|
Ik heb twee wandelvriendinnen.
Ooit zaten we samen enkele jaren in de Spaanse les : Mia en ik als leerling, Maité als lerares.
Op dinsdagvoormiddag maken wij gewoonlijk een wandeling van een tweetal uren. We vertrekken om 10 uur bij het huis van Mia, we spreken niet af. Gewoon : wie er is, stapt mee .
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik had al enkele weken forfait moeten geven wegens andere afspraken, maar eergisteren zou het nog eens lukken. Op mijn bellen werd echter niet opengedaan en ook Maité was in geen velden of wegen te bekennen.
Geen probleem, Mia is mijn buurvrouw en woont op slechts een paar honderd meter van ons huis. Ze had andere plannen en omdat het zon grijs en regenachtig weer was, heeft ze waarschijnlijk verondersteld dat er toch niemand voor de wandeling zou komen opdagen.
Ik stond voor de keuze : onmiddellijk terugkeren of nog een toertje maken in mijn eentje. Vermits ik nu toch al voorzien was op de slechte weersomstandigheden besloot ik tot het laatste.
Wanneer ik Mias oprit afkom, stopt er een bestelwagen met Nederlandse nummerplaat en de chauffeur noemt de straat waar hij juist komt uitgedraaid, maar waar geen nummer 209 schijnt te bestaan : het laatste huis is 102 en aan de overkant is geen bebouwing, dus géén onpare nummers. Vanaf het kruispunt gaat de verharde baan over in een bosweg en hij vraagt of de straatnaam daar verdergaat. Ik verzeker hem dat het vanaf hier enkel nog bos is, dat er geen huizen meer staan, vraag hem hoe de mensen bij wie hij moet zijn heten. De naam zegt me niets
Plots schiet me te binnen dat in onze buurgemeente eenzelfde straatnaam bestaat, ongeveer in het verlengde van de onze. Het eerste gedeelte daarvan heeft echter een andere naam.
De man raadpleegt zijn stratenplan (uitgescheurde bladen van een wegenatlas) en vindt inderdaad dezelfde straatnaam, maar in ons buurdorp. Ik wens hem succes en hij bedankt hartelijk en vertrekt op hoop van zege.
Wanneer hij om de hoek verdwijnt, sla ik mijn hand voor mijn mond en kreun
.Oh nééé! Er is wel degelijk nog één huis, helemaal aan het eind van de bosweg. Heb ik die chauffeur helemaal de foute kant uitgestuurd???
Ik moét ernaartoe, kijken of het nummer 209 is en hoe ze heten, eventueel verwittigen dat ik iemand verkeerd gestuurd heb, zodat ze misschien zijn firma kunnen bellen, want die man gaat dat nooit vinden
De weg is één modderpoel, langs deze kant zal hij er alvast met zijn bestelauto niet doorkunnen. Het fiets- en wandelpad dat erlangs ligt is harder en droger, dus kom ik na zon 20 minuutjes stappen bij het enige huis, dat nummer 189 draagt en de naam van de bewoners klopt gelukkig ook niet. Oef! Wat een geruststelling
nu maar hopen dat de man in het naburig dorp goed terecht is gekomen.
Thuis duik ik dadelijk in het telefoonboek, op zoek naar Van B. en
.Bingo! H
baan nummer 209! Zo blij als een kermisvogel ben ik, dat ik die chauffeur dan tóch heb geholpen en dat het allemaal wel in orde zal gekomen zijn.
|
