Wie had ooit gedacht dat ik het bloggen weer zou opnemen? Toen ik er bijna twee jaar geleden mee ophield omdat ik niets origineels meer kon schrijven, was dat voor mij definitief.
Facebook was een leuk intermezzo waarin ik mijn ei toch niet helemaal kwijt kon (wie hoor ik daar zeggen Een halfje wel dan, Paz?). Ik heb geen literaire ambities, maar taal is nog steeds belangrijk voor mij en ik kan oprecht genieten van de schoonheid van goed geschreven en gesproken woord. Die laatste blogmaanden bracht ik daar niet veel meer van terecht. Ook vond ik dat ik niets origineels meer te zeggen had, vandaar dus dat verlengde sabbatjaar. Niet dat ik nù zulke bijzondere verhalen te vertellen heb, maar dat ga ik me nu eens niet aantrekken zie Twee buitenlandse vriendinnen misten zowaar mijn schrijfselsen waren mij al een hele poos aan het wakkerschudden . Daarom : dank aan Tineke in Noord-Holland en Detty in Zwitserland, die mij terug op blog-weg hebben gezet! Het gaat mij allerminst om de hoeveelheid lezers, maar het is heel prettig te weten dat er altijd wel twee trouwe zielen zullen komen lezen.
Daarmee is de kop eraf, ik ondervond dat lange stukken met gemengde onderwerpen niet boeien, dus vandaag houd ik het hierbij. Eerst een beetje roderen
Ik heb het gevoel dat ik het niet meer kan, schrijven Als ik dat al ooit kon.
De inspiratie is weg en de goesting is weg, hoewel er genoeg gebeurt, maar ik krijg het niet meer in een vorm gegoten.
Daarom is het beter dat ik dit blog afsluit.
Misschien komt de zin om de draad weer op te pikken nog wel eens terug, maar ik kan nu best helemaal afsluiten in plaats van die halfslachtige en karige berichten van de laatste tijd.
Dank aan ieder die dit blog trouw, of zelfs maar af en toe bezocht en grappige of meelevende reacties plaatste!
Langs deze weg stuur ik een hartelijke virtuele knuffel aan al mijn lieve lezers.
Zoo gij uwe beenen niet wilt breeken, blijft dan bij den eigen heerd !
Het klinkt ouderwets, maar dit schoot me spontaan te binnen toen ik daarnet door de sneeuw naar het dorp stapte en een paar keer molenwiekend naar mijn evenwicht moest zoeken, zo glad als het hier overal in de binnenstraten was.
Die uitspraak zou uit moemoe haar tijd kunnen komen en aan haar heb ik de laatste dagen al méér gedacht, waarom weet ik niet.
Maar ons moemoe zelf zou nooit dat soort plechtige taal gebruikt hebben, ze was een volkse vrouw en sprak plat Hobokens. Waarschuwingen, volkswijsheden en verzinsels kregen wij nochtans genoeg toegevoegd. Daar moest ik vorige vrijdag aan denken, toen ik bij 4° in mijn blootje vanuit de sauna door de tuin rende en in het ijskoude zwembad sprong Glimlachend hoorde ik in mijn hoofd ons moemoe een van haar meest gebruikte uitspraken roepen : Sebiet schaarde noggen fleurus oep!!! (Dadelijk scharrel je nog een borstvliesontsteking op)
Ge bedaareft oew oeëge was er ook zo een, als ik bij te weinig licht zat te lezen. Onlangs heb ik het eens aan de oogarts gevraagd en nu weet ik het dus zeker :
Er is niks van aan, Moemoe!
Madam doktoor heeft het gezegd :Teveel licht kan de ogen schaden, maar te weinig licht of een te zwakke bril doen geen kwaad, alleen zie je er natuurlijk niet zo best mee.
Vandaag kwam het er nog eens van : onze dinsdagochtendwandeling door het bos.
Sedert het begon te sneeuwen maakte ik samen met Ria nog enkele mooie wandelingen, Nora had het echter te druk met zonen-in-de examens en kerstvoorbereidingen . Toen begon het te vriezen en werd het wandelen te riskant. Een gebroken arm of been hadden we er nu ook weer niet voor over.
Ik miste de beweging in de frisse buitenlucht echt heel erg. Ria vertrok al voor Nieuwjaar naar Spanje voor de rest van de winter . Vandaag hebben Nora en ik met ons tweetjes terug de Trappistenwandeling kunnen maken.
