We zien onze kleine Dario met sprongen groeien, het was alweer twee weken geleden.
Drie maanden oud is hij nu, een stevig en alert baasje, maar toch ook heel rustig.
Het is zalig om hem in je armen te houden, de verzorging zit er voor ons nog niet in en stiekem ben ik wel een beetje jaloers op vriendinnen die het babysitten bijna dagelijks meemaken, maar we weten dat die tijd er nog wel aankomt.
Ik had die dag potdorie nog een ervaring die ik zelfs met mijn eigen zoontjes niet had meegemaakt.
Onze kinderen zijn met flesvoeding opgegroeid en Dariootje is een borstkindje...
Dat liet hij dan ook goed merken toen hij zondag in mijn armen lag en gretig zijn snoetje naar mijn borst draaide, zijn handjes in mijn bloes graaiden en duidelijk aangaf wat hij wenste. Ik heb hem dan met spijt in mijn hart maar gauw op zijn mamas schoot gelegd.
Het is niets nieuws : ik ga ermee slapen en ik sta ermee op.
Shirley Valentijn zit onder mijn vel en ik mag ze niet laten ontsnappen.
Zelfs wanneer ik s nachts wakker word, springen de flarden tekst onmiddellijk naar voren.
Op mijn -zo goed als dagelijkse- wandeling repeteer ik haar woorden...het hele stuk, anderhalf uur.
Dat doe ik luidop en ga over in gedachten wanneer ik een andere wandelaar bespeur.
Het gebeurt soms dat er toch onverwacht iemand om een hoek komt en ik te laat overschakel, de mensen bekijken me dan wat vreemd, ze veronderstellen waarschijnlijk dat ik iemand uit de psychiatrische inrichting in onze buurt ben...
Gisteren is Herman mee gaan wandelen, als alibi, de schat! Hij, heel de tijd stilzwijgend, ik : voortdurend pratend en gesticulerend. Passanten moeten medelijden met hem hebben gehad, maar het zal er toch minder raar hebben uitgezien dan een vrouw die de hele tijd in haar eentje loopt te praten.
Buiten het huishouden en familiale bezigheden schiet er dus geen tijd over om te bloggen...t is van : vlug-vlug mijn e-mails nazien en soms een vluchtige blik op de andere blogs en een tikje schuldgevoel omdat ik er niet langer kan blijven hangen en wat commentaar geven.
Nog 10 dagen...
Als je slechts tweemaal per dag je tekst wilt herhalen ben je daar al drie uur mee bezig.
Nooit gedacht dat het zoveel meer verantwoordelijkheid zou vragen dan dialogen.
In een toneelstuk met grote bezetting is de tegenspeler jouw aangever en vice versa, wat soms onzekerheid kan opleveren, maar er is een wisselwerking.
Nu kan ik enkel en alleen op mezelf vertrouwen en uiteraard gaat het qua hoeveelheid ook om méér geheugenwerk dan in een ander stuk.
Maar ik hou van Shirley, dat maakt het gemakkelijker.
Langs de andere kant ... ik hou er zoveel van, dat ik het absoluut niet wil verknoeien, wat extra druk meebrengt.
En ja, ze zal onvermijdelijk ook een Paz-kantje krijgen.
Ik heb één vurige hoop : dat wie komt kijken een échte Shirley Valentijn ziet, ook al is ze verschillend van eerdere versies.
Spannend....want er zijn onovertrefbare vertolkingen bij. Dat maakt het allemaal nogal pretentieus om het zelf te willen spelen, ik ben me daar zeer van bewust.
Monoloog van Willy Russell 15-16 december 2006 om 20.15 u
Niemand had ooit gedacht dat ze de moed, het lef, of de lingerie zou hebben... Shirley Valentijn, een huisvrouw van middelbare leeftijd, vraagt zich af wat er met haar leven gebeurd is. Ze vergelijkt gebeurtenissen van haar oude leven met haar huidige leven en voelt dat ze in een sleur zit. Wanneer haar beste vriendin een reis voor twee naar Griekenland boekt, begint ze haar wereld en zichzelf in een heel ander daglicht te zien. Wie de affiche groter wil bekijken, hoeft ze maar aan te klikken. Zo goed als alle nuttige gegevens staan erop vermeld.
Hoewel serieus met plankenkoorts kampend, moet ik toch zeggen dat het me bijzonder veel plezier zou doen om enkele blogmaatjes tussen het publiek te zien zitten. Ik ga mijn uiterste best doen om jullie een aangename avond te bezorgen.
Wie hier al eerder kwam lezen weet dat het om een monoloog gaat, die me zeer na aan het hart ligt. Het is het verhaal van een heel gewone, niet meer zo jonge vrouw, met talrijke anekdotes die vaak grappig en ontroerend zijn .
Gisterenavond met Herman mee tot aan het Metropolis-complex, waar hij vergadering had en ik de bus naar Wilrijk nam voor de toneelrepetitie.
Het was de eerste keer dat ik deze buslijn gebruikte, buiten de chauffeur en mezelf zaten er nog twee mannen in.
Zeelieden, dacht ik. Ze hadden elk een reistas naast zich staan, zagen er op een of andere manier onbelgisch uit en vermits deze bus vanuit het havengebied kwam, leek me dat een redelijke veronderstelling.
En plots moest ik aan Ingridje denken...
1958... We verhuisden van Moretusburg naar een nieuwbouwwijk in Edegem.
