Gezien hun leeftijd wordt het te zwaar om de feestdagen bij hen thuis te vieren.
Als de familie compleet is zijn we met 36.
Daarom nodigen Moeke en Vake hun nageslacht de laatste jaren uit, ten huize van één van hun kinderen.
Zijzelf bepalen en betalen wat er wordt gegeten en gedronken en de gastheren zorgen voor de praktische uitvoering.
Zo ist al enkele keren Kerstmis bij Greetje geweest, in september vieren we de verjaardagen van onze ouders bij ons en Pasen is traditioneel bij zus Rikske te doen.
Dit jaar ging het voor de laatste keer door in haar huis, want dat wordt verkocht.
Zij en haar man zijn al bijna vier jaar aan een boot aan het bouwen, die nu zijn voltooiing nadert. Het is hun droom om vanaf deze zomer op de boot te gaan wonen.
Een beetje een vreemd idee toch, dat we daar niet meer samen zullen zitten.
De boot wordt prachtig, dat staat vast, maar wij hopen allen dat onze zus geen heimwee naar haar mooie huis en tuin krijgt.
Zelf denkt ze dat ze enkel de vissen in het vijvertje zal missen en de vogels die altijd in hun tuin neerstrijken als zij ze komt voeren.
Natuurlijk was het daar weer een gekwebbel van jewelste!
Als je zelf even niet met iemand in gesprek was en naar het geheel luisterde, leek het alsof er wel honderd man binnenzat.
En dan waren we ditmaal nog maar met 26, want zus Jes en haar familie was aan zee.
Er werd constant van stoel gewisseld en ieder praatte met iedereen, wat het gezellig maar heel druk maakte.
Ons vader deed zoals steeds zijn obligate speech. Deze keer echter met ongewoon zwakke stem. Ruim eenweek geleden heeft hij een leeftijdgenoot uit een zetel willen helpen, waarbijhij een spierscheur in zijn linkerarm opliep, met een ontsteking erbovenop. Ondanks inspuitingen en pijnstillers ziet hij er serieus van af en slaat het duidelijk ook op zijn stem.
Maar die speech mag niet ontbreken , zoals steeds :variaties op één thema.
Bij de spontane stoelenwissel kwam ik zo terecht bij de dochter van onze broer Jan, die nu bijna 3 jaar geleden stierf. Lieve, droevige Y ze heeft het nog steeds heel erg moeilijk, speciaal op familiebijeenkomsten, waar ze vroeger altijd alleen met haar papa naartoe kwam.
We zijn samen buiten verder gaan praten. Haar verdriet is hartverscheurend. Ik voelde dat ons gesprek toch wat rust en troost heeft gebracht.
Ons verdwijnen is in al die drukte weinig opgevallen en de sfeer was allesbehalve triest, moeke en vake zaten weer te glunderen van genoegen bij het zien van heel die drukke bonte bende, waar zij de oorsprong van zijn.
Na afloop reden Herman en ik nog even mee naar zus Greetje, waar iets moest afgehaald worden. Het gesprek kwam terug op onze broer en zijn dochter. Ook Greet heeft er net als ik nog steeds scherpe pijn van. Enerzijds was het goed om erover te praten, anderzijds is het allemaal weer zo rauw
Het was al na énen s nachts toen we terug thuiskwamen. Ik ben onmiddellijk in slaap gevallen, heb veel gedroomd, de gesprekken werkten de hele nacht door.
Twee dagen lang hebben we gewied, aardbeiplantjes uitgezet, bloemen geplant, ettelijke kruiwagens gevuld om een dikke laag houtsnippers over de perken te verspreiden
Als alles klaar is zit ik van op het terras verzaligd de tuin te bewonderen, ik kan er niet genoeg van krijgen.
Wanneer we later naar binnen gaan, kan ik het nog niet laten en blijf door de eindelijk- propere glazen schuifdeuren naar buiten kijken.
Jade was twee dagen blijven logeren en heeft op het terras een hele poos prachtige bellen geblazen, waarvan er vele tegen de ruiten uiteen zijn gespat.
Toen alles opgedroogd was, stond er een geheel van ringen en druipers.
Enfin, nu is alles weer netjes en op zijn paasbest! Behalve mijn getormenteerde lijf
Na een uurtje rust krijg ik het nog nauwelijks uit de zetel gehesen.
Na het avondeten zullen we enkel nog wat gezellig tv kijken.
Acht jaar geleden had jouw papa had me thuis 's morgens vroeg al opgebeld om te verwittigen dat ze naar het moederhuis vertrokken.
Toen ik bij jullie huis aankwam om de trapzaal verder te behangen, stond de voordeur wagenwijd open... Oei-oei...zo zenuwachtig of Oei-oei...zo dringend?
Tijdens het behangen ben ik een keer of vijf de ladder afgevlogen om de telefoon op te nemen, tot eindelijk het lang verwachte bericht van jouw geboorte kwam. Ik denk dat het kort na de middag was, half één of zo...
