendertig jaar geleden was het een mooie eerste lentedag, maar een week later kregen wij op het warme Gran Canarias bericht dat het op Paasdag, 29 maart 1970, in Vlaanderen sneeuwde.
Hoe zit dat nu eigenlijk met die klimaatsverandering ?
Voor Pasen, 23 maart 2008, wordt sneeuw voorspeld.
Met Pasen, 29 maart 1970, was die sneeuw er heel onverwachts ook.
Gisteren hebben we ons hart nog eens kunnen ophalen aan de tuin.
Het vlaagje fijne hagel kon ons niet naar binnen jagen en dus stonden we s avonds moe maar tevreden onze werkzaamheden te bewonderen.
Daags tevoren hadden we een volle aanhangwagen naar het containerpark gebracht met oud, verrot tuinhout dat al jaren naast het tuinhuis lag, voor jeweetnooitwanneerheteensvanpaskomt.
Toen de kar leeg was, lieten we ze in Brecht vullen met zwarte grond, vermengd met compost, om enkele verzonken delen in het gazon op te hogen. Het mengsel moest eerst worden overgeschupt in kruiwagens. Het ruikt naar oude-boer-met-sigaar.
Herman lacht als ik dat zeg, maar even later moet hij toegeven dat die omschrijving precies bij het geurtje past.
We hebben zowat 4 m2 graszoden losgestoken, er vijf kruiwagens oude-boer-met-sigaar onder gegooid, de zoden er weer over gelegd en de kasseiborders gelijk gemaakt : zwaar werk, want zon kassei weegt algauw drie tot vijf kilo. Maar het ziet er nu stukken beter uit en daar kunnen we dan echt minutenlang genietend naar staan kijken.
Mijn nek protesteerde s avonds wel een beetje, maar dat was niet waarom ik naar de dokter ging : mijn bloeddruk moest nog eens gecontroleerd worden, want die was een half jaar geleden te hoog.
Ik gruwel van het idee om dagelijks medicijnen te moeten innemen, maar toen was het toch echt wel nodig. De dosis werd geleidelijk verlaagd en Joepie! Vanaf vandaag mag ik het pilletje helemaal laten.
Volgende maand nog eens op controle om te zien of de druk normaal blijft, maar daar reken ik op. Ik ben zeker dat het ook met mijn gewichtsverlies te maken heeft. Een reden temeer om de weegschaal goed in de gaten te houden.
In het radionieuws deze voormiddag : 2 snowboarders van rond de dertig, afkomstig uit de kempen, dodelijk verongelukt in Tirol.
Veel meer informatie was er niet, tenzij dat de families reeds op de hoogte waren gebracht.
Toch schrik ik hevig : het bericht zou op onze Dries en zijn makkers kunnen van toepassing zijn. We kwamen net thuis van boodschappen, stel je voor dat men ons nog niet had kunnen bereiken! Ik bel hem dadelijk op en kan gelukkig meteen gerustgesteld ademhalen. Hij had er zelf nog niets van gehoord en met zijn maten is alles OK.
Waarschijnlijk komt hij volgende week naar huis : terug aan het werk in dit vlakke land na ruim drie maanden in de bergen.
Onbeschrijfelijk opgelucht ben ik, dat hij en ook zijn vrienden ongedeerd zijn, maar tegelijk gaat mijn hart uit naar die twee andere families wiens wereld ingestort is.
Er is een jongen die volgende week zestig jaar wordt.
Ik weet het, iemand van die leeftijd noem je normaal geen jongen meer.
En toch kan ik deze keer moeilijk anders, want deze jarige heb ik in geen 39 jaar meer gezien. Bijgevolg is het beeld dat ik van hem heb nog steeds dat van een 21-jarige donkere reus, een knappe zachtaardige teddybeer, mijn liefje van toen ik 18 was.
De romance duurde van Pasen tot september. Toen ging ik op zoek naar bevestiging bij een andere jongen die ik interessant vond.
