|
Turks en Caicos
Ik had er tot voor enkele weken nog nooit van gehoord.
Volgens Adrian is het een duikparadijs in de Caraïben en als je het kaartje bekijkt dat hij ons zopas toestuurde, ziet het er inderdaad betoverend mooi uit : wit strand, turkooizen oceaan en weelderige plantengroei.
Hij is er een week vakantie gaan vieren en zou er leren duiken, ik ben benieuwd naar een compleet verslag.
Een van de volgende dagen belt hij ongetwijfeld vanuit Toronto, waar hij nu al 15 jaar woont.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Adrian is de vriend/pleegzoon die sedert het voorjaar van 1989 in ons leven kwam.
Hij was toen 23, pas afgestudeerd stuurman van de zeevaartschool van Constanta in Roemenië en heeft op zijn eerste zeereis in Antwerpen de vrijheid gekozen met 5000 frank op zak, zonder papieren (die moesten aan boord blijven als ze gingen passagieren, het was nog onder het Ceaucescu-regime).
Een dienster in een café waar hij een koffie ging drinken, heeft hem in contact gebracht met het Leger des Heils, dat hem doorheen de administratieve papierwinkel en aan een werkvergunning hielp. Zo kwam hij twee weken later via een interimkantoor als arbeider bij ons op de firma terecht.
Het was niet alleen een bijzonder knappe jongen, maar hij viel op door zijn opgewekt humeur, hoffelijkheid, zin voor humor en eerlijkheid.
Herman en ik hadden al gehoord van zijn situatie : die eerste nacht was het grootste deel van zijn 5000 frank al verteerd, omdat hij de eerste de beste dure hotelkamer had genomen en de luxe van een ganse nacht filmkijken had genoten.
Totdat hij zijn eerste loon zou verdiend hebben, mocht hij bij een heilssoldaat thuis op de sofa slapen. Hij had hier geen vrienden of familie, geen geld en sprak enkel Roemeens, Russisch en matig Engels, maar met dat laatste trok hij zich toch bijzonder goed uit de slag.
Enige tijd later zagen we op zijn werkblad dat hij die dag jarig was en hebben hem toen uitgenodigd om na zijn shift bij ons te komen eten. Daar ging hij op in en het werd een tof verjaardagsfeestje, voor ons zowel als voor hem. Met onze 3 zonen klikte het van meet af aan en toen we na nog enkele ontmoetingen aan onze jongens vroegen wat ze ervan zouden denken om Adrian bij ons te laten wonen, waren ze daar onmiddellijk voor te vinden.
Inmiddels had hij voor veelteveel geld een schabouwelijk kamertje gehuurd in Antwerpen, hij werkte zeer hard, draaide alle shiften die hij kon krijgen om te kunnen sparen en geld naar zijn moeder te kunnen sturen en hij at bijzonder ongezond, ook dat laatste was een grondige reden om hem aan ons gezinsleven te laten deelnemen. Bovendien was het van bij ons thuis per fiets slechts 10 minuten rijden tot op zijn werk.
Ons voorstel werd in grote dank aanvaard en hij stond erop om een vergoeding voor kost en inwoon te betalen die hoger lag dan wat wij hem als redelijk hadden voorgesteld.
Het daaropvolgende halfjaar bleek hij een zeer aangename huisgenoot, vol grapjes en verhalen, maar die ons en de kinderen onbewust ook de ogen heeft geopend voor het comfortabele leven dat wij leiden. Zoveel dingen die wij vanzelfsprekend vonden, werden ineens nieuw en reden tot dankbaarheid.
Ik weet niet of onze zonen er op dat moment bij stilstonden, maar dat Adrians aanwezigheid een verrijkende ervaring voor hen is geweest, is wel zeker. Onze Dries, die toen 10 jaar was en nooit eerder een woord Engels had gesproken, babbelde honderduit met Adrian.
Er zijn veel anekdotes te vertellen over die periode, ze zullen wellicht nog stukje bij brokje op mijn blog verschijnen.
Nederlands hebben we hem niet kunnen leren, een beetje begrijpt hij het nog wel, maar hij vond het onnodig omdat hij nooit van plan was om in België te blijven: Canada zou het worden!
Daar is hij in februari 1990 naartoe getrokken, heeft het Canadees staatsburgerschap verworven, hard gewerkt en gestudeerd en een mooie carrière bij Nortel in Toronto opgebouwd.
De afgelopen jaren hebben we elkaar verscheidene keren gezien, in Belgie of in Canada waar hij ons als koningen heeft ontvangen; hij noemt ons bij elk telefoongesprek my angels, belt steevast bij elke verjaardag van een gezinslid en iedere feestdag.
Het is om verlegen bij te worden, zo dankbaar de man is en blijft.
En dat terwijl het voor ons alleen maar vreugde betekende om hem in ons gezin op te nemen.
|