Slechts 5 cm groot en verstopt in de nis achter de regenpijp, die weggenomen werd om nieuwe bevestigingsringen te plaatsen, zat dit vleermuisje met zichtbaar kloppend hartje te wachten, tot het terug in duisternis kon verdwijnen.
½ kop kokende melk 1 heel ei -4 koffielepels cacaopoeder.
Laat boter, suiker, chocoladebrokken in de microgolfoven samen smelten (3 minuten). Mix het geheel helemaal glad. Verhit de melk. Voeg melk, ei en cacao bij het mengsel en mix nog eens door. Giet in bokaal en laat afkoelen.
De choco kan gemakkelijk een maand bewaard worden maar STEEDS IN DE KOELKAST.
Mosverdelger strooien, wachten tot alles goed zwart ziet en als dan het weer een beetje meezit : verticuteren.
Hele bergen mos zijn eruit gekomen. Ik snap niet waarom er een opvangzak bij de machine geleverd wordt, want je kan geen meter rijden zonder dat hij vol is.
Wij doen het bijgevolg zonder zak.
Eentje rijdt, de ander verzamelt.
Met de hark dus.
Herman verzuchtte dat we toch wel een grote hof hebben.
Ja, dat weet je pas echt als er zon werk moet worden uitgevoerd.
Gelukkig moet het maar eens per jaar gebeuren.
Inmiddels zijn we tweemaal met een volle auto moszakken naar het kringlooppark gereden.
Nu nog wachten om te kalken, want het strooisel is te vochtig om gemakkelijk uit te strooien.
Maar het is geen inbeelding : ons gazonneke is van contentement al diepgroen aan het worden.
Mijn ouders, beiden 82 jaar, maken nog graag een uitstapje per auto.
Vake draait er zelfs zijn hand niet voor om, om deze zomer nog een autovakantie naar Normandië te maken.
s Avonds laat rijden doet hij echter niet zo graag meer, dus komen ze tegenwoordig meestal in de namiddag naar ons, we eten samen en ze vertrekken om op tijd thuis te zijn voor Thuis.
Ze leven allebei enorm mee met deze Eén-soap.
Het bespreken van het wel en wee van Frank, Simonneke en Co. maakt dan ook telkens een groot part van onze gesprekken uit.
Vake houdt zich stoer en doet alsof het hem minder aangaat, maar ons Moeke oei-oei
Het lijkt alsof het haar eigen familie is en ze kan zich daar met een verbluffende vurigheid instorten, desgewenst voor ùren.
Dikwijls laat ons vader zich dan toch ook verleiden om met evenveel passie de voorbije en toekomstige verwikkelingen te commentariëren.
Ik ben vaak stomverbaasd, hoe zij zich nog over van alles en nog wat kunnen opwinden : politiek, sport, tv, ook over hun betrokkenheid bij alles wat er in hun zeer grote kennissenkring leeft .en de laatste jaren helaas ook steeds meer sterft.
De voorbije 2 weken waren ze naar negen begrafenissen geweest.
Ik zou er kapot van zijn. Dat zijn ze soms zelf ook wel, maar ze vinden dat ze elk van hun kennissen evenvéél respect moeten betonen, ook al valt het hen zwaar.
Vader is een zeer kwieke vent, moeder een zeer bezig, in alles geinteresseerd, maar fysiek uiterst kwetsbaar vrouwtje. Ze issedert haar kindertijd ookslechthorend en kan omwille van haar hoorapparaat geen GSM gebruiken, want die geeft een afgrijselijke fluittoon bij haar.
Met moeke kan je dus geen gesprek via een mobieltje voeren, dat toestel is steeds in vaders handen.
Ik vind al langer dat ze toch eigenlijk een berichtje zou moeten kunnen versturen en lezen, om in nood én in pleziergevallen haar mannetje te staan.
Dus heb ik hen vorige week leren sms-sen, heel rustig, stap voor stap, want ook vake kon er nog niet mee overweg.
Sedertdien heb ik al 10 berichtjes van hen ontvangen: 7 per-ongeluk-lege(ja, dat is leergeld betalen, denk ik) en 3 met een échte boodschap erop !
Het lijkt erop dat ze het leuk beginnen te vinden.
Ik zit hierover te glimmen van plezier terwijl ik dit schrijf.
Wanneer er niet meer om den brode moet gewerkt worden, wordt een mens soms overmoedig in het vooruitzicht van al die vrije tijd, die hij/zij zal krijgen,.
Enthousiast vult hij zijn agenda voor de komende weken en maanden.
Onder andere met afspraken die tevoren steeds op de lange baan werden geschoven, want tijd is er nu zat.
Die agenda raakt zéér goed gevuld tot er een kink in de kabel komt.
Het is een domino-effect!
De definitieve aankoop van Wout en Fraukes nieuwe woning heeft tot hun grote spijt 3 weken vertraging.
Hun verhuis bijgevolg ook Het spreekt vanzelf dat wij hen daarbij willen helpen! Onverwacht nieuws is bovendien dat in hetzelfde weekend onze Jan en Lief hun ontmoetingscentrum in Doel openen én dat ik toneelpremière heb van Fientje Beulemans. Aangezien ik liefst fris op het podium sta, is verhuizen niet echt de ideale voorbereiding, maar goed : er zullen genoeg sterke mannen zijn, ik zal het bij het lichtere werk houden.
