Het is weer zover .

Het moment van de verscheurende keuze “kleuren of niet kleuren” is eens te meer aangebroken.

Vorig jaar dacht ik nog voor altijd van dat dilemma verlost te zijn, helaas is de realiteit anders.

Op mijn 19^de ontdekte ik het eerste witte haartje in mijn zeer donker kastanjebruine haar. Het bleef ook niet bij dat éne spijltje, dus kleurde ik vanaf mijn 35^ste regelmatig mijn haardos in de natuurlijke kleur bij om er niet als een toverheks bij te lopen. Ik heb namelijk tot voor enkele jaren altijd lang tot zeer lang haar gehad.

De laatste paar jaar werd de witte uitgroei zo erg, dat ik eraan dacht om het enkele keren ultra kort te laten knippen en voortaan dan met mijn “natuurlijk grijs” verder te leven : heel gemakkelijk en gezond!

Een nieuwe toneelrol leek de uitgelezen kans om het allemaal wat te bespoedigen. “Veronica’s Kamer” bood me de kans om ineens naar WIT over te schakelen. Ik moest op het podium namelijk een hele poos een donkere pruik dragen, die aan het einde van het stuk werd afgezet, waardoor mijn zilveren haardos zichtbaar werd.

De regisseur was in de wolken toen ik zelf voorstelde om mijn haar te laten verven en ik was blij dat de kogel door kerk was zonder overgangsperiode van donker naar licht op mijn bolletje.

Ik dus naar de kapper…Vier volle uren heeft de behandeling geduurd!

1)decaperen : hevig oranje resultaat

2)ontkleuren : branderig gevoel over heel mijn hoofd, resultaat : lichter oranje haar

3)neutraliseren: het prikt al wat minder

4)knippen

5)verven met zilvergrijs : mijn haar blijft gelig-blond ipv het gewenste zilverwit.

O wee! Ik zie eruit als een del, weliswaar met een zeer goedgeknipt coiffure…

De kapper stelt voor om er nog een zilver kleurende shampoo op te zetten, maar er zijn enkele plekjes op mijn achterhoofd die verdacht prikken, dus laat ik het hier bij.

De reacties op mijn metamorfose waren zo verschillend als kastanjebruin en zilver.

Sommigen vonden het geweldig (en ik weet dat ze eerlijk waren) anderen afschuwelijk.
Mijn vader heeft het in alle toonaarden vervloekt. Hij kon er niet over ophouden, tot ik hem nogal kortaf heb laten horen dat ik het nu wel wist. Ik werd er helemaal depri van en moest nog wél een hele tijd met die kop voort.

Tot overmaat van ramp had ik 2 vochtige brandwonden op mijn achterhoofd van het ontkleuren die –eerlijk is eerlijk- na enkele dagen volledig genezen waren. Ook mijn Herman heeft maanden nodig gehad om aan mijn nieuwe look te wennen.

Ik was nu vastbesloten om enkel de natuur verder met mijn kapsel te laten werken, maar omwille van mijn lieve schat, heb ik op dat lichtgeel toch maar een meer neutraal middenblond gezet, in afwachting van het begeerde “eigen wit”.

Ondertussen zijn we een jaar verder dan de foto die jullie hier in de linkse kolom zien staan en jammer genoeg is mijn natuurlijke kleur een mengeling van alle mogelijke tinten :

De blonde verf, enkele natuurlijke zilveren strengen en op mijn achterhoofd nog “een potske” kastanje…

Ik zal het nog een poosje moeten bijwerken, vrees ik. Bijgaande foto is zondag genomen, het is eraan te zien : het alarmpeil is weer bereikt.

Turks en Caicos

Ik had er tot voor enkele weken nog nooit van gehoord.

Volgens Adrian is het een duikparadijs in de Caraïben en als je het kaartje bekijkt dat hij ons zopas toestuurde, ziet het er inderdaad betoverend mooi uit : wit strand, turkooizen oceaan en weelderige plantengroei.

Hij is er een week vakantie gaan vieren en zou er leren duiken, ik ben benieuwd naar een compleet verslag.

Een van de volgende dagen belt hij ongetwijfeld vanuit Toronto, waar hij nu al 15 jaar woont.

Adrian is de vriend/pleegzoon die sedert het voorjaar van 1989 in ons leven kwam.

Hij was toen 23, pas afgestudeerd  stuurman van de zeevaartschool van Constanta in Roemenië en heeft op zijn eerste zeereis in Antwerpen de vrijheid gekozen met 5000 frank op zak, zonder papieren (die moesten aan boord blijven als ze gingen passagieren, het was nog onder het Ceaucescu-regime).