Dat ik de teddybeer hier diep mee gekwetst heb besefte ik wel, maar ik stond er nauwelijks bij stil, ik wilde verder : léven, dingen ontdekken, zien hoeveel ik kon bereiken, van mijn nieuwe vrijheden profiteren
Het opgroeien als oudste dochter in een streng-katholieke, beschermende omgeving, de mondjesmaat toegestane vrijheid en het veranderen van lelijke dikke eend tot behoorlijk zwaantje hadden mij plotseling tot een geraffineerde flirt gemaakt : degene die ik wou, die kreeg ik ook.
Ondanks het schijnbaar berekenende, was ik wél altijd stapelverliefd op de jongens in kwestie en liet ik hen in de overtuiging dat zij zelf de verovering hadden gedaan.
Het was allemaal heel onschuldig en veel meer dan kussen is er nooit geweest, maar er passeerde op een vrij korte periode toch een aardig rijtje jonge adonissen.
Mijn ouders wisten een tijdlang niet meer waar ze het hadden met die losgeslagen dochter en toen uiteindelijk Herman op de proppen kwam, lag ik hopeloos met mezelf in de knoop, van binnen kapot van wroeging om al die vertrappelde gevoelens.
Wist ik toen veel dat mijn gedrag weliswaar wreed was, maar dat die gebroken harten ook allemaal snel genazen.
Maar ik dwaal af Even terug dus, naar die jongen die nu zestig wordt.
Hemzelf zag ik in al die jaren nooit terug, maar heel af en toe ontmoetten wij een van zijn broers.
Toevallig zat die broer ook tussen de toeschouwers bij een van de laatste Shirley Valentijn-voorstellingen.
Enkele weken later belde die mij op met de vraag om deze monoloog nog eens te spelen voor zijn familie, ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van jawel : mijn oud-lief!
De bedoeling is dat het een verrassing blijft voor de jarige zelf, alle andere gezinsleden en de echtgenote van het feestvarken zijn op de hoogte en vonden het blijkbaar een goed idee.
Ik heb met plezier ja gezegd, want ik ben toch wel erg benieuwd om hem nog eens terug te zien. Langs de andere kant maakt het dat nog nèt een beetje spannender dan een andere voorstelling.
Uiteindelijk werd er afgesproken dat we hem niet onvoorbereid met de voorstelling zullen overvallen, maar dat Herman en ik hem eerst gaan begroeten, dàn pas het spelplatform gereedmaken, zodat zowel de jarige als ikzelf eerst even die 39 jaar kunnen overbruggen en hij hopelijk van Shirley Valentijn kan genieten- wat toch de bedoeling is - en niet eerst moet bekomen van een Paz terug te zien die 3x ouder is dan het meisje dat hij kende.
Een huis bomvol vrienden, familieleden, buren, vrolijke vlaggetjes, geschenken, kaarten, feesttafels vol lekkers en een bar met drankjes naar ieders smaak en dorst.
Daartussenin flitsten kindjes van allerlei leeftijden binnen en buiten, de genodigden mingle-den er spontaan lustig op los, de tuindeuren konden openstaan en de jarige was het stralende middelpunt van heel dat feestgebeuren.
En of ze het verdiend had! Voor één keer eens niet de initiatiefnemer en gastvrouw hoeven te zijn alleen maar genieten Het werd haar door haar echtgenoot, kinderen en familie van harte gegund.
Ik was zowaar ontroerd toen ze met hare Zilveren-die we voortaan beter Gouden zouden noemen, gezien zijn schitterende grote verjaardagsactie- over de salonvloer zweefde in een romantische dans.
Mijn lieve vriendinstraalde, de gasten amuseerden zich van harte en de organisatoren, ondanks al hun werk en inspanningen, zagen er gelukkig uit met het succes van hun onderneming.
Over een dik jaar is t mijnen toer om 60 te worden
Op mijn blogstukje van vorige week (Zoals onze poes) kwamen zoveel toffe reacties voor wat het reizen per motorhome betreft, dat ik hier beslist een beetje meer moet over vertellen.
In enkele van de reacties herken ik mijn eigen dromen van een jaar geleden : met je eigen huisje overal naartoe kunnen; kunnen slapen waar je maar wilt en dan nog wel in het eigen bed; niet tegen de klok moeten rijden om tijdig in je hotel aan tafel te kunnen zitten; geen kamers of zelfs geen camping hoeven te reserveren, gewoon stoppen waar je het mooi of interessant vindt kortom : de ultieme vrijheid!
