Zoon Jan werd gisteren 32.

Het is een apartje, altijd geweest.
Hoe verschillend kunnen broers uit hetzelfde gezin toch zijn! Opvallender dan bij ons kan het haast niet. Die grote verschillen waren al duidelijk merkbaar toen ze nog maar baby’s waren. Als ik nu lees wat ik in hun baby-dagboek schreef over hoe ik vermoedde dat ze zouden opgroeien, klopt het bijna griezelig nauwkeurig.

Hoe verschillend ook in hun uiterlijke levensstijl, er zijn als je wat verder kijkt, toch zeer veel overeenkomsten in hun karakters en ik ben gewoonweg stapelzot op alledrie mijn  zonen.
Wat voor ons, ouders, het allerbelangrijkste is en we hopen dat het altijd zo mag blijven : ze houden echt van elkaar en we hebben al meermaals mogen zien dat ze voor hulp altijd bij elkaar terecht kunnen, evenwel zonder daar te pas en te onpas een beroep op te doen.

Een verjaardag dus…Gewoonlijk is ’t dan feest bij ons thuis, maar omdat de 2 broers momenteel  in het buitenland  zitten, zijn we met  kleindochter, mijn ouders, cadeautjes en een zelfgebakken appeltaart naar hem toe gereden. 

Ons doel was Doel.

Want daar woont hij sedert vorige zomer met zijn Lief.

Samen met de andere artiesten van Time Circus, zijn ze daar neergestreken in de leegstaande huizen en vormen daar een heel nieuwe en bijzondere dorpsgemeenschap.

Als je tijdens de zomer een uitstapje naar Doel maakt, word je hartelijk verwelkomd door die vrolijke troep positivo’s.

Het idee dat onze zoon een kraker is, was eerst nogal schokkend, tot we zagen hoe hij en Lief het door hun gekozen huis en tuin(dat al 7 jaar leegstond) hebben opgeknapt en terug leefbaar gemaakt.
Ze voelen dit echt als een ideale thuis aan en hopen dat –wanneer over 2 jaar de definitieve beslissing over Doel valt- ze het huisje en grond kunnen aankopen.

Ook de weinige autochtone Doelenaars die gebleven zijn, verheugen zich in de komst van de “deftige” krakers, die de verdere verloedering van het dorpje tegengaan en verhinderen dat dit een spookdorp wordt.

Bovenstaande foto is deel van een fotoshoot voor de mode special van “De Morgen”, enkele maanden geleden. De locatie : Doel, de modellen : artiesten van Time Circus (de linkse is onze zoon) met enkele van hun vrolijke “mobielen”.

Gisteren Herman geholpen met de administratie van zijn verenigingen, als ik niet om die reden voor de pc zat, dan was hij er zelf wel op bezig. Daags tevoren geprobeerd om een beetje af te kicken en slechts één keer komen kijken naar de blogs. Daarom is er vandaag pas een nieuw stukje.

Onze vertrouwde supermarkt is sedert begin januari omwille van grote veranderingswerken gesloten tot de maand juni. Dat wil zeggen dat ik nu 10 km moet fietsen(heen-en-weer) in plaats van 6, als ik tijdens de week nog wat nodig heb. Grote weekaankopen doen we met de auto tijdens het weekend. Mijn eigen wagentje is deze zomer verkocht en weldra gaat Herman op brugpensioen, hebben we dus aan één auto genoeg.

Woensdag had ik dringend enkele dingen nodig voor het  avondeten, dus : de fiets op en naar de nabijgelegen gemeente. Het regende pijpenstelen en er stond behoorlijk wat wind, maar ik had me goed ingeduffeld : sjaal, muts, handschoenen, warme jas en niet te vergeten : mijn knaloranje fietszeil. Het was wel stevig trappen, maar je zit daar zo beschermd en warm onder…

Slechts drie fietsers-tegenliggers kwam ik tegen, stuk voor stuk jonge mensen, gekleed in drijfnatte jeans en een kort vest of blouson, zichtbaar kleumend. Eentje was al fietsend zijn handen zelfs aan het warmblazen. Ik zat ondertussen bijna te puffen van de warmte onder mijn waterdichte tentje. Het enige wat ik moest doen, was af en toe het verzamelde water uit het “kommetje” van mijn fietszeil zwieren.

