Okee, ik weet het...niemand wil nog ergens over de kerstshoppingstress lezen.

Maar ik kan het toch niet laten : de hele dag winkels afgerotst, 50% gevonden van wat we wilden vinden, van Zoersel naar Deurne, over Wijnegem naar Oostmalle en weer terug...

En druk mensen, druk!!!

In de Makro liet ik een winkelkar met omvangrijke pakken in de non-food afdeling achter en ben dan in het “food”gedeelte karloos binnengelopen, wat een goed idee bleek : zonder kar was er nog haast niet door te komen.

Op de kruispunten van de gangen zat het verkeer muurvast.

Ik ben er tussendoor geglipt, heb de voedingswaren vanop mijn buik tot onder mijn kin klemmend naar de non-food versast en dat alles zonder iets te laten vallen!

Gelukkig kan je tegenwoordig alles in de beide afdelingen afrekenen.

Herman was ondertussen op een korte vergadering, maar die moest zich nadien in het autoverkeer wagen, wat ook al geen sinecure was.

We dachten dat een deel van onze zoektocht vruchteloos zou zijn, maar na nog wat heen en weer getelefoneer hebben we voor ieder toch een geschikt kerstcadeau gevonden. Driewerf hoera !

Ondanks de drukte moet ik zeggen dat het al bij al met de stress wel meeviel. Ik was vast besloten om ten allen prijze geduldig en vriendelijk te blijven, hoeveel stompen  of voorkruipers-aan-de kassa ik ook zou krijgen.

Hewel : het voornemen alleen schijnt al bijzonder goed te helpen, er waren precies alleen maar vriendelijke mensen onderweg.

Nog eventjes (!) in Wijnegem shopping binnengewipt samen met Herman, die deze kerst-winkel-drukte eigenlijk wel kan genieten, veel meer dan ik alleszins.

Waar ik me uiteindelijk thuis toch even over zat te ergeren : de website van Leonidas-pralines gaat slakkentraaaaaag...ik had enkele wedstrijdnummers door te geven, want zo’n weekendje in Toscane zegt me wel wat.

Ja, dàg Jan! Nergens vond ik een deelnemingsformulier op hun site, heb dan maar een mail gestuurd met de vraag waar je je “unieke deelnamenummers” kan ingeven.

Heerlijke pralines hebben ze, maar met hun website zit het nog lang niet goed.

Dankzij mijn liefste vriendin Bojako, wier blog ik al een poos volgde én dankzij haar aansporingen, ben ik er ook aan begonnen.

In het begin was ik een beetje bang...de schrik om de eerste keer jouw eigen schrijfsels te zien verschijnen waar iedereen die maar wil ze kan lezen, weet je wel...

Dan die andere schrik : is er wel iemand die ze leest ?

Het wachten tot Bojako me zou vinden en herkennen, was heel spannend, elke dag verwachtte ik een reactie van haar. Ik had haar niet verwittigd dat ik er eveneens aan begonnen was. Ik moet zeggen dat het een poosje geduurd heeft voor ze me ontdekte. ‘k Heb haar tenslotte zelf een zetje moeten geven. Ze zei nog iets van :“Wie begint er nu in deze drukke periode aan een blog, geen wonder dat ik het niet had opgemerkt, terwijl ik toch altijd de nieuwkomers eens bekijk”.

Allez, ik moet toegeven : zo cru heeft ze het niet gesteld, maar dat was ongeveer wat ze bedoelde.

En stilaan werd het blogschrijven een plezier, een passie bijna : het schrijven, het nalezen, beetje oppolijsten, vol verwachting uitkijken naar reacties en daar zéér veel deugd van hebben.

Ik leerde hier mensen leren kennen, die ik anders nooit had gekend, een vaste kern van mensen die, hoe verschillend ook, één gemeenschappelijke eigenschap hebben : het zijn mensen van goede wil.

Dat ik via het internet vrienden zou krijgen had ik nooit durven denken of hopen, maar toch is dat gebeurd. Criticasters zullen misschien zeggen dat die vriendschap oppervlakkig is en nooit op de proef wordt gesteld.

‘t Is mogelijk, maar toch denk ik dat de kern van mensen die elkaars blog over en weer blijven bezoeken elkaar vrij goed kennen, misschien zelfs beter dan iemand die al jaren op een andere manier een kennis is.

Ik wil er niet over piekeren en stort mij met plezier verder in het bloggen en alle deugddoende contacten die het met zich meebrengt.

Op dus, naar een tweede jaargang!

Misschien moest ik er op deze verjaardag wat meer aandacht aan besteden, maar ‘t zal voor later zijn.

Er is namelijk zoveel gebeurd dit weekeinde, dat daar toch eerst nog een woordje aan gewijd mag worden.

Na bijna 3 maanden voorbereiding was het vrijdagavond zover : de allereerste keer dat ik met een monoloog op de planken stond.

Het was ontzettend spannend, ik heb de laatste weken niet echt goed meer geslapen, want telkens ik even ontwaakte sprong de tekst van Shirley Valentijn in mijn gedachten en ging ik zitten memoriseren tot ik weer in slaap viel.

Eerlijk : de laatste twee weken is er dag noch nacht een uur geweest waarin ik niet met het stuk bezig was.

Ik was héél bang dat ondanks mijn grote liefde voor Shirley Valentijn, ik er toch niet zou in slagen om het te laten aanslaan bij het publiek. Goed dat mijn ventje zo in mij geloofde.

Maar ik ben ongelooflijk blij dat ik het heb mogen spelen en dat de reacties overweldigend positief waren.

De staande ovatie op vrijdag en zaterdag hebben mij onnoemelijk gelukkig, ontroerd en beroesd gemaakt.

Dat er vrienden, familie en bekenden op mijn aankondiging speciaal uit alle hoeken van het land en zelfs uit het buitenland zijn afgekomen, dat is iets.... om oneindig dankbaar voor te zijn.

Dus nogmaals : héél veel dank, iedereen! Dat ik nadien niet bij ieder even lang kon blijven praten vind ik jammer, maar ik hoop dat daar begrip voor is, het hele publiek van zowel vrijdag als zaterdag bestond uit mensen die ik persoonlijk ken, en hoe fantastisch het ook is dat al die vele mensen er zijn, ik had echt graag wat meer tijd aan ieder persoonlijk besteed.

Zaterdagochtend om 5 uur is onze jongste voor het derde jaar op rij naar Oostenrijk vertrokken om snowboardlessen te gaan geven. Dit jaar ging hij met zijn eigen wagen en we waren heel blij toen om 3 uur in de namiddag al het verlossende telefoontje kwam dat hij goed is aangekomen. Veel sneeuw ligt er nog niet in het dal, ik ga vanaf nu weer dagelijks op de website van Sankt Johann in Tirol kijken : er is een webcam aangebracht, zo kunnen we zien of het voorlopig dunne witte laagje begint te groeien.

Tussen 12 en 2 op zaterdagmiddag zouden onze Nederlandse vrienden arriveren, maar door wegenwerken en files werd het ocharme half vier, voor ze hier waren.

Het weerzien was zoals steeds heel hartelijk, het was alweer een half jaar geleden sedert we elkaar zagen. Nu kwamen ze speciaal voor mijn toneel en zouden we er nog een dagje gezamenlijke vakantie aan toevoegen.

Kort voordat we naar Wilrijk vertrekken krijg ik telefoon van nichtje Judith : ze vraagt hoe de voorstelling gisteren ging en vertelt dat ik er vandaag een stukje mag aanbreien en zeggen dat ze vanmorgen -een week eerder dan verwacht- een flinke dochter heeft gekregen. Judith speelt namelijk ook bij Dionteater.
Groot nieuws natuurlijk en ik ben zeer vereerd dat ze het mij zelf doorbelt.  Van harte proficiat ook via deze weg, Juditheke!

We hebben zondag fijn uitgeslapen (voor het eerst in weken zonder nachtelijk ontwaken!), uitgebreid gebruncht met Tineke en Adam en toen gingen we “te gatjeszoenen*” bij onze kleine Dario, die er hartveroverend uitziet.

Het was fijn om ook Wout nog op de valreep even te zien, want die moest dadelijk naar Washington vliegen. Frauke en Jade namen de honneurs waar en Jade toonde zich een perfecte gids bij de rondleiding in het nieuwe huis, geen plekje mocht er overgeslagen worden (of vergat ze dan toch de WC beneden?)

Nadien staken we de Schelde over met de veerboot en maakten een wandeling naar Bazel, gingen warme chocolade drinken in de gezellige Duiventoren en weer terug.

Terwijl ik het avondeten bereidde, kwam er telefoon.

Je gelooft het niet : ze vragen me om de monoloog in januari in een wijnbar in Antwerpen te komen spelen, voor een gesloten gezelschap!

De details moeten nog besproken worden, maar ik ben er heel blij en fier om, zo kan ik het toch nog eens doen!

Maandag na laat en uitgebreid ontbijt zijn we met Adam en Tineke naar Roosendaal gereden, het nieuwe outlet centrum gaan bezoeken. Behalve een sjaal hebben wijzelf niets gekocht, het was vooral vrijetijdskledij. Maar de koffie mèt, smaakte wel en om streeks halfvier namen we afscheid van onze vrienden die verder naar Noord-Holland reden.

Wij keerden terug naar het Antwerpse en hebben daar tot ons groot plezier verscheidene leuke kledingstukken zowel voor Herman als voor mij aangeschaft.  

Mijn lief heeft zich echt eens niet ingehouden. Ik geloof dat het de eerste keer is dat hij : één broek, 3 hemden en 4 pulls tegelijk heeft gekocht. En ze zijn allemaal om ter mooist!

Eerlijk gezegd werd het hoog tijd dat hij nog eens wat nieuws had.

Ik was al met 2 bloesjes content, maar ik moet zeggen dat het een héél fijn gevoel gaf om met zo’n stapel nieuwe kledingstukken thuis te komen.

 * te gatjeszoenen gaan = west-fries voor op kraamvisite gaan

 Wanneer zussen, die nauwelijks een jaar in leeftijd verschillen en hun eerste levensjaren zo goed als altijd samen waren, zelfs samen het bed deelden, elkaar als volwassenen ontmoeten, worden er steevast herinneringen opgehaald.

De volgende gemeenschappelijke herinnering wil ik hier vertellen, omdat mijn zus en ik ons afvragen of iemand dit verhaal herkent en het kan bevestigen.

In de vijftiger jaren waren onze ouders geabonneerd op de boeken van de Reinaartreeks. Verscheidene keren per jaar werd er een nieuw boek aan hun collectie toegevoegd.

Jes en ik vermoeden dat bij het abonneren een welkomstcadeau hoorde. In elk geval kregen moeke en voke op een bepaald moment een zogenaamde “liseuse” van de Reinaartreeks cadeau.

Een liseuse is een beschermkaft waaraan een lint vastgemaakt is, dat als bladwijzer dienst doet. De bewuste liseuse van de Reinaartreeks was van zwaar zwart kunststof, met zwarte binnenflappen en lint en aan de binnenzijde felrood, eveneens een soort plastic.

Het geheel was uitermate stevig ineengeperst en zag er aan de buitenkant uiterst fijn gewafeld uit, met in de rechteronderhoek het embleem van de club in reliëf : een vossenkop met een opengeslagen boek.

Hoewel dat kaftje jarenlang dienst heeft gedaan, zouden wij er wellicht nooit over gesproken hebben, als het niet zo verschrikkelijk hard had gestonken!

En dan hebben we het niet over zomaar een kunststofgeurtje, bijlange niet!

De liseuse rook doordringend naar....vos!

Hoe ze dat gelapt hebben, we raden er nog steeds naar.

Schoonbroer Pol was er zondag nog de draak mee aan ’t steken : dat ze daar bij de Reinaartclub een stapel van die kaftjes legden, er een vos voorzetten en die maar lieten sproeien...

De heiden! Hij weet er natuurlijk niets van hoe dat ding rook. Voor hem was het spot, maar misschien is’t wel écht zo gebeurd, weten wij veel!

Als je een kwartier gelezen had met die kaft rond je Reinaartreeks-boek, dan kon je maar beter je handen gaan wassen, voor je je weer onder ander gezelschap ging mengen.

Jes meent dat ons moeke het ding zelfs eens in de wasmachine heeft gestoken, om van die geur af te geraken. Het heeft niet geholpen.

Nu moeten wij toch allebei toegeven dat die geur, hoewel zeer sterk, ons op een of andere manier ook altijd had aangetrokken.

Hoe de liseuse tenslotte verloren geraakt is, weten we niet...Heel af en toe denk ik dat ik ze hier in het bos ga terugvinden, telkens wanneer er een vleugje vossengeur op me af komt.

De voorbije weken was Herman zeer druk doende met de voorbereidingen van een concert, dat vrijdagavond plaatsvond in Edegem.

Studentenliederen van de universiteit van Salamanca, gezongen door Tuna-oorspronkelijk rondtrekkende universiteitsstudenten- wisselden af met gedichten van Anton Van Wilderode.

Het was een ietwat vreemde combinatie : de felle, vrolijke mannenliederen met de ingetogen, melancholische gedichten, maar de stemmige Sint-Antoniuskerk was volgelopen met toehoorders en de organisatoren mogen op een geslaagd concert terugblikken.

We hadden besloten om ’s anderendaags eindelijk zus haar gerenoveerde appartement in Oostduinkerke te gaan bekijken, maar voor we konden vertrekken moest er nog een oplossing gevonden worden voor een Spaanse broek. De zangers hadden hun optreden in 16^de eeuwse kledij uitgevoerd en één van hen was zijn hedendaagse broek(waarin ook zijn portefeuille stak) bij het verkleden in de sacristie vergeten. Die mannen waren ondertussen naar Gent gereisd, voor een volgend concert. Zaterdagochtend werd Herman dus als redder in nood opgebeld

Enfin, na enkele telefoontjes heeft hij alles nog kunnen regelen en konden we eindelijk vertrekken. Ik moet toegeven dat het even duurde voor ik mijn goed humeur terug had, ik was boos omdat hij na alle gedane werk en moeite, toch weer een aantal kastanjes uit het vuur moest halen, terwijl hij eigenlijk zeer moe was. Ik had zó op een volledig ontspannen dag voor hem gerekend, er eens helemaal tussenuit... En natuurlijk kon ik mijn boosheid niet verbergen. Ocharme de sukkelaar : degene die het het minst verdiende kreeg van mij de volle laag. Ikke dikke spijt van mijn uitval, want daar hielp ik  hem niet mee. ‘k Weet het, ik moest blij zijn met zo’n dienstbare man, het was gewoon mijn instinct om hem te beschermen dat me zo liet reageren.

Eens we goed en wel onderweg waren, geraakten de rimpels evenwel gauw gladgestreken en hebben we echt van ons dagje aan zee genoten. Mijn zus en schoonbroer wachten op ons in Nieuwpoort. We vonden hun auto bij de pier geparkeerd en henzelf in Nieuwpoort-stad, dus kregen we al meteen een fikse wandeling : de pier op en af, vervolgens de mooie promenade langsheen de Ijzer, en dan tot op de markt, waar we al een aperitiefje dronken. We aten de heerlijkste paling in ’t Palingkot, kochten tongscharretjes voor morgen en vatten toen de terugtocht naar de auto’s aan.

Het was zeer kalm aan zee, ondanks het mooie herfstweer. De kerstdrukte zal volgende week wel komen.

Voor Herman was het de eerste keer dat hij het appartement in het nieuwe kleedje zag en er werd terecht bewonderd.

Zalig toch, zo’n eigen plek aan zee waar je altijd naartoe kan. Zeker als het zo mooi ingericht is en een schitterende ligging heeft. Zusje, haar man, kinderen en kleinkinderen genieten er dan ook heel intens van. Ze vertelden ons van alle leuke, soms heel simpele dingen, waarvan ze daar letterlijk en figuurlijk snoepen. Het doet ons dromen...

We worden vergast op champagne en zeevruchten. Feesten, feesten!

Herman en ik maken nog een kleine wandeling in Oostduinkerke en we babbelen nog tot laat na bij de koffietafel.

Op weg naar huis rijden we nog even langs Westende, even kijken naar het appartement dat wij daar hadden. We stellen verrast vast dat de voorgevel totaal gerenoveerd is, het gebouw is van 1966, maar nu lijkt het wel nieuwbouw. Zeven jaar geleden hebben we het verkocht, eigenlijk was het op mijn aandringen...dom-dom-dom, dat besef ik nu. We moesten het verhuren om uit de kosten te geraken, konden er zelf ook wel van genieten, maar de terugkerende beschadigingen door huurders aan meubilair en inrichting vond ik zo frustrerend : als wij erheen gingen moest er altijd wel iets hersteld worden en het was moeilijk om alles op te volgen omdat we in die periode ook elke zaterdag de dagbladhandel van onze middelste zoon openhielden. Herman wilde het appartement zelfs in die condities aanhouden, maar ik vond het te ingewikkeld om op die manier te beheren en dus werd het verkocht. Inmiddels zijn de prijzen voor vastgoed de pan uitgerezen, ons appartement, dat op de zeedijk lag, zou vandaag al bijna driemaal meer waard zijn. Maar gedane zaken nemen geen keer.
Het zou mooi geweest zijn, mochten we er nu nog naartoe kunnen, maar de verkoop ervan heeft ons toch een hoop praktische beslommeringen en kopzorgen bespaard op het moment dat die dingen het belangrijkst waren.

Begeleid door Tuna-muziek in de cd-speler komen we na een heerlijke dag pas na middernacht in de stille kempen thuis.

Op verzoek van Ludovikus en ook een beetje uit gemakzucht: een stukje tekst...

Moeilijk om te kiezen hoor : ik wil niet teveel prijsgeven en als je ergens een stuk uitlicht is het verrassingseffect van veel uitspraken verloren voor wie komt kijken. Daarom begin ik maar met het begin, logisch hé...


EERSTE BEDRIJF

SHIRLEY        (Neemt een slok.)

Vroeger dronk ik nooit wijn.  Tegenwoordig wel, vind ik lekker, vooral als ik aan 't koken ben.  Sandra heeft het me aangepraat.  Ze zegt tegen me: ' Ma, niemand drinkt tegenwoordig nog rumcola. ledereen drinkt wijn.  Allee ma, neem nu es een glas Riesling.'  Kinderen.  Die zijn van alles op de hoogte.  Niet dan?  Sandra was toen net in haar quasi intellectuele fase.  Zij, en die vriendin van haar Marie-Louise.  Het was toen allemaal witte wijn en Bruce Springsteen wat de klok sloeg.  Die twee gingen niet meer naar de gewoon café's in de stad, ze hingen de godganse dag in zo’n praatcafé, ge weet wel, waar al die kunstenaars komen.  Op een avond. hebben ze daar ehm, dinges...ontmoet... hoe heet die ook weer, ehm ............ .  Het schijnt zelfs dat Marie-Louise een handtekening van hem heeft gekregen.  Ontbijt ook geloof ik.

Nou ja, god zij dank hebben we dat nu achter de rug.  Al goed.  Die twee zaten uren aan die tafel, en alles wat ge van hun hoorde was: 'Fantastisch.  Het was keitof gisteravond, ' Dan was het vijf minuten stil en dan de ander: 'Het was echt keitof.  En maar lachen, lachen?  Dan gingen ze weer een half uur in trance en dan hoorde ineens: 'Oh, megabangelijke avond'.  En hoe lang ze daar ook zaten, ge kwaamt er niet achter wat ze nu zo keitof of megabangelijk vonden.  Geen idee waar 't over ging.

Een fotootje van vorige zondag...

De kinderen waren op (vroeg) sinterklaasbezoek.

We zien onze kleine Dario met sprongen groeien, het was alweer twee weken geleden.

Drie maanden oud is hij nu, een stevig en alert baasje, maar toch ook heel rustig.

Het is zalig om hem in je armen te houden, de verzorging zit er voor ons nog niet in en stiekem ben ik wel een beetje jaloers op vriendinnen die het babysitten bijna dagelijks meemaken, maar we weten dat die tijd er nog wel aankomt.

Ik had die dag potdorie nog een ervaring die ik zelfs met mijn eigen zoontjes niet had meegemaakt.

Onze kinderen zijn met flesvoeding opgegroeid en Dariootje is een borstkindje...

Dat liet hij dan ook goed merken toen hij zondag in mijn armen lag en gretig zijn snoetje naar mijn borst draaide, zijn handjes in mijn bloes graaiden en duidelijk aangaf wat hij wenste. Ik heb hem dan met spijt in mijn hart maar gauw op zijn mama’s schoot gelegd.

