|
Om negen uur vertrokken we met het gehuurde busje naar Olinda, een plaatsje, zon 10 km buiten Recife; door de Unesco beschermd.
Eens we de stad met al zijn wolkenkrabbers uit zijn, rijden we langs kleine huisjes in alle mogelijke pasteltinten, winkeltjes van een voorschoot groot, met als afsluitdeur een ijzeren hek en palmbomen, palmbomen
Ook enkele uitgesproken krotten, afgedekt met plastic zeil e.d; heel armoedig en rommelig, maar steeds met bloemen en planten rond het huisje.
Olinda ligt in de heuvels aan aan blauwe baai, Davi, onze strandbarman heeft bij dit uitstapje bemiddeld en hij begeleidt ons ook de hele dag. We worden eerst bij een souvenirwinkeltje gedropt, waar ze hangmatten, houtsnijwerk en verder alle soorten snuisterijen die je in die winkeltjes kan vinden, verkopen. Wat later komt Ricardo, I- English-guide, ons vervoegen. Er is geen touw aan zijn rondleiding te knopen
Tot Scifo en ik(degenen die spaans kennen, weliswaar geen Portugees, maar kom
) plots een woord verstaan
Bij elk gebouw begint Ricardo met A bjoetie, waarop telkens een jaartal volgt.
Ineens snappen we dat hij was built bedoelt. Geeft toe : het is niet direct voor de hand liggend. Vandaar is het maar een stap naar het vertalen van tsjoitsj en tsjaaipo naar church en chapel.
We willen de mens niet belachelijk maken en leveren bovenmenselijke inspanningen om toch een beetje serieus te blijven, maar geregeld verdwijnt er iemand achter een hoekje om te staan schokken en gieren van het lachen, de tranen rollen over mijn wangen.
Om het te camoufleren doe ik alsof ik het geweldig warm heb, wat niet gelogen is, hierboven is het 39°!. We bezoeken het Jezuietenseminarie en de bischoppelijke franciscanerkerk en klooster. Vanop de binnenkoer heb je een prachtig zicht over de baai.
Na de rondleiding rijden we naar Forte Orange, waar op het strand een oud Hollands fort (A bjoetie 1631) staat, daar stappen we per vijf in een speedbootje om naar een nog kleiner eilandje, Itamarca, te varen. En echt, dit is het eilandje van de vakantiefolders, dat soort eilandje waarvan je denkt dat ze het als een decor voor het paradijs hebben opgebouwd en dat eigenlijk niet bestaat.
Maar jawel hoor : wit strand, enkele rieten parasols, een houten gebouwtje dat als bar dienst doet, palmbomen en een onwaarschijnlijk blauwe lucht.
Als ik het water inga, voelt het warmer dan badwater
Ik blijf er zon uur in dobberen, het is een echte ontspanningskuur.
Aan de achterkant van het eilandje vind ik een baaitje waar robinson kon zijn aangespoeld. Brigitte, vrouw van piloot Dirk, installeert zich daar met mij en we blijven er gezellig liggen babbelen en zwemmen. Bij het stalletje had ik al een geperste ananas(geserveerd in de uitgeholde vrucht) gedronken, velen van de anderen eten er geroosterde kreeft met limoen, of gebakken agulhas(kleine visjes)maar ik heb geen behoefte om hier s middags te eten.
Tegen vijf uur varen we terug, de speedboot botst zo hard op de golven dat ieders bovenkledij terug nat is, maar het blijft warm, dus erg is dat niet, alleen krijg je natuurlijk wel witte zoutkringen op je goed.
Terug met ons busje en stikkedonker als we in Recife aankomen. Onderweg weer tranen gelachen met de imitaties van de fantastische uitspraken van onze English guide. Ik amuseer me te pletter in dit gezelschap, waarvan ik de ouderdomsdeken ben, maar waar ik me toch ongelooflijk goed en aanvaard bij voel. Het zijn allemaal warme, vriendelijke en vrolijke mensen. Wat een ongelooflijk avontuur is dit toch, ik weet nog altijd niet goed wat me overkomt
Deze avond eerst gaan aperitieven in de cal-bar, de kamer van een van de stewards, waarna we een restaurant opzoeken. We stappen weer drie kilometer over de promenade naar een steakhouse om picanha te gaan eten en komen voldaan maar met zere blarenvoeten terug tegen 0.30u in het hotel. Stewardess Brigitte (ja er zijn 2 vrouwen met die naam in de groep)had mijn blaren nog doorprikt, maar echt comfortabel loopt het nog niet. Maar zou ik daar nu over durven klagen???
Ik heb het er graag voor over.
Als ik s nachts nog mijn blog wil aanvullen, floept alles weg, net voor ik het wil toevoegen. AAah!!! te laat om nog te herbeginnen, het zal iets voor morgen zijn. .
|
