Morgenvroeg om 10 voor 6 brengt Herman mij naar Wouts huis. Das veilig want je weet nooit of je in een file geraakt. Daarom rijd ik samen met onze zoon verder naar Melsbroek : zonder de piloot kunnen ze natuurlijk niet weg, hèhè.
Wanneer ik Herman vraag of er iets speciaals is, waarvan hij graag zou hebben dat ik het meebreng, antwoordt hij zonder aarzelen : Een Braziliaanse schone. Precies het antwoord dat ik al verwachtte... !Ik vraag hem of het goed is, dat ik zelf heelhuids terugkom en daar is de schat ook tevreden mee.
Ik telefoneer nog even om dag te zeggen aan moeke en voke en ook naar onze 2de zoon. Ik vraag hem wat hij graag zou hebben dat ik voor hem meebreng.
Waarop Jan : ....Euuuh...een schoon Braziliaanse?
Verdorie, jongske, uw vader zei net hetzelfde. We schieten beiden in de lach.
Een uur later komt Dries thuis van zijn werk :Alles klaar voor morgen, mama? Hoe laat vertrekt ge?
Ik vertel het hem en stel de vraag over wat hij graag zou krijgen als souvenirtje.
Dries fluistert :Una Latina...
Herman zal nooit een DNA-test nodig hebben om zijn vaderschap te bewijzen.
Of antwoorden alle gezonde mannen hetzelfde op die vraag ?
Voor wie zich afvraagt wat de titel met dit stukje te maken heeft : lichaamsbeharing schijnt een van de laatste taboes te zijn. Onderstaande tekst heeft daarmee te maken. Als ik daar iemand mee zou shockeren : niet verder lezen!
Het is algemeen geweten : in Brazilië, meer dan waar-dan-ook ter wereld, regeert het schoonheidsideaal. En dat ideaal is Jong, Mooi en Slank. Nergens schijnt meer plastische chirurgie te worden toegepast dan daar.
Ik verwacht ginds niets anders dan perfecte lichamen te zien.
En daarheen trek ik dus met mijn onvolmaakte lichaam!
Schoonheidsinstituten hebben aan mij nooit geld kunnen verdienen, omdat er geentijd en centen voor zon overbodige luxe waren.
Dat neemt niet weg, dat ik er graag goed en verzorgd uitzie, dus probeer ik daar met berperkte middelen zelf voor te zorgen.
Omdat voor mij onverwachts terug de badpakkentijd is aangebroken, wordt alles nu in gereedheid gebracht om dit lijveken een zomerbeurt te geven.
En er zijn zo van die rariteiten aan mijn carrosserie, zoals : gezegend zijn met een hoofd dat een massa zeer donkerbruin haar draagt of beter droeg want dat is tegenwoordig grijsblond- terwijl er op de rest van mijn lichaam slechts schaarse, veelal blonde haartjes groeien.
Zo van die dichte eksternesten op de warmste plekjes? ... ze zijn mij slechts bekend van afbeeldingen, die ik met de grootste verwondering en ongeloof bekijk. Volgens een van mijn zussen zouden het zelfs valse pruiken zijn en dat lijkt mij een redelijke verklaring.
Ondanks mijn schamele lichaamsbeharing, willen er nét bij de bikinilijn toch wel enkele onverlaten naast de uitsnijding van mijn broekje komen uitkrawietelen zeker!
Dus zet ik voor de 2de keer deze zomer alle marteltuigen op de lavabo : Epilady, stinkende Veet, scheermesje, schuim en iets nieuws : koude wasstrips!
Ik begin met die laatste, in de hoop dat ze mijn gevoelig vel minder schade toebrengen dan die andere. Mijn huid reageert namelijk nogal heftig op elke aanraking : een kus van iemand met stoppelbaard is al genoeg voor enkele minuten huidirritatie.
Vaststelling : die wasstrips doen slechts gedeeltelijk werk en laten waar ze eventjes hebben gezeten, mijn huid zeer plakkerig en met een rode rechthoek achter, ondanks de bijgeleverde verzachtende doekjes.
De overblijvende haartjes dan maar ineens met een scheermesje verwijderd, want het ziet nu toch al rood. Voor die drie-en-een-halve haar op mijn onderbenen kan de Epilady nog wel dienst doen. De stink-veet laten we deze keer ongebruikt.
Alles afgewassen en rijkelijk met bodylotion ingesmeerd en nu maar hopen dat het bijtijds een normale huidskleur krijgt.
