Overmorgen zou het Jans 46^ste verjaardag zijn. Dus moesten wij naar Edegem. Nadien nog een koffietje bij  mijn ouders gaan drinken en terug naar huis.

Buiten nog een kleine wandeling, wat video’s bekijken en foto’s op mijn blog plaatsen, werd het een zeer kalm dagje.

Een berichtje van vriendin Tineke zette me aan het denken, zij heeft jaren geleden namelijk een jaar als verpleegkundige gewerkt in een Braziliaans tehuis voor dakloze weduwen en kinderen.

Ik was hier slechts op vakantie en besef heel goed dat ik in mijn verslagjes alleen een soort van goed-nieuws-show heb gebracht. Er is zeker een keerzijde aan de medaille : hoe paradijselijk het daar ook mag lijken, ik besef dat er bij velen armoede heerst. Iets waar ik op mijn eentje niets kan veranderen, maar wat me af en toe toch een onbehaaglijk gevoel gaf : daar als ogenschijnlijk rijke europeaan op vakantie komen...

Geen wonder dat we geregeld door bedelaars en verkopers werden aangeklampt.

Meer ervaren reizigers vertelden me dat ik het er in Afrika dan nog veel moeilijker mee zou hebben, bedelaars zijn er nog veel opdringeriger, dat kan je als enkeling niet oplossen. Maar toch bezorgt het me een soort van schuldgevoel.

Ik sus mijn geweten een beetje als ik denk aan de souvenirs die ik op de artisanale markt kocht en dat met het geld dat ik ervoor betaalde, die mensen toch wat gesteund werden.

Mijn lieve schat heeft hier thuis niet stilgezeten : de laatste ramen (we wilden ze pas in het voorjaar een nieuw kleurtje geven) zijn geschilderd, evenals een oud kastje op het terras. En de meubels van de slaapkamer staan ook terug op hun normale plaats, we hadden namelijk een vochtige muur, die nu behandeld is. Voor mijn vertrek stonden de meubels nog een meter van de wand af. Alles is nu terug in orde en dat was een zeer aangename verrassing.

Minpuntje : heb ik toch wel een verkoudheid opgedaan zeker!

Ik ga naar de supermarkt om eten te kopen voor tijdens de vlucht : bemanning en partners moeten daar namelijk zelf voor zorgen. Dus breng ik 2 lasagnes mee om in te oven te zetten en broodjes, boter, salami, smeerkaas en fruityoghurtjes mee voor Wout en mezelf. Natuurlijk koop ik cachaça (soort witte rum) en limoenen om thuis op een caipirinha te tracteren.

Wanneer ik op de terugweg van de supermarkt Brigitte en Dirk tegenkom vraagt ze of ik samen met haar en Nicole nog naar het marktje wil gaan, terwijl de piloten gaan slapen. Dat trekt me wel aan, ik dacht anders al om vier uur in de bar te gaan zitten studeren, dit is wel een aangenamer tijdverdrijf.

We doorsnuffelen alle kraampjes zeer grondig en nemen nog wat cadeautjes mee voor de thuisblijvers. Dan gaan de anderen naar hun kamer, ik trek met mijn toneelrol naar de bar, maar van studeren komt er niet veel meer, Sabrina en Francis komen er nog even bijzitten voor een babbel en nadien is er alweer zoveel te kijken...

Tegen halftien ga ik naar boven om de laatste kleinigheden in te pakken en me om te kleden : terug warmere kledij, die nauwelijks te verdragen is. Het zal varen : zo’n 30 graden kouder...

Het busje dat ons tijdig naar de luchthaven moet brengen is een half uur overtijd! De zenuwen gieren de bemanning door het lijf... het zou nogal straf zijn : een week vakantie en dan te laat op het werk...Hoewel hier alleen de busverhuurder in fout is want er was tijdig vervoer besteld. Op de koop toe is het oponthoud in de luchthaven ook niet te onderschatten, erg efficiënt schijnt er niet gewerkt te worden.

Gelukkig komen we nèt op tijd aan de gate, wanneer het toestel vanuit Chili geland is en de minister en zijn gevolg uitstappen. Het was spannend, maar het leek alsof wij daar al ruim op tijd met zijn allen stonden te wachten!