Voor alle duidelijkheid : wij hebben geen enkele trappist gezien, noch in vaste noch in vloeibare vorm. Stàppen doen wij! En babbelen natuurlijk ook een beetje Acht kilometer doorheen de bossen rondom de trappistenabdij, dat betekent anderhalf uur genieten in de natuur.
De paden waren slijkerig en het was mistig-mysterieus, maar niettemin heerlijk om na lange tijd binnen zitten eindelijk nog eens een frisse neus te halen.
Na zeven pogingen, lukte het me toch om van ons tweetjes een foto met mijn GSM te maken J
Om halfacht gisterenavond hoorden we tot onze grote opluchting dat de A330 op Melsbroek geland was.
Ik stond op dat ogenblik bij de chinees aan te schuiven : anderhalf uur wachten op onze frikoo astemblieft! Heel de kempen had zijn avondeten bij onze chinees besteld geloof ik.
De vele klanten die er stonden of zaten te wachten, bleven echter zeer geduldig. Misschien dachten ze in het licht van de Haïtiaanse ellende dat het een groot geluk is als je alleen maar wat langer moet wachten op overvloedig eten.
Wij hadden die namiddag opnieuw Yerma gespeeld en ondervonden dat het publiek bij een matinee toch wel anders is dan dat van een avondvoorstelling : veel ouderen, die soms luidruchtig en ongepast commentaar leverden: voor de hoofdrolspelers in de gevoelige scènes was het moeilijk concentreren. Regisseur Hadewich heeft zelfs gedreigd iemand uit de zaal te laten zetten. Gelukkig hield de man zich nadien wat rustiger.
Desondanks werd het een goede opvoering. Zelf vond ik dat Judith en Pieter nu eens niet als enigen over het podium moesten rollen Nu zit ik met een blauwe kleine teen, ontveld scheenbeen en een zere pols, na een totter tijdens de duistere scènewissel. Gelukkig kon ik direct rechtkrabbelen en doorspelen. Doordat we blootvoets spelen had ik er niet onmiddellijk last van, maar na de voorstelling voelde ik mij Assepoesters boze stiefzuster : mijn linkerschoen was precies 3 maten te klein.
PJ en Lief genieten op dit ogenblik van een sneeuwvakantie, die hen van harte gegund is. Ze logeren bij Dries, die hen ook leert snowboarden. Ik hoor dat Lief er echt talent voor heeft, PJ moest de eerste dagen forfait geven wegens rugproblemen, maar ik zag hem ondertussen toch al op fotos van staan en vallen met de grote plank. Ik hoop dat ze zich amuseren en ben blij dat de broers elkaar na maanden weer eens terugzien
Ondertussen is het voor Wout allesbehalve vakantie. Die is nu naar de miserabelste plek op de wereld, om er het B-fastteam en hulpmateriaal te brengen en straks de expats hopelijk veilig van Haïti naar België te vliegen. Gisteren kreeg ik hem online en konden we nog even chatten voor hij enkele uren zou gaan slapen om nadien de terugvlucht te kunnen aanvatten. Hopelijk komen ze straks gezond en wel in ons land van melk en honing aan. Ik hoor zopas op de radio dat de A330 vanuit de Dominicaanse Republiek is opgestegen. Oef! Wout vliegt het laatste deel van de reis, vertelde hij me gisteren.
Voor Frauke is het in zulke omstandigheden extra druk, zo lang alleen met de kinderen...ook al is ze zeer goed georganiseerd en beweert- en bewijst ze telkens dat ze het allemaal aankan. Morgen vertrekt Wout alweer voor een week naar Parijs om er een cursus te gaan volgen. Gelukkig heeft zij voor volgende maand een skivakantie kunnen reserveren en kunnen ze er met hun tweetjes even tussenuit. Papie en Mamie zijn dan dubbel content, want die mogen voor hun grote kleine schatten zorgen!
Als ondergedompeld worden in een warm bad...zo voelde het meer dan gunstig onthaal van de première Yerma vraagt een toefelingaan.
Tijdens de voorstelling was al duidelijk te voelen dat ons publiek meeging. Er is vier maanden stevig gewerkt aan dit stuk, zodanig zelfs dat er nauwelijks tijd was om naast het repeteren ook eens een losse babbel met elkaar te doen. Het gevolg was wel, dat ons spel gisteren goed vlotte, maar aan deze enthousiaste reacties van het publiek had ik mij niet verwacht.