Morgenvroeg om halftien : Take off!!!! Joepiejeeee! (en ook een beetje kriebel-kriebel)
Shirley Valentijn drukt haar stempel op mijn dagen en mijn nachten...
Ik ben geen blokbeest, nooit geweest trouwens.
Toneelteksten heb ik tot nu toe vrijwel moeiteloos geleerd.
Ik lees de toneelbrochure verscheidene keren en op een of andere manier geraakt het in mijn kop, hoe het precies in zijn werk gaat, weet ik niet, ik absorbeer het blijkbaar ongemerkt.
Maar nu en ik koos zelf voor dit stuk- gaat het om een monoloog van 1,5 uur.
Ik moet dus niet repliceren in een dialoog, waar de tekst van de tegenspeler jouw geheugensteun kan zijn. Alles moet uit het eigen bolleke komen.
En het is een hele boterham.
Gelukkig ben ik zó verliefd op dit stuk en zijn de teksten zo levensecht, grappig, ontroerend en herkenbaar, dat ik het ondanks de korte repetitietijd helemaal zie zitten.
Maandag laatstleden had ik voor de eerste keer een gesprek met mijn regisseur en lezing.
De voorstellingen van Shirley Valentijn zijn al op 15 en 16 december.
Regisseur Wim Loots zegt nu dat ik de tekst zodanig moet van buiten leren, dat ik hem kan afraffelen terwijl ik een kruiswoordraadsel invul. De innerlijke monoloog komt later wel.
Het is weer eens wat anders...Geen instuderen met inleving, maar pure droge tekst van buiten leren. Ik vraag me af of ik dat ga kunnen. Mijn tekstbrochure is nooit méér dan vijf meter uit mijn buurt. Ze mag (moet) zelfs mee naar Brazilië, als mijn reis doorgaat.
En of het doorgaat wordt elke dag wat waarschijnlijker, vandaag pak ik in ieder geval mijn koffer!
De herfst is nu goed en wel in het land en de Sinterklaasbladen waaien binnen.
Herman had er een gereed gelegd voor Jade, zodat ze erin zou kunnen wegdromen.
Onze kleindochter, nu 8 ½ jaar oud, heeft lang in de goede Sint geloofd, maar hoort sinds een drietal weken bij de voorgelichte kinderen. Blijkbaar was het een natuurlijk proces en het kind heeft er beslist geen trauma aan overgehouden.
Sinterklaascadeautjes wil ze uiteraard nog wèl en ze begon dan ook dadelijk de prentjes met het speelgoed van haar keuze uit het reclameboekje te knippen.
Zes knipseltjes hangen er nu op het magneetbord, in volgorde van haar voorkeur.
En ik heb er de prijs bij aangeknipt, Mamie, dan weet ge dat ineens hé, vroeger zou ik die niet eens zien staan hebben.
Als we haar s avonds na de logeerpartij terug naar huis brengen, zegt Herman plagend dat ouders en grootouders niet verplicht zijn om cadeaus te geven, waarop Jade direct : Jaja, Papie, maar voor-t zelfde-geld had ik nog van niks geweten hé!
Waarmee ze bedoelt dat, indien ze nog in de Sint had geloofd, ze sowieso haar geschenken had gekregen.
Tot slot van het feestweekend na het huwelijksjubileum van zaterdagavond nodigden moeke en voke ons op zondagmiddag ook nog uit voor een heerlijk dineetje in De Pelgrim- passeerden we nog even bij onze oudste om daar het schoonste boeleke ter wereld te bewonderen en om kleindochter Jade op te pikken.
Het is herfstvakantie en terwijl haar papa voor 2 dagen naar Tadjikistan vliegt (vraag me niet waar het precies ligt, maar het bestààt!) komt Jade bij ons logeren.
Ze ziet er een beetje anders uit, met haar blokjesbrug -roze, wat dacht je!- en lipbumper, maar over enkele maanden zouden die al niet meer nodig zijn en ze klaagt er ook niet over.
Na het avondeten horen we in de verte de blikken versie van The Bridge on the River Kwai, beter bekend als Sjarel ik heb oe gat gezien.
Jade heeft wel zin in een ijsje, Herman is al dat feesteten nog aan het verteren, maar als wij naar de ijskar willen, vraagt hij toch één bolleke chocoladeijs. Die ijsventer komt nooit door onze straat, maar we horen dat hij niet veraf kan zijn en ik wil er met Jade even op de fiets naartoe, smijt mijn portemonnee in een fietstas, wil de garagepoort openen, maar die is op slot...we horen het muziekje al wat verdergaan en Jades lip begint een beetje te trillen, wat een hele prestatie is en een nogal merkwaardig zicht met die bumper. Snel-snel een sleutel zoeken, die je natuurlijk op zon moment niet dadelijk vindt, het kind op de bagagedrager gewipt en foei...zonder licht de straat op, want dat neemt allemaalteveel tijd!
