Slechts 5 cm groot en verstopt in de nis achter de regenpijp, die weggenomen werd om nieuwe bevestigingsringen te plaatsen, zat dit vleermuisje met zichtbaar kloppend hartje te wachten, tot het terug in duisternis kon verdwijnen.

Enkele maanden geleden vond ik een oud recept terug.

Sedertdien is er hier altijd verse choco in huis.

Onze Dries heeft hem nu pas ontdekt, vermits hij drie maanden van huis is geweest.

En hij is er dol op.

Er stond nog een bodempje in de bokaal en die was na zijn thuiskomst al dadelijk opgesmikkeld.

Gisterenavond maakte ik dus een nieuwe portie: een bokaal van 750 ml inhoud en

wat er niet meer bij kon, goot ik ter afkoeling in een mok, die toch nog halfvol was.

Deze morgen was die mok leeg.

De choco was niét op een boterham gesmeerd, want het brood was onaangeroerd.

Hij heeft hem vannacht dus gewoon uitgelepeld.

Veel werk is er niet aan, maar het is wel een caloriebom!

Vanmorgen heb ik hem liefjes gevraagd : “Ge hebt niet veel honger zeker, jongske?”

“Dacht ge misschien dat het chocomousse was?”

Hij glimlachte schaapachtig en antwoordde van ja.

Hoe komt het toch dat ik hem niet geloof…

Ik hoop dat de inhoud van de bokaal wat langer meegaat!

Voor wie het eens wil proberen, volgt hier het recept , dat oorspronkelijk “Au bain marie”

moet bereid worden, maar ik doe het in de microgolfoven. Het is klaar in 5 minuten!

Nodig : 125 gram boter-200 gram suiker- 140 gram fondant chocolade (+-4 repen) in stukjes-

½ kop kokende melk – 1 heel ei -4 koffielepels cacaopoeder.

Laat boter, suiker, chocoladebrokken in de microgolfoven samen smelten (3 minuten). Mix het geheel helemaal glad. Verhit de melk. Voeg melk, ei en cacao bij het mengsel en mix nog eens door. Giet in bokaal en laat afkoelen.

De choco kan gemakkelijk een maand bewaard worden maar STEEDS IN DE KOELKAST.

We zijn klaar met verticuteren…

Alles bijeen heeft het meer dan 2 weken geduurd:

Mosverdelger strooien, wachten tot alles “goed zwart ziet” en als dan het weer een beetje meezit : verticuteren.

Hele bergen mos zijn eruit gekomen. Ik snap niet waarom er een opvangzak bij de machine geleverd wordt, want je kan geen meter rijden zonder dat hij vol is.

Wij doen het bijgevolg zonder zak.

Eentje rijdt, de ander verzamelt.

Met de hark dus.

Herman verzuchtte dat we toch wel een grote hof hebben.

Ja, dat weet je pas echt als er zo’n werk moet worden uitgevoerd.

Gelukkig moet het maar eens per jaar gebeuren.

Inmiddels zijn we tweemaal met een volle auto moszakken naar het kringlooppark gereden.

Nu nog wachten om te “kalken”, want het strooisel is te vochtig om gemakkelijk uit te strooien. 

Maar het is geen inbeelding : ons gazonneke is van contentement al diepgroen aan het worden. 

Mijn ouders, beiden 82 jaar, maken nog graag een uitstapje per auto.

Vake draait er zelfs zijn hand niet voor om, om deze zomer nog een autovakantie naar Normandië te maken.

’s Avonds laat rijden doet hij echter niet zo graag meer, dus komen ze tegenwoordig meestal in de namiddag naar ons, we eten samen en ze vertrekken om op tijd thuis te zijn voor “Thuis”.

Ze leven allebei enorm mee met deze “Eén-soap”.

Het bespreken van het wel en wee van Frank, Simonneke en Co. maakt dan ook telkens een groot part van onze gesprekken uit.

Vake houdt zich stoer en doet alsof het hem minder aangaat, maar ons Moeke …oei-oei…

Het lijkt alsof het haar eigen familie is en ze kan zich daar met een verbluffende vurigheid instorten, desgewenst voor ùren.

Dikwijls laat ons vader zich dan toch ook verleiden om met evenveel passie de voorbije en toekomstige verwikkelingen te commentariëren.

Ik ben vaak stomverbaasd, hoe zij zich nog over van alles en nog wat kunnen opwinden : politiek, sport, tv, ook over hun betrokkenheid bij alles wat er in hun zeer grote kennissenkring leeft….en de laatste jaren helaas ook steeds meer sterft.

De voorbije 2 weken waren ze naar negen begrafenissen geweest.

Ik zou er kapot van zijn. Dat zijn ze soms zelf ook wel, maar ze vinden dat ze elk van hun kennissen evenvéél respect moeten betonen, ook al valt het hen zwaar.

Vader is een zeer kwieke vent, moeder een zeer bezig, in alles geinteresseerd, maar fysiek uiterst kwetsbaar vrouwtje. Ze is sedert haar kindertijd ook slechthorend en kan omwille van haar hoorapparaat geen GSM gebruiken, want die geeft een afgrijselijke fluittoon bij haar.

Met moeke kan je dus geen gesprek via een mobieltje voeren, dat toestel is steeds in vaders handen.

Ik vind al langer dat ze toch eigenlijk een berichtje zou moeten kunnen versturen en lezen, om in nood én in pleziergevallen haar mannetje te staan.

Dus heb ik hen vorige week leren sms-sen, heel rustig, stap voor stap, want ook vake kon er nog niet mee overweg.

Sedertdien heb ik al 10 berichtjes van hen ontvangen: 7 per-ongeluk-lege(ja, dat is leergeld betalen, denk ik) en 3 met een échte boodschap erop !

Het lijkt erop dat ze het leuk beginnen te vinden.

Ik zit hierover te glimmen van plezier terwijl ik dit schrijf.