Herman zou die dagen naar een partnergemeente in Duitsland gaan: Ook dat gaat natuurlijk niet door, de kinderen en hun grote plannen zijn belangrijker.
Zaterdag is, na 3 maanden in Oostenrijk, onze Dries terug thuisgekomen.
Mooi gebruind en supercontent. Wij zijn zelf niet echt klein, maar het valt ons nu weer op hoe làng die jongen wel is.
Twee dagen, zes wasmachines en enkele feestelijke Vlaamse maaltijden(we hadden heel het weekend tafelgasten) later, zit hij terug in zijn Belgische routine. Maandag pikte hij de draad terug op bij het taxibedrijf.
Onze toneelpremière nadert, de frekwentie van repeteren stijgt navenant.
Maandag is Katelijne Damen komen coachen, dinsdagavond was er alweer repetitie en vanavond ga ik helpen het decor behangen.
Tegenwoordig wordt er heel vaak gespeeld in een minimalistisch decor, maar voor deze Fientje Beulemans krijgen we nog eens een echt ouderwets (+-1920) realistisch decor.
Idem voor de kostuums. Het hoeft niet altijd , maar ik vind het af en toe wel prettig, zo alles erop en eraan.
Wie interesse heeft in verdere info over het stuk en reservaties kan een kijkje gaan nemen op http://go.to/dionteater
Dat gaat hier vandaag weer een zeer kort stukje worden.
Vanavond, morgen en zondag krijgen we gasten aan tafel.
Het kokerellen zal zo dadelijk beginnen, want ik bereid liefst alles op voorhand, althans gedeeltelijk, opdat we zoveel mogelijk samen aan tafel kunnen zitten.
Zo heb ik een hele reeks succesrecepten bijeengekregen, die na voorbereiding slechts een minimum aan afwerking vragen.
Op het notabord in de keuken schrijf ik alle stappen van de voorbereiding, die dan één voor één kunnen gewist worden.
Vroeger gebeurde het herhaaldelijk dat er iets onaangeraakt in de koelkast bleef,vergeten En eerlijk : ik moet bekennen dat het nog steeds gebeurt, notabord of niet.
Vorig weekend nog : Verse olijven en fetakaas : gewoon niet op tafel gezet!
Natuurlijk was er meer dan genoeg ander lekkers, anders had ik het tekort meteen gezien, maar toch jammer
Jade komt vanavond logeren, zalig voor ons én voor haar! Maar het wordt wel even aandacht verdelen tussen kind en kookpot en daar ben ik niet goed in
Ik denk dat ik een man in een vrouwenlijf ben, want kan absoluut geen twee dingen tegelijk doen.
Zoals het een rechtgeaarde gepensioneerde betaamt heb ik het te druk om mijn blog regelmatig te onderhouden.
Omdat het opstarten van onze computer soms zeer lang duurt en het zaakje hier dan ook nog eens geregeld vastloopt, zie ik er soms tegenop om me hier te installeren als er niet al te veel tijd voor is, vandaar mijn slabakken. (Voor de Nederlanders : dit heeft niets met sla te maken, maar betekent : nalatig zijn, laten aanslepen. De klemtoon ligt op Bàk).
Een vrij druk sociaal leven deze dagen dus : familie- en vriendenbezoek, zowel bij ons thuis als op verplaatsing, concert, film, toneelrepetities, klussen- onder andere in het bureautje waar de pc staat, dus werd die nog moeilijk te bereiken ook- en t is nog niet gedaan
Ook het weekend belooft weer een volle agenda. Echt, we vervelen ons niet!
Vanmorgen ging ik voor raadpleging naar de huisdokter.
De wachtkamer zat tjokvol, vooral met hoesters en niezers.
Er scheelt mij niets ernstigs en ik bedacht dat het moment wellicht niet zo goed gekozen was:Dat ik misschien wel kerngezond ben binnengestapt, maar nu wie-weet-welk virus aan het opdoen was.
Toen duwde de tiende patiënt de wachtkamerdeur open.
Ze zuchtte toen ze al haar voorgangers zag zitten. Amai, wéér zoveel volk! Gisteren was het ook al zo druk, toen ben ik maar terug naar huis gegaan Zou ik wachten?
Er was nog één stoel onbezet en na enig aarzelen nam ze dan toch maar plaats.
Haar monoloog in sappig kempisch ging verder
Misschienst muttek wel ne nieven doktoor zuke Der zèn der twië nief neffest den Boerenbond gekome, daar waren vruger vetterineirs(dierenartsen)
Ik stikte bijna het moest eruit : Omgeschoold, of wat?
Heel de wachtkamer, madam vetterineir incluis schoot in de lach. Zelf kon ik niet ophouden, elke keer opnieuw kwam de lachkriebel opzetten en bulderde het gezelschap mee.
Toen het eindelijk bedaard was, hing er een heel andere sfeer in de kamer.
