Gisteren nog eens gaan figureren in de Eén-soap Thuis.
Feitelijk ging het om de zgn. edelfiguratie : zeg nooit zomaar figuratie tegen edelfiguratie!
Het betekent dat je naast je spel ook nog tekst te debiteren hebt en bovendien dubbel zoveel betaald wordt, ook al gaat het slechts om één woordje, zoals me vroeger al wel eens overkwam.
Nu had ik er twee.
Maar het was een leuke scène en er werd toch wel enig acteerwerk verwacht. Film- of TV-opnames houden in dat je veel moet wachten en uiteraard dikwijls herhalen, maar deze keer verveelde het geen moment.
De opnames gebeurden met 3 verschillende cameras vanuit verschillende standpunten, dezelfde scène moest dus voor elke camera ook opnieuw gespeeld worden, wat in de montage dan verder wordt afgewerkt.
Voor Thuis werken ze met een vijftal verschillende regisseurs en bij de ene is het al prettiger spelen en voel je je als figurant meer betrokken dan bij een andere.
Dit is mijn favoriete soap en wat bijzonder leuk was aan de opname van gisteren:
Er waren voor deze scène zeer veel van de vaste personages aanwezig, je ziet ze zo ook eens live bezig en uiteraard krijg je ook voorkennis van wat er te gebeuren staat.
De uitzending volgt op 7 april en voor wie het mocht interesseren : ik ben die blonde op de eerste rij, met de 2 woordjes.
Mogelijk moeten we allemaal nog eens terugkomen, omdat er nog een scène met dezelfde bezetting moet opgenomen worden en daar was gisteren geen tijd meer voor. Een draaidag eindigt om zes uur s avonds en het was ruim over zessen toen wij tenslotte de studios in Leuven verlieten.
Toen was het nog niet gedaan met spelen, want dezelfde avond had ik de eerste repetitie van het volgend toneelstuk in Dionteater.
Staf Damen (vader van geniale actrice Katelijne en broer van Hubert WitseDamen) viert zijn 30-jarig jubileum als regisseur en acteur bij Diontheater. Hij koos ervoor om Fientje Beulemans na 25 jaar opnieuw te regisseren. Destijds speelden hij en zijn vrouw Mia vader en moeder Beulemans.
Omwille van de goede herinneringen aan dit stuk, wilden ze dit voor hun jubileum ook hernemen in dezelfde rollen.
Zelf een kwarteeuw ouder, hebben ze nu gekozen voor een cast waarin alle overige acteurs eveneens een generatie te oud zijn.
Kritiek op die keuze zal er vast en zeker komen, maar ik ben ervan overtuigd dat het een amusante en heerlijk ouderwetse reeks voorstellingen gaat worden.
Het stuk speelt zich af omstreeks de 20er jaren van vorige eeuw en krijgt realistische, prachtige decors en kostumering.
Voor mijzelf worden dit vast zeer ontspannen voorstellingen, want ik heb ditmaal slechts een klein meidenrolletje, dat evenwel zeer leuk om spelen is (ben trouwens heel fier dat ik hierin Katelijne Damen mag opvolgen, die deze rol 25 jaar geleden als piepjong meisje bij ons speelde).
Gisteren hebben we alle scènes waarin mijn personage voorkomt ineen gezet en reeds verscheidene malen gerepeteerd. Er wordt stevig gewerkt bij Staf.
Elk jaar krijgt iedere inwoner van onze gemeente 4 gratis huisvuilzakken. Die moet je gaan afhalen in het gemeentehuis of bij een van de 2 andere verdeelpunten.
Ik besloot er vandaag een wandelingetje van te maken : stukje bos, stukje dorp, door de poedersneeuw, plezant!
Het is opvallend hoeveel vogels je al uitgelaten hoort kwetteren, die schijnen warempel al een beetje lente te voelen.
Ik voel ze vandaag nog niet : er staat een gure wind en het is echt even doorbijten bij het begin van mijn tocht, maar ik weet dat ik met een gloeiend lijf ga beloond worden van zodra ik ergens binnenstap.
