De badstory van Ludovikus doet me ineens terugdenken aan wat ik in ons eerste huwelijksjaar meemaakte.
Ons gelijkvloers appartement beschikte over een piepkleine badkamer met evenwel een riant ruim ligbad, een waterparadijsje voor twee, quoi.
Op een zotte zomerse zaterdagmiddag hadden we daar uitvoerig gepoedeld en ik verliet als eerste het bad, om de vergeten badlakens uit de linnenkast in onze slaapkamer te gaan halen.
Nog voor ik de slaapkamerdeur helemaal geopend heb, vliegt daar met een bloedstollende kreet een zwarte kat tegenaan! Bijna tegelijkertijd trek ik de deur hevig geschrokken dicht en loop terug naar de badkamer om hulp te halen.
Omdat onze de slaapkamer langs een garage-inrit lag, lieten we, wanneer het raam openstond, het rolluik neer tot op zon 10 cm. Langs die kier was de katbinnengekomen; nu vond ze de uitgang niet meer en was duidelijk in paniek.
Herman, een ware held, wipte dadelijk uit het bad om de indringer te verjagen, maar bij mij zat de schrik er echt goed in Ik had gehoord hoe dat beest tekeer ging: het vloog echt krijsend tegen deuren en muren op.
Wij stonden daar allebei onbeschermd in ons blootje en het was allemaal nog zo nieuw Ik was doodsbang dat die duivel meteen naar zijn delicate attributen zou klauwen!
Na enig paniekerig zoeken had ik een keerborstel en een badkarpet met veilige rubberen achterzijde(!)gevonden. Gewapend met in de ene hand de borstel en in de andere het badkarpet als een schild voor zijn kwetsbare voorkant, trok Herman als een potsierlijke gladiator naar de slaapkamer.
Hadden we toen al telefoon gehad, ik had meteen de brandweer opgebeld, maar buitenlopen in evakostuum om hulp te zoeken kwam nog minder bij me op. Dus hield ik mij - angstig half achter zijn rug dekking zoekend-bij aansporingen tot toch-maar-héél-voorzichtigjes-zijn.
Herman duwt langzaam de deur op een kier .Rààààhhh!!! smakt de kat op zon 1,5 meter hoogte tegen die deur aan, valt neer, springt naar de tegenoverliggende hoek, mijn moedige strijder springt binnen in het hol van het monster en drukt met zijn achterste de deur dicht.
Met bonzend hart hoor ik vanachter de gesloten deur hoe het gevecht doorgaat. Plots wordt het rolluik opgetrokken met welke hand heeft hij dàt gedaan??- en een ogenblik later komt mijn liefste trots glimlachend en zonder één schrammetje uit de slaapkamer.
Ik ben sindsdien nooit meer zonder handdoek de badkamer ingegaan.
Ik telefoneerde vanmorgen met een familielid om hem een gelukkige verjaardag toe te wensen , gisteren was ik nog niet genoeg bij stem om dat te doen. We praatten wat over koetjes en kalfjes en hij wenste me geluk met het kleinkind-onderweg. Wout had hem gisteren opgebeld voor zijn verjaardag en meteen het blije nieuws verteld.
Wetend dat hij wel eens wat op het seniorennet opzoekt, had ik hem bij het opstarten van mijn blog de link doorgestuurd, dus vroeg ik of hij op die manier niet van de zwangerschap had gehoord.
Ja, ik heb dat blog gezien, maar wat een zever is me dat, zeg. Das niks voor ouw mensen(hij is een vitale 70-er).
Toch een vreemde man hoor een peperkoeken hart, helemaal niet materialistisch ingesteld, maar zo stug en gesloten, waardoor hij vaak zeer bot overkomt. Voor hem is iets of iemand Goed, zoniet is het Zever. Door de jaren ondervond ik dat ikzelf door hem als mens onder Goed werd geklasseerd, maar de meeste dingen die ik doe, vallen duidelijk onder Zever. Zo dus ook mijn blog. Het prikt toch weer even. Dit wordt relativeren en me voorhouden dat het niet kwetsend bedoeld was, maar het zet me ook aan het twijfelen : heeft dit blog bijhouden wel zin? Omdat ik positief en eerlijk commentaar van anderen kreeg, maar vooral omdat dit een soort van proef en plezier voor mezelf is, wil ik het toch nog even verder verderzetten.
Zoonliefheeft me gisteren online geholpen met de fotos, ik hoop dat ze nu ook op jullie scherm verschijnen?