Wanneer er niet meer om den brode moet gewerkt worden, wordt een mens soms overmoedig in het vooruitzicht van al die vrije tijd, die hij/zij zal krijgen,  .

Enthousiast vult hij zijn agenda voor de komende weken en maanden.

Onder andere met afspraken die tevoren steeds op de lange baan werden geschoven, want tijd is er nu zat.

Die agenda raakt zéér goed gevuld… tot er een kink in de kabel komt.

Het is een domino-effect!

De definitieve aankoop van Wout en Fraukes nieuwe woning heeft tot hun grote spijt 3 weken vertraging.

Hun verhuis bijgevolg ook…Het spreekt vanzelf dat wij hen daarbij willen helpen!
Onverwacht nieuws is bovendien dat in hetzelfde weekend onze Jan en Lief hun ontmoetingscentrum in Doel openen én dat ik toneelpremière heb van “Fientje Beulemans”.
Aangezien ik liefst fris op het podium sta, is verhuizen niet echt de ideale voorbereiding, maar goed : er zullen genoeg sterke mannen zijn, ik zal het bij het lichtere werk houden.

Herman zou die dagen naar een partnergemeente in Duitsland gaan: Ook dat gaat natuurlijk niet door, de kinderen en hun grote plannen zijn belangrijker.

Zaterdag is, na 3 maanden in Oostenrijk, onze Dries terug thuisgekomen.

Mooi gebruind en supercontent.
Wij zijn zelf niet echt klein, maar het valt ons nu weer op hoe làng die jongen wel is.

Twee dagen, zes wasmachines en enkele feestelijke Vlaamse maaltijden(we hadden heel het weekend tafelgasten)  later, zit hij terug in zijn Belgische routine. Maandag pikte hij de draad terug op bij het taxibedrijf.

Onze toneelpremière nadert, de frekwentie van repeteren stijgt navenant.

Maandag is Katelijne Damen komen coachen, dinsdagavond was er alweer repetitie en vanavond ga ik helpen het decor behangen.

Tegenwoordig wordt er heel vaak gespeeld in een minimalistisch decor, maar voor deze “Fientje Beulemans” krijgen we nog eens een echt ouderwets (+-1920) realistisch decor.

Idem voor de kostuums. Het hoeft niet altijd , maar ik vind het af en toe wel prettig, zo alles erop en eraan.

Wie interesse heeft in verdere info over het stuk en reservaties kan een kijkje gaan nemen op
http://go.to/dionteater

Dat gaat hier vandaag weer een zeer kort stukje worden.

Vanavond, morgen en zondag krijgen we gasten aan tafel.

Het kokerellen zal zo dadelijk beginnen, want ik bereid liefst alles op voorhand, althans gedeeltelijk, opdat we zoveel mogelijk samen aan tafel kunnen zitten.

Zo heb ik een hele reeks “succesrecepten” bijeengekregen, die na voorbereiding slechts een minimum aan afwerking vragen.

Op het notabord in de keuken schrijf ik alle stappen van de voorbereiding, die dan één voor één kunnen gewist worden.

Vroeger gebeurde het herhaaldelijk dat er iets onaangeraakt in de koelkast bleef,  vergeten…En eerlijk : ik moet bekennen dat het nog steeds gebeurt, notabord of niet.

Vorig weekend nog : Verse olijven en fetakaas : gewoon niet op tafel gezet!

Natuurlijk was er meer dan genoeg ander lekkers, anders had ik het tekort meteen gezien, maar toch jammer…

Jade komt vanavond logeren, zalig voor ons én voor haar! Maar het wordt wel even aandacht verdelen tussen kind en kookpot en daar ben ik niet goed in…

Ik denk dat ik een man in een vrouwenlijf ben, want kan absoluut geen twee dingen tegelijk doen.

Maar ik blijf proberen!

Zoals het een rechtgeaarde gepensioneerde betaamt heb ik het “te druk” om mijn blog regelmatig te onderhouden.

Omdat het opstarten van onze computer soms zeer lang duurt en het zaakje hier dan ook nog eens geregeld vastloopt, zie ik er soms tegenop om me hier te installeren als er niet al te veel tijd voor is, vandaar mijn “slabakken”. (Voor de Nederlanders : dit heeft niets met sla te maken, maar betekent : nalatig zijn, laten aanslepen. De klemtoon ligt op “Bàk”).

Een vrij druk sociaal leven deze dagen dus : familie- en vriendenbezoek, zowel bij ons thuis als op verplaatsing, concert, film, toneelrepetities, klussen- onder andere in het bureautje waar de pc staat, dus werd die nog moeilijk te bereiken ook- en ’t is nog niet gedaan…

Ook het weekend belooft weer een volle agenda. Echt, we vervelen ons niet!

Vanmorgen ging ik voor raadpleging naar de huisdokter.

De wachtkamer zat tjokvol, vooral met hoesters en niezers.

Er scheelt mij niets ernstigs en ik bedacht dat het moment wellicht niet zo goed gekozen was:  Dat ik misschien wel kerngezond ben binnengestapt, maar nu wie-weet-welk virus aan het opdoen was.

Toen duwde de tiende patiënt de wachtkamerdeur open.

Ze zuchtte toen ze al haar voorgangers zag zitten. “Amai, wéér zoveel volk! Gisteren was het ook al zo druk, toen ben ik maar terug naar huis gegaan…Zou ik wachten?”

Er was nog één stoel onbezet en na enig aarzelen nam ze dan toch maar plaats.

Haar monoloog – in sappig kempisch – ging verder…

“Misschienst muttek wel ne nieven doktoor zuke…Der zèn der twië nief neffest den Boerenbond gekome, daar waren vruger vetterineirs”(dierenartsen)

Ik stikte bijna…het moest eruit : “Omgeschoold, of wat?”

