Vandaag keren we zoals beloofd nog eens naar mijn werkgeschiedenis.
Toen ik acht maanden bij Nicole werkte, verbeterde de economische toestand op mijn vorig kantoor (waar Herman nog altijd als boekhouder bezig was).
Er was terug meer dan voldoende werk voor anderhalve man (of vrouw), dus werd ik opnieuw aangeworven.
Eens te meer was dit een situatie die zowel ons als de directie goed uitkwam, hoewel ik zelden of nooit een concreet woord van waardering over mijn werk hoorde. Ik ging er gewoon van uit dat, als ze me terugwilden, ze ook wel tevreden zouden zijn over mijn prestaties.
Met spijt in het hart moest ik afscheid nemen van Nicole en de andere fijne collegas, maar was tegelijkertijd heel blij dat ik opnieuw met mijn schat kon samenwerken.
Herman was zolang ik hem kende intensief met de lokale politiek bezig en reeds vanaf de eerste maanden van ons huwelijk tot gemeenteraadslid verkozen.
Toen in 1979 onze toenmalige burgemeester plots stierf, werd Herman Schepen van Openbare Werken, van Sport en van Jeugdzaken. Daarmee was hij ook de jongste schepen van de Antwerpse agglomeratie.
Op korte tijd moest hij zich in die materie inwerken en wou daar ook voldoende tijd investeren. Dus werden onze rollen op het werk omgekeerd : vanaf dat ogenblik werkte hij de voormiddag op de firma en s namiddags op het gemeentehuis, terwijl ik volle dagen in onze vaste kantoorjob werkte. Ook daarvoor gaven de directeurs direct hun fiat.
De overgang voor wat dat werk betreft verliep naadloos, alleen werd het daarbuiten wel een zeer druk leven.
Herman had natuurlijk niet alleen overdag zijn werk op firma en gemeentehuis, maar zo goed als elke avond ook vergaderingen en afspraken, die vaak zeer laat uitliepen.
De kinderen jen ik zaten dikwijls zonder hem aan tafel en natuurlijk kwamen ook alle huishoudelijke taken op mijn schouders terecht, na mijn gewone dagtaak. Kwam daar nog bij dat buiten de spreekuren op het gemeentehuis, veel politiek gelinkte telefoontjes en afspraken eveneens bij ons thuis terechtkwamen.
Naar ontvangsten, bals, tentoonstellingen enz ging ik tijdens de weekends meestal mee en we hebben in die periode een fortuin aan babysitters betaald.
Gelukkig vonden onze drie jongens dat allemaal okee. Ik heb henzelf tenminste nooit horen klagen over het feit dat we zoveel weg moesten.
Ik weet dat ze het sommige babysitters lastig hebben gemaakt, (de stille getuigen die wij achteraf ontdekten waren o.a. een ingestort bed en hand- en voetafdrukken tegen het plafond van de trapzaal, op een hoogte die je zonder ladder niet kon bereiken), maar met diegenen die hen de baas konden, hadden ze een goede band.
De beste die we ooit gehad hebben was trouwens een jongen: Bart ravotte en speelde met hen, maar had een natuurlijke autoriteit en hield die belhamels goed in de hand. Ik kon hem zelfs het eten klaarmaken toevertrouwen, als we vroeg moesten vertrekken.
Eigenlijk was dit, naast een zeer drukke, ook een zeer boeiende periode, maar ik vraag me nog altijd af waar de energie vandaan kwam om dat tempo vol te houden.
In 1982 fusioneerde onze gemeente met Antwerpen en Herman werd gemeenteraadslid voor de stad. Hij hervatte zijn voltijdse kantoorjob en ik deed opnieuw enkel de namiddagen. De firma nam steeds meer uitbreiding en er moesten ook nieuwe bedienden aangeworven worden.
Veel later kwamen ook de zonen van de oude directeurs in dienst, om klaargestoomd te worden voor de leiding van het bedrijf.
Herman ging een bijkomende opleiding tot preventie-adviseur volgen en wij pasten ons door de jaren aan, naargelang de vereisten van onze functie en de wensen van onze baas.
Nooit heb ik een klacht over mijn werk gekregen, maar evenmin een compliment.
Zeven jaar geleden kreeg ik mijn ontslag wegens reorganisatie.
Het compliment dat ik toen kreeg, was een kaakslag :
Paz, deze opzeg is niets persoonlijks en ge hebt altijd heel proper brieven getypt!
Alsof ik nooit iets anders gedaan had!
De veertien maanden opzegtermijn heb ik netjes afgewerkt, wat niet gemakkelijk was: Vanbinnen kookte ik soms van woede, soms was ik triest en andere keren kon het me niet schelen. Toen ik mijn halftijdse baan daar tenslotte verliet, werd er een voltijds industrieel ingenieur aangeworven, vriend van één der zonen.
Om proper brieven te typen, denk ik
Een nieuwe parttime betrekking vinden was niet zo eenvoudig, omwille van mijn leeftijd en omdat ik graag in onze omgeving wilde werken. We waren tenslotte naar de Kempen gaan wonen om van de rust en de goede lucht te genieten. Jobs lagen hier niet direct voor het rapen, maar korte tijd later kreeg ik via een kennis de vraag om me te komen voorstellen op het Frans consulaat, voor een interim van 3 maanden.
Het was wel weer naar de stad gedurende de ganse dag, maar och, t was maar voor 3 maanden en verder zouden we nog wel zien
Ik werd dus tijdelijk aangeworven enlieve hemel! Het was precies of ik ging op vakantie Niet dat ik niets omhanden had, integendeel, maar iedereen was daar zo vrolijk en hartelijk en mènselijk! Op 14 dagen tijd had ik daar al meer complimenten over mijn werk gekregen dan op al die jaren van mijn vorig werk. De secretaresse van de consul zou weldra op pensioen gaan en men vroeg mij om haar op te volgen.
Ik voelde me meer dan vereerd en zei ja. De consul stelde alles in het werk om snel toestemming te krijgen van Parijs, zodat ik meteen zou kunnen overstappen van interim naar vaste betrekking, wanneer de drie maanden om waren, de collega terugkwam uit zwangerschapsverlof en consuls secretaresse op pensioen zou gaan.
Ondertussen werd ik buiten mijn gewone werk ook ingewijd in mijn toekomstige taken.
Toen de drie maanden om waren, was er nog steeds geen officiële toestemming van Parijs
Er waren ook geruchten dat er zou moeten bespaard worden en dat de consul het zonder eigen secretaresse zou moeten doen, maar hijzelf bezwoer me dat het wel degelijk voor mekaar zou komen.