Een dienster in een café waar hij een koffie ging drinken, heeft hem in contact gebracht met het Leger des Heils, dat hem doorheen de administratieve papierwinkel en aan een werkvergunning hielp. Zo kwam hij twee weken later via een interimkantoor als arbeider  bij ons op de firma terecht.

Het was niet alleen een bijzonder knappe jongen, maar hij viel op door zijn opgewekt humeur,  hoffelijkheid, zin voor humor en eerlijkheid.

Herman en ik hadden al gehoord van zijn situatie : die eerste nacht was het grootste deel van zijn 5000 frank al verteerd, omdat hij de eerste de beste dure hotelkamer had genomen en de luxe van een ganse nacht filmkijken had genoten.

Totdat hij zijn eerste loon zou verdiend hebben, mocht hij bij een heilssoldaat thuis op de sofa slapen. Hij had hier geen vrienden of familie, geen geld en sprak enkel Roemeens, Russisch en matig Engels, maar met dat laatste trok hij zich toch bijzonder goed uit de slag.

Enige tijd later zagen we op zijn werkblad dat hij die dag jarig was en hebben hem toen uitgenodigd om na zijn shift bij ons te komen eten. Daar ging hij op in en het werd een tof verjaardagsfeestje, voor ons zowel als voor hem. Met onze 3 zonen klikte het van meet af aan en toen we na nog enkele ontmoetingen aan onze jongens vroegen wat ze ervan zouden denken om Adrian bij ons te laten wonen, waren ze daar onmiddellijk voor te vinden.

Inmiddels had hij voor veelteveel geld een schabouwelijk kamertje gehuurd in Antwerpen,  hij werkte zeer hard, draaide alle shiften die hij kon krijgen om te kunnen sparen en geld naar zijn moeder te kunnen sturen en hij at bijzonder ongezond, ook dat laatste was een grondige reden om hem aan ons gezinsleven te laten deelnemen. Bovendien was het van bij ons thuis per fiets slechts 10 minuten rijden tot op zijn werk.

Ons voorstel werd in grote dank aanvaard en hij stond erop om een vergoeding voor kost en inwoon te betalen die hoger lag dan wat wij hem als redelijk hadden voorgesteld.

Het daaropvolgende halfjaar bleek hij een zeer aangename huisgenoot, vol grapjes en verhalen, maar die ons en de kinderen onbewust ook de ogen heeft geopend voor het comfortabele leven dat wij leiden. Zoveel dingen die wij vanzelfsprekend vonden, werden ineens nieuw en reden tot dankbaarheid.

Ik weet niet of onze zonen er op dat moment bij stilstonden, maar dat Adrians aanwezigheid een  verrijkende ervaring voor hen is geweest, is wel zeker. Onze Dries, die toen 10 jaar was en nooit eerder een woord Engels had gesproken, babbelde honderduit met Adrian.

Er zijn veel anekdotes te vertellen over die periode, ze zullen wellicht nog stukje bij brokje op mijn blog verschijnen.

Nederlands hebben we hem niet kunnen leren, een beetje begrijpt hij het nog wel, maar hij vond het onnodig omdat hij nooit van plan was om in België te blijven: Canada zou het worden!

Daar is hij in februari 1990 naartoe getrokken, heeft het Canadees staatsburgerschap verworven, hard gewerkt en gestudeerd en een mooie carrière bij Nortel in Toronto opgebouwd.

De afgelopen jaren hebben we elkaar verscheidene keren gezien, in Belgie of in Canada waar hij ons als koningen heeft ontvangen; hij noemt ons bij elk telefoongesprek “my angels”, belt steevast bij elke verjaardag van een gezinslid en iedere feestdag.
Het is om verlegen bij te worden, zo dankbaar de man is en blijft.
En dat terwijl het voor ons alleen maar vreugde betekende om hem in ons gezin op te nemen.

Oef!
Eerst en vooral een welgemeend “bedankt” aan Bojako, die hier op haar eigen onnavolgbare wijze een unieke storingsmelding heeft geplaatst! Meer uitleg zet ik dadelijk in haar eigen blog.

Gisterenmiddag belde ik zoon Wout, die pas thuis was na een week in Kongo. Hij was al op de hoogte van de computerproblemen en vroeg me nog eens wat er precies aan de hand was.

Tja…dat is nu juist zo moeilijk om uit te leggen, wanneer je er niks van kent!