Heel de wachtkamer, madam “vetterineir” incluis schoot in de lach. Zelf kon ik niet ophouden, elke keer opnieuw kwam de lachkriebel opzetten en bulderde het gezelschap mee.

Toen het eindelijk bedaard was, hing er een heel andere sfeer in de kamer.

Nooit zo’n plezante wachttijd gehad.

Oei! Ik merk net dat het mooie portret van Gerda met haar Inge-pop van haar blog verdwenen is.
Een "Inge" zie je wel op de rechtse foto bij mij. Het is de pop met het groene jurkje.

Wumbi is terug!

Na enkele maanden in Duitsland en zo’n 60 jaar in Mexico te hebben verbleven, staat ze tot mijn grote vreugde in mijn poppenhoek te pronken.

Vele meisjes-senioren hebben zelf vast met een Wumbi, of één van haar poppenzusjes of -broertjes uit de Schildkröt-fabriek  gespeeld.

Op het blog van “Groningse Molleboon”, staat trouwens een foto van Gerda met haar pracht van een “Inge”.

Precies dezelfde pop zit hier ook bij mij.

Het is niet diegene waarmee ik als kind speelde. Mijn eigen “Inge” –of Sonja, zoals ik ze noemde-, is net als mijn toenmalige Wumbi ergens in dat zwarte gat verdwenen, waar alle dierbare dingen naartoe zijn die je na enkele jaren van verwaarlozing opeens begint te missen.

Als je de oudste van zes bent, raakt je speelgoed sneller stuk en verloren. Het speelgoed was van ons alle zes, behalve de poppen,hoewel die ook niet veilig waren voor trappelvoetjes en grijpgrage handjes van de jongere kinderen.

Af en toe scheurde er een celluloidbeentje of –armpje, dat werd dan geplakt en zolang de schade onder kousjes of kleding kon verborgen worden, bleef de pop in gebruik.

Wanneer een pop er té erg aan toe was, liet Moeke die ongemerkt verdwijnen –het zal meestal rond Sinterklaas geweest zijn- en werd ze pijnloos door een nieuwe vervangen. Ik kan me tenminste niet herinneren dat ik verdriet had omdat ik een pop miste, terwijl ik toch een echt poppenmoedertje was.

De blijdschap om de mooie nieuwe pop was zo groot, dat de verdwenen kapotte pop onmiddellijk uit mijn geheugen werd gewist.

Zo ook de Schildkröt-poppen, die hier omstreeks 1955 niet meer

verkocht werden.

Als tiener naaide ik nog altijd poppenkleertjes, omdat ik zo graag met poppen bezig was en ik me voor “spelen” te oud voelde.

Toen pas begon ik me af te vragen waar mijn Sonja en Wumbi-die  ik gewoonweg “Negertje” gedoopt had- gebleven waren.

De nostalgie naar de 50-er jaren en de kindertijd stak af en toe de kop op en niet alleen bij mij, zo blijkt.

Want decennia later ontdekte ik in een Antwerpse speelgoedwinkel nieuwe Schildkrötpoppen, niet meer van celluloid maar uit “tortulon”vervaardigd.

De poppen worden in dezelfde mallen gemaakt als de oude en zien er identiek uit.

Minutenlang heb ik naar die etalage staan kijken… met héél veel goesting om er eentje te kopen, ondanks de vrij hoge prijs. Ze waren zó mooi!

Ik kocht ze niet, wilde eigenlijk mijn eigen, bespeelde popjes terug.

Weinig later deed de vriendin van een van onze jongens me voor Kerstmis…een oude Inge cadeau! Haar moeder had die van de zolder gehaald en afgestaan. De pop had een kapot (geplakt) beentje, de beschildering van het gezichtje was niet scherp meer, elastiek van armen en benen was helemaal verslapt, maar: hier had een kind mee gespeeld, dit kon mijn Sonja geweest zijn!

Poppen zijn me altijd blijven fascineren en vertederen. Onze zonen speelden niet met poppen, hoewel ik de jongste ooit een babypop heb gegeven, zelfs voor knuffelbeesten toonden ze weinig interesse. Dus had ik geen excuus om mee te spelen.

Toen kwam de –bescheiden- rage van de replica’s van antieke porseleinen poppen. Zo heb ik er in een poppenatelier verscheidene gemaakt en er mijn hart aan opgehaald. Die staan nu ook in het bewuste poppenhoekje.

De laatste nieuwkomer is Wumbi.

Mijn Mexicaanse “Wandelvriendin” heeft ze voorbije zomer voor mij meegebracht uit haar geboorteland. Het was de speelpop van haar moeder, die ze evenals ik destijds “la negrita”(!) noemde.

De originele kledij : een rood-oranje “strooien” rokje, kralen halssnoer en oorringen waren verdwenen, een arm en been waren stuk, maar ze zag er zooo lief uit!

In november namen we enkele vakantiedagen in Frankfurt. Van daaruit hebben we een daguitstap gemaakt naar Rauenstein in het voormalige Oost-Duitsland, waar we het Schilpadmuseum bezocht hebben en de beschadigde Wumbi voor restauratie hebben achtergelaten.

En nu is ze dus in al haar glorie teruggezonden! Omdat de originele kledij toch niet meer te krijgen is, besloot ik iets nieuws voor haar te maken: een kopie van mijn eigen lievelingsjurkje toen ik twee jaar was. Ook dàt is nu eindelijk terug …

Toen ik drie jaar werd, was het jurkje te klein en moest ik het afstaan aan mijn één jaar jongere zusje. Ik weet nog hoe  de rand van de pofmouwtjes knelde, maar desondanks wou ik het toch aanhouden. Waarschijnlijk is dat mijn vroegste herinnering.

Nu krijg ik dus twee vliegen in één klap : én Wumbi én mijn “eendjeskleedje” terug.

Vandaag, eerste lentedag, vieren Herman en ik onze 36^ste huwelijksverjaardag.