Ik veronderstel dat jongeren zo’n fietszeil een volslagen belachelijk ding vinden. Zó belachelijk, dat ze liever kletsnat en doorkoud worden dan het aan te trekken. Of zou er een andere reden zijn?

Àls je iemand met een zeiltje door de regen ziet fietsen, is het onveranderlijk een veertig-plusser. Mij kan het in elk geval niet schelen hoe ik eruit zie, zolang ik droog en warm blijf.
 
Het bewijs dat zo'n fietszeil een echte zeldzaamheid wordt : ik wou hier een fotootje van een fietser-met-zeiltje bijplakken en ging op zoek bij Google : 33 bladzijden met afbeeldingen van fietsers, maar geen énkele met zeil! 

Hij heeft er wel de spanning in weten te houden, die oudste zoon van ons.

Bij elk nieuw telefoongesprek kon ik de evolutie volgen.

Het breien had er helemaal niets mee te maken : geen twee- of meerlingen in zicht bij hem (althans voorlopig toch nog niet).

Ik wil jullie nieuwsgierigheid niet langer prikkelen, dus,  hier komt het:

Op één en dezelfde dag is Wout erin geslaagd om zijn eigen huis aan een goede prijs te verkopen en een uur later zijn droomhuis voor het door hem gedane bod aan te kopen. Beide overeenkomsten werden diezelfde zondag nog ondertekend.

Ik vind dat redelijk fantastisch, als ik bedenk hoe wijzelf in 1992 acht maanden moesten geduld oefenen vooraleer we een koper vonden voor ons goede Wilrijkse huis. Vreemd genoeg kwamen in de daaropvolgende week nog 2 valabele kandidaten met een ernstig bod voor de pinnen!

Bij Wout kon het echt niet vlotter verlopen. Pas in november hadden hij en Frauke besloten om samen een ander huis te kopen, dichter bij de stad, maar toch nog in het groen.

Door zijn vele verblijven in het buitenland kon er pas in de kerstvakantie echt werk van die plannen gemaakt worden en kijk : alles is gelukt!

Ze weten nóg niet goed wat hun overkomt.

Verhuizen doen ze normaal al bij het begin van de lente. Dat is bovendien het ideale moment in haar zwangerschap.

Als alle nieuws in 2006 van dat niveau is, wordt dit beslist een topjaar!

De badstory van Ludovikus doet me ineens terugdenken aan wat ik in ons eerste huwelijksjaar meemaakte.

Ons gelijkvloers appartement beschikte over een piepkleine badkamer met evenwel een riant ruim ligbad, een waterparadijsje voor twee, quoi.

Op een zotte zomerse zaterdagmiddag hadden we daar uitvoerig gepoedeld en ik verliet als eerste het bad, om de vergeten badlakens uit de linnenkast in onze slaapkamer te gaan halen.

Nog voor ik de slaapkamerdeur helemaal geopend heb, vliegt daar met een bloedstollende kreet een zwarte kat tegenaan! Bijna tegelijkertijd trek ik de deur hevig geschrokken dicht en loop terug naar de badkamer om hulp te halen.

Omdat onze de slaapkamer langs een garage-inrit lag, lieten we, wanneer het raam openstond, het rolluik neer tot op zo’n 10 cm. Langs die kier was de kat  binnengekomen; nu vond ze de uitgang niet meer en was duidelijk in paniek.

Herman, een ware held, wipte dadelijk uit het bad om de indringer te verjagen, maar bij mij zat de schrik er echt goed in…Ik had gehoord hoe dat beest tekeer ging: het vloog echt krijsend tegen deuren en muren op.