Oei! Ik merk net dat het mooie portret van Gerda met haar Inge-pop van haar blog verdwenen is. Een "Inge" zie je wel op de rechtse foto bij mij. Het is de pop met het groene jurkje.
Na enkele maanden in Duitsland en zon 60 jaar in Mexico te hebben verbleven, staat ze tot mijn grote vreugde in mijn poppenhoek te pronken.
Vele meisjes-senioren hebben zelf vast met een Wumbi, of één van haar poppenzusjes of -broertjes uit de Schildkröt-fabriekgespeeld.
Op het blog van Groningse Molleboon, staat trouwens een foto van Gerda met haar pracht van een Inge.
Precies dezelfde pop zit hier ook bij mij.
Het is niet diegene waarmee ik als kind speelde. Mijn eigen Inge of Sonja, zoals ik ze noemde-, is net als mijn toenmalige Wumbi ergens in dat zwarte gat verdwenen, waar alle dierbare dingen naartoe zijn die je na enkele jaren van verwaarlozing opeens begint te missen.
Als je de oudste van zes bent, raakt je speelgoed sneller stuk en verloren. Het speelgoed was van ons alle zes, behalve de poppen,hoewel die ook niet veilig waren voor trappelvoetjes en grijpgrage handjes van de jongere kinderen.
Af en toe scheurde er een celluloidbeentje of armpje, dat werd dan geplakt en zolang de schade onder kousjes of kleding kon verborgen worden, bleef de pop in gebruik.
Wanneer een pop er té erg aan toe was, liet Moeke die ongemerkt verdwijnen het zal meestal rond Sinterklaas geweest zijn- en werd ze pijnloos door een nieuwe vervangen. Ik kan me tenminste niet herinneren dat ik verdriet had omdat ik een pop miste, terwijl ik toch een echt poppenmoedertje was.
De blijdschap om de mooie nieuwe pop was zo groot, dat de verdwenen kapotte pop onmiddellijk uit mijn geheugen werd gewist.
Zo ook de Schildkröt-poppen, die hier omstreeks 1955 niet meer
verkocht werden.
Als tiener naaide ik nog altijd poppenkleertjes, omdat ik zo graag met poppen bezig was en ik me voor spelen te oud voelde.
Toen pas begon ik me af te vragen waar mijn Sonja en Wumbi-dieik gewoonweg Negertje gedoopt had- gebleven waren.
De nostalgie naar de 50-er jaren en de kindertijd stak af en toe de kop op en niet alleen bij mij, zo blijkt.
Want decennia later ontdekte ik in een Antwerpse speelgoedwinkel nieuwe Schildkrötpoppen, niet meer van celluloid maar uit tortulonvervaardigd.
De poppen worden in dezelfde mallen gemaakt als de oude en zien er identiek uit.
Minutenlang heb ik naar die etalage staan kijken met héél veel goesting om er eentje te kopen, ondanks de vrij hoge prijs. Ze waren zó mooi!
Ik kocht ze niet, wilde eigenlijk mijn eigen, bespeelde popjes terug.
Weinig later deed de vriendin van een van onze jongens me voor Kerstmis een oude Inge cadeau! Haar moeder had die van de zolder gehaald en afgestaan. De pop had een kapot (geplakt) beentje, de beschildering van het gezichtje was niet scherp meer, elastiek van armen en benen was helemaal verslapt, maar: hier had een kind mee gespeeld, dit kon mijn Sonja geweest zijn!
Poppen zijn me altijd blijven fascineren en vertederen. Onze zonen speelden niet met poppen, hoewel ik de jongste ooit een babypop heb gegeven, zelfs voor knuffelbeesten toonden ze weinig interesse. Dus had ik geen excuus om mee te spelen.
Toen kwam de bescheiden- rage van de replicas van antieke porseleinen poppen. Zo heb ik er in een poppenatelier verscheidene gemaakt en er mijn hart aan opgehaald. Die staan nu ook in het bewuste poppenhoekje.
De laatste nieuwkomer is Wumbi.
Mijn Mexicaanse Wandelvriendin heeft ze voorbije zomer voor mij meegebracht uit haar geboorteland. Het was de speelpop van haar moeder, die ze evenals ik destijds la negrita(!) noemde.
De originele kledij : een rood-oranje strooien rokje, kralen halssnoer en oorringen waren verdwenen, een arm en been waren stuk, maar ze zag er zooo lief uit!
In november namen we enkele vakantiedagen in Frankfurt. Van daaruit hebben we een daguitstap gemaakt naar Rauenstein in het voormalige Oost-Duitsland, waar we het Schilpadmuseum bezocht hebben en de beschadigde Wumbi voor restauratie hebben achtergelaten.
En nu is ze dus in al haar glorie teruggezonden! Omdat de originele kledij toch niet meer te krijgen is, besloot ik iets nieuws voor haar te maken: een kopie van mijn eigen lievelingsjurkje toen ik twee jaar was. Ook dàt is nu eindelijk terug
Toen ik drie jaar werd, was het jurkje te klein en moest ik het afstaan aan mijn één jaar jongere zusje. Ik weet nog hoede rand van de pofmouwtjes knelde, maar desondanks wou ik het toch aanhouden. Waarschijnlijk is dat mijn vroegste herinnering.