Er was nauwelijks een huis in deze nieuwe buurt waar geen jonge kinderen woonden.
Omdat ons gezin de meeste kinderen telde, was dat de grote aantrekkingspool van de straat.
Veel enige kinderen uit de andere huizen hebben in onze tuin mee tenten gebouwd, in de zandbak en op de schommel gezeten, ze vonden bij ons altijd wel een leeftijdsgenoot en speelkameraadje. Het waren meestal meisjes die kwamen spelen, omdat de drie oudsten bij ons ook meisjes waren, vermoed ik.
De jongetjes kwamen later pas.
Soms speelden we zelfgemaakte toneelstukjes, korte dingetjes waarvoor ik meestal het simpele scenario leverde. Enkelen speelden toneel en natuurlijk waren er ook steeds wel één of meer toeschouwers.
Ingridje, overbuur en enig kind van een 1ste stuurman, was te jong om mee te spelen, maar zat steevast in ons publiek.
In onze ogen was Ingridje een rijk kind, ze had een eigen kamer, helemaal voor haar alleen! In die kamer hingen vaantjes van alle plaatsen waar haar papa met zijn schip was geweest, zij had allerlei buitenlandse spulletjes en popjes en snufjes die ons fantastisch leken.
Van de zichtkaarten die hij haar van overal ter wereld stuurde, deelde ze gul een deel aan ons uit. Vanuit Amerika waren er soms heel speciale vormen bij en grote, en extra lange panoramische....die deden mij altijd wegdromen om ooit die plaatsen te kunnen bezoeken.
Ik moet een jaar of tien, elf geweest zijn toen we weer een van onze toneelopvoeringen deden tussen de oude draperieën aan de waslijn. Ingridje, zes jaar, was ons publiek. Ze zat op het grondzeil(ook een oude draperie) van ons theater.
Ik had een prachtige afscheidsscène in ons stuk ingelast, compleet met wuivende witte zakdoeken.
Het stuk was afgelopen en Ingridje applaudisseerde hartstochtelijk terwijl ze luid snikte en de tranen over haar wangen rolden. Wij dachten dat wij buitengewoon toneel speelden!
Natuurlijk vonden wij Ingridje toch ook wel een beetje een rare, met die heftige reactie.
Het intrigeerde ons... en bij onze eerstvolgende toneelproducties zorgde ik er steevast voor dat er minstens één scène met wuivende zakdoeken bij zat.
Het was pure nieuwsgierigheid van onze kant, maar het werkte elke keer : onze zakdoeken kwamen nauwelijks tevoorschijn, of Ingridje sloeg aan het huilen.
Veel later begreep ik pas, dat Ingridje waarschijnlijk bij elk vertrek van haar papa lang met haar zakdoekje vanaf de kade heeft staan zwaaien.
Zij bleef naar onze toneeltjes terugkomen, waarin wij met onze zwaai-scènes, ongewild wreed, haar verdriet telkens opnieuw hebben opgeroepen.
Als ik haar ooit terugzie, zeg ik dat het me onnoemelijk spijt.
Twaalf jaar geleden kochten wij een jonge tweedehands Mercedes, waarmee we tot onze grote voldoening en weinig kosten zon 300.000 kilometer hebben afgerotst.
Met het oog op Hermans pensioen vervingen we die robuuste maar oudere wagen vorig jaar door een praktische Ford Focus, die zalig comfort!- ook over airco beschikt. Ons oud groen juweel, dat bijlange nog niet versleten is, mag zoon Jan sedertdien het zijne noemen.
De Mercedes-garagist die onze wagen destijds leverde en onderhield, heeft zijn garage inmiddels verkocht, maar daarvan waren wij nog niet op de hoogte.
Tot op een vroege ochtend enkele weken geleden de telefoon ging, die ik slaapdronken opnam. Half versuft hoorde ik onze vroegere garagist vragen of ik wel mevrouw D. van de groene mercedes was, de rest ontging mij een beetje, maar ik maakte al direct de logische veronderstelling dat de mens zich vergist had en dat hij waarschijnlijk de andere D(naamgenoot maar geen familie) uit onze gemeente moest hebben die bij hem eenzelfde wagen in onderhoud had.
Na wat over-en-weer gepraat, geraakte ik uiteindelijk toch goed wakker en bleek dat hij inderdaad bij ons moest zijn en nee, het ging niet om de auto.
Sedert de verkoop van zijn zaak had hij zich hartstochtelijk gestort op één van zijn hobbys : het filmen. Hij vroeg me of ik een rol in een kortfilmpje wou spelen, voor een collega uit zijn filmclub, wat ondertussen zon maand geleden gebeurd is. Tijdens die opnames kwam de vraag of ik de commentaar wou inspreken voor een natuurfilm die hijzelf aan het maken was.
Gisteren is hij hier thuis de dvd komen tonen en het is wondermooi!
Eerlijk : ik zag zelden zulke betoverende natuurbeelden, de meeste dan nog wel uit zijn eigen tuin : beelden van planten, insecten, vogels, waarvoor hij uren geduld heeft moeten oefenen, bovendien magnifiek in beeld gebracht...Daar moet hij vast en zeker prijzen mee winnen! Onze gewezen garagist is een kunstenaar.
En daar mag ik dan mijn stem voor lenen, ik voel me vereerd.
Zondagmorgen zijn de opnames, ik moet nog oefenen op de timing van tekst bij de beelden.
Het worden drukke tijden voor mijn stem, ik zal ze maar goed verzorgen.