Ik trachtte dus zo goed en zo kwaad als ik kan één en ander te verduidelijken, imiteer de vreemde geluiden die te horen zijn, terwijl Wout “mmm”t en “uhuh”t. Het lijkt wel een doktersraadpleging per telefoon.

Hij vraagt nog eens welke geluiden ik hoor en of ik die nogmaals wil imiteren, ik herbegin enthousiast te biep-biepen en prrr-prrrten. “Ik denk wel dat ik het in orde krijg, hoor, mama. Ik kom straks langs met een reservecomputer, zodat jullie in ieder geval voortkunnen.”  Helemaal opgelucht en vol vertrouwen in zijn kunnen, leg ik de hoorn in. Krijg het dan ineens ontzettend warm en schiet in de lach, Herman vraagt wat er aan de hand is…

“’k Denk dat onze Wout me voor de gek aan ’t houden was, door me die geluiden te laten herhalen. Zo idioot, dat ik erin ben getrapt!”

Na schooltijd komen Wout, Frauke en Jade hier aan, de meisjes blijven in de keuken koken en kletsen, de jongens trekken naar het bureau. Vijf minuten later is de klus geklaard!

Toch handig, zo’n expert in de familie, die vrijwel onmiddellijk ontdekt dat …ook het stekkertje van het klavier moet vastzitten!

Hoe opgelucht ook, nu schaam ik me pas écht. En Bojako had me nog gezegd om de stekker eens uit te trekken en terug te starten (heb ik ook gedaan hoor). Maar er zitten ook zo véél van die dingetjes aan vast!

In het vervolg is dat het eerste wat ik controleer én vanaf nu maak ik geregeld een backup. De gedachte dat alle recente gegevens en foto’s verdwenen konden zijn, was verschrikkelijk.

Enfin, het probleem is van de baan en we konden opgelucht met zijn allen aan tafel gaan.

O ja : Wouts vraag om de rare computergeluidjes nog eens te imiteren?

Die was ernstig bedoeld, bleek achteraf. Toch één ding waar ik niet om moest blozen.

Net nu Pazke zo goed op dreef was met haar blogje is haar computer gecrashed.

Waarschijnlijk omwille van al dat gestoef over mij gisteren, ikke dus, de schrijfster van dit stukje: haar goede vriendin Bojako. Haar computer was er waarschijnlijk niet tegen bestand en is nu aan’t overgeven, ik kan het geen ongelijk geven hoor.

Omdat Pazke van computers evenveel kent als ik moet ze wachten tot haar expert (zoon 1) terugkeert op ’t einde van de week.

Zij heeft tenminste nog een expert ... ik moet altijd een nieuwe computer kopen.

Enfin, ’t is erg, heel erg, want ik wou absoluut weten wat ze over mijn stem wou zeggen en nu ga ik ook een week moeten wachten, doemme toch.

Maar geen paniek familie, vrienden en bloglezers ...ze komt terug zodra alles terug werkt (misschien de stekker eens insteken Pazke?) ...

Indien het nog langer duurt dan een week dan kom ik het hier onmiddellijk vertellen hoor.

Pazke, moest je ergens op een ander computer dit lezen; sterkte hoor kind, de ontwenningsverschijnselen van een verstokte blogster zijn erg, we kunnen er allemaal van meespreken, vraag het maar aan Myette!

Wie Bojako’s reactie op mijn blog van gisteren gelezen heeft, weet dat wij al jaren dikke vriendinnen zijn. Onze oudste zonen raakten in de lagere school met elkaar bevriend en even later werden de mama’s dat ook.

Blijkbaar zijn we elkaar voor het eerst opgevallen bij een oudercontact toen onze zonen in het 3^de leerjaar zaten.

Ik zat in de volle klas al midden tussen de andere ouders, toen Bojako met haar ventje binnenstapte en meteen was er leven in de brouwerij!

Niet alleen zagen ze er allebei bijzonder sjiek en mondain uit, er ging zoiets bruisend en energiek van hen uit, alleen maar door hun entree.

Nadien verraste zij ook door haar tussenkomsten en opmerkingen, die humoristisch én to the point waren. (En dan kennen jullie haar wel zeer aparte stèm nog niet!)

Toen ik vernam dat hun engelstalig neefje tijdelijk bij hen verbleef en in dezelfde klas zat, vond ik ze nog exotischer en interessanter.

Wanneer we elkaar later beter leerden kennen, bleek dat zij mij ook had onthouden van dat eerste contact.