Wij stonden daar allebei onbeschermd in ons blootje en het was allemaal nog zo nieuw… Ik was doodsbang dat die duivel meteen naar zijn delicate attributen zou klauwen!

Na enig paniekerig zoeken had ik een keerborstel en een badkarpet met veilige rubberen achterzijde(!)gevonden. Gewapend met in de ene hand de borstel en in de andere het badkarpet als een schild voor zijn kwetsbare voorkant, trok Herman als een potsierlijke gladiator naar de slaapkamer.

Hadden we toen al telefoon gehad, ik had meteen de brandweer opgebeld, maar buitenlopen in evakostuum om hulp te zoeken kwam nog minder bij me op. Dus hield ik mij - angstig half achter zijn rug dekking zoekend-  bij aansporingen tot toch-maar-héél-voorzichtigjes-zijn.

Herman duwt langzaam de deur op een kier….”Rààààhhh!!!” smakt de kat op zo’n 1,5 meter hoogte tegen die deur aan, valt neer, springt naar de tegenoverliggende hoek, mijn moedige strijder springt binnen in het hol van het monster en drukt met zijn achterste de deur dicht.

Met bonzend hart hoor ik vanachter de gesloten deur hoe het gevecht doorgaat. Plots wordt het rolluik opgetrokken – met welke hand heeft hij dàt gedaan??- en een ogenblik later komt mijn liefste trots glimlachend en zonder één schrammetje uit de  slaapkamer.

Ik ben sindsdien nooit meer zonder handdoek de badkamer ingegaan.

Ik telefoneerde vanmorgen met een familielid om hem een gelukkige verjaardag toe te wensen , gisteren was ik nog niet genoeg bij stem om dat te doen. We praatten wat over koetjes en kalfjes en hij wenste me geluk met het kleinkind-onderweg. Wout had hem gisteren opgebeld voor zijn verjaardag en meteen het blije nieuws verteld.

Wetend dat hij wel eens wat op het seniorennet opzoekt, had ik hem bij het opstarten van mijn blog de link doorgestuurd, dus vroeg ik of hij op die manier niet van de zwangerschap had gehoord.

“Ja, ik heb dat blog gezien, maar wat een zever is me dat, zeg. Da’s niks voor ouw mensen”(hij is een vitale 70-er).

Toch een vreemde man hoor…een peperkoeken hart, helemaal niet materialistisch ingesteld, maar zo stug en gesloten, waardoor hij vaak zeer bot overkomt. Voor hem is iets of iemand Goed, zoniet is het Zever. Door de jaren ondervond ik dat ikzelf door hem als mens onder Goed werd geklasseerd, maar de meeste dingen die ik doe, vallen duidelijk onder Zever. Zo dus ook mijn blog.
Het prikt toch weer even.
Dit wordt relativeren en me voorhouden dat het niet kwetsend bedoeld was, maar het zet me ook aan het twijfelen : heeft dit blog bijhouden wel zin?
Omdat ik positief en eerlijk commentaar van anderen kreeg, maar vooral omdat dit een soort van proef – en plezier – voor mezelf is, wil ik het toch nog even verder verderzetten.

Zoonlief  heeft me gisteren online geholpen met de foto’s, ik hoop dat ze nu ook op jullie scherm verschijnen?

1953 Moemoe Julia en kleindochter Paz op de septemberbraderij in Hoboken 

Onze Dries is om 11 uur gisteravond naar Oostenrijk vertrokken. In de loop van de dag bleef de berg bagage in de hall en garage groeien…
3 snowboards, verscheidene paren laarzen, dozen nieuwe bindingen die hij voor vrienden moet meenemen, een frituurpan, andere omvangrijke stukken als een kniebrace, rugbeschermer (ziet eruit als een gordeldier) om van zijn kledij voor die drie maanden nog niet te spreken.