Herman en ik werden uitgenodigd op de receptie ter gelegenheid van het afscheid van de secretaresse en ik werd aan de genodigden voorgesteld als de opvolgster van Madame C.
Het duurde nog 2 maanden vooraleer het fiat van Buitenlandse Zaken kwam
Ik was er inmiddels van overtuigd dat er niets meer zou van komen en had me daar helemaal bij neergelegd.
Ook het idee terug voltijds aan de slag te gaan, elke ochtend in het donker naar de stad en s avonds in het donker terug in ons paradijsje komen, dat allemaal voor het prestige en wat geld meer het leek me ineens niet meer zo aantrekkelijk.
Toen de adjunct-consul me dan onverwacht toch terugbelde met de mededeling dat de kogel door de kerk was, heb ik geprobeerd beleefd te bedanken. Het feit dat de voorwaarden ondertussen nogal drastisch gewijzigd waren, maakte het iets gemakkelijker om van de geboden kans af te zien.
Ik ben nog steeds dankbaar voor de prettige tijd die ik er had en de waardering die ik daar kreeg heeft mijn pijn en onzekerheid van het vorig ontslag helemaal genezen.
Werk in eigen streek heb ik niet meer gevonden, maar sindsdien ben ik een zeer tevreden huisvrouw.
Na 41 jaar trouwe dienst is het nu ook voor Herman afgelopen.
Zijn laatste dag is hij nog 10 minuten binnengeweest om zijn papieren op te halen en dat was het dan
Géén dankjewel, geen proficiat, geen glaasje om het afscheid te vieren.
Alleen nog : we zullen mekaar nog wel eens zien, zeker. Mijn lieve schat heeft hen veel succes gewenst voor de toekomst.
Zeven jaar geleden heb ik bij de oude bazen tenminste nog een etentje gekregen.
We zijn niet verbitterd, hebben onze boterham daar verdiend en nog wat toespijs bovendien, maar het had anders gekund, zeer veel details heb ik bewust verzwegen.
Tineke, mijn lieve Nederlandse vriendin, geeft me een gewaardeerd zetje
Hallelujah!!! Ze is een fan van mijn blog zegt ze, vraagt ofhet onderwerp werk en pensioen helemaal is afgerond.
Neenee, bijlange niet Tineke, er komt nog een vervolg.
Voorlopig al dit plaatje met als titel : werk IN pensioen, want alles schijnt hier ineens panne te krijgen : keukenafvoer, afstandbedieningen, telefoon,allessnijder.
weegschaal (t zijn maar lege batterijen van die laatste zeker overwerkt!)
De ene was van Franse komaf, meer bepaald vanuit de Landes, de andere kwam uit Sussex, een chique Engelse, maar zeer dominant.
Zon twee jaar geleden betrokken ze samen een uitgestrekt landgoed, waarop een idyllische en bijzonder comfortabele chalet gebouwd was.
Het leven in de kempen en met elkaar beviel de buitenlandse vriendinnen bijzonder goed, wat ook niet te verwonderen is, als je van zoveel luxe kan genieten.
Er was personeel voor het onderhoud van woning en tuin, koken hoefden ze niet te doen want de traiteur kwam dagelijks de lekkerste hapjes leveren en geregeld maakten de dames uitstapjes in de ruime omgeving van hun landgoed.
Dagelijks konden wij hen begroeten en trachten een praatje te slaan. Maar dat is na ruim twee jaar nog steeds niet gemakkelijk. Beiden tateren wat af in een onverstaanbaar Vlaams!
Maar het is overduidelijk dat ze behoefte hebben aan sociaal contact.
En kijk , daar komt als een geschenk uit de hemel plots een koppel gepensioneerden-met-veel-tijd hun dagelijkse luxe-sleur doorbreken!
Die moeten prompt aan het werk gezet, want paranoïde zijn die meisjes ook nog eens :hun hele domein moet degelijk en absoluut langs àlle kanten omheind en afgesloten worden om ongewenste indringers buiten te houden.
Het stel gepensioneerden kan niet weigeren, de dames Dora en Vanessa hebben alleszins de wet aan hun kant, reeds 2 weken had deze klus moeten geklaard zijn.
Vandaagis het laatste gaas aangebracht rond en boven het beboste terrein.
Het is gepast en juist : de dames betaalden reeds 3 weken voorschotten op het uit te voeren werk Dora- de Bleu de Landes- met oranjegele, Vanessa- de Sussex- met rozige eieren, die heerlijk smaken.
Herman is op pensioen en het voelt aan alsof het nu voor mij ook zo is, terwijl ik feitelijk al zeven jaar niet meer buitenshuis werk.
Tot 1998 werkten wij samen op hetzelfde kleine bedrijf : 2 directeurs, 2 bedienden (wij dus : Herman als boekhouder, ik als secretaresse) en 20 tot 35 arbeiders, dat aantal varieerde nogal wat doorheen de 23 jaar dat ik er werkte.
De eerste jaren deed Herman de administratie van de nieuw opgerichte firma alleen, maar het bedrijf groeide en er was hulp nodig. Dat kwam ons perfect uit : ik wou na de geboorte van onze oudste mijn voltijdse job bij de elektriciteitsmaatschappij opzeggen om halve dagen te gaan werken en kon na het zwangerschapsverlof onmiddellijk aan de slag.
Wij woonden toen op slechts enkele kilometers van het bedrijf, dus kwam Hermans middags over huis, we aten, brachten de baby naar de oppas en reden samen naar het werk.
Zo verliep het6 jaar tot ieders tevredenheid.
Toen begon het economisch slechter te gaan en werd ik ontslagen.
Dat was niet echt een ramp: onze dromen voor een derde kindje waren er al langer en dit ontslag kwam dus op een goed moment.
Enkele maanden na de geboorte van Dries solliciteerde ik bij de buren van mijn vorige werknemer en werd uit een aantal kandidaten uitverkozen, weer voor een part time baan.
Bij de aanwervingsproef klikte het meteen met Nicole, die daar reeds enkele jaren secretaresse was : ik denk nog altijd dat zij een beslissende stem heeft gehad in mijn aanwerving.
Uiteindelijk heb ik daar slechts acht maanden gewerkt, maar het was een aangename tijd, met veel leuke collegas en waardering voor mijn werk, wat ik tevoren niet kende. Nicole en ik zijn nog steeds bevriend.