Enfin, het is maar wat je beloond wil noemen. Zodra ik het gemeentepaviljoen binnenkom en probeer mijn lederen rugzakje van mijn daimleren jas af te trekken, breekt het zweet me al uit. Mijn wollen muts kriebelt ineens om gek van te worden, ik zou ze in de verste hoek willen zwieren!
Ik sta te wroeten en te wriemelen als een reusachtig insect om de rugzakriemen van mijn schouders te schuiven en verwens mezelf in stilte omdat ik de vuilniszakkenbon niet gewoon in mijn jaszak heb gestoken. Ten einde raad heb ik me maar met de rug naar de balie gedraaid en de bediende om hulp gevraagd.
t Is nochtans iets fantastisch, hoor, zon rugzakje! Je hebt altijd je handen vrij, voelt nauwelijks het gewicht ervan, géén handtasriem die voortdurend van je schouder schuift, maar over een daimjas draag je hem beter niet als je er onderweg iets uit nodig hebt.
Hoe ik het dan doe als ik thuiskom?
Ik rits mijn jas open en trek simpelweg jas én rugzak samen uit. Opgewarmd voor een groot stuk van de dag.
Zus Jes en ik hadden vorige weekafgesproken om nog eens een dagje samen door te brengen, dat was maanden geleden. We hebben elkaar op kerstavond nog wel gezien, maar toen was de hele familie erbij.
Jes is 370 dagen jonger dan ik en ze is heel lang mijn grootste zielsverwant en meest vertrouwde mens geweest. Ik denk dat het een beetje voelde zoals tweelingen zijn, hoewel we in alle opzichten zeer weinig op elkaar lijken.
Tot ik 16 was en een eigen kamertje kreeg, deelden we hetzelfde bed, waarin we elkaar een hoop blauwe plekken hebben bezorgd om de grootste helft van dat bed te veroveren.
Ik was altijd al groter en forser dan ons frêle Jeske, maar zij kon zich uitstekend weren.Toen ik haar als tiener eens een ferme draai om haar oren dacht te geven, lachte ze me uit : Paz, gij kùnt niet kletsen! Allee, sla nu eens door?, waarmee mijn woede direct bekoeld was en de kracht die ik dacht te hebben, helemaal wegvloeide.
Het bed geleidelijk in beslag nemen was wèl een kolfje naar mijn hand en meestal ging het er met bedtijd zo aan toe : we stonden met twee voor ons avondtoilet aan het lavabootje op onze kamer te frullen, waarna Jes als eerste het bed indook. Wanneer ik er even later instapte, trok ze steevast met haar wijsvinger een lange voor in het onderlaken en zei gedecideerd : Paz, hièr is de streep!
Die mocht ik dus niet overschrijden, en geloof me : ze verdedigde haar helft met vuur : stompen, pitsen en haar favoriete techniek : met haar vlakke hand keihard en aanhoudend tegen mijn voorhoofd drukken.
Ze beweert nu nóg altijd dat het daardoor is dat ik geen voorhoofdrimpels heb!
Zo lijkt het wel alsof we de hele tijd kibbelden, maar er werden ook griezelverhalen verteld en heel wat geheimen uitgewisseld.
Eigenlijk was het meestal heel gezellig in ons smalle ijzeren spijlenbed.
En als bovenstaande rituelen een bazige Jes zouden portretteren, dan is dat toch maar een heel klein stukje van haar overwegend gulle en meelevende aard. Lieve Jes was, hoewel niet de oudste, toch het moedertje van ons alle zes.
Ik keek dus bijzonder uit naar dit dagje samen We zouden naar de markt in Edegem gaan, samen met Moeke en Voke een koffie gaan drinken Onder den Toren en nadien wat gaan aquarelleren bij haar thuis. Zij heeft vorig jaar een cursus gevolgd en ik ben er ook al jaren mee bezig, met grote onderbrekingen weliswaar.