Tot mijn grote verrassing en dankbaarheid werd een staande ovatie ons deel en de commentaren achteraf waren unaniem positief, zelfsvanuit conservatieve hoek. Dat laatste deed mij nog meest van al plezier, omdat dit bewijst dat, wanneer goed gespeeld, heel veel geaccepteerd kan worden. Zelfs Frans Lawijt-zie mijn blog van 15 december- wiens vooroordelen ongewijzigd bleven, beweerde dat hij bewondering had voor de manier waarop we het brachten.
Als de toeschouwers tevreden zijn, blijven ze ook langer en talrijker in de cafetaria dan bij een minder geslaagde voorstelling. Gisteren bleek dat het wat dat betrof dus helemaal goed zat : de gelagzaal zat gedurende vele uren vol en dat is niet slecht voor de kassa van een amateurgezelschap, dat die inkomsten goed kan gebruiken J. Onze vrienden-bloggers waren goed vertegenwoordigd en hun enthousiaste aanwezigheid deed ons hartje veel deugd!
Zondagnamiddag en de twee volgende vrij- en zaterdagen gaan wij er dus met dubbele moed en geestdrift tegenaan.
Zaaltje gereedzetten voor morgen, samen met zussen
Kerstboom-biscuit maken voor 35 man
Laatste kerstkaarten verzenden
Boom optalloren
Nog wat pakjes maken
Enkele uitgestelde telefoontjes plegen
Toneelrepetitie
Douchen !!! en wel vooraleer ik aan al het bovenstaande begin, want ik ruik vast weer naar kabouter (aldus de uitspraak van een kleintje dat ik eergisteren oppaste).
Frans Lawijt, de klankman, zit er voor de tweede keer stilzwijgend bij. Hij noteert op aanwijzing van onze regisseur de precieze plaatsen waar er muziek moet ingelast worden.
Aan het einde van de repetitie vraagt een van de spelers :En Frans, wat denk je ervan?
Waarop Frans heel timide maar gedecideerd antwoordt :Tja, ik zal niet zeggen dat er niet goed gerepeteerd wordt, maar euh volgens mij is t vulgair om vulgair te zijn en anders niks.
De jonge meid die de vraag had gesteld was er helemaal haar kluts door kwijt. Zelf kon ik het me niet aantrekken. Ik weet dat er van dat anders niks niets klopt : er zit echt wel een intens verhaal in, dat om wat doordenken vraagt en die vulgaire klap is in sommige kringen dagelijkse realiteit.
Wat raar toch precies omdat het ruwe maar wel zeer natuurlijke dialogen zijn, had ik me tot hiertoe niet bekommerd om de gekruide teksten, erop vertrouwend dat het publiek zich daar ook niet zou aan storen als het maar goed gespeeld werd.
Toen ik na die repetitie in bed een stuk van mijn tekst voor Herman speelde-hij had er nog niets van gehoord en dit fragment was uit zijn context gerukt- was hij bepaald geschokt. Het moet gezegd : mijn personage heeft absoluut de grofste taal van het hele gezelschap, maar de regisseur laat mij er mijn eigen gang mee gaan en de hele ploeg ligt door mijn interpretatie geregeld in een deuk van t lachen, dus vertrouw ik er maar op dat de vrolijkheid van die teksten het haalt op de vulgariteit.
Vanuit conservatieve hoek verwacht ik hoedanook zware kritiek, maar ik durf met de hand op het hart zeggen dat ieder die aan deze productie meewerkt dit niet doet om te shockeren, maar om zichzelf en het publiek te amuseren.
Soms zie ik op mijn teller dat er 3, 4 bezoekers zijn, maar zijn dit mijn vrienden, die meestal ook een reactie plaatsen en af en toe nog eens terugkomen zonder bericht achter te laten, of zijn er geheime lezers, die misschien vaak komen lezen, maar die voor mij onbekend blijven?
Daarom deze oproep aan iedereen die dit stukje leest :
Ik zou voor één keer eens willen weten hoeveel verschillende lezers dit berichtje hebben gezien. Wil jij, lezer, daarom gewoon op het woordje reactie onderaan klikken en eens laten weten dat je hier was, zelfs al schrijf je alleen maar het woord gezien als reactie.
