Twee voorstellingen zitten erop.

Twee tjokvolle zalen met een warm publiek.

God, wat deed het deugd om het eerste lachsalvo te horen uitbreken!

De opvoeringen verliepen zo goed als we durfden te hopen en ik ben erin gelukt om mijn kritische bedenkingen te onderdrukken.

Zelfs de zang werd beter onthaald dan ik ooit had durven denken.

En daar heb ik dan de nacht tevoren uren van wakker gelegen…

Gisteren zat ook de jury voor de “Gouden Handjes” in de zaal.

Dat is de theaterprijs van de Stad Antwerpen.

Wat de uitslag van hun beoordeling wordt, zullen we pas in september weten.

Het zou fijn zijn, moest Staf Damen voor zijn rol en zijn 30-jarige toneelcarrière een onderscheiding krijgen en ook voor het theater zelf zou het een opsteker zijn.

Maar belangrijker dan een toneelprijs is, dat je publiek een feestelijke avond heeft gehad.

En er waren overwegend positieve commentaren.

Nog 7 voorstellingen te gaan en dan…

Ligt er alweer een andere toneelbrochure klaar voor volgend seizoen:

“Shakers”, het verhaal van 4 barmeiden die naast hun eigen verhaal ook afwisselend de rol van hun klanten spelen.

Daar ben ik écht op uit: Samen met Bip, Veerle en Judith, alledrie toffe vriendinnen én uitstekende actrices een flitsend stuk spelen in een debuutregie van Rudi Merkelbach, een ware schat, met wie ik al enkele keren op de planken stond .

Dat wordt iets voor april-mei volgend jaar, maar daarvoor speel ik nog een monoloog.

Dus is studeren de boodschap!

Gisterenmorgen ben ik nog die tetanosprik gaan halen en heb er absoluut niks van gevoeld.

Er moeten er evenwel nog 2 volgen : één over een maand en dan nog eentje volgend jaar. Daarna ben ik voor 10 jaar gerust.

Deze namiddag is het grote opening van het ontmoetingscentrum “Effort” in Doel.

Onze Jan en Lief hebben daar met groot enthousiasme hun schouders onder gezet.

Jammer dat het zo’n druilerig weer is.

Morgen compleet verslag over hun onderneming!

Zó druk was de afgelopen week, dat er voor bloggen echt geen tijd overschoot.

Vorige vrijdag kregen zoon Wout en schoondochter Frauke de sleutels van hun nieuwe huis.

We hadden dan nog vier dagen om dit voor te bereiden op de verhuis van de inboedel.

Met vereende krachten van het jonge koppel en de twee ouderparen is er in die tijd papier afgetrokken, muren afgewassen en bijgeplaasterd, geschuurd, geschilderd en een grote kamer van parket voorzien.

Dries en Jan namen vrijaf om te helpen verhuizen van Massenhoven naar Hemiksem, terwijl ik het “oude” huis nog een vluchtige poetsbeurt heb gegeven, vóór de overhandiging van de sleutels.

Toen ik nadien naar het nieuwe huis reed, stonden er al een aantal meubels op hun plaats en zaten de verhuizers uit te puffen met een drankje.

Het huis is een parel! Ik zou er zo willen intrekken… Het is ruim, licht, in een aangename, vrij rustige straat en bij de bouw ervan, 10 jaar geleden, is er echt aan haast alle mogelijke extra’s gedacht.

Jade werd door Frauke van school gehaald en we waren zeer benieuwd voor haar eerste reactie. Ze had het huis al mee bezocht bij de rondleiding voor de aankoop, maar nu zou het voor het eerst “thuiskomen” worden.

Ik was in de openstaande garage bezig, toen ze eraan kwamen. Nog voor Jade uit de auto was gesprongen, hoorde ik haar al “Joepie! Joepie!Joepie”! roepen. Ze kwam blij in mijn armen gevlogen en uitbundig vertelde ze dat ze onderweg de hele tijd “Joepie” had geroepen, dat haar buik vol met kleurtjes zat, zo vol als Frauke met de baby!

Papa en Papie waren boven haar meubeltjes aan het monteren, haar kamer was zo goed als klaar.

Plaats zàt, want ze is driemaal zo groot als de vorige. En de kleuren op de wanden - rose en paars, wat dacht je! – had ze zelf gekozen.

Haar klimhuisje en tuinspeelgoed verhuisden naar het stuk tuin achter het tuinhuis, waar nog een omhegd verborgen gazonnetje ligt, Jades eigen paradijsje.

We aten samen nog een smakelijke ovenschotel en daarna was het alweer tijd voor toneelrepetities in Wilrijk, zoals op één na elke avond van deze week. Vanavond is het namelijk Première van “Fientje Beulemans”. Gelukkig heb ik slechts een kleine rol, want de vermoeidheid laat zich wel wat voelen. We kwamen enkel thuis om er te slapen en te ontbijten.

En wat bij al de werkzaamheden in het nieuwe huis niet voorkwam, is gisteren op de generale repetitie gebeurd…

Tijdens een decorwissel moest ik enkel een oud eiken vaatje van het podium naar de coulissen meepakken, ergens zat daar een roestige nagel in de binnenrand, waar ik mijn vinger aan verwond heb : het is slechts een klein diep schrammetje, maar ik zal morgen toch een tetanosprik moeten halen. Het vaccin steekt al in de koelkast.

Ik ben zeer benieuwd naar de reacties op de voorstelling. Er is zeer veel oog voor detail geweest, maar over één onderdeel –het gezongen intermezzo- ben ik zeer ongerust en onzeker, omdat daar te weinig aandacht aan besteed werd.

Op mijn eentje kan ik daar niets aan veranderen, dus doe ik mijn best en probeer het me voor de rest niet teveel aan te trekken. Erg moeilijk, als je alleen het beste wilt geven en nooit genoegen neemt met “goed genoeg”(op toneelgebied).

Desondanks heb ik een zeer voldaan gevoel over de afgelopen week, speciaal dan omwille van het nieuwe huis van de kinderen.

We hopen dat ze er een levenlang zeer gelukkig mogen in zijn.