Nu krijg ik dus twee vliegen in één klap : én Wumbi én mijn eendjeskleedje terug.
Vandaag, eerste lentedag, vieren Herman en ik onze 36ste huwelijksverjaardag.
We ontmoetten elkaar eind oktober 1968, enkele weken later vroeg hij me ten huwelijk en begin januari we kenden elkaar dus drie maanden verrast Vake ons met de mededeling:Paz, je hebt toch altijd gezegd dat je op de eerste lentedag wilde trouwen ? Ik heb de feestzaal gereserveerd!
Vake is altijd een man van de daad geweest, deze keer konden wij alleen maar blij zijn met zijn drastische aanpak.
21 maart was inderdaad mijn romantische droomdatum, heel symbolisch : het begin van de lente en het begin van ons leven samen.
Het was een zonnige dag in 1970, evenwel zonder de bloesems en fris groen, waarvan ik dacht dat die er op de eerste lentedag al zouden bijzijn.
We waren 25 en 20 jaar, kinderen, denk ik als ik nu naar de fotos kijk. Samen volwassen worden, leren, groeien, lachen, onnozel doen en simpelweg gelukkig zijn nooit hebben we er spijt van gehad.
Vandaag keren we zoals beloofd nog eens naar mijn werkgeschiedenis.
Toen ik acht maanden bij Nicole werkte, verbeterde de economische toestand op mijn vorig kantoor (waar Herman nog altijd als boekhouder bezig was).
Er was terug meer dan voldoende werk voor anderhalve man (of vrouw), dus werd ik opnieuw aangeworven.
Eens te meer was dit een situatie die zowel ons als de directie goed uitkwam, hoewel ik zelden of nooit een concreet woord van waardering over mijn werk hoorde. Ik ging er gewoon van uit dat, als ze me terugwilden, ze ook wel tevreden zouden zijn over mijn prestaties.
Met spijt in het hart moest ik afscheid nemen van Nicole en de andere fijne collegas, maar was tegelijkertijd heel blij dat ik opnieuw met mijn schat kon samenwerken.
Herman was zolang ik hem kende intensief met de lokale politiek bezig en reeds vanaf de eerste maanden van ons huwelijk tot gemeenteraadslid verkozen.
Toen in 1979 onze toenmalige burgemeester plots stierf, werd Herman Schepen van Openbare Werken, van Sport en van Jeugdzaken. Daarmee was hij ook de jongste schepen van de Antwerpse agglomeratie.
Op korte tijd moest hij zich in die materie inwerken en wou daar ook voldoende tijd investeren. Dus werden onze rollen op het werk omgekeerd : vanaf dat ogenblik werkte hij de voormiddag op de firma en s namiddags op het gemeentehuis, terwijl ik volle dagen in onze vaste kantoorjob werkte. Ook daarvoor gaven de directeurs direct hun fiat.
De overgang voor wat dat werk betreft verliep naadloos, alleen werd het daarbuiten wel een zeer druk leven.
Herman had natuurlijk niet alleen overdag zijn werk op firma en gemeentehuis, maar zo goed als elke avond ook vergaderingen en afspraken, die vaak zeer laat uitliepen.
De kinderen jen ik zaten dikwijls zonder hem aan tafel en natuurlijk kwamen ook alle huishoudelijke taken op mijn schouders terecht, na mijn gewone dagtaak. Kwam daar nog bij dat buiten de spreekuren op het gemeentehuis, veel politiek gelinkte telefoontjes en afspraken eveneens bij ons thuis terechtkwamen.
Naar ontvangsten, bals, tentoonstellingen enz ging ik tijdens de weekends meestal mee en we hebben in die periode een fortuin aan babysitters betaald.
Gelukkig vonden onze drie jongens dat allemaal okee. Ik heb henzelf tenminste nooit horen klagen over het feit dat we zoveel weg moesten.
Ik weet dat ze het sommige babysitters lastig hebben gemaakt, (de stille getuigen die wij achteraf ontdekten waren o.a. een ingestort bed en hand- en voetafdrukken tegen het plafond van de trapzaal, op een hoogte die je zonder ladder niet kon bereiken), maar met diegenen die hen de baas konden, hadden ze een goede band.
De beste die we ooit gehad hebben was trouwens een jongen: Bart ravotte en speelde met hen, maar had een natuurlijke autoriteit en hield die belhamels goed in de hand. Ik kon hem zelfs het eten klaarmaken toevertrouwen, als we vroeg moesten vertrekken.
Eigenlijk was dit, naast een zeer drukke, ook een zeer boeiende periode, maar ik vraag me nog altijd af waar de energie vandaan kwam om dat tempo vol te houden.
In 1982 fusioneerde onze gemeente met Antwerpen en Herman werd gemeenteraadslid voor de stad. Hij hervatte zijn voltijdse kantoorjob en ik deed opnieuw enkel de namiddagen. De firma nam steeds meer uitbreiding en er moesten ook nieuwe bedienden aangeworven worden.