Net toen ik mocht beginnen op mijn nieuwe job werd mij nog een tweede baan aangeboden, eveneens in de onmiddellijke omgeving van mijn vorige werkgever. Het was een kleine ondernemer die kopieerapparaten verkocht, hij sméékte me gewoon om hem tenminste tijdelijk uit de nood te helpen en ging met al mijn voorwaarden akkoord, ook dat ik slechts halve dagen zou werken en dat hij binnen de drie maanden voor een vaste werkkracht zou moeten zorgen.
Dus liep ik s middags van de ene werkgever naar de andere. Die tweede baas was echter een
onvoorstelbare chaoot. Drie maanden lang heb ik geprobeerd om daar wat orde op zaken te stellen. De twee topverkopers die hij elders had weggekocht, werden knettergek van zijn aanpak, ikzelf vooral van de rommel die hij elke dag opnieuw veroorzaakte. Het was elke namiddag terug van nul beginnen. Een detail als het allernieuwste type elektrische schrijfmachine bleek een extra stressfactor. Het was er eentje met een qwerty-klavier, dat maakte het mij onmogelijk om blind te typen en mijn papiermand was dan ook altijd overvol.
Op een of andere manier kwam er toch een beetje structuur in de chaos en mijn baas was zo dankbaar en betaalde zo goed, dat ik het hart niet had om mijn gevoel te volgen en de eerste maand al de benen te nemen. Ik moest hem wel geregeld herinneren aan het aanwerven van een opvolger. In de personeelsadvertentie vroeg hij handgeschreven sollicitaties,die werden dan aan een grafoloog voorgelegd, maar hij nam nooit een beslissing en bleef mij maar vragen om te blijven, en als dat echt niet kon om hem iemand aan te bevelen.
Uiteindelijk heb ik een buurmeisje dat pas een secretariaatsopleiding achter de rug had, naar hem toegestuurd. Natuurlijk had ik haar van de toestand daar op de hoogte gebracht, maar zij was allang blij dat ze onmiddellijk aan de slag kon.
Annick was onze babysitter en ik wist dat ze een groot relativeringsvermogen had en stressbestendig was. Het arme kind heeft het er een klein jaar uitgehouden, toen ging het bedrijf failliet.
De twee verkopers, die een goede baan hadden opgezegd voor deze, stonden eveneens aanden dop.
Na jaren denk ik ineens aan die dingen terug en besef hoeveel geluk ik zelf eigenlijk heb gehad.
Het is zover : mijn schat is op brugpensioen vanaf de 1ste maart en daarmee ondergaat ons leven de meest radicale verandering ooit.
Herman is nu 61, ik 56 en sedert we drie jaar oud waren, is onze dag-, week-, jaarplanning bepaald geweest door school en werk.
Die onvermijdelijke agenda is nu voor eens en voor altijd weg
Wèg lastige bazen,
Wèg dagelijkse files,
Wèg winkelen op de drukste momenten,
Wèg Rap-rap-rap doen....
Welkom Rust!
Vrijwel alles wat er voortaan op onze agenda komt, zal keuze zijn.
Natuurlijk blijven er verplichtingen, we zullen beslist niet in onze zetel gaan versuffen, daarvoor hebben we al die jaren teveel drukke nevenactiviteiten gehad, maar het jachtige leven is voorbij en dat besef geeft een zalig gevoel.
Wie dacht dat mijn blog ook op pensioen was heeft gelijk!
Ik doe dit blogschrijven enorm graag, maar wil toch niet onder de druk komen staan van het moet elke dag.
Omdat dit echt een soort wittebroodsweken zijn voor Herman en mij wij zijn intens gelukkig met deze nieuwe start ben ik hier afgelopen week haast nooit komen kijken, laat staan schrijven.
We genieten zó van heel gewone, kleine dingen : later opstaan, om beurten het ontbijt gereedmaken, nadien de ander gaan wekken. We tafelen veel langer na, praten meer, maken vage én concrete plannen
Bovenal hebben we het grote geluk dat het ons en onze familie, na enkele jaren van kleine en grotere tegenslagen sedert maanden op alle gebied goed gaat.
Dit pensioen kon dus op geen beter moment komen.
We plukken dankbaar de stralende, beloftevolle dagen.
Zaterdagnamiddag en eindelijk krijgen we nog eens wat zon in deze somberste februarimaand sedert 1966!
Dat laten we niet onbenut en profiteren ervan om te voet enkele brieven te gaan bussen.
Onderweg ineens telefoon van onze Wout, die we deze ochtend nog pas gehoord hadden.
Mama, hoeveel woorden, beginnend met de letter G, komen er voor in het Weesgegroet?
Gauw weesgegroetje opgezegd, terwijl we zeven G-woorden tellen. t Is voor een zoektocht waar hij met Jade aan deelneemt.
Als we het gesprek afgesloten hebben, zeg ik het Weesgegroet nog een keer en kom slechts aan 6 G-woorden. Herman en ik doen er elk al wandelend nog eentje, dit wordt een echte bedevaart! Het blijven zes Gs. Dus dadelijk teruggebeld naar Wout met de juiste oplossing.
Ik ben streng katholiek opgevoed, maar in geen jaren heb ik nog zoveel Weesgegroeten achtereen gepreveld.
Mijn vrome dagen zijn sedert lang voorbij, maar ik kén die dingen nog wel.
Duizenden weesgegroeten heb ik gezegd en in extreem moeilijke momenten springt de formule na jaren soms weer als een pavlov-reflex naar boven.
Want één ding is wel zeker : het monotone herhalen van die oude vertrouwde woorden heeft heel dikwijls rust gebracht.
Wout kent het weesgegroet nog, maar twijfelt aan de exacte tekst.
Kleindochter Jade zal hem waarschijnlijk nooit uit het hoofd kennen.
Soms vraag ik me echt af of die kennis nu nog alleen in een quiz of een zoektocht aan bod komt.
Alles moet fris ruiken, maar proper wasgoed bijvoorbeeld, mag niet geparfumeerd zijn door te sterk geurende wasverzachters.
Van rommel in huis word ik onrustig en toch, en toch . Houd ik absoluut niet van schoonmaken en vooral : ik heb geen discipline in routine, nooit gehad trouwens.
Herman en ik hebben in al die jaren samen een vrij chaotisch leven geleid. Zo druk als we waren met werk, politiek, verenigingsleven en vanzelfsprekend met onze drie jongens, viel het schoonmaakwerk altijd tussen de plooien door. Daarmee bedoel ik dat ik pas aan het poetsen sloeg wanneer er tijd voor was én noodzakelijk, niet omdat het donderdag of vrijdag was.