PS : in afwachting van een foto van het nieuwe huis, toont de bijgevoegde foto de prachtige Sint-Bernardusabdij in Hemiksem, die reeds gedeeltelijk gerestaureerd is. Ze huisvest de gemeentediensten en één vleugel werd ingericht voor serviceflats.  

Gisteren werd ik in de opnamestudios in Leuven verwacht voor een stukje edelfiguratie in 2 korte scènes voor “Thuis”.

Gelukzak als ik ben, wil Herman mij naar ginder voeren.

Chaufferen doe ik niet zo graag, ik vind het dus een luxe, dat hij die taak op zich neemt.

We voorzien ruim onze tijd om ter plaatse te geraken, maar krijgen onderweg heel wat oponthoud en zo kom ik toch nog 5 minuten te laat binnen.

Ik verontschuldig me bij de productie-assistente, die nauwelijks gemerkt heeft dat ik over tijd ben, maar wanneer ik bij de mensen van kleding en make-up binnenstuif, zie ik algemene opluchting.

Gelukkig keuren ze mijn outfit goed (geleend van mijn zus, dankje Greetje!) en hoef ik de extra meegebrachte kleding niet meer te showen.

Ik moet daar, eigenaardig genoeg, altijd dure madammen spelen.

Mijn eigen garderobe kan absoluut niet volgen.

Daar komt nog bij, dat ik eigenlijk niet teveel nieuw meer wil kopen, zolang ik niet enkele kilo’s minder weeg.

Het doet me plezier dat Ellen, de kleine schminkster, mij direct herkent, ze merkt op dat mijn haar van donker kastanje naar blond is gegaan.

Vijf jaar geleden nam ze mij voor make-up onder handen, toen ik de allereerste opnames van “De Canvascrack” heb meegespeeld, nu werkt ze vooral voor “Thuis”, maar ik had haar daar nog niet gezien.

Als ik mijn verwondering uitspreek, dat ze zich dat nog herinnert, zegt ze met lichte zelfspot, dat ze inderdaad heel veel verschillende mensen in haar stoel krijgt, dat zij ze later vaak niet herkend, maar dat die hààr wel altijd moeiteloos herkennen.

Ellen is namelijk kleiner dan onze 8-jarige Jade.

Maar ze is bedreven in haar vak en haar koele toverhandjes zijn een weldaad voor mijn door de opwinding roodgevlekte vel.

Herman, in een zetel in de foyer geinstalleerd, doorbladert tijdschriften.

Daar kan hij op een tv-scherm ook de repetities en opnames volgen.

De scènes van vandaag spelen zich af in het decor van de fitnessclub en ik mag met Lut Hannes, Christel Domen en Peter Van Asbroeck spelen, alias Angèle, Martine en Werner.

De opnames verlopen zeer vlot : voor elke scène slechts 3 repetities en 2 opnames.

Zowel productie als acteurs zijn heel tevreden.

Na afloop loop ik met Peter Van Asbroeck terug naar de acteursloges…Live is ’t een wreed schone vent en uiterst charmant bovendien.

Hij geeft me een zeer mooi compliment en het voelt oprecht aan.

We zijn vroeger klaar dan verwacht en aangezien we nu toch al in Leuven zijn, stelt Herman voor om een kort bezoekje aan ons Tante Julleke in Kessel-Lo te brengen.

Ons bezoek is onaangekondigd, maar we worden in het klooster zoals steeds met open armen hartelijk verwelkomd.

Tante is een missiezuster-op-rust. Wat heet…Op haar 79^ste  lijkt ze nog steeds even druk in de weer als 50 jaar geleden. Klein, vrolijk en kwiek, niet te geloven! Als wij in de bezoekersruimte wachten, wordt ze even buitengeroepen en we horen haar nadien terug komen rènnen!

We bezoeken nog een medezuster van haar, drinken een kopje koffie en verlaten het klooster op de berg, na een kort maar deugddoend bezoek.

Op de terugweg rijden we via Wakkerzeel, parkeren de auto bij de kerk en wandelen naar het geboortehuis van mijn grootmoeder. Het is 35 jaar geleden dat ik daar nog ben geweest en echt : ze bestaan nog in Vlaanderen, de dorpjes van een voorschoot groot. Geen énkel reclamebord, geen verkeer, twee oudjes die in de voortuin aan het werken zijn…

We wandelen ernaartoe…en we komen bij een verre nicht van mijn moeder terecht!

We moeten en zullen even binnen komen kijken “Want als dat 35 jaar geleden is, dan gaat ge nogal verschieten hoe dat hier binnen veranderd is!”

Ooit ben ik daar éénmaal binnen geweest en herinner me alleen de kom rauwe melk, nog lauw van de koe, die ik daar heb gedronken (ik vond het heerlijk!)

Jeanne wil kost wat kost de hele woonst laten zien : waar vroeger de paardenstal en de varkensstal en de schuur was en hoe dat allemaal kamers zijn geworden…

Tegen de tijd dat onze rondleiding is afgelopen, heeft een van de 3 inwonende vrijgezellen-zonen  al koffie uitgeschonken.

Mensen toch! Wat een onverwachte ontmoetingen… maar we geraken er nauwelijks weg.

Met een leugentje om bestwil lukt het wel :“een vergadering in Antwerpen om acht uur, oei-oei, is’t al zo laat?”

De “vergadering” werd een McDonald-menuutje en een rustig avondje thuis.

Het was enkele weken geleden, maar vandaag kwam het er nog eens van : met Maité en Mia

gaan wandelen.

Onze straat grenst aan een natuurreservaat en meestal maken we daarin onze dinsdagwandeling.

Nu verliep ons programma enigszins anders.

Mia’s zoon heeft nabij het dorpscentrum een huis gekocht en samen met haar man volledig gerenoveerd.

Nu hij er ingetrokken is, waren we uitgenodigd om het eens te komen bekijken.

Het was sowieso al een zeer charmant vrijstaand landhuisje uit 1948.

Het buitenaanzicht is zo goed als ongewijzigd gebleven, maar binnen werd alles uitgebroken en zeer hedendaags en comfortabel gerenoveerd.

