|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> Wanneer zussen, die nauwelijks een jaar in leeftijd verschillen en hun eerste levensjaren zo goed als altijd samen waren, zelfs samen het bed deelden, elkaar als volwassenen ontmoeten, worden er steevast herinneringen opgehaald.
De volgende gemeenschappelijke herinnering wil ik hier vertellen, omdat mijn zus en ik ons afvragen of iemand dit verhaal herkent en het kan bevestigen.
In de vijftiger jaren waren onze ouders geabonneerd op de boeken van de Reinaartreeks. Verscheidene keren per jaar werd er een nieuw boek aan hun collectie toegevoegd.
Jes en ik vermoeden dat bij het abonneren een welkomstcadeau hoorde. In elk geval kregen moeke en voke op een bepaald moment een zogenaamde liseuse van de Reinaartreeks cadeau.
Een liseuse is een beschermkaft waaraan een lint vastgemaakt is, dat als bladwijzer dienst doet. De bewuste liseuse van de Reinaartreeks was van zwaar zwart kunststof, met zwarte binnenflappen en lint en aan de binnenzijde felrood, eveneens een soort plastic.
Het geheel was uitermate stevig ineengeperst en zag er aan de buitenkant uiterst fijn gewafeld uit, met in de rechteronderhoek het embleem van de club in reliëf : een vossenkop met een opengeslagen boek.
Hoewel dat kaftje jarenlang dienst heeft gedaan, zouden wij er wellicht nooit over gesproken hebben, als het niet zo verschrikkelijk hard had gestonken!
En dan hebben we het niet over zomaar een kunststofgeurtje, bijlange niet!
De liseuse rook doordringend naar....vos!
Hoe ze dat gelapt hebben, we raden er nog steeds naar.
Schoonbroer Pol was er zondag nog de draak mee aan t steken : dat ze daar bij de Reinaartclub een stapel van die kaftjes legden, er een vos voorzetten en die maar lieten sproeien...
De heiden! Hij weet er natuurlijk niets van hoe dat ding rook. Voor hem was het spot, maar misschien ist wel écht zo gebeurd, weten wij veel!
Als je een kwartier gelezen had met die kaft rond je Reinaartreeks-boek, dan kon je maar beter je handen gaan wassen, voor je je weer onder ander gezelschap ging mengen.
Jes meent dat ons moeke het ding zelfs eens in de wasmachine heeft gestoken, om van die geur af te geraken. Het heeft niet geholpen.
Nu moeten wij toch allebei toegeven dat die geur, hoewel zeer sterk, ons op een of andere manier ook altijd had aangetrokken.
Hoe de liseuse tenslotte verloren geraakt is, weten we niet...Heel af en toe denk ik dat ik ze hier in het bos ga terugvinden, telkens wanneer er een vleugje vossengeur op me af komt.
|