Dus stond ik vanmorgen vroeg al helemaal opgetut gereed om met Herman mee richting stad te rijden, toen de telefoon ging
Jes dus de pret gaat niet door : haar man is ziek gevallen.
Zonde voor de zieke, ik hoop dat hij er gauw bovenop is.
Zonde voor mij en Jes, maar uitstel is geen afstel.
Twee kleinkinderen hebben wij : eentje van 134 en eentje van 3 cm groot.
Ik heb zijn foto gezien !
Kan ook haar foto geweest zijn, dat is nog niet duidelijk.
Wat wel duidelijk was : een volmaakt rond hoofdje van een vingertop groot, een krulletje van een lijfje, minuscule armpjes en beentjes als de voelsprieten van een meikever : met zon klein vlaggetje eraan.
Oh, het is zon schoneke
Jade (134 cm) mocht mee naar de gynaecoloog en zag op de echografie het kindje naar haar zwaaien. Dolenthousiast was ze!
Frauke bewaart deze fotos in een speciaal boekje met een linnen kaft. Lichtgroen, kleur van leven, van lente, van hoop.
Wat een wonder toch, hoe snel zon mensje groeit en dat we dat nu allemaal kunnen zien en opvolgen.
Op die manier bevestiging krijgen dat het goed gaat met de baby, of dat er kan worden ingegrepen als dat nodig mocht blijken: dat zelfs operaties kunnen uitgevoerd worden bij ongeboren kindjes, het was 35 jaar geleden totaal ondenkbaar.
Als ik dan vergelijk met hoe het eraan toeging, toen ik voor het eerst zwanger was Het meest extravagante onderzoek dat bij mij werd uitgevoerd, was een bekkenmeting, om te zien of de doorgang niet te nauw was en eventueel een keizersnede moest voorzien worden.
Toen in 1978 onze derde zoon in aantocht was, werd hier en daar al een echografie gemaakt, maar als je al 2 normale bevallingen achter de rug had en met de hulp van je huisdokter beviel, was daar geen sprake van.
Maar zelfs met alle vooruitgang in medische wetenschap en beeldvorming, blijft in deze tijd van hoogtechnologie en nuchtere kennis het ontstaan en de evolutie van ieder nieuw mensje altijd opnieuw een bijna-niet-te-geloven, betoverend verhaal.
Dit bericht vond ik op het magneetbord in de keuken, na het vertrek van onze 7-jarige kleindochter. Een "cadeautje" om van te genieten tot ze hier weerkomt.
Wanneer wij geen vergaderingen of toneelrepetities hebben, maken Herman en ik s avonds graag een wandeling. Al naargelang de tijd en het weer duurt die van 20 minuten tot 2 uur.
Meestal zetten we er een fikse pas in, zodat, wanneer we met anderen een wandeling in onze omgeving maken, we meermaals de opmerking krijgen dat die wandeling meer weg heeft van een mars.
Tegenwoordig trachten we dan ook bij de start het tempo van onze medewandelaars aan te voelen en passen wij ons aan.
Afgelopen weken hadden wij onze tochtjes ernstig verwaarloosd én gemist!
Niets zo goed om muizenissen te verjagen en samen te overleggen dan een stevige wandeling in de frisse lucht, weer of geen weer.
Zo werkt het tenminste voor óns. Het is al bijna 20 jaar een betrouwbare therapie gebleken, dat praten tijdens de wandeling.
Of we nu zorgen of verdriet moeten verwerken, plannen maken of over blije en verrassende dingen babbelen, het doet ons altijd deugd en we voelen ons er telkens uitgewaaid en opgefrist door, vol zuurstof en frisse moed.
Na een toneelvoorstelling thuisgekomen, hebben we gisterennacht eindelijk nog eens een hartje gelopen om de rook en de warmte van het theatercafé uit onze kleren te laten waaien en om terug in onze wandelroutine te komen.
Wij kiezen uit rondjes, hartjes, of achten: de lusvorm van de kortste wandelingen in de buurt van ons huis.
