Wanneer wij geen vergaderingen of toneelrepetities hebben, maken Herman en ik s avonds graag een wandeling. Al naargelang de tijd en het weer duurt die van 20 minuten tot 2 uur.
Meestal zetten we er een fikse pas in, zodat, wanneer we met anderen een wandeling in onze omgeving maken, we meermaals de opmerking krijgen dat die wandeling meer weg heeft van een mars.
Tegenwoordig trachten we dan ook bij de start het tempo van onze medewandelaars aan te voelen en passen wij ons aan.
Afgelopen weken hadden wij onze tochtjes ernstig verwaarloosd én gemist!
Niets zo goed om muizenissen te verjagen en samen te overleggen dan een stevige wandeling in de frisse lucht, weer of geen weer.
Zo werkt het tenminste voor óns. Het is al bijna 20 jaar een betrouwbare therapie gebleken, dat praten tijdens de wandeling.
Of we nu zorgen of verdriet moeten verwerken, plannen maken of over blije en verrassende dingen babbelen, het doet ons altijd deugd en we voelen ons er telkens uitgewaaid en opgefrist door, vol zuurstof en frisse moed.
Na een toneelvoorstelling thuisgekomen, hebben we gisterennacht eindelijk nog eens een hartje gelopen om de rook en de warmte van het theatercafé uit onze kleren te laten waaien en om terug in onze wandelroutine te komen.
Wij kiezen uit rondjes, hartjes, of achten: de lusvorm van de kortste wandelingen in de buurt van ons huis.
Witteke, onze 10-jarige poes kwam ons bij thuiskomst van het theater, met haar staart als een welkomstvlag omhoog, tegemoet gerend en was duidelijk van plan om ons op onze wandeling te begeleiden.
Het is een schichtig poesje, helemaal niet avontuurlijk aangelegd, (haar geschiedenis vertel ik later wel eens) maar als wij een nachtwandeling maken, loopt ze vaak een stuk mee.
Een kat die zich gedraagt als een hond!
Zo ook vannacht gewoonlijk keert ze na een honderdtal meter terug, maar deze keer bleef ze ons op de voet volgen. De weg ligt langs een bos en de woningen staan ver uiteen, veel straatverlichting is er niet, maar zelfs bij weinig maanlicht konden we haar door haar spierwitte vacht goed zien lopen.
Tot op het ogenblik dat iets haar aandacht trok en ze achterbleef Als we haar naam roepen komt ze normaal dadelijk af, maar nu lukte dat niet.
Herman is een heel stuk teruggelopen om haar te halen, want ondertussen was Witteke al de andere richting opgegaan en we waren bang dat ze, zoals vorige zomer gebeurde, ergens een onbekende tuin zou inlopen. Toen hebben we een half uur naar haar gezocht.
Er wordt wel gezegd dat katten steeds de weg naar huis terugvinden, maar we wilden het toch niet riskeren.
Herman is met poes als een baby in zijn armen verder gestapt, tot we terug in onze straat en voor haar bekend terrein kwamen.
We zijn dus toch naar de fuif-na-de-finale gegaan.
Het feestje begon pas om 22u30 en van onze groep van 2 jaar geleden waren er zeven (van de 16) komen opdagen.
Valérie, die tegenwoordig de woensdagse lottotrekking presenteert, moest om elf uur al ergens anders zijn en was na een kwartiertje weer weg : druk-druk-druk! Ze is met zoveel dingen tegelijk bezig Sinds wij 1 jaar gratisspeelden, is haar carrière pijlsnel omhoog geschoten. Zij werkt voor vrt, vitaya,productiehuis jokfoe, schrijft een vrijdagse column in de Gazet van Antwerpen en wie weet wat nog allemaal.
Jammer dat ze Benita, Roger en Katrien niet meer gezien heeft, die kwamen net iets later.
Onze benjamin van toen, Bob, was er met een vast lief en Carl zag er knapper uit dan ooit.