Tot onze grote verbazing is alles in de wagen gestouwd geraakt. Met een beetje angst in het hart zagen we hem in de vriesnacht vertrekken, het weerbericht was niet zo gunstig voor chauffeurs…

Vanmorgen om half elf heeft hij ons met een sms-je uit onze onzekerheid verlost : veilig aangekomen!

Hall en garage zijn weer leeg en in zijn kamer hoef je niet meer door de kleren te waden.

Ook voor Herman en mij zal het een ander leven zijn, in dit huis moeten we de volgende maanden enkel met ons tweetjes rekening houden.

Heerlijk toch, dat Dries dit kan doen : zijn werk als taxichauffeur laat het toe, hij is jong en vrijgezel, dus houdt niets hem tegen om zijn dromen ten uitvoer te brengen.

De skischool waar hij vorig al snowboardles gaf, heeft hem opnieuw uitgenodigd en daar is hij gretig op ingegaan. Hopelijk krijgt hij er een schitterend seizoen!

Een Deense fotograaf maakte vorig jaar bovenstaande foto van hem 

Buurvrouw-vriendin Mia is pas terug thuis van een zware rugoperatie. Als ik haar wil gaan bezoeken, ontwaar ik afgetekend tegen de miezerig-grijze lucht ,op de nok van haar huis…haar echtgenoot in de functie van schoorsteenveger, compleet met ladder tegen de schouw, een soort ragebol in de hand en een gebreide muts met pompon op zijn eigen bol.

Als er nu ook nog een pak sneeuw had gelegen, een roodborstje in zijn hulststruik zat, naast een gouden hoefijzer en een klavertjevier…Het zou echt zo’n nieuwjaarskaart uit mijn kindertijd geweest zijn. Of worden die nog steeds verkocht?

Altijd gedacht dat dit gezegde betekent dat je ’s avonds niet moet piekeren, maar na een goede nachtrust fris kan beginnen aan de oplossing voor je probleem.

Voor mij geldt die betekenis alvast niet, maar het gezegde klopt wèl!

Even verduidelijken :

1. er duikt een probleem op
2. ik vind niet dadelijk een oplossing
3. het gezegde indachtig, probeer ik mijn hoofd leeg te maken en rustig te gaan slapen
4. midden in de nacht schiet ik wakker met de oplossing, of tenminste met de aanzet ervan
5. ik overloop alle gegevens en werk ze in mijn hoofd verder uit
6. tracht alles in te prenten om het ’s anderendaags terug te kunnen opduiken
7. lig dan meestal klaarwakker maar rustig te genieten van mijn creatieve aanval
8. de volgende ochtend : grote vaak!

Ik denk dat we onmiddellijk daarna gerustgesteld in slaap zijn gevallen

En neen! Die titel verwijst niet naar de toestand van de toekomstige moeder, maar naar die van de grootouders…

Gisteren liepen Herman en ik nog op wolkjes, tegen de avond echter begon hij zich niet goed te voelen en toen hij midden in de nacht naar een toilet moest spurten, had ik het zelf ook te pakken.

Leidt euforie tot maag-darmproblemen?

Was er iets mis met ons avondeten?

Is het viraal?

Dries at hetzelfde als wij en heeft totaal geen last.

Och, het ergste leed schijnt alweer geleden, Herman heeft gelukkiglijk een vrije dag. We voelen ons slapjes, maar met wat vasten en later slappe thee en toast zal het gauw beteren.

Toch maar Frauke verwittigen, want zij zou voor het avondeten met onze kleindochter langskomen, zo hoeft ze niet voor hun tweetjes te koken, want Wout zit in het buitenland. Als het iets besmettelijk is blijft ze misschien toch best thuis. Maar hoe wéét je dat?

Eigenlijk  is er te veel te vertellen om het slechts bij die korte inleiding        van daarnet te houden…

Gisteren hebben wij een prematuur kerstfeest gevierd, samen met de kinderen.