Gedurende een korte periode, toen we het ons financiëel konden permitteren, heb ik poetshulp gehad. Ooit hebben Bojako en ik zelfs de ene week bij haar, de andere bij mij, samen gepoetst, omdat zij hetzelfde denkt over schoonmaken als ik: een noodzakelijk kwaad.
Die samenwerking verliep heel goed, het was gezellig, we hadden een vast programma en het kostte niets. Omdat er verandering kwam in onze professionele agenda moesten we daar spijtig genoeg mee stoppen.
Het werd dus terug behelpen zoals tevoren en mijn routine viel weer helemaal weg.
Ons huis was meestal toonbaar, maar ik had het op sommige momenten liever anders gehad :
Vaak kwamen de meest secure natuurlijk onaangekondigde- bezoekers nèt op het moment dat ik op het punt stond om weer eens een razende schoonmaakvlaag te krijgen.
Toch werd er dikwijls opgemerkt dat het bij ons steeds netjes was, dus maakte ik me er nietdruk over dat het zelden perfect was.
Toen ik zeven jaar geleden stopte met buitenshuis werken kwam er echt tijd vrij om die dingen grondiger aan te pakken, dat doe ik nu ook, maar nog steeds vind ik het niet leuk en heb ik geen vast programma. Als ik erin vlieg, ga ik echter als een wervelwind tekeer tot ik bekaf ben. Wèl geniet ik van het resultaat als alles er weer eens piekfijn bijligt
Eigenlijk hou ik meer van een ander soort klussen, zoals daar zijn : een terrastrap in gewapend beton gieten in zelfgemaakte bekisting, vloeren chappen en tegelen, zetels bekleden, boomwortels uit de grond halen Hoewel dat laatste me maandenlang nekpijn heeft bezorgd, dus doe ik dat toch liever niet meer.
Weldra is Herman op brugpensioen en dus veel meer thuis.
Ook de huishoudelijke taken zullen meer verdeeld worden, hij is in de aanloopperiode alvast volop bezig met allerlei vooral mannenklussen en ik vermoed zo dat ieder wel zijn eigen bezigheden gaat krijgen.
Koken, wassen, strijken zie ik hem nog niet zo dadelijk doen, vind ik ook niet erg.
Zelfs de natte schoonmaak hoeft hij niet over te nemen.
Maar dat àller-aller-ALLERgruwelijkste huishoudelijk jobke
Zal ik hem durven vragen of hij het afstoffen voortaan wil doen ?
Ooit zaten we samen enkele jaren in de Spaanse les : Mia en ik als leerling, Maité als lerares.
Op dinsdagvoormiddagmaken wij gewoonlijk een wandeling van een tweetal uren. We vertrekken om 10 uur bij het huis van Mia, we spreken niet af. Gewoon : wie er is, stapt mee .
Ik had al enkele weken forfait moeten geven wegens andere afspraken, maar eergisteren zou het nog eens lukken. Op mijn bellen werd echter niet opengedaan en ook Maité was in geen velden of wegen te bekennen.
Geen probleem, Mia is mijn buurvrouw en woont op slechts een paar honderd meter van ons huis. Ze had andere plannen en omdat het zon grijs en regenachtig weer was, heeft ze waarschijnlijk verondersteld dat er toch niemand voor de wandeling zou komen opdagen.
Ik stond voor de keuze : onmiddellijk terugkeren of nog een toertje maken in mijn eentje. Vermits ik nu toch al voorzien was op de slechte weersomstandigheden besloot ik tot het laatste.
Wanneer ik Mias oprit afkom, stopt er een bestelwagen met Nederlandse nummerplaat en de chauffeur noemt de straat waar hij juist komt uitgedraaid, maar waar geen nummer 209 schijnt te bestaan : het laatste huis is 102 en aan de overkant is geen bebouwing, dus géén onpare nummers. Vanaf het kruispunt gaat de verharde baan over in een bosweg en hij vraagt of de straatnaam daar verdergaat. Ik verzeker hem dat het vanaf hier enkel nog bos is, dat er geen huizen meer staan, vraag hem hoe de mensen bij wie hij moet zijn heten. De naam zegt me niets Plots schiet me te binnen dat in onze buurgemeente eenzelfde straatnaam bestaat, ongeveer in het verlengde van de onze. Het eerste gedeelte daarvan heeft echter een andere naam.
De man raadpleegt zijn stratenplan (uitgescheurde bladen van een wegenatlas) en vindt inderdaad dezelfde straatnaam, maar in ons buurdorp. Ik wens hem succes en hij bedankt hartelijk en vertrekt op hoop van zege.
Wanneer hij om de hoek verdwijnt, sla ik mijn hand voor mijn mond en kreun .Oh nééé! Er is wel degelijk nog één huis, helemaal aan het eind van de bosweg. Heb ik die chauffeur helemaal de foute kant uitgestuurd???
Ik moét ernaartoe, kijken of het nummer 209 is en hoe ze heten, eventueel verwittigen dat ik iemand verkeerd gestuurd heb, zodat ze misschien zijn firma kunnen bellen, want die man gaat dat nooit vinden
De weg is één modderpoel, langs deze kant zal hij er alvast met zijn bestelauto niet doorkunnen. Het fiets- en wandelpad dat erlangs ligt is harder en droger, dus kom ik na zon 20 minuutjes stappen bij het enige huis, dat nummer 189 draagt en de naam van de bewoners klopt gelukkig ook niet. Oef! Wat een geruststelling nu maar hopen dat de man in het naburig dorp goed terecht is gekomen.
Thuis duik ik dadelijk in het telefoonboek, op zoek naar Van B. en .Bingo! H baan nummer 209! Zo blij als een kermisvogel ben ik, dat ik die chauffeur dan tóch heb geholpen en dat het allemaal wel in orde zal gekomen zijn.
Een van de klussen die al een poos op de wachtlijst stonden, was : de zolder opruimen.
De laatste keer dat we het deden was in 2002.
Er kon gelukkig heel wat weg, hoewel ik het graag nog iets drastischer had gewild.
Maar een zolder héb je nu precies om dingen te bewaren, die je slechts zelden nodig hebt, vindt Herman.
En hij heeft gelijk; ik wil dingen bewaren die hij met een gerust hart zou wegsmijten en omgekeerd is dat ook zo.
Dus ging er ook heel wat terug naar zijn vaste plekje:
Mijn gedemodeerde lievelingskleren, zijn prentkaartenverzameling (élke ansicht wordt in een doos gestopt!). Glazen, glazen en nog eens glazen (kunnen altijd van pas komen!) Siervoorwerpen die een sentimentele waarde hebben, maar volstrekt niet meer in ons interieur passen, oude brieven, dagboeken, babyspulletjes, een toneelmaquette
En ineens kwam daar weer dat filmdoosje tevoorschijn.
