|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Afgrijselijk lelijk soms, maar ook betoverend mooi, zo vond ik onze hoofdstad gisteren. En daartussen lagen ook nog eens alle mogelijke gradaties.
We waren er al om 10 uur s morgens en dat is ideaal op zon zomerse zondag als gisteren. Verkeer was er de hele voormiddag nauwelijks, we betrapten ons erop dat we vaak midden op straat liepen.
Door ons ontdekt het is te zeggen : het is er al bijna 250 jaar, maar wij waren er nooit eerder geweest- : het Martelaarsplein, met de zetel van de Vlaamse minister-president aan één korte zijde van dit groot rechthoekig plein, de andere zijden alle bebouwd met witte classicistische gebouwen en 3 gedenktekens op het stille, gekasseide plein. De gebouwen hebben jaren staan verkommeren, maar het grootste gedeelte is nu gerestaureerd en ademt een indrukwekkende sfeer.
Verdere bijzondere ontdekkingen waren :
-Op de binnenkoer van een restaurant het enige stukje dat er bovengronds nog van de Zenne in Brussel te zien is en veel leven stroomde er precies niet meer door, maar t was wel uniek, natuurlijk.
-Het museum van het beeldverhaal, gehuisvest in een voormalig warenhuis, ontworpen door Horta. We bezochten het museum zelf niet, maar konden toch een kijkje in de prachtige hal nemen.
-Het 360° panorama over de stad, vanop de dakverdieping van Parking 58.
Tegen twee uur hadden we tien kilometer in de benen en een gebraden kiekske in onze buik. Toen werd het tijd om naar Anderlecht af te zakken voor het Dansjuweel een wedstrijd waar de ambassadeurs van Vlaamse folklore uitgekozen worden.
Voor Herman was dit een aangename verplichting en ik ging met plezier mee kijken.
En het was de moeite waard! De tijd dat Vlaamse volksdans handje-klap en voetje-stap was, lag voor de aanwezige groepen in een zeer ver verleden. Wij kregen van elke groep een spektakel van 25 minuten te zien, een suite van goed uitgevoerde dansen meestal met een live orkestje erbij, soms doorspekt met zang en vaak goed geacteerd.
De Wilrijkse groep De Kegelaar, waarvoor wij gingen supporteren, werd héél verdiend een van de drie ambassadeurs en och, misschien ben ik wel een beetje chauvinistisch, maar ik vond ze écht de beste, lang voordat de jury haar uitspraak had gedaan.
Tot mijn groot plezier kregen we tot slot een gastoptreden van de Nederlandse groep Piet Hein, die ik twee jaar geleden in Letland enkele keren had zien dansen. Dé perfecte mix van volksdans, moderne dans en theater, begeleid door uitstekende folk-muzikanten.
Als we na afloop in de inkomhal nog met iemand staan te praten, zien we 2 dansers van de Piet Hein-groep verscheidene keren met pak en zak heen en weer lopen. Als ik vraag of ze nog veel moeten inladen, zeggen ze dat ze niet meer weten waar hun auto geparkeerd staat : aan de voor-of achteringang van het centrum, vandaar al dat over en weer geloop...
Herman neemt de jongeman mee in onze auto om in de omliggende straten te gaan zoeken, terwijl ik bij Claudia en de pakken blijf wachten. Ondertussen is het helemaal donker en het stel moet nog naar Nijmegen! Alle andere Nederlandse dansers zijn al vertrokken.
De mannen blijven lang weg en het loopt al naar negen uur als Claudia er ineens aan denkt, dat iemand van de groep weet waar zij geparkeerd stonden, gelukkig heeft ze diens telefoonnummer in haar GSM zitten en oef! ...de man kan een juiste beschrijving geven van waar hun auto staat : niet zo ver van de achterkant van het theater natuurlijk!
Dus bel ik Herman op, dat ze mogen stoppen met zoeken en terugkeren.
De dansers zien nogal op tegen de terugweg, omdat ze s morgens al erg verkeerd hadden gereden, dus stellen we voor dat ze ons zullen volgen : over Antwerpen moeten we immers allebei. Snel-snel wordt alles ingeladen, in de vlucht bedankt en dan wèg! want het is laat en ze hebben nog een heel eind rijden voor de boeg.
We geraken Anderlecht goed uit en ook op de ring rond Brussel zie ik hen voortdurend achter ons hangen en dezelfde manoeuvers uitvoeren. Maar hier is het ondanks de zondag en het late uur toch erg druk en als we de afrit voor Antwerpen nemen komt er ineens een bus tussen, we zijn ze kwijt!
O, wat erg! Ik hoop maar dat ze nog gezien hebben dat we afsloegen...verderop zijn de aanduidingen gemakkelijk te volgen.
Ik blijf naar hen uitkijken tot we thuis zijn en lig er de hele nacht van te woelen...
Alleen de voornaam van het meisje had ik toevallig gehoord, we konden onderweg dus ook niet bellen om te vragen waar ze zich bevonden.
Vanmorgen heb ik de website van de groep opgezocht en er een berichtje opgezet met de vraag of ze veilig zijn aangekomen.
|
