|
Twee kleinkinderen hebben wij : eentje van 134 en eentje van 3 cm groot.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik heb zijn foto gezien !
Kan ook haar foto geweest zijn, dat is nog niet duidelijk.
Wat wel duidelijk was : een volmaakt rond hoofdje van een vingertop groot, een krulletje van een lijfje, minuscule armpjes en beentjes als de voelsprieten van een meikever : met zon klein vlaggetje eraan.
Oh, het is zon schoneke
Jade (134 cm) mocht mee naar de gynaecoloog en zag op de echografie het kindje naar haar zwaaien. Dolenthousiast was ze!
Frauke bewaart deze fotos in een speciaal boekje met een linnen kaft. Lichtgroen, kleur van leven, van lente, van hoop.
Wat een wonder toch, hoe snel zon mensje groeit en dat we dat nu allemaal kunnen zien en opvolgen.
Op die manier bevestiging krijgen dat het goed gaat met de baby, of dat er kan worden ingegrepen als dat nodig mocht blijken: dat zelfs operaties kunnen uitgevoerd worden bij ongeboren kindjes, het was 35 jaar geleden totaal ondenkbaar.
Als ik dan vergelijk met hoe het eraan toeging, toen ik voor het eerst zwanger was
Het meest extravagante onderzoek dat bij mij werd uitgevoerd, was een bekkenmeting, om te zien of de doorgang niet te nauw was en eventueel een keizersnede moest voorzien worden.
Toen in 1978 onze derde zoon in aantocht was, werd hier en daar al een echografie gemaakt, maar als je al 2 normale bevallingen achter de rug had en met de hulp van je huisdokter beviel, was daar geen sprake van.
Maar zelfs met alle vooruitgang in medische wetenschap en beeldvorming, blijft in deze tijd van hoogtechnologie en nuchtere kennis het ontstaan en de evolutie van ieder nieuw mensje altijd opnieuw een bijna-niet-te-geloven, betoverend verhaal.
|