We ontmoetten elkaar eind oktober 1968, enkele weken later vroeg hij me ten huwelijk en begin januari – we kenden elkaar dus drie maanden – verrast Vake ons met de mededeling:”Paz, je hebt toch altijd gezegd dat je op de eerste lentedag wilde trouwen ? Ik heb de feestzaal gereserveerd!”

Vake is altijd een man van de daad geweest, deze keer konden wij alleen maar blij zijn met zijn drastische aanpak.

21 maart was inderdaad mijn romantische droomdatum, heel symbolisch : het begin van de lente en het begin van ons leven samen.

Het was een zonnige dag in 1970, evenwel zonder de bloesems en fris groen, waarvan ik dacht dat die er op de eerste lentedag al zouden bijzijn.

We waren 25 en 20 jaar, kinderen, denk ik als ik nu naar de foto’s kijk. Samen volwassen worden, leren, groeien, lachen, onnozel doen en simpelweg gelukkig zijn… nooit hebben we er spijt van gehad.

Vandaag keren we zoals beloofd nog eens naar mijn werkgeschiedenis.

Toen ik acht maanden “bij Nicole” werkte, verbeterde de economische toestand op mijn vorig kantoor (waar Herman nog altijd als boekhouder bezig was).

Er was terug meer dan voldoende werk voor anderhalve man (of vrouw), dus werd ik opnieuw aangeworven.

Eens te meer was dit een situatie die zowel ons als de directie goed uitkwam, hoewel ik zelden of nooit een concreet woord van waardering over mijn werk hoorde. Ik ging er gewoon van uit dat, als ze me terugwilden, ze ook wel tevreden zouden zijn over mijn prestaties.

Met spijt in het hart moest ik afscheid nemen van Nicole en de andere fijne collega’s, maar was tegelijkertijd heel blij dat ik opnieuw met mijn schat kon samenwerken.

Herman was zolang ik hem kende intensief met de lokale politiek bezig en reeds vanaf de eerste maanden van ons huwelijk tot gemeenteraadslid verkozen.

Toen in 1979 onze toenmalige burgemeester plots stierf, werd Herman Schepen van Openbare Werken, van Sport en van Jeugdzaken. Daarmee was hij ook de jongste schepen van de Antwerpse agglomeratie.

Op korte tijd moest hij zich in die materie inwerken en wou daar ook voldoende tijd investeren. Dus werden onze rollen op het werk omgekeerd : vanaf dat ogenblik werkte hij de voormiddag op de firma en ’s namiddags op het gemeentehuis, terwijl ik volle dagen in onze “vaste” kantoorjob werkte. Ook daarvoor gaven de directeurs direct hun fiat.

De overgang voor wat dat werk betreft verliep naadloos, alleen werd het daarbuiten wel een zeer druk leven.

Herman had natuurlijk niet alleen overdag zijn werk op firma en gemeentehuis, maar zo goed als elke avond ook vergaderingen en afspraken, die vaak zeer laat uitliepen.

De kinderen jen ik zaten dikwijls zonder hem aan tafel en natuurlijk kwamen ook alle huishoudelijke taken op mijn schouders terecht, na mijn gewone dagtaak. Kwam daar nog bij dat buiten de spreekuren op het gemeentehuis, veel politiek gelinkte telefoontjes en afspraken eveneens bij ons thuis terechtkwamen.

Naar ontvangsten, bals, tentoonstellingen enz…ging ik tijdens de weekends meestal mee en we hebben in die periode een fortuin aan babysitters betaald.

Gelukkig vonden onze drie jongens dat allemaal okee. Ik heb henzelf tenminste nooit horen klagen over het feit dat we zoveel weg moesten.

Ik weet dat ze het sommige babysitters lastig hebben gemaakt, (de stille getuigen die wij achteraf ontdekten waren o.a. een ingestort bed en hand- en voetafdrukken tegen het plafond van de trapzaal, op een hoogte die je zonder ladder niet kon bereiken), maar met diegenen die hen de baas konden, hadden ze een goede band.

De beste die we ooit gehad hebben was trouwens een jongen: Bart ravotte en speelde met hen, maar had een natuurlijke autoriteit en hield die belhamels goed in de hand. Ik kon hem zelfs het eten klaarmaken toevertrouwen, als we vroeg moesten vertrekken.

Eigenlijk was dit, naast een zeer drukke, ook een zeer boeiende periode, maar ik vraag me nog altijd af waar de energie vandaan kwam om dat tempo vol te houden.

In 1982 fusioneerde onze gemeente met Antwerpen en Herman werd gemeenteraadslid voor de stad. Hij hervatte zijn voltijdse kantoorjob en ik deed opnieuw enkel de namiddagen. De firma nam steeds meer uitbreiding en er moesten ook nieuwe bedienden aangeworven worden.

Veel later kwamen ook de zonen van de oude directeurs in dienst, om klaargestoomd te worden voor de leiding van het bedrijf.

Herman ging een bijkomende opleiding tot preventie-adviseur volgen en wij pasten ons door de jaren aan, naargelang de vereisten van onze functie en de wensen van onze baas.

Nooit heb ik een klacht over mijn werk gekregen, maar evenmin een compliment.

Zeven jaar geleden kreeg ik mijn ontslag “wegens reorganisatie”.

Het compliment dat ik toen kreeg, was een kaakslag :

“Paz, deze opzeg is niets persoonlijks en ge hebt altijd ‘heel proper brieven getypt’!”

Alsof ik nooit iets anders gedaan had!

De veertien maanden opzegtermijn heb ik netjes afgewerkt, wat niet gemakkelijk was: Vanbinnen kookte ik soms van woede, soms was ik triest en andere keren kon het me niet schelen. Toen ik mijn halftijdse baan daar tenslotte verliet, werd er een voltijds industrieel ingenieur aangeworven, vriend van één der zonen.