Om half één ’s nachts stijgen we op. Wout moet pas vanaf Cabo Verde vliegen en probeert nog enkele uurtjes te slapen. Languit over 4 zetels, onder een dekentje en met een “tentje” over de rugleuning, midden tussen de andere passagiers, zo gaat dat ... Ik vind het een beetje vreemd dat er voor de piloten geen echt bed op een rustiger plaatsje voorzien wordt.

Alle rijen van 4 zetels zijn nu door slapers ingenomen, ik wou dat ik ook zo’n rij had, maar degenen die al van Chili meereizen hadden natuurlijk de eerste keus. Ik probeer mij een beetje te installeren op 2 zetels, later, als Wout wakker is, troont hij me mee naar de allerlaatste rij : 3 zetels vrij : Joepie! Ik slaap een uur en voel me toch min of meer verkwikt.  Met de Chef Cabine gaat het niet zo goed, hij was al de hele tijd in Recife niet te best en nu, halfweg de reis, gaat het mis. Er is een dokter aan boord die hem een spuitje geeft, de ambulance moet klaarstaan bij het landen om hem meteen naar het ziekenhuis te brengen.

Na 11 uur reizen komen we aan, nog wat papierwerk afhandelen en dan rijden we naar Wout thuis, waar Frauke, Dario en Herman al op ons wachten.  

Thuiskomen en zo verwelkomd worden... het heeft toch ook iets.

Vandaag met het gehuurde busje en de onvermijdelijke Davi naar het noorden, Porto de Galinhas, een uur rijden vanuit Recife. De plaatsnaam betekent Haven van de kippen. Volgens Davi kwamen hier de negerslaven aan per schip en die werden “kippen” genoemd. Overal in het dorp zie je dan ook afbeeldingen van kippen. Her en der staan houten beschilderde beelden  van grote grappige kippen in felle kleuren, stuk voor stuk heel verschillend. Porto de Galinhas is een dorpje aan een mooie baai met een zeer breed strand. Er liggen nogal wat vissersboten. We installeren ons onder de parasols en onmiddellijk schieten de verkopers op ons toe met vis, kreeft, noten, zonnebrillen en hoeden, bikini’s, hotdogs, ijs, tatoeërders…., ze vormen werkelijk een kring rond onze groep met hun karretjes, maar zijn gelukkig niet echt opdringerig als je laat blijken dat je niet geinteresseerd bent. Wout en ik wandelen een heel eind langsheen het water, nadien ga ik een uurtje zwemmen. De stroming is hier veel minder sterk dan bij Recife of Forte Orange en al zwemmend repeteer ik mijn toneeltekst. De helft zit nu goed in mijn hoofd, de rest slechts met stukken en brokken, die nog aan elkaar moeten gebreid worden. Sommigen eten kreeft op het strand, maar Wout en ik verkiezen het restaurantje om wat comfortabeler te kunnen eten dan in de lage strandzetels. Er wordt een grote rode vis voor ons gegrild, die opgediend wordt met rauwkost, friet en gekruide rijst. We wandelen het dorpje in om nog een souvenir op de kop te tikken; dit is echt een heel schilderachtig plaatsje, allemaal kleine huisjes, houten balkons, muzikanten op een terras…Tegen vijf uur, de zon begint snel te zakken, gaan we er nog ene drinken op het terras van ons restaurant, waar de rest van de groep ook naartoe komt. Het brede strand is ondertussen zogoed als helemaal door de golven overspoeld.  Een tankwagen stopt voor het restaurant om drinkwater te brengen, mensen komen met jerrycans en grote vaten toegelopen. Ik schik me rot wanneer  ik 2 kleine jongetjes van hoogstens acht jaar oud, tussen de wielen van de tankwagen zie hurken. De wagen vertrekt, waarop die kleintjes in een wip wegspringen vantussen die reusachtige wielen. Ze hollen achter de tankwagen aan en ik ben er zo goed als zeker van dat ze dit levensgevaarlijke spelletje bij de volgende stopplaats zullen herhalen. We blijven nog een hele poos babbelen en lachen met de fratsen van Scifo, die weer bijzonder goed in vorm is. Terug naar het hotel dan, waar ik mijn plakkerig zeewater-haar nog maar eens was en er een halve fles conditioner overgooi, want het is door zeewater en hevige zon zo droog en stroef, dat ik het vanmorgen zelfs niet kon doorborstelen. Op de kamer krijgen we telefoon van Dirk, dat er toch nog cal-bar vanavond is, maar ik zit al in badjas en met mijn natte haren los, ik zal  de collega’s onderling maar laten feesten., kan ik nog even mails checken en dit blog aanvullen. Morgenavond om kwart over tien verlaten we het hotel, het vertrek naar België zou rond kwart voor twaalf zijn en als alles meezit komen we vrijdag omstreeks drie uur ’s namiddags aan. Ik maakte een heleboel foto’s vandaag, maar kan ze nog niet plaatsen, dat wordt iets voor thuis. Ik hoor dat ze in de cal-bar (is in de kamer vlak boven de onze) nog duchtig aan het vieren zijn. Morgen overdag zal de crew moeten rusten, want de volgende nacht wordt het werken voor hen.