Jade heeft haar voeten aan weerszijden in de fietstassen gestoken...Boenke-boenke-boenk doen mijn arme overladen fietsbanden over de teervoegen van ons betonnen straatje.
We rijden de eerste parallelstraat in omdat het geluid van daar leek te komen. Er is geen kat op straat, maar in de verte zien we een lichtje, dat mogelijk van de ijskar is. Als we het bijna hebben gehaald, horen we Sjarel nog veel verder dan eerst.... Onder aansporingen van mijn kleindochter keren we om en rijden in een rotvaart de dreef op, naar de volgende zijstraat, die gelukkig glad geasfalteerd is en bij de volgende hoek, komt Het Blazoentje, want zo blijkt de ijskar te heten, ons tegemoet.
Jade krijgt haar ijshoren in de hand en voor mij en Herman wordt een kartonnen doosje opengeknipt om de ijsjes te kunnen meenemen. Omdat ik de fietstassen niet kan gebruiken, moet ik het halve doosje met één hand in evenwicht houden en de fiets steigert al, wanneer Jade terug op de bagagedrager wipt, één arm rond mijn middel slaat en van haar dessertje begint te genieten. Tevoetnaast de fiets terugkeren is geen optie, want dan drijft mijn bananen- en Herman zijn chocoladeijs uit de doos vooraleer we thuis zijn, dus wordt het voorzichtig doch snel terugfietsen, in de hoop dat Jades aardbeienijs seffens niet tegen mijn rug plakt.
Het stoppen en afstappen is nog eventjes spannend maar uiteindelijk arriveert de
hele zending : fietsers, fiets, ijsjes, in perfecte staat.
Straks gaan we naar het feest voor een gouden huwelijksjubileum.
Er moet nog een tekstje geschreven worden, voor bij het cadeau.
Wanneer een wenskaart, een deelnemingsbetuiging of dergelijke moet geschreven worden, vraag ik telkens aan Herman of hij dat graag zou doen, zeker in gevallen waar hij de bestemmeling beter of langer kent dan ik.
Het wordt na al die jaren een spelletje... Ik vraag of hij het liefst zou schrijven, (zeer wel wetend dat hij die taak maar al te graag aan mij overlaat) waarop hij elke keer opnieuw heel galant vindt dat ik het best doe want gij kùnt dat zo goed, zoeteke.
En dan ik weer Maar ik schud het ook niet zomaar uit mijn mouw, hoor!
Ik zit daar echt op te denken, wat en vooral hoe de wensen of condoléances moeten geuit worden. Ik wil graag iets zinnigs schrijven, niet zomaar wat mooie woorden neerpennen, niets zeemzoet, maar in de eerste plaats oprecht en gemeend.
In mijn hart ben ik er diep van overtuigd dat enkel op die manier je woorden het beoogde doel bereiken : dat je de mens voor wie ze bestemd zijn écht iets gegeven hebt.
Dat kost meer moeite dan mijn schat kan vermoeden, wanneer hij de afgewerkte tekst ziet. Toch heb ik na gedane taak-hoe klein die ook mag lijken- altijd het gevoel dat ik iets goeds gedaan heb, beter zelfs dan het gekochte geschenk dat erbij hoort, maar dat vaak zoveel gemakkelijker verkregen is.
Dus schrijf ik vandaag mijn persoonlijkste gelukwensen voor Mia en Staf in naam van ons beiden en ik hoop dat ze er een warm stukske van mijn ziel in vinden.
Het klinkt bijna als een horoscoop-voorspelling, maar toch :
Er staat mij een fantastische buitenkans te wachten, tegen het einde van volgende week.
Als er geen wijzigingen in de ministeriële plannen komen, mag ik een weekje met onze Wout meevliegen naar....Recife,Brazilië!!!
Terwijl de minister verdervliegt naar Chili, moet Wout voor crewrest in Brazilië blijven en na 5 dagen terugvliegen.
Af en toe, bij een langdurige zending zoals deze, mag de partner van de piloot meereizen. Omdat onze kersverse kleinzoon nog zijn mamas melk krijgt, zijn die twee onafscheidelijk. Helaas mocht de baby niet mee en moet Frauke tot haar grote spijt deze kans laten voorbijgaan.Maar...nu was de keuze aan Herman of mij om deze reis mee te maken!