Het deed deugd om ze nog eens terug te zien en tussen de (luide) muziek door wat bij te praten.
Eerlijk gezegd : babbelen kon je nog het best bij de toiletten, daar was het lekker rustig. Natuurlijk heb ik me weer schor geschreeuwd in de feestzaal, om boven de muziek uit te komen.
VRT heeft ons eens te meer hartelijk ontvangen en getrakteerd op allerlei lekkers én een optreden van Frank Galan, waarna velen zich met groot enthousiasme op de dansvloer gingen uitleven.
Vooral ons Katrien vloog er weer geweldig in. Vorig jaar is ze tijdens een wilde dans met Herman Van Molle tegen de dansvloer gegaan, waarbij Herman, gentleman als hij is, nog getracht heeft om haar achterhoofd te beschermen door zijn hand eronder te steken. Hij heeft er een blijvend kromme pink aan overgehouden! Hoe het vannacht is afgelopen weet ik niet, wij hielden het om half twee voor bekeken.
Maar ik ben blij dat we erbij mochten zijn, de ons bekende vrt-medewerkers nog eens konden ontmoeten, evenals de kandidaten van de andere jaren.
De 12de aflevering van deze zaterdagse emoquiz werd gisterenavond opgenomen.
Herman en ik zijn de opname gaan bijwonen.
Voor mij was juist deze opname heel speciaal :
Bijna twee jaar geleden ben ik zelf, na 12 afleveringen, dus vlak voor de finale, uit deze quiz gevallen.
In die 12 quizzen heb ik meerdere keren de vuurproef goed doorstaan én een aantal meer-of-mindervragen, tot die laatste dan
De finale niet meer kunnen meespelen was een hardere noot om kraken dan ik voor mogelijk had gehouden.
De afvaller van gisteren had dan ook mijn volle medeleven, temeer omdat hij mijn favoriet van de dag was.
Nu blijven er nog 2 mannen en 2 vrouwen over, meer mag ik er niet over vertellen, het publiek heeft zwijgplicht tot de uitzendingen gebeurd zijn, wat nogal logisch is.
Toen we na afloop terug naar huis reden, voelde ik me echt niet goed, al die gevoelens van 2 jaar geleden kwamen terug op me af. Ik weet het wel : het is maar een spel, dat heb ik mezelf ook de hele tijd voorgehouden, maar het is zoveel ingrijpender dan je als toeschouwer kan zien of vermoeden.
Morgen wordt de finale gespeeld en de kandidaten van de afgelopen jaren zijn uitgenodigd voor het feestje na afloop
Ik had er plots geen zin meer in, heb bij thuiskomst meteen een mail gestuurd naar mijn medespelers om te vragen wie er komt, want hen terugzien en bijbabbelen is voor mij de enige reden om ernaartoe te gaan.
En joepie! Er kwamen al enkele hartelijke mails terug, wat mijn stemming direct heeft doen omslaan. Ik denk dat ik dus toch maar ga, ondanks het feit dat het een omslachtige reisweg is.
Dat 1 jaar gratis leven heb ik weliswaar niet gewonnen, maar ik leerde er toch verscheidene goede mensen door kennen, waarvan ik enkele zelfs als vrienden mag beschouwen en zo denken veel van mijn medespelers erover : wij hebben allemaal gewonnen!
Het is een apartje, altijd geweest. Hoe verschillend kunnen broers uit hetzelfde gezin toch zijn! Opvallender dan bij ons kan het haast niet. Die grote verschillen waren al duidelijk merkbaar toen ze nog maar babys waren. Als ik nu lees wat ik in hun baby-dagboek schreef over hoe ik vermoedde dat ze zouden opgroeien, klopt het bijna griezelig nauwkeurig.
