|
Herman moet nog een aantal vakantiedagen opnemen vooraleer zijn brugpensioen ingaat.
Wanneer de exacte aanvangsdatum bepaald is weten wij nog steeds niet. Zo moeilijk kan die berekening toch niet zijn?
De zeldzame dagen dat hij nog eens gaat werken is er telkens onaangekondigd een deel van zijn taken geblokkeerd, daar wordt ook met geen woord over gerept. Ik vind het hemeltergend, na 41 jaar onberispelijke en trouwe dienst in hetzelfde bedrijf. (Een familiebedrijf waar enkele jaren geleden 2 jongemannen in de directeursstoel van hun respectieve vaders mochten plaatsnemen).
Ook van de vakbond krijgt hij steeds wisselende informatie. Ieder doorsnee mens zou stapelgek van worden van die situatie, zo niet mijn ventje!
Met eindeloos geduld en zelfbeheersing, maar toch geen doetje, probeert hij nu toch wat meer druk uit te oefenen.
Pffffft
ik zou het allang opgegeven hebben of ziek geworden zijn van frustratie.
Gelukkig kan het nu - na een lange vooropzegperiode waarin negeren en kleine pesterijen schering en inslag waren- hoogstens nog slechts enkele dagen duren.
En hoe erger het op de firma voor hem werd, hoe meer hij ook uitkijkt naar de definitieve einddatum.
Vandaag had hij dus weer eens een vakantiedag, die eruit ziet alsof hij al echt op brugpensioen is.
Een beetje langer slapen, uitgebreid samen ontbijten, administratie bijwerken, klussen, een boswandeling maken
en dat allemaal zonder dat we op de klok moeten kijken.
Gisteren zagen we op onze wandeling een 10-tal reeën, altijd een wonderlijke ontmoeting, vinden we.
Eigenlijk voelen deze dagen zelfs een beetje als wittebroodsweken, we genieten intens van elk moment op een vredig-gelukkige manier.
En dat element van zijn minder prettige fin-de-carrière is slechts een schoonheidsfoutje in ons paradijs.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