Om ‘proper brieven te typen’, denk ik…

Een nieuwe parttime betrekking vinden was niet zo eenvoudig, omwille van mijn leeftijd en omdat ik graag in onze omgeving wilde werken. We waren tenslotte naar de Kempen gaan wonen om van de rust en de goede lucht te genieten. Jobs lagen hier niet direct voor het rapen, maar korte tijd later kreeg ik via een kennis de vraag om me te komen voorstellen op het Frans consulaat, voor een interim van 3 maanden.

Het was wel weer naar de stad gedurende de ganse dag, maar och, ’t was maar voor 3 maanden en verder zouden we nog wel zien…

Ik werd dus tijdelijk aangeworven en  lieve hemel! Het was precies of ik ging op vakantie…Niet dat ik niets omhanden had, integendeel, maar iedereen was daar zo vrolijk en hartelijk en mènselijk! Op 14 dagen tijd had ik daar al meer complimenten over mijn werk gekregen dan op al die jaren van mijn vorig werk. De secretaresse van de consul zou weldra op pensioen gaan en men vroeg mij om haar op te volgen.

Ik voelde me meer dan vereerd en zei “ja”. De consul stelde alles in het werk om snel toestemming te krijgen van Parijs, zodat ik meteen zou kunnen overstappen van interim naar vaste betrekking, wanneer de drie maanden om waren, de collega terugkwam uit zwangerschapsverlof en consuls secretaresse op pensioen zou gaan.

Ondertussen werd ik buiten mijn gewone werk ook ingewijd in mijn toekomstige taken.

Toen de drie maanden om waren, was er nog steeds geen officiële toestemming van Parijs

Er waren ook geruchten dat er zou moeten bespaard worden en dat de consul het zonder eigen secretaresse zou moeten doen, maar hijzelf bezwoer me dat het wel degelijk voor mekaar zou komen.

Herman en ik werden uitgenodigd op de receptie ter gelegenheid van het afscheid van de secretaresse en ik werd aan de genodigden voorgesteld als de opvolgster van Madame C.

Het duurde nog 2 maanden vooraleer het fiat van Buitenlandse Zaken kwam…

Ik was er inmiddels van overtuigd dat er niets meer zou van komen en had me daar helemaal bij neergelegd.

Ook het idee terug voltijds aan de slag te gaan, elke ochtend in het donker naar de stad en ’s avonds in het donker terug in ons paradijsje komen, dat allemaal voor het prestige en wat geld meer… het leek me ineens niet meer zo aantrekkelijk.

Toen de adjunct-consul me dan onverwacht toch terugbelde met de mededeling dat de kogel door de kerk was, heb ik geprobeerd beleefd te bedanken. Het feit dat de voorwaarden ondertussen nogal drastisch gewijzigd waren, maakte het iets gemakkelijker om van de geboden kans af te zien.

Ik ben nog steeds dankbaar voor de prettige tijd die ik er had en de waardering die ik daar kreeg heeft mijn pijn en onzekerheid van het vorig ontslag helemaal genezen.

Werk in eigen streek heb ik niet meer gevonden, maar sindsdien ben ik een zeer tevreden huisvrouw.

Na 41 jaar trouwe dienst is het nu ook voor Herman afgelopen.

Zijn laatste dag is hij nog 10 minuten binnengeweest om zijn papieren op te halen en dat was het dan…

Géén dankjewel, geen proficiat, geen glaasje om het afscheid te vieren.

Alleen nog : “we zullen mekaar nog wel eens zien, zeker”. Mijn lieve schat heeft hen veel succes gewenst voor de toekomst.

Zeven jaar geleden heb ik bij de oude bazen tenminste nog een etentje gekregen. 

We zijn niet verbitterd, hebben onze boterham daar verdiend en nog wat toespijs bovendien, maar het had anders gekund, zeer veel details heb ik bewust verzwegen.

En nu, lieve lezer, stop ik met zagen. Beloofd!

Tineke, mijn lieve Nederlandse vriendin, geeft me een gewaardeerd zetje…

Hallelujah!!! Ze is een fan van mijn blog zegt ze, vraagt of  het onderwerp “werk en pensioen” helemaal is afgerond.

Neenee, bijlange niet Tineke, er komt nog een vervolg.

Voorlopig al dit plaatje met als titel : “werk IN pensioen”, want alles schijnt hier ineens panne te krijgen : keukenafvoer, afstandbedieningen, telefoon,  allessnijder.

weegschaal (’t zijn maar lege batterijen van die laatste – zeker overwerkt!)

Herman is al dagenlang bezig met klussen . QED

Er waren eens twee welgedane dames.

De ene was van Franse komaf, meer bepaald vanuit de Landes, de andere kwam uit Sussex, een chique Engelse, maar zeer dominant.

Zo’n twee jaar geleden betrokken ze samen een uitgestrekt landgoed, waarop een idyllische en bijzonder comfortabele chalet gebouwd was.

Het leven in de kempen en met elkaar beviel de buitenlandse vriendinnen bijzonder goed, wat ook niet te verwonderen is, als je van zoveel luxe kan genieten.

Er was personeel voor het onderhoud van woning en tuin, koken hoefden ze niet te doen want de traiteur kwam dagelijks de lekkerste hapjes leveren en geregeld maakten de dames uitstapjes in de ruime omgeving van hun landgoed.

Dagelijks konden wij hen begroeten en trachten een praatje te slaan. Maar dat is na ruim twee jaar nog steeds niet gemakkelijk. Beiden tateren wat af in een onverstaanbaar Vlaams!

Maar het is overduidelijk dat ze behoefte hebben aan sociaal contact.

En kijk , daar komt als een geschenk uit de hemel plots een koppel gepensioneerden-met-veel-tijd hun dagelijkse luxe-sleur doorbreken!

Die moeten prompt aan het werk gezet, want paranoïde zijn die meisjes ook nog eens :  hun hele domein moet degelijk en absoluut langs àlle kanten omheind en afgesloten worden om ongewenste indringers buiten te houden.