Witteke, onze 10-jarige poes kwam ons bij thuiskomst van het theater, met haar staart als een welkomstvlag omhoog, tegemoet gerend en was duidelijk van plan om ons op onze wandeling te begeleiden.
Het is een schichtig poesje, helemaal niet avontuurlijk aangelegd, (haar geschiedenis vertel ik later wel eens) maar als wij een nachtwandeling maken, loopt ze vaak een stuk mee.
Een kat die zich gedraagt als een hond!
Zo ook vannacht gewoonlijk keert ze na een honderdtal meter terug, maar deze keer bleef ze ons op de voet volgen. De weg ligt langs een bos en de woningen staan ver uiteen, veel straatverlichting is er niet, maar zelfs bij weinig maanlicht konden we haar door haar spierwitte vacht goed zien lopen.
Tot op het ogenblik dat iets haar aandacht trok en ze achterbleef Als we haar naam roepen komt ze normaal dadelijk af, maar nu lukte dat niet.
Herman is een heel stuk teruggelopen om haar te halen, want ondertussen was Witteke al de andere richting opgegaan en we waren bang dat ze, zoals vorige zomer gebeurde, ergens een onbekende tuin zou inlopen. Toen hebben we een half uur naar haar gezocht.
Er wordt wel gezegd dat katten steeds de weg naar huis terugvinden, maar we wilden het toch niet riskeren.
Herman is met poes als een baby in zijn armen verder gestapt, tot we terug in onze straat en voor haar bekend terrein kwamen.
We zijn dus toch naar de fuif-na-de-finale gegaan.
Het feestje begon pas om 22u30 en van onze groep van 2 jaar geleden waren er zeven (van de 16) komen opdagen.
Valérie, die tegenwoordig de woensdagse lottotrekking presenteert, moest om elf uur al ergens anders zijn en was na een kwartiertje weer weg : druk-druk-druk! Ze is met zoveel dingen tegelijk bezig Sinds wij 1 jaar gratisspeelden, is haar carrière pijlsnel omhoog geschoten. Zij werkt voor vrt, vitaya,productiehuis jokfoe, schrijft een vrijdagse column in de Gazet van Antwerpen en wie weet wat nog allemaal.
Jammer dat ze Benita, Roger en Katrien niet meer gezien heeft, die kwamen net iets later.
Onze benjamin van toen, Bob, was er met een vast lief en Carl zag er knapper uit dan ooit.
Het deed deugd om ze nog eens terug te zien en tussen de (luide) muziek door wat bij te praten.
Eerlijk gezegd : babbelen kon je nog het best bij de toiletten, daar was het lekker rustig. Natuurlijk heb ik me weer schor geschreeuwd in de feestzaal, om boven de muziek uit te komen.
VRT heeft ons eens te meer hartelijk ontvangen en getrakteerd op allerlei lekkers én een optreden van Frank Galan, waarna velen zich met groot enthousiasme op de dansvloer gingen uitleven.
Vooral ons Katrien vloog er weer geweldig in. Vorig jaar is ze tijdens een wilde dans met Herman Van Molle tegen de dansvloer gegaan, waarbij Herman, gentleman als hij is, nog getracht heeft om haar achterhoofd te beschermen door zijn hand eronder te steken. Hij heeft er een blijvend kromme pink aan overgehouden! Hoe het vannacht is afgelopen weet ik niet, wij hielden het om half twee voor bekeken.
Maar ik ben blij dat we erbij mochten zijn, de ons bekende vrt-medewerkers nog eens konden ontmoeten, evenals de kandidaten van de andere jaren.
De 12de aflevering van deze zaterdagse emoquiz werd gisterenavond opgenomen.
Herman en ik zijn de opname gaan bijwonen.
Voor mij was juist deze opname heel speciaal :
Bijna twee jaar geleden ben ik zelf, na 12 afleveringen, dus vlak voor de finale, uit deze quiz gevallen.
