|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Het gaat weer beter met me, dus begin ik zondagochtend, na een week ziekteverlof aan het puinruimen in huis.
Als alles terug wat toonbaar is, vertrekt Herman naar de stad : Driekoningen zingen, om zaad in het bakje van zijn volkskunstvereniging te krijgen.
Ik installeer me bij de loeiende haard, leg Stardust, de 3de uit het Great American Songbook van Rod Stewart op en geef me over, vergeet alles rond mij en beleef een visioen van Herman en mij, zwevend over een reusachtige dansvloer, hij in jacquet, ik in een blote baljurk, alles crème en goud rond ons en de stem van Rod die tot in het putteke van mijn ziel dringt
Zwijmel-zwijmel
Plots word ik door de telefoon wreed uit mijn droom gerukt.
De confrontatie van de sokkenbreiende grootmoeder in haar oudste en zachtste jogging en 15 cm isolatiemateriaal meer rond haar middel, met de elegante danseres van zo-even, is schokkend.
Zoon Wout heeft me terug tot de werkelijkheid geroepen, maar die werkelijkheid is nog fantastischer dan mijn droom.
Viermaal heeft hij me gisteren opgebeld om de vorderingen van die dag door te geven.
Spannend! En ik kon bij niemand mijn opwinding kwijt, want Herman was op pad zonder GSM, dus heb ik tot half tien s avonds moeten wachten.
Iemand nieuwsgierig???
|