Het stel gepensioneerden kan niet weigeren, de dames Dora en Vanessa hebben alleszins de wet aan hun kant, reeds 2 weken had deze klus moeten geklaard zijn.

Vandaag  is het laatste gaas aangebracht rond en boven het beboste terrein.

Het is gepast en juist : de dames betaalden reeds 3 weken voorschotten op het uit te voeren werk…Dora- de Bleu de Landes- met oranjegele, Vanessa- de Sussex- met rozige eieren, die heerlijk smaken.

Herman is op pensioen en het voelt aan alsof het nu voor mij ook zo is, terwijl ik feitelijk al zeven jaar niet meer buitenshuis werk.

Tot 1998 werkten wij samen op hetzelfde kleine bedrijf : 2 directeurs, 2 bedienden (wij dus : Herman als boekhouder, ik als secretaresse) en 20 tot 35 arbeiders, dat aantal varieerde nogal wat doorheen de 23 jaar dat ik er werkte.

De eerste jaren deed Herman de administratie van de nieuw opgerichte firma alleen, maar het bedrijf groeide en er was hulp nodig. Dat kwam ons perfect uit : ik wou na de geboorte van onze oudste mijn voltijdse job bij de elektriciteitsmaatschappij opzeggen om halve dagen te gaan werken en kon na het zwangerschapsverlof onmiddellijk aan de slag.

Wij woonden toen op slechts enkele kilometers van het bedrijf, dus kwam Herman  ’s middags over huis, we aten, brachten de baby naar de oppas en reden samen naar het werk.

Zo verliep het  6 jaar tot ieders tevredenheid.

Toen begon het economisch slechter te gaan en werd ik ontslagen.

Dat was niet echt een ramp: onze dromen voor een derde kindje waren er al langer en dit ontslag kwam dus op een goed moment.

Enkele maanden na de geboorte van Dries solliciteerde ik bij de buren van mijn vorige werknemer en werd uit een aantal kandidaten uitverkozen, weer voor een part time baan.

Bij de aanwervingsproef klikte het meteen met Nicole, die daar reeds enkele jaren secretaresse was : ik denk nog altijd dat zij een beslissende stem heeft gehad in mijn aanwerving.

Uiteindelijk heb ik daar slechts acht maanden gewerkt, maar het was een aangename tijd, met veel leuke collega’s en waardering voor mijn werk, wat ik tevoren niet kende. Nicole en ik zijn nog steeds bevriend.

Net toen ik mocht beginnen op mijn nieuwe job werd mij nog een tweede baan aangeboden, eveneens in de onmiddellijke omgeving van mijn vorige werkgever. Het was een kleine ondernemer die kopieerapparaten verkocht, hij sméékte me gewoon om hem tenminste tijdelijk uit de nood te helpen en ging met al mijn voorwaarden akkoord, ook dat ik slechts halve dagen zou werken en dat hij binnen de drie maanden voor een vaste werkkracht zou moeten zorgen.

Dus liep ik ’s middags van de ene werkgever naar de andere. Die tweede baas was echter een

onvoorstelbare chaoot. Drie maanden lang heb ik geprobeerd om daar wat orde op zaken te stellen. De twee topverkopers die hij elders had weggekocht, werden knettergek van zijn aanpak, ikzelf vooral van de rommel die hij elke dag opnieuw veroorzaakte. Het was elke namiddag terug van nul beginnen. Een detail als het allernieuwste type elektrische schrijfmachine bleek een extra stressfactor. Het was er eentje met een qwerty-klavier, dat maakte het mij onmogelijk om blind te typen en mijn papiermand was dan ook altijd overvol.

Op een of andere manier kwam er toch een beetje structuur in de chaos en mijn baas was zo dankbaar en betaalde zo goed, dat ik het hart niet had om mijn gevoel te volgen en de eerste maand al de benen te nemen. Ik moest hem wel geregeld herinneren aan het aanwerven van een opvolger. In de personeelsadvertentie vroeg hij handgeschreven sollicitaties,  die werden dan aan een grafoloog voorgelegd, maar hij nam nooit een beslissing en bleef mij maar vragen om te blijven, en als dat echt niet kon om hem iemand aan te bevelen.

Uiteindelijk heb ik een buurmeisje dat pas een secretariaatsopleiding achter de rug had, naar hem toegestuurd. Natuurlijk had ik haar van de toestand daar op de hoogte gebracht, maar zij was allang blij dat ze onmiddellijk aan de slag kon.

Annick was onze babysitter en ik wist dat ze een groot relativeringsvermogen had en stressbestendig was. Het arme kind heeft het er een klein jaar uitgehouden, toen ging het bedrijf failliet.

De twee verkopers, die een goede baan hadden opgezegd voor deze, stonden eveneens aan“den dop”.

Na jaren denk ik ineens aan die dingen terug en besef hoeveel geluk ik zelf eigenlijk heb gehad.

Het is zover : mijn schat is op brugpensioen vanaf de 1^ste maart en daarmee ondergaat ons leven de meest radicale verandering ooit.

Herman is nu 61, ik 56 en sedert we drie jaar oud waren, is onze dag-, week-, jaarplanning bepaald geweest door school en werk.

Die onvermijdelijke agenda is nu voor eens en voor altijd weg…

Wèg lastige bazen,

Wèg dagelijkse files,

Wèg winkelen op de drukste momenten,

Wèg Rap-rap-rap doen....

Welkom Rust!

Vrijwel alles wat er voortaan op onze agenda komt, zal keuze zijn.

Natuurlijk blijven er verplichtingen, we zullen beslist niet in onze zetel gaan versuffen, daarvoor hebben we al die jaren teveel drukke nevenactiviteiten gehad, maar het jachtige leven is voorbij en dat besef geeft een zalig gevoel.

Wie dacht dat mijn blog ook op pensioen was…heeft gelijk!