In die 12 quizzen heb ik meerdere keren de vuurproef goed doorstaan én een aantal meer-of-mindervragen, tot die laatste dan
De finale niet meer kunnen meespelen was een hardere noot om kraken dan ik voor mogelijk had gehouden.
De afvaller van gisteren had dan ook mijn volle medeleven, temeer omdat hij mijn favoriet van de dag was.
Nu blijven er nog 2 mannen en 2 vrouwen over, meer mag ik er niet over vertellen, het publiek heeft zwijgplicht tot de uitzendingen gebeurd zijn, wat nogal logisch is.
Toen we na afloop terug naar huis reden, voelde ik me echt niet goed, al die gevoelens van 2 jaar geleden kwamen terug op me af. Ik weet het wel : het is maar een spel, dat heb ik mezelf ook de hele tijd voorgehouden, maar het is zoveel ingrijpender dan je als toeschouwer kan zien of vermoeden.
Morgen wordt de finale gespeeld en de kandidaten van de afgelopen jaren zijn uitgenodigd voor het feestje na afloop
Ik had er plots geen zin meer in, heb bij thuiskomst meteen een mail gestuurd naar mijn medespelers om te vragen wie er komt, want hen terugzien en bijbabbelen is voor mij de enige reden om ernaartoe te gaan.
En joepie! Er kwamen al enkele hartelijke mails terug, wat mijn stemming direct heeft doen omslaan. Ik denk dat ik dus toch maar ga, ondanks het feit dat het een omslachtige reisweg is.
Dat 1 jaar gratis leven heb ik weliswaar niet gewonnen, maar ik leerde er toch verscheidene goede mensen door kennen, waarvan ik enkele zelfs als vrienden mag beschouwen en zo denken veel van mijn medespelers erover : wij hebben allemaal gewonnen!
Het is een apartje, altijd geweest. Hoe verschillend kunnen broers uit hetzelfde gezin toch zijn! Opvallender dan bij ons kan het haast niet. Die grote verschillen waren al duidelijk merkbaar toen ze nog maar babys waren. Als ik nu lees wat ik in hun baby-dagboek schreef over hoe ik vermoedde dat ze zouden opgroeien, klopt het bijna griezelig nauwkeurig.
Hoe verschillend ook in hun uiterlijke levensstijl, er zijn als je wat verder kijkt, toch zeer veel overeenkomsten in hun karakters en ik ben gewoonweg stapelzot op alledrie mijnzonen. Wat voor ons, ouders, het allerbelangrijkste is en we hopen dat het altijd zo mag blijven : ze houden echt van elkaar en we hebben al meermaals mogen zien dat ze voor hulp altijd bij elkaar terecht kunnen, evenwel zonder daar te pas en te onpas een beroep op te doen.
Een verjaardag dus Gewoonlijk is t dan feest bij ons thuis, maar omdat de 2 broers momenteelin het buitenlandzitten, zijn we metkleindochter, mijn ouders, cadeautjes en een zelfgebakken appeltaart naar hem toe gereden.
Ons doel was Doel.
Want daar woont hij sedert vorige zomer met zijn Lief.
Samen met de andere artiesten van Time Circus, zijn ze daar neergestreken in de leegstaande huizen en vormen daar een heel nieuwe en bijzondere dorpsgemeenschap.
Als je tijdens de zomer een uitstapje naar Doel maakt, word je hartelijk verwelkomd door die vrolijke troep positivos.
Het idee dat onze zoon een kraker is, was eerst nogal schokkend, tot we zagen hoe hij en Lief het door hun gekozen huis en tuin(dat al 7 jaar leegstond) hebben opgeknapt en terug leefbaar gemaakt. Ze voelen dit echt als een ideale thuis aan en hopen dat wanneer over 2 jaar de definitieve beslissing over Doel valt- ze het huisje en grond kunnen aankopen.
Ook de weinige autochtone Doelenaars die gebleven zijn, verheugen zich in de komst van de deftige krakers, die de verdere verloedering van het dorpje tegengaan en verhinderen dat dit een spookdorp wordt.
