|
Hij begon vroeg, die 59ste verjaardag van mij
Zelfs al twee dagen op voorhand : ik kan niet snel genoeg oud worden, zo lijkt het wel.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Eergisteren kreeg ik onverwachts telefoon van mijn liefste mateke Bojako, om te vragen of ze samen met hare Zilveren kon langskomen.
Op het ogenblik van haar telefoontje stond mijn kot wel te dansen, maar Bojako kent mij al langer dan vandaag (zon jaar of dertig) en ik weet dat zij niet komt om naar een proper huis te kijken. Als je dan bedenkt, dat zij zelf zon drukke agenda heeft, mag ik van geluk spreken dat ze nog tot helemaal in de Kempen geraakt het hol van Pluto beweert mijn stadse hartsvriendin nog steeds, maar ach, het is haar vergeven : ik was veel te blij dat ze kwam.
Ik verstopte de rommel dus met rasse spoed waar ik er maar een kast of een hoek voor vond, douchte razendsnel terwijl ik Herman met een boodschappenlijstje naar het dorp stuurde, stoof eens rond met borstel en blik en drie kwartier later drukten wij elkaar aan de moederlijke boezem.
In plaats van nog wat saai-saai aan mijn Europeadeteksten te werken, werd het een gezellige kletsnamiddag ter gelegenheid van mijn premature verjaardag, en toen ik er ook nog buurvrouw Natoken bij haalde was er al helemaal geen speld meer tussen te krijgen. Herman en de Zilveren hebben we niet veel gehoord, mijn ventje heeft geschitterd in de bediening, dat moet gezegd en verder zaten die twee mannen stilletjes van de zon en hun biertje te genieten.
Bojako bracht een heel mooie teerroze-en-witte Lavatera mee om in de tuin te planten; voorlopig staat hij op het terras, misschien houd ik hem daar wel in een pot, want eigenlijk staat hij daar prachtig.
De volgende dag -let wel : nog steeds een dag voor mijn verjaardag!- stond Natoken al vroeg aan de deur met een schitterend boeket aronskelken uit eigen tuin. Ze zou woensdag niet thuis zijn, vandaar dit vroege geschenk
De verjaardagskaarten vallen sinds vorige week al in de brievenbus en nu staan er negen te pronken op de kast, vandaag stond mijn gsm niet stil en toen ik daarnet thuiskwam vond ik nog een aantal virtuele wenskaarten in mijn e-mailbox, bovendien waren er nog de wensen in de reacties op mijn blog, waarvoor veel dank! Het maakt me allemaal zó blij en dankbaar!
Het werd een fantastische dag, hoewel hij een beetje grijs begon.
Herman maakte me wakker met een feestelijk ontbijt : mooi servies, pistolékes en croissants, zachtgekookt eitje
Even later kwam Dries thuis van zijn eerste taxirit, met een bos rozen en een extra portie kussen voor de keren dat ik er geen genoeg kreeg (allen samen : oooooh!).
Tegen de tijd dat we het huis verlieten, werd het stilaan mooier weer en kreeg ik een steeds feestelijker gevoel. We reden naar Brecht om vijverfolie te kiezen, maar de nodige breedte komt pas volgende week binnen, dus moeten we nog eens terugkomen. Even naar de Kringloopwinkel en voor 1 euro een rol structuurbehangpapier gevonden om de herstelling aan ons slaapkamerplafond uit te voeren. Daarna zijn we in De schandpaal
. een pannenkoek gaan eten, die me geweldig gesmaakt heeft, het was de zonde waard!
Vervolgens ging het richting stad, kijken of ik een geschikte jurk zou vinden voor de presentatie in Zwitserland. Herman zette me af bij de Schuttershofstraat, terwijl hij een parkeerplaats ging zoeken.
Tja
.de solden zijn nog niet begonnen en de Schuttershofstraat ligt boven het mij toegemeten budget
ik stond te kwijlen bij een magnifieke jurk van Kaat Tilley. Prijskaartjes zie je in dat soort van etalages natuurlijk nooit. En je moet lang geen 59 jaar geworden zijn om te beseffen dat geen prijskaartje synoniem is voor geen spek voor mijn bek. Omdat de verkoopster compassie met mij kreeg (denk ik), lokte ze mij gul en vriendelijk naar binnen.
Ik keek mijn ogen uit in dat toverland
zucht-zucht-zucht
en slaakte tenslotte een geweldige, spijtige zucht toen ik de prijs van mijn favoriete jurk hoorde. Vrijdag houden ze open pasavond en krijg je 40 percent korting, vertelde de vriendelijke verkoopster me nog
Ik weet niet
dan moet er nog een smak bovenop van mijn eigen geld
Och, ik ga zeker nog wat vinden. Gesterkt door mijn lef om bij Kaat Tilley binnen te gaan, deed ik het ook nog eens bij Nathan en bij Weil, maar t was daar ook zonder prijskaartje, weet je wel
Maar ik heb er toch gepast, hèhè!
Op de Wapper tenminste nieuwe Birkenstock sandalen van mijn schat gekregen en met een zucht van verlichting direct aangetrokken, want de schoenen die ik droeg begonnen wreed zeer te doen.
Toen ging de tocht naar Gringos Cantina op de kaai, een Mexicaans retaurantje, waar Lief 2 dagen per week opdient. Wij waren daar nog nooit gaan eten, maar het was een meevaller : eerlijke, simpele, maar smakelijke kost. Zeer warm opgediend en niet eens duur! Het is een heel eenvoudig bont interieur met harde houten stoelen en kleine tafeltjes, maar het smaakte ons zo goed, dat we het beslist herhalen. Onze Jan kwam me daar verjaardag wensen en at met ons mee. We wilden nog een koffie op het zuiderterras gaan drinken, maar er was geen plaats, dus belden we naar onze Wout of we dat koffietje bij hem mochten komen drinken (eigenlijk wilde ik vooral de kleintjes nog even zien tot slot van een fijne dag). Dario en Maura lagen al in bedje, maar we zijn de kleine slapertjes toch nog even vertederd gaan bekijken.
De benen moesten gestrekt worden en een korte wandeling langs de Schelde en Sint-Bernardusabdij maakte onze uitstap helemaal af.
Thuisgekomen kijk ik nog mijn mail na, vul een internetwedstrijd in van Het laatste Nieuws en pardàf! Win ik toch een volle winkelkar van de Colruyt zeker!
Ben ik een geluksvogel of ben ik het niet?
|
- nee toch, zoveel moeite dat hoeft toch echt niet voor mij! 