Dan kwam de vraag : wie van ons twee gaat mee?
Ik wilde strootje trekken, maar Herman vond dat ik deze keer mee moest. Ooit komt er wellicht nog een gelegenheid, waarbij hij zelf mee kan, maar vermits ik nu niet in een reeks toneelvoorstellingen zit en we niet weten hoe dat bij een volgende gelegenheid zal zijn, vond hij het beter dat ik deze kans nu grijp.
En daar moest hij niet veel op aandringen.
Hoewel er nog steeds geen 100 % zekerheid is dat de missie doorgaat, heb ik alvast een reispas aangevraagd, die is ondertussen al klaar.
En ik heb na jaren .....een bikini gekocht!
Een heel flashy-kleuren ding, voor Brazilië mag dat, vond ik. Mijn schat wou me eerst nog een discreet donkerblauw-grijs ding aantrekken, nee dus : t is een fluo oranje-roos-rode geworden.
Nu maar hopen dat ik mijn witte-wolk-buikje echt ga durven vertonen op de Braziliaanse stranden. Ik zal toch nog maar een braaf ééndelig badpak in mijn koffer stoppen ook.
Ik heb zojuist gekeken op het internet : het is daar nu en volgende week tussen de 27 en de 32°.
Dat ik de kamer met mijn zoon moet delen is ook een poosje geleden, zon 34 jaar namelijk!
En nu maar afwachten, het zal spannend blijven tot de 3de november, ik ben pas zeker van de reis, als ik in het vliegtuig zit.
Of hij ook werkelijk op die dag geboren werd, is minder duidelijk...
Toen wij in 1970 de voorbereidingen voor ons huwelijk troffen, moesten we om een kerkelijk huwelijk te sluiten, allebei een doopbewijs leveren.
We trokken samen naar Hermans parochie om zijn uittreksel te halen.
Toen de pastoor in het doopregister de gegevens opzocht onder de maand oktober van het jaar 1944, vernamen we dat Hermans doopsel erin stond op datum van 22 oktober, dus vier dagen vóór zijn geboorte!
Herman en ik schoten in de lach, toen we dat hoorden en zeiden dat het niet anders kon zijn dan een schrijffout in de datum, omdat hij pas op 26 oktober pas geboren was en alle officiële documenten die datum vermeldden.
Onmogelijk zei de pastoor Kom hier maar eens kijken!
Tot onze verbazing toonde hij ons dat er nog twee dopelingen na 22 oktober en voor de 26ste waren ingeschreven. Hetinschrijven van een doopsel gebeurde, net als bij een huwelijk, onmiddellijk na de plechtigheid.
Herman stond er dus al in, na hem werden er nog twee kindjes ingeschreven, nog voor zijn eigenlijke geboortedatum. Hij zou dus minstens vier dagen ouder zijn dan hij altijd had gedacht.
Het raadsel is tot hiertoe niet opgelost.
Herman was de jongste in een gezin met acht kinderen en zijn ouders stierven toen hij nog klein was. De oudere broers en zusters weten niet beter of hij is op zijn officiële datum geboren.
Ik heb zo mijn eigen theorietje...
Herman werd geboren aan het einde van de tweede wereldoorlog, tijdens de periode van de vliegende bommen.
In zijn familie gaat het verhaal, dat men zijn moeder met een stootkar naar de kraamkliniek in de Vinkenstraat te Antwerpen heeft gebracht, waar hij werd geboren.
Waar toen de materniteit was, is nu een bejaardentehuis.
Ik neem aan dat daar geen gegevens meer over bewaard zijn.
Ik vermoed nu, dat omwille van de chaotische toestanden toen, men te laat aangifte van de geboorte heeft gedaan.
Destijds moest een boreling (dacht ik) binnen de 24 uren worden aangegeven, in elk geval moest het gauw gebeuren.
Hebben zijn ouders, om straf te ontlopen, wellicht een latere geboortedatum voor hun jongste spruit opgegeven?
Al jaren denk ik : dat moet ik toch eens verder trachten uit te pluizen...
En bij deze verjaardag denk ik het weer : ooit komt het er nog van!
Of dat nu werkelijk zijn verjaardag is, weten we niet zeker, mogelijk is hij een week ouder, maar 26 oktober is wel de uiterste datum, later meer uitleg daarover.
In het licht van die feestelijkheden begon ik vanmorgen aan de onvermijdelijke biscuit.