Bovenstaande foto is deel van een fotoshoot voor de mode special van De Morgen, enkele maanden geleden. De locatie : Doel, de modellen : artiesten van Time Circus (de linkse is onze zoon) met enkele van hun vrolijke mobielen.
Gisteren Herman geholpen met de administratie van zijn verenigingen, als ik niet om die reden voor de pc zat, dan was hij er zelf wel op bezig. Daags tevoren geprobeerd om een beetje af te kicken en slechts één keer komen kijken naar de blogs. Daarom is er vandaag pas een nieuw stukje.
Onze vertrouwde supermarkt is sedert begin januari omwille van grote veranderingswerken gesloten tot de maand juni. Dat wil zeggen dat ik nu 10 km moet fietsen(heen-en-weer) in plaats van 6, als ik tijdens de week nog wat nodig heb. Grote weekaankopen doen we met de auto tijdens het weekend. Mijn eigen wagentje is deze zomer verkocht en weldra gaat Herman op brugpensioen, hebben we dus aan één auto genoeg.
Woensdag had ik dringend enkele dingen nodig voor hetavondeten, dus : de fiets op en naar de nabijgelegen gemeente. Het regende pijpenstelen en er stond behoorlijk wat wind, maar ik had me goed ingeduffeld : sjaal, muts, handschoenen, warme jas en niet te vergeten : mijn knaloranje fietszeil. Het was wel stevig trappen, maar je zit daar zo beschermd en warm onder
Slechts drie fietsers-tegenliggers kwam ik tegen, stuk voor stuk jonge mensen, gekleed in drijfnatte jeans en een kort vest of blouson, zichtbaar kleumend. Eentje was al fietsend zijn handen zelfs aan het warmblazen. Ik zat ondertussen bijna te puffen van de warmte onder mijn waterdichte tentje. Het enige wat ik moest doen, was af en toe het verzamelde water uit het kommetje van mijn fietszeil zwieren.
Ik veronderstel dat jongeren zon fietszeil een volslagen belachelijk ding vinden. Zó belachelijk, dat ze liever kletsnat en doorkoud worden dan het aan te trekken. Of zou er een andere reden zijn?
Àls je iemand met een zeiltje door de regen ziet fietsen, is het onveranderlijk een veertig-plusser. Mij kan het in elk geval niet schelen hoe ik eruit zie, zolang ik droog en warm blijf.
Het bewijs dat zo'n fietszeil een echte zeldzaamheid wordt : ik wou hier een fotootje van een fietser-met-zeiltje bijplakken en ging op zoek bij Google : 33 bladzijden met afbeeldingen van fietsers, maar geen énkele met zeil!
Hij heeft er wel de spanning in weten te houden, die oudste zoon van ons.
Bij elk nieuw telefoongesprek kon ik de evolutie volgen.
Het breien had er helemaal niets mee te maken : geen twee- of meerlingen in zicht bij hem (althans voorlopig toch nog niet).
Ik wil jullie nieuwsgierigheid niet langer prikkelen, dus,hier komt het:
Op één en dezelfde dag is Wout erin geslaagd om zijn eigen huis aan een goede prijs te verkopen en een uur later zijn droomhuis voor het door hem gedane bod aan te kopen. Beide overeenkomsten werden diezelfde zondag nog ondertekend.
Ik vind dat redelijk fantastisch, als ik bedenk hoe wijzelf in 1992 acht maanden moesten geduld oefenen vooraleer we een koper vonden voor ons goede Wilrijkse huis. Vreemd genoeg kwamen in de daaropvolgende week nog 2 valabele kandidaten met een ernstig bod voor de pinnen!
Bij Wout kon het echt niet vlotter verlopen. Pas in november hadden hij en Frauke besloten om samen een ander huis te kopen, dichter bij de stad, maar toch nog in het groen.
Door zijn vele verblijven in het buitenland kon er pas in de kerstvakantie echt werk van die plannen gemaakt worden en kijk : alles is gelukt!
