Toen we gisterenavond op weg naar het Ledenfeest van Diontheater reden, kreeg ik het even warm en koud tegelijk : had ik toch vergeten om Thuis te programmeren zeker!
Gelukkig beloofde Moeke om het op te nemen, toen we even langs hen reden om nog een document op te halen. Voke moet volgende week een toespraak houden in een Normandisch dorpje, bij een monument voor Edegemse gesneuvelden. Hij had me gevraagd om zijn Nederlandse tekst in het Frans te vertalen.
Deze namiddag kwamen ze langs om de Thuis-video te brengen, de vertaling van de speech op te halen en even zijn voordracht van het Frans te laten controleren.
We hebben daarnet de video-opname bekeken...
Over mijn acteren ben ik wel tevreden, maar wat een schok om jezelf langer dan één seconde op het scherm te zien!
Drie keer heb ik gecontroleerd of de instelling niet foutief op wide stond.
Raar toch, dat het voor smalle Angèle en Martine helemààl niet slecht afgesteld was!
Ook al ben ik recentelijk wel enkele kilootjes kwijtgespeeld, nu heb ik toch het vaste voornemen gemaakt om iéts doortastender te gaan diëten.
Ik troost me een beetje met de gedachte dat het TV-scherm je minstens vijf kilogram zwaarder doet lijken ;)
Je moet niet vragen hoe slank die anderen wel zijn !
We mochten er woensdag bij zijn op die zonnige familiedag in Melsbroek : Herman en ik, mijn ouders, Frauke en Dario.
Dit is het uitgelezen moment voor onze Wout om zijn zoontje aan zijn collegas voor te stellen, er wordt dus uitvoerig bewonderd en wij grootouders slaan dat glimlachend en trots gade.
We gaan samen eten in de mess, krijgen een rondleiding in de gebouwen en bezichtigen een Hercules C130-toestel.
Een haast onverwoestbaar vliegtuig, maar wel ontdaan van alle comfort voor de passagiers. Als je bedenkt dat er tot 9 uur durende vluchten mee kunnen uitgevoerd worden, maar dat je omwille van het lawaai al die tijd niets kan zeggen... Er zijn geen zetels maar netten, waarin de manschappen kunnen zitten, slechts één urinoirtje , waarvoor je verdraaid goed moet kunnen mikken en sedert kort ook een kleine wc, die desgewenst met een gordijn rondom kan worden afgesloten!
Zelfs de cockpit biedt weinig comfort méér.
Het bezoek aan zon toestel doet mij beseffen wat voor salonavonturier ik ben en mijn ontzag voor de mannen en vrouwen die hier geregeld mee te maken krijgen neemt toe.
Bovendien ben ik heel blij dat onze Wout een burgerlijk vliegtuig als de Airbus bestuurt.
Het hoogtepunt van de dag is de vlucht die we mogen meemaken met een Embraer, een toestel waarmee Wout tot voor 2 jaar vloog.
Ik laat mijn beurt dit jaar voorbijgaan, omdat ik nog wat voorzichtig moet zijn met schokken e.d. en op geringe hoogte (500m)hobbelt zon toestel nogal.
Samen met Frauke geniet ik dus van het prachtige uitzicht op Dario.
Maar Herman en mijn ouders krijgen wel een fantastische mooie vlucht aangeboden: richting Antwerpse haven, tot Doel en terug via de Antwerpse kempen en Limburg, ze herkennen duidelijk Bobbejaanland en Herentals.
Er is zelfs even een escorte van twee F16s.
Wout regelt voor ons Voke een plaatsje in de cockpit en die is daar op deze wolkenloze septemberdag ab-so-luut mee in de wolken!
Hij ziet het als een fantastisch verjaarscadeau: dit was beslist het hoogtepunt van deze dag, we zullen het nog mogen horen! Ook ons Moeke geniet volop vanuit haar zetel in de kabine en als we hen terug naar huis brengen volgt het naproeven van al dat moois.
Vier Gouden Handjes zijn Diontheater te beurt gevallen, waaronder de belangrijkste :
De prijs voor de beste toneelproductie (tweejaarlijkse prijs voor amateur toneelgezelschappen, uitgereikt door de Provincie Antwerpen).