Mijn Brazilaans avontuur is helaas achter de rug, maar ik kan het niet laten om het toch nog wat te rekken.
Het geplande etentje van gisteren kreeg daarom een Braziliaanse toets : voor aperitief tot dessert heb ik nieuwe recepten gezocht, die samen een heerlijk geslaagd menu hebben gevormd.
Traditioneel vergeet ik ergens toch altijd een kleinigheid, onze etentjes thuis bestaan niet zonder deze vergetelheidjes!
En deze keer dacht ik nog wel dat mijn planning perfect was....Zoals gewoonlijk had ik de lijst van dingen te doen, op het witbord in de keuken geschreven. Ik wis dan af wat er al gebeurd is.
Het huis was tiptop.
De tafel was origineel gedekt.
De mise-en placein de keuken was onberispelijk, al zeg ik het zelf ; er kón dus eigenlijk niets misgaan. Dat deed het ook niet...alleen : voor de versiering van het dessert had ik aan het eind van het aanrecht nog een kommetje met enkele framboosjes staan en de laatste bruikbare citroenmelisseblaadjes uit de tuin, puur voor het kleurige gezicht en die ontdekte ik pas toen we de opruim van de feestelijkheden deden.
Ik begin er nu echt van overtuigd te geraken dat een etentje ten onzent pas echt geslaagd kan genoemd worden als die éne voorwaarde vervuld is :
Dat ik er zeker van ben dat alles in orde is, maar dat achteraf toch steeds weer blijkt dat ik dat ene detail vergat.
En jawel : we hadden een zeer genoeglijke avond met onze vrienden. Niemand heeft iets gemist.
Niet te geloven : hij heeft het gedrocht gerepareerd.
Majoor Kenwood heeft dus zijn vaste plaats op ons aanrecht weer ingenomen.
En ik die dacht om daar zon Senseo-apparaat te plaatsen, zal mijn plan moeten opgeven.
Maar ja, ik kan nu wel opnieuw mixen, kloppen, kneden... en permanente oorbeschadiging oplopen, want dat ding heeft alzeleven een ondraaglijk gedreun ten gehore gegeven.
Al-met-al toch weer goeie punten voor Herman!
Mocht er nog iemand wakker liggen over wat er nu eigenlijk met dat badkamermeubel gebeurd is : op e-bay werd er tot meer dan het dubbele van de inzetprijs geboden en daar zijn we dus wèl mooi vanaf geraakt.
De opbrengst werd gedeeld met zus Greet, die eveneens heel content was.
Het menu voor zaterdag a.s. werd goedgekeurd door de proefkonijnen, dat zit dus ook al snor.
Gisterenavond eerste repetitie voor Shirley Valentijn gehad en het begint weer ongelooflijk fijn te kriebelen.
Jongens toch, wat doe ik dit graag! Dat de samenwerking met regisseur Wim goed zal lopen, is duidelijk.
Mijn norm voor een goed regisseur is :
dat hij of zij mij mijn personage op een andere manier kan laten benaderen dan wat ik er alleen zou uitgehaald hebben. Wim beschikt over dat talent en ik voel dat het klopt, wanneer ik door hem andere invalshoeken, andere motiveringen moet gebruiken om mijn personage waar te maken. Ik wil hier niet al te technisch gaan doen, alleen nog maar even zeggen hoezeer ik geniet van dit soort werk, het gepeuter, het analyseren, het zoeken naar de innerlijke monoloog en dan voelen dat het ineens klikt...dat is fantastisch. Lieve Heerken, laat mij spelen!
Dat wordt het dus voor vandaag : een blogske van niks, wegens druk-druk-druk! Nog zoveel in te halen van was, strijk, poets en opruim... Bovendien gisterenavond al eerste lezing van het toneelstuk dat we in april gaan spelen en vanavond repetitie voor Shirley Valentijn, waarvoor ik in de loop van de dag de hele tijd loop te memoriseren.
Volgend weekend krijgen we gasten aan tafel en het moet een echt feestelijk menuutje worden. Ik wil iets nieuws proberen, maar dat moet eerst uitgetest worden op mijn favoriete en zeer gewillige proefkonijn, Waarmee ik dus mijn Herman bedoel. De proeverij gaat vandaag nog door. We gaan samen shoppen voor het proefetentje en onderweg geef ik luidop van katoen (met mijn toneelrol, wel te verstaan). Da's al twee vliegen in één klap. Nu sla ik aan het kokkerellen, anders geraak ik nooit op tijd in Wilrijk vanavond.
Nog steeds een beetje wiebelig, moesten we toch redelijk vroeg op vanmorgen. Om 10 uur was er een gedenkmis voor mijn broer die 3 jaar geleden stierf.
Overmorgen zou het Jans 46ste verjaardag zijn. Dus moesten wij naar Edegem. Nadien nog een koffietje bij mijn ouders gaan drinken en terug naar huis.
Buiten nog een kleine wandeling, wat videos bekijken en fotos op mijn blog plaatsen, werd het een zeer kalm dagje.
Een berichtje van vriendin Tineke zette me aan het denken, zij heeft jaren geleden namelijk een jaar als verpleegkundige gewerkt in een Braziliaans tehuis voor dakloze weduwen en kinderen.