Ze weten nóg niet goed wat hun overkomt.
Verhuizen doen ze normaal al bij het begin van de lente. Dat is bovendien het ideale moment in haar zwangerschap.
Als alle nieuws in 2006 van dat niveau is, wordt dit beslist een topjaar!
Het gaat weer beter met me, dus begin ik zondagochtend,na een week ziekteverlof aan het puinruimen in huis.
Als alles terug wat toonbaar is, vertrekt Herman naar de stad : Driekoningen zingen, om zaad in het bakje van zijn volkskunstvereniging te krijgen.
Ik installeer me bij de loeiende haard, leg Stardust, de 3de uit het Great American Songbook van Rod Stewart op en geef me over, vergeet alles rond mij en beleef een visioen van Herman en mij, zwevend over een reusachtige dansvloer, hij in jacquet, ik in een blote baljurk, alles crème en goud rond ons en de stem van Rod die tot in het putteke van mijn ziel dringt Zwijmel-zwijmel
Plots word ik door de telefoon wreed uit mijn droom gerukt. De confrontatie van de sokkenbreiende grootmoeder in haar oudste en zachtste jogging en 15 cm isolatiemateriaal meer rond haar middel, met de elegante danseres van zo-even, is schokkend.
Zoon Wout heeft me terug tot de werkelijkheid geroepen, maar die werkelijkheid is nog fantastischer dan mijn droom.
Viermaal heeft hij me gisteren opgebeld om de vorderingen van die dag door te geven.
Spannend! En ik kon bij niemand mijn opwinding kwijt, want Herman was op pad zonder GSM, dus heb ik tot half tien s avonds moeten wachten.
De badstory van Ludovikus doet me ineens terugdenken aan wat ik in ons eerste huwelijksjaar meemaakte.
Ons gelijkvloers appartement beschikte over een piepkleine badkamer met evenwel een riant ruim ligbad, een waterparadijsje voor twee, quoi.
Op een zotte zomerse zaterdagmiddag hadden we daar uitvoerig gepoedeld en ik verliet als eerste het bad, om de vergeten badlakens uit de linnenkast in onze slaapkamer te gaan halen.
Nog voor ik de slaapkamerdeur helemaal geopend heb, vliegt daar met een bloedstollende kreet een zwarte kat tegenaan! Bijna tegelijkertijd trek ik de deur hevig geschrokken dicht en loop terug naar de badkamer om hulp te halen.
Omdat onze de slaapkamer langs een garage-inrit lag, lieten we, wanneer het raam openstond, het rolluik neer tot op zon 10 cm. Langs die kier was de katbinnengekomen; nu vond ze de uitgang niet meer en was duidelijk in paniek.
Herman, een ware held, wipte dadelijk uit het bad om de indringer te verjagen, maar bij mij zat de schrik er echt goed in Ik had gehoord hoe dat beest tekeer ging: het vloog echt krijsend tegen deuren en muren op.
Wij stonden daar allebei onbeschermd in ons blootje en het was allemaal nog zo nieuw Ik was doodsbang dat die duivel meteen naar zijn delicate attributen zou klauwen!
Na enig paniekerig zoeken had ik een keerborstel en een badkarpet met veilige rubberen achterzijde(!)gevonden. Gewapend met in de ene hand de borstel en in de andere het badkarpet als een schild voor zijn kwetsbare voorkant, trok Herman als een potsierlijke gladiator naar de slaapkamer.
Hadden we toen al telefoon gehad, ik had meteen de brandweer opgebeld, maar buitenlopen in evakostuum om hulp te zoeken kwam nog minder bij me op. Dus hield ik mij - angstig half achter zijn rug dekking zoekend-bij aansporingen tot toch-maar-héél-voorzichtigjes-zijn.
Herman duwt langzaam de deur op een kier .Rààààhhh!!! smakt de kat op zon 1,5 meter hoogte tegen die deur aan, valt neer, springt naar de tegenoverliggende hoek, mijn moedige strijder springt binnen in het hol van het monster en drukt met zijn achterste de deur dicht.