Zo dacht ik er een jaar geleden ook over en daar is niets aan veranderd, behalve dan de slotsom.
Lieve lezers, mijn optelling klopt niet.
Jawel, ik reis nog steeds zeer graag en vind dat ik tamelijk avontuurlijk en ondernemend ben, zelfs minder bang dan de meeste van mijn familieleden en bekenden.
Toen we in mei de Marlin aankochten en hem lieten verzekeren, verwonderde onze vriend/verzekeringsagent zich erover dat wij geen ervaring hadden met deze manier van reizen en toch meteen tot aankoop waren overgegaan. Laaiend enthousiast maakte ik hem duidelijk dat dit een droom van tientallen jaren was en wist voor mezelf heel zeker dat zijn voorzichtige twijfels niet de minste grond hadden.
Het is nu tien maanden, verscheidene mooie, meerdaagse uitstappen en één grote reis later.
Het is nu ook een inbraak met diefstal, een dom maar kostelijk blikschadeongeval en veel slapeloze nachten later.
Ook zonder genetisch onderzoek, weet ik nu wel zeker dat ik het zwerfgen niet bezit.
Ik ben een bange wezel : IN, MET en DOOR de camper.
Ik wil me wassen in een badkamertje waarin ik niet zeeziek word,
Niet bang hoeven te zijn dat de wc vol zit, vooraleer ik de kans heb gehad om het ergens deftig te ledigen en te spoelen.
Ik wil vanaf de eerste nacht op vakantie goed slapen,
Niet bij het minste buitengeluidje door het venstertje willen piepen, uit schrik voor overvallers of inbrekers.
Ik wil ook niet als een paria bekeken worden omdat ik met eigen huis en eten arriveer en enkel de dorpsfontein gebruik ipv de lokale economie een steuntje te geven.
We hebben in die tien maanden, oprecht waar, heerlijke momenten beleefd met de zwerfwagen, maar wat ik hierboven vernoem, weegt zoveel zwaarder; zodanig dat denken aan de Marlin mij al onrustig maakt.
Herman vindt het erg. Ik beloofde hem dat we het jaar zouden volmaken, vooraleer we zouden beslissen om de Marlin te houden of te verkopen, maar hij weet hoe slecht ik me erbij voel.
Gisteren zei hij dat we hem in mei zullen te koop stellen. Ik wou dat ik het anders kon bekijken, want Herman zelf had hem graag gehouden,maar ik kan me alleen maar héél, heel opgelucht voelen bij die beslissing.
We zullen zeker nog enkele uitstappen in eigen land maken, o.a. de ontdekking van de Westhoek met onze Nederlandse vrienden, maar daarna hoop ik dat we onze Marlin snel voor een redelijke prijs kunnen verkopen.
Een uurtje geleden kreeg ik bericht van Herman, dat hij veilig in Genève is geland.
Alles voor acht uur s ochtends heet bij ons voor dag en dauw.
Voor dag en dauw dus, bracht ik hem al naar Wijnegem, waar hij met zijn 2 medereizigers had afgesproken om verder naar de luchthaven te rijden.
Over die luttele 14 kilometer van thuis tot Wijnegem deden wij in de ochtendspits 40 minuten.
We prezen onszelf eens te meer zalig met ons pre-pensioen, nu we aan de ratrace niet meer moeten deelnemen.
Helemaal in mijn eentje, snik-snik, was ik op een kwartiertje al terug thuis en ondervond dat voor dag en dauw toch ook enkele voordelen heeft : tegen de tijd dat je normaal opstaat heb je het huis al aan kant, beddegoed is verschoond en de post(van gisteren) is nagezien.
Helaas heb je dan ook uren vroeger honger.
Mijn tussendoortje moest er al zeer vroeg in de ochtend aan geloven en om kwart voor twaalf was ik niet meer te houden : soep en bokes! Soep en bokes, of ik scheur!!!
Tot zondag ben ik mijn eigen baas.