Hoe verschillend ook in hun uiterlijke levensstijl, er zijn als je wat verder kijkt, toch zeer veel overeenkomsten in hun karakters en ik ben gewoonweg stapelzot op alledrie mijnzonen. Wat voor ons, ouders, het allerbelangrijkste is en we hopen dat het altijd zo mag blijven : ze houden echt van elkaar en we hebben al meermaals mogen zien dat ze voor hulp altijd bij elkaar terecht kunnen, evenwel zonder daar te pas en te onpas een beroep op te doen.
Een verjaardag dus Gewoonlijk is t dan feest bij ons thuis, maar omdat de 2 broers momenteelin het buitenlandzitten, zijn we metkleindochter, mijn ouders, cadeautjes en een zelfgebakken appeltaart naar hem toe gereden.
Ons doel was Doel.
Want daar woont hij sedert vorige zomer met zijn Lief.
Samen met de andere artiesten van Time Circus, zijn ze daar neergestreken in de leegstaande huizen en vormen daar een heel nieuwe en bijzondere dorpsgemeenschap.
Als je tijdens de zomer een uitstapje naar Doel maakt, word je hartelijk verwelkomd door die vrolijke troep positivos.
Het idee dat onze zoon een kraker is, was eerst nogal schokkend, tot we zagen hoe hij en Lief het door hun gekozen huis en tuin(dat al 7 jaar leegstond) hebben opgeknapt en terug leefbaar gemaakt. Ze voelen dit echt als een ideale thuis aan en hopen dat wanneer over 2 jaar de definitieve beslissing over Doel valt- ze het huisje en grond kunnen aankopen.
Ook de weinige autochtone Doelenaars die gebleven zijn, verheugen zich in de komst van de deftige krakers, die de verdere verloedering van het dorpje tegengaan en verhinderen dat dit een spookdorp wordt.
Bovenstaande foto is deel van een fotoshoot voor de mode special van De Morgen, enkele maanden geleden. De locatie : Doel, de modellen : artiesten van Time Circus (de linkse is onze zoon) met enkele van hun vrolijke mobielen.
Gisteren Herman geholpen met de administratie van zijn verenigingen, als ik niet om die reden voor de pc zat, dan was hij er zelf wel op bezig. Daags tevoren geprobeerd om een beetje af te kicken en slechts één keer komen kijken naar de blogs. Daarom is er vandaag pas een nieuw stukje.
Onze vertrouwde supermarkt is sedert begin januari omwille van grote veranderingswerken gesloten tot de maand juni. Dat wil zeggen dat ik nu 10 km moet fietsen(heen-en-weer) in plaats van 6, als ik tijdens de week nog wat nodig heb. Grote weekaankopen doen we met de auto tijdens het weekend. Mijn eigen wagentje is deze zomer verkocht en weldra gaat Herman op brugpensioen, hebben we dus aan één auto genoeg.
Woensdag had ik dringend enkele dingen nodig voor hetavondeten, dus : de fiets op en naar de nabijgelegen gemeente. Het regende pijpenstelen en er stond behoorlijk wat wind, maar ik had me goed ingeduffeld : sjaal, muts, handschoenen, warme jas en niet te vergeten : mijn knaloranje fietszeil. Het was wel stevig trappen, maar je zit daar zo beschermd en warm onder
Slechts drie fietsers-tegenliggers kwam ik tegen, stuk voor stuk jonge mensen, gekleed in drijfnatte jeans en een kort vest of blouson, zichtbaar kleumend. Eentje was al fietsend zijn handen zelfs aan het warmblazen. Ik zat ondertussen bijna te puffen van de warmte onder mijn waterdichte tentje. Het enige wat ik moest doen, was af en toe het verzamelde water uit het kommetje van mijn fietszeil zwieren.
Ik veronderstel dat jongeren zon fietszeil een volslagen belachelijk ding vinden. Zó belachelijk, dat ze liever kletsnat en doorkoud worden dan het aan te trekken. Of zou er een andere reden zijn?