Shirley Valentijn zit onder mijn vel en ik mag ze niet laten ontsnappen.

Zelfs wanneer ik ’s nachts wakker word, springen de flarden tekst onmiddellijk naar voren.

Op mijn -zo goed als dagelijkse- wandeling repeteer ik haar woorden...het hele stuk, anderhalf uur.

Dat doe ik luidop en ga over in gedachten wanneer ik een andere wandelaar bespeur.

Het gebeurt soms dat er toch onverwacht iemand om een hoek komt en ik te laat overschakel, de mensen bekijken me dan wat vreemd, ze veronderstellen waarschijnlijk dat ik iemand uit de psychiatrische inrichting in onze buurt ben...

Gisteren is Herman mee gaan wandelen, als alibi, de schat! Hij, heel de tijd stilzwijgend, ik : voortdurend pratend en gesticulerend. Passanten moeten medelijden met hem hebben gehad, maar het zal er toch minder raar hebben uitgezien dan een vrouw die de hele tijd in haar eentje loopt te praten.

Buiten het huishouden en familiale bezigheden schiet er dus geen tijd over om te bloggen...’t is van : vlug-vlug mijn e-mails nazien en soms een vluchtige blik op de andere blogs en een tikje schuldgevoel omdat ik er niet langer kan blijven hangen en wat commentaar geven.

Nog 10 dagen...

Als je slechts tweemaal per dag je tekst wilt herhalen ben je daar al drie uur mee bezig.

Nooit gedacht dat het zoveel meer verantwoordelijkheid zou vragen dan dialogen.

In een toneelstuk met grote bezetting is de tegenspeler jouw aangever en vice versa, wat soms onzekerheid kan opleveren, maar er is een wisselwerking.

Nu kan ik enkel en alleen op mezelf vertrouwen en uiteraard gaat het qua hoeveelheid ook om méér geheugenwerk dan  in een ander stuk.

Maar ik hou van Shirley, dat maakt het  gemakkelijker.

Langs de andere kant ... ik hou er zoveel van, dat ik het absoluut niet wil verknoeien, wat extra druk meebrengt.

En ja, ze zal onvermijdelijk ook een Paz-kantje krijgen.

Ik heb één vurige hoop  : dat wie komt kijken een “échte” Shirley Valentijn ziet, ook al is ze verschillend van eerdere versies.

Spannend....want er zijn onovertrefbare vertolkingen bij. Dat maakt het allemaal nogal pretentieus om het zelf te willen spelen, ik ben me daar zeer van bewust.

En tóch doen hé...koppig ding...

Gisterenavond met Herman mee tot aan het Metropolis-complex, waar hij vergadering had en ik de bus naar Wilrijk nam voor de toneelrepetitie.

Het was de eerste keer dat ik deze buslijn gebruikte, buiten de chauffeur en mezelf zaten er nog twee mannen in.

Zeelieden, dacht ik. Ze hadden elk een reistas naast zich staan, zagen er op een of andere manier “onbelgisch” uit en vermits deze bus vanuit het havengebied kwam, leek me dat een redelijke veronderstelling.

En plots moest ik aan Ingridje denken...

1958... We verhuisden van Moretusburg naar een nieuwbouwwijk in Edegem.

Er was nauwelijks een huis in deze nieuwe buurt waar geen jonge kinderen woonden.

Omdat ons gezin de meeste kinderen telde, was dat de grote aantrekkingspool van de straat.

Veel enige kinderen uit de andere huizen hebben in onze tuin mee tenten gebouwd, in de zandbak en op de schommel gezeten, ze vonden bij ons altijd wel een leeftijdsgenoot en speelkameraadje. Het waren meestal meisjes die kwamen spelen, omdat de drie oudsten bij ons ook meisjes waren, vermoed ik.

De jongetjes kwamen later pas.

Soms speelden we zelfgemaakte toneelstukjes, korte dingetjes waarvoor ik meestal het simpele scenario leverde. Enkelen speelden toneel en natuurlijk waren er ook steeds wel één of meer toeschouwers.

Ingridje, overbuur en enig kind van een 1^ste stuurman, was “te jong” om mee te spelen, maar zat steevast in ons publiek.

In onze ogen was Ingridje een rijk kind, ze had een eigen kamer, helemaal voor haar alleen! In die kamer hingen vaantjes van alle plaatsen waar haar papa met zijn schip was geweest, zij had allerlei buitenlandse spulletjes en popjes en snufjes die ons fantastisch leken.

Van de zichtkaarten die hij haar van overal ter wereld stuurde, deelde ze gul een deel aan ons uit. Vanuit  Amerika waren er soms heel speciale vormen bij en grote, en extra lange panoramische....die deden mij altijd wegdromen om ooit die plaatsen te kunnen bezoeken.

Ik moet een jaar of tien, elf geweest zijn toen we weer een van onze toneelopvoeringen deden tussen de oude draperieën aan de waslijn. Ingridje, zes jaar, was ons publiek.  Ze zat op het grondzeil(ook een oude draperie) van ons theater.

Ik had een “prachtige afscheidsscène” in ons stuk ingelast, compleet met wuivende witte zakdoeken.

Het stuk was afgelopen en Ingridje applaudisseerde hartstochtelijk terwijl ze luid snikte en de tranen over haar wangen rolden. Wij dachten dat wij buitengewoon toneel speelden!

Natuurlijk vonden wij Ingridje toch ook wel een beetje een rare, met die heftige reactie.

Het intrigeerde ons... en bij onze eerstvolgende toneelproducties zorgde ik er steevast voor dat er minstens één scène met wuivende zakdoeken bij zat.

Het was pure nieuwsgierigheid van onze kant, maar het werkte elke keer : onze zakdoeken kwamen nauwelijks tevoorschijn, of Ingridje sloeg aan het huilen.

Veel later begreep ik pas, dat Ingridje waarschijnlijk bij elk vertrek van haar papa lang met haar zakdoekje vanaf de kade heeft staan zwaaien.

Zij bleef naar onze toneeltjes terugkomen, waarin wij met onze zwaai-scènes, ongewild wreed, haar verdriet telkens opnieuw hebben opgeroepen.

Als ik haar ooit terugzie, zeg ik dat het me onnoemelijk spijt.

Twaalf jaar geleden kochten wij een jonge tweedehands Mercedes, waarmee we tot onze grote voldoening en weinig kosten zo’n 300.000 kilometer hebben afgerotst.

Met het oog op Hermans pensioen vervingen we die robuuste maar oudere wagen vorig jaar door een praktische Ford Focus, die –zalig comfort!- ook over airco beschikt. Ons oud groen juweel, dat bijlange nog niet versleten is, mag zoon Jan sedertdien het zijne noemen.

De Mercedes-garagist die onze wagen destijds leverde en onderhield, heeft zijn garage inmiddels verkocht, maar daarvan waren wij nog niet op de hoogte.

Tot op een vroege ochtend enkele weken geleden de telefoon ging, die ik slaapdronken opnam. Half versuft hoorde ik onze vroegere garagist vragen of ik wel mevrouw D. van de groene mercedes was, de rest ontging mij een beetje, maar ik maakte al direct de logische veronderstelling dat de mens zich vergist had en dat hij waarschijnlijk de andere D(naamgenoot maar geen familie) uit onze gemeente moest hebben die bij hem eenzelfde wagen in onderhoud had.

Na wat over-en-weer gepraat, geraakte ik uiteindelijk toch goed wakker en bleek dat hij inderdaad bij ons moest zijn en nee, het ging niet om de auto.

Sedert de verkoop van zijn zaak had hij zich hartstochtelijk gestort op één van zijn hobby’s : het filmen. Hij vroeg me of ik een rol in een kortfilmpje wou spelen, voor een collega uit zijn filmclub, wat ondertussen zo’n maand geleden gebeurd is.
Tijdens die opnames kwam de vraag of ik de commentaar wou inspreken voor een natuurfilm die hijzelf aan het maken was.

Gisteren is hij hier thuis de dvd komen tonen en het is wondermooi!

Eerlijk : ik zag zelden zulke betoverende natuurbeelden, de meeste dan nog wel uit zijn eigen tuin : beelden van planten, insecten, vogels,  waarvoor hij uren geduld heeft moeten oefenen, bovendien magnifiek in beeld gebracht...Daar moet hij vast en zeker prijzen mee winnen! Onze gewezen garagist is een kunstenaar.

En daar mag ik dan mijn stem voor lenen, ik voel me vereerd.

Zondagmorgen zijn de opnames, ik moet nog oefenen op de timing van tekst bij de beelden.

Het worden drukke tijden voor mijn stem, ik zal ze maar goed verzorgen.

Mijn Brazilaans avontuur is helaas achter de rug, maar ik kan het niet laten om het toch nog wat te rekken.

Het geplande etentje van gisteren kreeg daarom een Braziliaanse toets : voor aperitief tot dessert heb ik nieuwe recepten gezocht, die samen een heerlijk geslaagd menu hebben gevormd.

Traditioneel vergeet ik ergens toch altijd een kleinigheid, onze etentjes thuis bestaan niet zonder deze vergetelheidjes!

En deze keer dacht ik nog wel dat mijn planning perfect was....Zoals gewoonlijk had ik de lijst van ‘dingen te doen’, op het witbord in de keuken geschreven. Ik wis dan af wat er al gebeurd is.

Het huis was tiptop.

De tafel was origineel gedekt.

De “mise-en place”in de keuken was onberispelijk, al zeg ik het zelf ; er kón dus  eigenlijk niets misgaan. Dat deed het ook niet...alleen : voor de versiering van het dessert had ik aan het eind van het aanrecht nog een kommetje met enkele framboosjes staan en de laatste bruikbare citroenmelisseblaadjes uit de tuin,  puur voor het kleurige gezicht en die ontdekte ik pas toen we de opruim van de feestelijkheden deden.

Ik begin er nu echt van overtuigd te geraken dat een etentje ten onzent pas echt geslaagd kan genoemd worden als die éne voorwaarde vervuld is :

Dat ik er zeker van ben dat alles in orde is, maar dat achteraf toch steeds weer blijkt dat ik dat ene detail vergat.

En jawel : we hadden een zeer genoeglijke avond met onze vrienden. Niemand heeft iets gemist.

Een mirakels ventje heb ik toch....

Niet te geloven : hij heeft het gedrocht gerepareerd.

Majoor Kenwood heeft dus zijn vaste plaats op ons aanrecht weer ingenomen.

En ik die dacht om daar zo’n Senseo-apparaat te plaatsen, zal mijn plan moeten opgeven.

Maar ja, ik kan nu wel opnieuw mixen, kloppen, kneden... en permanente oorbeschadiging oplopen, want dat ding heeft alzeleven een ondraaglijk gedreun ten gehore gegeven.

Al-met-al toch weer goeie punten voor Herman!

Mocht er nog iemand wakker liggen over wat er nu eigenlijk met dat badkamermeubel gebeurd is  : op e-bay werd er tot meer dan het dubbele van de inzetprijs geboden en daar zijn we dus wèl mooi vanaf geraakt.

De opbrengst werd gedeeld met zus Greet, die eveneens heel content was.

Het menu voor zaterdag a.s. werd goedgekeurd door de proefkonijnen, dat zit dus ook al snor.

Gisterenavond eerste repetitie voor Shirley Valentijn gehad en het begint weer ongelooflijk fijn te kriebelen.

Jongens toch, wat doe ik dit graag! Dat de samenwerking met regisseur Wim goed zal lopen, is duidelijk.

Mijn norm voor een goed regisseur is :

dat hij of zij mij mijn personage op een andere manier kan laten benaderen dan wat ik er alleen zou uitgehaald hebben. Wim beschikt over dat talent en ik voel dat het klopt, wanneer ik door hem andere invalshoeken, andere motiveringen moet gebruiken om mijn personage waar te maken.
Ik wil hier niet al te technisch gaan doen, alleen nog maar even zeggen hoezeer ik geniet van dit soort werk, het gepeuter, het analyseren, het zoeken naar de innerlijke monoloog en dan voelen dat het ineens klikt...dat is fantastisch.
Lieve Heerken, laat mij spelen!

Overmorgen zou het Jans 46^ste verjaardag zijn. Dus moesten wij naar Edegem. Nadien nog een koffietje bij  mijn ouders gaan drinken en terug naar huis.

Buiten nog een kleine wandeling, wat video’s bekijken en foto’s op mijn blog plaatsen, werd het een zeer kalm dagje.

Een berichtje van vriendin Tineke zette me aan het denken, zij heeft jaren geleden namelijk een jaar als verpleegkundige gewerkt in een Braziliaans tehuis voor dakloze weduwen en kinderen.

Ik was hier slechts op vakantie en besef heel goed dat ik in mijn verslagjes alleen een soort van goed-nieuws-show heb gebracht. Er is zeker een keerzijde aan de medaille : hoe paradijselijk het daar ook mag lijken, ik besef dat er bij velen armoede heerst. Iets waar ik op mijn eentje niets kan veranderen, maar wat me af en toe toch een onbehaaglijk gevoel gaf : daar als ogenschijnlijk rijke europeaan op vakantie komen...

Geen wonder dat we geregeld door bedelaars en verkopers werden aangeklampt.

Meer ervaren reizigers vertelden me dat ik het er in Afrika dan nog veel moeilijker mee zou hebben, bedelaars zijn er nog veel opdringeriger, dat kan je als enkeling niet oplossen. Maar toch bezorgt het me een soort van schuldgevoel.

Ik sus mijn geweten een beetje als ik denk aan de souvenirs die ik op de artisanale markt kocht en dat met het geld dat ik ervoor betaalde, die mensen toch wat gesteund werden.

Mijn lieve schat heeft hier thuis niet stilgezeten : de laatste ramen (we wilden ze pas in het voorjaar een nieuw kleurtje geven) zijn geschilderd, evenals een oud kastje op het terras. En de meubels van de slaapkamer staan ook terug op hun normale plaats, we hadden namelijk een vochtige muur, die nu behandeld is. Voor mijn vertrek stonden de meubels nog een meter van de wand af. Alles is nu terug in orde en dat was een zeer aangename verrassing.

Minpuntje : heb ik toch wel een verkoudheid opgedaan zeker!

Ik ga naar de supermarkt om eten te kopen voor tijdens de vlucht : bemanning en partners moeten daar namelijk zelf voor zorgen. Dus breng ik 2 lasagnes mee om in te oven te zetten en broodjes, boter, salami, smeerkaas en fruityoghurtjes mee voor Wout en mezelf. Natuurlijk koop ik cachaça (soort witte rum) en limoenen om thuis op een caipirinha te tracteren.

Wanneer ik op de terugweg van de supermarkt Brigitte en Dirk tegenkom vraagt ze of ik samen met haar en Nicole nog naar het marktje wil gaan, terwijl de piloten gaan slapen. Dat trekt me wel aan, ik dacht anders al om vier uur in de bar te gaan zitten studeren, dit is wel een aangenamer tijdverdrijf.

We doorsnuffelen alle kraampjes zeer grondig en nemen nog wat cadeautjes mee voor de thuisblijvers. Dan gaan de anderen naar hun kamer, ik trek met mijn toneelrol naar de bar, maar van studeren komt er niet veel meer, Sabrina en Francis komen er nog even bijzitten voor een babbel en nadien is er alweer zoveel te kijken...

Tegen halftien ga ik naar boven om de laatste kleinigheden in te pakken en me om te kleden : terug warmere kledij, die nauwelijks te verdragen is. Het zal varen : zo’n 30 graden kouder...

Het busje dat ons tijdig naar de luchthaven moet brengen is een half uur overtijd! De zenuwen gieren de bemanning door het lijf... het zou nogal straf zijn : een week vakantie en dan te laat op het werk...Hoewel hier alleen de busverhuurder in fout is want er was tijdig vervoer besteld. Op de koop toe is het oponthoud in de luchthaven ook niet te onderschatten, erg efficiënt schijnt er niet gewerkt te worden.

Gelukkig komen we nèt op tijd aan de gate, wanneer het toestel vanuit Chili geland is en de minister en zijn gevolg uitstappen. Het was spannend, maar het leek alsof wij daar al ruim op tijd met zijn allen stonden te wachten!

Om half één ’s nachts stijgen we op. Wout moet pas vanaf Cabo Verde vliegen en probeert nog enkele uurtjes te slapen. Languit over 4 zetels, onder een dekentje en met een “tentje” over de rugleuning, midden tussen de andere passagiers, zo gaat dat ... Ik vind het een beetje vreemd dat er voor de piloten geen echt bed op een rustiger plaatsje voorzien wordt.

Alle rijen van 4 zetels zijn nu door slapers ingenomen, ik wou dat ik ook zo’n rij had, maar degenen die al van Chili meereizen hadden natuurlijk de eerste keus. Ik probeer mij een beetje te installeren op 2 zetels, later, als Wout wakker is, troont hij me mee naar de allerlaatste rij : 3 zetels vrij : Joepie! Ik slaap een uur en voel me toch min of meer verkwikt.  Met de Chef Cabine gaat het niet zo goed, hij was al de hele tijd in Recife niet te best en nu, halfweg de reis, gaat het mis. Er is een dokter aan boord die hem een spuitje geeft, de ambulance moet klaarstaan bij het landen om hem meteen naar het ziekenhuis te brengen.

Na 11 uur reizen komen we aan, nog wat papierwerk afhandelen en dan rijden we naar Wout thuis, waar Frauke, Dario en Herman al op ons wachten.  

Thuiskomen en zo verwelkomd worden... het heeft toch ook iets.

Vandaag met het gehuurde busje en de onvermijdelijke Davi naar het noorden, Porto de Galinhas, een uur rijden vanuit Recife. De plaatsnaam betekent Haven van de kippen. Volgens Davi kwamen hier de negerslaven aan per schip en die werden “kippen” genoemd. Overal in het dorp zie je dan ook afbeeldingen van kippen. Her en der staan houten beschilderde beelden  van grote grappige kippen in felle kleuren, stuk voor stuk heel verschillend. Porto de Galinhas is een dorpje aan een mooie baai met een zeer breed strand. Er liggen nogal wat vissersboten. We installeren ons onder de parasols en onmiddellijk schieten de verkopers op ons toe met vis, kreeft, noten, zonnebrillen en hoeden, bikini’s, hotdogs, ijs, tatoeërders…., ze vormen werkelijk een kring rond onze groep met hun karretjes, maar zijn gelukkig niet echt opdringerig als je laat blijken dat je niet geinteresseerd bent. Wout en ik wandelen een heel eind langsheen het water, nadien ga ik een uurtje zwemmen. De stroming is hier veel minder sterk dan bij Recife of Forte Orange en al zwemmend repeteer ik mijn toneeltekst. De helft zit nu goed in mijn hoofd, de rest slechts met stukken en brokken, die nog aan elkaar moeten gebreid worden. Sommigen eten kreeft op het strand, maar Wout en ik verkiezen het restaurantje om wat comfortabeler te kunnen eten dan in de lage strandzetels. Er wordt een grote rode vis voor ons gegrild, die opgediend wordt met rauwkost, friet en gekruide rijst. We wandelen het dorpje in om nog een souvenir op de kop te tikken; dit is echt een heel schilderachtig plaatsje, allemaal kleine huisjes, houten balkons, muzikanten op een terras…Tegen vijf uur, de zon begint snel te zakken, gaan we er nog ene drinken op het terras van ons restaurant, waar de rest van de groep ook naartoe komt. Het brede strand is ondertussen zogoed als helemaal door de golven overspoeld.  Een tankwagen stopt voor het restaurant om drinkwater te brengen, mensen komen met jerrycans en grote vaten toegelopen. Ik schik me rot wanneer  ik 2 kleine jongetjes van hoogstens acht jaar oud, tussen de wielen van de tankwagen zie hurken. De wagen vertrekt, waarop die kleintjes in een wip wegspringen vantussen die reusachtige wielen. Ze hollen achter de tankwagen aan en ik ben er zo goed als zeker van dat ze dit levensgevaarlijke spelletje bij de volgende stopplaats zullen herhalen. We blijven nog een hele poos babbelen en lachen met de fratsen van Scifo, die weer bijzonder goed in vorm is. Terug naar het hotel dan, waar ik mijn plakkerig zeewater-haar nog maar eens was en er een halve fles conditioner overgooi, want het is door zeewater en hevige zon zo droog en stroef, dat ik het vanmorgen zelfs niet kon doorborstelen. Op de kamer krijgen we telefoon van Dirk, dat er toch nog cal-bar vanavond is, maar ik zit al in badjas en met mijn natte haren los, ik zal  de collega’s onderling maar laten feesten., kan ik nog even mails checken en dit blog aanvullen. Morgenavond om kwart over tien verlaten we het hotel, het vertrek naar België zou rond kwart voor twaalf zijn en als alles meezit komen we vrijdag omstreeks drie uur ’s namiddags aan. Ik maakte een heleboel foto’s vandaag, maar kan ze nog niet plaatsen, dat wordt iets voor thuis. Ik hoor dat ze in de cal-bar (is in de kamer vlak boven de onze) nog duchtig aan het vieren zijn. Morgen overdag zal de crew moeten rusten, want de volgende nacht wordt het werken voor hen.