Veel later kwamen ook de zonen van de oude directeurs in dienst, om klaargestoomd te worden voor de leiding van het bedrijf.
Herman ging een bijkomende opleiding tot preventie-adviseur volgen en wij pasten ons door de jaren aan, naargelang de vereisten van onze functie en de wensen van onze baas.
Nooit heb ik een klacht over mijn werk gekregen, maar evenmin een compliment.
Zeven jaar geleden kreeg ik mijn ontslag wegens reorganisatie.
Het compliment dat ik toen kreeg, was een kaakslag :
Paz, deze opzeg is niets persoonlijks en ge hebt altijd heel proper brieven getypt!
Alsof ik nooit iets anders gedaan had!
De veertien maanden opzegtermijn heb ik netjes afgewerkt, wat niet gemakkelijk was: Vanbinnen kookte ik soms van woede, soms was ik triest en andere keren kon het me niet schelen. Toen ik mijn halftijdse baan daar tenslotte verliet, werd er een voltijds industrieel ingenieur aangeworven, vriend van één der zonen.
Om proper brieven te typen, denk ik
Een nieuwe parttime betrekking vinden was niet zo eenvoudig, omwille van mijn leeftijd en omdat ik graag in onze omgeving wilde werken. We waren tenslotte naar de Kempen gaan wonen om van de rust en de goede lucht te genieten. Jobs lagen hier niet direct voor het rapen, maar korte tijd later kreeg ik via een kennis de vraag om me te komen voorstellen op het Frans consulaat, voor een interim van 3 maanden.
Het was wel weer naar de stad gedurende de ganse dag, maar och, t was maar voor 3 maanden en verder zouden we nog wel zien
Ik werd dus tijdelijk aangeworven enlieve hemel! Het was precies of ik ging op vakantie Niet dat ik niets omhanden had, integendeel, maar iedereen was daar zo vrolijk en hartelijk en mènselijk! Op 14 dagen tijd had ik daar al meer complimenten over mijn werk gekregen dan op al die jaren van mijn vorig werk. De secretaresse van de consul zou weldra op pensioen gaan en men vroeg mij om haar op te volgen.
Ik voelde me meer dan vereerd en zei ja. De consul stelde alles in het werk om snel toestemming te krijgen van Parijs, zodat ik meteen zou kunnen overstappen van interim naar vaste betrekking, wanneer de drie maanden om waren, de collega terugkwam uit zwangerschapsverlof en consuls secretaresse op pensioen zou gaan.
Ondertussen werd ik buiten mijn gewone werk ook ingewijd in mijn toekomstige taken.
Toen de drie maanden om waren, was er nog steeds geen officiële toestemming van Parijs
Er waren ook geruchten dat er zou moeten bespaard worden en dat de consul het zonder eigen secretaresse zou moeten doen, maar hijzelf bezwoer me dat het wel degelijk voor mekaar zou komen.
Herman en ik werden uitgenodigd op de receptie ter gelegenheid van het afscheid van de secretaresse en ik werd aan de genodigden voorgesteld als de opvolgster van Madame C.
Het duurde nog 2 maanden vooraleer het fiat van Buitenlandse Zaken kwam
Ik was er inmiddels van overtuigd dat er niets meer zou van komen en had me daar helemaal bij neergelegd.
Ook het idee terug voltijds aan de slag te gaan, elke ochtend in het donker naar de stad en s avonds in het donker terug in ons paradijsje komen, dat allemaal voor het prestige en wat geld meer het leek me ineens niet meer zo aantrekkelijk.
Toen de adjunct-consul me dan onverwacht toch terugbelde met de mededeling dat de kogel door de kerk was, heb ik geprobeerd beleefd te bedanken. Het feit dat de voorwaarden ondertussen nogal drastisch gewijzigd waren, maakte het iets gemakkelijker om van de geboden kans af te zien.
Ik ben nog steeds dankbaar voor de prettige tijd die ik er had en de waardering die ik daar kreeg heeft mijn pijn en onzekerheid van het vorig ontslag helemaal genezen.
Werk in eigen streek heb ik niet meer gevonden, maar sindsdien ben ik een zeer tevreden huisvrouw.
Na 41 jaar trouwe dienst is het nu ook voor Herman afgelopen.
Zijn laatste dag is hij nog 10 minuten binnengeweest om zijn papieren op te halen en dat was het dan
Géén dankjewel, geen proficiat, geen glaasje om het afscheid te vieren.
Alleen nog : we zullen mekaar nog wel eens zien, zeker. Mijn lieve schat heeft hen veel succes gewenst voor de toekomst.
Zeven jaar geleden heb ik bij de oude bazen tenminste nog een etentje gekregen.
We zijn niet verbitterd, hebben onze boterham daar verdiend en nog wat toespijs bovendien, maar het had anders gekund, zeer veel details heb ik bewust verzwegen.
Tineke, mijn lieve Nederlandse vriendin, geeft me een gewaardeerd zetje
Hallelujah!!! Ze is een fan van mijn blog zegt ze, vraagt ofhet onderwerp werk en pensioen helemaal is afgerond.