Ik beloof op mijn communiezieltje dat ik met deze informatie geen rare dingen ga aanvangen of jullie ermee lastig ga vallen, ik zou nieteens weten hoe ... Dus : doe me asjeblief dat plezier en...Heel erg bedankt!
(Deze tekst laat ik een poosje bovenaan staan, zelfs als ik ondertussen nieuwe berichten zou plaatsen.)
Ik heb er in elk geval dagelijks tekort, het lijkt wel of ik vroeger veel meer kon afwerken op een dag en dat terwijl ik toch niet echt traag ben.
Ligt het aan de computer?
Rare vraag Een computer zou je op alle terreinen tijdswinst moeten opleveren toch?
Hoewel ik geen kenner ben, voldoet dat masjientje aan al mijn behoeften in die richting en breng ik er vele aangename uren mee door, maar langs de andere kant : ik zit er teveel tijd aan te verlummelen Doemme toch Zelfs mijn blog schiet erbij in, ook al is dat dan op diezelfde computer te doen. De laatste weken was ik geconcentreerd op het samenstellen van fotoalbums : een heel plezant, maar enorm tijdrovend jobke. Het ging niet enkel om het uitkiezen en schikken van fotos, maar ook om het verbeteren, retoucheren en classeren van oude documenten. Daarbij ben ik ook mentaal een stuk in het verleden gecatapulteerd.
Het deed me goed om tussendoor enkele dagen aan zee te gaan uitwaaien. En waaien deed het! En gieten!!!!
Wij moesten toch wel de aller-aller-allernatste dagen kiezen om aan zee te gaan fietsen en wandelen zeker? Een ding staat vast : onze motorhome is waterdicht, want zoals het die eerste week van december op ons dak heeft geroffeld, zo roffelde het nog nooit (allee toch niet met mij erin). Toen we geen droge kleren meer overhadden, zijn we maar naar huis teruggekeerd.
Dat natte intermezzo aan zee volgde op de tweede auditieronde in Gent voor de filmrol in Offline. Ik had de drie korte scènes goed voorbereid, maar weet nog niet wat het resultaat van de casting gaat zijn. Twee scènes gingen zeer goed, een derde heb ik op 7(zeven!) verschillende manieren moeten doen Moeilijk!!! Het ging om een emotionele scène, die zeer close-up werd gefilmd. Alle emotie moest in mijn stem zitten, gelaatsexpressie moest absoluut onderkoeldworden. Dat gegeven kende ik niet op voorhand. Ik heb echt mijn best gedaan, maar het was een zwaar corvee Probeer maar eens iets heel kwaad, heel droevig of heel blij te zeggen, zonder dat daarvan iets in je mimiek te zien is
Ze hebben me beloofd om voor Kerstmis wat te laten weten, maar ik betwijfel of ik Denise word. Heb er nog een dag en nacht over lopen natobben (en in gedachten naspelen) maar nu is het weggeëbd en wacht ik maar gewoon af. Leerzaam was het in ieder geval wel.
Onze toneelrepetities draaien nu op volle toeren. Yerma vraagt een toefeling van Dimitri Verhulst wordt gespeeld vanaf 15 januari.
Voor wie meer wil weten volgt hierna een knipsel uit de website van Dionteater.
Yerma Vraagt een toefeling 16+ (jan 10)
Het nieuwe jaar gaan we in met een iets pikanter stuk, daarom de vermelding van +16!
VERHAAL:
Yerma vraagt een toefeling. Toefelen betekent zowel koesteren, vertroetelen als slaan, klungelen, tastend zijn/haar weg zoeken. Mag ik eens aan je borsten voelen vraagt Yerma aan haar zwangere vriendin Christina. De knappe Yerma is getrouwd met Jean. Zij wil kost wat kost een kind. Jean niet, hij is tevreden met wat hij heeft. De kinderwens van Yerma wordt een obsessie. Zij drijft het zo ver dat haar man jaloers wordt en haar vriendinnen zich van haar afkeren. Yerma zoekt uiteindelijk haar toevlucht in magie en vruchtbaarheidsrituelen
SPELLEIDING
Hadewich van der Straeten
ASSISTENTIE
Kristel Vlemincx
CAST
Pieter De Baets (Jean) Willy Verbruggen (Victor) Judith Leysen (Yerma) Magali Lambin (Kristien) Sonja Heughebaert (Gloria) Lutgart van der Straeten (Dolores, moeder van Gloria) Fried'l van den Kerkhof (oude vrouw)
SPEELDATA
15, 22, 23, 29, 30 januari 2010 (20.15u.) 17 jan 2010 (14.30u. - matinee)
INKOM
Algemeen : 8,50 Studenten tot 25 j. : 7,00 +60j. : 7,00
RESERVATIES
Tel: 03 830 17 22 of Gsm: 0498 23 42 09 (tussen 17.00u & 21.00u) Gereserveerde plaatsen 15 min. voor aanvang afhalen!
