|
Het is zover : mijn schat is op brugpensioen vanaf de 1ste maart en daarmee ondergaat ons leven de meest radicale verandering ooit.
Herman is nu 61, ik 56 en sedert we drie jaar oud waren, is onze dag-, week-, jaarplanning bepaald geweest door school en werk.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Die onvermijdelijke agenda is nu voor eens en voor altijd weg
Wèg lastige bazen,
Wèg dagelijkse files,
Wèg winkelen op de drukste momenten,
Wèg Rap-rap-rap doen....
Welkom Rust!
Vrijwel alles wat er voortaan op onze agenda komt, zal keuze zijn.
Natuurlijk blijven er verplichtingen, we zullen beslist niet in onze zetel gaan versuffen, daarvoor hebben we al die jaren teveel drukke nevenactiviteiten gehad, maar het jachtige leven is voorbij en dat besef geeft een zalig gevoel.
Wie dacht dat mijn blog ook op pensioen was
heeft gelijk!
Ik doe dit blogschrijven enorm graag, maar wil toch niet onder de druk komen staan van het moet elke dag.
Omdat dit echt een soort wittebroodsweken zijn voor Herman en mij wij zijn intens gelukkig met deze nieuwe start ben ik hier afgelopen week haast nooit komen kijken, laat staan schrijven.
We genieten zó van heel gewone, kleine dingen : later opstaan, om beurten het ontbijt gereedmaken, nadien de ander gaan wekken. We tafelen veel langer na, praten meer, maken vage én concrete plannen
Bovenal hebben we het grote geluk dat het ons en onze familie, na enkele jaren van kleine en grotere tegenslagen sedert maanden op alle gebied goed gaat.
Dit pensioen kon dus op geen beter moment komen.
We plukken dankbaar de stralende, beloftevolle dagen.
Ik wens jou, lieve lezer, evenveel!
|