Ik mis mijn lief al, maar toch is het even een luxe : alleen maar aan mezelf moeten denken.
Morgen naar een gezellig verjaardagsfeest : dat zal wel lukken, ik ben er op uit, zèlfs in mijn eentje want natuurlijk ben ik daar niet alleen.
Ook vandaag is Herman het huis uit en ik doe zoals onze poes : gauw binnenglippen waar de deur op een kier staat en van de situatie profiteren.
In mijn geval is dat : de computer inpalmen nu die niet door hem in gebruik is.
Zodat ik nu al twee dagen na elkaar een blogstukje geschreven krijg !
Eerlijkheid gebiedt mij toe te geven dat zijn werk belangrijker is dan wat ik hier zit te doen. Mijn bloggen is immers niet meer dan een prettig tijdverdrijf en nu ik toch aan het opbiechten ben, moet ik erkennen dat er af en toe wel eens gelegenheden geweest zijn waarin ik had kunnen schrijven, maar liever aan een spelletje bleef hangen. En toch... het waren er zeer weinig.
Er is afgelopen weken behoorlijk in de tuin gewerkt en we maakten een paar trips met de motorhome naar Nederland en West-Vlaanderen.
Weken geleden schreef vriendin Tineke : Wat heb ik soms een zin om een bakje leut te komen halen, maar daar is het nou nèt iets te ver voor.
Precies toen had ik datzelfde gevoel : hoe leuk het wel zou zijn om zomaar eens bij elkaar binnen te kunnen lopen, zomaar, voor een kop koffie en een babbeltje.
En toen kwam dat idee om ze te gaan verrassen met een koffieklets.
Mijn ventje was direct enthousiast en zodra we enkele dagen zonder verplichtingen waren, trokken we eropuit.
We haalden verse Geraardbergse mattentaartjes (nieuw erkend streekproduct, jawel)en reden met de motorhome naar de kop van Noord-Holland.
We parkeerden in een zijstraat, trokken onze kappen ver over ons hoofd en wandelden voorbij Adam en Tinekes huis om zeker te zijn dat ze er waren, vooraleer we in de Marlin koffie zouden gaan zetten.
En ja hoor : hun auto stond voor de deur en we zagen beweging. Dus : terug naar de Marlin, koffie gezet en getelefoneerd...
Adam nam op, vertelde dat hij ramen aan t lappen was en Tineke gaan boodschappen, die zou dadelijk thuis gaan komen.
Ik vroeg Hebben jullie geen goesting om een taske koffie te komen drinken?
Adam : Bedoel je : dit weekend ofzo?
Ik : Nee, nu, de koffie staat klaar !
Toen was het eventjes stil. Ocharme Adam, hij moet gedacht hebben dat ik een slag van de molen had gekregen, we wonen zowat 220 kilometer vaneen.
Maar heel gauw ging er een licht op : Jullie staat hier toch niet om de hoek ofzo???
Weinige seconden later wipte hij enthousiast als altijd de Marlin binnen.
Grote hilariteit!
Maar zijn voordeur stond nog open en Tineke zou dadelijk via het strand naar huis komen, dus ging hij gauw nog even terug en ik trok mijn jas aan om haar tegemoet te lopen.
Toen ik voorbij hun huis liep, wenkte Adam me zwijgend binnen : Tineke was al in de keuken, hij had haar gezegd dat nieuwe buren hen voor koffie hadden gevraagd. Vanuit de living riep ik Pie-iep!. Daar verscheen Tineke en keek mij een halve seconde aan vooraleer de herkenning in haar gezicht doorbrak.
Verrassing perfect geslaagd!
De koffie met mattentaartjes vielen in de smaak en onze vrienden waren enthousiast over onze camper alsook over het voorstel om binnenkort een paar dagen samen de Westhoek het stukje Vlaanderen tussen de Franse grens en de IJzer- te gaan verkennen .