Ik vind het altijd zalig : “huisjes kijken”!

Dus fietsten we met zijn drieën naar het dorp, kregen een rondleiding in het huis van de zoon en maakten aansluitend van daar een wandeling van 7 km .

Wind, wolken en af en toe wat zon…het was heerlijk om te stappen.

Aan gespreksstof is er nooit gebrek op onze wandeluren.

Omdat Maite Mexicaanse is en Mia en ik ook bij haar Spaanse les  hebben gevolgd, spraken wij ooit af, dat we één op drie wandelingen Spaans zouden spreken.…

Meestal beginnen we er vol goede moed aan, maar steeds komt er een moment waarop we zo vol zijn van iets dat er meteen uit moet, dat er naar Nederlands wordt overgeschakeld, omdat het zo frustrerend is wanneer je de juiste woorden niet direct vindt.

Volgende wandeling vertrekken we bij Maite’s huis, ik neem me nu al voor om het Spaans spreken eens een keertje vol te houden.

Ik vrees dat ik niet zoveel zal babbelen als vandaag…

Toen we terug aan het huis van Mia’s zoon kwamen, werden we door hem opgewacht met koffie en heerlijke frangipanekes!

Daarna weer met de fiets naar huis, nog een boke gegeten en komen bloglezen/schrijven.

Morgen rijden we naar Leuven voor  “Thuis”-opnames.

Deze keer krijg ik iets meer tekst, ik moet ook naar de make-up, er zal dus iets meer dan

een “flits” te zien zijn.

‘k Ga zo dadelijk mijn tekst instuderen/uitproberen.

Gezien hun leeftijd wordt het te zwaar om de feestdagen bij hen thuis te vieren.

Als de familie compleet is zijn we met 36.

Daarom nodigen Moeke en Vake hun nageslacht de laatste jaren uit, ten huize van één van hun kinderen.

Zijzelf bepalen en betalen wat er wordt gegeten en gedronken en de gastheren zorgen voor de praktische uitvoering.

Zo is’t al enkele keren Kerstmis bij Greetje geweest, in september vieren we de verjaardagen van onze ouders bij ons en Pasen is traditioneel bij zus Rikske te doen.

Dit jaar ging het voor de laatste keer door in haar huis, want dat wordt verkocht.

Zij en haar man zijn al bijna vier jaar aan een boot aan het bouwen, die nu zijn voltooiing nadert. Het is hun droom om vanaf deze zomer op de boot te gaan wonen.

Een beetje een vreemd idee toch, dat we daar niet meer samen zullen zitten.

De boot wordt prachtig, dat staat vast, maar wij hopen allen dat onze zus geen heimwee naar haar mooie huis en tuin krijgt.

Zelf denkt ze dat ze enkel de vissen in het vijvertje zal missen en de vogels die altijd in hun tuin neerstrijken als zij ze komt voeren.

Natuurlijk was het daar weer een gekwebbel van jewelste!

Als je zelf even niet met iemand in gesprek was en naar het geheel luisterde, leek het alsof er wel honderd man binnenzat.

En dan waren we ditmaal nog maar met 26, want zus Jes en haar familie was aan zee.

Er werd constant van stoel gewisseld en ieder praatte met iedereen, wat het gezellig maar heel druk maakte.

Ons vader deed zoals steeds zijn obligate speech. Deze keer echter met ongewoon zwakke stem. Ruim een  week geleden heeft hij een leeftijdgenoot uit een zetel willen helpen, waarbij  hij een spierscheur in zijn linkerarm opliep, met een ontsteking erbovenop. Ondanks inspuitingen en pijnstillers ziet hij er serieus van af en slaat het duidelijk ook op zijn stem.

Maar die speech mag niet ontbreken , zoals steeds :“variaties op één thema”.

Bij de spontane stoelenwissel kwam ik zo terecht bij de dochter van onze broer Jan, die nu bijna 3 jaar geleden stierf. Lieve, droevige Y…ze heeft het nog steeds heel erg moeilijk, speciaal op familiebijeenkomsten, waar ze vroeger altijd alleen met haar papa naartoe kwam.

We zijn samen buiten verder gaan praten. Haar verdriet is hartverscheurend. Ik voelde dat ons gesprek toch wat rust en troost heeft gebracht.

Ons verdwijnen is in al die drukte weinig opgevallen en de sfeer was allesbehalve triest, moeke en vake zaten weer te glunderen van genoegen bij het zien van heel die drukke bonte bende, waar zij de oorsprong van zijn.

Na afloop reden Herman en ik nog even mee naar zus Greetje, waar iets moest afgehaald worden. Het gesprek kwam terug op onze broer en zijn dochter. Ook Greet heeft er net als ik nog steeds scherpe pijn van. Enerzijds was het goed om erover te praten, anderzijds is het allemaal weer zo rauw…

Het was al na énen ’s nachts toen we terug thuiskwamen. Ik ben onmiddellijk in slaap gevallen, heb veel gedroomd, de gesprekken werkten de hele nacht door.

De lentekriebels slaan eindelijk toe.

Twee dagen lang hebben we gewied, aardbeiplantjes uitgezet, bloemen geplant, ettelijke kruiwagens gevuld om een dikke laag houtsnippers over de perken te verspreiden…

Als alles klaar is zit ik van op het terras verzaligd de tuin te bewonderen, ik kan er niet genoeg van krijgen.

Wanneer we later naar binnen gaan, kan ik het nog niet laten en blijf door de –eindelijk- propere glazen schuifdeuren naar buiten kijken.

Jade was twee dagen blijven logeren en heeft op het terras een hele poos prachtige bellen geblazen, waarvan er vele tegen de ruiten uiteen zijn gespat.

Toen alles opgedroogd was, stond er een geheel van ringen en druipers.

Enfin, nu is alles weer netjes en op zijn paasbest! Behalve mijn getormenteerde lijf…

Na een uurtje rust krijg ik het nog nauwelijks uit de zetel gehesen.

Na het avondeten zullen we enkel nog wat gezellig tv kijken.

Ook zalig…

Zalig Pasen iedereen!

Gelukkige Verjaardag, lieve, lieve Jade!