Op een of andere manier moet dat “exotisch” toch zijn overgesprongen, want zij vond mij er Amerikaans-indiaans uitzien.

Wanneer onze vriendschap precies ontstaan is, weet ik echt niet. Het klikte gewoon en daar ben ik nog alle dagen blij om.

Ik moet me danig inhouden om haar palmares van goede eigenschappen niet in hoofdletters af te drukken, wie haar blog regelmatig leest, weet wel wat een prachtmens ze is.

Oei-oei…en ik wou het eigenlijk over ons gezamenlijk toneelverleden hebben, een zalfke over haar “weemoed” strijken, door deze foto bij te voegen.

De eerste keer dat we samen op de planken stonden was in 1985 voor het 50-jarig bestaan van de parochieschool. Ik wil er snel bijvoegen dat Bojako (links op de foto) met pruik en zwaar verouderende grime een bemoeizieke tante speelde en dat dit dus niet haar gebruikelijke looks waren.

We hebben nog meermaals samen gespeeld, zij hield er inmiddels al geruime tijd mee op. Voor Bojako was het – hoewel steeds met grote inzet – puur amusement. Ik ben ermee blijven doorgaan, voor mij is het een passie.

Soms mis ik haar relativeringsvermogen, wanneer ik weer eens met een rol “vecht”, hoewel ik met de jaren mijn beperkingen op toneelgebied begin te aanvaarden.

Ik wroet en zoek en streef nog even sterk naar de perfectie. Vroeger wist ik dat ze niet bestond, nu aanvaard ik dat . Dat geeft rust en grotere spelvrijheid, ik durf zelfs te denken dat het me met de jaren beter doet spelen.

Mijn goede toneelvriend Gust, die nu alweer een jaar met de engelen speelt, beweerde altijd :”Als ge iets goed wilt doen, dan moet ge ernaar stinken”.

Ik heb vaak gewenst dat sommige medespelers dit niet zo letterlijk zouden nemen…’k heb een zeer scherpe reukzin en geuren kunnen mij van de grootste verrukking tot de grondigste afkeer brengen. Mensenlief, wat kunnen we stinken als we samen op de planken staan en soms binnen elkaar intiemste nabijheid!

Ik denk dan ook dat Gust het overdrachtelijk bedoelde (hij rook zelf trouwens altijd fris), dat we ons erin moeten smijten, werken, proberen, op ons gezicht gaan en opnieuw beginnen.

Wanneer je dan ineens die “klik” voelt, als is het nog maar voor één korte passage…dat is zo overweldigend! Weten dat het klopt, dat je puzzelstukje ineens goedvalt…Dat geeft onbeschrijflijk veel energie! Tegen die voldoening kan weinig tegenop.

Daarvoor doe ik het, daarom blijf ik het doen.

Gisteren nog eens gaan figureren in de Eén-soap “Thuis”.

Feitelijk ging het om de zgn. edelfiguratie : zeg nooit zomaar “figuratie” tegen “edelfiguratie”!

Het betekent dat je naast je spel ook nog tekst te debiteren hebt en bovendien dubbel zoveel betaald wordt, ook al gaat het slechts om één woordje, zoals me vroeger al wel eens overkwam.

Nu had ik er twee.

Maar het was een leuke scène en er werd toch wel enig acteerwerk verwacht. Film- of TV-opnames houden in dat je veel moet wachten en uiteraard dikwijls herhalen, maar deze keer verveelde het geen moment.

De opnames gebeurden met 3 verschillende camera’s vanuit verschillende standpunten, dezelfde scène moest dus voor elke camera ook opnieuw gespeeld worden, wat in de montage dan verder wordt afgewerkt.

Voor “Thuis” werken ze met een vijftal verschillende regisseurs en bij de ene is het al prettiger spelen en voel je je als figurant meer betrokken dan bij een andere.

Dit is mijn favoriete soap en wat bijzonder leuk was aan de opname van gisteren  :

Er waren voor deze scène zeer veel van de vaste personages aanwezig, je ziet ze zo ook eens “live” bezig en uiteraard krijg je ook voorkennis van wat er te gebeuren staat.

De uitzending volgt op 7 april en voor wie het mocht interesseren : ik ben die blonde op de eerste rij, met de 2 woordjes. 

Mogelijk moeten we allemaal nog eens terugkomen, omdat er nog een scène met dezelfde bezetting moet opgenomen worden en daar was gisteren geen tijd meer voor. Een draaidag eindigt om zes uur ’s avonds en het was ruim over zessen toen wij tenslotte de studio’s in Leuven verlieten.