Omdat ons bezoek onaangekondigd was, wilden we hen niet te lang lastigvallen temeer omdat Tineke twee dagen later voor een ingreep naar het ziekenhuis moest. Maar we hadden natuurlijk ons eigen huisje bij en konden op die manier toch samen meerdere gezellige uren doorbrengen, zonder teveel overlast te bezorgen of plannen in de war te sturen. Die avond reden we met zijn vieren in de Marlin op verjaarsvisite naar vrienden van hen.
s Anderendaags naar de markt en museumbezoek in Schagen, terwijl Tineke daar op ballet was en in de namiddag maaktenwe een stevige wandeling door het 600ha groot natuurgebied Zwanenwater, waar Adam als vrijwilliger werkt.
Die avond bereidde hij ons nog een heerlijke ovenschotel met kip.
Nog wat nababbelen,afscheid nemen en om tien uur naar bed, want Tineke moest de volgende dag al vroeg naar het ziekenhuis en wij konden de slaap ook gebruiken na een dag wind en frisse zeelucht.
Allevier hebben we blijkbaar genoten van het onverwachte weerzien en de geslaagde verrassing.
Tineke was een dag later alweer thuis en het gaat haar goed. Gelukkig!
De pyama is klaar, op het surfileren en de knoopsgaten na.
Volgens Herman lijkt het net een sjiek donkerblauw pak. Afwerken lukt echter niet want mijn naaimachine heeft het begeven.
We brachten ze gisteren naar een hersteller en verkoper van naaimachines. Toen hij mijn Toyotake uit zijn plastic garageke zag komen, rolde de man met zijn ogen en met een laatdunkend trekje rond de mond was het eerste wat hij zei : Als het duurder dan 50 euro wordt, dan stop ik ermee.
Dat was voor mij helemaal okee, want jaren geleden had de hele machine nauwelijks driemaal dat bedrag gekost. Maar omdat het voor de rest een prima machientje is, wil ik ze nog wel eens laten herstellen.
Het is maar een gebruiksvoorwerp en toch verdraag ik het niet goed, dat die man er misprijzend over doet : Wie verkoopt er nu zo iets? Ne Makro, ne GB soms... Ge kunt daar geen onderdelen voor krijgen; hij zucht : Enfin, ik zal zien wat ik kan doen, belt woensdag maar eens, ofwel is het gemaakt, ofwel ist te duur voor wat het waard is.
Hij heeft natuurlijk een heel assortiment nieuwe merkmachines te koop staan...
Na een ommetje langs de kinderen en kleinkinderen was het tijd voor de première in Dionteater van het jeugdtoneel Als zwervers ontwaken.
We zijn er helemaal vrolijk van geworden!
Deze namiddag ga ik er opnieuw naartoe, maar ditmaal met Jade en mogelijk ook twee vriendinnetjes van haar.
Herman zit in Brussel te vergaderen, dus zal het een stricte meisjesaangelegenheid worden kan ook plezant worden!
Er zijn nog plaatsen vrij : wie zijn kleinkinderen eens wil tracteren moet beslist met hen komen kijken. (voor alle zekerheid toch eerst maar eens telefoneren)
Als zwervers ontwaken (maart 08)
Drie sukkelaars, zijnde twee jongens en één meisje lopen al jaren te dolen door hun land. Ze hebben geen huis en ook geen geld om eventueel een huis te huren en om eten te kopen. Ze slapen onder de blote hemel en als ze soms wat werk vinden bij een boer krijgen ze daar wat te eten en mogen ze overnachten in de schuur. Het zijn echte zwervers.
Op een dag krijgen ze de kans om op de zolder van het koninklijk paleis te geraken en daar een slaapplaatsje en misschien ook wat eten te vinden. Tijdens de wintermaanden komt er niemand op die zolder en het is er lekker warm. Voorraad is er nog voldoende in de Koninklijke keuken. Slapen doen ze in de troonzaal want ze kunnen zichzelf lekker verwennen in de kussens van de troon. 's Nachts komt er toch zeker niemand. Ze genieten van hun verblijf en de jaren lopen verder.