Acht jaar geleden had jouw papa had me thuis 's morgens vroeg al opgebeld om te verwittigen dat ze naar het moederhuis vertrokken.

Toen ik bij jullie huis aankwam om de trapzaal verder te behangen, stond de voordeur wagenwijd open...
Oei-oei...zo zenuwachtig
of
Oei-oei...zo dringend?

Tijdens het behangen ben ik een keer of vijf de ladder afgevlogen om de telefoon op te nemen, tot eindelijk het lang verwachte bericht van jouw geboorte kwam. Ik denk dat het kort na de middag was, half één of zo...

Een meisje : Jade, alles prima in orde!

Daarom feesten we vandaag weer een beetje.

Slechts 5 cm groot en verstopt in de nis achter de regenpijp, die weggenomen werd om nieuwe bevestigingsringen te plaatsen, zat dit vleermuisje met zichtbaar kloppend hartje te wachten, tot het terug in duisternis kon verdwijnen.

Enkele maanden geleden vond ik een oud recept terug.

Sedertdien is er hier altijd verse choco in huis.

Onze Dries heeft hem nu pas ontdekt, vermits hij drie maanden van huis is geweest.

En hij is er dol op.

Er stond nog een bodempje in de bokaal en die was na zijn thuiskomst al dadelijk opgesmikkeld.

Gisterenavond maakte ik dus een nieuwe portie: een bokaal van 750 ml inhoud en

wat er niet meer bij kon, goot ik ter afkoeling in een mok, die toch nog halfvol was.

Deze morgen was die mok leeg.

De choco was niét op een boterham gesmeerd, want het brood was onaangeroerd.

Hij heeft hem vannacht dus gewoon uitgelepeld.

Veel werk is er niet aan, maar het is wel een caloriebom!

Vanmorgen heb ik hem liefjes gevraagd : “Ge hebt niet veel honger zeker, jongske?”

“Dacht ge misschien dat het chocomousse was?”

Hij glimlachte schaapachtig en antwoordde van ja.

Hoe komt het toch dat ik hem niet geloof…

Ik hoop dat de inhoud van de bokaal wat langer meegaat!

Voor wie het eens wil proberen, volgt hier het recept , dat oorspronkelijk “Au bain marie”

moet bereid worden, maar ik doe het in de microgolfoven. Het is klaar in 5 minuten!

Nodig : 125 gram boter-200 gram suiker- 140 gram fondant chocolade (+-4 repen) in stukjes-

½ kop kokende melk – 1 heel ei -4 koffielepels cacaopoeder.

Laat boter, suiker, chocoladebrokken in de microgolfoven samen smelten (3 minuten). Mix het geheel helemaal glad. Verhit de melk. Voeg melk, ei en cacao bij het mengsel en mix nog eens door. Giet in bokaal en laat afkoelen.

De choco kan gemakkelijk een maand bewaard worden maar STEEDS IN DE KOELKAST.

We zijn klaar met verticuteren…

Alles bijeen heeft het meer dan 2 weken geduurd:

Mosverdelger strooien, wachten tot alles “goed zwart ziet” en als dan het weer een beetje meezit : verticuteren.

Hele bergen mos zijn eruit gekomen. Ik snap niet waarom er een opvangzak bij de machine geleverd wordt, want je kan geen meter rijden zonder dat hij vol is.

Wij doen het bijgevolg zonder zak.

Eentje rijdt, de ander verzamelt.

Met de hark dus.

Herman verzuchtte dat we toch wel een grote hof hebben.

Ja, dat weet je pas echt als er zo’n werk moet worden uitgevoerd.

Gelukkig moet het maar eens per jaar gebeuren.

Inmiddels zijn we tweemaal met een volle auto moszakken naar het kringlooppark gereden.

Nu nog wachten om te “kalken”, want het strooisel is te vochtig om gemakkelijk uit te strooien. 

Maar het is geen inbeelding : ons gazonneke is van contentement al diepgroen aan het worden. 

Mijn ouders, beiden 82 jaar, maken nog graag een uitstapje per auto.

Vake draait er zelfs zijn hand niet voor om, om deze zomer nog een autovakantie naar Normandië te maken.

’s Avonds laat rijden doet hij echter niet zo graag meer, dus komen ze tegenwoordig meestal in de namiddag naar ons, we eten samen en ze vertrekken om op tijd thuis te zijn voor “Thuis”.

Ze leven allebei enorm mee met deze “Eén-soap”.

Het bespreken van het wel en wee van Frank, Simonneke en Co. maakt dan ook telkens een groot part van onze gesprekken uit.

Vake houdt zich stoer en doet alsof het hem minder aangaat, maar ons Moeke …oei-oei…

Het lijkt alsof het haar eigen familie is en ze kan zich daar met een verbluffende vurigheid instorten, desgewenst voor ùren.

Dikwijls laat ons vader zich dan toch ook verleiden om met evenveel passie de voorbije en toekomstige verwikkelingen te commentariëren.

Ik ben vaak stomverbaasd, hoe zij zich nog over van alles en nog wat kunnen opwinden : politiek, sport, tv, ook over hun betrokkenheid bij alles wat er in hun zeer grote kennissenkring leeft….en de laatste jaren helaas ook steeds meer sterft.

De voorbije 2 weken waren ze naar negen begrafenissen geweest.

Ik zou er kapot van zijn. Dat zijn ze soms zelf ook wel, maar ze vinden dat ze elk van hun kennissen evenvéél respect moeten betonen, ook al valt het hen zwaar.

Vader is een zeer kwieke vent, moeder een zeer bezig, in alles geinteresseerd, maar fysiek uiterst kwetsbaar vrouwtje. Ze is sedert haar kindertijd ook slechthorend en kan omwille van haar hoorapparaat geen GSM gebruiken, want die geeft een afgrijselijke fluittoon bij haar.

Met moeke kan je dus geen gesprek via een mobieltje voeren, dat toestel is steeds in vaders handen.

Ik vind al langer dat ze toch eigenlijk een berichtje zou moeten kunnen versturen en lezen, om in nood én in pleziergevallen haar mannetje te staan.