Staf Damen kreeg de prijs voor de beste mannelijke hoofdrolspeler en ook voor decors en kostumering waren we laureaat. Het heeft toch wel voor enige euforie gezorgd!
En dan was er Vokes verjaardag... De feesttent die zaterdag reeds opgesteld was, heeft het die nacht zwaar te verduren gekregen, want het waaide hevig.
Maar ze heeft stand gehouden, ook op de winderige en regenachtige zondagnamiddag.
Een grote parasol/paraplu boven de barbecuestellen heeft het helaas wel begeven.
Uiteindelijk viel het allemaal nog mee met dat weer, de temperaturen waren prima en tegen de avond bleef het zelfs droog.
Het was lekker en gezellig en Herman, mijn zussen en schoonbroers hebben ongelooflijk hard gewerkt om alles hier mee te organiseren en terug op te ruimen, al heb ik me moeten dwingen om rustig te blijven zitten, met een beetje schuldgevoel zat ik daar dan toch in de zetel naar al die harde werkers te kijken.
Als verjaarscadeau hebben we elk een daguitstap voor Voke en Moeke voorgesteld, met alles erop en eraan : thuis opgehaald, dagtour maken samen met elk van de kinderen apart, eten en drinken en s avonds weer thuisgebracht.
Enkele jaren geleden hebben we dat nog eens gedaan en er kwamen toen zeer verrassende en gevarieerde daguitstappen tevoorschijn.
Dat onze ouders er toen bijzonder van genoten hebben bleek wel, wanneer wij nu dezelfde formule voorstelden.
Toen we alle vijf ons voorstel hadden gedaan, zei ons vader: Moeder, hebben wij niet nog meer kinderen?
Na het eten kwamen de muziekinstrumenten tevoorschijn en hebben we nog zitten zingen in de tuin.
Nee...geen klachten van de buren gehad.
Voke werd weliswaar 83, maar de ster van de dag was toch onze kleine Dario! Voorlopig nog slechts een fotootje vanop afstand op mijn blog, er volgen er weldra meer.
Eerst en vooral : héél veel dank aan iedereen die goede en mooie wensen stuurde bij de geboorte van Dario!
Alles gaat zo goed als het maar kan.
Het is wel een heel drukke en bijzondere periode geweest, vandaar mijn blog-stilte.
Niet alleen verbleef Jade hier de eerste dagen na de geboorte, we reden natuurlijk dagelijks voor een bezoekje naar het moederhuis en moesten een gevulde volgende week organiseren.
Ik moest namelijk zelf drie dagen naar het ziekenhuis, iets wat al een hele poos gepland was, maar door de verlate geboorte van ons kleinzoontje een aparte spanning meebracht.
Inmiddels ben ik -naar omstandigheden - fit en gezond weer thuis, maar moet het nog enkele weken kalmpjes aan doen.
En dat terwijl er al zoveel op de agenda staat!
Vanavond is het proclamatie van het Theaterfestival Gouden Handjes. Voor de voorstelling van Fientje Beulemans kreeg ons toneelgezelschap 13 nominaties, het zou al heel vreemd zijn, moesten daar geen prijzen inzitten!
Maanden geleden had ik me al ingeschreven voor de proclamatie-met-buffet, ik reken erop dat ik het daar enkele uren kan volhouden, want hier wil ik toch echt wel bij zijn.
Morgen wordt ons Voke 83 jaar en dat wordt zoals voorbije jaren bij ons in de tuin met een barbecue gevierd. Gelukkig moet ik daar niet alleen voor zorgen en springt de hele familie bij met de voorbereidingen.
Herman en Dries zijn op dit ogenblik de grote feesttent aan het opstellen, aansluitend aan het overdekt terras, want de weersverwachtingen zijn alweer niet denderend en we willen voor 35 mensen een droog zitje aan tafel.
Mijn zussen en broers brengen elk een aantal schotels mee voor het groentenbuffet en Paul en Marc zijn de vaste grillmeesters.
Ik mag mij dit jaar op doktersvoorschrift beperken tot commanderen, delegeren en degusteren.