Àls je iemand met een zeiltje door de regen ziet fietsen, is het onveranderlijk een veertig-plusser. Mij kan het in elk geval niet schelen hoe ik eruit zie, zolang ik droog en warm blijf.
Het bewijs dat zo'n fietszeil een echte zeldzaamheid wordt : ik wou hier een fotootje van een fietser-met-zeiltje bijplakken en ging op zoek bij Google : 33 bladzijden met afbeeldingen van fietsers, maar geen énkele met zeil!
Hij heeft er wel de spanning in weten te houden, die oudste zoon van ons.
Bij elk nieuw telefoongesprek kon ik de evolutie volgen.
Het breien had er helemaal niets mee te maken : geen twee- of meerlingen in zicht bij hem (althans voorlopig toch nog niet).
Ik wil jullie nieuwsgierigheid niet langer prikkelen, dus,hier komt het:
Op één en dezelfde dag is Wout erin geslaagd om zijn eigen huis aan een goede prijs te verkopen en een uur later zijn droomhuis voor het door hem gedane bod aan te kopen. Beide overeenkomsten werden diezelfde zondag nog ondertekend.
Ik vind dat redelijk fantastisch, als ik bedenk hoe wijzelf in 1992 acht maanden moesten geduld oefenen vooraleer we een koper vonden voor ons goede Wilrijkse huis. Vreemd genoeg kwamen in de daaropvolgende week nog 2 valabele kandidaten met een ernstig bod voor de pinnen!
Bij Wout kon het echt niet vlotter verlopen. Pas in november hadden hij en Frauke besloten om samen een ander huis te kopen, dichter bij de stad, maar toch nog in het groen.
Door zijn vele verblijven in het buitenland kon er pas in de kerstvakantie echt werk van die plannen gemaakt worden en kijk : alles is gelukt!
Ze weten nóg niet goed wat hun overkomt.
Verhuizen doen ze normaal al bij het begin van de lente. Dat is bovendien het ideale moment in haar zwangerschap.
Als alle nieuws in 2006 van dat niveau is, wordt dit beslist een topjaar!
Het gaat weer beter met me, dus begin ik zondagochtend,na een week ziekteverlof aan het puinruimen in huis.
Als alles terug wat toonbaar is, vertrekt Herman naar de stad : Driekoningen zingen, om zaad in het bakje van zijn volkskunstvereniging te krijgen.
Ik installeer me bij de loeiende haard, leg Stardust, de 3de uit het Great American Songbook van Rod Stewart op en geef me over, vergeet alles rond mij en beleef een visioen van Herman en mij, zwevend over een reusachtige dansvloer, hij in jacquet, ik in een blote baljurk, alles crème en goud rond ons en de stem van Rod die tot in het putteke van mijn ziel dringt Zwijmel-zwijmel
Plots word ik door de telefoon wreed uit mijn droom gerukt. De confrontatie van de sokkenbreiende grootmoeder in haar oudste en zachtste jogging en 15 cm isolatiemateriaal meer rond haar middel, met de elegante danseres van zo-even, is schokkend.
Zoon Wout heeft me terug tot de werkelijkheid geroepen, maar die werkelijkheid is nog fantastischer dan mijn droom.
Viermaal heeft hij me gisteren opgebeld om de vorderingen van die dag door te geven.
Spannend! En ik kon bij niemand mijn opwinding kwijt, want Herman was op pad zonder GSM, dus heb ik tot half tien s avonds moeten wachten.
De badstory van Ludovikus doet me ineens terugdenken aan wat ik in ons eerste huwelijksjaar meemaakte.
Ons gelijkvloers appartement beschikte over een piepkleine badkamer met evenwel een riant ruim ligbad, een waterparadijsje voor twee, quoi.
Op een zotte zomerse zaterdagmiddag hadden we daar uitvoerig gepoedeld en ik verliet als eerste het bad, om de vergeten badlakens uit de linnenkast in onze slaapkamer te gaan halen.