Toen was het nog niet gedaan met spelen, want dezelfde avond had ik de eerste repetitie van het volgend toneelstuk in Dionteater.

Staf Damen (vader van geniale actrice Katelijne en broer van Hubert “Witse”Damen) viert zijn 30-jarig jubileum als regisseur en acteur bij Diontheater. Hij koos ervoor om “Fientje Beulemans” na 25 jaar opnieuw te regisseren. Destijds speelden hij en zijn vrouw Mia vader en moeder Beulemans.

Omwille van de goede herinneringen aan dit stuk, wilden ze dit voor hun jubileum ook hernemen in dezelfde rollen.

Zelf een kwarteeuw ouder, hebben ze nu gekozen voor een cast waarin alle overige acteurs eveneens een generatie “te oud” zijn.

Kritiek op die keuze zal er vast en zeker komen, maar ik ben ervan overtuigd dat het een amusante en heerlijk ouderwetse reeks voorstellingen gaat worden.

Het stuk speelt zich af omstreeks de 20er jaren van vorige eeuw en krijgt realistische, prachtige decors en kostumering.

Voor mijzelf worden dit vast zeer ontspannen voorstellingen, want ik heb ditmaal slechts een klein meidenrolletje, dat evenwel zeer leuk om spelen is (ben trouwens heel fier dat ik hierin Katelijne Damen mag opvolgen, die deze rol 25 jaar geleden als piepjong meisje bij ons speelde).

Gisteren hebben we alle scènes waarin mijn personage voorkomt “ineen gezet” en reeds verscheidene malen gerepeteerd. Er wordt stevig gewerkt bij Staf.

En ik heb er weer ongelooflijk veel zin in!

Okee, daar gaan we :

Vier baantjes die je in je leven hebt gehad:

· bediende GB boekhouding

· secretaresse personeelsdienst elektriciteitsmaatschappij

· secretaresse bij KMO oppervlaktebehandeling van metalen

· secretaresse Frans consulaat

Vier films die je niet vaak genoeg kunt zien:

(maar morgen zullen het er weer andere zijn)

· Billy Elliot

· A beautiful mind

· The Winter Guest

· Amadeus

Vier plaatsen waar je gewoond hebt:

· Hoboken

· Zoersel

· Wilrijk

· Edegem

Vier televisie programma's waar je graag naar kijkt:

· Thuis

. Histories

. Met het mes op tafel

. Witse

Vier plaatsen waar je op vakantie ging:

· Vlaamse kust

· Westen Verenigde Staten van Amerika

· Roemenië

· Marocco

Vier website's die je dagelijks bezoekt:

· blog.seniorennet.be/

· www.yahoo.com

· www.advalvas.be

· www.google.be

Vier dingen die je graag eet:

· chocolade

· zelfgebakken brood

· gevarieerde rauwkostschotel met pittig sausje

· macadamias

Vier plaatsen waar je liever bent dan nu:

· In de tuin met een mild zonnetje

· op een zomerse alpenwei

· in een theaterstoel, genietend van een goede voorstelling

· in een zwembad met water van 28 graden

Vier bloggers die je gaat taggen:

oei, dat wordt moeilijk, we vissen in hetzelfde vijvertje, zie ik

. Affodil

. Bomma

. Klaartje

. Vera

Elk jaar krijgt iedere inwoner van onze gemeente 4 gratis huisvuilzakken. Die moet je gaan afhalen in het gemeentehuis of bij een van de 2 andere verdeelpunten.

Ik besloot er vandaag een wandelingetje van te maken : stukje bos, stukje dorp, door de poedersneeuw, plezant!

Het is opvallend hoeveel vogels je al uitgelaten hoort kwetteren, die schijnen warempel al een beetje lente te voelen.

Ik voel ze vandaag nog niet : er staat een gure wind en het is echt even doorbijten bij het begin van mijn tocht, maar ik weet dat ik met een gloeiend lijf ga beloond worden van zodra ik ergens binnenstap.

Enfin, het is maar wat je “beloond” wil noemen. Zodra ik het gemeentepaviljoen binnenkom en probeer mijn lederen rugzakje van mijn daimleren jas af te trekken, breekt het zweet me al uit.
Mijn wollen muts kriebelt ineens om gek van te worden, ik zou ze in de verste hoek willen zwieren!

Ik sta te wroeten en te wriemelen als een reusachtig insect om de rugzakriemen van mijn schouders te schuiven en verwens mezelf in stilte omdat ik de vuilniszakkenbon niet gewoon in mijn jaszak heb gestoken.
Ten einde raad heb ik me maar met de rug naar de balie gedraaid en de bediende om hulp gevraagd.