Van ons nieuw klein wondertje, Dario, zet ik volgende week een aantal fotos op mijn blog.
Nu nog even een dutje doen, om straks de proclamatie te kunnen uitzitten!
Wij zitten allemaal op hete kolen. Ons kleinkindje vindt het blijkbaar heel goed, daar waar het al zo lang zit en maakt nog steeds geen duidelijke aanstalten om zijn/haar intrede te doen.
Herman en ik slapen nu slechts zeer licht en met 3 telefoons: één vast toestel en 2 mobiele, op slechts enkele centimeters van ons hoofd. t Is hèt moment om wat extra straling op te doen.:)
Mijn ouders, broer en zussen, durven haast niet meer te bellen om ons niet extra zenuwachtig te maken. Zelfs zus Greetje, die het dagelijks sms-en lang heeft volgehouden, geeft het nu op. Ze wachten allemaal in spanning mee op het verlossende bericht.
We leven een beetje in een schemerzone. Alles wat we doen, lijkt in afwachting van
te zijn. Voor mij is het alsof de geschiedenis zich herhaalt, want onze drie zonen namen ook ruim de tijd om hun intrede te doen en overschreden elk de vooropgestelde geboortedatum met een tiental dagen.
Natuurlijk is er wel goed nieuws : moeder en kindje zijn in prima vorm, zo bleek vanmorgen nog maar eens.
Mamie, ik zal u mijn grootste geheim verklappen, als gij er ook een van u vertelt!
Ik probeer haar duidelijk te maken dat een geheim geen geheim meer is, wanneer je het doorvertelt, maar onze kleindochter is erfelijk zwaar met koppigheid belast.
Als een lief pitbulleke bijt ze zich in het onderwerp vast om niet meer los te laten.
Om het voor mij echt onontkoombaar te maken begint zij haar grootste geheim alvast te vertellen.
Pure chantage is het! Ik kan niet anders en moet nu een eigen geheim-op-kindermaat aan het licht brengen.
Welja, soms laat ik me grààg door haar manipuleren.Ik geniet van dit vertrouwelijk moment van meisjespraat en hoop dat ze nooit bang zal zijn om me in vertrouwen te nemen.
Omdat haar broer/zus op zich laat wachten, komt Jade in afwachting van de echte logeerpartij- al een voorproefje nemen en verblijft van zaterdag tot dinsdagvoormiddag bij Papie en Mamie.
Maandagmiddag: zij blijft bij Papie en wanneer ik haar een kusje geeft voor ik enkele uren de stad inga, zegt ze bewonderend :Mamie, ge ziet er goeoeoed uit. Iemand die u niet kent, zal denken dat ge veel jonger zijt!
Tja...dan ben ik toch wel zon ijdeltuit die daar helemaal van opkikkert.
Dinsdagochtend, recht uit bed naar haar kamertje gelopen om ze te wekken, want het moet allemaal nogal vooruit gaan vandaag.
Gauw ontbijt gaan maken, nog in nachtkleding en met mijn haar los en ongeborsteld.
Jade komt de keuken in en ziet mij naast Herman staan :
Amai, Mamie, uw hàààr! ze schatert ge zijt precies de mama van Papie!
Met een vlugge berekening moet ik er dan 107 zijn.
Mijn jongste zus ik schreef het al eerder zit volop in de renovaties van haar huis.
Enkele weken geleden belde ze me op met de vraag of wij geïnteresseerd waren in het
badkamermeubel dat zij 5 jaar tevoren had laten installeren.
Als we het zelf zouden demonteren, mochten we het gratis en voor niets meenemen, maar het moest wel snel gaan.
Ik ken dat meubel, dat ziet er heel goed uit, heeft twee hang-kolomkasten, twee ingebouwde wastafels en is van uitstekende kwaliteit.
Bovendien herinner ik me nog heel goed hoeveel zus er enkele jaren geleden voor betaald heeft en besef dat dit een buitenkansje is.
Ik begin te dromen...
Onze eigen badkamer is zeven jaar geleden vernieuwd, maar ons meubel begint sleet te vertonen en belangrijker nog : er zit maar één lavabo in.