Dus heb ik hen vorige week leren sms-sen, heel rustig, stap voor stap, want ook vake kon er nog niet mee overweg.

Sedertdien heb ik al 10 berichtjes van hen ontvangen: 7 per-ongeluk-lege(ja, dat is leergeld betalen, denk ik) en 3 met een échte boodschap erop !

Het lijkt erop dat ze het leuk beginnen te vinden.

Ik zit hierover te glimmen van plezier terwijl ik dit schrijf.

Wanneer er niet meer om den brode moet gewerkt worden, wordt een mens soms overmoedig in het vooruitzicht van al die vrije tijd, die hij/zij zal krijgen,  .

Enthousiast vult hij zijn agenda voor de komende weken en maanden.

Onder andere met afspraken die tevoren steeds op de lange baan werden geschoven, want tijd is er nu zat.

Die agenda raakt zéér goed gevuld… tot er een kink in de kabel komt.

Het is een domino-effect!

De definitieve aankoop van Wout en Fraukes nieuwe woning heeft tot hun grote spijt 3 weken vertraging.

Hun verhuis bijgevolg ook…Het spreekt vanzelf dat wij hen daarbij willen helpen!
Onverwacht nieuws is bovendien dat in hetzelfde weekend onze Jan en Lief hun ontmoetingscentrum in Doel openen én dat ik toneelpremière heb van “Fientje Beulemans”.
Aangezien ik liefst fris op het podium sta, is verhuizen niet echt de ideale voorbereiding, maar goed : er zullen genoeg sterke mannen zijn, ik zal het bij het lichtere werk houden.

Herman zou die dagen naar een partnergemeente in Duitsland gaan: Ook dat gaat natuurlijk niet door, de kinderen en hun grote plannen zijn belangrijker.

Zaterdag is, na 3 maanden in Oostenrijk, onze Dries terug thuisgekomen.

Mooi gebruind en supercontent.
Wij zijn zelf niet echt klein, maar het valt ons nu weer op hoe làng die jongen wel is.

Twee dagen, zes wasmachines en enkele feestelijke Vlaamse maaltijden(we hadden heel het weekend tafelgasten)  later, zit hij terug in zijn Belgische routine. Maandag pikte hij de draad terug op bij het taxibedrijf.

Onze toneelpremière nadert, de frekwentie van repeteren stijgt navenant.

Maandag is Katelijne Damen komen coachen, dinsdagavond was er alweer repetitie en vanavond ga ik helpen het decor behangen.

Tegenwoordig wordt er heel vaak gespeeld in een minimalistisch decor, maar voor deze “Fientje Beulemans” krijgen we nog eens een echt ouderwets (+-1920) realistisch decor.

Idem voor de kostuums. Het hoeft niet altijd , maar ik vind het af en toe wel prettig, zo alles erop en eraan.

Wie interesse heeft in verdere info over het stuk en reservaties kan een kijkje gaan nemen op
http://go.to/dionteater

Dat gaat hier vandaag weer een zeer kort stukje worden.

Vanavond, morgen en zondag krijgen we gasten aan tafel.

Het kokerellen zal zo dadelijk beginnen, want ik bereid liefst alles op voorhand, althans gedeeltelijk, opdat we zoveel mogelijk samen aan tafel kunnen zitten.

Zo heb ik een hele reeks “succesrecepten” bijeengekregen, die na voorbereiding slechts een minimum aan afwerking vragen.

Op het notabord in de keuken schrijf ik alle stappen van de voorbereiding, die dan één voor één kunnen gewist worden.

Vroeger gebeurde het herhaaldelijk dat er iets onaangeraakt in de koelkast bleef,  vergeten…En eerlijk : ik moet bekennen dat het nog steeds gebeurt, notabord of niet.

Vorig weekend nog : Verse olijven en fetakaas : gewoon niet op tafel gezet!

Natuurlijk was er meer dan genoeg ander lekkers, anders had ik het tekort meteen gezien, maar toch jammer…

Jade komt vanavond logeren, zalig voor ons én voor haar! Maar het wordt wel even aandacht verdelen tussen kind en kookpot en daar ben ik niet goed in…

Ik denk dat ik een man in een vrouwenlijf ben, want kan absoluut geen twee dingen tegelijk doen.

Maar ik blijf proberen!

Zoals het een rechtgeaarde gepensioneerde betaamt heb ik het “te druk” om mijn blog regelmatig te onderhouden.

Omdat het opstarten van onze computer soms zeer lang duurt en het zaakje hier dan ook nog eens geregeld vastloopt, zie ik er soms tegenop om me hier te installeren als er niet al te veel tijd voor is, vandaar mijn “slabakken”. (Voor de Nederlanders : dit heeft niets met sla te maken, maar betekent : nalatig zijn, laten aanslepen. De klemtoon ligt op “Bàk”).

Een vrij druk sociaal leven deze dagen dus : familie- en vriendenbezoek, zowel bij ons thuis als op verplaatsing, concert, film, toneelrepetities, klussen- onder andere in het bureautje waar de pc staat, dus werd die nog moeilijk te bereiken ook- en ’t is nog niet gedaan…

Ook het weekend belooft weer een volle agenda. Echt, we vervelen ons niet!

Vanmorgen ging ik voor raadpleging naar de huisdokter.

De wachtkamer zat tjokvol, vooral met hoesters en niezers.

Er scheelt mij niets ernstigs en ik bedacht dat het moment wellicht niet zo goed gekozen was:  Dat ik misschien wel kerngezond ben binnengestapt, maar nu wie-weet-welk virus aan het opdoen was.

Toen duwde de tiende patiënt de wachtkamerdeur open.

Ze zuchtte toen ze al haar voorgangers zag zitten. “Amai, wéér zoveel volk! Gisteren was het ook al zo druk, toen ben ik maar terug naar huis gegaan…Zou ik wachten?”

Er was nog één stoel onbezet en na enig aarzelen nam ze dan toch maar plaats.

Haar monoloog – in sappig kempisch – ging verder…

“Misschienst muttek wel ne nieven doktoor zuke…Der zèn der twië nief neffest den Boerenbond gekome, daar waren vruger vetterineirs”(dierenartsen)

Ik stikte bijna…het moest eruit : “Omgeschoold, of wat?”