Zo'n viertal jaren later heeft de oude wekker, die hen moet wakker maken, het begeven. Gelukkig kunnen ze nog vluchten naar de zolder, maar daar worden ze gevangen... Ze worden er zelfs van beschuldigd " prins Laurenke " te hebben ontvoerd. Er loopt daar in 't paleis een " zotte vlaai " rond en deze laatste is bereid hen te helpen. De fee kan het allemaal niet oplossen maar dat is geen probleem want onze drie zwervers zorgen zelf wel voor een oplossing. De moeilijkheden stapelen zich op tot het einde van het verhaal maar dat verklap ik nog niet hoor ! Om dit te weten moet je komen kijken ... Geniet ervan ...
Staf
Auteur
Pierre Soetwey
Regie
Staf Damen
Met
Annemie Baeckens, Ludo Bogaerts, Armand Damen, Pieter De Baets, Nienke Deblonde, Winter Deploige, India Hellemans, Lien Martens, Thomas Moers, Mia Segers, Ludo Van den Brande, Koen Van de Vel, e.a.
Data
Premiere: 29 februari (20.00u) 1, 2, 8, 9, 15, 16 maart (14.30u)
Op zoek naar katoensatijn om een pyama voor Herman te maken.
Een confectiepyama in dat materiaal schijnt nergens meer te vinden, ook onze kinderen zochten er voor verjaardag en kerstmis al overal naar.
Vermits zijn favoriete satijnen pyama serieus sleet begint te vertonen, wil ik die uiteen halen en de verschillende delen als patroon gebruiken. De stof ervoor zou ik ongetwijfeld in het Stoffenpaleis vinden.
...Dacht ik.... Na lang rondkijken vond ik enkel het soort zwarte satinette, waarmee men 40-50 jaar geleden de schoolschorten maakte.
Het was goedkoop, dat wel, en de stof voelde zacht en zwaar aan, maar zon glimmend-zwarte pyama ...ik weet niet hoor...denk dat mijn ventje het óf kinky, óf (meer waarschijnlijk) gewoon lelijk zou vinden.
Je kan in die winkel ongestoord kiezen en keuren, maar omdat ik niets naar mijn gading vond, moest ik toch hulp vragen.
Resultaat : geen katoensatijn want dat was er dus niet maar donkerblauw glanzend-en-mat gestreepte lakenstof gekocht. Er ging 30 percent soldenkorting af, maar t was toch nog 24 euro-en-een-klets. k Zal maar heel goed nadenken vooraleer ik begin te knippen, ben al niet zon geweldige naaister...
Misschien had ik toch nog die zwarte satinette moeten meenemen ?
Na een kort ommetje langs Wout, Frauke en ons boelekes (die er super-fantastisch-lief-schattig-en-absoluut-om-op-te-eten uitzien) wilden we nog even naar Ikea voor handdoekhaakjes.
De parking stond naar goede vrijdaggewoonte tjokvol en toen we bij de ingang kwamen, was er een kleine toeloop rond twee zwarte mannen die met een brede glimlach ook onder onze neus een petitie duwden voor vrede in Afrika en voor kinderen die slachtoffer van mijnen werden, ik had mijn bril niet bij de hand en
hoe goed het doel ook : ik wil wél lezen waaronder ik mijn naam en handtekening zet. Ik kon zien dat de ingevulde lijst al lang was en mensen rondom tekenden gewillig. Herman, vandaag minder achterdochtig dan ik, tekende met plezier en toen vroeg die man een bijdrage aan hem, het bedrag werd naast de handtekening ingevuld : Twintig euro, dertig, vijftig..? Tien euro zal wel goed zijn zeker
antwoordt Herman en tegen mij : Maar...oei, schat, ik heb niks op zak, geeft gij eens...(terwijl ik in mijn portemonnee graai, waar de petitie-man in komt meegluren)...10 euro
Ikke : Huh???
Hij : Hebt ge me niet verstaan? : 10 euro
Ik slik en haal een biljet van 10 tevoorschijn, de petitieman trekt het bijna uit mijn hand en bedankt vrolijk terwijl hij naar een volgende klant snelt.
Wij wandelen een beetje beduusd de winkel binnen en ik vraag aan Herman voor welke organisatie dit eigenlijk was, of hij gelezen heeft wat er op die gele lijsten stond... Hij weet het niet.