Dora en Vanessa zien er niet goed uit. Hun ééns zo fluwelig achterste is nu roze en kaal. Met eieren leggen hielden ze meer dan een week geleden al op. Dora en Vanessa zijn onze kippen. Stomme kiekens...wie begint er nu te ruien op het koudste moment van het jaar? Ik zie er zelf ook niet goed uit. Het wordt met de dag erger. Ik dacht eerst nog : "Het zal toch geen vogelgriep zijn, zeker?" de toestand van de Dames Kip indachtig, maar gezien de vaart waarmee ze naar hun voer komen gesneld, is er buiten dat ruien niets met ze aan de hand. Trouwens : VOGELgriep? In mijn gloeiend lijf lijkt momenteel wel een hele dierentuin gehuisvest : ik blaf, piep, fluit, knor en ratel. Als 4 dagen aspirine het niet kunnen oplossen moet er zwaarder geschut ingezet worden. Dus ben ik vanmorgen toch maar bij de dokter geweest. Antibiotica, hoestsiroop, neusspray en dafalgan werden voorgeschreven. Aspirine is blijkbaar te agressief, hoewel : dan toch niet zo agressief dat mijn dierentuin ervoor geweken is. Vermits ik al in staat ben om hier te zitten en dit in te tikken, begint het grof geschut zijn werk blijkbaar te doen.
Ik krijg meldingen van verdwenen foto's uit mijn stukjes. 'k Begrijp er niks van, bij mij ziet alles er nog steeds helemaal normaal uit. Waar ontbreken ze, beste lezer? En vooral : hoe los ik dit op??? Is er iemand buiten mezelf die wèl alle foto's kan bekijken? Graag jullie reactie en veel dank!
Al vijfmaal hebben we de jaarwisseling gevierd in de Ardennen. In de sneeuw, zonder modern comfort, zelfs vrij primitief (geen tv, geen gsm-ontvangst) maar heel vredig en met het lekkerste eten en drinken. Ook dit jaar nodigden B en B ons uit om samen met hun zoontjes en 2 zussen de laatste decemberdagen in de oude boerderij te gaan doorbrengen. Het is telkens weer een hele belevenis en toch ook wel een beetje verbazend dat wij, als enige niet-familieleden met hen mee mogen gaan: Ben zus L leerde ik kennen via onze toneelvereniging. Zij is 16 jaar jonger dan ik en Herman kon met 21 jaar ouder zelfs haar vader zijn. Hij ontpopt zich daar trouwens ook de hele tijd als een zeer actieve en onvermoeibare grootvader voor de aanwezige kindjes.
Voor dat lekkere eten en drinken zorgen we allemaal zelf, en aangezien er in het piepkleine dorpje geen winkels zijn, vertrekken we ieder jaar opnieuw met een volgeladen auto naar de provincie Luxemburg.
Ook ons winterdekbed, dat thuis nooit gebruikt wordt wegens te warm, gaat mee naar ginder : verwarming is er alleen in de keuken - met een ouderwetse stoof, waarop ook gekookt wordt en in de eetkamer, waar een gasradiator staat. Het zalige gevoel van in een vrieskoude slaapkamer rillend onder een dik donsdekbed te duiken en binnen enkele seconden lekker warm te worden héérlijk!
Herman is de enige die niet kookt, maar hij is tot sommelier gebombardeerd en kwijt zich uitstekend van die taak. Bovendien had hij zijn accordeon bij en werd er elke avond voor kinderbedtijd gemusiceerd.Klink, klokjes, klingeling stond duidelijk op nummer 1 en de kleine jongens stortten zich met groot enthousiasme op hun muziekinstrumentjes telkens het refrein werd ingezet.
Enkele wandelingen door de sneeuw in de schitterende omgeving gemaakt, de baby van zus M knus tegen mama aangevlijd, veel gebabbeld met de drie in alle opzichten - prachtige zussen en echtgenoot B,en menig uur in de van heerlijke etensgeuren vervulde keuken doorgebracht.
t Is raar, maar er was dit jaar zelfs geen tijd voor een gezelschapsspel.
Op nieuwjaarsdag, na een uitgebreid langdurig ontbijt en een poetsbeurt van het huis, gebeurt de verhuis in de andere richting.
Ai-ai wat op oudejaarsavond reeds duidelijk werd : de griep had me gisterenavond écht te pakken met flink wat koorts en spierpijn. Aspirine kreeg het sinds vanmiddag goed onder controle en ik hoop dat het ergste leed alweer geleden is.