De klaar-in-een-wip mengeling van de boerenbond ging de mixerkom in, 5 eitjes en wat water erbij en kloppen maar!
Ondertussen is Dries met de taxi net terug van Dusseldorf en smijt een lapje spek en een ei in de pan, ik draai me van de mixer weg en begin een klapke met hem. De geur van spek vult de keuken, maar plots komt daar een een ander reukje bij...ikkeer me naar de mixer en lieve hemel! Er kringelt rook uit en het begint geweldig te stinken. Snel de knop omgedraaid en de stekker uitgetrokken. Bwaaaah! Het ding moet dadelijk naar buiten en de keuken verlucht.
Mijn ouwe trouwe robuuste Kenwood Major, die minstens 25 jaar mijn compagnon bij kneden, kloppen, mixen en hels lawaai maken is geweest, heeft de geest gegeven.
Of hij in vrede zal mogen rusten, valt danig te betwijfelen.
Ik ken mijn ventje : die moet dat ouwe hart van de Majoor eerst nog eens openprutsen om te zien of er nu écht niks meer aan te doen is. Dus heb ik mijn keukenmakker voorlopig onder de pergola gezet.
Toegegeven : af en toe gebeurt het wel dat een toestel dat door mij naar het afval werd verwezen toch nog nieuw leven wordt ingeblazen door mijn liefste, maar deze keer vrees ik het ergste.
Er is nu een grote leegte op ons aanrecht...
Ik vind dat niet slecht.
We hebben nog twee handmixers, waarmee ik behalve zwaar kneedwerk alles kan doen wat de Kenwood deed en er is meer ruimte nu.
De taart is goed gelukt, we aten er vanmiddag al van : moeke en voke kwamen op de koffie. Voor één keer wordt de rest ingevroren, we krijgen de kinderen niet bijeen morgen, maar eigenlijk hadden we Hermans verjaardag 2 weken geleden al gevierd, samen met die van onze Dries. Het wordt soms heel moeilijk om exact op de feestdag te vieren met een taxichauffeur, een cafébaas en een piloot.
Morgen meer over de raadselachtige verjaardatum van mijn ventje.
Het rode leger heeft een offensief op ons huis geopend.
Bij nader toezien zijn er tussen de manschappen enkele die niet in het bekende rode uniform-met-zwarte-knopen getooid zijn, maar in geel of oranje.
Hier en daar zit er zelfs een zwarte met 2 rode knopen tussen. Zouden dat diegenen zijn die de orders uitdelen, vraag ik me af...?
Hun gedrag is nochtans -voor een leek zoals ik- niet verschillend van dat van het rode voet(en vleugel)volk.
De zonnige namiddaghemel is vervuld van wolken lieveheersbeestjes!
Wij zijn de ramen aan het schilderen, die moesten dus een poos blijven openstaan. Precies aan de zuidwestgevel, waar de meeste vensters zitten, komen ze in massa aanvliegen en installeren zich op de warme buitengevel of vliegen de kamers binnen.
Van zodra de ramen dicht mogen echter, begint mijn tegenoffensief!
Gewapend met de stofzuiger tel ik 162 lieveheersbeestjes die tegen wil en dank de slurf worden in gezogen.
Ook vorig jaar zaten we op een zonnige herfstdag met eenzelfde plaag en wel in die mate dat het hele venster van Dries zijn kamer omkaderd was met een dikke laag van die kevertjes.
Hoe schattig ééntje er ook mag uitzien : in die hoeveelheden is het gewoon griezelig.
Het was dus een kwestie van dadelijk ingrijpen...
Ik weet het wel : ze zijn erg nuttig tegen de bladluizen, maar hier in huis zouden ze alleszins verhongeren.
Sommigen beschouwen ze ook als geluksbrengertjes, maar ik weet dat hetgeen ze zèker meebrengen een walgelijk-zoetige geur is, dus : gauw weg ermee!
Voor één ding is hun komst toch welkom geweest : ze hebben me terug aan het schrijven gezet.
In mijn e-mail van vandaag zat onderstaand bericht van de Antwerpse stadsdichter. Ik neem aan dat het gedicht dus ook via deze weg mag verspreid worden.
Op woensdag 20 september heb ik in een stuk in de krant gemeld dat ik aan een gedicht werkte naar aanleiding van 01/10, de concerten en evenementen voor verdraagzaamheid in Antwerpen, Brussel, Gent en Charleroi.
Het gedicht, 'Kies', is een aanvulling op 01/10 geworden, want na het grote, gezamenlijke gebeuren zal iedereen zijn eigen keuze(s) moeten maken.