Om negen uur vertrokken we met het gehuurde busje naar Olinda, een plaatsje, zo’n 10 km buiten Recife; door de Unesco beschermd. 

Eens we de stad met al zijn wolkenkrabbers uit zijn, rijden we langs kleine huisjes in alle mogelijke pasteltinten, winkeltjes van een voorschoot groot, met als afsluitdeur een ijzeren hek en palmbomen, palmbomen…
Ook enkele uitgesproken krotten, afgedekt met plastic zeil e.d; heel armoedig en rommelig, maar steeds met bloemen en planten rond het huisje.

Olinda ligt in de heuvels aan aan blauwe baai, Davi, onze strandbarman heeft bij dit uitstapje bemiddeld en hij begeleidt ons ook de hele dag. We worden eerst bij een souvenirwinkeltje gedropt, waar ze hangmatten, houtsnijwerk en verder alle soorten snuisterijen die je in die winkeltjes kan vinden, verkopen. Wat later komt Ricardo, I- English-guide, ons vervoegen. Er is geen touw aan zijn rondleiding te knopen…Tot Scifo en ik(degenen die spaans kennen, weliswaar geen Portugees, maar kom…) plots een woord verstaan…Bij elk gebouw begint Ricardo met “A bjoetie”, waarop telkens een jaartal volgt.
Ineens snappen we dat hij “was built” bedoelt. Geeft toe : het is niet direct voor de hand liggend. Vandaar is het maar een stap naar het vertalen van “tsjoitsj” en “tsjaaipo” naar “church en chapel”.
We willen de mens niet belachelijk maken en leveren bovenmenselijke inspanningen om toch een beetje serieus te blijven, maar geregeld verdwijnt er iemand achter een hoekje om te staan schokken en gieren van het lachen, de tranen rollen over mijn wangen.
Om het te camoufleren doe ik alsof ik het geweldig warm heb, wat niet gelogen is, hierboven is het 39°!. We bezoeken het Jezuietenseminarie en de bischoppelijke franciscanerkerk en klooster. Vanop de binnenkoer heb je een prachtig zicht over de baai.

Na de rondleiding rijden we naar Forte Orange, waar op het strand een oud Hollands fort (A bjoetie 1631) staat, daar stappen we per vijf in een speedbootje om naar een nog kleiner eilandje, Itamarca, te varen. En echt, dit is het eilandje van de vakantiefolders, dat soort eilandje waarvan je denkt dat ze het als een decor voor het paradijs hebben opgebouwd en dat eigenlijk niet bestaat.
Maar jawel hoor : wit strand, enkele rieten parasols, een houten gebouwtje dat als bar dienst doet, palmbomen en een onwaarschijnlijk blauwe lucht.
Als ik het water inga, voelt het warmer dan badwater… Ik blijf er zo’n uur in dobberen, het is een echte ontspanningskuur.
Aan de achterkant van het eilandje vind ik een baaitje waar robinson kon zijn aangespoeld. Brigitte, vrouw van piloot Dirk, installeert zich daar met mij en we blijven er gezellig liggen babbelen en zwemmen. Bij het stalletje had ik al een geperste ananas(geserveerd in de uitgeholde vrucht) gedronken, velen van de anderen eten er geroosterde kreeft met limoen, of gebakken agulhas(kleine visjes)maar ik heb geen behoefte om hier ’s middags te eten.
Tegen vijf uur varen we terug, de speedboot botst zo hard op de golven dat ieders bovenkledij terug nat is, maar het blijft warm, dus erg is dat niet, alleen krijg je natuurlijk wel witte zoutkringen op je goed.

Terug met ons busje en stikkedonker als we in Recife aankomen. Onderweg weer tranen gelachen met de imitaties van de fantastische uitspraken van onze English guide. Ik amuseer me te pletter in dit gezelschap, waarvan ik de ouderdomsdeken ben, maar waar ik me toch ongelooflijk goed en aanvaard bij voel. Het zijn allemaal warme, vriendelijke en vrolijke mensen. Wat een ongelooflijk avontuur is dit toch, ik weet nog altijd niet goed wat me overkomt… Deze avond eerst gaan aperitieven in de cal-bar, de kamer van een van de stewards, waarna we een restaurant opzoeken. We stappen weer drie kilometer over de promenade naar een steakhouse om picanha te gaan eten en komen voldaan maar met zere blarenvoeten terug tegen 0.30u in het hotel. Stewardess Brigitte (ja er zijn 2 vrouwen met die naam in de groep)had  mijn blaren nog doorprikt, maar echt comfortabel loopt het nog niet. Maar zou ik daar nu over durven klagen???
Ik heb het er graag voor over.

Als ik ’s nachts nog mijn blog wil aanvullen, floept alles weg, net voor ik het wil toevoegen. AAah!!! te laat om nog te herbeginnen, het zal iets voor morgen zijn.                                                                                             .

De dag begon met graviola. Nooit eerder zo'n sapje geproefd. Er stond een afbeelding bij van een donkergroene vrucht, leek wat op avocado qua uitzicht, de smaak was vrij neutraal; De engelse benaming is "soursop". Weer wat geleerd! Dit is werkelijk een culinaire ontdekkingstocht. Na het ontbijt niet zoals de anderen naar het strand getrokken, maar met mijn toneeltekst naar het zwembad, waar het heerlijk rustig was - en bloedheet! Het werd een leer-en-smeer-voormiddag, maar mijn tekst begint er al goed in te geraken. Ben drie keer gaan zwemmen om wat af te koelen en daarna naar het strand getrokken, waar de crew zijn vertrouwde plekje al had ingenomen. De zieke piloot is er helemaal bovenop, gelukkig. Aan het strand weer een middagmaal van uitgeholde en met pulp en sap gevulde ananas gedronken, waarmee ik tot het avondeten toekwam. We zijn een marktje met artisanale producten gaan bezoeken. Veel rondgesnuffeld en voor een appel en een ei twee zonnekleedjes gekocht. Voor morgen is er een busje besteld, waarmee we Olinda gaan bezoeken, een plaats nabij Recife die zeer mooi schijnt te zijn. De taal hier klinkt zo mooi en vriendelijk en sensueel, niet dat ik er veel van begrijp, maar ik hoor ze zo graag ! Als ik de mensen in het spaans aanspreek, begrijpen ze me, maar ik kan van hun antwoord nooit veel maken helaas. Geschreven teksten zijn me wel duidelijk, hoe ver ook van huis, ik voel me hier absoluut niet ontheemd. Vanavnd hebben we in groep zo'n 4 km gewandeld om in een uitstekend visrestaurant te gaan eten. Om niemand in de verleiding te brengen zal ik niet i n details treden, maar het was hemels en overvloedig...Ik, die normaal mijn ziel verkoop voor een dessert, zou er met de beste wil geen hap meer van door mijn keel gekregen hebben, die ene hoofdschotel was alles wat ik wenste. Morgen vroeg op voor de uitstap, Boa Noite!

Alles is nu gepakt en voorbereid.

Morgenvroeg om 10 voor 6 brengt Herman mij naar Wouts huis. Da’s veilig want je weet  nooit of je in een file geraakt. Daarom rijd ik samen met onze zoon verder naar Melsbroek : zonder de piloot kunnen ze natuurlijk niet weg, hèhè.

Wanneer ik Herman vraag of er iets speciaals is, waarvan hij graag zou hebben dat ik het meebreng, antwoordt hij zonder aarzelen : “Een Braziliaanse schone”.  Precies het antwoord dat ik al verwachtte... !Ik vraag hem of het goed is, dat ik zelf heelhuids terugkom en daar is de schat ook tevreden mee.

Ik telefoneer nog even om dag te zeggen aan moeke en voke en ook naar onze 2^de zoon. Ik vraag hem wat hij graag zou hebben dat ik voor hem meebreng.

Waarop Jan : “....Euuuh...een schoon Braziliaanse?”

“Verdorie, jongske, uw vader zei net hetzelfde.” We schieten beiden in de lach.

Een uur later komt Dries thuis van zijn werk :“Alles klaar voor morgen, mama? Hoe laat vertrekt ge?”

Ik vertel het hem en stel de vraag over wat hij graag zou krijgen als souvenirtje.

Dries fluistert :”Una Latina...”

Herman zal nooit een DNA-test nodig hebben om zijn vaderschap te bewijzen.

Of antwoorden alle gezonde mannen hetzelfde op die vraag ?

Voor wie zich afvraagt wat de titel met dit stukje te maken heeft : lichaamsbeharing schijnt een van de laatste taboes te zijn. Onderstaande tekst heeft daarmee te maken. Als ik daar iemand mee zou shockeren : niet verder lezen!

Het is algemeen geweten : in Brazilië, meer dan waar-dan-ook ter wereld, regeert het schoonheidsideaal. En dat ideaal is Jong, Mooi en Slank. Nergens schijnt meer plastische chirurgie te worden toegepast dan daar.

Ik verwacht ginds niets anders dan perfecte lichamen te zien.

En daarheen trek ik dus met mijn onvolmaakte lichaam!

Schoonheidsinstituten hebben aan mij nooit geld kunnen verdienen, omdat er geen  tijd en centen voor zo’n overbodige luxe waren.

Dat neemt niet weg, dat ik er graag goed en verzorgd uitzie, dus probeer ik daar met berperkte middelen zelf voor te zorgen.

Omdat voor mij onverwachts terug de badpakkentijd is aangebroken, wordt alles nu in gereedheid gebracht om dit lijveken een zomerbeurt te geven.

En er zijn zo van die rariteiten aan mijn carrosserie, zoals : gezegend zijn met een hoofd dat een massa zeer donkerbruin haar draagt –of beter “droeg” want dat is tegenwoordig grijsblond- terwijl er op de rest van mijn lichaam slechts schaarse, veelal blonde haartjes groeien.

Zo van die dichte eksternesten op de warmste plekjes? ... ze zijn mij slechts bekend van afbeeldingen, die ik met de grootste verwondering en ongeloof bekijk. Volgens een van mijn zussen zouden het zelfs valse pruiken zijn en dat lijkt mij een redelijke verklaring.

Ondanks mijn schamele lichaamsbeharing, willen er nét bij de bikinilijn toch wel enkele onverlaten naast de uitsnijding van mijn broekje komen uitkrawietelen zeker!

Dus zet ik voor de 2^de keer deze zomer alle marteltuigen op de lavabo : Epilady, stinkende Veet, scheermesje, schuim en iets nieuws : koude wasstrips!

Ik begin met die laatste, in de hoop dat ze mijn gevoelig vel minder schade toebrengen dan die andere. Mijn huid reageert namelijk nogal heftig op elke aanraking : een kus van iemand met stoppelbaard is al genoeg voor enkele minuten huidirritatie.

Vaststelling : die wasstrips doen slechts gedeeltelijk werk en laten waar ze eventjes hebben gezeten, mijn huid zeer plakkerig en met een rode rechthoek achter, ondanks de bijgeleverde verzachtende doekjes.

De overblijvende haartjes dan maar ineens met een scheermesje verwijderd, want het ziet nu toch al rood. Voor die drie-en-een-halve haar op mijn onderbenen kan de Epilady nog wel dienst doen. De stink-veet laten we deze keer ongebruikt.

Alles afgewassen en rijkelijk met bodylotion ingesmeerd en nu maar hopen dat het bijtijds een normale huidskleur krijgt.

Morgenvroeg om halftien : Take off!!!! Joepiejeeee! (en ook een beetje kriebel-kriebel)

Studeren is de boodschap!

Shirley Valentijn drukt haar stempel op mijn dagen en mijn nachten...

Ik ben geen blokbeest, nooit geweest trouwens.

Toneelteksten heb ik tot nu toe vrijwel moeiteloos geleerd.

Ik lees de toneelbrochure verscheidene keren en op een of andere manier geraakt het in mijn kop, hoe het precies in zijn werk gaat, weet ik niet, ik absorbeer het blijkbaar ongemerkt.

Maar nu –en ik koos zelf voor dit stuk- gaat het om een monoloog van 1,5 uur.

Ik moet dus niet repliceren in een dialoog, waar de tekst van de tegenspeler jouw geheugensteun kan zijn. Alles moet uit het eigen bolleke komen.

En het is een hele boterham.

Gelukkig ben ik zó verliefd op dit stuk en zijn de teksten zo levensecht, grappig, ontroerend en herkenbaar, dat ik het ondanks de korte repetitietijd helemaal zie zitten.

Maandag laatstleden had ik voor de eerste keer een gesprek met mijn regisseur en lezing.

De voorstellingen van “Shirley Valentijn” zijn al op 15 en 16 december.

Regisseur Wim Loots zegt nu dat ik de tekst zodanig moet van buiten leren, dat ik hem kan afraffelen terwijl ik een kruiswoordraadsel invul. De “innerlijke monoloog” komt later wel.

Het is weer eens wat anders...Geen instuderen met inleving, maar pure droge tekst van buiten leren. Ik vraag me af of ik dat ga kunnen. Mijn tekstbrochure is nooit méér dan vijf meter uit mijn buurt. Ze mag (moet) zelfs mee naar Brazilië, als mijn reis doorgaat.

En of het doorgaat wordt elke dag wat waarschijnlijker, vandaag pak ik in ieder geval mijn koffer!

De herfst is nu goed en wel in het land en de Sinterklaasbladen waaien binnen.

Herman had er een gereed gelegd voor Jade, zodat ze erin zou kunnen wegdromen.

Onze kleindochter, nu 8 ½  jaar oud, heeft lang in de goede Sint geloofd, maar hoort sinds een drietal weken bij de voorgelichte kinderen. Blijkbaar was het een natuurlijk proces en het kind heeft er beslist geen trauma aan overgehouden.

Sinterklaascadeautjes wil ze uiteraard nog wèl en ze begon dan ook dadelijk de prentjes met het speelgoed van haar keuze uit het reclameboekje te knippen.

Zes knipseltjes hangen er nu op het magneetbord, in volgorde van haar voorkeur.

“En ik heb er de prijs bij aangeknipt, Mamie, dan weet ge dat ineens hé, vroeger zou ik die niet eens zien staan hebben”.

Als we haar ’s avonds na de logeerpartij terug naar huis brengen, zegt Herman plagend dat ouders en grootouders niet verplicht zijn om cadeaus te geven, waarop Jade direct : “Jaja, Papie, maar voor-’t zelfde-geld had ik nog van niks geweten hé!”

Waarmee ze bedoelt dat, indien ze nog in de Sint had geloofd, ze sowieso haar geschenken had gekregen.

Tot slot van het feestweekend – na het huwelijksjubileum van zaterdagavond nodigden moeke en voke ons op zondagmiddag ook nog uit voor een heerlijk dineetje in De Pelgrim- passeerden we nog even bij onze oudste om daar het schoonste boeleke ter wereld te bewonderen en om kleindochter Jade op te pikken.

Het is herfstvakantie en  terwijl haar papa voor 2 dagen naar Tadjikistan vliegt (vraag me niet waar het precies ligt, maar het bestààt!) komt Jade bij ons logeren.

Ze ziet er een beetje anders uit, met haar blokjesbrug -roze, wat dacht je!- en lipbumper, maar over enkele maanden zouden die al niet meer nodig zijn en ze klaagt er ook niet over.

Na het avondeten horen we in de verte de blikken versie van The Bridge on the River Kwai, beter bekend als Sjarel ik heb oe gat gezien.

Jade heeft wel zin in een ijsje, Herman is al dat feesteten nog aan het verteren, maar als wij naar de ijskar willen, vraagt hij toch één bolleke chocoladeijs. Die ijsventer komt nooit door onze straat, maar we horen dat hij niet veraf kan zijn en ik wil er met Jade even op de fiets naartoe, smijt mijn portemonnee in een fietstas, wil de garagepoort openen, maar die is op slot...we horen het muziekje al wat verdergaan en Jades lip begint een beetje te trillen, wat een hele prestatie is en een nogal merkwaardig zicht met die bumper. Snel-snel een sleutel zoeken, die je natuurlijk op zo’n moment niet dadelijk vindt, het kind op de bagagedrager gewipt en foei...zonder licht de straat op, want  dat neemt allemaal  teveel tijd!

Jade heeft haar voeten aan weerszijden in de fietstassen gestoken...Boenke-boenke-boenk doen mijn arme overladen fietsbanden over de teervoegen van ons betonnen straatje.

We rijden de eerste parallelstraat in omdat het geluid van daar leek te komen. Er is geen kat op straat, maar in de verte zien we een lichtje, dat mogelijk van de ijskar is. Als we het bijna hebben gehaald, horen we Sjarel  nog veel verder dan eerst.... Onder aansporingen van mijn kleindochter keren we om en rijden in een rotvaart de dreef op, naar de volgende zijstraat, die gelukkig glad geasfalteerd is en bij de volgende hoek, komt Het Blazoentje, want zo blijkt de ijskar te heten, ons tegemoet.

Jade krijgt haar ijshoren in de hand en voor mij en Herman wordt een kartonnen doosje opengeknipt om de ijsjes te kunnen meenemen. Omdat ik de fietstassen niet kan gebruiken, moet ik het halve doosje met één hand in evenwicht houden en de fiets steigert al, wanneer Jade terug op de bagagedrager wipt, één arm rond mijn middel slaat en van haar dessertje begint te genieten. Tevoet  naast de fiets terugkeren is geen optie, want dan drijft mijn bananen- en Herman zijn chocoladeijs uit de doos vooraleer we thuis zijn, dus wordt het voorzichtig doch snel terugfietsen, in de hoop dat Jade’s aardbeienijs seffens niet tegen mijn rug plakt.

Het stoppen en afstappen is nog eventjes spannend maar uiteindelijk arriveert de

hele zending : fietsers, fiets, ijsjes, in perfecte staat.

Het was héél lekker ijs !

Straks gaan we naar het feest voor een gouden huwelijksjubileum.

Er moet nog een tekstje geschreven worden, voor bij het cadeau.

Wanneer een wenskaart, een deelnemingsbetuiging of dergelijke moet geschreven worden, vraag ik telkens aan Herman of hij dat graag zou doen, zeker in gevallen waar hij de bestemmeling beter of langer kent dan ik.

Het wordt na al die jaren een spelletje... Ik vraag of hij het liefst zou schrijven, (zeer wel wetend dat hij die taak maar al te graag aan mij overlaat) waarop hij elke keer opnieuw heel galant vindt dat ik het best doe “want gij kùnt dat zo goed, zoeteke”.

En dan ik weer “Maar ik schud het ook niet zomaar uit mijn mouw, hoor!”

Ik zit daar echt op te denken, wat en vooral hoe de wensen of condoléances moeten geuit worden. Ik wil graag iets zinnigs schrijven, niet zomaar wat mooie woorden neerpennen, niets zeemzoet, maar in de eerste plaats oprecht en gemeend.

In mijn hart ben ik er diep van overtuigd dat enkel op die manier je woorden het beoogde doel bereiken : dat je de mens voor wie ze bestemd zijn écht iets gegeven hebt.

Dat kost meer moeite dan mijn schat kan vermoeden, wanneer hij de afgewerkte tekst ziet. Toch heb ik na gedane taak-hoe klein die ook mag lijken- altijd het gevoel dat ik iets goeds gedaan heb, beter zelfs dan het gekochte geschenk dat erbij hoort, maar dat vaak zoveel gemakkelijker verkregen is.

Dus schrijf ik vandaag mijn persoonlijkste gelukwensen voor Mia en Staf in naam van ons beiden en ik hoop dat ze er een warm stukske van mijn ziel in vinden.

Denken we.

Of dat nu werkelijk zijn verjaardag is, weten we niet zeker, mogelijk is hij een week ouder, maar 26 oktober is wel de uiterste datum, later meer uitleg daarover.

In het licht van die feestelijkheden begon ik vanmorgen aan de onvermijdelijke biscuit.

De “klaar-in-een-wip” mengeling van de boerenbond ging de mixerkom in, 5 eitjes en wat water erbij en kloppen maar!