Neenee, bijlange niet Tineke, er komt nog een vervolg.
Voorlopig al dit plaatje met als titel : werk IN pensioen, want alles schijnt hier ineens panne te krijgen : keukenafvoer, afstandbedieningen, telefoon,allessnijder.
weegschaal (t zijn maar lege batterijen van die laatste zeker overwerkt!)
De ene was van Franse komaf, meer bepaald vanuit de Landes, de andere kwam uit Sussex, een chique Engelse, maar zeer dominant.
Zon twee jaar geleden betrokken ze samen een uitgestrekt landgoed, waarop een idyllische en bijzonder comfortabele chalet gebouwd was.
Het leven in de kempen en met elkaar beviel de buitenlandse vriendinnen bijzonder goed, wat ook niet te verwonderen is, als je van zoveel luxe kan genieten.
Er was personeel voor het onderhoud van woning en tuin, koken hoefden ze niet te doen want de traiteur kwam dagelijks de lekkerste hapjes leveren en geregeld maakten de dames uitstapjes in de ruime omgeving van hun landgoed.
Dagelijks konden wij hen begroeten en trachten een praatje te slaan. Maar dat is na ruim twee jaar nog steeds niet gemakkelijk. Beiden tateren wat af in een onverstaanbaar Vlaams!
Maar het is overduidelijk dat ze behoefte hebben aan sociaal contact.
En kijk , daar komt als een geschenk uit de hemel plots een koppel gepensioneerden-met-veel-tijd hun dagelijkse luxe-sleur doorbreken!
Die moeten prompt aan het werk gezet, want paranoïde zijn die meisjes ook nog eens :hun hele domein moet degelijk en absoluut langs àlle kanten omheind en afgesloten worden om ongewenste indringers buiten te houden.
Het stel gepensioneerden kan niet weigeren, de dames Dora en Vanessa hebben alleszins de wet aan hun kant, reeds 2 weken had deze klus moeten geklaard zijn.
Vandaagis het laatste gaas aangebracht rond en boven het beboste terrein.
Het is gepast en juist : de dames betaalden reeds 3 weken voorschotten op het uit te voeren werk Dora- de Bleu de Landes- met oranjegele, Vanessa- de Sussex- met rozige eieren, die heerlijk smaken.
Herman is op pensioen en het voelt aan alsof het nu voor mij ook zo is, terwijl ik feitelijk al zeven jaar niet meer buitenshuis werk.
Tot 1998 werkten wij samen op hetzelfde kleine bedrijf : 2 directeurs, 2 bedienden (wij dus : Herman als boekhouder, ik als secretaresse) en 20 tot 35 arbeiders, dat aantal varieerde nogal wat doorheen de 23 jaar dat ik er werkte.
De eerste jaren deed Herman de administratie van de nieuw opgerichte firma alleen, maar het bedrijf groeide en er was hulp nodig. Dat kwam ons perfect uit : ik wou na de geboorte van onze oudste mijn voltijdse job bij de elektriciteitsmaatschappij opzeggen om halve dagen te gaan werken en kon na het zwangerschapsverlof onmiddellijk aan de slag.
Wij woonden toen op slechts enkele kilometers van het bedrijf, dus kwam Hermans middags over huis, we aten, brachten de baby naar de oppas en reden samen naar het werk.
Zo verliep het6 jaar tot ieders tevredenheid.
Toen begon het economisch slechter te gaan en werd ik ontslagen.
Dat was niet echt een ramp: onze dromen voor een derde kindje waren er al langer en dit ontslag kwam dus op een goed moment.
Enkele maanden na de geboorte van Dries solliciteerde ik bij de buren van mijn vorige werknemer en werd uit een aantal kandidaten uitverkozen, weer voor een part time baan.
Bij de aanwervingsproef klikte het meteen met Nicole, die daar reeds enkele jaren secretaresse was : ik denk nog altijd dat zij een beslissende stem heeft gehad in mijn aanwerving.
Uiteindelijk heb ik daar slechts acht maanden gewerkt, maar het was een aangename tijd, met veel leuke collegas en waardering voor mijn werk, wat ik tevoren niet kende. Nicole en ik zijn nog steeds bevriend.
Net toen ik mocht beginnen op mijn nieuwe job werd mij nog een tweede baan aangeboden, eveneens in de onmiddellijke omgeving van mijn vorige werkgever. Het was een kleine ondernemer die kopieerapparaten verkocht, hij sméékte me gewoon om hem tenminste tijdelijk uit de nood te helpen en ging met al mijn voorwaarden akkoord, ook dat ik slechts halve dagen zou werken en dat hij binnen de drie maanden voor een vaste werkkracht zou moeten zorgen.
Dus liep ik s middags van de ene werkgever naar de andere. Die tweede baas was echter een
onvoorstelbare chaoot. Drie maanden lang heb ik geprobeerd om daar wat orde op zaken te stellen. De twee topverkopers die hij elders had weggekocht, werden knettergek van zijn aanpak, ikzelf vooral van de rommel die hij elke dag opnieuw veroorzaakte. Het was elke namiddag terug van nul beginnen. Een detail als het allernieuwste type elektrische schrijfmachine bleek een extra stressfactor. Het was er eentje met een qwerty-klavier, dat maakte het mij onmogelijk om blind te typen en mijn papiermand was dan ook altijd overvol.