Met dit nieuwe, zevende stadsgedicht probeer ik een nieuwe betekenis te geven aan het archetypische stempotlood. Ik hoop dat u ervan geniet, en dat u het gedicht ook doorstuurt, waarna iemand anders het weer kan forwarden. Want dat is de bedoeling: dat 'Kies' gelezen wordt. Niet door mij alleen, maar door erg veel mensen.
Altijd even vinnig, stond ze snoepjes en hapjes voor te bereiden toen wij er rond zeven uur s avonds aankwamen. Herman kon maar even blijven, want die moest naar een vergadering in Gent. Voorlopig bleef ik dus een poos alleen bij hen voordat de broers en zussen aankwamen, maar dat was voor voke geen beletsel om alvast een champagnekurk te laten knallen.
Stilaan kwamen de anderen ook binnendruppelen en de sfeer zat er goed in! Het was weer een gekwetter en gelach van jewelste. Jes en Pol kwamen van Oostduinkerke en brachten heerlijke oesters en zelfgevangen garnaal mee. Hug en Marieke gaan volgend jaar voor t eerst grootouders worden. Rikske en Mark wonen nu definitief op hun boot, die ze vorige week Milagro(mirakel) hebben gedoopt. Greetje en Noukie zijn eindelijk door hun verbouwingen. En iedereen was weer blij om mekaar te zien.
Een poging van moeke om iets serieus te vertellen werd ei-zo-na gesmoord in gezwans en gelach, tot ze plots heel streng haar lippen op elkaar kneep en iedereen ineens heel stil werd. Ons zachte, verdraagzame moeke moet daar nog altijd niet veel moeite voor doen om iemand in te tomen.
Toen ik tiener was en wij het op zeker moment met zijn allen te bont maakten, trok ze zwijgend en kordaat haar mantel aan en marcheerde de deur uit.... De deugnieterij viel onmiddellijk stil en wij voelden ons rót. Doodongerust waren we, dat ze er voorgoed vanonder was getrokken, dat wij haar hadden weggejaagd! Even later gingen we op straat kijken, maar moeke was nergens te bekennen. Terwijl wij ons zaten af te vragen wat we nu moesten beginnen, kwam ze enkele minuten later ontspannen en een beetje triomfantelijk ook, terug binnengewandeld.
Toen ze gisteren stilzwijgend hapte en haar lippen opeenklemde, kregen we ineens weer even datzelfde gevoel. Héél eventjes maar, het was een klein incidentje in een heel genoeglijke avond, waar de rijkelijk vloeiende champagne zeker mee debet aan was.
Rond half twaalf waren de anderen vertrokken en moeke en voke, de schatten, bleven nog mee waken bij de tv, tot Herman mij een half uur later kwam oppikken.
Toen wij via de achterdeur vertrokken, telde ik 11 lege flessen, die door voke in het gazon gesmeten waren. Aangezien we daar met 12 aan het feesten zijn geweest, was de hoge graad van vrolijkheid niet te verwonderen.
Afgrijselijk lelijk soms, maar ook betoverend mooi, zo vond ik onze hoofdstad gisteren. En daartussen lagen ook nog eens alle mogelijke gradaties.
We waren er al om 10 uur s morgens en dat is ideaal op zon zomerse zondag als gisteren. Verkeer was er de hele voormiddag nauwelijks, we betrapten ons erop dat we vaak midden op straat liepen.
Door ons ontdekt het is te zeggen : het is er al bijna 250 jaar, maar wij waren er nooit eerder geweest- : het Martelaarsplein, met de zetel van de Vlaamse minister-president aan één korte zijde van dit groot rechthoekig plein, de andere zijden alle bebouwd met witte classicistische gebouwen en 3 gedenktekens op het stille, gekasseide plein. De gebouwen hebben jaren staan verkommeren, maar het grootste gedeelte is nu gerestaureerd en ademt een indrukwekkende sfeer.
Verdere bijzondere ontdekkingen waren :
-Op de binnenkoer van een restaurant het enige stukje dat er bovengronds nog van de Zenne in Brussel te zien is en veel leven stroomde er precies niet meer door, maar t was wel uniek, natuurlijk.
-Het museum van het beeldverhaal, gehuisvest in een voormalig warenhuis, ontworpen door Horta. We bezochten het museum zelf niet, maar konden toch een kijkje in de prachtige hal nemen.
-Het 360° panorama over de stad, vanop de dakverdieping van Parking 58.