Voor Herman zijn verjaardag maakte ik 11 jaar geleden een primitief maar ludiek tekenfilmpje, het was te bekijken via een doosje waarvan een gedeelte uit het deksel was geknipt, zodat een soort scherm ontstond.
Deze komische visie op Hermans levensloop had ik getekend op een lange papierrol, die bij begin en einde was vastgeplakt aan 2 staafjes, die je aan de zijkant van het doosje kon ronddraaien.
Ik geloof dat hij er toen erg blij mee was, maar nu hij het 11 jaar later weerzag was het effect nog groter. Hij heeft er tranen mee gelachen, gegierd gewoon!
Ben ik blij dat alles hier niet onmiddellijk bij het afval belandt als het een poos niet van de zolder komt.
Dat doosje blijft voorlopig enkele dagen in de living en dan mag het weer naar de zolder, om over enkele jaren terug op te duiken zodat we er opnieuw verrast mee kunnen lachen.
Herman moet nog een aantal vakantiedagen opnemen vooraleer zijn brugpensioen ingaat.
Wanneer de exacte aanvangsdatum bepaald is weten wij nog steeds niet. Zo moeilijk kan die berekening toch niet zijn?
De zeldzame dagen dat hij nog eens gaat werken is er telkens onaangekondigd een deel van zijn taken geblokkeerd, daar wordt ook met geen woord over gerept. Ik vind het hemeltergend, na 41 jaar onberispelijke en trouwe dienst in hetzelfde bedrijf. (Een familiebedrijf waar enkele jaren geleden 2 jongemannen in de directeursstoel van hun respectieve vaders mochten plaatsnemen).
Ook van de vakbond krijgt hij steeds wisselende informatie. Ieder doorsnee mens zou stapelgek van worden van die situatie, zo niet mijn ventje!
Met eindeloos geduld en zelfbeheersing, maar toch geen doetje, probeert hij nu toch wat meer druk uit te oefenen. Pffffft ik zou het allang opgegeven hebben of ziek geworden zijn van frustratie.
Gelukkig kan het nu - na een lange vooropzegperiode waarin negeren en kleine pesterijen schering en inslag waren- hoogstens nog slechts enkele dagen duren.
En hoe erger het op de firma voor hem werd, hoe meer hij ook uitkijkt naar de definitieve einddatum.
Vandaag had hij dus weer eens een vakantiedag, die eruit ziet alsof hij al echt op brugpensioen is.
Een beetje langer slapen, uitgebreid samen ontbijten, administratie bijwerken, klussen, een boswandeling maken en dat allemaal zonder dat we op de klok moeten kijken.
Gisteren zagen we op onze wandeling een 10-tal reeën, altijd een wonderlijke ontmoeting, vinden we.
Eigenlijk voelen deze dagen zelfs een beetje als wittebroodsweken, we genieten intens van elk moment op een vredig-gelukkige manier. En dat element van zijn minder prettige fin-de-carrière is slechts een schoonheidsfoutje in ons paradijs.
Gisterenavond heb ik de bus van 19.02 u naar Antwerpen gemist.
Dat betekent dat ik behalve een uur op de volgende te wachten ook nog eens evenveel te laat op de toneelrepetitie in Wilrijk zou komen.
En ik had nog zo stevig doorgemarcheerd om het te halen drie kilometer in een half uur, daar krijg je het echt wel warm van.
Om twintig over zeven besefte ik dat de bus van zeven uur echt niet meer zou komen en besloot toen maar om autostop te doen. Er was wat teveel verkeer om over korte afstand te kunnen stoppen, dus duurde het een poosje voor de eerste bereidwillige chauffeur halt hield.
Die moest jammer genoeg naar Lier, wat niet echt een oplossing bood.
Ook de tweede goeie ziel had diezelfde bestemming.
Ik begon te vrezen dat het wachten op de bus van acht uur zou worden, toen er weer een reeks wagens aankwam, ik viseerde er één en dacht : Jij zùlt stoppen en potdorie : hij deed het toch zeker!
Het was een bestelwagen met een vijftiger aan het stuur, die eruit zag als een oudtestamentisch profeet. Bleek dat hij richting Antwerpen moest, met een tussenstop in Wommelgem om een opmeting van een garagepoort te doen.
Oei, ik moet nog verder naar Wilrijk, dan wordt het nogal ingewikkeld. Heel erg bedankt, maar dan probeer ik toch nog een andere lift te krijgen en ik wou het portier al sluiten, toen bleek dat de man na zijn opmeting voor een vergadering in Wilrijk moest zijn. Hij was zelfs bereid me vlakbij het theater af te zetten!
Wat een gelukkig toeval! Hij zou honderdenéén andere bestemmingen kunnen gehad hebben, want wij wonen zon 35 km van Wilrijk. Paz, ge zijt toch nen ongelooflijke pietzak!dacht ik bij mezelf.
De eerste seconden na het instappen begon ik even te twijfelen aan de juistheid van mijn besluit om te autostoppen. De man was duidelijk blij dat hij een klankbord had en begon onmiddellijk te babbelen terwijl hij mij constant bekeek, de wagen reed half op het rijvak voor de tegenliggers, gelukkig waren er net even geen, maar ik slaakte toch een kreet, waardoor hij dadelijk bijstuurde. En toen moesten we de autosnelweg nog op! Algauw hoorde ik dat hij die dag van Duitsland was komen rijden, wat mij erin deed berusten dat hij dan al wel meer verkeer gewoon was dan het kleine stukje dat nog moest komen en dat ik het ook wel zou overleven.
Ik keek onveranderd strak door de voorruit, in de hoop dat hij dat ook zou doen, door al dat gebabbel heen.
Radio 2 stond te loeien en de madame van zijn GPS liet zich ook niet onbetuigd, daartussendoor kreeg hij ook nog enkele telefoontjes nee, géén handsfree!!!-
Met mijn rugzakje aan mijn voeten en mijn paraplu tussen mijn benen geklemd, probeerde ik me te concentreren op wat hij zei en af en toe te reageren.
Ik telefoneerde onze regie-assistent met de melding dat ik een halfuur later zou aankomen en waarom.
Ondanks die GPS is er toch fout gereden (toen werd ik wel nog even ongerust), hij had namelijk Wijnegem in plaats van Wommelgem ingesteld.