Nooit eerder stond onze kerstboom er zo vroeg. Gelukkig hadden we er nog een in de tuin staan. Voor het derde jaar op rij komt hij weer in huis, maar dit zal wel de laatste keer zijn: de wortelkluit is nu zo groot  geworden dat ik heel wat van de haarwortels moest afsteken om hem nog in een pot -zeg maar vat- te krijgen.

Boom, stalletje, cadeautjes, lekker eten, vriesweer, in huis een laaiend haardvuur en al mijn schaapjes binnen : het was er allemaal, behalve die juiste datum dan… 

Maar er valt wat voor te zeggen, het werd een heel ontspannen , soms zelfs wat uitgelaten feest, daarover dadelijk meer.

Zoals in vele uitgebreide families is het ook bij ons niet anders : hoe krijg je die bende op één dag bijeen?

Kerstavond is vanouds de tijd om met mijn ouders, broers, zussen, hun en onze kinderen samen te vieren. Meestal komen onze kinderen dan op Kerstdag zelf naar ons, maar dit jaar gaan zoon Jan en vriendin naar haar ouders, begrijpelijk dat ze het elk jaar “eerlijk willen verdelen”tussen de families. Omdat Dries, onze jongste, op 2^de Kerstdag al  voor 3 maanden naar Oostenrijk vertrekt om daar snowboardlessen te gaan geven, werd onze eigen kerstviering dan maar een week vervroegd, zodat we toch allemaal samen konden zijn. En echt : dat is niet slecht : het wordt allemaal wat meer gespreid, niet alleen het eten en drinken, maar vooral ook de druk van alles tegelijk klaar te krijgen, omdat er in deze periode vaak ook nog allerlei creatiefs van mij wordt verwacht en niet alleen in de keuken!

Jans vriendin had afgelopen week een diploma behaald en was bovendien jarig, dus werd het driedubbel feest. Om Lief haar “moment de gloire” te gunnen, werden haar verjaarscadeautjes en –wensen dus apart bij het aperitief al gegeven.

Staat daar plots onze Wout op, om samen met zijn Frauke nog meer pakjes vanonder de kerstboom te halen. Er volgde direct protest van de anderen : “Héla, de kerstcadeautjes, da’s pas voor tussen de soep-en-de-patatten, hoor!” Frauke, nog wat pips door een operatie deze week, en Wout zelf stonden erop al een pakje aan mij en Herman te geven, omdat het “buiten categorie” was, we moesten het synchroon openen.

De 2 kleine pakjes gingen gelijktijdig open: in het mijne zat een slabbetje, in het zijne een washandje waarop een eendje… Het signaal was overduidelijk, maar dit kón niet!

De kinderwens was er bij dat stel al langer, maar net deze week leek het allemaal op de lange baan geschoven, omwille van die ingreep… Mijn verwarring was groot, die van Herman niet minder. “Mannekes, dat kàn toch niet??” Waarop zij allebei : “Jawel, wij zijn in verwachting!” Wat een vreugde, wat een ontroering…iedereen viel mekaar in de armen…We weten allemaal hoe welkom dit kindje is. Van een kerstcadeau gesproken, dit was niet te evenaren! Stukje bij beetje hoorden we toen het hele verhaal, want we konden het eerst echt niet geloven : de zwangerschap was pas 2 dagen voor de operatie vastgesteld.

Daar moest natuurlijk een nieuwe fles champagne aan geloven!

Onnodig te zeggen dat het verdere verloop van ons kerstfeest nog slechts in één teken stond!

Iedereen was uitgelaten-blij en de toekomstige nonkels konden zelfs de grovere kwinkslagen niet laten. Tja, en ook van dié genen krijgt dat schaapje wat mee.

Maar beter een warme, hartelijke, weliswaar wat ruige bende, dan deftige onverschilligheid.