Tegen twee uur hadden we tien kilometer in de benen en een gebraden kiekske in onze buik. Toen werd het tijd om naar Anderlecht af te zakken voor het Dansjuweel een wedstrijd waar de ambassadeurs van Vlaamse folklore uitgekozen worden.
Voor Herman was dit een aangename verplichting en ik ging met plezier mee kijken.
En het was de moeite waard! De tijd dat Vlaamse volksdans handje-klap en voetje-stap was, lag voor de aanwezige groepen in een zeer ver verleden. Wij kregen van elke groep een spektakel van 25 minuten te zien, een suite van goed uitgevoerde dansen meestal met een live orkestje erbij, soms doorspekt met zang en vaak goed geacteerd.
De Wilrijkse groep De Kegelaar, waarvoor wij gingen supporteren, werd héél verdiend een van de drie ambassadeurs en och, misschien ben ik wel een beetje chauvinistisch, maar ik vond ze écht de beste, lang voordat de jury haar uitspraak had gedaan.
Tot mijn groot plezier kregen we tot slot een gastoptreden van de Nederlandse groep Piet Hein, die ik twee jaar geleden in Letland enkele keren had zien dansen. Dé perfecte mix van volksdans, moderne dans en theater, begeleid door uitstekende folk-muzikanten.
Als we na afloop in de inkomhal nog met iemand staan te praten, zien we 2 dansers van de Piet Hein-groep verscheidene keren met pak en zak heen en weer lopen. Als ik vraag of ze nog veel moeten inladen, zeggen ze dat ze niet meer weten waar hun auto geparkeerd staat : aan de voor-of achteringang van het centrum, vandaar al dat over en weer geloop...
Herman neemt de jongeman mee in onze auto om in de omliggende straten te gaan zoeken, terwijl ik bij Claudia en de pakken blijf wachten. Ondertussen is het helemaal donker en het stel moet nog naar Nijmegen! Alle andere Nederlandse dansers zijn al vertrokken.
De mannen blijven lang weg en het loopt al naar negen uur als Claudia er ineens aan denkt, dat iemand van de groep weet waar zij geparkeerd stonden, gelukkig heeft ze diens telefoonnummer in haar GSM zitten en oef! ...de man kan een juiste beschrijving geven van waar hun auto staat : niet zo ver van de achterkant van het theater natuurlijk!
Dus bel ik Herman op, dat ze mogen stoppen met zoeken en terugkeren.
De dansers zien nogal op tegen de terugweg, omdat ze s morgens al erg verkeerd hadden gereden, dus stellen we voor dat ze ons zullen volgen : over Antwerpen moeten we immers allebei. Snel-snel wordt alles ingeladen, in de vlucht bedankt en dan wèg! want het is laat en ze hebben nog een heel eind rijden voor de boeg.
We geraken Anderlecht goed uit en ook op de ring rond Brussel zie ik hen voortdurend achter ons hangen en dezelfde manoeuvers uitvoeren. Maar hier is het ondanks de zondag en het late uur toch erg druk en als we de afrit voor Antwerpen nemen komt er ineens een bus tussen, we zijn ze kwijt!
O, wat erg! Ik hoop maar dat ze nog gezien hebben dat we afsloegen...verderop zijn de aanduidingen gemakkelijk te volgen.
Ik blijf naar hen uitkijken tot we thuis zijn en lig er de hele nacht van te woelen...
Alleen de voornaam van het meisje had ik toevallig gehoord, we konden onderweg dus ook niet bellen om te vragen waar ze zich bevonden.
Vanmorgen heb ik de website van de groep opgezocht en er een berichtje opgezet met de vraag of ze veilig zijn aangekomen.
Een half jaar geleden, toen Herman nog niet op brugpensioen was, was het onderhoud van de tuin zo goed als helemaal voor mijn rekening, uitgezonderd de hele zware taken dan, zoals grote dode bomen omzagen en de wortels rooien.
Sinds kort delen wij het tuinonderhoud en Herman doet zijn part met grote toewijding.
Helaas kent de lieverd zeer weinig van planten en bloemen, dus word ik van tijd tot tijd met de gevolgen van zijn goede wil, maar gebrekkige botanische kennis geconfronteerd.
Daarnet- hij heeft wellicht al een hele poos zitten wachten tot ik er zelf over begon vraagt hij Zoetje, hebt ge gezien hoe goed ik gewied heb? Er is daar al een hele plek onkruidvrij. Wieden is niet direct mijn favoriete tuinklus en als ik me blij verrast naar de aangewezen plek draai, zakt het enthousiasme direct in mijn schoenen.