Ik was hier slechts op vakantie en besef heel goed dat ik in mijn verslagjes alleen een soort van goed-nieuws-show heb gebracht. Er is zeker een keerzijde aan de medaille : hoe paradijselijk het daar ook mag lijken, ik besef dat er bij velen armoede heerst. Iets waar ik op mijn eentje niets kan veranderen, maar wat me af en toe toch een onbehaaglijk gevoel gaf : daar als ogenschijnlijk rijke europeaan op vakantie komen...
Geen wonder dat we geregeld door bedelaars en verkopers werden aangeklampt.
Meer ervaren reizigers vertelden me dat ik het er in Afrika dan nog veel moeilijker mee zou hebben, bedelaars zijn er nog veel opdringeriger, dat kan je als enkeling niet oplossen. Maar toch bezorgt het me een soort van schuldgevoel.
Ik sus mijn geweten een beetje als ik denk aan de souvenirs die ik op de artisanale markt kocht en dat met het geld dat ik ervoor betaalde, die mensen toch wat gesteund werden.
Mijn lieve schat heeft hier thuis niet stilgezeten : de laatste ramen (we wilden ze pas in het voorjaar een nieuw kleurtje geven) zijn geschilderd, evenals een oud kastje op het terras. En de meubels van de slaapkamer staan ook terug op hun normale plaats, we hadden namelijk een vochtige muur, die nu behandeld is. Voor mijn vertrek stonden de meubels nog een meter van de wand af. Alles is nu terug in orde en dat was een zeer aangename verrassing.
Minpuntje : heb ik toch wel een verkoudheid opgedaan zeker!
Nog een voormiddag aan het strand doorgebracht en dan gaat de crew rusten, want vannacht moet er gewerkt worden.
Ik ga naar de supermarkt om eten te kopen voor tijdens de vlucht : bemanning en partners moeten daar namelijk zelf voor zorgen. Dus breng ik 2 lasagnes mee om in te oven te zetten en broodjes, boter, salami, smeerkaas en fruityoghurtjes mee voor Wout en mezelf. Natuurlijk koop ik cachaça (soort witte rum) en limoenen om thuis op een caipirinha te tracteren.
Wanneer ik op de terugweg van de supermarkt Brigitte en Dirk tegenkom vraagt ze of ik samen met haar en Nicole nog naar het marktje wil gaan, terwijl de piloten gaan slapen. Dat trekt me wel aan, ik dacht anders al om vier uur in de bar te gaan zitten studeren, dit is wel een aangenamer tijdverdrijf.
We doorsnuffelen alle kraampjes zeer grondig en nemen nog wat cadeautjes mee voor de thuisblijvers. Dan gaan de anderen naar hun kamer, ik trek met mijn toneelrol naar de bar, maar van studeren komt er niet veel meer, Sabrina en Francis komen er nog even bijzitten voor een babbel en nadien is er alweer zoveel te kijken...
Tegen halftien ga ik naar boven om de laatste kleinigheden in te pakken en me om te kleden : terug warmere kledij, die nauwelijks te verdragen is. Het zal varen : zon 30 graden kouder...
Het busje dat ons tijdig naar de luchthaven moet brengen is een half uur overtijd! De zenuwen gieren de bemanning door het lijf... het zou nogal straf zijn : een week vakantie en dan te laat op het werk...Hoewel hier alleen de busverhuurder in fout is want er was tijdig vervoer besteld. Op de koop toe is het oponthoud in de luchthaven ook niet te onderschatten, erg efficiënt schijnt er niet gewerkt te worden.
Gelukkig komen we nèt op tijd aan de gate, wanneer het toestel vanuit Chili geland is en de minister en zijn gevolg uitstappen. Het was spannend, maar het leek alsof wij daar al ruim op tijd met zijn allen stonden te wachten!
Om half één s nachts stijgen we op. Wout moet pas vanaf Cabo Verde vliegen en probeert nog enkele uurtjes te slapen. Languit over 4 zetels, onder een dekentje en met een tentje over de rugleuning, midden tussen de andere passagiers, zo gaat dat ... Ik vind het een beetje vreemd dat er voor de piloten geen echt bed op een rustiger plaatsje voorzien wordt.
Alle rijen van 4 zetels zijn nu door slapers ingenomen, ik wou dat ik ook zon rij had, maar degenen die al van Chili meereizen hadden natuurlijk de eerste keus. Ik probeer mij een beetje te installeren op 2 zetels, later, als Wout wakker is, troont hij me mee naar de allerlaatste rij : 3 zetels vrij : Joepie! Ik slaap een uur en voel me toch min of meer verkwikt.Met de Chef Cabine gaat het niet zo goed, hij was al de hele tijd in Recife niet te best en nu, halfweg de reis, gaat het mis. Er is een dokter aan boord die hem een spuitje geeft, de ambulance moet klaarstaan bij het landen om hem meteen naar het ziekenhuis te brengen.
Na 11 uur reizen komen we aan, nog wat papierwerk afhandelen en dan rijden we naar Wout thuis, waar Frauke, Dario en Herman al op ons wachten.
Thuiskomen en zo verwelkomd worden... het heeft toch ook iets.