Ondertussen is Dries met de taxi net terug van Dusseldorf en smijt een lapje spek en een ei in de pan, ik draai me van de mixer weg en begin een klapke met hem. De geur van spek vult de keuken, maar plots komt daar een een ander reukje bij...ik  keer me naar de mixer en lieve hemel! Er kringelt rook uit en het begint geweldig te stinken. Snel de knop omgedraaid en de stekker uitgetrokken. Bwaaaah! Het ding moet dadelijk naar buiten en de keuken verlucht.

Mijn ouwe trouwe robuuste Kenwood Major, die minstens 25 jaar mijn compagnon bij kneden, kloppen, mixen en hels lawaai maken is geweest, heeft de geest gegeven.

Of hij in vrede zal mogen rusten, valt danig te betwijfelen.

Ik ken mijn ventje : die moet dat ouwe hart van de Majoor eerst nog eens openprutsen om te zien of er nu écht niks meer aan te doen is. Dus heb ik mijn keukenmakker voorlopig onder de pergola gezet.

Toegegeven : af en toe gebeurt het wel dat een toestel dat door mij naar het afval werd verwezen toch nog nieuw leven wordt ingeblazen door mijn liefste, maar deze keer vrees ik het ergste.

Er is nu een grote leegte op ons aanrecht...

Ik vind dat niet slecht.

We hebben nog twee handmixers, waarmee ik behalve zwaar kneedwerk alles kan doen wat de Kenwood deed en er is meer ruimte nu.

De taart is goed gelukt, we aten er vanmiddag al van : moeke en voke kwamen op de koffie. Voor één keer wordt de rest ingevroren, we krijgen de kinderen niet bijeen morgen, maar eigenlijk hadden we Hermans verjaardag 2 weken geleden al gevierd, samen met die van onze Dries. Het wordt soms heel moeilijk om exact op de feestdag te vieren met een taxichauffeur, een cafébaas en een piloot.

Morgen meer over de raadselachtige verjaardatum van mijn ventje.

Het rode leger heeft een offensief op ons huis geopend.

Bij nader toezien zijn er tussen de manschappen enkele die niet in het bekende rode uniform-met-zwarte-knopen getooid zijn, maar in geel of oranje.

Hier en daar zit er zelfs een zwarte met 2 rode knopen tussen. Zouden dat diegenen zijn die de orders uitdelen, vraag ik me af...?

Hun gedrag is nochtans -voor een leek zoals ik- niet verschillend van dat van het rode voet(en vleugel)volk.

De zonnige namiddaghemel is vervuld van wolken lieveheersbeestjes!

Wij zijn de ramen aan het schilderen, die moesten dus een poos blijven openstaan.
Precies aan de zuidwestgevel, waar de meeste vensters zitten, komen ze in massa aanvliegen en installeren zich op de warme buitengevel of vliegen de kamers binnen.

Van zodra de ramen dicht mogen echter, begint mijn tegenoffensief!

Gewapend met de stofzuiger tel ik 162 lieveheersbeestjes die tegen wil en dank de slurf worden in gezogen.

Ook vorig jaar zaten we op een zonnige herfstdag met eenzelfde plaag en wel in die mate dat het hele venster van Dries zijn kamer omkaderd was met een dikke laag van die kevertjes.

Hoe schattig ééntje er ook mag uitzien : in die hoeveelheden is het gewoon griezelig.

Het was dus een kwestie van dadelijk ingrijpen...

Ik weet het wel : ze zijn erg nuttig tegen de bladluizen, maar hier in huis zouden ze alleszins verhongeren.

Sommigen beschouwen ze ook als geluksbrengertjes, maar ik weet dat hetgeen ze zèker meebrengen een walgelijk-zoetige geur is, dus : gauw weg ermee!

Voor één ding is hun komst toch welkom geweest : ze hebben me terug aan het schrijven gezet.

Rijmpje voor gisteren

Ik dacht ik doe iets cultureel

want inspiratie had ik niet zoveel.

't Gedicht in mijn mailbox leek mij perfect:

Het is goed gemaakt en met respect,

Geen mens bij wie het onrust wekt.

Maar oei! Ik merkte al direct

Dat door het werk van Moeyaert Bart

Ons Mus geraakt werd in haar hart.

En lieve Lulu trok van leer

Tegen de kiesplicht en veel meer...

Naar Anonimiteit verlangt ze zeer

En zo’n stadsdichter hoeft ook niet weer.

Bij haar kent “Kies” dus geen succes.

Ik trek daaruit de wijze les

Dat ik  mijn eigen tekst voortaan

Op mijn blog moet laten staan.

Karamellenverzen zullen ’t wezen,

Zal iemand ze nog willen lezen?

Maar liever dat, dan in de ban

Van mijn geliefde bloggersclan.

Op woensdag 20 september heb ik in een stuk in de krant gemeld dat ik aan
een gedicht werkte naar aanleiding van 01/10, de concerten en evenementen
voor verdraagzaamheid in Antwerpen, Brussel, Gent en Charleroi.

Het gedicht, 'Kies', is een aanvulling op 01/10 geworden, want na het grote,
gezamenlijke gebeuren zal iedereen zijn eigen keuze(s) moeten maken.

Met dit nieuwe, zevende stadsgedicht probeer ik een nieuwe betekenis te
geven aan het archetypische stempotlood. Ik hoop dat u ervan geniet, en dat
u het gedicht ook doorstuurt, waarna iemand anders het weer kan forwarden.
Want dat is de bedoeling: dat 'Kies' gelezen wordt. Niet door mij alleen,
maar door erg veel mensen.

Hartelijke groeten van
Bart
Moeyaert

Kies

Bestaan kan iedereen.

Er zijn vraagt moed.

En wat de dichter doet

is pleiten voor het een.

Hij wil zijn leven niet

door wekkers laten leiden

of als een hond onthouden

dat hij kan slapen tot

het rinkelt naast zijn oor.

Hij bauwt niet na

wat hij soms uit

een mond hoort vallen

op tram acht of met

een zwarte kwast over

Een smoel geschreven ziet.

Zelf houdt hij niet

van vlekken maken,

maar als het bot moet

stelt hij dingen scherp

zodat het snijdt.

Hij woelt en spit graag,

graaft de scherven

uit de klei, haalt het beste

wat er is naar boven,

ook al weet hij dat er

daardoor naast zijn hart

een stem blijft jeuken,

maar ach zo gaat dat

als de dingen moeilijk

worden en je bereid bent

met een pen van krijt

of kool te schrijven.

Hij is het best geplaatst

om iets over de gum

te zeggen, omdat hij

als geen ander weet

hoe leeg het is als hij

het blad omslaat, hoe snel

de fout maar ook hoe klein

en hoe verlamd

een hand van angst.

En daarom juist blijft hij

in potlood denken,

want dat is volgens hem

het wezen van er zijn.

Bart Moeyaert

Copyright stadsgedicht Antwerpen 2006

www.antwerpen.be & www.bartmoeyaert.com

Afgrijselijk lelijk soms, maar ook betoverend mooi, zo vond ik onze hoofdstad gisteren. En daartussen lagen ook nog eens alle mogelijke gradaties.

We waren er al om 10 uur ’s morgens en dat is ideaal op zo’n zomerse zondag als gisteren. Verkeer was er de hele voormiddag nauwelijks, we betrapten ons erop dat we vaak midden op straat liepen.

Door ons ontdekt – het is te zeggen : het is er al bijna 250 jaar, maar wij waren er nooit eerder geweest-  : het Martelaarsplein, met de zetel van de Vlaamse minister-president aan één korte zijde van dit groot rechthoekig plein, de andere zijden alle bebouwd met witte classicistische gebouwen en 3 gedenktekens op het stille, gekasseide plein. De gebouwen hebben jaren staan verkommeren, maar het grootste gedeelte is nu gerestaureerd en ademt een indrukwekkende sfeer.

Verdere bijzondere ontdekkingen waren :

-Op de binnenkoer van een restaurant het enige stukje dat er bovengronds nog van de Zenne in Brussel te zien is en veel leven stroomde er precies niet meer door, maar ’t was wel uniek, natuurlijk.

-Het museum van het beeldverhaal, gehuisvest in een voormalig warenhuis, ontworpen door Horta. We bezochten het museum zelf niet, maar konden toch een kijkje in de prachtige hal nemen.

-Het 360° panorama over de stad, vanop de dakverdieping van Parking 58.

Tegen twee uur hadden we tien kilometer in de benen en een gebraden kiekske in onze buik. Toen werd het tijd om naar Anderlecht af te zakken voor het “Dansjuweel” een wedstrijd waar de ambassadeurs van Vlaamse folklore uitgekozen worden.

Voor Herman was dit een aangename verplichting en ik ging met plezier mee kijken.

En het was de moeite waard! De tijd dat Vlaamse volksdans “handje-klap en voetje-stap” was, lag voor de aanwezige groepen in een zeer ver verleden. Wij kregen van elke groep een spektakel van 25 minuten te zien, een suite van goed uitgevoerde dansen meestal met een live orkestje erbij, soms doorspekt met zang en vaak goed “geacteerd”.

De Wilrijkse groep “De Kegelaar”, waarvoor wij gingen supporteren, werd héél verdiend een van de drie ambassadeurs en och, misschien ben ik wel een beetje chauvinistisch, maar ik vond ze écht de beste, lang voordat de jury haar uitspraak had gedaan.

Tot mijn groot plezier kregen we tot slot een gastoptreden van de Nederlandse groep “Piet Hein”, die ik twee jaar geleden in Letland enkele keren had zien dansen. Dé perfecte mix van volksdans, moderne dans en theater, begeleid door uitstekende folk-muzikanten.

Als we na afloop in de inkomhal nog met iemand staan te praten, zien we 2 dansers van de Piet Hein-groep verscheidene keren met pak en zak heen en weer lopen. Als ik vraag of ze nog veel moeten inladen, zeggen ze dat ze niet meer weten waar hun auto geparkeerd staat : aan de voor-of achteringang van het centrum, vandaar al dat over en weer geloop...

Herman neemt de jongeman mee in onze auto om in de omliggende straten te gaan zoeken, terwijl ik bij Claudia en de pakken blijf wachten. Ondertussen is het helemaal donker en het stel moet nog naar Nijmegen! Alle andere Nederlandse dansers zijn al vertrokken.

De mannen blijven lang weg en het loopt al naar negen uur als Claudia er ineens aan denkt, dat iemand van de groep weet waar zij geparkeerd stonden, gelukkig heeft ze diens telefoonnummer in haar GSM zitten en oef! ...de man kan een juiste beschrijving geven van waar hun auto staat : niet zo ver van de achterkant van het theater natuurlijk!

Dus bel ik Herman op, dat ze mogen stoppen met zoeken en terugkeren.

De dansers zien nogal op tegen de terugweg, omdat ze ‘s morgens al erg verkeerd hadden gereden, dus stellen we voor dat ze ons zullen volgen : over Antwerpen moeten we immers allebei. Snel-snel wordt alles ingeladen, in de vlucht bedankt en dan wèg! want het is laat en ze hebben nog een heel eind rijden voor de boeg.

We geraken Anderlecht goed uit en ook op de ring rond Brussel zie ik hen voortdurend achter ons hangen en dezelfde manoeuvers uitvoeren. Maar hier is het ondanks de zondag en het late uur toch erg druk en als we de afrit voor Antwerpen nemen komt er ineens een bus tussen, we zijn ze kwijt!

O, wat erg! Ik hoop maar dat ze nog gezien hebben dat we afsloegen...verderop zijn de aanduidingen gemakkelijk te volgen.

Ik blijf naar hen uitkijken tot we thuis zijn en lig er de hele nacht van te woelen...

Alleen de voornaam van het meisje had ik toevallig gehoord,  we konden onderweg dus ook niet bellen om te vragen waar ze zich bevonden.

Vanmorgen heb ik de website van de groep opgezocht en er een berichtje opgezet met de vraag of ze veilig zijn aangekomen.

Een half jaar geleden, toen Herman nog niet op brugpensioen was, was het onderhoud van de tuin zo goed als helemaal voor mijn rekening, uitgezonderd de hele zware taken dan, zoals grote dode bomen omzagen en de wortels rooien.

Sinds kort delen wij het tuinonderhoud en Herman doet zijn part met grote toewijding.

Helaas kent de lieverd zeer weinig van planten en bloemen, dus word ik van tijd tot tijd met de gevolgen van zijn goede wil, maar gebrekkige botanische kennis geconfronteerd.

Daarnet  - hij heeft wellicht al een hele poos zitten wachten tot ik er zelf over begon – vraagt hij “Zoetje, hebt ge gezien hoe goed ik gewied heb? Er is daar al een hele plek onkruidvrij.” Wieden is niet direct mijn favoriete tuinklus en als ik me blij verrast naar de aangewezen plek draai, zakt het enthousiasme direct in mijn schoenen.

“Oh neen!!! Dat waren daar allemaal vergeet-mij-nietjes”. Middenin de plek van waar elk voorjaar een wolk lichtbauwe bloempjes staat is er netjes een vierkante meter zaailingetjes tussenuit gehaald. “Ik dacht dat het jonge schapenzuring was” zegt mijn schuldbewuste tuinman. Schapenzuring is een onkruid dat bij ons welig tiert.

Gefrusteerd, omdat hij het zo goed bedoelde en inwendig foeterend omdat hij niet op een andere plek de echte schapenzuring heeft uitgetrokken en omdat de veergeet-me-nietjes-wolk volgend jaar een grote kale plek zal vertonen, stort ik me op de koekjesdoos.  

Fout Paz! De kilo’s komen er sneller aan dan de vergeet-me-nietjes kunnen groeien.

We moesten deze voormiddag voor een begrafenis in Antwerpen zijn.

Na afloop trachtten we nog een en ander te regelen dat in de buurt moest gebeuren.

Helaas waren de zaken waar we naartoe wilden tijdens het middaguur gesloten.

“Wat doen we nu?” vroeg mijn liefste.

“Kunnen we niet efkens langs Bojako, we zijn er toch vlakbij ?”

“Efkens?! Zoeteke, dat weet ge toch : dat het nooit “efkens” kan zijn, bovendien zitten de mensen vast aan tafel”

Daar had ik –eerlijk!- nog niet aan gedacht, maar ik weet zeker dat er direct een paar borden zouden bijgeschoven zijn, als we er effectief waren langsgegaan.

Dat mijn “efkens” in het gezelschap van Bojako een wel zeer rekbaar begrip is, moet ik toegeven en omdat er nog heel wat op ons programma staat rijden we verder naar het stadscentrum.

Een valies vol studieboeken Marketing van onze Dries  naar de Slegte gaan brengen...veel te laat natuurlijk, op één exemplaar na zijn ze allemaal verouderd. We laten de -op het oog- splinternieuwe boeken allemaal daar, dat wordt recyclage zegt men ons. Voor dat ene nog teruggenomen boek krijgen we drie euro. We kunnen er nog net onze parking mee betalen.

De stad ziet er vriendelijk, warm en zonnig uit en er lopen veel studenten rond.

En ineens begint het me op te vallen : het is 25 graden, iedereen loopt in luchtige kleding rond, de vrouwen en meisjes in niemendalletjes om nog zoveel mogelijk van deze heerlijke nazomerzon te profiteren. Maar wanneer je hun onderste 50 cm bekijkt : laarzen – laarzen – laarzen ! Iedereen die er iet of wat modieus wil bijlopen draagt ze.

Het kan me niet bommen of ik er als een boerentrien bijloop, bij 25 graden wil ik met mijn teentjes bloot, joepiejeee!!!

Dries doet vreemd...

Woensdag, wij zitten nog op het terras van de avondzon te genieten, zegt hij in het buitengaan :

-Ik ga een toertje met de fiets maken.

-Goed idee, jongen! Neem je daarom je gitaar mee ? Waar ga je spelen?

-Weet niet, ik zie nog wel!

En weg is hij.

Donderdag, wij weer op het terras, zien hem uit het tuinhuis aan komen wandelen met ...de vishengel, die hij voor zijn 14^de verjaardag van zijn meter kreeg. Die hengel wordt volgende week zelf 14 jaar en is nog maar zelden uit het tuinhuis tevoorschijn gekomen.

-Ha, krijgen we morgen een maaltje vis, Dries? Waar ga je hengelen?

-Weet niet, ik zie nog wel...

Vrijdag staat er geen vis op tafel.

Die avond, wij zitten eens te meer op het terras...
Dries komt vragen :

-Papa, mag ik die goeie eau-de-toilette van u eens gebruiken?

We nemen aan dat hij niet gaat vissen vanavond.
Als hij vertrokken is geuren badkamer, hall en living nog een hele poos naar Eau d’Isseye for men.

Zaterdagochtend, we drinken nog een laatste kop koffie na ons ontbijt en zitten van het ochtendzonnetje te genieten op het terras.

Dries komt langs het tuinpad het terras opgelopen en heeft in elke hand een bakkerszakje met verschillende pistolékes.

-Ooh, hebben jullie al ontbeten, en ik wou eens trakteren!

Zijn oogjes zien er wat lodderig uit want hij komt recht van de Stadswaag en heeft nog niet geslapen, hij zet zich bij aan tafel en wij eten toch ieder nog een half kraakvers pistoléke mee.

Daarna trekt hij naar bed en slaapt tot het weer avond is.

Zou hij een lief hebben?

Toen ik eindelijk terug op straat stond overviel me een gevoel van grote opluchting, letterlijk : van  bevrijding. Ik zag nog hoe een vrachtwagen onder de ramen van de kantine, aan de zijkant van het gebouw geparkeerd stond, waarop mensen sprongen om zo op de begane grond te geraken.

Met trillende benen stapte ik naar huis, me vaag bewust van de buurtbewoners die naar de reusachtige zwarte rookkolom stonden te kijken.

Ik hoorde de brandweerwagens aankomen toen ik onderweg was. De nachtmerrie had voor mij slechts een kwartier geduurd, maar zou nog heel lang blijven naspoken.

Bij het pleintje dichtbij ons huis gekomen, neemt een vriendelijke mevrouw me bij de arm, zegt dat ik even moet gaan zitten en wat drinken. Ik voel me niet goed, beef en heb een smerige, vettige smaak in mijn mond en keel, maar ik wil eerst ons moeke gaan geruststellen. Maar de dame in kwestie – achteraf hoor ik dat het de vrouw van Majoor T. is – staat erop dat ik even met haar binnenga, ik meen ook dat ze ons moeke opgebeld heeft, die kwam me tegemoet en bijna tegelijkertijd komt voke aangereden in zijn blauwe Taunus. Hij werkt op Cockerill Yards in Hoboken, maar is tevens burgemeester en dus als hoofd van politie en brandweer opgeroepen. Ik ben blij dat hij meteen ziet dat ik ongedeerd ben.

Het allesoverheersend gevoel is er een van grote opluchting en ik voel de nood om aan iedereen die het maar wil weten, te laten zien dat ik leef. Op dat ogenblik heb ik nog geen weet van de dodelijke slachtoffers en fiets kort na de middag naar moemoe, die in het rusthuis, enkele kilometers verder woont. Vanuit haar kamer zie ik nog steeds de dikke rookkolom en ik hoop -  het is zeer kortzichtig en egoïstisch, besef ik nu- dat de hele boel opbrandt zodat ik er nooit meer terug naartoe moet.

Hoezeer ik normaal ook op persoonlijke hygiëne gesteld ben, het komt nu niet bij me op om direct te gaan douchen en van kleren te wisselen. Ik droeg die dag een wit katoenen bloesje en ben met dezelfde kleren nog naar mijn oude school gefietst om mijn diploma te gaan ophalen bij het secretariaat.

Pas bij het naar bed gaan realiseer ik me dat het witte bloesje nu grijs ziet.

De volgende twee dagen blijf ik roet snuiten en het plakkerig gevoel in mond en keel duurt ook nog even.

De werknemers van GB wordt gevraagd om de volgende dag te komen helpen opruimen.

Het idee alleen al om daar terug naartoe te gaan schrikt me af. Bovendien komt Daniel met de auto van zijn vader naar België.

De volgende maanden waren een verschrikking, er was in die tijd geen slachtofferhulp voor wie geen zichtbare schade had opgelopen.

De eerste weken gebeurde er op het werk elke dag wel iets, waardoor mijn collega’s en ikzelf van onze stoel rechtsprongen en ik was de hele tijd gereed om de benen te nemen.