’t Is nochtans iets fantastisch, hoor, zo’n rugzakje! Je hebt altijd je handen vrij, voelt nauwelijks het gewicht ervan, géén handtasriem die voortdurend van je schouder schuift, maar over een daimjas draag je hem beter niet als je er onderweg iets uit nodig hebt.

Hoe ik het dan doe als ik thuiskom?

Ik rits mijn jas open en trek simpelweg jas én rugzak samen uit.
Opgewarmd voor een groot stuk van de dag.

Twee kleinkinderen hebben wij : eentje van 134 en eentje van 3 cm groot.

Ik heb zijn foto gezien !

Kan ook “haar” foto geweest zijn, dat is nog niet duidelijk.

Wat wel duidelijk was : een volmaakt rond hoofdje van een vingertop groot, een krulletje van een lijfje, minuscule armpjes en beentjes als de voelsprieten van een meikever : met zo’n klein vlaggetje eraan.

Oh, het is zo’n schoneke…

Jade (134 cm) mocht mee naar de gynaecoloog en zag op de echografie het kindje naar haar zwaaien. Dolenthousiast was ze!

Frauke bewaart deze foto’s in een speciaal boekje met een linnen kaft. Lichtgroen, kleur van leven, van lente, van hoop.

Wat een wonder toch, hoe snel zo’n mensje groeit en dat we dat nu allemaal kunnen zien en opvolgen.

Op die manier bevestiging krijgen dat het goed gaat met de baby, of dat er kan worden ingegrepen als dat nodig mocht blijken: dat zelfs operaties kunnen uitgevoerd worden bij ongeboren kindjes, het was 35 jaar geleden totaal ondenkbaar.

Als ik dan vergelijk met hoe het eraan toeging, toen ik voor het eerst zwanger was…Het meest extravagante onderzoek dat bij mij werd uitgevoerd, was een bekkenmeting, om te zien of de doorgang niet te nauw was en eventueel een keizersnede moest voorzien worden.

Toen in 1978 onze derde zoon in aantocht was, werd hier en daar al een echografie gemaakt, maar als je al 2 normale bevallingen achter de rug had en met de hulp van je huisdokter beviel, was daar geen sprake van.

Maar zelfs met alle vooruitgang in medische wetenschap en beeldvorming, blijft in deze tijd van hoogtechnologie en nuchtere kennis het ontstaan en de evolutie van ieder nieuw mensje altijd opnieuw een bijna-niet-te-geloven, betoverend verhaal.

We zijn dus toch naar de fuif-na-de-finale gegaan.

Het feestje begon pas om 22u30 en van onze groep van 2 jaar geleden waren er zeven (van de 16) komen opdagen.

Valérie, die tegenwoordig de woensdagse lottotrekking presenteert, moest om elf uur al ergens anders zijn en was na een kwartiertje weer weg : druk-druk-druk! Ze is met zoveel dingen tegelijk bezig…Sinds wij “1 jaar gratis”speelden, is haar carrière pijlsnel omhoog geschoten. Zij werkt voor vrt, vitaya,  productiehuis jokfoe, schrijft een vrijdagse column in de Gazet van Antwerpen en wie weet wat nog allemaal.

Jammer dat ze Benita, Roger en Katrien niet meer gezien heeft, die kwamen net iets later.

Onze benjamin van toen, Bob, was er met een “vast lief” en Carl zag er knapper uit dan ooit.

Het deed deugd om ze nog eens terug te zien en tussen de (luide) muziek door wat bij te praten.

Eerlijk gezegd : babbelen kon je nog het best bij de toiletten, daar was het lekker rustig. Natuurlijk heb ik me weer schor geschreeuwd in de feestzaal, om boven de muziek uit te komen.

VRT heeft ons eens te meer hartelijk ontvangen en getrakteerd op allerlei lekkers én een optreden van Frank Galan, waarna velen zich met groot enthousiasme op de dansvloer gingen uitleven. 

Vooral ons Katrien vloog er weer geweldig in. Vorig jaar is ze tijdens een wilde dans met Herman Van Molle tegen de dansvloer gegaan, waarbij Herman, gentleman als hij is, nog getracht heeft om haar achterhoofd te beschermen door zijn hand eronder te steken. Hij heeft er een blijvend kromme pink aan overgehouden! Hoe het vannacht is afgelopen weet ik niet, wij hielden het om half twee voor bekeken.