Ik ga vluchtig opmeten en stel vast dat Greetjes lavabos met onder-en bovenkastjes bij ons kunnen hangen. Voor de bijhorende kolomkasten is onze badkamer te klein, maar dat is geen bezwaar, die kunnen wellicht nog elders dienen.
Gezellig, denk ik, zo kan ieder tandenpoetsen, make-up of scheerbeurt aan de eigen wasbak doen, zonder de ander in de weg te staan.
Mijn Herman is nogal behoudsgezind.
Als het aan hem lag, hingen onze allereerste gordijnen nog steeds aan dezelfde ramen in hetzelfde huis. Ons badkamermeubel is voor hem nog proper genoeg en ligt niet in duigen, waarom zouden we het dan vervangen?
Ik kan evenwel zeer overtuigend zijn.
Met doorslaggevende argumenten als :Zelfs al vind je het hier niet direct nodig, dan kan het dienst doen in het verhuurappartement- En: Als het niet goed is, kunnen we het nog verkopen en het geld delen met Greet, haal ik hem over de streep.
We gaan het geheel uiteenhalen en brengen het in 2 ladingen mee naar huis, terwijl ik ongehinderd fantaseer over mezelf rustig staan opmaken, zonder dat mijn ventje zich vel-tegen-vel langs me heen moet wringen om zijn scheerapparaat uit de rechter kolomkast te halen.
Niet meer moeten dringen om samen in dezelfde spiegel te kijken, nooit meer naar de keuken moeten vluchten met tandenborstel en tandpasta, noch met vergrootspiegel, mijn hele make-upwinkel of haarprulletjesdoos, heerlijk!
Thuisgekomen blijkt dat mijn meting toch iets te vluchtig is geweest en ikzelf te impulsief, want dat vel-tegen-vel wil inderdaad ook zeggen dat de afstand tussen bad en lavabo maar nipt is en met het massieve nieuwe meubel al helemààl.
Nu staat mijn droommeubel dus veilig onder een afdak in de tuin. We zullen het weldra helemaal opnieuw monteren voor een foto op e-bay.
Iemand geinteresseerd?
Voor alle duidelijkheid bovenstaande foto is slechts ter illustratie en NIET wat we hier hebben staan.
Het gras stond veel te hoog om te mulchen (= versnipperen en laten liggen), dus moest er met de opvangbak rondgereden worden.
De volle bakken worden in de kippenren uitgekapt, daar weten Vanessa en Dora er wel blijf mee : ze scharrelen er driftig in rond en verspreiden het goedje zo ijverig, dat het binnen de kortste keren verdroogd en zo goed als verdwenen is, zelfs al gaat het om een tiental kruiwagens gras.
Omdat ik niet telkens de poort naar de kippenren wou openen en sluiten, liet ik de beestjes maar even vrij. Zo heel ver lopen ze toch nooit.
Vandaag waren ze precies op avontuur belust, want het duurde niet lang of ze zaten bijna op straat. Ik heb ze dan de les gelezen en een beetje de stuipekens op het kiekenvlees gejaagd : dat ze maar best terug hun vertrouwde kot in zouden trekken, er is immers nieuwe vogelgriepdreiging.
Het mag dan maar om een uil in een Nederlandse dierentuin gaan, maar met Nederlanders weet je maar nooit : ze geraken moeiteloos in eender welk buitenland. Dat laatste heb ik met grote liefde voor onze noorderburen, maar met evenveel realiteitszin duidelijk gemaakt.
Enfin, veel meer aansporing hadden de meisjes niet nodig, behalve dan het gewone zachte handgeklap, waardoor ze zoals gewoonlijk gedwee hun ren inliepen.
Halverwege de maaibeurt voel ik iets in mijn bovenarm prikken, ik kijk naar die plek en zie een dikke grijsachtige worm van een vijftal centimeter net onder de rand van mijn korte mouw bungelen. HEUEUEUEHH!!!! Ik stoot met een oerkreet in één keer alle lucht uit mijn longen en klop met mijn linkerhand het worstje zo ver als het wil vliegen.
Op de plaats waar het prikte is niets te zien en wat dat grijzig worstje was, zal ik wel nooit weten. Zonder leesbril is alles wat binnen mijn gezichtsveld van 50 cm komt onscherp.