Bleek dat in beide gemeenten een Eikenlaan bestaat en op dat eerste adres wisten ze natuurlijk van niks!
Enfin, het hele opmeten duurde slechts enkele minuten, voorts was het eigenlijk een heel vriendelijke man en ik ben hem zeer dankbaar.
Ik kwam inderdaad een half uur later op de repetitie, maar was nog niet aan de beurt, heb zelfs nog enkele minuten vanop de bank naar mijn medespelers kunnen kijken.
Het moment van de verscheurende keuze kleuren of niet kleuren is eens te meer aangebroken.
Vorig jaar dacht ik nog voor altijd van dat dilemma verlost te zijn, helaas is de realiteit anders.
Op mijn 19de ontdekte ik het eerste witte haartje in mijn zeer donker kastanjebruine haar. Het bleef ook niet bij dat éne spijltje, dus kleurde ik vanaf mijn 35ste regelmatig mijn haardos in de natuurlijke kleur bij om er niet als een toverheks bij te lopen. Ik heb namelijk tot voor enkele jaren altijd lang tot zeer lang haar gehad.
De laatste paar jaar werd de witte uitgroei zo erg, dat ik eraan dacht om het enkele keren ultra kort te laten knippen en voortaan dan met mijn natuurlijk grijs verder te leven : heel gemakkelijk en gezond!
Een nieuwe toneelrol leek de uitgelezen kans om het allemaal wat te bespoedigen. Veronicas Kamer bood me de kans om ineens naar WIT over te schakelen. Ik moest op het podium namelijk een hele poos een donkere pruik dragen, die aan het einde van het stuk werd afgezet, waardoor mijn zilveren haardos zichtbaar werd.
De regisseur was in de wolken toen ik zelf voorstelde om mijn haar te laten verven en ik was blij dat de kogel door kerk was zonder overgangsperiode van donker naar licht op mijn bolletje.
Ik dus naar de kapper Vier volle uren heeft de behandeling geduurd!
1)decaperen : hevig oranje resultaat
2)ontkleuren : branderig gevoel over heel mijn hoofd, resultaat : lichter oranje haar
3)neutraliseren: het prikt al wat minder
4)knippen
5)verven met zilvergrijs : mijn haar blijft gelig-blond ipv het gewenste zilverwit.
O wee! Ik zie eruit als een del, weliswaar met een zeer goedgeknipt coiffure
De kapper stelt voor om er nog een zilver kleurende shampoo op te zetten, maar er zijn enkele plekjes op mijn achterhoofd die verdacht prikken, dus laat ik het hier bij.
De reacties op mijn metamorfose waren zo verschillend als kastanjebruin en zilver.
Sommigen vonden het geweldig (en ik weet dat ze eerlijk waren) anderen afschuwelijk. Mijn vader heeft het in alle toonaarden vervloekt. Hij kon er niet over ophouden, tot ik hem nogal kortaf heb laten horen dat ik het nu wel wist. Ik werd er helemaal depri van en moest nog wél een hele tijd met die kop voort.
Tot overmaat van ramp had ik 2 vochtige brandwonden op mijn achterhoofd van het ontkleuren die eerlijk is eerlijk- na enkele dagen volledig genezen waren. Ook mijn Herman heeft maanden nodig gehad om aan mijn nieuwe look te wennen.
Ik was nu vastbesloten om enkel de natuur verder met mijn kapsel te laten werken, maar omwille van mijn lieve schat, heb ik op dat lichtgeel toch maar een meer neutraal middenblond gezet, in afwachting van het begeerde eigen wit.
Ondertussen zijn we een jaar verder dan de foto die jullie hier in de linkse kolom zien staan en jammer genoeg is mijn natuurlijke kleur een mengeling van alle mogelijke tinten :
De blonde verf, enkele natuurlijke zilveren strengen en op mijn achterhoofd nog een potske kastanje
Ik zal het nog een poosje moeten bijwerken, vrees ik. Bijgaande foto is zondag genomen, het is eraan te zien : het alarmpeil is weer bereikt.
Ik had er tot voor enkele weken nog nooit van gehoord.
Volgens Adrian is het een duikparadijs in de Caraïben en als je het kaartje bekijkt dat hij ons zopas toestuurde, ziet het er inderdaad betoverend mooi uit : wit strand, turkooizen oceaan en weelderige plantengroei.
Hij is er een week vakantie gaan vieren en zou er leren duiken, ik ben benieuwd naar een compleet verslag.
Een van de volgende dagen belt hij ongetwijfeld vanuit Toronto, waar hij nu al 15 jaar woont.
Adrian is de vriend/pleegzoon die sedert het voorjaar van 1989 in ons leven kwam.
Hij was toen 23, pas afgestudeerdstuurman van de zeevaartschool van Constanta in Roemenië en heeft op zijn eerste zeereis in Antwerpen de vrijheid gekozen met 5000 frank op zak, zonder papieren (die moesten aan boord blijven als ze gingen passagieren, het was nog onder het Ceaucescu-regime).
Een dienster in een café waar hij een koffie ging drinken, heeft hem in contact gebracht met het Leger des Heils, dat hem doorheen de administratieve papierwinkel en aan een werkvergunning hielp. Zo kwam hij twee weken later via een interimkantoor als arbeiderbij ons op de firma terecht.
Het was niet alleen een bijzonder knappe jongen, maar hij viel op door zijn opgewekt humeur,hoffelijkheid, zin voor humor en eerlijkheid.
Herman en ik hadden al gehoord van zijn situatie : die eerste nacht was het grootste deel van zijn 5000 frank al verteerd, omdat hij de eerste de beste dure hotelkamer had genomen en de luxe van een ganse nacht filmkijken had genoten.
Totdat hij zijn eerste loon zou verdiend hebben, mocht hij bij een heilssoldaat thuis op de sofa slapen. Hij had hier geen vrienden of familie, geen geld en sprak enkel Roemeens, Russisch en matig Engels, maar met dat laatste trok hij zich toch bijzonder goed uit de slag.
Enige tijd later zagen we op zijn werkblad dat hij die dag jarig was en hebben hem toen uitgenodigd om na zijn shift bij ons te komen eten. Daar ging hij op in en het werd een tof verjaardagsfeestje, voor ons zowel als voor hem. Met onze 3 zonen klikte het van meet af aan en toen we na nog enkele ontmoetingen aan onze jongens vroegen wat ze ervan zouden denken om Adrian bij ons te laten wonen, waren ze daar onmiddellijk voor te vinden.