Maar ik ben blij dat we erbij mochten zijn, de ons bekende vrt-medewerkers nog eens konden ontmoeten, evenals de kandidaten van de andere jaren.

Ben benieuwd of er nog een 6^de jaargang komt.

De 12^de aflevering van deze zaterdagse emoquiz werd gisterenavond opgenomen.

Herman en ik zijn de opname gaan bijwonen.

Voor mij was juist deze opname heel speciaal :

Bijna twee jaar geleden ben ik zelf, na 12 afleveringen, dus vlak voor de finale, uit deze quiz gevallen.

In die 12 quizzen heb ik meerdere keren “de vuurproef” goed doorstaan én een aantal “meer-of-minder”vragen, tot die laatste dan…

De finale niet meer kunnen meespelen was een hardere noot om kraken dan ik voor mogelijk had gehouden.

De afvaller van gisteren had dan ook mijn volle medeleven, temeer omdat hij mijn favoriet van de dag was.

Nu blijven er nog 2 mannen en 2 vrouwen over, meer mag ik er niet over vertellen, het publiek heeft zwijgplicht tot de uitzendingen gebeurd zijn, wat nogal logisch is.

Toen we na afloop terug naar huis reden, voelde ik me echt niet goed, al die gevoelens van 2 jaar geleden kwamen terug op me af. Ik weet het wel : het is maar een spel, dat heb ik mezelf ook de hele tijd voorgehouden, maar het is zoveel ingrijpender dan je als toeschouwer kan zien of vermoeden.

Morgen wordt de finale gespeeld en de kandidaten van de afgelopen jaren zijn uitgenodigd voor het feestje na afloop…

Ik had er plots geen zin meer in, heb bij thuiskomst meteen een mail gestuurd naar mijn medespelers om te vragen wie er komt, want hen terugzien en bijbabbelen is voor mij de enige reden om ernaartoe te gaan.

En joepie! Er kwamen al enkele hartelijke mails terug, wat mijn stemming direct heeft doen omslaan. Ik denk dat ik dus toch maar ga, ondanks het feit dat het een omslachtige reisweg is.

Dat 1 jaar gratis leven heb ik weliswaar niet gewonnen, maar ik leerde er toch verscheidene goede mensen door kennen, waarvan ik enkele zelfs als vrienden mag beschouwen en zo denken veel van mijn medespelers erover : wij hebben allemaal gewonnen!

Zoon Jan werd gisteren 32.

Het is een apartje, altijd geweest.
Hoe verschillend kunnen broers uit hetzelfde gezin toch zijn! Opvallender dan bij ons kan het haast niet. Die grote verschillen waren al duidelijk merkbaar toen ze nog maar baby’s waren. Als ik nu lees wat ik in hun baby-dagboek schreef over hoe ik vermoedde dat ze zouden opgroeien, klopt het bijna griezelig nauwkeurig.

Hoe verschillend ook in hun uiterlijke levensstijl, er zijn als je wat verder kijkt, toch zeer veel overeenkomsten in hun karakters en ik ben gewoonweg stapelzot op alledrie mijn  zonen.
Wat voor ons, ouders, het allerbelangrijkste is en we hopen dat het altijd zo mag blijven : ze houden echt van elkaar en we hebben al meermaals mogen zien dat ze voor hulp altijd bij elkaar terecht kunnen, evenwel zonder daar te pas en te onpas een beroep op te doen.

Een verjaardag dus…Gewoonlijk is ’t dan feest bij ons thuis, maar omdat de 2 broers momenteel  in het buitenland  zitten, zijn we met  kleindochter, mijn ouders, cadeautjes en een zelfgebakken appeltaart naar hem toe gereden. 

Ons doel was Doel.

Want daar woont hij sedert vorige zomer met zijn Lief.

Samen met de andere artiesten van Time Circus, zijn ze daar neergestreken in de leegstaande huizen en vormen daar een heel nieuwe en bijzondere dorpsgemeenschap.

Als je tijdens de zomer een uitstapje naar Doel maakt, word je hartelijk verwelkomd door die vrolijke troep positivo’s.

Het idee dat onze zoon een kraker is, was eerst nogal schokkend, tot we zagen hoe hij en Lief het door hun gekozen huis en tuin(dat al 7 jaar leegstond) hebben opgeknapt en terug leefbaar gemaakt.
Ze voelen dit echt als een ideale thuis aan en hopen dat –wanneer over 2 jaar de definitieve beslissing over Doel valt- ze het huisje en grond kunnen aankopen.