Op een of andere manier kwam er toch een beetje structuur in de chaos en mijn baas was zo dankbaar en betaalde zo goed, dat ik het hart niet had om mijn gevoel te volgen en de eerste maand al de benen te nemen. Ik moest hem wel geregeld herinneren aan het aanwerven van een opvolger. In de personeelsadvertentie vroeg hij handgeschreven sollicitaties,die werden dan aan een grafoloog voorgelegd, maar hij nam nooit een beslissing en bleef mij maar vragen om te blijven, en als dat echt niet kon om hem iemand aan te bevelen.
Uiteindelijk heb ik een buurmeisje dat pas een secretariaatsopleiding achter de rug had, naar hem toegestuurd. Natuurlijk had ik haar van de toestand daar op de hoogte gebracht, maar zij was allang blij dat ze onmiddellijk aan de slag kon.
Annick was onze babysitter en ik wist dat ze een groot relativeringsvermogen had en stressbestendig was. Het arme kind heeft het er een klein jaar uitgehouden, toen ging het bedrijf failliet.
De twee verkopers, die een goede baan hadden opgezegd voor deze, stonden eveneens aanden dop.
Na jaren denk ik ineens aan die dingen terug en besef hoeveel geluk ik zelf eigenlijk heb gehad.
Het is zover : mijn schat is op brugpensioen vanaf de 1ste maart en daarmee ondergaat ons leven de meest radicale verandering ooit.
Herman is nu 61, ik 56 en sedert we drie jaar oud waren, is onze dag-, week-, jaarplanning bepaald geweest door school en werk.
Die onvermijdelijke agenda is nu voor eens en voor altijd weg
Wèg lastige bazen,
Wèg dagelijkse files,
Wèg winkelen op de drukste momenten,
Wèg Rap-rap-rap doen....
Welkom Rust!
Vrijwel alles wat er voortaan op onze agenda komt, zal keuze zijn.
Natuurlijk blijven er verplichtingen, we zullen beslist niet in onze zetel gaan versuffen, daarvoor hebben we al die jaren teveel drukke nevenactiviteiten gehad, maar het jachtige leven is voorbij en dat besef geeft een zalig gevoel.
Wie dacht dat mijn blog ook op pensioen was heeft gelijk!
Ik doe dit blogschrijven enorm graag, maar wil toch niet onder de druk komen staan van het moet elke dag.
Omdat dit echt een soort wittebroodsweken zijn voor Herman en mij wij zijn intens gelukkig met deze nieuwe start ben ik hier afgelopen week haast nooit komen kijken, laat staan schrijven.
We genieten zó van heel gewone, kleine dingen : later opstaan, om beurten het ontbijt gereedmaken, nadien de ander gaan wekken. We tafelen veel langer na, praten meer, maken vage én concrete plannen
Bovenal hebben we het grote geluk dat het ons en onze familie, na enkele jaren van kleine en grotere tegenslagen sedert maanden op alle gebied goed gaat.
Dit pensioen kon dus op geen beter moment komen.
We plukken dankbaar de stralende, beloftevolle dagen.
Zaterdagnamiddag en eindelijk krijgen we nog eens wat zon in deze somberste februarimaand sedert 1966!
Dat laten we niet onbenut en profiteren ervan om te voet enkele brieven te gaan bussen.
Onderweg ineens telefoon van onze Wout, die we deze ochtend nog pas gehoord hadden.
Mama, hoeveel woorden, beginnend met de letter G, komen er voor in het Weesgegroet?
Gauw weesgegroetje opgezegd, terwijl we zeven G-woorden tellen. t Is voor een zoektocht waar hij met Jade aan deelneemt.
Als we het gesprek afgesloten hebben, zeg ik het Weesgegroet nog een keer en kom slechts aan 6 G-woorden. Herman en ik doen er elk al wandelend nog eentje, dit wordt een echte bedevaart! Het blijven zes Gs. Dus dadelijk teruggebeld naar Wout met de juiste oplossing.
Ik ben streng katholiek opgevoed, maar in geen jaren heb ik nog zoveel Weesgegroeten achtereen gepreveld.
Mijn vrome dagen zijn sedert lang voorbij, maar ik kén die dingen nog wel.
Duizenden weesgegroeten heb ik gezegd en in extreem moeilijke momenten springt de formule na jaren soms weer als een pavlov-reflex naar boven.
Want één ding is wel zeker : het monotone herhalen van die oude vertrouwde woorden heeft heel dikwijls rust gebracht.
Wout kent het weesgegroet nog, maar twijfelt aan de exacte tekst.
Kleindochter Jade zal hem waarschijnlijk nooit uit het hoofd kennen.
Soms vraag ik me echt af of die kennis nu nog alleen in een quiz of een zoektocht aan bod komt.
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