Vandaag met het gehuurde busje en de onvermijdelijke Davi naar het noorden, Porto de Galinhas, een uur rijden vanuit Recife. De plaatsnaam betekent Haven van de kippen. Volgens Davi kwamen hier de negerslaven aan per schip en die werden kippen genoemd. Overal in het dorp zie je dan ook afbeeldingen van kippen. Her en der staan houten beschilderde beelden van grote grappige kippen in felle kleuren, stuk voor stuk heel verschillend. Porto de Galinhas is een dorpje aan een mooie baai met een zeer breed strand. Er liggen nogal wat vissersboten. We installeren ons onder de parasols en onmiddellijk schieten de verkopers op ons toe met vis, kreeft, noten, zonnebrillen en hoeden, bikinis, hotdogs, ijs, tatoeërders ., ze vormen werkelijk een kring rond onze groep met hun karretjes, maar zijn gelukkig niet echt opdringerig als je laat blijken dat je niet geinteresseerd bent. Wout en ik wandelen een heel eind langsheen het water, nadien ga ik een uurtje zwemmen. De stroming is hier veel minder sterk dan bij Recife of Forte Orange en al zwemmend repeteer ik mijn toneeltekst. De helft zit nu goed in mijn hoofd, de rest slechts met stukken en brokken, die nog aan elkaar moeten gebreid worden. Sommigen eten kreeft op het strand, maar Wout en ik verkiezen het restaurantje om wat comfortabeler te kunnen eten dan in de lage strandzetels. Er wordt een grote rode vis voor ons gegrild, die opgediend wordt met rauwkost, friet en gekruide rijst. We wandelen het dorpje in om nog een souvenir op de kop te tikken; dit is echt een heel schilderachtig plaatsje, allemaal kleine huisjes, houten balkons, muzikanten op een terras Tegen vijf uur, de zon begint snel te zakken, gaan we er nog ene drinken op het terras van ons restaurant, waar de rest van de groep ook naartoe komt. Het brede strand is ondertussen zogoed als helemaal door de golven overspoeld. Een tankwagen stopt voor het restaurant om drinkwater te brengen, mensen komen met jerrycans en grote vaten toegelopen. Ik schik me rot wanneerik 2 kleine jongetjes van hoogstens acht jaar oud, tussen de wielen van de tankwagen zie hurken. De wagen vertrekt, waarop die kleintjes in een wip wegspringen vantussen die reusachtige wielen. Ze hollen achter de tankwagen aan en ik ben er zo goed als zeker van dat ze dit levensgevaarlijke spelletje bij de volgende stopplaats zullen herhalen. We blijven nog een hele poos babbelen en lachen met de fratsen van Scifo, die weer bijzonder goed in vorm is. Terug naar het hotel dan, waar ik mijn plakkerig zeewater-haar nog maar eens was en er een halve fles conditioner overgooi, want het is door zeewater en hevige zon zo droog en stroef, dat ik het vanmorgen zelfs niet kon doorborstelen. Op de kamer krijgen we telefoon van Dirk, dat er toch nog cal-bar vanavond is, maar ik zit al in badjas en met mijn natte haren los, ik zalde collegas onderling maar laten feesten., kan ik nog even mails checken en dit blog aanvullen. Morgenavond om kwart over tien verlaten we het hotel, het vertrek naar België zou rond kwart voor twaalf zijn en als alles meezit komen we vrijdag omstreeks drie uur s namiddags aan. Ik maakte een heleboel fotos vandaag, maar kan ze nog niet plaatsen, dat wordt iets voor thuis. Ik hoor dat ze in de cal-bar (is in de kamer vlak boven de onze) nog duchtig aan het vieren zijn. Morgen overdag zal de crew moeten rusten, want de volgende nacht wordt het werken voor hen.
Dit wou ik nog even laten weten : ik kan deze week niet al mijn favoriete blogs komen bekijken of erop reageren. Het bloggen op zich gaat vrij moeizaam en zeer traag en ik wil uit elk moment hier in Brazilie zoveel mogelijk halen. Volgende week zien jullie me hopelijk terug wat meer verschijnen op jullie eigen stekje. De reacties doen me heel veel plezier, dank daarvoor en ik hoop dat jullie toch blijven komen kijken en schrijven, ik haal mijn achterstand straks wel in. Dikke kus,
Vandaag een rustig dagje. We konden wat langer slapen en dat deed wel deugd, want ondanks het geringe tijdsverschil van 4 uur, voelde iedereen zich gisterenavond behoorlijk moe het kan ook van al dat lachen geweest zijn. Terwijl de crew aan het strand zit, trek ik opnieuw naar het zwembad van het hotel waar het weer bijzonder rustig is, er zitten slechts drie mensen. Ik kan dus ongestoord aan mijn toneelrol studeren en af en toe een duikje doen om af te koelen. Om drie uur vertrek ik met Wout naar het shopping center. Alles hangt hier al vol kerstversiering en mensen doen er al inkopen voor. Ook in de restaurants waar we afgelopen dagen aten, stond al een kerstboom. Ik wil wat voor de thuisblijvers kopen, maar hoe groot deze mall ook is, het blijft moeilijk om een geschikt cadeautje voor iedereen te vinden. Ik vind wel iets goed voor Herman en hopelijk is ook Dries tevreden met wat ik voor hem meebreng. Nee, ik zeg nog niet wat, want die gasten lezen mijn blog ook en het moet nog even een verrassing blijven. Voor Jan ga ik donderdag op jacht, wat het wordt staat ook al vast, maar dan iets vinden voor Frauke en de kindjes Babykleding is hier echt zeer ouderwets en de grotere kinderkleding is behalve zeer zomers ook niet echt wat je bij ons een kind zou aantrekken : veel glittertjes en frul, dus stap ik maar af van het idee om hier iets voor de kleintjes te