Ook de weinige autochtone Doelenaars die gebleven zijn, verheugen zich in de komst van de “deftige” krakers, die de verdere verloedering van het dorpje tegengaan en verhinderen dat dit een spookdorp wordt.

Bovenstaande foto is deel van een fotoshoot voor de mode special van “De Morgen”, enkele maanden geleden. De locatie : Doel, de modellen : artiesten van Time Circus (de linkse is onze zoon) met enkele van hun vrolijke “mobielen”.

Gisteren Herman geholpen met de administratie van zijn verenigingen, als ik niet om die reden voor de pc zat, dan was hij er zelf wel op bezig. Daags tevoren geprobeerd om een beetje af te kicken en slechts één keer komen kijken naar de blogs. Daarom is er vandaag pas een nieuw stukje.

Onze vertrouwde supermarkt is sedert begin januari omwille van grote veranderingswerken gesloten tot de maand juni. Dat wil zeggen dat ik nu 10 km moet fietsen(heen-en-weer) in plaats van 6, als ik tijdens de week nog wat nodig heb. Grote weekaankopen doen we met de auto tijdens het weekend. Mijn eigen wagentje is deze zomer verkocht en weldra gaat Herman op brugpensioen, hebben we dus aan één auto genoeg.

Woensdag had ik dringend enkele dingen nodig voor het  avondeten, dus : de fiets op en naar de nabijgelegen gemeente. Het regende pijpenstelen en er stond behoorlijk wat wind, maar ik had me goed ingeduffeld : sjaal, muts, handschoenen, warme jas en niet te vergeten : mijn knaloranje fietszeil. Het was wel stevig trappen, maar je zit daar zo beschermd en warm onder…

Slechts drie fietsers-tegenliggers kwam ik tegen, stuk voor stuk jonge mensen, gekleed in drijfnatte jeans en een kort vest of blouson, zichtbaar kleumend. Eentje was al fietsend zijn handen zelfs aan het warmblazen. Ik zat ondertussen bijna te puffen van de warmte onder mijn waterdichte tentje. Het enige wat ik moest doen, was af en toe het verzamelde water uit het “kommetje” van mijn fietszeil zwieren.

Ik veronderstel dat jongeren zo’n fietszeil een volslagen belachelijk ding vinden. Zó belachelijk, dat ze liever kletsnat en doorkoud worden dan het aan te trekken. Of zou er een andere reden zijn?

Àls je iemand met een zeiltje door de regen ziet fietsen, is het onveranderlijk een veertig-plusser. Mij kan het in elk geval niet schelen hoe ik eruit zie, zolang ik droog en warm blijf.
 
Het bewijs dat zo'n fietszeil een echte zeldzaamheid wordt : ik wou hier een fotootje van een fietser-met-zeiltje bijplakken en ging op zoek bij Google : 33 bladzijden met afbeeldingen van fietsers, maar geen énkele met zeil! 

Hij heeft er wel de spanning in weten te houden, die oudste zoon van ons.

Bij elk nieuw telefoongesprek kon ik de evolutie volgen.

Het breien had er helemaal niets mee te maken : geen twee- of meerlingen in zicht bij hem (althans voorlopig toch nog niet).

Ik wil jullie nieuwsgierigheid niet langer prikkelen, dus,  hier komt het:

Op één en dezelfde dag is Wout erin geslaagd om zijn eigen huis aan een goede prijs te verkopen en een uur later zijn droomhuis voor het door hem gedane bod aan te kopen. Beide overeenkomsten werden diezelfde zondag nog ondertekend.

Ik vind dat redelijk fantastisch, als ik bedenk hoe wijzelf in 1992 acht maanden moesten geduld oefenen vooraleer we een koper vonden voor ons goede Wilrijkse huis. Vreemd genoeg kwamen in de daaropvolgende week nog 2 valabele kandidaten met een ernstig bod voor de pinnen!

Bij Wout kon het echt niet vlotter verlopen. Pas in november hadden hij en Frauke besloten om samen een ander huis te kopen, dichter bij de stad, maar toch nog in het groen.

Door zijn vele verblijven in het buitenland kon er pas in de kerstvakantie echt werk van die plannen gemaakt worden en kijk : alles is gelukt!

Ze weten nóg niet goed wat hun overkomt.

Verhuizen doen ze normaal al bij het begin van de lente. Dat is bovendien het ideale moment in haar zwangerschap.

Als alle nieuws in 2006 van dat niveau is, wordt dit beslist een topjaar!