Gauw efkes komen zeggen dat ik geen tijd heb om te bloggen Straks krijgen we weer volk over de vloer voor een dineetje én onze twee jongste kleinkindjes blijven logeren, want hun papa en mama hebben eindelijk eens tijd om een relaxdagje in te lassen. Voorbereidselen voor het eten zijn al grotendeels gedaan, zodat we nog wat met de kindjes kunnen bezig zijn. Die gaan rond zes uur vanavond naar hun bedje en rond die tijd arriveren de genodigden, dat zou dus mooi moeten kloppen...De speelgoedchaos en bevingerde ruiten krijgen we hopelijk nog tijdig weg, zoniet zijn het de vrolijke getuigen van ons schattebollekes hun aanwezigheid en pakken we dat er met plezier bij!
Vandaag zouden we een eenvoudig feestje bij ons thuis hebben.
De oudste zus van Herman woont in Spanje en is enkele weken terug in België.
Ze had ons gevraagd om een ontmoeting te regelen met haar andere broers en zussen, dat was dus voor vandaag gepland.
Gisteren belde het voorlaatste koppel af, iedereen had wel een goede reden, maar het voelt helemaal niet prettig, ook al hebben we het op die manier wat rustiger vandaag. Ik kon dus zonder me te moeten haasten naar mijn afspraak bij de pedicure en Herman hoefde zich evenmin af te jagen om tijdig van zijn voormiddagvergadering thuis te zijn.
Misschien moet schoonzus volgende keer zelf maar een feestje bij haar thuis regelen. Pffft ze komen al zo zelden bijeen, dat je zou denken dat wanneer de gelegenheid zich voordoet iedereen toch wat moeite zou doen en er met plezier bij zijn ?
Dit begint inderdaad meer op een weekboek dan op een dagboek te lijken. Ik krijg de kans niet meer om dagelijks te schrijven, of beter: ik vind dat ik niet genoeg tijd heb om dat goèd te doen, en als het niet goed kan, dan liever helemaal niks. Zo heb ik vroeger op school door enkele keren een leeg blad af te geven of door te zwijgen nul punten gekregen, omdat ik me niet belachelijk wilde maken door stommiteiten te zeggen of te schrijven. Ja, een domme ijdeltuit was/ is dit meisje. Als ik niet minstens even kan polijsten aan mijn tekst, dan schrijf ik liever helemaal niets.
Dus wordt dit weer een weekverslag. Om aan te sluiten bij vorige week : onze geparkeerde auto vond ik gemakkelijk terug en na de toneelrepetitie ging ik in het huis van mijn ouders slapen, omdat ik s anderendaags met zus naar Leuven wilde.
Moeke en Voke waren voor een week naar zee, dus sliep ik daar in een groot leeg huis. Van de vijf slaapkamers kregen er door de jaren heen drie een andere bestemming, dus had ik de keuze uit de logeerkamer op de 2de verdieping of de slaapkamer van mijn ouders op het 1ste. Die logeerkamer is kil en kaal en ik koos voor één verdieping lager, ook al omdat er in Moeke en Vokes kamer een digitale wekker staat. Dat was niet zon goed idee, want slapen deed ik nauwelijks, het was heel bevreemdend om in het bed van mijn bejaarde ouders te slapen allerlei gedachten warrelden door mijn hoofd en om kwart voor vier lag ik nog steeds wakker, moest mezelf overtuigen om niet naar boven te trekken.