Heel de wachtkamer, madam “vetterineir” incluis schoot in de lach. Zelf kon ik niet ophouden, elke keer opnieuw kwam de lachkriebel opzetten en bulderde het gezelschap mee.

Toen het eindelijk bedaard was, hing er een heel andere sfeer in de kamer.

Nooit zo’n plezante wachttijd gehad.

Oei! Ik merk net dat het mooie portret van Gerda met haar Inge-pop van haar blog verdwenen is.
Een "Inge" zie je wel op de rechtse foto bij mij. Het is de pop met het groene jurkje.

Wumbi is terug!

Na enkele maanden in Duitsland en zo’n 60 jaar in Mexico te hebben verbleven, staat ze tot mijn grote vreugde in mijn poppenhoek te pronken.

Vele meisjes-senioren hebben zelf vast met een Wumbi, of één van haar poppenzusjes of -broertjes uit de Schildkröt-fabriek  gespeeld.

Op het blog van “Groningse Molleboon”, staat trouwens een foto van Gerda met haar pracht van een “Inge”.

Precies dezelfde pop zit hier ook bij mij.

Het is niet diegene waarmee ik als kind speelde. Mijn eigen “Inge” –of Sonja, zoals ik ze noemde-, is net als mijn toenmalige Wumbi ergens in dat zwarte gat verdwenen, waar alle dierbare dingen naartoe zijn die je na enkele jaren van verwaarlozing opeens begint te missen.

Als je de oudste van zes bent, raakt je speelgoed sneller stuk en verloren. Het speelgoed was van ons alle zes, behalve de poppen,hoewel die ook niet veilig waren voor trappelvoetjes en grijpgrage handjes van de jongere kinderen.

Af en toe scheurde er een celluloidbeentje of –armpje, dat werd dan geplakt en zolang de schade onder kousjes of kleding kon verborgen worden, bleef de pop in gebruik.

Wanneer een pop er té erg aan toe was, liet Moeke die ongemerkt verdwijnen –het zal meestal rond Sinterklaas geweest zijn- en werd ze pijnloos door een nieuwe vervangen. Ik kan me tenminste niet herinneren dat ik verdriet had omdat ik een pop miste, terwijl ik toch een echt poppenmoedertje was.

De blijdschap om de mooie nieuwe pop was zo groot, dat de verdwenen kapotte pop onmiddellijk uit mijn geheugen werd gewist.

Zo ook de Schildkröt-poppen, die hier omstreeks 1955 niet meer

verkocht werden.

Als tiener naaide ik nog altijd poppenkleertjes, omdat ik zo graag met poppen bezig was en ik me voor “spelen” te oud voelde.

Toen pas begon ik me af te vragen waar mijn Sonja en Wumbi-die  ik gewoonweg “Negertje” gedoopt had- gebleven waren.

De nostalgie naar de 50-er jaren en de kindertijd stak af en toe de kop op en niet alleen bij mij, zo blijkt.

Want decennia later ontdekte ik in een Antwerpse speelgoedwinkel nieuwe Schildkrötpoppen, niet meer van celluloid maar uit “tortulon”vervaardigd.

De poppen worden in dezelfde mallen gemaakt als de oude en zien er identiek uit.

Minutenlang heb ik naar die etalage staan kijken… met héél veel goesting om er eentje te kopen, ondanks de vrij hoge prijs. Ze waren zó mooi!

Ik kocht ze niet, wilde eigenlijk mijn eigen, bespeelde popjes terug.

Weinig later deed de vriendin van een van onze jongens me voor Kerstmis…een oude Inge cadeau! Haar moeder had die van de zolder gehaald en afgestaan. De pop had een kapot (geplakt) beentje, de beschildering van het gezichtje was niet scherp meer, elastiek van armen en benen was helemaal verslapt, maar: hier had een kind mee gespeeld, dit kon mijn Sonja geweest zijn!

Poppen zijn me altijd blijven fascineren en vertederen. Onze zonen speelden niet met poppen, hoewel ik de jongste ooit een babypop heb gegeven, zelfs voor knuffelbeesten toonden ze weinig interesse. Dus had ik geen excuus om mee te spelen.

Toen kwam de –bescheiden- rage van de replica’s van antieke porseleinen poppen. Zo heb ik er in een poppenatelier verscheidene gemaakt en er mijn hart aan opgehaald. Die staan nu ook in het bewuste poppenhoekje.

De laatste nieuwkomer is Wumbi.

Mijn Mexicaanse “Wandelvriendin” heeft ze voorbije zomer voor mij meegebracht uit haar geboorteland. Het was de speelpop van haar moeder, die ze evenals ik destijds “la negrita”(!) noemde.

De originele kledij : een rood-oranje “strooien” rokje, kralen halssnoer en oorringen waren verdwenen, een arm en been waren stuk, maar ze zag er zooo lief uit!

In november namen we enkele vakantiedagen in Frankfurt. Van daaruit hebben we een daguitstap gemaakt naar Rauenstein in het voormalige Oost-Duitsland, waar we het Schilpadmuseum bezocht hebben en de beschadigde Wumbi voor restauratie hebben achtergelaten.

En nu is ze dus in al haar glorie teruggezonden! Omdat de originele kledij toch niet meer te krijgen is, besloot ik iets nieuws voor haar te maken: een kopie van mijn eigen lievelingsjurkje toen ik twee jaar was. Ook dàt is nu eindelijk terug …

Toen ik drie jaar werd, was het jurkje te klein en moest ik het afstaan aan mijn één jaar jongere zusje. Ik weet nog hoe  de rand van de pofmouwtjes knelde, maar desondanks wou ik het toch aanhouden. Waarschijnlijk is dat mijn vroegste herinnering.

Nu krijg ik dus twee vliegen in één klap : én Wumbi én mijn “eendjeskleedje” terug.

Vandaag, eerste lentedag, vieren Herman en ik onze 36^ste huwelijksverjaardag.