Nog voor ik de slaapkamerdeur helemaal geopend heb, vliegt daar met een bloedstollende kreet een zwarte kat tegenaan! Bijna tegelijkertijd trek ik de deur hevig geschrokken dicht en loop terug naar de badkamer om hulp te halen.
Omdat onze de slaapkamer langs een garage-inrit lag, lieten we, wanneer het raam openstond, het rolluik neer tot op zon 10 cm. Langs die kier was de katbinnengekomen; nu vond ze de uitgang niet meer en was duidelijk in paniek.
Herman, een ware held, wipte dadelijk uit het bad om de indringer te verjagen, maar bij mij zat de schrik er echt goed in Ik had gehoord hoe dat beest tekeer ging: het vloog echt krijsend tegen deuren en muren op.
Wij stonden daar allebei onbeschermd in ons blootje en het was allemaal nog zo nieuw Ik was doodsbang dat die duivel meteen naar zijn delicate attributen zou klauwen!
Na enig paniekerig zoeken had ik een keerborstel en een badkarpet met veilige rubberen achterzijde(!)gevonden. Gewapend met in de ene hand de borstel en in de andere het badkarpet als een schild voor zijn kwetsbare voorkant, trok Herman als een potsierlijke gladiator naar de slaapkamer.
Hadden we toen al telefoon gehad, ik had meteen de brandweer opgebeld, maar buitenlopen in evakostuum om hulp te zoeken kwam nog minder bij me op. Dus hield ik mij - angstig half achter zijn rug dekking zoekend-bij aansporingen tot toch-maar-héél-voorzichtigjes-zijn.
Herman duwt langzaam de deur op een kier .Rààààhhh!!! smakt de kat op zon 1,5 meter hoogte tegen die deur aan, valt neer, springt naar de tegenoverliggende hoek, mijn moedige strijder springt binnen in het hol van het monster en drukt met zijn achterste de deur dicht.
Met bonzend hart hoor ik vanachter de gesloten deur hoe het gevecht doorgaat. Plots wordt het rolluik opgetrokken met welke hand heeft hij dàt gedaan??- en een ogenblik later komt mijn liefste trots glimlachend en zonder één schrammetje uit de slaapkamer.
Ik ben sindsdien nooit meer zonder handdoek de badkamer ingegaan.
Ik telefoneerde vanmorgen met een familielid om hem een gelukkige verjaardag toe te wensen , gisteren was ik nog niet genoeg bij stem om dat te doen. We praatten wat over koetjes en kalfjes en hij wenste me geluk met het kleinkind-onderweg. Wout had hem gisteren opgebeld voor zijn verjaardag en meteen het blije nieuws verteld.
Wetend dat hij wel eens wat op het seniorennet opzoekt, had ik hem bij het opstarten van mijn blog de link doorgestuurd, dus vroeg ik of hij op die manier niet van de zwangerschap had gehoord.
Ja, ik heb dat blog gezien, maar wat een zever is me dat, zeg. Das niks voor ouw mensen(hij is een vitale 70-er).
Toch een vreemde man hoor een peperkoeken hart, helemaal niet materialistisch ingesteld, maar zo stug en gesloten, waardoor hij vaak zeer bot overkomt. Voor hem is iets of iemand Goed, zoniet is het Zever. Door de jaren ondervond ik dat ikzelf door hem als mens onder Goed werd geklasseerd, maar de meeste dingen die ik doe, vallen duidelijk onder Zever. Zo dus ook mijn blog. Het prikt toch weer even. Dit wordt relativeren en me voorhouden dat het niet kwetsend bedoeld was, maar het zet me ook aan het twijfelen : heeft dit blog bijhouden wel zin? Omdat ik positief en eerlijk commentaar van anderen kreeg, maar vooral omdat dit een soort van proef en plezier voor mezelf is, wil ik het toch nog even verder verderzetten.
Zoonliefheeft me gisteren online geholpen met de fotos, ik hoop dat ze nu ook op jullie scherm verschijnen?