Met man en macht werd er gewerkt om het gebouw zo snel mogelijk terug bruikbaar te maken. Zo werd er een noodmuur opgetrokken in de zaal waar ik werkte, parallel aan een oude binnenmuur, die gescheurd was door de hitte.  Een meter voor deze muur in oprichting stond een rij bureau’s waaraan bedienden aan het werk waren. Op zeker ogenblik valt een van die grote snelbouwstenen naar beneden, op de schouder en hand van een vrouw....Steeds is er lawaai en getimmer van de werklieden, het getril en gebeuk is vaak zo hard, dat er een lange neonlamp uit de fitting schiet en op de bureaus uiteenspat.

Vaak ook drijft er ineens een brandlucht naar binnen...en elke keer slaat de angst toe.

Als ik in april tenslotte van job en omgeving kan veranderen ben ik de koning te rijk.

Niet alleen wordt mijn salaris verdubbeld, maar ik krijg interessanter werk op de personeelsdienst van de elektriciteitsmaatschappij. Mijn collega’s zijn vier mannen die stuk voor stuk mijn vader zouden kunnen zijn en zich ook zo gedragen. Ik ben secretaresse voor allevier en bedien hen op hun wenken. De schatten dragen mij op handen en sporen me aan om trager te werken, het contrast met mijn vorige betrekking is hemelhoog : ik vind dat ik te weinig werk heb.

Eén nadeel was, dat ons kantoor op de 5^de verdieping lag. Iedereen vond me een beetje raar omdat ik daar altijd de trappen nam in plaats van de lift.

Als er brandoefening was, werd dat op voorhand aangekondigd; ik zorgde altijd dat ik voor de eigenlijke oefening al beneden was.

Een warenhuis,  bioscoop, theater, durfde ik in het begin niet binnengaan, later zorgde ik waar mogelijk om aan het eind van een rij te zitten en de nooduitgangen zijn ook altijd direct ingeprent.

Mensenmassa’s mijd ik na al die jaren nog steeds en in bepaalde situaties paniekeer ik inwendig “ik moet hier wèg-ik moet hier wèg!”, wat ik dan ook onmiddellijk doe.

Herman heeft altijd begrip gehad voor mijn soms bizarre gedrag op dit vlak.

Als ik het nuchter bekijk, dan besef ik hoe overdreven dit lijkt, maar wanneer het me weer eens overspoelt, dan is er geen redeneren aan en och, er valt mee te leven.

PS  De gebouwen van de GB-kantoren in Edegem zijn vorig jaar met de grond gelijk gemaakt. Ze stonden al jaren leeg. Het terrein is nu bouwrijp gemaakt en zal een heel nieuwe woonwijk worden. 

Na het afronden van de humaniora had ik op de eerste de beste sollicitatie al werk gekregen. De kantoren van GB te Edegem lagen op nauwelijks een kilometer van mijn ouderlijk huis, lekker dichtbij dus en ik kon meteen aan de slag.

Welk soort werk ik zou gaan doen, was nog niet duidelijk, maar ik  had ook nog bij enkele andere bedrijven gesolliciteerd en stond op werfreserves. Als het niet beviel had ik dus nog wel enkele ijzers in het vuur.  

Om nog een laatste “grote vakantie”  te kunnen nemen, had ik wel gevraagd om pas op de eerste werkdag van september te mogen starten.

Tijdens die laatste grote vakantie werd ik smoorverliefd op Daniel, een razendknappe Fransman uit Lille. De liefde was wederzijds en nog heel pril op het moment dat ik aan mijn eerste job begon.

Ik kwam terecht op de leveranciersboekhouding, moest de controle doen van de facturen van “Rayon 5” , de droge voeding zogezegd, wat niks met voeding maar hoofdzakelijk met onderhoudsproducten te maken had.

Op school haatte ik boekhouding, maar nu ze me ervoor gingen betalen, zou ik werken dat de stukken eraf vlogen! Ik dacht dat het zo hoorde.

Zonder opkijken verwerkte ik nauwkeurig stapels facturen, ik sprak geen woord tenzij het iets met mijn werk te maken had,  de comptometer (een raar soort rekenmachien) rammelde de godganse dag onder mijn vingers en elke avond stapte ik met een rode kop, suizende oren en zeurende hoofdpijn naar huis. Tot in bed bleef ik ongewild doorrekenen.
Het was saai, geestdodend werk, ik was te verlegen om contacten te leggen en vond mijn collega’s trouwens niet interessant, hield niet van de werksfeer, niet van de grote zaal met rijen aaneengesloten bureau’s en besloot om er weg te gaan van zodra ik elders kon beginnen.
Ondertussen wilde ik wel onberispelijk werk afleveren zolang ik daar moest blijven.

De laatste werkdag van mijn 2^de werkweek was vrijdag, 13 september 1968.

Een van de collega’s was afwezig, een ander wist : “Die meldt zich altijd ziek, als de 13^de op een vrijdag valt, want ze is zo bijgelovig dat ze dan niet durft buiten te komen”.

Vanuit mijn ivoren toren hoor ik het gebabbel en trommel  ijverig verder, met een beetje schrik dat de afdelingschef misschien wel zou denken dat ik óók zit te niksen.

Ineens voel ik dat er iets mis is. Ik kijk op van mijn werk, het is kwart voor twaalf, bijna middagpauze en iedereen schijnt tegelijkertijd verbaasd met zijn werk op te houden. Er drijft plots traagjes een sluier grijze rook binnen.

 “Dames en Heren, trek allemaal de stekker van uw machines uit, ga rustig naar buiten

en vergeet niet af te klokken beneden”, zegt de afdelingschef.

Iedereen staat kalm op en we gaan in groep naar de dubbele klapdeur, de toegang tot het trappenhuis. Wanneer de eerste de deur half opent, rolt een ondoorzichtige zwarte wolk de zaal binnen. “Deur toe!” wordt er geroepen.

Van de aanpalende zaal zijn er ook plots enkele mensen bij ons gekomen. Krista is erbij, een meisje waarmee ik vroeger in de jeugdbeweging was. Ze is een jaar ouder dan ik, al getrouwd en nu hoogzwanger. Dit is haar laatste werkdag want over 2 weken zou ze bevallen.

We gaan nu met zijn allen richting nooduitgang. De brede deur die uitgeeft op de magazijnen is met geen mogelijkheid open te krijgen, ze moet aan de andere zijde versperd zijn.

We keren terug naar het midden van de zaal. Een man zegt laconiek “Mannekes, dat wordt hier zoiets gelijk in den Innovation” ...en dan breekt de paniek los! Gegil, geschreeuw, mensen lopen alle richtingen op, sommigen nemen de klapdeuren, waarachter waarschijnlijk de brandhaard ligt, anderen springen door de ramen, zes meter naar beneden op het beton.

Inwendig ben ik razend op de man die zo ondoordacht de vergelijking uitsprak met het verschrikkelijke drama in Brussel, nog geen 2 jaar geleden, maar verder lijk ik het allemaal vanachter een glazen scherm mee te maken.

Ik sta daar maar stil te denken dat ik nog niet wil sterven, maar dat dit het misschien wel is. En ik denk aan mijn ouders en broers en zusjes en aan mijn lief Daniel. Ik vraag me af of hij het vanavond op het TV-nieuws zal zien en...ik WIL hier niet sterven, verdomme! Niet in dit akelig kot, voor dat stom werk wil ik niet sterven!

De elektriciteit is uitgevallen en er komt steeds meer rook.

Je ziet haast niets meer en iedereen is aan het hoesten.

De hoge ramen zijn nu nog de enige mogelijke uitgang. De vensters staan allemaal open, maar de dikke rook trekt als door een schouw naar buiten en zelfs daar krijg je nog weinig lucht.

Ik sta naast Krista bij het open raam. Wij zien geen brandweer noch ladders.

Ik ben heel bang om zes meter lager op het beton terecht te komen, maar zeg tegen Krista dat we toch zullen moeten springen.

Ik ken haar als heel sportief en moedig, maar nu zegt ze “Ik spring niet, dan is mijn kindje dood en ik misschien ook”. “Dan blijf ik bij u” zeg ik en ben blij dat ik een reden heb om niet te springen.

En plotseling is daar een hand op mijn schouder...een witte jas : de portier! Hij zegt ons dat we een zakdoek voor de mond moeten houden en met de andere hand op de schouder van een voorganger hem moeten volgen naar de trapzaal. Iemand roept : “Maar het is dààr dat het brandt!”  

“Niet waar! Ik ben langs daar gekomen, doe zoals gezegd en volg mij”

Zo’n twaalftal mensen zijn samen met hem door de rook en in volslagen duisternis naar buiten gelopen. Bij de ingang van het gebouw liggen de vele gewonde springers op verzorging te wachten.

Twee brandweermannen van het bedrijf zijn in de brand omgekomen.

Krista beviel nog dezelfde avond van een gezond dochtertje, Sandra.

Eergisteren zag ik op Canvas een reportage over “The Falling Man”.

De foto van een vallende man vanuit de WTC-toren en de controverse rond feiten en foto.

Ik weet

Iemand die springt is niet laf.

Iemand die springt, omdat er geen andere mogelijkheid meer is, tenzij stikken of verbranden, zo iemand is oneindig moedig.

We zijn met zijn drietjes onderweg met de auto : kleindochter, Herman en ik.

Onze kleine taterwater is - wonder boven wonder- al een heel poosje stil.

Dan rolt het er pardoes uit :

-Sommige kinderen worden ... plastiekig opgevoed en sommige kinderen houtig.

 Begrijpt ge dat Mamie? en ze herhaalt haar stelling.

-Niet helemaal, vrees ik, zoetje, leg het mij eens uit?

-Er zijn mensen die de kinderen plastieken speelgoed geven en die zijn lief en niet streng. Andere mensen willen niet dat de kinderen met plastiek spelen, maar alleen met houten speelgoed en die zijn streng en hun kinderen moeten altijd goede manieren hebben.

Dat is : een “plastiekige” en een “houtige” opvoeding. Snapt ge?

Ze heeft er duidelijk over zitten nadenken.

Wil ze nu gewoon haar filosofie verkondigen of verwacht ze dat ik een standpunt inneem? Ik pols voorzichtig :

-Ik denk dat ik het begrijp, ja. En wat vindt ge zelf van de houtige en de plastiekige  opvoeding?

Tot mijn plezier verwoordt ze heel goed al haar eigen pro- en contra’s en verwerpt noch “houtig” noch “plastiekig”.

Het onderwerp is voor haar nu behandeld en wordt rustig geklasseerd.

Toen we gisterenavond op weg naar het Ledenfeest van Diontheater reden, kreeg ik het even warm en koud tegelijk : had ik toch vergeten om “Thuis” te programmeren zeker!

Gelukkig beloofde Moeke om het op te nemen, toen we even langs hen reden om nog een document op te halen. Voke moet volgende week een toespraak houden in een Normandisch dorpje, bij een monument voor Edegemse gesneuvelden. Hij had me gevraagd om zijn Nederlandse tekst in het Frans te vertalen.

Deze namiddag kwamen ze langs om de Thuis-video te brengen, de vertaling van de speech op te halen en even zijn voordracht van het Frans te laten controleren.

We hebben daarnet de video-opname bekeken...

Over mijn acteren ben ik wel tevreden, maar wat een schok om jezelf langer dan één seconde op het scherm te zien!

Drie keer heb ik gecontroleerd of de instelling niet foutief op “wide” stond.

Raar toch, dat het voor smalle Angèle en Martine helemààl niet slecht afgesteld was!

Ook al ben ik recentelijk wel enkele kilootjes kwijtgespeeld, nu heb ik toch het vaste voornemen gemaakt om iéts doortastender te gaan diëten.

Ik troost me een beetje met de gedachte dat het TV-scherm je minstens vijf kilogram zwaarder doet lijken ;)  

Je moet niet vragen hoe slank die anderen wel zijn !

Dit is het uitgelezen moment voor onze Wout om zijn zoontje aan zijn collega’s voor te stellen, er wordt dus uitvoerig bewonderd en wij grootouders slaan dat glimlachend en trots gade.

We gaan samen eten in de mess, krijgen een  rondleiding in de gebouwen en bezichtigen een Hercules C130-toestel.

Een haast onverwoestbaar vliegtuig, maar wel ontdaan van alle comfort voor de passagiers. Als je bedenkt dat er tot 9 uur durende vluchten mee kunnen uitgevoerd worden, maar dat je omwille van het lawaai al die tijd niets kan zeggen... Er zijn geen zetels maar netten, waarin de manschappen kunnen zitten, slechts één urinoirtje , waarvoor je verdraaid goed moet kunnen mikken en sedert kort ook een kleine wc, die desgewenst met een gordijn rondom kan worden afgesloten!

Zelfs de cockpit biedt weinig comfort méér.

Het bezoek aan zo’n toestel doet mij beseffen wat voor salonavonturier ik ben en mijn ontzag voor de mannen en vrouwen die hier geregeld mee te maken krijgen neemt toe.

Bovendien ben ik heel blij dat onze Wout  een “burgerlijk” vliegtuig als de Airbus bestuurt.

Het hoogtepunt van de dag is de vlucht die we mogen meemaken met een Embraer, een toestel waarmee Wout tot voor 2 jaar vloog.

Ik laat mijn beurt dit jaar voorbijgaan, omdat ik nog wat voorzichtig moet zijn met schokken e.d. en op geringe hoogte (500m)“hobbelt” zo’n toestel nogal.

Samen met Frauke geniet ik dus van het prachtige uitzicht op Dario.

Maar Herman en mijn ouders krijgen wel een fantastische mooie vlucht aangeboden: richting Antwerpse haven, tot Doel en terug via de Antwerpse kempen en Limburg, ze herkennen duidelijk Bobbejaanland en Herentals.

Er is zelfs even een escorte van twee F16’s.

Wout regelt voor ons Voke een plaatsje in de cockpit en die is daar op deze wolkenloze septemberdag ab-so-luut mee in de wolken!

Hij ziet het als een fantastisch verjaarscadeau: dit was beslist het hoogtepunt van deze dag, we zullen het nog mogen horen! Ook ons Moeke geniet volop vanuit haar zetel in de kabine en als we hen terug naar huis brengen volgt het naproeven van al dat moois.

Vier “Gouden Handjes” zijn Diontheater te beurt gevallen, waaronder de belangrijkste :

De prijs voor de beste toneelproductie (tweejaarlijkse prijs voor amateur toneelgezelschappen, uitgereikt door de Provincie Antwerpen).

Staf Damen kreeg de prijs voor de beste mannelijke hoofdrolspeler en ook voor decors en kostumering waren we laureaat. Het heeft toch wel voor enige euforie gezorgd!

En dan was er Voke’s verjaardag... De feesttent die zaterdag reeds opgesteld was, heeft het die nacht zwaar te verduren gekregen, want het waaide hevig.

Maar ze heeft stand gehouden, ook op de winderige en regenachtige zondagnamiddag.

Een grote parasol/paraplu boven de barbecuestellen heeft het helaas wel begeven.

Uiteindelijk viel het allemaal nog mee met dat weer, de temperaturen waren prima en tegen de avond bleef het zelfs droog.

Het was lekker en gezellig en Herman, mijn zussen en schoonbroers hebben ongelooflijk hard gewerkt om alles hier mee te organiseren en terug op te ruimen, al heb ik me moeten dwingen om rustig te blijven zitten, met een beetje schuldgevoel zat ik daar dan toch in de zetel naar al die harde werkers te kijken.

Als verjaarscadeau hebben we elk een daguitstap voor Voke en Moeke voorgesteld, met alles erop en eraan : thuis opgehaald, dagtour maken samen met elk van de kinderen apart, eten en drinken en ’s avonds weer thuisgebracht.

Enkele jaren geleden hebben we dat nog eens gedaan en er kwamen toen zeer verrassende en gevarieerde daguitstappen tevoorschijn.  

Dat onze ouders er toen bijzonder van genoten hebben bleek wel, wanneer wij nu dezelfde formule voorstelden.

Toen we alle vijf ons voorstel hadden gedaan, zei ons vader: “Moeder, hebben wij niet nog meer kinderen?”

Na het eten kwamen de muziekinstrumenten tevoorschijn en hebben we nog zitten zingen in de tuin.

Nee...geen klachten van de buren gehad.

Voke werd weliswaar 83, maar de ster van de dag was toch onze kleine Dario!
Voorlopig nog slechts een fotootje vanop afstand op mijn blog, er volgen er weldra meer.

Eerst en vooral : héél veel dank aan iedereen die goede en mooie wensen stuurde bij de geboorte van Dario!

Alles gaat zo goed als het maar kan.

Het is wel een heel drukke en bijzondere periode geweest, vandaar mijn blog-stilte.

Niet alleen verbleef Jade hier de eerste dagen na de geboorte, we reden natuurlijk dagelijks voor een bezoekje naar het moederhuis en moesten een gevulde volgende week organiseren.

Ik moest namelijk zelf drie dagen naar het ziekenhuis, iets wat al een hele poos gepland was, maar door de verlate geboorte van ons kleinzoontje een aparte spanning meebracht.

Inmiddels ben ik  -naar omstandigheden - fit en gezond weer thuis, maar moet het nog enkele weken kalmpjes aan doen.

En dat terwijl er al zoveel op de agenda staat!

Vanavond is het proclamatie van het Theaterfestival Gouden Handjes. Voor de voorstelling van “Fientje Beulemans” kreeg ons toneelgezelschap 13 nominaties, het zou al heel vreemd zijn, moesten daar geen prijzen inzitten!

Maanden geleden had ik me al ingeschreven voor de proclamatie-met-buffet, ik reken erop dat ik het daar enkele uren kan volhouden, want hier wil ik toch echt wel bij zijn.

Morgen wordt ons Voke 83 jaar en dat wordt zoals voorbije jaren bij ons in de tuin met een barbecue gevierd. Gelukkig moet ik daar niet alleen voor zorgen en springt de hele familie bij met de voorbereidingen.

Herman en Dries zijn op dit ogenblik de grote feesttent aan het opstellen, aansluitend aan het overdekt terras, want de weersverwachtingen zijn alweer niet denderend en we willen voor 35 mensen een droog zitje aan tafel.

Mijn zussen en broers brengen elk een aantal schotels mee voor het groentenbuffet en Paul en Marc zijn de vaste grillmeesters.

Ik mag mij dit jaar op doktersvoorschrift beperken tot commanderen, delegeren en degusteren.

Van ons nieuw klein wondertje, Dario, zet ik volgende week een aantal foto’s op mijn blog.

Nu nog even een dutje doen, om straks de proclamatie te kunnen uitzitten!

Na een lange nacht en dito dag
is vandaag 25 augustus om 18u20

Dario

geboren !

Een volmaakt jongetje van 3,080 kg en 50,5 cm lang.

Mama, Papa, grote zus en grootouders zijn in de wolken.

Geen nieuws is...

gewoon :  geen nieuws.

Wij zitten allemaal op hete kolen. Ons kleinkindje vindt het blijkbaar heel goed, daar waar het al zo lang zit en maakt nog steeds geen duidelijke aanstalten om zijn/haar intrede te doen.

Herman en ik slapen nu slechts zeer licht en met 3 telefoons: één vast toestel en 2 mobiele, op slechts enkele centimeters van ons hoofd. ’t Is hèt moment om wat extra straling op te doen.:)

Mijn ouders, broer en zussen, durven haast niet meer te bellen om ons niet extra zenuwachtig te maken. Zelfs zus Greetje, die het dagelijks sms-en lang heeft volgehouden, geeft het nu op. Ze wachten allemaal in spanning mee op het “verlossende” bericht.

We leven een beetje in een schemerzone. Alles wat we doen, lijkt “in afwachting van”

te zijn. Voor mij is het alsof de geschiedenis zich herhaalt, want onze drie zonen namen ook ruim de tijd om hun intrede te doen en overschreden elk de vooropgestelde geboortedatum met een tiental dagen.

Natuurlijk is er wel goed nieuws : moeder en kindje zijn in prima vorm, zo bleek vanmorgen nog maar eens.

Wij blijven nog even in blijde verwachting.

Mamie, ik zal u mijn grootste geheim verklappen, als gij er ook een van u vertelt!

Ik probeer haar duidelijk te maken dat een geheim geen geheim meer is, wanneer je het doorvertelt, maar onze kleindochter is erfelijk zwaar met koppigheid belast.

Als een lief pitbulleke bijt ze zich in het onderwerp vast om niet meer los te laten.

Om het voor mij echt onontkoombaar te maken begint zij “haar grootste geheim” alvast te vertellen.

Pure chantage is het! Ik kan niet anders en moet nu een eigen geheim-op-kindermaat aan het licht brengen.

