|
Gisteren werd ik in de opnamestudios in Leuven verwacht voor een stukje edelfiguratie in 2 korte scènes voor Thuis.
Gelukzak als ik ben, wil Herman mij naar ginder voeren.
Chaufferen doe ik niet zo graag, ik vind het dus een luxe, dat hij die taak op zich neemt.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
We voorzien ruim onze tijd om ter plaatse te geraken, maar krijgen onderweg heel wat oponthoud en zo kom ik toch nog 5 minuten te laat binnen.
Ik verontschuldig me bij de productie-assistente, die nauwelijks gemerkt heeft dat ik over tijd ben, maar wanneer ik bij de mensen van kleding en make-up binnenstuif, zie ik algemene opluchting.
Gelukkig keuren ze mijn outfit goed (geleend van mijn zus, dankje Greetje!) en hoef ik de extra meegebrachte kleding niet meer te showen.
Ik moet daar, eigenaardig genoeg, altijd dure madammen spelen.
Mijn eigen garderobe kan absoluut niet volgen.
Daar komt nog bij, dat ik eigenlijk niet teveel nieuw meer wil kopen, zolang ik niet enkele kilos minder weeg.
Het doet me plezier dat Ellen, de kleine schminkster, mij direct herkent, ze merkt op dat mijn haar van donker kastanje naar blond is gegaan.
Vijf jaar geleden nam ze mij voor make-up onder handen, toen ik de allereerste opnames van De Canvascrack heb meegespeeld, nu werkt ze vooral voor Thuis, maar ik had haar daar nog niet gezien.
Als ik mijn verwondering uitspreek, dat ze zich dat nog herinnert, zegt ze met lichte zelfspot, dat ze inderdaad heel veel verschillende mensen in haar stoel krijgt, dat zij ze later vaak niet herkend, maar dat die hààr wel altijd moeiteloos herkennen.
Ellen is namelijk kleiner dan onze 8-jarige Jade.
Maar ze is bedreven in haar vak en haar koele toverhandjes zijn een weldaad voor mijn door de opwinding roodgevlekte vel.
Herman, in een zetel in de foyer geinstalleerd, doorbladert tijdschriften.
Daar kan hij op een tv-scherm ook de repetities en opnames volgen.
De scènes van vandaag spelen zich af in het decor van de fitnessclub en ik mag met Lut Hannes, Christel Domen en Peter Van Asbroeck spelen, alias Angèle, Martine en Werner.
De opnames verlopen zeer vlot : voor elke scène slechts 3 repetities en 2 opnames.
Zowel productie als acteurs zijn heel tevreden.
Na afloop loop ik met Peter Van Asbroeck terug naar de acteursloges
Live is t een wreed schone vent en uiterst charmant bovendien. 
Hij geeft me een zeer mooi compliment en het voelt oprecht aan.
We zijn vroeger klaar dan verwacht en aangezien we nu toch al in Leuven zijn, stelt Herman voor om een kort bezoekje aan ons Tante Julleke in Kessel-Lo te brengen.
Ons bezoek is onaangekondigd, maar we worden in het klooster zoals steeds met open armen hartelijk verwelkomd.
Tante is een missiezuster-op-rust. Wat heet
Op haar 79ste lijkt ze nog steeds even druk in de weer als 50 jaar geleden. Klein, vrolijk en kwiek, niet te geloven! Als wij in de bezoekersruimte wachten, wordt ze even buitengeroepen en we horen haar nadien terug komen rènnen!
We bezoeken nog een medezuster van haar, drinken een kopje koffie en verlaten het klooster op de berg, na een kort maar deugddoend bezoek.
Op de terugweg rijden we via Wakkerzeel, parkeren de auto bij de kerk en wandelen naar het geboortehuis van mijn grootmoeder. Het is 35 jaar geleden dat ik daar nog ben geweest en echt : ze bestaan nog in Vlaanderen, de dorpjes van een voorschoot groot. Geen énkel reclamebord, geen verkeer, twee oudjes die in de voortuin aan het werken zijn
We wandelen ernaartoe
en we komen bij een verre nicht van mijn moeder terecht!
We moeten en zullen even binnen komen kijken Want als dat 35 jaar geleden is, dan gaat ge nogal verschieten hoe dat hier binnen veranderd is!
Ooit ben ik daar éénmaal binnen geweest en herinner me alleen de kom rauwe melk, nog lauw van de koe, die ik daar heb gedronken (ik vond het heerlijk!)
Jeanne wil kost wat kost de hele woonst laten zien : waar vroeger de paardenstal en de varkensstal en de schuur was en hoe dat allemaal kamers zijn geworden
Tegen de tijd dat onze rondleiding is afgelopen, heeft een van de 3 inwonende vrijgezellen-zonen al koffie uitgeschonken.
Mensen toch! Wat een onverwachte ontmoetingen
maar we geraken er nauwelijks weg.
Met een leugentje om bestwil lukt het wel :een vergadering in Antwerpen om acht uur, oei-oei, ist al zo laat?
De vergadering werd een McDonald-menuutje en een rustig avondje thuis.
|