Om negen uur vertrokken we met het gehuurde busje naar Olinda, een plaatsje, zo’n 10 km buiten Recife; door de Unesco beschermd. 

Eens we de stad met al zijn wolkenkrabbers uit zijn, rijden we langs kleine huisjes in alle mogelijke pasteltinten, winkeltjes van een voorschoot groot, met als afsluitdeur een ijzeren hek en palmbomen, palmbomen…
Ook enkele uitgesproken krotten, afgedekt met plastic zeil e.d; heel armoedig en rommelig, maar steeds met bloemen en planten rond het huisje.

Olinda ligt in de heuvels aan aan blauwe baai, Davi, onze strandbarman heeft bij dit uitstapje bemiddeld en hij begeleidt ons ook de hele dag. We worden eerst bij een souvenirwinkeltje gedropt, waar ze hangmatten, houtsnijwerk en verder alle soorten snuisterijen die je in die winkeltjes kan vinden, verkopen. Wat later komt Ricardo, I- English-guide, ons vervoegen. Er is geen touw aan zijn rondleiding te knopen…Tot Scifo en ik(degenen die spaans kennen, weliswaar geen Portugees, maar kom…) plots een woord verstaan…Bij elk gebouw begint Ricardo met “A bjoetie”, waarop telkens een jaartal volgt.
Ineens snappen we dat hij “was built” bedoelt. Geeft toe : het is niet direct voor de hand liggend. Vandaar is het maar een stap naar het vertalen van “tsjoitsj” en “tsjaaipo” naar “church en chapel”.
We willen de mens niet belachelijk maken en leveren bovenmenselijke inspanningen om toch een beetje serieus te blijven, maar geregeld verdwijnt er iemand achter een hoekje om te staan schokken en gieren van het lachen, de tranen rollen over mijn wangen.
Om het te camoufleren doe ik alsof ik het geweldig warm heb, wat niet gelogen is, hierboven is het 39°!. We bezoeken het Jezuietenseminarie en de bischoppelijke franciscanerkerk en klooster. Vanop de binnenkoer heb je een prachtig zicht over de baai.

Na de rondleiding rijden we naar Forte Orange, waar op het strand een oud Hollands fort (A bjoetie 1631) staat, daar stappen we per vijf in een speedbootje om naar een nog kleiner eilandje, Itamarca, te varen. En echt, dit is het eilandje van de vakantiefolders, dat soort eilandje waarvan je denkt dat ze het als een decor voor het paradijs hebben opgebouwd en dat eigenlijk niet bestaat.
Maar jawel hoor : wit strand, enkele rieten parasols, een houten gebouwtje dat als bar dienst doet, palmbomen en een onwaarschijnlijk blauwe lucht.
Als ik het water inga, voelt het warmer dan badwater… Ik blijf er zo’n uur in dobberen, het is een echte ontspanningskuur.
Aan de achterkant van het eilandje vind ik een baaitje waar robinson kon zijn aangespoeld. Brigitte, vrouw van piloot Dirk, installeert zich daar met mij en we blijven er gezellig liggen babbelen en zwemmen. Bij het stalletje had ik al een geperste ananas(geserveerd in de uitgeholde vrucht) gedronken, velen van de anderen eten er geroosterde kreeft met limoen, of gebakken agulhas(kleine visjes)maar ik heb geen behoefte om hier ’s middags te eten.
Tegen vijf uur varen we terug, de speedboot botst zo hard op de golven dat ieders bovenkledij terug nat is, maar het blijft warm, dus erg is dat niet, alleen krijg je natuurlijk wel witte zoutkringen op je goed.