We ontmoetten elkaar eind oktober 1968, enkele weken later vroeg hij me ten huwelijk en begin januari – we kenden elkaar dus drie maanden – verrast Vake ons met de mededeling:”Paz, je hebt toch altijd gezegd dat je op de eerste lentedag wilde trouwen ? Ik heb de feestzaal gereserveerd!”

Vake is altijd een man van de daad geweest, deze keer konden wij alleen maar blij zijn met zijn drastische aanpak.

21 maart was inderdaad mijn romantische droomdatum, heel symbolisch : het begin van de lente en het begin van ons leven samen.

Het was een zonnige dag in 1970, evenwel zonder de bloesems en fris groen, waarvan ik dacht dat die er op de eerste lentedag al zouden bijzijn.

We waren 25 en 20 jaar, kinderen, denk ik als ik nu naar de foto’s kijk. Samen volwassen worden, leren, groeien, lachen, onnozel doen en simpelweg gelukkig zijn… nooit hebben we er spijt van gehad.

Vandaag keren we zoals beloofd nog eens naar mijn werkgeschiedenis.

Toen ik acht maanden “bij Nicole” werkte, verbeterde de economische toestand op mijn vorig kantoor (waar Herman nog altijd als boekhouder bezig was).

Er was terug meer dan voldoende werk voor anderhalve man (of vrouw), dus werd ik opnieuw aangeworven.

Eens te meer was dit een situatie die zowel ons als de directie goed uitkwam, hoewel ik zelden of nooit een concreet woord van waardering over mijn werk hoorde. Ik ging er gewoon van uit dat, als ze me terugwilden, ze ook wel tevreden zouden zijn over mijn prestaties.

Met spijt in het hart moest ik afscheid nemen van Nicole en de andere fijne collega’s, maar was tegelijkertijd heel blij dat ik opnieuw met mijn schat kon samenwerken.

Herman was zolang ik hem kende intensief met de lokale politiek bezig en reeds vanaf de eerste maanden van ons huwelijk tot gemeenteraadslid verkozen.

Toen in 1979 onze toenmalige burgemeester plots stierf, werd Herman Schepen van Openbare Werken, van Sport en van Jeugdzaken. Daarmee was hij ook de jongste schepen van de Antwerpse agglomeratie.

Op korte tijd moest hij zich in die materie inwerken en wou daar ook voldoende tijd investeren. Dus werden onze rollen op het werk omgekeerd : vanaf dat ogenblik werkte hij de voormiddag op de firma en ’s namiddags op het gemeentehuis, terwijl ik volle dagen in onze “vaste” kantoorjob werkte. Ook daarvoor gaven de directeurs direct hun fiat.

De overgang voor wat dat werk betreft verliep naadloos, alleen werd het daarbuiten wel een zeer druk leven.

Herman had natuurlijk niet alleen overdag zijn werk op firma en gemeentehuis, maar zo goed als elke avond ook vergaderingen en afspraken, die vaak zeer laat uitliepen.

De kinderen jen ik zaten dikwijls zonder hem aan tafel en natuurlijk kwamen ook alle huishoudelijke taken op mijn schouders terecht, na mijn gewone dagtaak. Kwam daar nog bij dat buiten de spreekuren op het gemeentehuis, veel politiek gelinkte telefoontjes en afspraken eveneens bij ons thuis terechtkwamen.

Naar ontvangsten, bals, tentoonstellingen enz…ging ik tijdens de weekends meestal mee en we hebben in die periode een fortuin aan babysitters betaald.

Gelukkig vonden onze drie jongens dat allemaal okee. Ik heb henzelf tenminste nooit horen klagen over het feit dat we zoveel weg moesten.

Ik weet dat ze het sommige babysitters lastig hebben gemaakt, (de stille getuigen die wij achteraf ontdekten waren o.a. een ingestort bed en hand- en voetafdrukken tegen het plafond van de trapzaal, op een hoogte die je zonder ladder niet kon bereiken), maar met diegenen die hen de baas konden, hadden ze een goede band.

De beste die we ooit gehad hebben was trouwens een jongen: Bart ravotte en speelde met hen, maar had een natuurlijke autoriteit en hield die belhamels goed in de hand. Ik kon hem zelfs het eten klaarmaken toevertrouwen, als we vroeg moesten vertrekken.

Eigenlijk was dit, naast een zeer drukke, ook een zeer boeiende periode, maar ik vraag me nog altijd af waar de energie vandaan kwam om dat tempo vol te houden.

In 1982 fusioneerde onze gemeente met Antwerpen en Herman werd gemeenteraadslid voor de stad. Hij hervatte zijn voltijdse kantoorjob en ik deed opnieuw enkel de namiddagen. De firma nam steeds meer uitbreiding en er moesten ook nieuwe bedienden aangeworven worden.

Veel later kwamen ook de zonen van de oude directeurs in dienst, om klaargestoomd te worden voor de leiding van het bedrijf.

Herman ging een bijkomende opleiding tot preventie-adviseur volgen en wij pasten ons door de jaren aan, naargelang de vereisten van onze functie en de wensen van onze baas.

Nooit heb ik een klacht over mijn werk gekregen, maar evenmin een compliment.

Zeven jaar geleden kreeg ik mijn ontslag “wegens reorganisatie”.

Het compliment dat ik toen kreeg, was een kaakslag :

“Paz, deze opzeg is niets persoonlijks en ge hebt altijd ‘heel proper brieven getypt’!”

Alsof ik nooit iets anders gedaan had!

De veertien maanden opzegtermijn heb ik netjes afgewerkt, wat niet gemakkelijk was: Vanbinnen kookte ik soms van woede, soms was ik triest en andere keren kon het me niet schelen. Toen ik mijn halftijdse baan daar tenslotte verliet, werd er een voltijds industrieel ingenieur aangeworven, vriend van één der zonen.

Om ‘proper brieven te typen’, denk ik…

Een nieuwe parttime betrekking vinden was niet zo eenvoudig, omwille van mijn leeftijd en omdat ik graag in onze omgeving wilde werken. We waren tenslotte naar de Kempen gaan wonen om van de rust en de goede lucht te genieten. Jobs lagen hier niet direct voor het rapen, maar korte tijd later kreeg ik via een kennis de vraag om me te komen voorstellen op het Frans consulaat, voor een interim van 3 maanden.