Desondanks was ik de volgende dag toch redelijk fit en trok met Jeske per trein naar Leuven, om er de unieke Rogier Van der Weyden tentoonstelling in het nieuwe M-museum te gaan bekijken. Het nieuwe museum is prachtig, het herinnerde mij door de inplanting en architectuur van de verschillende gebouwen en het veelvuldig gebruik van travertijn, zelfs sterk aan het schitterende Paul Gettymuseum in Los Angeles. De zeer druk bezochte tentoonstelling bracht werken van Van der Weyden vanuit de hele wereld tijdelijk samen. Wij hadden onze tickets online gereserveerd, die waren aan stricte toegangstijden gebonden: voor ons was dat van 13 tot 14 uur. Gelukkig mochten wij reeds om kwart voor één binnen en stelden vast dat het kwart over drie was, toen we het museum verlieten. Jeske en ik hebben ervan gesnoept! Ik geniet altijd dubbel als ik samen met haar naar een concert, toneelstuk of museum ga, omdat zij mij wijst op dingen die ik anders zou gemist hebben en zo gaat het ook vice versa. Zon belevenis wordt voor ons allebei verrijkender. Soms gaan we wel wat teveel op in ons nagenieten, want nadat we uit het station van Berchem kwamen en ons op de bank van het bushokje installeerden, verstreek er bijna een half uur vooraleer we doorkregen dat het abnormaal was dat er nog geen bus was voorbijgekomen. Door werken was die halte tijdelijk verplaatst, de gele aanplakbrief hadden wij in ons enthousiast nababbelen niet zien hangen.
Het was zo goed als etenstijd toen we bij haar thuis kwamen, ik kon dus meteen mee aanschuiven voor paling in t groen en kreeg nog een grote zak kastanjes uit de tuin mee naar huis. Daar ben ik nadien meerdere uren mee zoet geweest : eerst de harde schillen eraf prutsen, dan blancheren en vervolgens nog eens twee uren om de fijnere vliezen eraf te halen. Maar er is al een berg lekkere kastanjekoekjes mee gebakken en de rest zit in de diepvriezer om bij wild of kalkoen te serveren.
Mijn ventje stuurde dagelijks enthousiaste sms-jes vanuit Bolzano en ik haalde thuis mijn hartje op aan poetsen en oude fotos inscannen, waarmee ik een nieuw album wil samenstellen. Mijn blog scheen bovendien kuren te vertonen en ik heb lang zitten sukkelen en sakkeren omdat er blijkbaar iets mis was met de fotos die ik had geplaatst, gelukkig schijnt nu alles weer in orde.
Donderdag belde zus Rikske van aan zee dat Moeke en Voke vervroegd terug naar huis kwamen omdat er gezondheidsproblemen waren denk dat ik daardoor wakker heb gelegen in hun bed
Na doktersbezoek en aanpassing van medicatie lijkt het allemaal weer beter te gaan, maar we maken ons zorgen. Hoelang kan dit nog goed gaan, vraag ik me af. Ik probeer voorzichtig duidelijk te maken om eens een specialist in de arm te nemen, maar een beslist :Wij hebben alle vertrouwen in de huisdokter, laat geen verdere discussie toe. En ja, vertrouwen is belangrijk, natuurlijk misschien wel belangrijker nog dan een medisch perfecte begeleiding
Mijn ouders zijn nog samen en kunnen hier zelf over beslissen (of één beslist en de ander denkt dat dat goed is), dus moet ik dat respecteren. Op die manier zijn zij al meer dan 60 jaar getrouwd en beiden 86 jaar. Leg je erbij neer, Paz.
Donderdagnacht kwam Herman terug thuis na een vruchtbare vergaderweek. Hij ziet er goed uit, vind ik. Eigenlijk hebben die enkele dagen apart ons allebei goed gedaan, ook al was ik aanvankelijk een beetje ongerust over die eerste-keer-alleen-naar-buitenland.
