|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> Vandaag verjaart mijn blog en dat is toch wel bijzonder.
Misschien moest ik er op deze verjaardag wat meer aandacht aan besteden, maar t zal voor later zijn.
Er is namelijk zoveel gebeurd dit weekeinde, dat daar toch eerst nog een woordje aan gewijd mag worden.
Na bijna 3 maanden voorbereiding was het vrijdagavond zover : de allereerste keer dat ik met een monoloog op de planken stond.
Het was ontzettend spannend, ik heb de laatste weken niet echt goed meer geslapen, want telkens ik even ontwaakte sprong de tekst van Shirley Valentijn in mijn gedachten en ging ik zitten memoriseren tot ik weer in slaap viel.
Eerlijk : de laatste twee weken is er dag noch nacht een uur geweest waarin ik niet met het stuk bezig was.
Ik was héél bang dat ondanks mijn grote liefde voor Shirley Valentijn, ik er toch niet zou in slagen om het te laten aanslaan bij het publiek. Goed dat mijn ventje zo in mij geloofde.
Maar ik ben ongelooflijk blij dat ik het heb mogen spelen en dat de reacties overweldigend positief waren.
De staande ovatie op vrijdag en zaterdag hebben mij onnoemelijk gelukkig, ontroerd en beroesd gemaakt.
Dat er vrienden, familie en bekenden op mijn aankondiging speciaal uit alle hoeken van het land en zelfs uit het buitenland zijn afgekomen, dat is iets.... om oneindig dankbaar voor te zijn.
Dus nogmaals : héél veel dank, iedereen! Dat ik nadien niet bij ieder even lang kon blijven praten vind ik jammer, maar ik hoop dat daar begrip voor is, het hele publiek van zowel vrijdag als zaterdag bestond uit mensen die ik persoonlijk ken, en hoe fantastisch het ook is dat al die vele mensen er zijn, ik had echt graag wat meer tijd aan ieder persoonlijk besteed.
Zaterdagochtend om 5 uur is onze jongste voor het derde jaar op rij naar Oostenrijk vertrokken om snowboardlessen te gaan geven. Dit jaar ging hij met zijn eigen wagen en we waren heel blij toen om 3 uur in de namiddag al het verlossende telefoontje kwam dat hij goed is aangekomen. Veel sneeuw ligt er nog niet in het dal, ik ga vanaf nu weer dagelijks op de website van Sankt Johann in Tirol kijken : er is een webcam aangebracht, zo kunnen we zien of het voorlopig dunne witte laagje begint te groeien.
Tussen 12 en 2 op zaterdagmiddag zouden onze Nederlandse vrienden arriveren, maar door wegenwerken en files werd het ocharme half vier, voor ze hier waren.
Het weerzien was zoals steeds heel hartelijk, het was alweer een half jaar geleden sedert we elkaar zagen. Nu kwamen ze speciaal voor mijn toneel en zouden we er nog een dagje gezamenlijke vakantie aan toevoegen.
Kort voordat we naar Wilrijk vertrekken krijg ik telefoon van nichtje Judith : ze vraagt hoe de voorstelling gisteren ging en vertelt dat ik er vandaag een stukje mag aanbreien en zeggen dat ze vanmorgen -een week eerder dan verwacht- een flinke dochter heeft gekregen. Judith speelt namelijk ook bij Dionteater.
Groot nieuws natuurlijk en ik ben zeer vereerd dat ze het mij zelf doorbelt. Van harte proficiat ook via deze weg, Juditheke!
We hebben zondag fijn uitgeslapen (voor het eerst in weken zonder nachtelijk ontwaken!), uitgebreid gebruncht met Tineke en Adam en toen gingen we te gatjeszoenen* bij onze kleine Dario, die er hartveroverend uitziet.
Het was fijn om ook Wout nog op de valreep even te zien, want die moest dadelijk naar Washington vliegen. Frauke en Jade namen de honneurs waar en Jade toonde zich een perfecte gids bij de rondleiding in het nieuwe huis, geen plekje mocht er overgeslagen worden (of vergat ze dan toch de WC beneden?)
Nadien staken we de Schelde over met de veerboot en maakten een wandeling naar Bazel, gingen warme chocolade drinken in de gezellige Duiventoren en weer terug.
Terwijl ik het avondeten bereidde, kwam er telefoon.
Je gelooft het niet : ze vragen me om de monoloog in januari in een wijnbar in Antwerpen te komen spelen, voor een gesloten gezelschap!
De details moeten nog besproken worden, maar ik ben er heel blij en fier om, zo kan ik het toch nog eens doen!
Maandag na laat en uitgebreid ontbijt zijn we met Adam en Tineke naar Roosendaal gereden, het nieuwe outlet centrum gaan bezoeken. Behalve een sjaal hebben wijzelf niets gekocht, het was vooral vrijetijdskledij. Maar de koffie mèt, smaakte wel en om streeks halfvier namen we afscheid van onze vrienden die verder naar Noord-Holland reden.
Wij keerden terug naar het Antwerpse en hebben daar tot ons groot plezier verscheidene leuke kledingstukken zowel voor Herman als voor mij aangeschaft.
Mijn lief heeft zich echt eens niet ingehouden. Ik geloof dat het de eerste keer is dat hij : één broek, 3 hemden en 4 pulls tegelijk heeft gekocht. En ze zijn allemaal om ter mooist!
Eerlijk gezegd werd het hoog tijd dat hij nog eens wat nieuws had.
Ik was al met 2 bloesjes content, maar ik moet zeggen dat het een héél fijn gevoel gaf om met zon stapel nieuwe kledingstukken thuis te komen.
* te gatjeszoenen gaan = west-fries voor op kraamvisite gaan
|