Raar hoor, mijn altijd zo nuchtere boekhouder heeft zich door al die vrolijkheid en getater laten overdonderen. We hebben ineens allebei het gevoel dat we zijn opgelicht.
Zal ik het toch maar even aan de info melden, dat die mannen daar staan, en of ze er hier wel weet van hebben?
Als hij het effectief gaat vertellen bij de info, zegt de dame : Oh! Staan die negers er weer, In orde, bedankt voor het melden, ik laat er iemand naartoe sturen. Wilt u uw geld terug?
Ik wil Ja begot ! roepen, maar Herman zegt nee, en dat het nu eenmaal gebeurd is.
Ze hebben hem precies gehypnotiseerd, zo lijkt het wel.
Veertig jaar is het een strijd om de lijn gebleven.
Mijn lichaam heeft die vette periode tijdens de adolescentie ingeprent en wil daar telkens opnieuw naartoe, als ik mijn aandacht en inspanningen maar even laat verslappen.
In de loop der jaren : 4 verschillende weigtwatchers-programmas, soep-, appelmoes-en-wilde-rijst, homeopathie, zero3-pillen, appelazijn, Mayo-, Toronto-, Villejuif, bananen-, Libelle- en Flairdiëten : allemaal heb ik ze langere of kortere tijd gevolgd.
Ze werkten ook allemaal...voor een tijdje.
De jojo-beweging was een vast gegeven : 15 tot 18 kilo langzaam eraf...en meestal binnen de kortste keren er ook weer aan.
2002 2005
Vanbinnen was er wel wat veranderd : ik vond me er de laatste jaren, ondanks die extra kilos, toch niet lelijk uitzien.
Een frisse matrone van middelbare leeftijd kan best haar charmes hebben.
Helaas : die buik zit in de weg om goed te bukken, bewegen is sowieso al minder gemakkelijk en reeds enkele maanden voelde ik me opgejaagd: Hoge bloeddruk, zo bleek... met pilletjes zou het beteren, maar ik weet dat het aan mijn overgewicht ligt. Om nog meer schade te voorkomen want nu lag er wellicht ook diabetes op de loer toog ik naar een diëtiste.
Een heel persoonlijk dieetplan werd opgesteld en daar houd ik me nu bijna twee maanden heel strict en haast moeiteloos aan. Met één uitzondering voor nieuwjaarsdag, waarop ik mezelf een kleine uitspatting veroorloofde.
Het gaat goed, want ik voel me stukken beter, gemakkelijker, lichter, gezonder, jonger.
Ik weet dat ik me voor de rest van mijn leven aan deze eetgewoonten zal moeten houden (met heel af en toe eens een doorzakkertje), maar dat heb ik ervoor over.
Beseffen dat ik me anders misschien een hoop ouderdomskwalen op mijn hals haal, is de beste motivatie om zo verder te gaan.
Gezondheid voor alles.
Veel geluk en doorzettingskracht aan iedereen die er ook wil aan beginnen!
Geschiedenis van mijn vet - Deel 4 : Vette en magere jaren
Deel 4 : Vette en magere jaren
Ik werd zo mogelijk nog verlegener dan ik al was, durfde zelfs geen winkel meer binnengaan en voelde mij alleen thuis nog veilig voor afkeurende en kritische blikken.
Als mijn ouders, broers en zussen ergens naartoe reden of op familiebezoek gingen, koos ik ervoor om thuis te blijven en voor mijn 13 jaar jonger zusje te zorgen.
Dat in mezelf gekeerd zijn, maakte dat ik er nog lomper en plomper uitzag dan ik al was en dat besefte ik wel, maar ik durfde gewoon niets.
Naar de meisjeschiro ging ik nog wel, tijdens mijn ziekte had ik ook vaak bezoek gekregen van de leidster en mijn vriendinnetjes van de jeugdbeweging, maar wanneer er volksdans gedaan werd, haakte ik af : mijn lichaam laten zien en bewegen, dat kon niet, daarvoor schaamde ik me er te erg voor.
Mijn ouders probeerden me wel te stimuleren om allerlei activiteiten mee te doen, maar bij de minste druk klapte ik dicht.
