|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Zó druk was de afgelopen week, dat er voor bloggen echt geen tijd overschoot.
Vorige vrijdag kregen zoon Wout en schoondochter Frauke de sleutels van hun nieuwe huis.
We hadden dan nog vier dagen om dit voor te bereiden op de verhuis van de inboedel.
Met vereende krachten van het jonge koppel en de twee ouderparen is er in die tijd papier afgetrokken, muren afgewassen en bijgeplaasterd, geschuurd, geschilderd en een grote kamer van parket voorzien.
Dries en Jan namen vrijaf om te helpen verhuizen van Massenhoven naar Hemiksem, terwijl ik het oude huis nog een vluchtige poetsbeurt heb gegeven, vóór de overhandiging van de sleutels.
Toen ik nadien naar het nieuwe huis reed, stonden er al een aantal meubels op hun plaats en zaten de verhuizers uit te puffen met een drankje.
Het huis is een parel! Ik zou er zo willen intrekken
Het is ruim, licht, in een aangename, vrij rustige straat en bij de bouw ervan, 10 jaar geleden, is er echt aan haast alle mogelijke extras gedacht.
Jade werd door Frauke van school gehaald en we waren zeer benieuwd voor haar eerste reactie. Ze had het huis al mee bezocht bij de rondleiding voor de aankoop, maar nu zou het voor het eerst thuiskomen worden.
Ik was in de openstaande garage bezig, toen ze eraan kwamen. Nog voor Jade uit de auto was gesprongen, hoorde ik haar al Joepie! Joepie!Joepie! roepen. Ze kwam blij in mijn armen gevlogen en uitbundig vertelde ze dat ze onderweg de hele tijd Joepie had geroepen, dat haar buik vol met kleurtjes zat, zo vol als Frauke met de baby!
Papa en Papie waren boven haar meubeltjes aan het monteren, haar kamer was zo goed als klaar.
Plaats zàt, want ze is driemaal zo groot als de vorige. En de kleuren op de wanden - rose en paars, wat dacht je! had ze zelf gekozen.
Haar klimhuisje en tuinspeelgoed verhuisden naar het stuk tuin achter het tuinhuis, waar nog een omhegd verborgen gazonnetje ligt, Jades eigen paradijsje.
We aten samen nog een smakelijke ovenschotel en daarna was het alweer tijd voor toneelrepetities in Wilrijk, zoals op één na elke avond van deze week. Vanavond is het namelijk Première van Fientje Beulemans. Gelukkig heb ik slechts een kleine rol, want de vermoeidheid laat zich wel wat voelen. We kwamen enkel thuis om er te slapen en te ontbijten.
En wat bij al de werkzaamheden in het nieuwe huis niet voorkwam, is gisteren op de generale repetitie gebeurd
Tijdens een decorwissel moest ik enkel een oud eiken vaatje van het podium naar de coulissen meepakken, ergens zat daar een roestige nagel in de binnenrand, waar ik mijn vinger aan verwond heb : het is slechts een klein diep schrammetje, maar ik zal morgen toch een tetanosprik moeten halen. Het vaccin steekt al in de koelkast.
Ik ben zeer benieuwd naar de reacties op de voorstelling. Er is zeer veel oog voor detail geweest, maar over één onderdeel het gezongen intermezzo- ben ik zeer ongerust en onzeker, omdat daar te weinig aandacht aan besteed werd.
Op mijn eentje kan ik daar niets aan veranderen, dus doe ik mijn best en probeer het me voor de rest niet teveel aan te trekken. Erg moeilijk, als je alleen het beste wilt geven en nooit genoegen neemt met goed genoeg(op toneelgebied).
Desondanks heb ik een zeer voldaan gevoel over de afgelopen week, speciaal dan omwille van het nieuwe huis van de kinderen.
We hopen dat ze er een levenlang zeer gelukkig mogen in zijn.
PS : in afwachting van een foto van het nieuwe huis, toont de bijgevoegde foto de prachtige Sint-Bernardusabdij in Hemiksem, die reeds gedeeltelijk gerestaureerd is. Ze huisvest de gemeentediensten en één vleugel werd ingericht voor serviceflats.
|