Welja, soms laat ik me grààg door haar manipuleren.Ik geniet van dit vertrouwelijk moment van “meisjespraat” en hoop dat ze nooit bang zal zijn om me in vertrouwen te nemen.

Omdat haar broer/zus op zich laat wachten, komt Jade – in afwachting van de “echte logeerpartij”- al een voorproefje nemen en verblijft van zaterdag tot dinsdagvoormiddag bij Papie en Mamie.

Maandagmiddag: zij blijft bij Papie en wanneer ik haar een kusje geeft voor ik enkele uren de stad inga, zegt ze bewonderend :”Mamie, ge ziet er goeoeoed uit. Iemand die u niet kent, zal denken dat ge veel jonger zijt!”

Tja...dan ben ik toch wel zo’n ijdeltuit die daar helemaal van opkikkert.

Dinsdagochtend, recht uit bed naar haar kamertje gelopen om ze te wekken, want het moet allemaal nogal vooruit gaan vandaag.

Gauw ontbijt gaan maken, nog in nachtkleding en met mijn haar los en ongeborsteld.

Jade komt de keuken in en ziet mij naast Herman staan :

“Amai, Mamie, uw hàààr! – ze schatert – ge zijt precies de mama van Papie!”

Met een vlugge berekening moet ik er dan 107 zijn.

Alle winst in éne keer weg.

Mijn jongste zus – ik schreef het al eerder – zit volop in de renovaties van haar huis.

Enkele weken geleden belde ze me op met de vraag of wij geïnteresseerd waren in het

badkamermeubel dat zij 5 jaar tevoren had laten installeren.

Als we het zelf zouden demonteren, mochten we het gratis en voor niets meenemen, maar het moest wel snel gaan.

Ik ken dat meubel, dat ziet er heel goed uit, heeft twee hang-kolomkasten, twee ingebouwde wastafels en is van uitstekende kwaliteit.

Bovendien herinner ik me nog heel goed hoeveel zus er enkele jaren geleden voor betaald heeft en besef dat dit een buitenkansje is.

Ik begin te dromen...

Onze eigen badkamer is zeven jaar geleden vernieuwd, maar ons meubel begint sleet te vertonen en belangrijker nog : er zit maar één lavabo in.

Ik ga vluchtig opmeten en stel vast dat Greetjes lavabo’s met onder-en bovenkastjes bij ons kunnen hangen. Voor de bijhorende kolomkasten is onze badkamer te klein, maar dat is geen bezwaar, die kunnen wellicht nog elders dienen.

Gezellig, denk ik, zo kan ieder tandenpoetsen, make-up of scheerbeurt aan de eigen wasbak doen, zonder de ander in de weg te staan.

Mijn Herman is nogal behoudsgezind.

Als het aan hem lag, hingen onze allereerste gordijnen nog steeds aan dezelfde ramen in hetzelfde huis. Ons badkamermeubel is voor hem nog proper genoeg en ligt niet in duigen, waarom zouden we het dan vervangen?

Ik kan evenwel zeer overtuigend zijn.

Met doorslaggevende argumenten als :”Zelfs al vind je het hier niet direct nodig, dan kan het dienst doen in het verhuurappartement”- En: “Als het niet goed is, kunnen we het nog verkopen en het geld delen met Greet”, haal ik hem over de streep.

We gaan het geheel uiteenhalen en brengen het in 2 ladingen mee naar huis, terwijl ik ongehinderd fantaseer over mezelf rustig staan opmaken, zonder dat mijn ventje zich –vel-tegen-vel langs me heen moet wringen om zijn scheerapparaat uit de rechter kolomkast te halen.

Niet meer moeten dringen om samen in dezelfde spiegel te kijken, nooit meer naar de keuken moeten vluchten met tandenborstel en tandpasta, noch met vergrootspiegel, mijn hele make-upwinkel of haarprulletjesdoos, heerlijk!

Thuisgekomen blijkt dat mijn meting toch iets te vluchtig is geweest en ikzelf te impulsief, want dat “vel-tegen-vel” wil inderdaad ook zeggen dat de afstand tussen bad en lavabo maar nipt is en met het massieve nieuwe meubel al helemààl.

Nu staat mijn droommeubel dus veilig onder een afdak in de tuin. We zullen het weldra helemaal opnieuw monteren voor een foto op e-bay.

Iemand geinteresseerd?

Voor alle duidelijkheid bovenstaande foto is slechts ter illustratie en NIET wat we hier hebben staan.

Enkele uren hebben de gazons nu kunnen drogen.

Geen enkele buur die eraan kon weerstaan.

Dus snorren nu alom lustig de grasmaaiers.

En ik was één van die club.

Het gras stond veel te hoog om te mulchen (= versnipperen en laten liggen), dus moest er met de opvangbak rondgereden worden.

De volle bakken worden in de kippenren uitgekapt, daar weten Vanessa en Dora er wel blijf mee : ze scharrelen er driftig in rond en verspreiden het goedje zo ijverig, dat het binnen de kortste keren verdroogd en zo goed als verdwenen is, zelfs al gaat het om een tiental kruiwagens gras.

Omdat ik niet telkens de poort naar de kippenren wou openen en sluiten, liet ik de beestjes maar even vrij. Zo heel ver lopen ze toch nooit.

Vandaag waren ze precies op avontuur belust, want het duurde niet lang of ze zaten bijna op straat.  Ik heb ze dan de les gelezen en een beetje de stuipekens op het kiekenvlees gejaagd :  dat ze maar best terug hun vertrouwde kot in zouden trekken,  er is immers nieuwe vogelgriepdreiging.

Het mag dan maar om een uil in een Nederlandse dierentuin gaan,  maar met Nederlanders weet je maar nooit : ze geraken moeiteloos in eender welk buitenland. Dat laatste heb ik met grote liefde voor onze noorderburen, maar met evenveel realiteitszin duidelijk gemaakt.

Enfin, veel meer aansporing hadden de meisjes niet nodig, behalve dan het gewone zachte handgeklap, waardoor ze zoals gewoonlijk gedwee hun ren inliepen.

Halverwege de maaibeurt voel ik iets in mijn bovenarm prikken, ik kijk naar die plek en zie een dikke grijsachtige worm van een vijftal centimeter net onder de rand van mijn korte mouw bungelen. HEUEUEUEHH!!!! Ik stoot met een oerkreet in één keer alle lucht uit mijn longen en klop met mijn linkerhand het worstje zo ver als het wil vliegen.

Op de plaats waar het prikte is niets te zien en wat dat grijzig worstje was, zal ik wel nooit weten. Zonder leesbril is alles wat binnen mijn gezichtsveld van 50 cm komt onscherp.

Gisterenavond naar een geweldig feestje geweest!

Een kennis werd 65 jaar en samen met 120 anderen, waren ook Herman en ik uitgenodigd.

Ik moet bekennen dat privéfeestjes van dat formaat niet zo gauw op onze agenda staan,

Onze gastvrouw en haar jarige man zijn zeer warme en joviale mensen, maar zitten beduidend beter in de slappe was dan wij.

Helaas kan je zelfs met een dikke portemonee geen mooi weer kopen en dat was dan ook het enige wat ontbrak.

Op hun prachtig uitgestrekt domein hebben we nu niet kunnen wandelen maar er was wel een zeer grote cirkustent opgesteld met verwarming, reusachtige vazen met honderden langstelige bloemen, ronde tafels voor 10 personen, champagne als aperitief,

Later was er een uitgebreid buffet , barbecue én frieten.

En ik moet absoluut eens vragen waar ze dat sublieme roomijs vandaan hadden!

Door de slechte weersomstandigheden hadden sommige gasten afgezegd en was onze tafel niet volledig bezet, maar we hadden enkele zeer boeiende disgenoten. Zo was het een bijzondere eer om met niemand minder dan François Glorieux aan tafel te zitten, die een heel onderhoudende en charmante man bleek, die de ene anekdote aan de andere reeg.

Gemusiceerd heeft hij deze avond niet , maar er was wel een ander pianist, een uitstekende jazz-zangeres, een tafelgoochelaar ging van tafel tot tafel, een karikaturist heeft er ook de hele avond zijn bezigheid gehad en toen het uiteindelijk toch een poos droog bleef konden we naar buiten om het vuurwerk te bewonderen...

Het tij zou al erg moeten keren, mochten mijn ventje of ik zo’n feestje krijgen voor onze 65^ste verjaardag, hoewel ik denk dat het feest nog leuker was voor de gasten dan voor het feestvarken zelf.

Wij hebben ons alleszins uitstekend geamuseerd en ons zes uren lang niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk een rijke mens gevoeld.

En da’s echt wel eens plezant!

Voor de senior die twijfelt of er voor hem/haar nog een carrière als acteur/actrice of model inzit :

Nooit de moed opgeven!

Want het is een vreemd verschijnsel : hoe ouder, dikker, lelijker... ik word, hoe meer men van mijn kop en lijf wil zien!

Getuige daarvan : het reclamefilmpje van de lotto, waarover enkele dagen geleden sprake. - Nu dankzij de tips van  Bomma, Amor Fati en Lieve ook te bekijken op mijn blog!

Vorige week  dinsdag had ik een ganse dag opnames in Brussel voor een spotje voor Fortisbank, waarin ik iemand moest “troosten”.

En donderdag in Meerhout liet ik met een gruwelijke snijwonde in mijn onderarm foto’s  maken voor het nieuwe cursusboek van het Rode Kruis.

Niet ongerust worden want de wonde was gegrimeerd: een interessant procédé om te volgen.

Tot mijn verbazing gebruikt men daarvoor gewoon zoutdeeg (hetzelfde recept als dat waarmee kinderen boetseren).

Drie pakjes met verschillende huidskleurtinten waren beschikbaar en het spul verwerkte en kleefde perfect aan mijn arm, de schminkster deed het zo kundig dat er geen overgang te zien was.

Toen ze in die lichtjes verdikte arm met een mes een snede maakte, was het wel eventjes akelig en dat werd het nog meer, toen er “bloed” in gedruppeld werd, dat er heel natuurlijk kwam uitlekken.

De fotoshoot met de verschillende fases van verzorging was tegen de middag afgelopen. Dit was uiteraard een onbetaalde vrijwilligersjob, “voor de goede zaak”, na mijn 2 reclame-opdrachten binnen een korte periode, mocht dat ook wel eens.

Er resten nog slechts enkele dagen dat onze Frauke met een bol buikje rondloopt.

Haar eerste kindje wordt verwacht over negen dagen.

Afgezien van de gebruikelijke ongemakken was het een voorbeeldige zwangerschap en Frauke is er het meisje niet naar om zich door een of ander ongemak uit het lood te laten slaan.

Hoewel...nu ik “lood” schrijf, bedenk ik plots : haar werk als restaurateur van glasramen moest ze voorlopig stopzetten, omdat dit metaal in het bloed wordt opgenomen en schadelijk zou zijn voor de baby. Ook tijdens de periode van borstvoeding zal ze om die reden niet mogen werken.

Ik weet dat ze haar werk en collega’s mist, maar stilzitten zat er de voorbije maanden toch niet in.

“Wat ik anders kan, kan ik ook tijdens de zwangerschap” is haar devies.

En dit meisje kan héél veel!

Een echte handige harry is het, dat werd ons vanaf dag 1 dat we haar leerden kennen al duidelijk. Zo frêle als ze is, kieperde ze met ogenschijnlijk gemak een vijftiental grote boomwortels in Wouts aanhangwagen, wij konden onze ogen niet geloven.

Zo’n straffe toeren heeft ze onlangs niet meer uitgehaald, maar er zat toch een verhuis in deze periode, met alles wat erbij hoort aan planning en inrichting.

Ondertussen werkt ze mee aan dossiers voor papa en broer, ontwerpt geboortekaartje en suikerbonenverpakking en werkt die uit, is een liefdevolle en consekwente mede-opvoedster van Wouts dochtertje Jade, een echt computerwonder en de perfecte huisvrouw in een huis dat altijd om door een ringetje te halen is.

Steeds bereid om te helpen, heeft ze vorige week nog een bestelwagen bestuurd om samen met ons een glazen kast te gaan oppikken.

“Frauke-ik-kàn-het” noem ik haar wel eens, want vooraleer zij om hulp vraagt of aangeboden hulp aanvaardt, moet het wel zeer moeilijk worden.

Bovendien ziet ze er goed uit, is intelligent, kunstzinnig en vindt in onze lieve Wout de man van haar leven.

Of er dan echt geen smetje op deze parel is?

Tuurlijk wel, onze Frauke zou niet menselijk zijn zonder gebreken, zij kent ze zelf en vecht er geregeld mee, een reden temeer om haar graag te zien.

Voor heel binnenkort, lieve Frauke : veel adem, kracht en moed!

Je bent een vechter en een winnaar.

Deze fantastische taak ga jij ongetwijfeld schitterend volbrengen.

Twee weken geleden kon ik me niet voorstellen dat we het ooit nog zouden nodig hebben, maar sinds de drastische afkoeling en met onverwarmd badwater, ben ik bijzonder blij dat we nog voor het verlengd weekend een technieker te pakken kregen die onze verwarmingsketel terug op gang kreeg.

Een nieuwe pomp op vrijdag en een nieuwe “print” die zaterdagochtend geplaatst werd, hebben het -anders zo vanzelfsprekende- comfort van een warme douche teruggebracht.

Eindelijk kan ik mijn stoffig kopke terug wassen, zalig!

Van de kosten weten we nog niets, de factuur wordt opgestuurd, maar het zal alvast goedkoper zijn dan een volledig nieuwe ketel.

Ik weet niet wat het is, maar het lukt niet meer. Het is een beetje hoogmoedig om van writer’s block te spreken, helemaal akkoord : ik ben geen schrijver.

Maar dit blog, waar ik tot hiertoe met zoveel plezier aan geknutseld heb, wil ik toch niet blijven verwaarlozen, vermoed dat de goesting tot schrijven al doende wel zal terugkomen, dat doet ze met sommige andere dingen toch ook.

Nalatigheid? Ik pleit schuldig.

Maar er zijn verzachtende omstandigheden, dames en heren, leden van de jury... Mijn liefste is allang goed en wel en vol verhalen van zijn Europeade teruggekomen. Dan gaat een mens niet direct aan de computer zitten, natuurlijk. En als ik dan al eens in het bloggen wou vliegen, zat de schat zelf aan zijn administratie te werken, die een pak belangrijker is dan wat ik hier ineenflans.

Is Herman voorlopig klaar met zijn werk ?

Dan doen we samen wat anders.

Er is weer heel wat geklust, de afgelopen twee weken. Bovendien waren er de leuke feestjes, uitstapjes en vanzelfsprekend het huishouden.

Ik snap het niet...ik kan er echt niet bij hoe veel van mijn blogvrienden zo vlot met hun blog kunnen omspringen, daar vanalles kunnen invoegen, de layout in een wip veranderen, filmpjes erop zetten...

Bij mij duurt het al gauw 2 uren om mijn mails na te kijken en te beantwoorden, dan enkele favoriete blogs te lezen, eventueel een reactie te plaatsen (veel te weinig naar mijn zin) en een stukje te schrijven waarbij ik dan meestal de grootste moeite heb om er nog een plaatje bij te zetten, hoe simpel ook.

Bovendien voel ik me dan ook nog eens schuldig omdat ik niet met “echt werk” bezig ben want er moet eigenlijk altijd nog iets dringender gebeuren.

Gisterenavond wou ik dan eindelijk de draad weer oppikken, floept daar ineens onze Wout op mijn scherm, via de pas geinstalleerde messenger.

Dat is dan ook weer gezellig, dus doen we een klapke en er wordt duidelijk dat ik een oude versie van messenger gebruik. Eer hij allemaal uitgelegd heeft hoe ik de nieuwe versie installeer en de oude wegsmijt, zou er weer een pak tijd verloren gaan, dus geef ik met plezier de controle over onze pc aan hem.

En dan begint het gespook!

Ik zie de cursor over mijn scherm heen en weer flitsen, toepassingen openen en sluiten (ik had er weer teveel tegelijk openstaan) een beetje griezelig allemaal, zo’n computer die ogenschijnlijk een eigen leven begint te leiden.

En daar komt ineens de “live messenger” in beeld, met een snel gekozen fotootje en al!

Weer is mijn blog-goesting over, als Wout voorstelt om samen een spelletje te spelen.

Dat doen we tot Herman terugkomt van zijn vergadering en vaststelt dat de chauffageketel het niet meer doet. Verwarming hebben we nog niet echt nodig, maar dezelfde ketel zorgt ook voor het badwater...

Dringend naar de installateur bellen dus, want met het verlengd weekend voor de boeg zitten we tot woensdag zonder warm douchewater.

Deze namiddag zouden ze nog komen, ik hoop dat het nog kan gerepareerd worden, anders wordt het een nieuwe ketel.

Mijn liefste is vanmorgen vroeg vertrokken.

Ondertussen zijn we alweer twee weken in de hete stille Kempen.

Mijn verjaardag hebben we nog eens overgedaan. Eerst met de kinderen, de volgende dag met mijn ouders....Jaja, gescheiden, want het bleek onmogelijk om hen voor het einde van deze maand allemaal samen hier bijeen te krijgen.

Natuurlijk hebben we gebarbecued, hoewel het ook daar veel te heet voor was. Iedereen die de afgelopen weken al aan het buitenvuurtje heeft gestaan, weet hoe ondraaglijk heet het voor de kok is.

Binnen koken is heel wat aanlokkelijker, maar daar wordt ons –tot hiertoe zeer koele huis- dan weer door opgewarmd, daarom probeer ik dat zoveel mogelijk te beperken. De hoogste temperatuur deze zomer in onze living waargenomen is 25°. Onze slaapkamer en badkamer liggen gelijkvloers, daar is het dus hoogstens even warm, in de kamers boven is het een andere zaak, hoewel het nog steeds goed te doen is, mits tijdig openen en sluiten van vensters en zonwering.

Een gelukkig toeval of ingenieus bedacht, maar de architect en bouwers van dit huis hebben dat, samen met de strategisch aangeplante bomen errond, heel goed gedaan.

We wonen hier nu dertien jaar en hebben voor onze laatste BBQ een nieuwe “koelste plek” in de tuin gevonden. Het bracht wat verhuizen van tuinmeubilair mee, maar het was weer eens wat anders.

Ons in de maand mei zo groene gazon begint nu wel zeer lelijke droge plekken te krijgen, maar er mag geen kostbaar drinkwater aan verspild worden. Zo’n grasmat herstelt immers toch, als je ze tenminste niet verwend hebt door op droge dagen steeds te sproeien.

Het enige verjaardagscadeau dat ik elk jaar opnieuw wil krijgen, is een foto van “wij met ons vijven”. Ze wordt altijd op dezelfde plaats in de tuin genomen, dit jaar enkele dagen later dan de echte datum, maar toch nog op “het feestje”. Daar hoort telkens groot (gespeeld) protest van de jongens bij, er worden minstens 20 foto’s gemaakt, waarvan je er 18 direct kan weggooien omdat ze er onnozele koppen op trekken, (hoewel ik er daar ook de lelijkste van bijhoud) en sommige jaren zit er bij nader toezien zelfs geen enkele goeie bij.

Onze Wout heeft ooit een kop van Herman uit de ene foto in een andere gevoegd, omdat nergens een fatsoenlijk ensemble opstond.

De meisjes die de fototoestellen hanteren, zweten wat af! En dat komt niet altijd door de hitte. Ze geven instructies aan hun mannen, die nooit luisteren en nooit ophouden met protesteren en lachen, gekke bekken trekken, Quasimodo spelen...enfin, een gekkenhuis!

Maarrrrr!.... :ik krijg tot hiertoe elk jaar mijn gezinsfoto. Je ziet ze hierboven, van links naar rechts : Jan, Dries, Wout -en Herman en ik aan hun voeten.

Om 11.45u vertrekken we thuis richting Callantsoog, in de kop van Noord-Holland, waar we om 14.30 u aankomen en bijzonder warm en hartelijk door Tineke en Adam ontvangen worden.

Na een voor hen zeer drukke en stresserende periode, gaat het nu gelukkig beter, zodat onze reeds lang afgesproken gezamenlijke vakantie toch kan doorgaan.
In de tuin praten we bij koffie en gebakjes over de meest recente gebeurtenissen.

Onze Hollandse vrienden wonen vlakbij dijk en strand in een rustig doodlopend laantje.

We maken een wandeling naar Grote Keten door de polder en keren terug over het strand, waar we een drankje in het strandpaviljoen “De Stern” nemen.