Onze Dries is om 11 uur gisteravond naar Oostenrijk vertrokken. In de loop van de dag bleef de berg bagage in de hall en garage groeien 3 snowboards, verscheidene paren laarzen, dozen nieuwe bindingen die hij voor vrienden moet meenemen, een frituurpan, andere omvangrijke stukken als een kniebrace, rugbeschermer (ziet eruit als een gordeldier) om van zijn kledij voor die drie maanden nog niet te spreken.
Tot onze grote verbazing is alles in de wagen gestouwd geraakt. Met een beetje angst in het hart zagen we hem in de vriesnacht vertrekken, het weerbericht was niet zo gunstig voor chauffeurs
Vanmorgen om half elf heeft hij ons met een sms-je uit onze onzekerheid verlost : veilig aangekomen!
Hall en garage zijn weer leeg en in zijn kamer hoef je niet meer door de kleren te waden.
Ook voor Herman en mij zal het een ander leven zijn, in dit huis moeten we de volgende maanden enkel met ons tweetjes rekening houden.
Heerlijk toch, dat Dries dit kan doen : zijn werk als taxichauffeur laat het toe, hij is jong en vrijgezel, dus houdt niets hem tegen om zijn dromen ten uitvoer te brengen.
De skischool waar hij vorig al snowboardles gaf, heeft hem opnieuw uitgenodigd en daar is hij gretig op ingegaan. Hopelijk krijgt hij er een schitterend seizoen!
Een Deense fotograaf maakte vorig jaar bovenstaande foto van hem
Ik herinner me wat een plechtige bedoening deze fotosessie was. Op deze foto kan je niet zien dat we naast de kerstboom zitten/staan, maar er was enkel verlichting van de kerstversiering en van de "flash". Onze onderpastoor, een amateur-fotograaf, had gevraagd of hij enkele sfeerfoto's mocht komen maken. Moeke en Vake waren toen 7 jaar getrouwd en ik was de oudste van de vier kinderen. Later kwamen er nog een broertje en zusje bij. Als ik deze foto nu bekijk, treffen mij naast de herinnering aan dit moment ook : dat mijn jongste zusje zich van al dat "plechtige" niet veel aantrekt en ongegeneerd ergens onder haar vestje zit te krabben, dat mijn 2de zusje er onhandig-lief bijstaat en ikzelf zeer zelfbewust poseer, terwijl ik normaal een bijzonder verlegen kind was, hoe trots mijn vader boven zijn gezin troont, maar vooral: hoe innig en zacht mijn moeder naar mijn broertje kijkt.
Niet zelf geschreven, maar ik rolde er bijna van onder mijn stoel toen ik het kreeg, daarom wil ik jullie het onderstaande niet onthouden...
Jung Wang en zijn vriendin Lee zitten bij de waterkant. De zon gaat bijna onder, het is nog 20 graden en er staat een zacht briesje. Het belooft met andere woorden een prachtige romantische avond te worden.
Jung Wang dringt er bij Lee op aan om 'WEEWEECHU' te doen.
Lee zegt er vanavond geen zin in te hebben. Ze zegt er genoeg aan te hebben gezellig samen bij de waterkant te zitten. 'WEEWEECHU' is volgens haar niet nodig en bovendien heeft ze angst dat iemand hen zal horen.
Jung Wang blijft echter aandringen : "please schat, een keertje, kort en snel, niemand zal ons horen .. ik heb er zo een zin in.... "
Lee geeft toe : ok ...eventjes dan en ze beginnen eraan :
WEEWEECHU A MELLY KLISMAS
WEEWEECHU A MELLY KLISMAS
WEEWEECHU A MELLY KLISMAS END A HEPPY NU JIEL "
Bij deze wens ik ook jullie een fijne kerst en een gelukkig nieuwjaar!
Buurvrouw-vriendin Mia is pas terug thuis van een zware rugoperatie. Als ik haar wil gaan bezoeken, ontwaar ik afgetekend tegen de miezerig-grijze lucht ,op de nok van haar huis haar echtgenoot in de functie van schoorsteenveger, compleet met ladder tegen de schouw, een soort ragebol in de hand en een gebreide muts met pompon op zijn eigen bol.
Als er nu ook nog een pak sneeuw had gelegen, een roodborstje in zijn hulststruik zat, naast een gouden hoefijzer en een klavertjevier Het zou echt zon nieuwjaarskaart uit mijn kindertijd geweest zijn. Of worden die nog steeds verkocht?
Mia voelde zich naar omstandigheden erg goed. Ik zei dat het wel door die geluksbrenger op het dak moest komen, maar zij noch haar man- die even later met decoratieve zwarte vegen over zijn snoet binnenkwam- kenden die oude afbeeldingen, noch de betekenis. Vreemd we zijn nochtans even oud.