Inmiddels had hij voor veelteveel geld een schabouwelijk kamertje gehuurd in Antwerpen,hij werkte zeer hard, draaide alle shiften die hij kon krijgen om te kunnen sparen en geld naar zijn moeder te kunnen sturen en hij at bijzonder ongezond, ook dat laatste was een grondige reden om hem aan ons gezinsleven te laten deelnemen. Bovendien was het van bij ons thuis per fiets slechts 10 minuten rijden tot op zijn werk.
Ons voorstel werd in grote dank aanvaard en hij stond erop om een vergoeding voor kost en inwoon te betalen die hoger lag dan wat wij hem als redelijk hadden voorgesteld.
Het daaropvolgende halfjaar bleek hij een zeer aangename huisgenoot, vol grapjes en verhalen, maar die ons en de kinderen onbewust ook de ogen heeft geopend voor het comfortabele leven dat wij leiden. Zoveel dingen die wij vanzelfsprekend vonden, werden ineens nieuw en reden tot dankbaarheid.
Ik weet niet of onze zonen er op dat moment bij stilstonden, maar dat Adrians aanwezigheid eenverrijkende ervaring voor hen is geweest, is wel zeker. Onze Dries, die toen 10 jaar was en nooit eerder een woord Engels had gesproken, babbelde honderduit met Adrian.
Er zijn veel anekdotes te vertellen over die periode, ze zullen wellicht nog stukje bij brokje op mijn blog verschijnen.
Nederlands hebben we hem niet kunnen leren, een beetje begrijpt hij het nog wel, maar hij vond het onnodig omdat hij nooit van plan was om in België te blijven: Canada zou het worden!
Daar is hij in februari 1990 naartoe getrokken, heeft het Canadees staatsburgerschap verworven, hard gewerkt en gestudeerd en een mooie carrière bij Nortel in Toronto opgebouwd.
De afgelopen jaren hebben we elkaar verscheidene keren gezien, in Belgie of in Canada waar hij ons als koningen heeft ontvangen; hij noemt ons bij elk telefoongesprek my angels, belt steevast bij elke verjaardag van een gezinslid en iedere feestdag. Het is om verlegen bij te worden, zo dankbaar de man is en blijft. En dat terwijl het voor ons alleen maar vreugde betekende om hem in ons gezin op te nemen.
Oef! Eerst en vooral een welgemeend bedankt aan Bojako, die hier op haar eigen onnavolgbare wijze een unieke storingsmelding heeft geplaatst! Meer uitleg zet ik dadelijk in haar eigen blog.
Gisterenmiddag belde ik zoon Wout, die pas thuis was na een week in Kongo. Hij was al op de hoogte van de computerproblemen en vroeg me nog eens wat er precies aan de hand was.
Tja dat is nu juist zo moeilijk om uit te leggen, wanneer je er niks van kent!
Ik trachtte dus zo goed en zo kwaad als ik kan één en ander te verduidelijken, imiteer de vreemde geluiden die te horen zijn, terwijl Wout mmmt en uhuht. Het lijkt wel een doktersraadpleging per telefoon.
Hij vraagt nog eens welke geluiden ik hoor en of ik die nogmaals wil imiteren, ik herbegin enthousiast te biep-biepen en prrr-prrrten. Ik denk wel dat ik het in orde krijg, hoor, mama. Ik kom straks langs met een reservecomputer, zodat jullie in ieder geval voortkunnen.Helemaal opgelucht en vol vertrouwen in zijn kunnen, leg ik de hoorn in. Krijg het dan ineens ontzettend warm en schiet in de lach, Herman vraagt wat er aan de hand is
k Denk dat onze Wout me voor de gek aan t houden was, door me die geluiden te laten herhalen. Zo idioot, dat ik erin ben getrapt!
Na schooltijd komen Wout, Frauke en Jade hier aan, de meisjes blijven in de keuken koken en kletsen, de jongens trekken naar het bureau. Vijf minuten later is de klus geklaard!
Toch handig, zon expert in de familie, die vrijwel onmiddellijk ontdekt dat ook het stekkertje van het klavier moet vastzitten!
Hoe opgelucht ook, nu schaam ik me pas écht. En Bojako had me nog gezegd om de stekker eens uit te trekken en terug te starten (heb ik ook gedaan hoor). Maar er zitten ook zo véél van die dingetjes aan vast!
In het vervolg is dat het eerste wat ik controleer én vanaf nu maak ik geregeld een backup. De gedachte dat alle recente gegevens en fotos verdwenen konden zijn, was verschrikkelijk.
Enfin, het probleem is van de baan en we konden opgelucht met zijn allen aan tafel gaan.
O ja : Wouts vraag om de rare computergeluidjes nog eens te imiteren?
Die was ernstig bedoeld, bleek achteraf. Toch één ding waar ik niet om moest blozen.
Net nu Pazke zo goed op dreef was met haar blogje is haar computer gecrashed.
Waarschijnlijk omwille van al dat gestoef over mij gisteren, ikke dus, de schrijfster van dit stukje: haar goede vriendin Bojako. Haar computer was er waarschijnlijk niet tegen bestand en is nu aant overgeven, ik kan het geen ongelijk geven hoor.
Omdat Pazke van computers evenveel kent als ik moet ze wachten tot haar expert (zoon 1) terugkeert op t einde van de week.
Zij heeft tenminste nog een expert ... ik moet altijd een nieuwe computer kopen.
Enfin, t is erg, heel erg, want ik wou absoluut weten wat ze over mijn stem wou zeggen en nu ga ik ook een week moeten wachten, doemme toch.
Maar geen paniek familie, vrienden en bloglezers ...ze komt terug zodra alles terug werkt (misschien de stekker eens insteken Pazke?) ...
Indien het nog langer duurt dan een week dan kom ik het hier onmiddellijk vertellen hoor.
Pazke, moest je ergens op een ander computer dit lezen; sterkte hoor kind, de ontwenningsverschijnselen van een verstokte blogster zijn erg, we kunnen er allemaal van meespreken, vraag het maar aan Myette!
Wie Bojakos reactie op mijn blog van gisteren gelezen heeft, weet dat wij al jaren dikke vriendinnen zijn. Onze oudste zonen raakten in de lagere school met elkaar bevriend en even later werden de mamas dat ook.
Blijkbaar zijn we elkaar voor het eerst opgevallen bij een oudercontact toen onze zonen in het 3de leerjaar zaten.
Ik zat in de volle klas al midden tussen de andere ouders, toen Bojako met haar ventje binnenstapte en meteen was er leven in de brouwerij!