Ik doe dit blogschrijven enorm graag, maar wil toch niet onder de druk komen staan van “het moet elke dag”.

Omdat dit echt een soort wittebroodsweken zijn voor Herman en mij – wij zijn intens gelukkig met deze nieuwe start – ben ik hier afgelopen week haast nooit komen kijken, laat staan schrijven.

We genieten zó van heel gewone, kleine dingen : later opstaan, om beurten het ontbijt gereedmaken, nadien de ander gaan wekken. We tafelen veel langer na, praten meer, maken vage én concrete plannen…

Bovenal hebben we het grote geluk dat het ons en onze familie, na enkele jaren van kleine en grotere tegenslagen sedert  maanden op alle gebied goed gaat.

Dit pensioen kon dus op geen beter moment komen.

We plukken dankbaar de stralende, beloftevolle dagen.

Ik wens jou, lieve lezer, evenveel!

Je t’adore

Ta-tadda-ta-darum

Je t’adore

Ta-tadda-ta-darum

Je t’adore

Taratadda-tàtarattadaaa-taddàààààha!!!

Ik krijg het maar niet uit mijn kop !

Ik ga ermee slapen en sta er mee op.

En elke keer als ik denk dat het weg is….

Lap!!! Slaan ze er weer ergens mee rond mijn oren.

Ik vind het een fantastisch liedje voor het Songfestival,

Zaterdagnamiddag en eindelijk krijgen we nog eens wat zon in deze somberste februarimaand sedert 1966!

Dat laten we niet onbenut en profiteren ervan om te voet enkele brieven te gaan bussen.

Onderweg ineens telefoon van onze Wout, die we deze ochtend nog pas gehoord hadden.

“Mama, hoeveel woorden, beginnend met de letter G, komen er voor in het Weesgegroet?”

Gauw weesgegroetje opgezegd, terwijl we zeven G-woorden tellen. ’t Is voor een zoektocht waar hij met Jade aan deelneemt.

Als we het gesprek afgesloten hebben, zeg ik het Weesgegroet nog een keer en kom slechts aan 6 G-woorden. Herman en ik doen er elk al wandelend nog eentje, dit wordt een echte bedevaart! Het blijven zes G’s. Dus dadelijk teruggebeld naar Wout met de juiste oplossing.

Ik ben streng katholiek opgevoed, maar in geen jaren heb ik nog zoveel Weesgegroeten achtereen gepreveld.

Mijn vrome dagen zijn sedert lang voorbij, maar ik kén die dingen nog wel.

Duizenden weesgegroeten heb ik gezegd en in extreem moeilijke momenten springt de formule na jaren soms weer als een pavlov-reflex naar boven.

Want één ding is wel zeker : het monotone herhalen van die oude vertrouwde woorden heeft heel dikwijls rust gebracht.

Wout kent het weesgegroet nog, maar twijfelt aan de exacte tekst.

Kleindochter Jade zal hem waarschijnlijk nooit uit het hoofd kennen.

Soms vraag ik me echt af of die kennis nu nog alleen in een quiz of een zoektocht aan bod komt.

Een vat vol tegenstrijdigheden ben ik.

In huis en tuin verlang ik orde en netheid.

Alles moet fris ruiken, maar proper wasgoed bijvoorbeeld, mag niet geparfumeerd zijn door te sterk geurende wasverzachters.

Van rommel in huis word ik onrustig en toch, en toch…. Houd ik absoluut niet van schoonmaken en vooral : ik heb geen discipline in routine, nooit gehad trouwens.

Herman en ik hebben in al die jaren samen een vrij chaotisch leven geleid. Zo druk als we waren met werk, politiek, verenigingsleven en vanzelfsprekend met onze drie jongens, viel het schoonmaakwerk altijd tussen de plooien door. Daarmee bedoel ik dat ik pas aan het poetsen sloeg wanneer er tijd voor was én noodzakelijk, niet omdat het donderdag of vrijdag was.

Gedurende een korte periode, toen we het ons financiëel konden permitteren, heb ik poetshulp gehad. Ooit hebben Bojako en ik zelfs de ene week bij haar, de andere bij mij, samen gepoetst, omdat zij hetzelfde denkt over schoonmaken als ik: een noodzakelijk kwaad.

Die samenwerking verliep heel goed, het was gezellig, we hadden een vast programma en het kostte niets. Omdat er verandering kwam in onze “professionele agenda” moesten we daar spijtig genoeg mee stoppen.

Het werd dus terug behelpen zoals tevoren en mijn routine viel weer helemaal weg.

Ons huis was meestal toonbaar, maar ik had het op sommige momenten liever anders gehad :

Vaak kwamen de meest secure –natuurlijk onaangekondigde- bezoekers nèt op het moment dat ik op het punt stond om weer eens een razende schoonmaakvlaag te krijgen.

Toch werd er dikwijls opgemerkt dat het bij ons steeds netjes was, dus maakte ik me er niet  druk over dat het zelden perfect was.

Toen ik zeven jaar geleden stopte met buitenshuis werken kwam er echt tijd vrij om die dingen grondiger aan te pakken, dat doe ik nu ook, maar nog steeds vind ik het niet leuk en heb ik geen vast programma. Als ik erin vlieg, ga ik echter als een wervelwind tekeer tot ik bekaf ben. Wèl geniet ik van het resultaat als alles er weer eens piekfijn bijligt

Eigenlijk hou ik meer van een ander soort klussen, zoals daar zijn : een terrastrap in gewapend beton gieten in zelfgemaakte bekisting, vloeren chappen en tegelen, zetels bekleden, boomwortels uit de grond halen…Hoewel dat laatste me maandenlang nekpijn heeft bezorgd, dus doe ik dat toch liever niet meer.

Weldra is Herman op brugpensioen en dus veel meer thuis.