Terug in hun tuin serveren ze ons een verrukkelijk Texels lamsspiesje als aperitiefhapje, waarna we naar binnen trekken voor lekkere nasigoreng met een spiesje en dessert van oosterse vruchten met karamelsaus, de stukjes gember speel ik door naar Herman, ik vind het als stukjes zeep smaken, maar mijn ventje is er dol op.
 

We babbelen nog wat na, kijken wat TV en gaan om half twaalf naar bed.

Wij krijgen de “master bedroom”, Tineke en Adam slapen op de grote uittrekbare bank in de veranda.

Mijn rug is lichtjes verbrand, maar ik heb er geen last van. Het was zalig weer, maar het was vooral zalig om onze vrienden na maanden terug te zien!
Foto : Irisvelden

Meer dan een maand heeft het geduurd, maar nu is hij eindelijk geleverd en aangesloten : onze nieuwe computer.

Mensenlief, wat heb ik jullie allemaal en dit bloggen gemist. En wat een hoop leeswerk heb ik in te halen….

Niet dat het leven hier ondertussen heeft stilgestaan, verre van zelfs.

Bojako herinnert me in haar reactie op "Immobiliën en hun bewoners" aan een ander verhaal over Mevrouw S.

Geschreven kan deze anekdote niet tippen aan een mondelinge versie, maar ik doe mijn best…

Herman mag sedert de ingang van zijn brugpensioen geen “bijverdienste” meer hebben, maar vóór die tijd was hij syndicus van het appartementsgebouw in de P…laan.

Geregeld kwamen er dan ook telefoontjes bij ons binnen die, het ene al meer dan het andere, met zijn taak te maken hadden.

Op een goeie dag kreeg ik zo Mevrouw S aan de lijn…

-     Hallo, met D.

-         Madame, is owe man ni thoos?

-         Met wie spreek ik alstublieft?(ik wist onmiddellijk wie het was, maar vind dat wanneer ik mijn naam noem, mijn gesprekspartner even beleefd mag zijn)

-         Nen bewoener van de P…laan, kan ik owe man spreken?

-         Mijn man is niet thuis, kan ik zeggen wie er gebeld heeft?

-         ‘t is met Madame van ’t ierste (er zijn 2 appartementen op de 1^ste verdieping)

Joa, da’s no spijtig, da menier niet thoos is, want wèè zitten hier met een groet probleem in den  bouw…Het zit noamelèk zuë …D’r is hier nen hiër in den bouw, en dat is gien doen ni meer, hiel den bouw heeft er last van en uwe man zou die eens moeten aanpakken oem dat te doen stoppen.

Ik merkte dat ze het moeilijk had om uit haar woorden te komen.

En hier komt mijn lelijke kant naar boven : Mevrouw S is werkelijk een onaangenaam mens, een “stookster” en een bemoeial die overal haar zegje over heeft en die meestal niet naar haar woorden moet zoeken.

Dat ze daar deze keer wel veel moeite mee had, bezorgde mij enig leedvermaak en ik vroeg naar verdere details, want ik voelde wel in welke richting haar ongemak uitging.

-         Awel, der is nen hiêr in den bouw en die doet niet anders dan heelder doagen …zwoare geslachtsgeluiden maken! Dat is hier gewoon niet oem vol te houden. Menier(Herman dus) zou die daar toch es moeten over oanpakken!

Ik beloofde haar dat ik de boodschap zou overmaken, kon nog net de telefoon inleggen voor ik het uitproestte van het lachen.

Ten eerste ging het om de man van de derde verdieping(2 verdiepingen hoger dus dan mevrouw S en aan de andere kant van het gebouw), een alleenwonende bejaarde. Hoe die  “heelder dagen zware geslachtsgeluiden” kon volhouden, was op zich al heel bijzonder.

Voor alle duidelijkheid : het ging niet over “slachten”, maar over geluiden van sexuele aard.

Ten tweede : wat kon Herman daar in ’s hemelsnaam gaan zeggen?

Omdat er niet onmiddellijk reactie kwam, belde Mevrouw S weinig later terug en toen is Herman een brief in de hal gaan hangen met het algemeen verzoek om na 22 uur de stilte in het gebouw te respecteren.

We hoorden geen klachten meer. Achteraf bleek dat de “zware geslachtsgeluiden” afkomstig waren van een wasmachine die te dicht bij de wand stond en bij het zwieren bonkende en piepende geluiden maakte.

Vanaf dan weten wij dat Mevrouw S, naast andere eigenschappen ook over een levendige fantasie beschikt.

Als ik aan het aller-allerlaatste stukje spuitwerk bezig ben, komt Herman mij onderbreken –Eèèèèik, weeral stoppen en dan nog zo vlak voor het einde, ik doe dat niet graag!!!

“Zoetje, ik heb uw hulp nodig! Vanessa (onze Sussex-kip) is uitgebroken. Ze loopt bij onze achterbuur, tussen de draad en de paardestal”.

Hoe Vanessa daar geraakte, is ons een raadsel. Heel onze kippenren is sedert de vogelgriepdreiging bovenaan nog steeds goed met netten afgesloten en ook de toegangspoort is dicht.

Grijze Dora loopt nog altijd rustig in de ren rond te scharrelen.

Ik loop met Herman naar de achtertuin en zie de witte kip al van ver zitten. Herman wil naar het tuinhuis gaan om gereedschap te zoeken en een ladder om over de draadomheining te klimmen, als “ons Vanessa” haar nek strekt en “Kukelekukelekuuu-KUUU-KUUU!!!” roept.

Schatteke, ... als het kraait dan is het een haan.

Ons Vanessa zat, zich van geen kwaad bewust, gewoon binnen op haar nest het dagelijks eitje te produceren.

Die haan van de buren, ik geef het eerlijk toe, lijkt sterk op ons Vanessa, behalve dat hij geen zwarte kraag heeft. Verder is het een krielhaan, waardoor hij voor zijn sexe kleiner is dan een doorsnee haan, vandaar Hermans vergissing.

Het beest heeft acht krielkippen in zijn harem, maar loopt een uur later nog steeds wellustig naar onze 2 goedgebouwde kippen te kraaien.

Als de zon schijnt is het altijd prettig om met water te spelen.

Het tuinpad en de oprit hebben een opfrisbeurt nodig, samen zijn ze goed voor zo’n 120 m2.

Dus trek ik een T-shirt en een shortje aan, opdat mijn witte winterbenen ook wat van het zonneke zouden kunnen profiteren, rol de hogedrukreiniger naar buiten, en begin blootvoets en met veel plezier aan het grote gespetter.

Herman geniet van het mooie weer op zijn manier : hij trekt er met de fiets op uit en zegt dat hij omstreeks half zeven terug zal zijn. De perfecte huisvrouw begrijpt dan dat hij bij zijn thuiskomst graag de soep opgediend ziet.

Ik vergeet alle tijd en spuit lustig de uren en de aanslag van de stenen weg. Mijn waterpret is onbetaalbaar en nuttig. Een vervelend insect bijt nijdig in mijn blote bil : een blinde paardenvlieg, zo vermoed ik, want het verschil is toch duidelijk. H et gebeurt gelukkig slechts éénmaal. Paard is vast lekkerder dan mens.

Onder al dat grijs en groen komt weer de mooie zandkleur van de klinkers tevoorschijn.

En ook mijn benen zien er na enkele werkuren buiten al helemaal anders uit…Helaas niet mooi gebronsd, maar nog altijd even wit onder een dikke laag slijkspetters.

Plots staat onze Dries voor mijn neus : hij heeft gedaan met werken.

Bijna tegelijkertijd komt ook Herman de oprit opgereden.

Er blijven nog ettelijke metertjes schoon te spuiten, maar het blijkt reeds halfzeven te zijn.

Aaaah!!!…ik heb een hekel aan stoppen vooraleer een taak helemaal afgewerkt is!

Maar de 2 mannen staan daar als hongerige vogeltjes in een nest op hun maaltijd te wachten, in hun ogen lees ik een stil verwijt….

Dus spoel ik gauw mijn benen weer papierwit, ren naar de diepvriezer waar ik nog een portie Adobo voor 3 vind, evenals een groentenstoomzakje. Er zijn nog wat gekookte patatjes om te bakken, een courgette is snel gewassen en in blokjes gehakt, die gaat ook de wok in, zakje rijst is in 10 minuten gekookt, nog een minuutsoepje uit een pakje voor Herman die zonder soep niet leven kan en Hocus-pocus-pats! Na een kwartiertje zitten we aan tafel – buiten natuurlijk!

Met buurvrouw ruilde ik gisteren eieren voor rabarber uit haar tuin. Dus is er rababermoes met slagroom voor dessert.

In mijn haast om het allemaal snel op tafel te krijgen, werk ik het eten aan datzelfde tempo ook naar binnen, wat niet mijn gewoonte is.

Hèhe : na het eten kon ik toch nog enkele metertjes klinkers reinigen. Wat overblijft is voor morgen.

Voor het eerst dit jaar konden wij vanmorgen buiten ontbijten.

Ongelofelijk, fantastisch, zalig vakantie- en feestgevoel!!!

Ik kan mijn ogen niet van de tuin met al zijn frisse kleuren en geuren afhouden.

Echt zót kan ik worden van die combinatie.

Mijn hart springt dan bijna uit mijn lijf en ik zou het met iedereen willen delen en vragen of ze dat ook voelen…

Ik heb nooit iets van drugs gebruikt, kan dus niet vergelijken, maar de geuren en kleuren van Mei, maken me zo high dat alles in mij begint te jubelen.

Net zoals die speciale ogenblikken net voor een onweer, op een zomerdag bij valavond, wanneer die heel bijzondere gloed ineens alle kleuren zo intens maakt dat ze je gewoon in het gezicht spatten, ik word er absoluut gèk van!!!

Herman denkt daarom dat ik meer kleuren kan zien dan hij, hoewel hij zeker niet kleurenblind is. Hetzelfde denkt hij van mijn reukzin. Ik zou het vreselijk vinden, moest ik die kwijtspelen.

Anderzijds bezorgt die me ook soms last, omdat ik mijn neus moeilijk kan uitschakelen en slechte geuren me eveneens beïnvloeden en vaak veel kunnen verpesten.

En toch is het iets raars met die reukzin…

Blijkbaar is die individueel zeer verschillend.

Wat ik als aangenaam ervaar, vindt een ander misschien niet lekker ruiken.

Ook hoor ik soms mensen klagen over iemands lichaamsgeur, terwijl ze zelf een doordringend geurtje verspreiden, waar ze dan blijkbaar helemaal geen weet van hebben.

Vermits mensen dit van zichzelf niet schijnen te weten, is dat –gezien mijn eigen fijne reukzin voor andere zaken- een van mijn grote onzekerheden en iets wat ik buiten aan mijn Herman slechts zelden aan iemand heb durven vragen : Stink ik of ruik ik fris???

Ik vraag me af hoeveel mensen er nóg met die vraag rondlopen.

Dit is toch wel echt een periode van nieuws en grote veranderingen in onze familie, vooral dan op het gebied van huisvesting.

Neenee…wijzelf gaan niet verhuizen, gelukkig maar!

We bezitten echter een appartement dat Herman met zijn eerste spaarcenten aankocht. Het was pas afgewerkt en onmiddellijk verhuurd toen ik hem leerde kennen. Zelf hebben wij er nooit gewoond.

Enkele weken geleden kregen we bericht van de huidige huurders, dat ze per 1 juli willen verhuizen naar een eigen huis. Het is vroeger dan verwacht, ze woonden er pas 2 jaar,  dus moesten wij terug beginnen adverteren.

Lang duurde de zoektocht naar een nieuwe huurder niet : nichtje Y kwam kijken en was er helemaal voor te vinden. Fijn voor haar en ook voor ons!

Het bordje “Te Huur” werd dus van de inkomdeur gehaald, de verhuis volgt over 2 maanden.

Zaterdagochtend gaat de telefoon.

Het is Mevrouw S, een huurder in het gebouw, dat in totaal 10 appartementen telt.

Mevrouw S ziet en weet alles en bovenal : moeit zich overal mee.

Van zodra ik haar stem herken, ben ik op mijn hoede en vastbesloten vriendelijk te blijven maar niet de pieren uit mijn neus te laten halen.

Om te begrijpen wat haar bedoeling was, is het nuttig om weten dat ze zich van meet af aan zeer fel verzet heeft tegen de komst van onze vorige huurders, een keurig jong stel van Kaap Verdische afkomst.

Zij verlaten nu ons appartement omdat het met een derde kindje erbij te klein wordt.

Het enige wat Mw. S in het begin opviel was de bruine huidskleur van de nieuwe bewoners en vanaf dat moment was elke kleinigheid genoeg om onze huurders lastig te vallen en ons op te bellen.

Nooit heeft een andere bewoner van het gebouw klachten geuit en toen wij er onlangs binnenkwamen, was het er smaakvol ingericht en absoluut proper. (Een groot contrast met onze vorige “witte” huurder, die het schandelijk verwaarloosde en die wij uiteindelijk met achterstal van vele maanden huur hebben kunnen uitzetten).

Hierna woordelijk verslag van het telefoongesprek…

We waren poeslief, allebei.

-Aaaa, Madame D, het is hier met S eeeh, ge weet wel, van de …laan.

-Goedemorgen, Mevrouw S!

-Wel, Madame D, ik geloof dat het appartement verhuurd is eeeh?

-Dat is inderdaad zo, mevrouw.

-Naa zoo ik es iet willen vroage… (ze is van het waasland afkomstig)

Ik bal omdat ik daarjuist bij menier van ’t derde moest zijn, just onder ’t uwe en dat es toch gien doen, met die kinderen daarboven, vind ik, en daarom heb ik gezee on die mens, dat ik wel es met u zoo bellen… Komen er jonge mensen in?

-Ja. (dat het een rustig jong meisje van 21 is, zeg ik niet)

-En zijn er kinderen? (wonder boven wonder heeft ze ons niet gezien toen we met Y voor de rondleiding kwamen)

-Neen.

-Maar ja, die kunnen nog…??!!Enfin, dus geen kinderen, ik ga dat direct aan menier van ’t derde zeggen, die zal blij zijn. (menier van ’t derde heeft nooit geklaagd, noch bij onze huurders, noch tegenover ons)

-U gaat er content van zijn, Mevrouw S. Goeiedag nog!

Mevrouw S heeft de brandende kwestie van de origine van onze nieuwe huurder niet durven aansnijden.

Als ik later aan Herman verslag uitbreng, vindt hij het jammer dat ik niet heb gezegd dat er een zwarte drugsverslaafde prostituee met een drieling van 18 maanden komt wonen

Het mag gezegd dat “Effort” met kermisallures geopend is.

Tegen de tijd dat de opening voorzien was, trok de hemel open en hoewel frisjes, bleef het de hele verdere namiddag en avond droog in Doel

Het ontmoetingscentrum/café van de kinderen ligt in het midden van de speelkoer van het vroegere schooltje. De toeloop kwam stilletjes op gang, in de namiddag waren het vooral gezinnen met kinderen, later liepen speelplaats en café helemaal vol tot in de late uurtjes.

Deze keer werd van ons enkel financiële steun verwacht : een opluchting na de drukke periode die achter ons ligt, alhoewel… We klotsten van koffie, thee en frisdranken na 7 uur ter plekke.

De bedoeling van Effort is : een café met lage drempel en echt democratische prijzen, waar naast ontmoeting ook ruimte is voor culturele activiteiten van de meest uiteenlopende aard.

Er lopen dan ook nogal wat rare vogels rond, maar de sfeer was beslist vriendelijk.

Qua spektakel was het ook niet min :

De muziekmakerij Think of One heeft daar fameus katoen gegeven!

TimeCircus organiseerde onder andere een Bierbakkenklim en om tien uur ’s avonds stond de hele speelplaats vol met mensen die uitkeken naar het vuurspektakel van Compagnie Doedel.

Een half uur lang werd er een spookachtige show van vuur en water opgevoerd.

Potten, schalen, metershoge zuilen van vuur en gensters, lopende vuurtjes langs trappen en stellingen…

De hele tijd werden branden gesticht en geblust

Ook de acteurs zelf werden de hele tijd door elkaar met emmers water overgoten, wat wel nodig was, ze liepen constant tussen al dat vuur, werkten als koelies en je kreeg de indruk dat al dat nat eerder zweet was dan gewoon maar water.

Ik probeer hier enkele foto’s van alle evenementen te plakken, hoewel de sfeer van het geheel  moeilijk met een camera te vatten is.

Hoe laat het die nacht nog werd voor de feestvierders weten wij voorlopig nog niet, om half elf zijn we zelf vertrokken.

Toen stonden er nog vuurgoochelaars en “Bal Mondial” op het programma.

Wij hopen dat de straffe“Effort” van onze kids beloond wordt en dat het ontmoetingscentrum een succesrijke tijd tegemoet gaat.

Twee voorstellingen zitten erop.

Twee tjokvolle zalen met een warm publiek.

God, wat deed het deugd om het eerste lachsalvo te horen uitbreken!

De opvoeringen verliepen zo goed als we durfden te hopen en ik ben erin gelukt om mijn kritische bedenkingen te onderdrukken.

Zelfs de zang werd beter onthaald dan ik ooit had durven denken.

En daar heb ik dan de nacht tevoren uren van wakker gelegen…

Gisteren zat ook de jury voor de “Gouden Handjes” in de zaal.

Dat is de theaterprijs van de Stad Antwerpen.

Wat de uitslag van hun beoordeling wordt, zullen we pas in september weten.

Het zou fijn zijn, moest Staf Damen voor zijn rol en zijn 30-jarige toneelcarrière een onderscheiding krijgen en ook voor het theater zelf zou het een opsteker zijn.

Maar belangrijker dan een toneelprijs is, dat je publiek een feestelijke avond heeft gehad.

En er waren overwegend positieve commentaren.

Nog 7 voorstellingen te gaan en dan…

Ligt er alweer een andere toneelbrochure klaar voor volgend seizoen:

“Shakers”, het verhaal van 4 barmeiden die naast hun eigen verhaal ook afwisselend de rol van hun klanten spelen.

Daar ben ik écht op uit: Samen met Bip, Veerle en Judith, alledrie toffe vriendinnen én uitstekende actrices een flitsend stuk spelen in een debuutregie van Rudi Merkelbach, een ware schat, met wie ik al enkele keren op de planken stond .

Dat wordt iets voor april-mei volgend jaar, maar daarvoor speel ik nog een monoloog.

Dus is studeren de boodschap!

Gisterenmorgen ben ik nog die tetanosprik gaan halen en heb er absoluut niks van gevoeld.

Er moeten er evenwel nog 2 volgen : één over een maand en dan nog eentje volgend jaar. Daarna ben ik voor 10 jaar gerust.

Deze namiddag is het grote opening van het ontmoetingscentrum “Effort” in Doel.

Onze Jan en Lief hebben daar met groot enthousiasme hun schouders onder gezet.

Jammer dat het zo’n druilerig weer is.

Morgen compleet verslag over hun onderneming!

Zó druk was de afgelopen week, dat er voor bloggen echt geen tijd overschoot.

Vorige vrijdag kregen zoon Wout en schoondochter Frauke de sleutels van hun nieuwe huis.

We hadden dan nog vier dagen om dit voor te bereiden op de verhuis van de inboedel.

Met vereende krachten van het jonge koppel en de twee ouderparen is er in die tijd papier afgetrokken, muren afgewassen en bijgeplaasterd, geschuurd, geschilderd en een grote kamer van parket voorzien.

Dries en Jan namen vrijaf om te helpen verhuizen van Massenhoven naar Hemiksem, terwijl ik het “oude” huis nog een vluchtige poetsbeurt heb gegeven, vóór de overhandiging van de sleutels.

Toen ik nadien naar het nieuwe huis reed, stonden er al een aantal meubels op hun plaats en zaten de verhuizers uit te puffen met een drankje.

Het huis is een parel! Ik zou er zo willen intrekken… Het is ruim, licht, in een aangename, vrij rustige straat en bij de bouw ervan, 10 jaar geleden, is er echt aan haast alle mogelijke extra’s gedacht.

Jade werd door Frauke van school gehaald en we waren zeer benieuwd voor haar eerste reactie. Ze had het huis al mee bezocht bij de rondleiding voor de aankoop, maar nu zou het voor het eerst “thuiskomen” worden.

Ik was in de openstaande garage bezig, toen ze eraan kwamen. Nog voor Jade uit de auto was gesprongen, hoorde ik haar al “Joepie! Joepie!Joepie”! roepen. Ze kwam blij in mijn armen gevlogen en uitbundig vertelde ze dat ze onderweg de hele tijd “Joepie” had geroepen, dat haar buik vol met kleurtjes zat, zo vol als Frauke met de baby!