Toch ging ik die zomer mee naar Zwitserland met het ziekenfonds, Jeske mocht -een jaar te vroeg-, samen met mij mee. Ik hield van de bergen en de omgeving, maar ik haatte het kamp en het gebrek aan privacy.
Ik werd voortdurend hartstochtelijk verliefd op onbereikbare mannen, die van niets wisten, ik hield mijn verliefdheden trouwens voor iedereen geheim, schreef er dagboeken van vol en voelde me diep ongelukkig over mijn uiterlijk.
Mijn ouders beschermden me. Als Moeke nog maar een zweem van kritiek van iemand anders op mijn zware lichaam bespeurde, ging ze systematisch in de verdediging. Ze troostte me ook, dat het vanzelf zou beteren, toen ik vroeg of ik geen pillen kon nemen om te vermageren.
Zij informeerde bij onze huisdokter, maar die was zich toen al zeer bewust van het gevaar voor anorexia op mijn leeftijd (niet dat ik dat woord toen heb horen vallen) hij wilde in elk geval niets voorschrijven of speciale dieten laten volgen, misschien ook wel omdat ik nog lange tijd nadien hartruis had.
Ik mocht evenmin zware turnoefeningen doen, met als gevolg dat de turnlerares me vaak nijdig liet voelen dat ik beter wat meer moeite zou doen, zodat ik slanker zou worden.
Ik was groot, dik en onzichtbaar, dat laatste was mijn hartsgrondige keuze en dat wilde ik blijven tot de dag dat ik toonbaar zou zijn.
Van dat moment droomde ik zowel overdag als s nachts.
Toen ik 17 was, werden eindelijk mijn keelamandelen verwijderd.
Het scheen de hoogste tijd, die totaal verziekte amandelen waren de bron van mijn reuma en al de miserie die dat had meegebracht.
De operatie gebeurde onder lokale verdoving, ik kon alles horen wat de specialist tegen onze huisdokter zei, die de operatie bijwoonde. Cest du cuir vivant! hoorde ik de chirurg zeggen (het is levend leder) . Ik dacht in paniekoch, lieve god, ze gaan die er toch wel uitkrijgen zeker, ik lig hier nu precies al te stikken!
Tegenwoordig houden dokters toch meer rekening met de gevoelens van hun patiënt en zouden hen geruststellen ipv te beangstigen.
Maar goed, die amandelen gingen er onder nog meer commentaar over hun ontzagwekkende toestand uiteindelijk toch uit. Na twee dagen ziekenhuis mocht ik terug naar huis, de oorpijn die ik na de ingreep had, staat nog steeds in mijn geheugen gekerfd.
Vanaf toen begon mijn gewicht stilaan te normaliseren en toen ik na een chirokamp thuiskwam, waarop we uren en dagen de Sirtaki dansten, begon men op te merken dat ik slank werd.
Ik was dol op de Sirtaki! Jes en ik kochten het plaatje met de muziek van Zorba, zetten onze draagbare platenspeler in de tuin en stonden die hele zomer buiten te dansen. De koekjes bij de thee werden gerantsoeneerd en ik telde mijn boterhammetjes, terwijl de kilos er begonnen af te vliegen.
Toen ik mijn laatste humaniorajaar aanvatte, oogste ik bewonderende blikken van de turnlerares en openlijk lovende commentaar over mijn turnprestaties.
Ik vergaf haar vroegere ongevoeligheid en kon alleen maar gelukkig zijn. Ik had een heel nieuw, mooi omhulsel gekregen, dat geen pijn meer deed, één dat me vreugde bezorgde en deugddeed als ik ermee bewoog.
Tot mijn grote verbazing en blijdschap begonnen jongens mij nu op te merken en vanaf mijn 18de mocht ik af en toe eens op zaterdag naar de dansavond van de jeugdclub.
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
we eten een warm broodje met geitenkaas. Mooi weer is fijn, maar het is vandaag van het goede teveel, mijn hals prikt van de hitte.We proberen onze koelkast aan te krijgen : werkt die weer niet! Ik ben het beu! Dat ze ons nu maar meteen een nieuwe geven!