kopen, misschien vind ik voor Jade nog wel een speelgoedsouvenir, maar dan liefst toch iets typisch. Ik keek naar handtassen en juweeltjes, maar telkens wanneer ik dacht Aah! Leuke tas, zat er weer een satijnen strik op, of pailletten, niet echt Fraukes stijl. Lieve Frauke, zullen we samen in Antwerpen maar eens gaan shoppen? Vanavond geen cal-bar. Wout en ik hebben in een steakhouse in de shopping een buffetschotel genomen : je schept aan het buffet wat je wilt eten op je bord, dat wordt gewogen en er wordt per gewicht afgerekend. Het was lekker en voor een keer aten we eens wat vroeger op de avond. Wout ging wat vroeger terug naar de kamer om met zijn vrouwtje te chatten, terwijl ik nog een koffie bleef drinken. Op je eentje het verkeer inde straten van Recife trotseren is een gevaarlijke onderneming. Iedereen doet hier wat hij wil, verkeerslichten worden vaak straal genegeerd, de alom tegenwoordige politie fluit schril bij het zien van een overtreding en daar blijft het ook bij. Als voetganger tel je al helemaalniet mee. Een zebrapad is precies een ongekende diersoort, je hebt twee paar ogen nodig en moet een spurtje inzetten als je de kans krijgt om even aan de overkant te geraken. De trottoirs liggen er vaak zeer slecht bij, met losse stenen en hoge opstappen. Hoe de oude mensen en gehandicapten het hier doen, snap ik niet. Uiteindelijk nog heelhuids in het hotel aangekomen en daar met Wout en enkele collegas een caipirinha gedronken aan de hotelbar (soort rum met stukken limoen, rietsuiker en veel ijs). Lekker maar verraderlijk naar het schijnt. Die ene is me toch niet slecht bekomen. Terug op de kamer doet de internetverbinding het niet, het is iets algemeen zegt de receptie en ze weten niet wanneer het in orde komt. Als deze tekst op mijn blog staat, ist natuurlijk terug in orde. Morgen maken we weer een uitstap per bus, ditmaal naar het noorden. Vandaag hebben we geen fotos gemaakt, dus doe ik er nog eentje van gisteren bij.De foto wordt vergroot als je erop klikt.
Al maar een fotootje proberen te plaatsen, gisterenavond mijn hele tekst weggefloept, net voor ik hem wou plaatsen. AAAAh!! Ik hoop dat het seffens lukt.
Om negen uur vertrokken we met het gehuurde busje naar Olinda, een plaatsje, zon 10 km buiten Recife; door de Unesco beschermd.
Eens we de stad met al zijn wolkenkrabbers uit zijn, rijden we langs kleine huisjes in alle mogelijke pasteltinten, winkeltjes van een voorschoot groot, met als afsluitdeur een ijzeren hek en palmbomen, palmbomen Ook enkele uitgesproken krotten, afgedekt met plastic zeil e.d; heel armoedig en rommelig, maar steeds met bloemen en planten rond het huisje.
Olinda ligt in de heuvels aan aan blauwe baai, Davi, onze strandbarman heeft bij dit uitstapje bemiddeld en hij begeleidt ons ook de hele dag. We worden eerst bij een souvenirwinkeltje gedropt, waar ze hangmatten, houtsnijwerk en verder alle soorten snuisterijen die je in die winkeltjes kan vinden, verkopen. Wat later komt Ricardo, I- English-guide, ons vervoegen. Er is geen touw aan zijn rondleiding te knopen Tot Scifo en ik(degenen die spaans kennen, weliswaar geen Portugees, maar kom ) plots een woord verstaan Bij elk gebouw begint Ricardo met A bjoetie, waarop telkens een jaartal volgt. Ineens snappen we dat hij was built bedoelt. Geeft toe : het is niet direct voor de hand liggend. Vandaar is het maar een stap naar het vertalen van tsjoitsj en tsjaaipo naar church en chapel. We willen de mens niet belachelijk maken en leveren bovenmenselijke inspanningen om toch een beetje serieus te blijven, maar geregeld verdwijnt er iemand achter een hoekje om te staan schokken en gieren van het lachen, de tranen rollen over mijn wangen. Om het te camoufleren doe ik alsof ik het geweldig warm heb, wat niet gelogen is, hierboven is het 39°!. We bezoeken het Jezuietenseminarie en de bischoppelijke franciscanerkerk en klooster. Vanop de binnenkoer heb je een prachtig zicht over de baai.
Na de rondleiding rijden we naar Forte Orange, waar op het strand een oud Hollands fort (A bjoetie 1631) staat, daar stappen we per vijf in een speedbootje om naar een nog kleiner eilandje, Itamarca, te varen. En echt, dit is het eilandje van de vakantiefolders, dat soort eilandje waarvan je denkt dat ze het als een decor voor het paradijs hebben opgebouwd en dat eigenlijk niet bestaat. Maar jawel hoor : wit strand, enkele rieten parasols, een houten gebouwtje dat als bar dienst doet, palmbomen en een onwaarschijnlijk blauwe lucht. Als ik het water inga, voelt het warmer dan badwater Ik blijf er zon uur in dobberen, het is een echte ontspanningskuur. Aan de achterkant van het eilandje vind ik een baaitje waar robinson kon zijn aangespoeld. Brigitte, vrouw van piloot Dirk, installeert zich daar met mij en we blijven er gezellig liggen babbelen en zwemmen. Bij het stalletje had ik al een geperste ananas(geserveerd in de uitgeholde vrucht) gedronken, velen van de anderen eten er geroosterde kreeft met limoen, of gebakken agulhas(kleine visjes)maar ik heb geen behoefte om hier s middags te eten. Tegen vijf uur varen we terug, de speedboot botst zo hard op de golven dat ieders bovenkledij terug nat is, maar het blijft warm, dus erg is dat niet, alleen krijg je natuurlijk wel witte zoutkringen op je goed.
