xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> Omdat mijn blogje gisteren jarig was, vandaag een korte overpeinzing...
Dankzij mijn liefste vriendin Bojako, wier blog ik al een poos volgde én dankzij haar aansporingen, ben ik er ook aan begonnen.
In het begin was ik een beetje bang...de schrik om de eerste keer jouw eigen schrijfsels te zien verschijnen waar iedereen die maar wil ze kan lezen, weet je wel...
Dan die andere schrik : is er wel iemand die ze leest ?
Het wachten tot Bojako me zou vinden en herkennen, was heel spannend, elke dag verwachtte ik een reactie van haar. Ik had haar niet verwittigd dat ik er eveneens aan begonnen was. Ik moet zeggen dat het een poosje geduurd heeft voor ze me ontdekte. k Heb haar tenslotte zelf een zetje moeten geven. Ze zei nog iets van :Wie begint er nu in deze drukke periode aan een blog, geen wonder dat ik het niet had opgemerkt, terwijl ik toch altijd de nieuwkomers eens bekijk.
Allez, ik moet toegeven : zo cru heeft ze het niet gesteld, maar dat was ongeveer wat ze bedoelde.
En stilaan werd het blogschrijven een plezier, een passie bijna : het schrijven, het nalezen, beetje oppolijsten, vol verwachting uitkijken naar reacties en daar zéér veel deugd van hebben.
Ik leerde hier mensen leren kennen, die ik anders nooit had gekend, een vaste kern van mensen die, hoe verschillend ook, één gemeenschappelijke eigenschap hebben : het zijn mensen van goede wil.
Dat ik via het internet vrienden zou krijgen had ik nooit durven denken of hopen, maar toch is dat gebeurd. Criticasters zullen misschien zeggen dat die vriendschap oppervlakkig is en nooit op de proef wordt gesteld.
t Is mogelijk, maar toch denk ik dat de kern van mensen die elkaars blog over en weer blijven bezoeken elkaar vrij goed kennen, misschien zelfs beter dan iemand die al jaren op een andere manier een kennis is.
Ik wil er niet over piekeren en stort mij met plezier verder in het bloggen en alle deugddoende contacten die het met zich meebrengt.
Op dus, naar een tweede jaargang!
|