Terug met ons busje en stikkedonker als we in Recife aankomen. Onderweg weer tranen gelachen met de imitaties van de fantastische uitspraken van onze English guide. Ik amuseer me te pletter in dit gezelschap, waarvan ik de ouderdomsdeken ben, maar waar ik me toch ongelooflijk goed en aanvaard bij voel. Het zijn allemaal warme, vriendelijke en vrolijke mensen. Wat een ongelooflijk avontuur is dit toch, ik weet nog altijd niet goed wat me overkomt… Deze avond eerst gaan aperitieven in de cal-bar, de kamer van een van de stewards, waarna we een restaurant opzoeken. We stappen weer drie kilometer over de promenade naar een steakhouse om picanha te gaan eten en komen voldaan maar met zere blarenvoeten terug tegen 0.30u in het hotel. Stewardess Brigitte (ja er zijn 2 vrouwen met die naam in de groep)had  mijn blaren nog doorprikt, maar echt comfortabel loopt het nog niet. Maar zou ik daar nu over durven klagen???
Ik heb het er graag voor over.

Als ik ’s nachts nog mijn blog wil aanvullen, floept alles weg, net voor ik het wil toevoegen. AAah!!! te laat om nog te herbeginnen, het zal iets voor morgen zijn.                                                                                             .

De dag begon met graviola. Nooit eerder zo'n sapje geproefd. Er stond een afbeelding bij van een donkergroene vrucht, leek wat op avocado qua uitzicht, de smaak was vrij neutraal; De engelse benaming is "soursop". Weer wat geleerd! Dit is werkelijk een culinaire ontdekkingstocht. Na het ontbijt niet zoals de anderen naar het strand getrokken, maar met mijn toneeltekst naar het zwembad, waar het heerlijk rustig was - en bloedheet! Het werd een leer-en-smeer-voormiddag, maar mijn tekst begint er al goed in te geraken. Ben drie keer gaan zwemmen om wat af te koelen en daarna naar het strand getrokken, waar de crew zijn vertrouwde plekje al had ingenomen. De zieke piloot is er helemaal bovenop, gelukkig. Aan het strand weer een middagmaal van uitgeholde en met pulp en sap gevulde ananas gedronken, waarmee ik tot het avondeten toekwam. We zijn een marktje met artisanale producten gaan bezoeken. Veel rondgesnuffeld en voor een appel en een ei twee zonnekleedjes gekocht. Voor morgen is er een busje besteld, waarmee we Olinda gaan bezoeken, een plaats nabij Recife die zeer mooi schijnt te zijn. De taal hier klinkt zo mooi en vriendelijk en sensueel, niet dat ik er veel van begrijp, maar ik hoor ze zo graag ! Als ik de mensen in het spaans aanspreek, begrijpen ze me, maar ik kan van hun antwoord nooit veel maken helaas. Geschreven teksten zijn me wel duidelijk, hoe ver ook van huis, ik voel me hier absoluut niet ontheemd. Vanavnd hebben we in groep zo'n 4 km gewandeld om in een uitstekend visrestaurant te gaan eten. Om niemand in de verleiding te brengen zal ik niet i n details treden, maar het was hemels en overvloedig...Ik, die normaal mijn ziel verkoop voor een dessert, zou er met de beste wil geen hap meer van door mijn keel gekregen hebben, die ene hoofdschotel was alles wat ik wenste. Morgen vroeg op voor de uitstap, Boa Noite!

Alles is nu gepakt en voorbereid.

Morgenvroeg om 10 voor 6 brengt Herman mij naar Wouts huis. Da’s veilig want je weet  nooit of je in een file geraakt. Daarom rijd ik samen met onze zoon verder naar Melsbroek : zonder de piloot kunnen ze natuurlijk niet weg, hèhè.

