Altijd gedacht dat dit gezegde betekent dat je ’s avonds niet moet piekeren, maar na een goede nachtrust fris kan beginnen aan de oplossing voor je probleem.

Voor mij geldt die betekenis alvast niet, maar het gezegde klopt wèl!

Even verduidelijken :

1. er duikt een probleem op
2. ik vind niet dadelijk een oplossing
3. het gezegde indachtig, probeer ik mijn hoofd leeg te maken en rustig te gaan slapen
4. midden in de nacht schiet ik wakker met de oplossing, of tenminste met de aanzet ervan
5. ik overloop alle gegevens en werk ze in mijn hoofd verder uit
6. tracht alles in te prenten om het ’s anderendaags terug te kunnen opduiken
7. lig dan meestal klaarwakker maar rustig te genieten van mijn creatieve aanval
8. de volgende ochtend : grote vaak!

Ik denk dat we onmiddellijk daarna gerustgesteld in slaap zijn gevallen

En neen! Die titel verwijst niet naar de toestand van de toekomstige moeder, maar naar die van de grootouders…

Gisteren liepen Herman en ik nog op wolkjes, tegen de avond echter begon hij zich niet goed te voelen en toen hij midden in de nacht naar een toilet moest spurten, had ik het zelf ook te pakken.

Leidt euforie tot maag-darmproblemen?

Was er iets mis met ons avondeten?

Is het viraal?

Dries at hetzelfde als wij en heeft totaal geen last.

Och, het ergste leed schijnt alweer geleden, Herman heeft gelukkiglijk een vrije dag. We voelen ons slapjes, maar met wat vasten en later slappe thee en toast zal het gauw beteren.

Toch maar Frauke verwittigen, want zij zou voor het avondeten met onze kleindochter langskomen, zo hoeft ze niet voor hun tweetjes te koken, want Wout zit in het buitenland. Als het iets besmettelijk is blijft ze misschien toch best thuis. Maar hoe wéét je dat?

Eigenlijk  is er te veel te vertellen om het slechts bij die korte inleiding        van daarnet te houden…

Gisteren hebben wij een prematuur kerstfeest gevierd, samen met de kinderen.

Nooit eerder stond onze kerstboom er zo vroeg. Gelukkig hadden we er nog een in de tuin staan. Voor het derde jaar op rij komt hij weer in huis, maar dit zal wel de laatste keer zijn: de wortelkluit is nu zo groot  geworden dat ik heel wat van de haarwortels moest afsteken om hem nog in een pot -zeg maar vat- te krijgen.

Boom, stalletje, cadeautjes, lekker eten, vriesweer, in huis een laaiend haardvuur en al mijn schaapjes binnen : het was er allemaal, behalve die juiste datum dan… 

Maar er valt wat voor te zeggen, het werd een heel ontspannen , soms zelfs wat uitgelaten feest, daarover dadelijk meer.

Zoals in vele uitgebreide families is het ook bij ons niet anders : hoe krijg je die bende op één dag bijeen?

Kerstavond is vanouds de tijd om met mijn ouders, broers, zussen, hun en onze kinderen samen te vieren. Meestal komen onze kinderen dan op Kerstdag zelf naar ons, maar dit jaar gaan zoon Jan en vriendin naar haar ouders, begrijpelijk dat ze het elk jaar “eerlijk willen verdelen”tussen de families. Omdat Dries, onze jongste, op 2^de Kerstdag al  voor 3 maanden naar Oostenrijk vertrekt om daar snowboardlessen te gaan geven, werd onze eigen kerstviering dan maar een week vervroegd, zodat we toch allemaal samen konden zijn. En echt : dat is niet slecht : het wordt allemaal wat meer gespreid, niet alleen het eten en drinken, maar vooral ook de druk van alles tegelijk klaar te krijgen, omdat er in deze periode vaak ook nog allerlei creatiefs van mij wordt verwacht en niet alleen in de keuken!

Jans vriendin had afgelopen week een diploma behaald en was bovendien jarig, dus werd het driedubbel feest. Om Lief haar “moment de gloire” te gunnen, werden haar verjaarscadeautjes en –wensen dus apart bij het aperitief al gegeven.

Staat daar plots onze Wout op, om samen met zijn Frauke nog meer pakjes vanonder de kerstboom te halen. Er volgde direct protest van de anderen : “Héla, de kerstcadeautjes, da’s pas voor tussen de soep-en-de-patatten, hoor!” Frauke, nog wat pips door een operatie deze week, en Wout zelf stonden erop al een pakje aan mij en Herman te geven, omdat het “buiten categorie” was, we moesten het synchroon openen.

De 2 kleine pakjes gingen gelijktijdig open: in het mijne zat een slabbetje, in het zijne een washandje waarop een eendje… Het signaal was overduidelijk, maar dit kón niet!

De kinderwens was er bij dat stel al langer, maar net deze week leek het allemaal op de lange baan geschoven, omwille van die ingreep… Mijn verwarring was groot, die van Herman niet minder. “Mannekes, dat kàn toch niet??” Waarop zij allebei : “Jawel, wij zijn in verwachting!” Wat een vreugde, wat een ontroering…iedereen viel mekaar in de armen…We weten allemaal hoe welkom dit kindje is. Van een kerstcadeau gesproken, dit was niet te evenaren! Stukje bij beetje hoorden we toen het hele verhaal, want we konden het eerst echt niet geloven : de zwangerschap was pas 2 dagen voor de operatie vastgesteld.

Daar moest natuurlijk een nieuwe fles champagne aan geloven!

Onnodig te zeggen dat het verdere verloop van ons kerstfeest nog slechts in één teken stond!

Iedereen was uitgelaten-blij en de toekomstige nonkels konden zelfs de grovere kwinkslagen niet laten. Tja, en ook van dié genen krijgt dat schaapje wat mee.

Maar beter een warme, hartelijke, weliswaar wat ruige bende, dan deftige onverschilligheid.