Met bonzend hart hoor ik vanachter de gesloten deur hoe het gevecht doorgaat. Plots wordt het rolluik opgetrokken met welke hand heeft hij dàt gedaan??- en een ogenblik later komt mijn liefste trots glimlachend en zonder één schrammetje uit de slaapkamer.
Ik ben sindsdien nooit meer zonder handdoek de badkamer ingegaan.
Ik telefoneerde vanmorgen met een familielid om hem een gelukkige verjaardag toe te wensen , gisteren was ik nog niet genoeg bij stem om dat te doen. We praatten wat over koetjes en kalfjes en hij wenste me geluk met het kleinkind-onderweg. Wout had hem gisteren opgebeld voor zijn verjaardag en meteen het blije nieuws verteld.
Wetend dat hij wel eens wat op het seniorennet opzoekt, had ik hem bij het opstarten van mijn blog de link doorgestuurd, dus vroeg ik of hij op die manier niet van de zwangerschap had gehoord.
Ja, ik heb dat blog gezien, maar wat een zever is me dat, zeg. Das niks voor ouw mensen(hij is een vitale 70-er).
Toch een vreemde man hoor een peperkoeken hart, helemaal niet materialistisch ingesteld, maar zo stug en gesloten, waardoor hij vaak zeer bot overkomt. Voor hem is iets of iemand Goed, zoniet is het Zever. Door de jaren ondervond ik dat ikzelf door hem als mens onder Goed werd geklasseerd, maar de meeste dingen die ik doe, vallen duidelijk onder Zever. Zo dus ook mijn blog. Het prikt toch weer even. Dit wordt relativeren en me voorhouden dat het niet kwetsend bedoeld was, maar het zet me ook aan het twijfelen : heeft dit blog bijhouden wel zin? Omdat ik positief en eerlijk commentaar van anderen kreeg, maar vooral omdat dit een soort van proef en plezier voor mezelf is, wil ik het toch nog even verder verderzetten.
Zoonliefheeft me gisteren online geholpen met de fotos, ik hoop dat ze nu ook op jullie scherm verschijnen?
Dora en Vanessa zien er niet goed uit. Hun ééns zo fluwelig achterste is nu roze en kaal. Met eieren leggen hielden ze meer dan een week geleden al op. Dora en Vanessa zijn onze kippen. Stomme kiekens...wie begint er nu te ruien op het koudste moment van het jaar? Ik zie er zelf ook niet goed uit. Het wordt met de dag erger. Ik dacht eerst nog : "Het zal toch geen vogelgriep zijn, zeker?" de toestand van de Dames Kip indachtig, maar gezien de vaart waarmee ze naar hun voer komen gesneld, is er buiten dat ruien niets met ze aan de hand. Trouwens : VOGELgriep? In mijn gloeiend lijf lijkt momenteel wel een hele dierentuin gehuisvest : ik blaf, piep, fluit, knor en ratel. Als 4 dagen aspirine het niet kunnen oplossen moet er zwaarder geschut ingezet worden. Dus ben ik vanmorgen toch maar bij de dokter geweest. Antibiotica, hoestsiroop, neusspray en dafalgan werden voorgeschreven. Aspirine is blijkbaar te agressief, hoewel : dan toch niet zo agressief dat mijn dierentuin ervoor geweken is. Vermits ik al in staat ben om hier te zitten en dit in te tikken, begint het grof geschut zijn werk blijkbaar te doen.
Ik krijg meldingen van verdwenen foto's uit mijn stukjes. 'k Begrijp er niks van, bij mij ziet alles er nog steeds helemaal normaal uit. Waar ontbreken ze, beste lezer? En vooral : hoe los ik dit op??? Is er iemand buiten mezelf die wèl alle foto's kan bekijken? Graag jullie reactie en veel dank!
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
Paz en Jes als kersverse mama's op boodschappentocht - Juli 1971