Het was wel weer naar de stad gedurende de ganse dag, maar och, ’t was maar voor 3 maanden en verder zouden we nog wel zien…

Ik werd dus tijdelijk aangeworven en  lieve hemel! Het was precies of ik ging op vakantie…Niet dat ik niets omhanden had, integendeel, maar iedereen was daar zo vrolijk en hartelijk en mènselijk! Op 14 dagen tijd had ik daar al meer complimenten over mijn werk gekregen dan op al die jaren van mijn vorig werk. De secretaresse van de consul zou weldra op pensioen gaan en men vroeg mij om haar op te volgen.

Ik voelde me meer dan vereerd en zei “ja”. De consul stelde alles in het werk om snel toestemming te krijgen van Parijs, zodat ik meteen zou kunnen overstappen van interim naar vaste betrekking, wanneer de drie maanden om waren, de collega terugkwam uit zwangerschapsverlof en consuls secretaresse op pensioen zou gaan.

Ondertussen werd ik buiten mijn gewone werk ook ingewijd in mijn toekomstige taken.

Toen de drie maanden om waren, was er nog steeds geen officiële toestemming van Parijs

Er waren ook geruchten dat er zou moeten bespaard worden en dat de consul het zonder eigen secretaresse zou moeten doen, maar hijzelf bezwoer me dat het wel degelijk voor mekaar zou komen.

Herman en ik werden uitgenodigd op de receptie ter gelegenheid van het afscheid van de secretaresse en ik werd aan de genodigden voorgesteld als de opvolgster van Madame C.

Het duurde nog 2 maanden vooraleer het fiat van Buitenlandse Zaken kwam…

Ik was er inmiddels van overtuigd dat er niets meer zou van komen en had me daar helemaal bij neergelegd.

Ook het idee terug voltijds aan de slag te gaan, elke ochtend in het donker naar de stad en ’s avonds in het donker terug in ons paradijsje komen, dat allemaal voor het prestige en wat geld meer… het leek me ineens niet meer zo aantrekkelijk.

Toen de adjunct-consul me dan onverwacht toch terugbelde met de mededeling dat de kogel door de kerk was, heb ik geprobeerd beleefd te bedanken. Het feit dat de voorwaarden ondertussen nogal drastisch gewijzigd waren, maakte het iets gemakkelijker om van de geboden kans af te zien.

Ik ben nog steeds dankbaar voor de prettige tijd die ik er had en de waardering die ik daar kreeg heeft mijn pijn en onzekerheid van het vorig ontslag helemaal genezen.

Werk in eigen streek heb ik niet meer gevonden, maar sindsdien ben ik een zeer tevreden huisvrouw.

Na 41 jaar trouwe dienst is het nu ook voor Herman afgelopen.

Zijn laatste dag is hij nog 10 minuten binnengeweest om zijn papieren op te halen en dat was het dan…

Géén dankjewel, geen proficiat, geen glaasje om het afscheid te vieren.

Alleen nog : “we zullen mekaar nog wel eens zien, zeker”. Mijn lieve schat heeft hen veel succes gewenst voor de toekomst.

Zeven jaar geleden heb ik bij de oude bazen tenminste nog een etentje gekregen. 

We zijn niet verbitterd, hebben onze boterham daar verdiend en nog wat toespijs bovendien, maar het had anders gekund, zeer veel details heb ik bewust verzwegen.

En nu, lieve lezer, stop ik met zagen. Beloofd!

Tineke, mijn lieve Nederlandse vriendin, geeft me een gewaardeerd zetje…

Hallelujah!!! Ze is een fan van mijn blog zegt ze, vraagt of  het onderwerp “werk en pensioen” helemaal is afgerond.

Neenee, bijlange niet Tineke, er komt nog een vervolg.

Voorlopig al dit plaatje met als titel : “werk IN pensioen”, want alles schijnt hier ineens panne te krijgen : keukenafvoer, afstandbedieningen, telefoon,  allessnijder.

weegschaal (’t zijn maar lege batterijen van die laatste – zeker overwerkt!)

Herman is al dagenlang bezig met klussen . QED

Er waren eens twee welgedane dames.

De ene was van Franse komaf, meer bepaald vanuit de Landes, de andere kwam uit Sussex, een chique Engelse, maar zeer dominant.

Zo’n twee jaar geleden betrokken ze samen een uitgestrekt landgoed, waarop een idyllische en bijzonder comfortabele chalet gebouwd was.

Het leven in de kempen en met elkaar beviel de buitenlandse vriendinnen bijzonder goed, wat ook niet te verwonderen is, als je van zoveel luxe kan genieten.

Er was personeel voor het onderhoud van woning en tuin, koken hoefden ze niet te doen want de traiteur kwam dagelijks de lekkerste hapjes leveren en geregeld maakten de dames uitstapjes in de ruime omgeving van hun landgoed.

Dagelijks konden wij hen begroeten en trachten een praatje te slaan. Maar dat is na ruim twee jaar nog steeds niet gemakkelijk. Beiden tateren wat af in een onverstaanbaar Vlaams!

Maar het is overduidelijk dat ze behoefte hebben aan sociaal contact.

En kijk , daar komt als een geschenk uit de hemel plots een koppel gepensioneerden-met-veel-tijd hun dagelijkse luxe-sleur doorbreken!

Die moeten prompt aan het werk gezet, want paranoïde zijn die meisjes ook nog eens :  hun hele domein moet degelijk en absoluut langs àlle kanten omheind en afgesloten worden om ongewenste indringers buiten te houden.

Het stel gepensioneerden kan niet weigeren, de dames Dora en Vanessa hebben alleszins de wet aan hun kant, reeds 2 weken had deze klus moeten geklaard zijn.

Vandaag  is het laatste gaas aangebracht rond en boven het beboste terrein.

Het is gepast en juist : de dames betaalden reeds 3 weken voorschotten op het uit te voeren werk…Dora- de Bleu de Landes- met oranjegele, Vanessa- de Sussex- met rozige eieren, die heerlijk smaken.