Terug met ons busje en stikkedonker als we in Recife aankomen. Onderweg weer tranen gelachen met de imitaties van de fantastische uitspraken van onze English guide. Ik amuseer me te pletter in dit gezelschap, waarvan ik de ouderdomsdeken ben, maar waar ik me toch ongelooflijk goed en aanvaard bij voel. Het zijn allemaal warme, vriendelijke en vrolijke mensen. Wat een ongelooflijk avontuur is dit toch, ik weet nog altijd niet goed wat me overkomt Deze avond eerst gaan aperitieven in de cal-bar, de kamer van een van de stewards, waarna we een restaurant opzoeken. We stappen weer drie kilometer over de promenade naar een steakhouse om picanha te gaan eten en komen voldaan maar met zere blarenvoeten terug tegen 0.30u in het hotel. Stewardess Brigitte (ja er zijn 2 vrouwen met die naam in de groep)had mijn blaren nog doorprikt, maar echt comfortabel loopt het nog niet. Maar zou ik daar nu over durven klagen??? Ik heb het er graag voor over.
Als ik s nachts nog mijn blog wil aanvullen, floept alles weg, net voor ik het wil toevoegen. AAah!!! te laat om nog te herbeginnen, het zal iets voor morgen zijn. .
De dag begon met graviola. Nooit eerder zo'n sapje geproefd. Er stond een afbeelding bij van een donkergroene vrucht, leek wat op avocado qua uitzicht, de smaak was vrij neutraal; De engelse benaming is "soursop". Weer wat geleerd! Dit is werkelijk een culinaire ontdekkingstocht. Na het ontbijt niet zoals de anderen naar het strand getrokken, maar met mijn toneeltekst naar het zwembad, waar het heerlijk rustig was - en bloedheet! Het werd een leer-en-smeer-voormiddag, maar mijn tekst begint er al goed in te geraken. Ben drie keer gaan zwemmen om wat af te koelen en daarna naar het strand getrokken, waar de crew zijn vertrouwde plekje al had ingenomen. De zieke piloot is er helemaal bovenop, gelukkig. Aan het strand weer een middagmaal van uitgeholde en met pulp en sap gevulde ananas gedronken, waarmee ik tot het avondeten toekwam. We zijn een marktje met artisanale producten gaan bezoeken. Veel rondgesnuffeld en voor een appel en een ei twee zonnekleedjes gekocht. Voor morgen is er een busje besteld, waarmee we Olinda gaan bezoeken, een plaats nabij Recife die zeer mooi schijnt te zijn. De taal hier klinkt zo mooi en vriendelijk en sensueel, niet dat ik er veel van begrijp, maar ik hoor ze zo graag ! Als ik de mensen in het spaans aanspreek, begrijpen ze me, maar ik kan van hun antwoord nooit veel maken helaas. Geschreven teksten zijn me wel duidelijk, hoe ver ook van huis, ik voel me hier absoluut niet ontheemd. Vanavnd hebben we in groep zo'n 4 km gewandeld om in een uitstekend visrestaurant te gaan eten. Om niemand in de verleiding te brengen zal ik niet i n details treden, maar het was hemels en overvloedig...Ik, die normaal mijn ziel verkoop voor een dessert, zou er met de beste wil geen hap meer van door mijn keel gekregen hebben, die ene hoofdschotel was alles wat ik wenste. Morgen vroeg op voor de uitstap, Boa Noite!