Een kennis werd 65 jaar en samen met 120 anderen, waren ook Herman en ik uitgenodigd.
Ik moet bekennen dat privéfeestjes van dat formaat niet zo gauw op onze agenda staan,
Onze gastvrouw en haar jarige man zijn zeer warme en joviale mensen, maar zitten beduidend beter in de slappe was dan wij.
Helaas kan je zelfs met een dikke portemonee geen mooi weer kopen en dat was dan ook het enige wat ontbrak.
Op hun prachtig uitgestrekt domein hebben we nu niet kunnen wandelen maar er was wel een zeer grote cirkustent opgesteld met verwarming, reusachtige vazen met honderden langstelige bloemen, ronde tafels voor 10 personen, champagne als aperitief,
Later was er een uitgebreid buffet , barbecue én frieten.
En ik moet absoluut eens vragen waar ze dat sublieme roomijs vandaan hadden!
Door de slechte weersomstandigheden hadden sommige gasten afgezegd en was onze tafel niet volledig bezet, maar we hadden enkele zeer boeiende disgenoten. Zo was het een bijzondere eer om met niemand minder dan François Glorieux aan tafel te zitten, die een heel onderhoudende en charmante man bleek, die de ene anekdote aan de andere reeg.
Gemusiceerd heeft hij deze avond niet , maar er was wel een ander pianist, een uitstekende jazz-zangeres, een tafelgoochelaar ging van tafel tot tafel, een karikaturist heeft er ook de hele avond zijn bezigheid gehad en toen het uiteindelijk toch een poos droog bleef konden we naar buiten om het vuurwerk te bewonderen...
Het tij zou al erg moeten keren, mochten mijn ventje of ik zon feestje krijgen voor onze 65ste verjaardag, hoewel ik denk dat het feest nog leuker was voor de gasten dan voor het feestvarken zelf.
Wij hebben ons alleszins uitstekend geamuseerd en ons zes uren lang niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk een rijke mens gevoeld.
Voor de senior die twijfelt of er voor hem/haar nog een carrière als acteur/actrice of model inzit :
Nooit de moed opgeven!
Want het is een vreemd verschijnsel : hoe ouder, dikker, lelijker... ik word, hoe meer men van mijn kop en lijf wil zien!
Getuige daarvan : het reclamefilmpje van de lotto, waarover enkele dagen geleden sprake. - Nu dankzij de tips van Bomma, Amor Fati en Lieve ook te bekijken op mijn blog!
Vorige week dinsdag had ik een ganse dag opnames in Brussel voor een spotje voor Fortisbank, waarin ik iemand moest troosten.
En donderdag in Meerhout liet ik met een gruwelijke snijwonde in mijn onderarm fotos maken voor het nieuwe cursusboek van het Rode Kruis.
Niet ongerust worden want de wonde was gegrimeerd: een interessant procédé om te volgen.
Tot mijn verbazing gebruikt men daarvoor gewoon zoutdeeg (hetzelfde recept als dat waarmee kinderen boetseren).
Drie pakjes met verschillende huidskleurtinten waren beschikbaar en het spul verwerkte en kleefde perfect aan mijn arm, de schminkster deed het zo kundig dat er geen overgang te zien was.
Toen ze in die lichtjes verdikte arm met een mes een snede maakte, was het wel eventjes akelig en dat werd het nog meer, toen er bloed in gedruppeld werd, dat er heel natuurlijk kwam uitlekken.
De fotoshoot met de verschillende fases van verzorging was tegen de middag afgelopen. Dit was uiteraard een onbetaalde vrijwilligersjob, voor de goede zaak, na mijn 2 reclame-opdrachten binnen een korte periode, mocht dat ook wel eens.
Er resten nog slechts enkele dagen dat onze Frauke met een bol buikje rondloopt.
Haar eerste kindje wordt verwacht over negen dagen.
Afgezien van de gebruikelijke ongemakken was het een voorbeeldige zwangerschap en Frauke is er het meisje niet naar om zich door een of ander ongemak uit het lood te laten slaan.