Wanneer ik Herman vraag of er iets speciaals is, waarvan hij graag zou hebben dat ik het meebreng, antwoordt hij zonder aarzelen : “Een Braziliaanse schone”.  Precies het antwoord dat ik al verwachtte... !Ik vraag hem of het goed is, dat ik zelf heelhuids terugkom en daar is de schat ook tevreden mee.

Ik telefoneer nog even om dag te zeggen aan moeke en voke en ook naar onze 2^de zoon. Ik vraag hem wat hij graag zou hebben dat ik voor hem meebreng.

Waarop Jan : “....Euuuh...een schoon Braziliaanse?”

“Verdorie, jongske, uw vader zei net hetzelfde.” We schieten beiden in de lach.

Een uur later komt Dries thuis van zijn werk :“Alles klaar voor morgen, mama? Hoe laat vertrekt ge?”

Ik vertel het hem en stel de vraag over wat hij graag zou krijgen als souvenirtje.

Dries fluistert :”Una Latina...”

Herman zal nooit een DNA-test nodig hebben om zijn vaderschap te bewijzen.

Of antwoorden alle gezonde mannen hetzelfde op die vraag ?

Voor wie zich afvraagt wat de titel met dit stukje te maken heeft : lichaamsbeharing schijnt een van de laatste taboes te zijn. Onderstaande tekst heeft daarmee te maken. Als ik daar iemand mee zou shockeren : niet verder lezen!

Het is algemeen geweten : in Brazilië, meer dan waar-dan-ook ter wereld, regeert het schoonheidsideaal. En dat ideaal is Jong, Mooi en Slank. Nergens schijnt meer plastische chirurgie te worden toegepast dan daar.

Ik verwacht ginds niets anders dan perfecte lichamen te zien.

En daarheen trek ik dus met mijn onvolmaakte lichaam!

Schoonheidsinstituten hebben aan mij nooit geld kunnen verdienen, omdat er geen  tijd en centen voor zo’n overbodige luxe waren.

Dat neemt niet weg, dat ik er graag goed en verzorgd uitzie, dus probeer ik daar met berperkte middelen zelf voor te zorgen.

Omdat voor mij onverwachts terug de badpakkentijd is aangebroken, wordt alles nu in gereedheid gebracht om dit lijveken een zomerbeurt te geven.

En er zijn zo van die rariteiten aan mijn carrosserie, zoals : gezegend zijn met een hoofd dat een massa zeer donkerbruin haar draagt –of beter “droeg” want dat is tegenwoordig grijsblond- terwijl er op de rest van mijn lichaam slechts schaarse, veelal blonde haartjes groeien.

Zo van die dichte eksternesten op de warmste plekjes? ... ze zijn mij slechts bekend van afbeeldingen, die ik met de grootste verwondering en ongeloof bekijk. Volgens een van mijn zussen zouden het zelfs valse pruiken zijn en dat lijkt mij een redelijke verklaring.

Ondanks mijn schamele lichaamsbeharing, willen er nét bij de bikinilijn toch wel enkele onverlaten naast de uitsnijding van mijn broekje komen uitkrawietelen zeker!

Dus zet ik voor de 2^de keer deze zomer alle marteltuigen op de lavabo : Epilady, stinkende Veet, scheermesje, schuim en iets nieuws : koude wasstrips!

Ik begin met die laatste, in de hoop dat ze mijn gevoelig vel minder schade toebrengen dan die andere. Mijn huid reageert namelijk nogal heftig op elke aanraking : een kus van iemand met stoppelbaard is al genoeg voor enkele minuten huidirritatie.

Vaststelling : die wasstrips doen slechts gedeeltelijk werk en laten waar ze eventjes hebben gezeten, mijn huid zeer plakkerig en met een rode rechthoek achter, ondanks de bijgeleverde verzachtende doekjes.

De overblijvende haartjes dan maar ineens met een scheermesje verwijderd, want het ziet nu toch al rood. Voor die drie-en-een-halve haar op mijn onderbenen kan de Epilady nog wel dienst doen. De stink-veet laten we deze keer ongebruikt.

Alles afgewassen en rijkelijk met bodylotion ingesmeerd en nu maar hopen dat het bijtijds een normale huidskleur krijgt.

