|
Het is weer zover .
Het moment van de verscheurende keuze kleuren of niet kleuren is eens te meer aangebroken.
Vorig jaar dacht ik nog voor altijd van dat dilemma verlost te zijn, helaas is de realiteit anders.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Op mijn 19de ontdekte ik het eerste witte haartje in mijn zeer donker kastanjebruine haar. Het bleef ook niet bij dat éne spijltje, dus kleurde ik vanaf mijn 35ste regelmatig mijn haardos in de natuurlijke kleur bij om er niet als een toverheks bij te lopen. Ik heb namelijk tot voor enkele jaren altijd lang tot zeer lang haar gehad.
De laatste paar jaar werd de witte uitgroei zo erg, dat ik eraan dacht om het enkele keren ultra kort te laten knippen en voortaan dan met mijn natuurlijk grijs verder te leven : heel gemakkelijk en gezond!
Een nieuwe toneelrol leek de uitgelezen kans om het allemaal wat te bespoedigen. Veronicas Kamer bood me de kans om ineens naar WIT over te schakelen. Ik moest op het podium namelijk een hele poos een donkere pruik dragen, die aan het einde van het stuk werd afgezet, waardoor mijn zilveren haardos zichtbaar werd.
De regisseur was in de wolken toen ik zelf voorstelde om mijn haar te laten verven en ik was blij dat de kogel door kerk was zonder overgangsperiode van donker naar licht op mijn bolletje.
Ik dus naar de kapper
Vier volle uren heeft de behandeling geduurd!
1)decaperen : hevig oranje resultaat
2)ontkleuren : branderig gevoel over heel mijn hoofd, resultaat : lichter oranje haar
3)neutraliseren: het prikt al wat minder
4)knippen
5)verven met zilvergrijs : mijn haar blijft gelig-blond ipv het gewenste zilverwit.
O wee! Ik zie eruit als een del, weliswaar met een zeer goedgeknipt coiffure
De kapper stelt voor om er nog een zilver kleurende shampoo op te zetten, maar er zijn enkele plekjes op mijn achterhoofd die verdacht prikken, dus laat ik het hier bij.
De reacties op mijn metamorfose waren zo verschillend als kastanjebruin en zilver.
Sommigen vonden het geweldig (en ik weet dat ze eerlijk waren) anderen afschuwelijk.
Mijn vader heeft het in alle toonaarden vervloekt. Hij kon er niet over ophouden, tot ik hem nogal kortaf heb laten horen dat ik het nu wel wist. Ik werd er helemaal depri van en moest nog wél een hele tijd met die kop voort.
Tot overmaat van ramp had ik 2 vochtige brandwonden op mijn achterhoofd van het ontkleuren die eerlijk is eerlijk- na enkele dagen volledig genezen waren. Ook mijn Herman heeft maanden nodig gehad om aan mijn nieuwe look te wennen.
Ik was nu vastbesloten om enkel de natuur verder met mijn kapsel te laten werken, maar omwille van mijn lieve schat, heb ik op dat lichtgeel toch maar een meer neutraal middenblond gezet, in afwachting van het begeerde eigen wit.
Ondertussen zijn we een jaar verder dan de foto die jullie hier in de linkse kolom zien staan en jammer genoeg is mijn natuurlijke kleur een mengeling van alle mogelijke tinten :
De blonde verf, enkele natuurlijke zilveren strengen en op mijn achterhoofd nog een potske kastanje
Ik zal het nog een poosje moeten bijwerken, vrees ik. Bijgaande foto is zondag genomen, het is eraan te zien : het alarmpeil is weer bereikt.
|