Vrijdag was het de halfjaarlijkse bijeenkomst met zijn oude buurjongens, zoals steeds werd het een blij weerzien, met ditmaal een boeiende en goed voorbereide historische wandeling door Antwerpen
Zaterdag was poetsdag en voorbereiding van het etentje s anderendaags. Terwijl ik in mijn rommelkeuken de scampis van het darmkanaaltje ontdoe een vies prutswerkje- hoor ik Herman roepen Zoetje, bezoek! Niet echt op bezoek voorbereid, loop ik mijn handen afvegend aan mijn schort de living in en daar staan Sonja en haar man, met twee wijnflessen Mijn ogen rollen er bijna uit! Das een dag te vroeg!! Ik durf niks zeggen, maar Herman loopt naar de keuken om op de kalender te gaan kijken, daar staat inderdaad zondag 22
Welja, de 22ste, dat is toch vandaag? zegt Sonja argeloos. Als ze de kalender bekijken, blijkt dat zij het wel degelijk mis hadden. We lachen het weg en stellen voor om toch te blijven, alleen zal het allemaal nog wat duren voor ik met het eten klaar ben, maar ze beweren dat ze hun namiddag en avond nog met andere dingen kunnen invullen en komen s anderendaags terug. Ik moet zeggen dat ik wel blij was met die beslissing, we hebben die zondag heel ontspannen en helemaal met alles klaar enkele aangename uren samen doorgebracht.
Wie met lezen tot hier geraakt is, vraagt zich wellicht af wat ik met het eerste deel van mijn titel bedoelde
Honderd manieren om nee te zeggen, heeft vandaag nu eens niks met assertiviteit te maken zie J
Ik zit namelijk in de laatste selectie voor de bewuste filmrol, waarover ik onlangs schreef. Een week geleden kreeg ik bevestiging, dat ik, samen met nog twee anderen weerhouden ben voor de tweede selectieronde. Men heeft mij 2 scènes doorgemaild, die ik moet instuderen en volgende week in dialoog met de hoofdrolspeler moet gaan spelen in Gent. Spannend! Dus ben ik nu die tekst aan het leren en uitproberen. Daarbij stel ik vast op hoeveel verschillende manieren je Nee (één van de replieken die ik moet geven) kan zeggen! Wie er goesting in heeft, moet het maar eens proberen
Vandaag ontving ik het volledige scenario en de rol van mijn personage is echt wel mooi. Natuurlijk moet ik er niet teveel mijn hoop op stellen, we blijven tenslotte nog met drie over, maar toch fijn, dat ik al zover ben geraakt!
Eventjes de voorbije week overlopen om niet te vergeten hoe ons leventje er tegenwoordig uitziet :
Vorige week tijdens het weekend : oppas van ons kleinkindjes in ons kinderdag-en-nachtverblijf Leuk, rommelig en absoluut voor herhaling vatbaar!
Die zondag de kindjes weer naar huis gebracht, nadat ik een halfuur gezocht, geprutst en gezweet heb om twee maxicosys in onze auto te installeren. Het voordeel van dat uitzoeken is, dat ik het een volgende keer in 2 minuten zal kunnen J.
Diezelfde namiddag :een fijne Night of the Proms in het Sportpaleis met VIP-receptie!
Twee avonden repetities voor ons nieuw toneelstuk, grootoudersdag in Darios klasje en vrijdag was er het afhalen van mijn gerepareerde fiets.
Dat ik daar speciaal vermelding van maak is niet voor niets, want zoiets is telkens een eenvoudig maar mooi avontuur
Onze fietsenmaker woont in dezelfde gemeente, maar in een ander dorp. Langs de openbare weg is dat 8 km, maar van bij ons thuis kan je tevoet los-door-het-bos. De afstand is via die weg slechts een vijftal km en loopt door het bos, langs velden en weiden en tenslotte door enkele verlaten wegen en dorpsstraatjes met rustieke namen als hooidonkeinde, heiblok, medelaar, berkemei Ik begin al te relaxen als ik die bordjes lees.
Het was heerlijk weer om te stappen : warm maar storm- en regenachtig en ik was op mijn hoede voor overhangende takken die door de storm zouden kunnen vallen. Terecht zou later blijken, want op de terugweg lag er een omgevallen boom over hetzelfde bospad, waar ik met enige moeite mijn herstelde fiets moest over tillen. Geen dikke weliswaar, maar ik had hem toch niet graag op mijn bol gekregen.
En ik kan het niet laten : dat mooiste blad onderweg moèt ik gewoon meenemen, net zoals de twee fraaie eikengallen die als een cadeautje op mijn weg lagen, het lijken wel marspeinen vruchtjes. Ze liggen nu onder een stolp op de kast mooi te wezen, je weet maar nooit dat door de warmte in huis die wespen zouden uitkomen .
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
Acht kilometer doorheen de bossen rondom de trappistenabdij, dat betekent anderhalf uur genieten in de natuur.
Wout doet een vaderlijk praatje tegen zijn driejarig zoontje :