Morgenvroeg om halftien : Take off!!!! Joepiejeeee! (en ook een beetje kriebel-kriebel)

Studeren is de boodschap!

Shirley Valentijn drukt haar stempel op mijn dagen en mijn nachten...

Ik ben geen blokbeest, nooit geweest trouwens.

Toneelteksten heb ik tot nu toe vrijwel moeiteloos geleerd.

Ik lees de toneelbrochure verscheidene keren en op een of andere manier geraakt het in mijn kop, hoe het precies in zijn werk gaat, weet ik niet, ik absorbeer het blijkbaar ongemerkt.

Maar nu –en ik koos zelf voor dit stuk- gaat het om een monoloog van 1,5 uur.

Ik moet dus niet repliceren in een dialoog, waar de tekst van de tegenspeler jouw geheugensteun kan zijn. Alles moet uit het eigen bolleke komen.

En het is een hele boterham.

Gelukkig ben ik zó verliefd op dit stuk en zijn de teksten zo levensecht, grappig, ontroerend en herkenbaar, dat ik het ondanks de korte repetitietijd helemaal zie zitten.

Maandag laatstleden had ik voor de eerste keer een gesprek met mijn regisseur en lezing.

De voorstellingen van “Shirley Valentijn” zijn al op 15 en 16 december.

Regisseur Wim Loots zegt nu dat ik de tekst zodanig moet van buiten leren, dat ik hem kan afraffelen terwijl ik een kruiswoordraadsel invul. De “innerlijke monoloog” komt later wel.

Het is weer eens wat anders...Geen instuderen met inleving, maar pure droge tekst van buiten leren. Ik vraag me af of ik dat ga kunnen. Mijn tekstbrochure is nooit méér dan vijf meter uit mijn buurt. Ze mag (moet) zelfs mee naar Brazilië, als mijn reis doorgaat.

En of het doorgaat wordt elke dag wat waarschijnlijker, vandaag pak ik in ieder geval mijn koffer!

De herfst is nu goed en wel in het land en de Sinterklaasbladen waaien binnen.

Herman had er een gereed gelegd voor Jade, zodat ze erin zou kunnen wegdromen.

Onze kleindochter, nu 8 ½  jaar oud, heeft lang in de goede Sint geloofd, maar hoort sinds een drietal weken bij de voorgelichte kinderen. Blijkbaar was het een natuurlijk proces en het kind heeft er beslist geen trauma aan overgehouden.

Sinterklaascadeautjes wil ze uiteraard nog wèl en ze begon dan ook dadelijk de prentjes met het speelgoed van haar keuze uit het reclameboekje te knippen.

Zes knipseltjes hangen er nu op het magneetbord, in volgorde van haar voorkeur.

“En ik heb er de prijs bij aangeknipt, Mamie, dan weet ge dat ineens hé, vroeger zou ik die niet eens zien staan hebben”.

Als we haar ’s avonds na de logeerpartij terug naar huis brengen, zegt Herman plagend dat ouders en grootouders niet verplicht zijn om cadeaus te geven, waarop Jade direct : “Jaja, Papie, maar voor-’t zelfde-geld had ik nog van niks geweten hé!”

Waarmee ze bedoelt dat, indien ze nog in de Sint had geloofd, ze sowieso haar geschenken had gekregen.

Tot slot van het feestweekend – na het huwelijksjubileum van zaterdagavond nodigden moeke en voke ons op zondagmiddag ook nog uit voor een heerlijk dineetje in De Pelgrim- passeerden we nog even bij onze oudste om daar het schoonste boeleke ter wereld te bewonderen en om kleindochter Jade op te pikken.

Het is herfstvakantie en  terwijl haar papa voor 2 dagen naar Tadjikistan vliegt (vraag me niet waar het precies ligt, maar het bestààt!) komt Jade bij ons logeren.

Ze ziet er een beetje anders uit, met haar blokjesbrug -roze, wat dacht je!- en lipbumper, maar over enkele maanden zouden die al niet meer nodig zijn en ze klaagt er ook niet over.

Na het avondeten horen we in de verte de blikken versie van The Bridge on the River Kwai, beter bekend als Sjarel ik heb oe gat gezien.