Ook de huishoudelijke taken zullen meer verdeeld worden, hij is in de aanloopperiode alvast volop bezig met allerlei vooral “mannenklussen” en ik vermoed zo dat ieder wel zijn eigen bezigheden gaat krijgen.

Koken, wassen, strijken zie ik hem nog niet zo dadelijk doen, vind ik ook niet erg.

Zelfs de “natte schoonmaak” hoeft hij niet over te nemen.

Maar dat àller-aller-ALLERgruwelijkste huishoudelijk jobke…

…Zal ik hem durven vragen of hij het afstoffen voortaan wil doen ?

Ik heb twee “wandelvriendinnen”.

Ooit zaten we samen enkele jaren in de Spaanse les : Mia en ik als leerling, Maité als lerares.

Op dinsdagvoormiddag  maken wij gewoonlijk een wandeling van een tweetal uren. We vertrekken om 10 uur bij het huis van Mia, we spreken niet af. Gewoon : wie er is, stapt mee .

Ik had al enkele weken forfait moeten geven wegens andere afspraken, maar eergisteren zou het nog eens lukken. Op mijn bellen werd echter niet opengedaan en ook Maité was in geen velden of wegen te bekennen.

Geen probleem, Mia is mijn buurvrouw en woont op slechts een paar honderd meter van ons huis. Ze had andere plannen en omdat het zo’n grijs en regenachtig weer was, heeft ze waarschijnlijk verondersteld dat er toch niemand voor de wandeling zou komen opdagen.

Ik stond voor de keuze : onmiddellijk terugkeren of nog een toertje maken in mijn eentje. Vermits ik nu toch al voorzien was op de slechte weersomstandigheden besloot ik tot het laatste.

Wanneer ik Mia’s oprit afkom, stopt er een bestelwagen met Nederlandse nummerplaat en de chauffeur noemt de straat waar hij juist komt uitgedraaid, maar waar geen nummer 209 schijnt te bestaan : het laatste huis is 102 en aan de overkant is geen bebouwing, dus géén onpare nummers. Vanaf het kruispunt gaat de verharde baan over in een bosweg en hij vraagt of de straatnaam daar verdergaat. Ik verzeker hem dat het vanaf hier enkel nog bos is, dat er geen huizen meer staan, vraag hem hoe de mensen bij wie hij moet zijn heten. De naam zegt me niets…Plots schiet me te binnen dat in onze buurgemeente eenzelfde straatnaam bestaat, ongeveer in het verlengde van de onze. Het eerste gedeelte daarvan heeft echter een andere naam.

De man raadpleegt zijn stratenplan (uitgescheurde bladen van een wegenatlas) en vindt inderdaad dezelfde straatnaam, maar in ons buurdorp. Ik wens hem succes en hij bedankt hartelijk en vertrekt op hoop van zege.

Wanneer hij om de hoek verdwijnt, sla ik mijn hand voor mijn mond en kreun….Oh nééé! Er is wel degelijk nog één huis, helemaal aan het eind van de bosweg. Heb ik die chauffeur helemaal de foute kant uitgestuurd???

Ik moét ernaartoe, kijken of het nummer 209 is en hoe ze heten, eventueel verwittigen dat ik iemand verkeerd gestuurd heb, zodat ze misschien zijn firma kunnen bellen, want die man gaat dat nooit vinden…

De weg is één modderpoel, langs deze kant zal hij er alvast met zijn bestelauto niet doorkunnen. Het fiets- en wandelpad dat erlangs ligt is harder en droger, dus kom ik na zo’n 20 minuutjes stappen bij het enige huis, dat nummer 189 draagt en de naam van de bewoners klopt gelukkig ook niet. Oef! Wat een geruststelling… nu maar hopen dat de man in het naburig dorp goed terecht is gekomen.

Thuis duik ik dadelijk in het telefoonboek, op zoek naar Van B. en ….Bingo! H…baan nummer 209! Zo blij als een kermisvogel ben ik, dat ik die chauffeur dan tóch heb geholpen en dat het allemaal wel in orde zal gekomen zijn.

Een van de klussen die al een poos op de wachtlijst stonden, was : de zolder opruimen.

De laatste keer dat we het deden was in 2002.

Er kon gelukkig heel wat weg, hoewel ik het graag nog iets drastischer had gewild.

Maar een zolder héb je nu precies om dingen te bewaren, die je slechts zelden nodig hebt, vindt Herman.

En hij heeft gelijk; ik wil dingen bewaren die hij met een gerust hart zou wegsmijten en omgekeerd is dat ook zo.

Dus ging er ook heel wat terug naar zijn vaste plekje:

Mijn gedemodeerde lievelingskleren, zijn prentkaartenverzameling (élke ansicht wordt in een doos gestopt!). Glazen, glazen en nog eens glazen (kunnen altijd van pas komen!) Siervoorwerpen die een sentimentele waarde hebben, maar volstrekt niet meer in ons interieur passen, oude brieven, dagboeken, babyspulletjes, een toneelmaquette…

En ineens kwam daar weer dat “film”doosje tevoorschijn.

Voor Herman zijn verjaardag maakte ik 11 jaar geleden een primitief maar ludiek “tekenfilmpje”, het was te bekijken via een doosje waarvan een gedeelte uit het deksel was geknipt, zodat een soort scherm ontstond.

Deze komische visie op Hermans levensloop had ik getekend op een lange papierrol, die bij begin en einde was vastgeplakt aan 2 staafjes, die je aan de zijkant van het doosje kon ronddraaien.

Ik geloof dat hij er toen erg blij mee was, maar nu hij het 11 jaar later weerzag was het effect nog groter. Hij heeft er tranen mee gelachen, gegierd gewoon!

Ben ik blij dat alles hier niet onmiddellijk bij het afval belandt als het een poos niet van de zolder komt.

Dat doosje blijft voorlopig enkele dagen in de living en dan …mag het weer naar de zolder, om over enkele jaren terug op te duiken zodat we er opnieuw verrast mee kunnen lachen.