Om tien voor vijf vanmorgen piepte de zon al tussen de kieren van de gordijnen, het was tijd om nog eens op mijn andere zij te draaien. We zitten hier op 8°van de evenaar en dat zullen we in de loop van de dag nog gewaarworden. Een paar uurtjes later zitten we pas aan het ontbijt, dat een ware hoorn des overvloeds is : tientallen fruitsappen, vers fruit, waarvan soorten die ik nog nooit gezien heb, gebak, braziliaanse specialiteiten en soorten pannekoeken, eieren en kaas, die speciaal op verzoek van de gast gebakken worden. We blijven dan ook vrij lang aan de ontbijttafel zitten. De overige bemanningsleden zijn er ook allemaal, in totaal zijn we met 14 belgen hier (zeven bemanningsleden met hun partner). Wout en ik besluiten een wandeling over de promenade langs de oceaan te maken, we smeren ons goed in want de zon trommelt op ons hoofd en onze schaduw valt vlak onder ons. Op de wandeldijk geurt het naar ananas, die er vers geperst wordt en ongelooflijk zoet en lekker om drinken is, er wordt vis gebakken en men serveert cocosnoten waarin een gaatje geklopt is, met een rietje om zo het sap te kunnen drinken. Palmbomen, oleanders en mij onbekende bomen omzomen deze kilometerslange wandelweg. Om de 100 meter komen we een duo politiemensen tegen. Ik krijg ook al gauw in de gaten dat het perfecte lijf zelfs in Brazilië niet lijkt te bestaan en beslis dat ik me hier vast en zeker in bikini ga durven vertonen. Omdat we nog nergens een bank zijn tegengekomen, wandelen we verder naar het groot shopping center boa Viagem, waar we geld gaan wisselen en ...drinken, drinken, drinken, want we hebben al wat afgezweet. Het shoppingcenter is reusachtig groot en we zullen er later terugkomen, we zoeken nu de collega's op die op het strand een eigen plekje hebben veroverd. Davi, de Braziliaanse stoelverhuurder en barman heeft zich over ons groepje ontfermd en zorgt ervoor dat we niks tekort komen.Op zo'n 70 meter ver de oceaan in, is er een betonnen wal gebouwd, daarachter mag je niet zwemmen wegens het gevaar van de aanwezige haaien. Ik wil gaan zwemmen in de toegelaten zone, de anderen verwittigen me dat er een zeer sterke branding is en dat ondervind ik al heel gauw, word omvergesmeten door de golven en door het zand gesleurd, zulke sterke golfslag en hoge golven vlak bij het strand heb ik nog nooit meegemaakt. Maar het water is zalig van temperatuur en vechten tegen de golven is hier vermoeiend, maar ook héél plezant! Buiten adem en met mijn haar (dat ik droog wou houden!)vol zand en zout water kom ik terug bij de anderen zitten, probeer wat te studeren aan mijn toneelrol, maar word veel te veel afgeleid. Voortdurend komt er wel iemand voorbij om wat te verkopen, er speelt de hele tijd reggae en lambada-muziekjes en mensen dansen op het volle strand. Op zeker moment komt Davi aan onze Wout vragen of ik zijn vrouw ben...enkele jonge meisjes hadden hem in het oog en wilden weten of de kust voor hen vrij was. Ik natuurlijk heel gevleid, onze Wout door de aandacht van de meisjes waarschijnlijk ook wel, maar zegt direct dat hij niet vrij is, vanaf dan ben ik evenwel "Mami" voor Davi.We vernemen dat het vliegtuig waarmee we hierkwamen en dat verdervloog naar Chili, een panne heeft, het schijnt vrij ernstig te zijn .Zal wel opgelost geraken zeker? Persoonlijk heb ik er geen bezwaar tegen om hier nog wat langer te blijven. Ik stel vast dat er vreemde bulten in mijn bikini zitten, op plaatsen waar ik helemaal geen bulten verwacht. Als we om vijf uur terug naar onze kamer keren om het zout weg te spoelen valt er minstens een kilo zand uit mijn bikinitop en broekje, het was er gewoon door de golven ingespoeld, ik krijg het bijna niet weg uit het bad. We gaan bij een van de mannen op de kamer aperitieven, blijkt plots een van de piloten ziek geworden, zopas aan het strand nog kiplekker en nu ziet hij wel heel bleek, hij keert terug naar zijn kamer en wij gaan met de anderen naar een braziliaans bbq-huis, waar we heel lekker hebben gegeten : gegrilld vlees waarmee de obers van tafel tot tafel lopen en afsnijden voor wie wil. Er was vlees van lam, varken, rund, kalf, kalkoen, orgaanvlees, worstjes...teveel om op te noemen en allemaal boterzacht en bijzonder lekker, daarbij hoorde ook nog een uitgebreide salad bar. Sushi kon je er ook eten, enkelen kozen hiervoor, maar dit vlees was zo lekker dat ik het niet had willen ruilen. Blijkbaar moet er toch nogal rijkelijk met zout gestrooid zijn geweest want ik heb een vreselijke dorst en de flessen mineraalwater worden duchtig aangesproken. Ik ben een beetje verbrand, ondanks het insmeren, maar erg lastig is het niet, een beetje moe en zeer voldaan...ik kruip nu mijn bedje in. Tot morgen!
Ja, het schijnt te lukken! Wout heeft een laptop mee en dus tracht ik hier toch een beetje te bloggen. Vermits het werken met zo'n ding niet hetzelfde is als op de pc thuis, worden het korte berichtjes. Vanaf de Kaap verdische Eilanden,die niet groen maar dor en bruin zijn, mocht ik mee in de cockpit meevliegen! Heerlijk was dat : een panoramisch zicht van 180° en uitleg krijgen van de piloten, wat een geluksvogel ben ik toch. Om halftien belgische tijd (avond)e n halfzes plaatselijke tijd in Recife aangekomen. Prachtig zicht op deze reusachtige stad met veel water, omringend groene heuvels en veel wolkenkrabbers. Het is hier al pikdonker maar nog steeds 29°, ons hotel ligt op de zeepromenade en er spelen nog kinderen op het strand, vanuit onze kamer op het 7de kijk ik op palmbomen, strandhutjes en al dat krioelende volkje daarbuiten. Deze morgen hebben we nog het ijs van de autoruiten moeten krabben en nu zitten we precies terug in de maand juli; Morgen begint de ontdekkingstocht, nu wiebelt en duizelt het me toch allemaal wat, maar reuzeblij dat ik hier ben!
Dit heb ik gisteren al voorbereid, We landen vandaag om halftien 's avonds, Belgische tijd, in Recife. Op de site van ons hotel is nogal wat informatie over de omgeving te vinden, daarom deze link. http://www.lucsimhoteis.com.br/english/recifepalace/index.html Bij mijn terugkeer volgt het verslag van dit Braziliaans weekje.
Of misschien , héél misschien.... kan ik wel rechtstreeks iets bloggen.
Een heel warme groet aan allen die in gedachten meereizen!
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