Jade heeft wel zin in een ijsje, Herman is al dat feesteten nog aan het verteren, maar als wij naar de ijskar willen, vraagt hij toch één bolleke chocoladeijs. Die ijsventer komt nooit door onze straat, maar we horen dat hij niet veraf kan zijn en ik wil er met Jade even op de fiets naartoe, smijt mijn portemonnee in een fietstas, wil de garagepoort openen, maar die is op slot...we horen het muziekje al wat verdergaan en Jades lip begint een beetje te trillen, wat een hele prestatie is en een nogal merkwaardig zicht met die bumper. Snel-snel een sleutel zoeken, die je natuurlijk op zo’n moment niet dadelijk vindt, het kind op de bagagedrager gewipt en foei...zonder licht de straat op, want  dat neemt allemaal  teveel tijd!

Jade heeft haar voeten aan weerszijden in de fietstassen gestoken...Boenke-boenke-boenk doen mijn arme overladen fietsbanden over de teervoegen van ons betonnen straatje.

We rijden de eerste parallelstraat in omdat het geluid van daar leek te komen. Er is geen kat op straat, maar in de verte zien we een lichtje, dat mogelijk van de ijskar is. Als we het bijna hebben gehaald, horen we Sjarel  nog veel verder dan eerst.... Onder aansporingen van mijn kleindochter keren we om en rijden in een rotvaart de dreef op, naar de volgende zijstraat, die gelukkig glad geasfalteerd is en bij de volgende hoek, komt Het Blazoentje, want zo blijkt de ijskar te heten, ons tegemoet.

Jade krijgt haar ijshoren in de hand en voor mij en Herman wordt een kartonnen doosje opengeknipt om de ijsjes te kunnen meenemen. Omdat ik de fietstassen niet kan gebruiken, moet ik het halve doosje met één hand in evenwicht houden en de fiets steigert al, wanneer Jade terug op de bagagedrager wipt, één arm rond mijn middel slaat en van haar dessertje begint te genieten. Tevoet  naast de fiets terugkeren is geen optie, want dan drijft mijn bananen- en Herman zijn chocoladeijs uit de doos vooraleer we thuis zijn, dus wordt het voorzichtig doch snel terugfietsen, in de hoop dat Jade’s aardbeienijs seffens niet tegen mijn rug plakt.

Het stoppen en afstappen is nog eventjes spannend maar uiteindelijk arriveert de

hele zending : fietsers, fiets, ijsjes, in perfecte staat.

Het was héél lekker ijs !

Straks gaan we naar het feest voor een gouden huwelijksjubileum.

Er moet nog een tekstje geschreven worden, voor bij het cadeau.

Wanneer een wenskaart, een deelnemingsbetuiging of dergelijke moet geschreven worden, vraag ik telkens aan Herman of hij dat graag zou doen, zeker in gevallen waar hij de bestemmeling beter of langer kent dan ik.

Het wordt na al die jaren een spelletje... Ik vraag of hij het liefst zou schrijven, (zeer wel wetend dat hij die taak maar al te graag aan mij overlaat) waarop hij elke keer opnieuw heel galant vindt dat ik het best doe “want gij kùnt dat zo goed, zoeteke”.

En dan ik weer “Maar ik schud het ook niet zomaar uit mijn mouw, hoor!”

Ik zit daar echt op te denken, wat en vooral hoe de wensen of condoléances moeten geuit worden. Ik wil graag iets zinnigs schrijven, niet zomaar wat mooie woorden neerpennen, niets zeemzoet, maar in de eerste plaats oprecht en gemeend.

In mijn hart ben ik er diep van overtuigd dat enkel op die manier je woorden het beoogde doel bereiken : dat je de mens voor wie ze bestemd zijn écht iets gegeven hebt.

Dat kost meer moeite dan mijn schat kan vermoeden, wanneer hij de afgewerkte tekst ziet. Toch heb ik na gedane taak-hoe klein die ook mag lijken- altijd het gevoel dat ik iets goeds gedaan heb, beter zelfs dan het gekochte geschenk dat erbij hoort, maar dat vaak zoveel gemakkelijker verkregen is.

Dus schrijf ik vandaag mijn persoonlijkste gelukwensen voor Mia en Staf in naam van ons beiden en ik hoop dat ze er een warm stukske van mijn ziel in vinden.