|
Gezien hun leeftijd wordt het te zwaar om de feestdagen bij hen thuis te vieren.
Als de familie compleet is zijn we met 36.
Daarom nodigen Moeke en Vake hun nageslacht de laatste jaren uit, ten huize van één van hun kinderen.
Zijzelf bepalen en betalen wat er wordt gegeten en gedronken en de gastheren zorgen voor de praktische uitvoering.
Zo ist al enkele keren Kerstmis bij Greetje geweest, in september vieren we de verjaardagen van onze ouders bij ons en Pasen is traditioneel bij zus Rikske te doen.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Dit jaar ging het voor de laatste keer door in haar huis, want dat wordt verkocht.
Zij en haar man zijn al bijna vier jaar aan een boot aan het bouwen, die nu zijn voltooiing nadert. Het is hun droom om vanaf deze zomer op de boot te gaan wonen.
Een beetje een vreemd idee toch, dat we daar niet meer samen zullen zitten.
De boot wordt prachtig, dat staat vast, maar wij hopen allen dat onze zus geen heimwee naar haar mooie huis en tuin krijgt.
Zelf denkt ze dat ze enkel de vissen in het vijvertje zal missen en de vogels die altijd in hun tuin neerstrijken als zij ze komt voeren.
Natuurlijk was het daar weer een gekwebbel van jewelste!
Als je zelf even niet met iemand in gesprek was en naar het geheel luisterde, leek het alsof er wel honderd man binnenzat.
En dan waren we ditmaal nog maar met 26, want zus Jes en haar familie was aan zee.
Er werd constant van stoel gewisseld en ieder praatte met iedereen, wat het gezellig maar heel druk maakte.
Ons vader deed zoals steeds zijn obligate speech. Deze keer echter met ongewoon zwakke stem. Ruim een week geleden heeft hij een leeftijdgenoot uit een zetel willen helpen, waarbij hij een spierscheur in zijn linkerarm opliep, met een ontsteking erbovenop. Ondanks inspuitingen en pijnstillers ziet hij er serieus van af en slaat het duidelijk ook op zijn stem.
Maar die speech mag niet ontbreken , zoals steeds :variaties op één thema.
Bij de spontane stoelenwissel kwam ik zo terecht bij de dochter van onze broer Jan, die nu bijna 3 jaar geleden stierf. Lieve, droevige Y
ze heeft het nog steeds heel erg moeilijk, speciaal op familiebijeenkomsten, waar ze vroeger altijd alleen met haar papa naartoe kwam.
We zijn samen buiten verder gaan praten. Haar verdriet is hartverscheurend. Ik voelde dat ons gesprek toch wat rust en troost heeft gebracht.
Ons verdwijnen is in al die drukte weinig opgevallen en de sfeer was allesbehalve triest, moeke en vake zaten weer te glunderen van genoegen bij het zien van heel die drukke bonte bende, waar zij de oorsprong van zijn.
Na afloop reden Herman en ik nog even mee naar zus Greetje, waar iets moest afgehaald worden. Het gesprek kwam terug op onze broer en zijn dochter. Ook Greet heeft er net als ik nog steeds scherpe pijn van. Enerzijds was het goed om erover te praten, anderzijds is het allemaal weer zo rauw
Het was al na énen s nachts toen we terug thuiskwamen. Ik ben onmiddellijk in slaap gevallen, heb veel gedroomd, de gesprekken werkten de hele nacht door.
|