Dora en Vanessa zien er niet goed uit. Hun ééns zo fluwelig achterste is nu roze en kaal. Met eieren leggen hielden ze meer dan een week geleden al op. Dora en Vanessa zijn onze kippen. Stomme kiekens...wie begint er nu te ruien op het koudste moment van het jaar? Ik zie er zelf ook niet goed uit. Het wordt met de dag erger. Ik dacht eerst nog : "Het zal toch geen vogelgriep zijn, zeker?" de toestand van de Dames Kip indachtig, maar gezien de vaart waarmee ze naar hun voer komen gesneld, is er buiten dat ruien niets met ze aan de hand. Trouwens : VOGELgriep? In mijn gloeiend lijf lijkt momenteel wel een hele dierentuin gehuisvest : ik blaf, piep, fluit, knor en ratel. Als 4 dagen aspirine het niet kunnen oplossen moet er zwaarder geschut ingezet worden. Dus ben ik vanmorgen toch maar bij de dokter geweest. Antibiotica, hoestsiroop, neusspray en dafalgan werden voorgeschreven. Aspirine is blijkbaar te agressief, hoewel : dan toch niet zo agressief dat mijn dierentuin ervoor geweken is. Vermits ik al in staat ben om hier te zitten en dit in te tikken, begint het grof geschut zijn werk blijkbaar te doen.
Ik krijg meldingen van verdwenen foto's uit mijn stukjes. 'k Begrijp er niks van, bij mij ziet alles er nog steeds helemaal normaal uit. Waar ontbreken ze, beste lezer? En vooral : hoe los ik dit op??? Is er iemand buiten mezelf die wèl alle foto's kan bekijken? Graag jullie reactie en veel dank!
Al vijfmaal hebben we de jaarwisseling gevierd in de Ardennen. In de sneeuw, zonder modern comfort, zelfs vrij primitief (geen tv, geen gsm-ontvangst) maar heel vredig en met het lekkerste eten en drinken. Ook dit jaar nodigden B en B ons uit om samen met hun zoontjes en 2 zussen de laatste decemberdagen in de oude boerderij te gaan doorbrengen. Het is telkens weer een hele belevenis en toch ook wel een beetje verbazend dat wij, als enige niet-familieleden met hen mee mogen gaan: Ben zus L leerde ik kennen via onze toneelvereniging. Zij is 16 jaar jonger dan ik en Herman kon met 21 jaar ouder zelfs haar vader zijn. Hij ontpopt zich daar trouwens ook de hele tijd als een zeer actieve en onvermoeibare grootvader voor de aanwezige kindjes.
Voor dat lekkere eten en drinken zorgen we allemaal zelf, en aangezien er in het piepkleine dorpje geen winkels zijn, vertrekken we ieder jaar opnieuw met een volgeladen auto naar de provincie Luxemburg.
Ook ons winterdekbed, dat thuis nooit gebruikt wordt wegens te warm, gaat mee naar ginder : verwarming is er alleen in de keuken - met een ouderwetse stoof, waarop ook gekookt wordt en in de eetkamer, waar een gasradiator staat. Het zalige gevoel van in een vrieskoude slaapkamer rillend onder een dik donsdekbed te duiken en binnen enkele seconden lekker warm te worden héérlijk!
Herman is de enige die niet kookt, maar hij is tot sommelier gebombardeerd en kwijt zich uitstekend van die taak. Bovendien had hij zijn accordeon bij en werd er elke avond voor kinderbedtijd gemusiceerd.Klink, klokjes, klingeling stond duidelijk op nummer 1 en de kleine jongens stortten zich met groot enthousiasme op hun muziekinstrumentjes telkens het refrein werd ingezet.
Enkele wandelingen door de sneeuw in de schitterende omgeving gemaakt, de baby van zus M knus tegen mama aangevlijd, veel gebabbeld met de drie in alle opzichten - prachtige zussen en echtgenoot B,en menig uur in de van heerlijke etensgeuren vervulde keuken doorgebracht.
t Is raar, maar er was dit jaar zelfs geen tijd voor een gezelschapsspel.