Afgelopen nacht was dus de langste van dit jaar en voor ons ook een heel speciale verjaarnacht.
Een kleine 30 jaar geleden werd in deze langste nacht onze Dries gemaakt en met zijn 1.91m is hij ook ons langste kind geworden.
Bijna 10 maanden later, op 18 september, kregen we hem eindelijk te zien, die 3de zoon van ons : 141 centimeter had hij toen nog in lengte te groeien, om van alle andere eigenschappen maar te zwijgen. Ik weet niet of je het voelt, lieve schat, maar vanaf vandaag ben je 28 jaar bij ons. Dankjewel en veel geluk!
Altijd gedacht dat dit gezegde betekent dat je s avonds niet moet piekeren, maar na een goede nachtrust fris kan beginnen aan de oplossing voor je probleem.
Voor mij geldt die betekenis alvast niet, maar het gezegde klopt wèl!
Even verduidelijken :
er duikt een probleem op
ik vind niet dadelijk een oplossing
het gezegde indachtig, probeer ik mijn hoofd leeg te maken en rustig te gaan slapen
midden in de nacht schiet ik wakker met de oplossing, of tenminste met de aanzet ervan
ik overloop alle gegevens en werk ze in mijn hoofd verder uit
tracht alles in te prenten om het s anderendaags terug te kunnen opduiken
lig dan meestal klaarwakker maar rustig te genieten van mijn creatieve aanval
Het zijn niet altijd wonderoplossingen, maar in bijna alle gevallen werken ze : van het opstellen van een tekst, het bedenken van een geschiktcadeau, tot het uitzoeken van hoe een ingewikkelde zetel opnieuw bekleed kan worden of een karikatuurkop in papier mâché wordt gemaakt.
Soms schiet ik echter ook wakker van een absoluut onbelangrijke vraag, die godweetwaar vandaan komt en die me wakker houdt tot ik het antwoord ken.
Zo ook vannacht ik lag reeds een hele poos te denken over zon uit het niets verschenen vraag en voelde aan Hermans ademhaling dat hij evenmin sliep.
Zoetje, ben je wakker? Mag ik es wat vragen? Jaaah Hoe heet die Franse stad die je tegenkomt als je van Zwitserland naar de Provence rijdt, er komt een O in voor? Waarop hij Grenoble? Ja! Dat is ze bedankt!
Ik denk dat we onmiddellijk daarna gerustgesteld in slaap zijn gevallen
En neen! Die titel verwijst niet naar de toestand van de toekomstige moeder, maar naar die van de grootouders
Gisteren liepen Herman en ik nog op wolkjes, tegen de avond echter begon hij zich niet goed te voelen en toen hij midden in de nacht naar een toilet moest spurten, had ik het zelf ook te pakken.
Leidt euforie tot maag-darmproblemen?
Was er iets mis met ons avondeten?
Is het viraal?
Dries at hetzelfde als wij en heeft totaal geen last.
Och, het ergste leed schijnt alweer geleden, Herman heeft gelukkiglijk een vrije dag. We voelen ons slapjes, maar met wat vasten en later slappe thee en toast zal het gauw beteren.
Toch maar Frauke verwittigen, want zij zou voor het avondeten met onze kleindochter langskomen, zo hoeft ze niet voor hun tweetjes te koken, want Wout zit in het buitenland. Als het iets besmettelijk is blijft ze misschien toch best thuis. Maar hoe wéét je dat?
Eigenlijkis er te veel te vertellen om het slechts bij die korte inleiding van daarnet te houden
Gisteren hebben wij een prematuur kerstfeest gevierd, samen met de kinderen.
Nooit eerder stond onze kerstboom er zo vroeg. Gelukkig hadden we er nog een in de tuin staan. Voor het derde jaar op rij komt hij weer in huis, maar dit zal wel de laatste keer zijn: de wortelkluit is nu zo grootgeworden dat ik heel wat van de haarwortels moest afsteken om hem nog in een pot -zeg maar vat- te krijgen.
Boom, stalletje, cadeautjes, lekker eten, vriesweer, in huis een laaiend haardvuur en al mijn schaapjes binnen : het was er allemaal, behalve die juiste datum dan
Maar er valt wat voor te zeggen, het werd een heel ontspannen , soms zelfs wat uitgelaten feest, daarover dadelijk meer.
Zoals in vele uitgebreide families is het ook bij ons niet anders : hoe krijg je die bende op één dag bijeen?