Oh neen!!! Dat waren daar allemaal vergeet-mij-nietjes. Middenin de plek van waar elk voorjaar een wolk lichtbauwe bloempjes staat is er netjes een vierkante meter zaailingetjes tussenuit gehaald. Ik dacht dat het jonge schapenzuring was zegt mijn schuldbewuste tuinman. Schapenzuring is een onkruid dat bij ons welig tiert.
Gefrusteerd, omdat hij het zo goed bedoelde en inwendig foeterend omdat hij niet op een andere plek de echte schapenzuring heeft uitgetrokken en omdat de veergeet-me-nietjes-wolk volgend jaar een grote kale plek zal vertonen, stort ik me op de koekjesdoos.
Fout Paz! De kilos komen er sneller aan dan de vergeet-me-nietjes kunnen groeien.
We moesten deze voormiddag voor een begrafenis in Antwerpen zijn.
Na afloop trachtten we nog een en ander te regelen dat in de buurt moest gebeuren.
Helaas waren de zaken waar we naartoe wilden tijdens het middaguur gesloten.
Wat doen we nu? vroeg mijn liefste.
Kunnen we niet efkens langs Bojako, we zijn er toch vlakbij ?
Efkens?! Zoeteke, dat weet ge toch : dat het nooit efkens kan zijn, bovendien zitten de mensen vast aan tafel
Daar had ik eerlijk!- nog niet aan gedacht, maar ik weet zeker dat er direct een paar borden zouden bijgeschoven zijn, als we er effectief waren langsgegaan.
Dat mijn efkens in het gezelschap van Bojako een wel zeer rekbaar begrip is, moet ik toegeven en omdat er nog heel wat op ons programma staat rijden we verder naar het stadscentrum.
Een valies vol studieboeken Marketing van onze Dries naar de Slegte gaan brengen...veel te laat natuurlijk, op één exemplaar na zijn ze allemaal verouderd. We laten de -op het oog- splinternieuwe boeken allemaal daar, dat wordt recyclage zegt men ons. Voor dat ene nog teruggenomen boek krijgen we drie euro. We kunnen er nog net onze parking mee betalen.
De stad ziet er vriendelijk, warm en zonnig uit en er lopen veel studenten rond.
En ineens begint het me op te vallen : het is 25 graden, iedereen loopt in luchtige kleding rond, de vrouwen en meisjes in niemendalletjes om nog zoveel mogelijk van deze heerlijke nazomerzon te profiteren. Maar wanneer je hun onderste 50 cm bekijkt : laarzen laarzen laarzen ! Iedereen die er iet of wat modieus wil bijlopen draagt ze.
Het kan me niet bommen of ik er als een boerentrien bijloop, bij 25 graden wil ik met mijn teentjes bloot, joepiejeee!!!
Woensdag, wij zitten nog op het terras van de avondzon te genieten, zegt hij in het buitengaan :
-Ik ga een toertje met de fiets maken.
-Goed idee, jongen! Neem je daarom je gitaar mee ? Waar ga je spelen?
-Weet niet, ik zie nog wel!
En weg is hij.
Donderdag, wij weer op het terras, zien hem uit het tuinhuis aan komen wandelen met ...de vishengel, die hij voor zijn 14de verjaardag van zijn meter kreeg. Die hengel wordt volgende week zelf 14 jaar en is nog maar zelden uit het tuinhuis tevoorschijn gekomen.
-Ha, krijgen we morgen een maaltje vis, Dries? Waar ga je hengelen?
-Weet niet, ik zie nog wel...
Vrijdag staat er geen vis op tafel.
Die avond, wij zitten eens te meer op het terras... Dries komt vragen :
-Papa, mag ik die goeie eau-de-toilette van u eens gebruiken?
We nemen aan dat hij niet gaat vissen vanavond. Als hij vertrokken is geuren badkamer, hall en living nog een hele poos naar Eau dIsseye for men.
Zaterdagochtend, we drinken nog een laatste kop koffie na ons ontbijt en zitten van het ochtendzonnetje te genieten op het terras.
Dries komt langs het tuinpad het terras opgelopen en heeft in elke hand een bakkerszakje met verschillende pistolékes.
-Ooh, hebben jullie al ontbeten, en ik wou eens trakteren!
Zijn oogjes zien er wat lodderig uit want hij komt recht van de Stadswaag en heeft nog niet geslapen, hij zet zich bij aan tafel enwij eten toch ieder nog een half kraakvers pistoléke mee.
Daarna trekt hij naar bed en slaapt tot het weer avond is.
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