Op nieuwjaarsdag, na een uitgebreid langdurig ontbijt en een poetsbeurt van het huis, gebeurt de verhuis in de andere richting.
Ai-ai wat op oudejaarsavond reeds duidelijk werd : de griep had me gisterenavond écht te pakken met flink wat koorts en spierpijn. Aspirine kreeg het sinds vanmiddag goed onder controle en ik hoop dat het ergste leed alweer geleden is.
Onze Dries is om 11 uur gisteravond naar Oostenrijk vertrokken. In de loop van de dag bleef de berg bagage in de hall en garage groeien 3 snowboards, verscheidene paren laarzen, dozen nieuwe bindingen die hij voor vrienden moet meenemen, een frituurpan, andere omvangrijke stukken als een kniebrace, rugbeschermer (ziet eruit als een gordeldier) om van zijn kledij voor die drie maanden nog niet te spreken.
Tot onze grote verbazing is alles in de wagen gestouwd geraakt. Met een beetje angst in het hart zagen we hem in de vriesnacht vertrekken, het weerbericht was niet zo gunstig voor chauffeurs
Vanmorgen om half elf heeft hij ons met een sms-je uit onze onzekerheid verlost : veilig aangekomen!
Hall en garage zijn weer leeg en in zijn kamer hoef je niet meer door de kleren te waden.
Ook voor Herman en mij zal het een ander leven zijn, in dit huis moeten we de volgende maanden enkel met ons tweetjes rekening houden.
Heerlijk toch, dat Dries dit kan doen : zijn werk als taxichauffeur laat het toe, hij is jong en vrijgezel, dus houdt niets hem tegen om zijn dromen ten uitvoer te brengen.
De skischool waar hij vorig al snowboardles gaf, heeft hem opnieuw uitgenodigd en daar is hij gretig op ingegaan. Hopelijk krijgt hij er een schitterend seizoen!
Een Deense fotograaf maakte vorig jaar bovenstaande foto van hem
Ik herinner me wat een plechtige bedoening deze fotosessie was. Op deze foto kan je niet zien dat we naast de kerstboom zitten/staan, maar er was enkel verlichting van de kerstversiering en van de "flash". Onze onderpastoor, een amateur-fotograaf, had gevraagd of hij enkele sfeerfoto's mocht komen maken. Moeke en Vake waren toen 7 jaar getrouwd en ik was de oudste van de vier kinderen. Later kwamen er nog een broertje en zusje bij. Als ik deze foto nu bekijk, treffen mij naast de herinnering aan dit moment ook : dat mijn jongste zusje zich van al dat "plechtige" niet veel aantrekt en ongegeneerd ergens onder haar vestje zit te krabben, dat mijn 2de zusje er onhandig-lief bijstaat en ikzelf zeer zelfbewust poseer, terwijl ik normaal een bijzonder verlegen kind was, hoe trots mijn vader boven zijn gezin troont, maar vooral: hoe innig en zacht mijn moeder naar mijn broertje kijkt.
Niet zelf geschreven, maar ik rolde er bijna van onder mijn stoel toen ik het kreeg, daarom wil ik jullie het onderstaande niet onthouden...
Jung Wang en zijn vriendin Lee zitten bij de waterkant. De zon gaat bijna onder, het is nog 20 graden en er staat een zacht briesje. Het belooft met andere woorden een prachtige romantische avond te worden.
Jung Wang dringt er bij Lee op aan om 'WEEWEECHU' te doen.
Lee zegt er vanavond geen zin in te hebben. Ze zegt er genoeg aan te hebben gezellig samen bij de waterkant te zitten. 'WEEWEECHU' is volgens haar niet nodig en bovendien heeft ze angst dat iemand hen zal horen.