Papa en Papie waren boven haar meubeltjes aan het monteren, haar kamer was zo goed als klaar.

Plaats zàt, want ze is driemaal zo groot als de vorige. En de kleuren op de wanden - rose en paars, wat dacht je! – had ze zelf gekozen.

Haar klimhuisje en tuinspeelgoed verhuisden naar het stuk tuin achter het tuinhuis, waar nog een omhegd verborgen gazonnetje ligt, Jades eigen paradijsje.

We aten samen nog een smakelijke ovenschotel en daarna was het alweer tijd voor toneelrepetities in Wilrijk, zoals op één na elke avond van deze week. Vanavond is het namelijk Première van “Fientje Beulemans”. Gelukkig heb ik slechts een kleine rol, want de vermoeidheid laat zich wel wat voelen. We kwamen enkel thuis om er te slapen en te ontbijten.

En wat bij al de werkzaamheden in het nieuwe huis niet voorkwam, is gisteren op de generale repetitie gebeurd…

Tijdens een decorwissel moest ik enkel een oud eiken vaatje van het podium naar de coulissen meepakken, ergens zat daar een roestige nagel in de binnenrand, waar ik mijn vinger aan verwond heb : het is slechts een klein diep schrammetje, maar ik zal morgen toch een tetanosprik moeten halen. Het vaccin steekt al in de koelkast.

Ik ben zeer benieuwd naar de reacties op de voorstelling. Er is zeer veel oog voor detail geweest, maar over één onderdeel –het gezongen intermezzo- ben ik zeer ongerust en onzeker, omdat daar te weinig aandacht aan besteed werd.

Op mijn eentje kan ik daar niets aan veranderen, dus doe ik mijn best en probeer het me voor de rest niet teveel aan te trekken. Erg moeilijk, als je alleen het beste wilt geven en nooit genoegen neemt met “goed genoeg”(op toneelgebied).

Desondanks heb ik een zeer voldaan gevoel over de afgelopen week, speciaal dan omwille van het nieuwe huis van de kinderen.

We hopen dat ze er een levenlang zeer gelukkig mogen in zijn.

PS : in afwachting van een foto van het nieuwe huis, toont de bijgevoegde foto de prachtige Sint-Bernardusabdij in Hemiksem, die reeds gedeeltelijk gerestaureerd is. Ze huisvest de gemeentediensten en één vleugel werd ingericht voor serviceflats.  

Gisteren werd ik in de opnamestudios in Leuven verwacht voor een stukje edelfiguratie in 2 korte scènes voor “Thuis”.

Gelukzak als ik ben, wil Herman mij naar ginder voeren.

Chaufferen doe ik niet zo graag, ik vind het dus een luxe, dat hij die taak op zich neemt.

We voorzien ruim onze tijd om ter plaatse te geraken, maar krijgen onderweg heel wat oponthoud en zo kom ik toch nog 5 minuten te laat binnen.

Ik verontschuldig me bij de productie-assistente, die nauwelijks gemerkt heeft dat ik over tijd ben, maar wanneer ik bij de mensen van kleding en make-up binnenstuif, zie ik algemene opluchting.

Gelukkig keuren ze mijn outfit goed (geleend van mijn zus, dankje Greetje!) en hoef ik de extra meegebrachte kleding niet meer te showen.

Ik moet daar, eigenaardig genoeg, altijd dure madammen spelen.

Mijn eigen garderobe kan absoluut niet volgen.

Daar komt nog bij, dat ik eigenlijk niet teveel nieuw meer wil kopen, zolang ik niet enkele kilo’s minder weeg.

Het doet me plezier dat Ellen, de kleine schminkster, mij direct herkent, ze merkt op dat mijn haar van donker kastanje naar blond is gegaan.

Vijf jaar geleden nam ze mij voor make-up onder handen, toen ik de allereerste opnames van “De Canvascrack” heb meegespeeld, nu werkt ze vooral voor “Thuis”, maar ik had haar daar nog niet gezien.

Als ik mijn verwondering uitspreek, dat ze zich dat nog herinnert, zegt ze met lichte zelfspot, dat ze inderdaad heel veel verschillende mensen in haar stoel krijgt, dat zij ze later vaak niet herkend, maar dat die hààr wel altijd moeiteloos herkennen.

Ellen is namelijk kleiner dan onze 8-jarige Jade.

Maar ze is bedreven in haar vak en haar koele toverhandjes zijn een weldaad voor mijn door de opwinding roodgevlekte vel.

Herman, in een zetel in de foyer geinstalleerd, doorbladert tijdschriften.

Daar kan hij op een tv-scherm ook de repetities en opnames volgen.

De scènes van vandaag spelen zich af in het decor van de fitnessclub en ik mag met Lut Hannes, Christel Domen en Peter Van Asbroeck spelen, alias Angèle, Martine en Werner.

De opnames verlopen zeer vlot : voor elke scène slechts 3 repetities en 2 opnames.

Zowel productie als acteurs zijn heel tevreden.

Na afloop loop ik met Peter Van Asbroeck terug naar de acteursloges…Live is ’t een wreed schone vent en uiterst charmant bovendien.

Hij geeft me een zeer mooi compliment en het voelt oprecht aan.

We zijn vroeger klaar dan verwacht en aangezien we nu toch al in Leuven zijn, stelt Herman voor om een kort bezoekje aan ons Tante Julleke in Kessel-Lo te brengen.

Ons bezoek is onaangekondigd, maar we worden in het klooster zoals steeds met open armen hartelijk verwelkomd.

Tante is een missiezuster-op-rust. Wat heet…Op haar 79^ste  lijkt ze nog steeds even druk in de weer als 50 jaar geleden. Klein, vrolijk en kwiek, niet te geloven! Als wij in de bezoekersruimte wachten, wordt ze even buitengeroepen en we horen haar nadien terug komen rènnen!

We bezoeken nog een medezuster van haar, drinken een kopje koffie en verlaten het klooster op de berg, na een kort maar deugddoend bezoek.

Op de terugweg rijden we via Wakkerzeel, parkeren de auto bij de kerk en wandelen naar het geboortehuis van mijn grootmoeder. Het is 35 jaar geleden dat ik daar nog ben geweest en echt : ze bestaan nog in Vlaanderen, de dorpjes van een voorschoot groot. Geen énkel reclamebord, geen verkeer, twee oudjes die in de voortuin aan het werken zijn…

We wandelen ernaartoe…en we komen bij een verre nicht van mijn moeder terecht!

We moeten en zullen even binnen komen kijken “Want als dat 35 jaar geleden is, dan gaat ge nogal verschieten hoe dat hier binnen veranderd is!”

Ooit ben ik daar éénmaal binnen geweest en herinner me alleen de kom rauwe melk, nog lauw van de koe, die ik daar heb gedronken (ik vond het heerlijk!)

Jeanne wil kost wat kost de hele woonst laten zien : waar vroeger de paardenstal en de varkensstal en de schuur was en hoe dat allemaal kamers zijn geworden…

Tegen de tijd dat onze rondleiding is afgelopen, heeft een van de 3 inwonende vrijgezellen-zonen  al koffie uitgeschonken.

Mensen toch! Wat een onverwachte ontmoetingen… maar we geraken er nauwelijks weg.

Met een leugentje om bestwil lukt het wel :“een vergadering in Antwerpen om acht uur, oei-oei, is’t al zo laat?”

De “vergadering” werd een McDonald-menuutje en een rustig avondje thuis.

Het was enkele weken geleden, maar vandaag kwam het er nog eens van : met Maité en Mia

gaan wandelen.

Onze straat grenst aan een natuurreservaat en meestal maken we daarin onze dinsdagwandeling.

Nu verliep ons programma enigszins anders.

Mia’s zoon heeft nabij het dorpscentrum een huis gekocht en samen met haar man volledig gerenoveerd.

Nu hij er ingetrokken is, waren we uitgenodigd om het eens te komen bekijken.

Het was sowieso al een zeer charmant vrijstaand landhuisje uit 1948.

Het buitenaanzicht is zo goed als ongewijzigd gebleven, maar binnen werd alles uitgebroken en zeer hedendaags en comfortabel gerenoveerd.

Ik vind het altijd zalig : “huisjes kijken”!

Dus fietsten we met zijn drieën naar het dorp, kregen een rondleiding in het huis van de zoon en maakten aansluitend van daar een wandeling van 7 km .

Wind, wolken en af en toe wat zon…het was heerlijk om te stappen.

Aan gespreksstof is er nooit gebrek op onze wandeluren.

Omdat Maite Mexicaanse is en Mia en ik ook bij haar Spaanse les  hebben gevolgd, spraken wij ooit af, dat we één op drie wandelingen Spaans zouden spreken.…

Meestal beginnen we er vol goede moed aan, maar steeds komt er een moment waarop we zo vol zijn van iets dat er meteen uit moet, dat er naar Nederlands wordt overgeschakeld, omdat het zo frustrerend is wanneer je de juiste woorden niet direct vindt.

Volgende wandeling vertrekken we bij Maite’s huis, ik neem me nu al voor om het Spaans spreken eens een keertje vol te houden.

Ik vrees dat ik niet zoveel zal babbelen als vandaag…

Toen we terug aan het huis van Mia’s zoon kwamen, werden we door hem opgewacht met koffie en heerlijke frangipanekes!

Daarna weer met de fiets naar huis, nog een boke gegeten en komen bloglezen/schrijven.

Morgen rijden we naar Leuven voor  “Thuis”-opnames.

Deze keer krijg ik iets meer tekst, ik moet ook naar de make-up, er zal dus iets meer dan

een “flits” te zien zijn.

‘k Ga zo dadelijk mijn tekst instuderen/uitproberen.

Gezien hun leeftijd wordt het te zwaar om de feestdagen bij hen thuis te vieren.

Als de familie compleet is zijn we met 36.

Daarom nodigen Moeke en Vake hun nageslacht de laatste jaren uit, ten huize van één van hun kinderen.

Zijzelf bepalen en betalen wat er wordt gegeten en gedronken en de gastheren zorgen voor de praktische uitvoering.

Zo is’t al enkele keren Kerstmis bij Greetje geweest, in september vieren we de verjaardagen van onze ouders bij ons en Pasen is traditioneel bij zus Rikske te doen.

Dit jaar ging het voor de laatste keer door in haar huis, want dat wordt verkocht.

Zij en haar man zijn al bijna vier jaar aan een boot aan het bouwen, die nu zijn voltooiing nadert. Het is hun droom om vanaf deze zomer op de boot te gaan wonen.

Een beetje een vreemd idee toch, dat we daar niet meer samen zullen zitten.

De boot wordt prachtig, dat staat vast, maar wij hopen allen dat onze zus geen heimwee naar haar mooie huis en tuin krijgt.

Zelf denkt ze dat ze enkel de vissen in het vijvertje zal missen en de vogels die altijd in hun tuin neerstrijken als zij ze komt voeren.

Natuurlijk was het daar weer een gekwebbel van jewelste!

Als je zelf even niet met iemand in gesprek was en naar het geheel luisterde, leek het alsof er wel honderd man binnenzat.

En dan waren we ditmaal nog maar met 26, want zus Jes en haar familie was aan zee.

Er werd constant van stoel gewisseld en ieder praatte met iedereen, wat het gezellig maar heel druk maakte.

Ons vader deed zoals steeds zijn obligate speech. Deze keer echter met ongewoon zwakke stem. Ruim een  week geleden heeft hij een leeftijdgenoot uit een zetel willen helpen, waarbij  hij een spierscheur in zijn linkerarm opliep, met een ontsteking erbovenop. Ondanks inspuitingen en pijnstillers ziet hij er serieus van af en slaat het duidelijk ook op zijn stem.

Maar die speech mag niet ontbreken , zoals steeds :“variaties op één thema”.

Bij de spontane stoelenwissel kwam ik zo terecht bij de dochter van onze broer Jan, die nu bijna 3 jaar geleden stierf. Lieve, droevige Y…ze heeft het nog steeds heel erg moeilijk, speciaal op familiebijeenkomsten, waar ze vroeger altijd alleen met haar papa naartoe kwam.

We zijn samen buiten verder gaan praten. Haar verdriet is hartverscheurend. Ik voelde dat ons gesprek toch wat rust en troost heeft gebracht.

Ons verdwijnen is in al die drukte weinig opgevallen en de sfeer was allesbehalve triest, moeke en vake zaten weer te glunderen van genoegen bij het zien van heel die drukke bonte bende, waar zij de oorsprong van zijn.

Na afloop reden Herman en ik nog even mee naar zus Greetje, waar iets moest afgehaald worden. Het gesprek kwam terug op onze broer en zijn dochter. Ook Greet heeft er net als ik nog steeds scherpe pijn van. Enerzijds was het goed om erover te praten, anderzijds is het allemaal weer zo rauw…

Het was al na énen ’s nachts toen we terug thuiskwamen. Ik ben onmiddellijk in slaap gevallen, heb veel gedroomd, de gesprekken werkten de hele nacht door.

De lentekriebels slaan eindelijk toe.

Twee dagen lang hebben we gewied, aardbeiplantjes uitgezet, bloemen geplant, ettelijke kruiwagens gevuld om een dikke laag houtsnippers over de perken te verspreiden…

Als alles klaar is zit ik van op het terras verzaligd de tuin te bewonderen, ik kan er niet genoeg van krijgen.

Wanneer we later naar binnen gaan, kan ik het nog niet laten en blijf door de –eindelijk- propere glazen schuifdeuren naar buiten kijken.

Jade was twee dagen blijven logeren en heeft op het terras een hele poos prachtige bellen geblazen, waarvan er vele tegen de ruiten uiteen zijn gespat.

Toen alles opgedroogd was, stond er een geheel van ringen en druipers.

Enfin, nu is alles weer netjes en op zijn paasbest! Behalve mijn getormenteerde lijf…

Na een uurtje rust krijg ik het nog nauwelijks uit de zetel gehesen.

Na het avondeten zullen we enkel nog wat gezellig tv kijken.

Ook zalig…

Zalig Pasen iedereen!

Gelukkige Verjaardag, lieve, lieve Jade!

Acht jaar geleden had jouw papa had me thuis 's morgens vroeg al opgebeld om te verwittigen dat ze naar het moederhuis vertrokken.

Toen ik bij jullie huis aankwam om de trapzaal verder te behangen, stond de voordeur wagenwijd open...
Oei-oei...zo zenuwachtig
of
Oei-oei...zo dringend?

Tijdens het behangen ben ik een keer of vijf de ladder afgevlogen om de telefoon op te nemen, tot eindelijk het lang verwachte bericht van jouw geboorte kwam. Ik denk dat het kort na de middag was, half één of zo...

Een meisje : Jade, alles prima in orde!

Daarom feesten we vandaag weer een beetje.

Slechts 5 cm groot en verstopt in de nis achter de regenpijp, die weggenomen werd om nieuwe bevestigingsringen te plaatsen, zat dit vleermuisje met zichtbaar kloppend hartje te wachten, tot het terug in duisternis kon verdwijnen.

Enkele maanden geleden vond ik een oud recept terug.

Sedertdien is er hier altijd verse choco in huis.

Onze Dries heeft hem nu pas ontdekt, vermits hij drie maanden van huis is geweest.

En hij is er dol op.

Er stond nog een bodempje in de bokaal en die was na zijn thuiskomst al dadelijk opgesmikkeld.

Gisterenavond maakte ik dus een nieuwe portie: een bokaal van 750 ml inhoud en

wat er niet meer bij kon, goot ik ter afkoeling in een mok, die toch nog halfvol was.

Deze morgen was die mok leeg.

De choco was niét op een boterham gesmeerd, want het brood was onaangeroerd.

Hij heeft hem vannacht dus gewoon uitgelepeld.

Veel werk is er niet aan, maar het is wel een caloriebom!

Vanmorgen heb ik hem liefjes gevraagd : “Ge hebt niet veel honger zeker, jongske?”

“Dacht ge misschien dat het chocomousse was?”

Hij glimlachte schaapachtig en antwoordde van ja.

Hoe komt het toch dat ik hem niet geloof…

Ik hoop dat de inhoud van de bokaal wat langer meegaat!

Voor wie het eens wil proberen, volgt hier het recept , dat oorspronkelijk “Au bain marie”

moet bereid worden, maar ik doe het in de microgolfoven. Het is klaar in 5 minuten!

Nodig : 125 gram boter-200 gram suiker- 140 gram fondant chocolade (+-4 repen) in stukjes-

½ kop kokende melk – 1 heel ei -4 koffielepels cacaopoeder.

Laat boter, suiker, chocoladebrokken in de microgolfoven samen smelten (3 minuten). Mix het geheel helemaal glad. Verhit de melk. Voeg melk, ei en cacao bij het mengsel en mix nog eens door. Giet in bokaal en laat afkoelen.

De choco kan gemakkelijk een maand bewaard worden maar STEEDS IN DE KOELKAST.

We zijn klaar met verticuteren…

Alles bijeen heeft het meer dan 2 weken geduurd:

Mosverdelger strooien, wachten tot alles “goed zwart ziet” en als dan het weer een beetje meezit : verticuteren.

Hele bergen mos zijn eruit gekomen. Ik snap niet waarom er een opvangzak bij de machine geleverd wordt, want je kan geen meter rijden zonder dat hij vol is.

Wij doen het bijgevolg zonder zak.

Eentje rijdt, de ander verzamelt.

Met de hark dus.

Herman verzuchtte dat we toch wel een grote hof hebben.

Ja, dat weet je pas echt als er zo’n werk moet worden uitgevoerd.

Gelukkig moet het maar eens per jaar gebeuren.

Inmiddels zijn we tweemaal met een volle auto moszakken naar het kringlooppark gereden.

Nu nog wachten om te “kalken”, want het strooisel is te vochtig om gemakkelijk uit te strooien. 

Maar het is geen inbeelding : ons gazonneke is van contentement al diepgroen aan het worden. 

Mijn ouders, beiden 82 jaar, maken nog graag een uitstapje per auto.

Vake draait er zelfs zijn hand niet voor om, om deze zomer nog een autovakantie naar Normandië te maken.

’s Avonds laat rijden doet hij echter niet zo graag meer, dus komen ze tegenwoordig meestal in de namiddag naar ons, we eten samen en ze vertrekken om op tijd thuis te zijn voor “Thuis”.

Ze leven allebei enorm mee met deze “Eén-soap”.

Het bespreken van het wel en wee van Frank, Simonneke en Co. maakt dan ook telkens een groot part van onze gesprekken uit.

Vake houdt zich stoer en doet alsof het hem minder aangaat, maar ons Moeke …oei-oei…

Het lijkt alsof het haar eigen familie is en ze kan zich daar met een verbluffende vurigheid instorten, desgewenst voor ùren.

Dikwijls laat ons vader zich dan toch ook verleiden om met evenveel passie de voorbije en toekomstige verwikkelingen te commentariëren.

Ik ben vaak stomverbaasd, hoe zij zich nog over van alles en nog wat kunnen opwinden : politiek, sport, tv, ook over hun betrokkenheid bij alles wat er in hun zeer grote kennissenkring leeft….en de laatste jaren helaas ook steeds meer sterft.

De voorbije 2 weken waren ze naar negen begrafenissen geweest.

Ik zou er kapot van zijn. Dat zijn ze soms zelf ook wel, maar ze vinden dat ze elk van hun kennissen evenvéél respect moeten betonen, ook al valt het hen zwaar.

Vader is een zeer kwieke vent, moeder een zeer bezig, in alles geinteresseerd, maar fysiek uiterst kwetsbaar vrouwtje. Ze is sedert haar kindertijd ook slechthorend en kan omwille van haar hoorapparaat geen GSM gebruiken, want die geeft een afgrijselijke fluittoon bij haar.

Met moeke kan je dus geen gesprek via een mobieltje voeren, dat toestel is steeds in vaders handen.

Ik vind al langer dat ze toch eigenlijk een berichtje zou moeten kunnen versturen en lezen, om in nood én in pleziergevallen haar mannetje te staan.

Dus heb ik hen vorige week leren sms-sen, heel rustig, stap voor stap, want ook vake kon er nog niet mee overweg.

Sedertdien heb ik al 10 berichtjes van hen ontvangen: 7 per-ongeluk-lege(ja, dat is leergeld betalen, denk ik) en 3 met een échte boodschap erop !

Het lijkt erop dat ze het leuk beginnen te vinden.

Ik zit hierover te glimmen van plezier terwijl ik dit schrijf.