Deze morgen ben ik uitzonderlijk vroeg opgestaan.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zus Jes en ik hadden vorige week  afgesproken om nog eens een dagje samen door te brengen, dat was maanden geleden. We hebben elkaar op kerstavond nog wel gezien, maar toen was de hele familie erbij.

Jes is 370 dagen jonger dan ik en ze is heel lang mijn grootste zielsverwant en meest vertrouwde mens geweest. Ik denk dat het een beetje voelde zoals tweelingen zijn, hoewel we in alle opzichten zeer weinig op elkaar lijken.

Tot ik 16 was en een eigen kamertje kreeg, deelden we hetzelfde bed, waarin we elkaar een hoop blauwe plekken hebben bezorgd om de grootste helft van dat bed te veroveren.

Ik was altijd al groter en forser dan ons frêle Jeske, maar zij kon zich uitstekend weren.Toen ik haar als tiener eens een ferme draai om haar oren dacht te geven, lachte ze me uit : “Paz, gij kùnt niet kletsen! Allee, sla nu eens door?”, waarmee mijn woede direct bekoeld was en de kracht die ik dacht te hebben, helemaal wegvloeide.

Het bed geleidelijk in beslag nemen was wèl een kolfje naar mijn hand en meestal ging het er met bedtijd zo aan toe : we stonden met twee voor ons avondtoilet aan het lavabootje op onze kamer te frullen, waarna Jes als eerste het bed indook. Wanneer ik er even later instapte, trok ze steevast met haar wijsvinger een lange voor in het onderlaken en zei gedecideerd : “Paz, hièr is de streep!”

Die mocht ik dus niet overschrijden, en geloof me : ze verdedigde “haar helft” met vuur : stompen, pitsen en haar favoriete techniek : met haar vlakke hand keihard en aanhoudend tegen mijn voorhoofd drukken.

Ze beweert nu nóg altijd dat het daardoor is dat ik geen voorhoofdrimpels heb!

Zo lijkt het wel alsof we de hele tijd kibbelden, maar er werden ook griezelverhalen verteld en heel wat geheimen uitgewisseld.

Eigenlijk was het meestal heel gezellig in ons smalle ijzeren spijlenbed.

En als bovenstaande rituelen een bazige Jes zouden portretteren, dan is dat toch maar een heel klein stukje van haar overwegend gulle en meelevende aard. Lieve Jes was, hoewel niet de oudste, toch het moedertje van ons alle zes.

Ik keek dus bijzonder uit naar dit dagje samen… We zouden naar de markt in Edegem gaan, samen met Moeke en Voke een koffie gaan drinken “Onder den Toren” en nadien wat gaan aquarelleren bij haar thuis. Zij heeft vorig jaar een cursus gevolgd en ik ben er ook al jaren mee bezig, met grote onderbrekingen weliswaar.

Dus stond ik vanmorgen vroeg al helemaal opgetut gereed om met Herman mee richting stad te rijden, toen de telefoon ging…

Jes dus…de pret gaat niet door : haar man is ziek gevallen.

Zonde voor de zieke, ik hoop dat hij er gauw bovenop is.

Zonde voor mij en Jes, maar uitstel is geen afstel.