Jung Wang blijft echter aandringen : "please schat, een keertje, kort en snel, niemand zal ons horen .. ik heb er zo een zin in.... "
Lee geeft toe : ok ...eventjes dan en ze beginnen eraan :
WEEWEECHU A MELLY KLISMAS
WEEWEECHU A MELLY KLISMAS
WEEWEECHU A MELLY KLISMAS END A HEPPY NU JIEL "
Bij deze wens ik ook jullie een fijne kerst en een gelukkig nieuwjaar!
Buurvrouw-vriendin Mia is pas terug thuis van een zware rugoperatie. Als ik haar wil gaan bezoeken, ontwaar ik afgetekend tegen de miezerig-grijze lucht ,op de nok van haar huis haar echtgenoot in de functie van schoorsteenveger, compleet met ladder tegen de schouw, een soort ragebol in de hand en een gebreide muts met pompon op zijn eigen bol.
Als er nu ook nog een pak sneeuw had gelegen, een roodborstje in zijn hulststruik zat, naast een gouden hoefijzer en een klavertjevier Het zou echt zon nieuwjaarskaart uit mijn kindertijd geweest zijn. Of worden die nog steeds verkocht?
Mia voelde zich naar omstandigheden erg goed. Ik zei dat het wel door die geluksbrenger op het dak moest komen, maar zij noch haar man- die even later met decoratieve zwarte vegen over zijn snoet binnenkwam- kenden die oude afbeeldingen, noch de betekenis. Vreemd we zijn nochtans even oud.
Afgelopen nacht was dus de langste van dit jaar en voor ons ook een heel speciale verjaarnacht.
Een kleine 30 jaar geleden werd in deze langste nacht onze Dries gemaakt en met zijn 1.91m is hij ook ons langste kind geworden.
Bijna 10 maanden later, op 18 september, kregen we hem eindelijk te zien, die 3de zoon van ons : 141 centimeter had hij toen nog in lengte te groeien, om van alle andere eigenschappen maar te zwijgen. Ik weet niet of je het voelt, lieve schat, maar vanaf vandaag ben je 28 jaar bij ons. Dankjewel en veel geluk!
Altijd gedacht dat dit gezegde betekent dat je s avonds niet moet piekeren, maar na een goede nachtrust fris kan beginnen aan de oplossing voor je probleem.
Voor mij geldt die betekenis alvast niet, maar het gezegde klopt wèl!
Even verduidelijken :
er duikt een probleem op
ik vind niet dadelijk een oplossing
het gezegde indachtig, probeer ik mijn hoofd leeg te maken en rustig te gaan slapen
midden in de nacht schiet ik wakker met de oplossing, of tenminste met de aanzet ervan
ik overloop alle gegevens en werk ze in mijn hoofd verder uit
tracht alles in te prenten om het s anderendaags terug te kunnen opduiken
lig dan meestal klaarwakker maar rustig te genieten van mijn creatieve aanval
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
Ik herinner me wat een plechtige bedoening deze fotosessie was. Op deze foto kan je niet zien dat we naast de kerstboom zitten/staan, maar er was enkel verlichting van de kerstversiering en van de "flash". Onze onderpastoor, een amateur-fotograaf, had gevraagd of hij enkele sfeerfoto's mocht komen maken. Moeke en Vake waren toen 7 jaar getrouwd en ik was de oudste van de vier kinderen. Later kwamen er nog een broertje en zusje bij. Als ik deze foto nu bekijk, treffen mij naast de herinnering aan dit moment ook : dat mijn jongste zusje zich van al dat "plechtige" niet veel aantrekt en ongegeneerd ergens onder haar vestje zit te krabben, dat mijn 2de zusje er onhandig-lief bijstaat en ikzelf zeer zelfbewust poseer, terwijl ik normaal een bijzonder verlegen kind was, hoe trots mijn vader boven zijn gezin troont, maar vooral: hoe innig en zacht mijn moeder naar mijn broertje kijkt.