Niet alleen zagen ze er allebei bijzonder sjiek en mondain uit, er ging zoiets bruisend en energiek van hen uit, alleen maar door hun entree.
Nadien verraste zij ook door haar tussenkomsten en opmerkingen, die humoristisch én to the point waren. (En dan kennen jullie haar wel zeer aparte stèm nog niet!)
Toen ik vernam dat hun engelstalig neefje tijdelijk bij hen verbleef en in dezelfde klas zat, vond ik ze nog exotischer en interessanter.
Wanneer we elkaar later beter leerden kennen, bleek dat zij mij ook had onthouden van dat eerste contact.
Op een of andere manier moet dat exotisch toch zijn overgesprongen, want zij vond mij er Amerikaans-indiaans uitzien.
Wanneer onze vriendschap precies ontstaan is, weet ik echt niet. Het klikte gewoon en daar ben ik nog alle dagen blij om.
Ik moet me danig inhouden om haar palmares van goede eigenschappen niet in hoofdletters af te drukken, wie haar blog regelmatig leest, weet wel wat een prachtmens ze is.
Oei-oei en ik wou het eigenlijk over ons gezamenlijk toneelverleden hebben, een zalfke over haar weemoed strijken, door deze foto bij te voegen.
De eerste keer dat we samen op de planken stonden was in 1985 voor het 50-jarig bestaan van de parochieschool. Ik wil er snel bijvoegen dat Bojako (links op de foto) met pruik en zwaar verouderende grime een bemoeizieke tante speelde en dat dit dus niet haar gebruikelijke looks waren.
We hebben nog meermaals samen gespeeld, zij hield er inmiddels al geruime tijd mee op. Voor Bojako was het hoewel steeds met grote inzet puur amusement. Ik ben ermee blijven doorgaan, voor mij is het een passie.
Soms mis ik haar relativeringsvermogen, wanneer ik weer eens met een rol vecht, hoewel ik met de jaren mijn beperkingen op toneelgebied begin te aanvaarden.
Ik wroet en zoek en streef nog even sterk naar de perfectie. Vroeger wist ik dat ze niet bestond, nu aanvaard ik dat . Dat geeft rust en grotere spelvrijheid, ik durf zelfs te denken dat het me met de jaren beter doet spelen.
Mijn goede toneelvriend Gust, die nu alweer een jaar met de engelen speelt, beweerde altijd :Als ge iets goed wilt doen, dan moet ge ernaar stinken.
Ik heb vaak gewenst dat sommige medespelers dit niet zo letterlijk zouden nemen k heb een zeer scherpe reukzin en geuren kunnen mij van de grootste verrukking tot de grondigste afkeer brengen. Mensenlief, wat kunnen we stinken als we samen op de planken staan en soms binnen elkaar intiemste nabijheid!
Ik denk dan ook dat Gust het overdrachtelijk bedoelde (hij rook zelf trouwens altijd fris), dat we ons erin moeten smijten, werken, proberen, op ons gezicht gaan en opnieuw beginnen.
Wanneer je dan ineens die klik voelt, als is het nog maar voor één korte passage dat is zo overweldigend! Weten dat het klopt, dat je puzzelstukje ineens goedvalt Dat geeft onbeschrijflijk veel energie! Tegen die voldoening kan weinig tegenop.
Gisteren nog eens gaan figureren in de Eén-soap Thuis.
Feitelijk ging het om de zgn. edelfiguratie : zeg nooit zomaar figuratie tegen edelfiguratie!
Het betekent dat je naast je spel ook nog tekst te debiteren hebt en bovendien dubbel zoveel betaald wordt, ook al gaat het slechts om één woordje, zoals me vroeger al wel eens overkwam.
Nu had ik er twee.
Maar het was een leuke scène en er werd toch wel enig acteerwerk verwacht. Film- of TV-opnames houden in dat je veel moet wachten en uiteraard dikwijls herhalen, maar deze keer verveelde het geen moment.
De opnames gebeurden met 3 verschillende cameras vanuit verschillende standpunten, dezelfde scène moest dus voor elke camera ook opnieuw gespeeld worden, wat in de montage dan verder wordt afgewerkt.
Voor Thuis werken ze met een vijftal verschillende regisseurs en bij de ene is het al prettiger spelen en voel je je als figurant meer betrokken dan bij een andere.
Dit is mijn favoriete soap en wat bijzonder leuk was aan de opname van gisteren:
Er waren voor deze scène zeer veel van de vaste personages aanwezig, je ziet ze zo ook eens live bezig en uiteraard krijg je ook voorkennis van wat er te gebeuren staat.
De uitzending volgt op 7 april en voor wie het mocht interesseren : ik ben die blonde op de eerste rij, met de 2 woordjes.
Mogelijk moeten we allemaal nog eens terugkomen, omdat er nog een scène met dezelfde bezetting moet opgenomen worden en daar was gisteren geen tijd meer voor. Een draaidag eindigt om zes uur s avonds en het was ruim over zessen toen wij tenslotte de studios in Leuven verlieten.
Toen was het nog niet gedaan met spelen, want dezelfde avond had ik de eerste repetitie van het volgend toneelstuk in Dionteater.
Staf Damen (vader van geniale actrice Katelijne en broer van Hubert WitseDamen) viert zijn 30-jarig jubileum als regisseur en acteur bij Diontheater. Hij koos ervoor om Fientje Beulemans na 25 jaar opnieuw te regisseren. Destijds speelden hij en zijn vrouw Mia vader en moeder Beulemans.
Omwille van de goede herinneringen aan dit stuk, wilden ze dit voor hun jubileum ook hernemen in dezelfde rollen.
Zelf een kwarteeuw ouder, hebben ze nu gekozen voor een cast waarin alle overige acteurs eveneens een generatie te oud zijn.
Kritiek op die keuze zal er vast en zeker komen, maar ik ben ervan overtuigd dat het een amusante en heerlijk ouderwetse reeks voorstellingen gaat worden.
Het stuk speelt zich af omstreeks de 20er jaren van vorige eeuw en krijgt realistische, prachtige decors en kostumering.
Voor mijzelf worden dit vast zeer ontspannen voorstellingen, want ik heb ditmaal slechts een klein meidenrolletje, dat evenwel zeer leuk om spelen is (ben trouwens heel fier dat ik hierin Katelijne Damen mag opvolgen, die deze rol 25 jaar geleden als piepjong meisje bij ons speelde).
Gisteren hebben we alle scènes waarin mijn personage voorkomt ineen gezet en reeds verscheidene malen gerepeteerd. Er wordt stevig gewerkt bij Staf.
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
Adrian februari 1990
