Vandaag een rustig dagje. We konden wat langer slapen en dat deed wel deugd, want ondanks het geringe tijdsverschil van 4 uur, voelde iedereen zich gisterenavond behoorlijk moe het kan ook van al dat lachen geweest zijn. Terwijl de crew aan het strand zit, trek ik opnieuw naar het zwembad van het hotel waar het weer bijzonder rustig is, er zitten slechts drie mensen. Ik kan dus ongestoord aan mijn toneelrol studeren en af en toe een duikje doen om af te koelen. Om drie uur vertrek ik met Wout naar het shopping center. Alles hangt hier al vol kerstversiering en mensen doen er al inkopen voor. Ook in de restaurants waar we afgelopen dagen aten, stond al een kerstboom. Ik wil wat voor de thuisblijvers kopen, maar hoe groot deze mall ook is, het blijft moeilijk om een geschikt cadeautje voor iedereen te vinden. Ik vind wel iets goed voor Herman en hopelijk is ook Dries tevreden met wat ik voor hem meebreng. Nee, ik zeg nog niet wat, want die gasten lezen mijn blog ook en het moet nog even een verrassing blijven. Voor Jan ga ik donderdag op jacht, wat het wordt staat ook al vast, maar dan iets vinden voor Frauke en de kindjes Babykleding is hier echt zeer ouderwets en de grotere kinderkleding is behalve zeer zomers ook niet echt wat je bij ons een kind zou aantrekken : veel glittertjes en frul, dus stap ik maar af van het idee om hier iets voor de kleintjes te kopen, misschien vind ik voor Jade nog wel een speelgoedsouvenir, maar dan liefst toch iets typisch. Ik keek naar handtassen en juweeltjes, maar telkens wanneer ik dacht Aah! Leuke tas, zat er weer een satijnen strik op, of pailletten, niet echt Fraukes stijl. Lieve Frauke, zullen we samen in Antwerpen maar eens gaan shoppen? Vanavond geen cal-bar. Wout en ik hebben in een steakhouse in de shopping een buffetschotel genomen : je schept aan het buffet wat je wilt eten op je bord, dat wordt gewogen en er wordt per gewicht afgerekend. Het was lekker en voor een keer aten we eens wat vroeger op de avond. Wout ging wat vroeger terug naar de kamer om met zijn vrouwtje te chatten, terwijl ik nog een koffie bleef drinken. Op je eentje het verkeer inde straten van Recife trotseren is een gevaarlijke onderneming. Iedereen doet hier wat hij wil, verkeerslichten worden vaak straal genegeerd, de alom tegenwoordige politie fluit schril bij het zien van een overtreding en daar blijft het ook bij. Als voetganger tel je al helemaalniet mee. Een zebrapad is precies een ongekende diersoort, je hebt twee paar ogen nodig en moet een spurtje inzetten als je de kans krijgt om even aan de overkant te geraken. De trottoirs liggen er vaak zeer slecht bij, met losse stenen en hoge opstappen. Hoe de oude mensen en gehandicapten het hier doen, snap ik niet. Uiteindelijk nog heelhuids in het hotel aangekomen en daar met Wout en enkele collegas een caipirinha gedronken aan de hotelbar (soort rum met stukken limoen, rietsuiker en veel ijs). Lekker maar verraderlijk naar het schijnt. Die ene is me toch niet slecht bekomen. Terug op de kamer doet de internetverbinding het niet, het is iets algemeen zegt de receptie en ze weten niet wanneer het in orde komt. Als deze tekst op mijn blog staat, ist natuurlijk terug in orde. Morgen maken we weer een uitstap per bus, ditmaal naar het noorden. Vandaag hebben we geen fotos gemaakt, dus doe ik er nog eentje van gisteren bij.De foto wordt vergroot als je erop klikt.
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