Kerstavond is vanouds de tijd om met mijn ouders, broers, zussen, hun en onze kinderen samen te vieren. Meestal komen onze kinderen dan op Kerstdag zelf naar ons, maar dit jaar gaan zoon Jan en vriendin naar haar ouders, begrijpelijk dat ze het elk jaar eerlijk willen verdelentussen de families. Omdat Dries, onze jongste, op 2de Kerstdag alvoor 3 maanden naar Oostenrijk vertrekt om daar snowboardlessen te gaan geven, werd onze eigen kerstviering dan maar een week vervroegd, zodat we toch allemaal samen konden zijn. En echt : dat is niet slecht : het wordt allemaal wat meer gespreid, niet alleen het eten en drinken, maar vooral ook de druk van alles tegelijk klaar te krijgen, omdat er in deze periode vaak ook nog allerlei creatiefs van mij wordt verwacht en niet alleen in de keuken!
Jans vriendin had afgelopen week een diploma behaald en was bovendien jarig, dus werd het driedubbel feest. Om Lief haar moment de gloire te gunnen, werden haar verjaarscadeautjes en wensen dus apart bij het aperitief al gegeven.
Staat daar plots onze Wout op, om samen met zijn Frauke nog meer pakjes vanonder de kerstboom te halen. Er volgde direct protest van de anderen : Héla, de kerstcadeautjes, das pas voor tussen de soep-en-de-patatten, hoor! Frauke, nog wat pips door een operatie deze week, en Wout zelf stonden erop al een pakje aan mij en Herman te geven, omdat het buiten categorie was, we moesten het synchroon openen.
De 2 kleine pakjes gingen gelijktijdig open: in het mijne zat een slabbetje, in het zijne een washandje waarop een eendje Het signaal was overduidelijk, maar dit kón niet!
De kinderwens was er bij dat stel al langer, maar net deze week leek het allemaal op de lange baan geschoven, omwille van die ingreep Mijn verwarring was groot, die van Herman niet minder. Mannekes, dat kàn toch niet?? Waarop zij allebei : Jawel, wij zijn in verwachting! Wat een vreugde, wat een ontroering iedereen viel mekaar in de armen We weten allemaal hoe welkom dit kindje is. Van een kerstcadeau gesproken, dit was niet te evenaren! Stukje bij beetje hoorden we toen het hele verhaal, want we konden het eerst echt niet geloven : de zwangerschap was pas 2 dagen voor de operatie vastgesteld.
Daar moest natuurlijk een nieuwe fles champagne aan geloven!
Onnodig te zeggen dat het verdere verloop van ons kerstfeest nog slechts in één teken stond!
Iedereen was uitgelaten-blij en de toekomstige nonkels konden zelfs de grovere kwinkslagen niet laten. Tja, en ook van dié genen krijgt dat schaapje wat mee.
Maar beter een warme, hartelijke, weliswaar wat ruige bende, dan deftige onverschilligheid.
Ik ben er dus toch maar aan begonnen, gewoon om bij dit clubje te horen. Zeer benieuwd of er iemand in mijn wedervaren en zielenroerselen geïnteresseerd zal zijn Indien niet, tant pis : je doet het gewoon omdat je graag schrijft, zoals mijn liefste vriendin reeds meermaals heeft gezegd. Ook afgelopen weekend trachtte ze mij eens te meer over de streep te trekken en kijk : het heeft gewerkt, ik ben benieuwd of ze me hier gaat vinden.
Wel, het startschot is gegeven, morgen méér! Althans dat hoop ik, want zon trouwe patat als mijn vriendin ben ik niet, het zal vooral van tijd en goesting afhangen
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
Ik herinner me wat een plechtige bedoening deze fotosessie was. Op deze foto kan je niet zien dat we naast de kerstboom zitten/staan, maar er was enkel verlichting van de kerstversiering en van de "flash". Onze onderpastoor, een amateur-fotograaf, had gevraagd of hij enkele sfeerfoto's mocht komen maken. Moeke en Vake waren toen 7 jaar getrouwd en ik was de oudste van de vier kinderen. Later kwamen er nog een broertje en zusje bij. Als ik deze foto nu bekijk, treffen mij naast de herinnering aan dit moment ook : dat mijn jongste zusje zich van al dat "plechtige" niet veel aantrekt en ongegeneerd ergens onder haar vestje zit te krabben, dat mijn 2de zusje er onhandig-lief bijstaat en ikzelf zeer zelfbewust poseer, terwijl ik normaal een bijzonder verlegen kind was, hoe trots mijn vader boven zijn gezin troont, maar vooral: hoe innig en zacht mijn moeder naar mijn broertje kijkt.