Hoewel...nu ik lood schrijf, bedenk ik plots : haar werk als restaurateur van glasramen moest ze voorlopig stopzetten, omdat dit metaal in het bloed wordt opgenomen en schadelijk zou zijn voor de baby. Ook tijdens de periode van borstvoeding zal ze om die reden niet mogen werken.
Ik weet dat ze haar werk en collegas mist, maar stilzitten zat er de voorbije maanden toch niet in.
Wat ik anders kan, kan ik ook tijdens de zwangerschap is haar devies.
En dit meisje kan héél veel!
Een echte handige harry is het, dat werd ons vanaf dag 1 dat we haar leerden kennen al duidelijk. Zo frêle als ze is, kieperde ze met ogenschijnlijk gemak een vijftiental grote boomwortels in Wouts aanhangwagen, wij konden onze ogen niet geloven.
Zon straffe toeren heeft ze onlangs niet meer uitgehaald, maar er zat toch een verhuis in deze periode, met alles wat erbij hoort aan planning en inrichting.
Ondertussen werkt ze mee aan dossiers voor papa en broer, ontwerpt geboortekaartje en suikerbonenverpakking en werkt die uit, is een liefdevolle en consekwente mede-opvoedster van Wouts dochtertje Jade, een echt computerwonder en de perfecte huisvrouw in een huis dat altijd om door een ringetje te halen is.
Steeds bereid om te helpen, heeft ze vorige week nog een bestelwagen bestuurd om samen met ons een glazen kast te gaan oppikken.
Frauke-ik-kàn-het noem ik haar wel eens, want vooraleer zij om hulp vraagt of aangeboden hulp aanvaardt, moet het wel zeer moeilijk worden.
Bovendien ziet ze er goed uit, is intelligent, kunstzinnig en vindt in onze lieve Wout de man van haar leven.
Of er dan echt geen smetje op deze parel is?
Tuurlijk wel, onze Frauke zou niet menselijk zijn zonder gebreken, zij kent ze zelf en vecht er geregeld mee, een reden temeer om haar graag te zien.
Voor heel binnenkort, lieve Frauke : veel adem, kracht en moed!
Je bent een vechter en een winnaar.
Deze fantastische taak ga jij ongetwijfeld schitterend volbrengen.
Twee weken geleden kon ik me niet voorstellen dat we het ooit nog zouden nodig hebben, maar sinds de drastische afkoeling en met onverwarmd badwater, ben ik bijzonder blij dat we nog voor het verlengd weekend een technieker te pakken kregen die onze verwarmingsketel terug op gang kreeg.
Een nieuwe pomp op vrijdag en een nieuwe print die zaterdagochtend geplaatst werd, hebben het -anders zo vanzelfsprekende- comfort van een warme douche teruggebracht.
Eindelijk kan ik mijn stoffig kopke terug wassen, zalig!
Van de kosten weten we nog niets, de factuur wordt opgestuurd, maar het zal alvast goedkoper zijn dan een volledig nieuwe ketel.
Ik weet niet wat het is, maar het lukt niet meer.
Het is een beetje hoogmoedig om van writers block te spreken, helemaal akkoord : ik ben geen schrijver.
Maar dit blog, waar ik tot hiertoe met zoveel plezier aan geknutseld heb, wil ik toch niet blijven verwaarlozen, vermoed dat de goesting tot schrijven al doende wel zal terugkomen, dat doet ze met sommige andere dingen toch ook.
Nalatigheid?
Ik pleit schuldig.
Maar er zijn verzachtende omstandigheden, dames en heren, leden van de jury...
Mijn liefste is allang goed en wel en vol verhalen van zijn Europeade teruggekomen.
Dan gaat een mens niet direct aan de computer zitten, natuurlijk.
En als ik dan al eens in het bloggen wou vliegen, zat de schat zelf aan zijn administratie te werken, die een pak belangrijker is dan wat ik hier ineenflans.
Is Herman voorlopig klaar met zijn werk ?
Dan doen we samen wat anders.
Er is weer heel wat geklust, de afgelopen twee weken.
Bovendien waren er de leuke feestjes, uitstapjes en vanzelfsprekend het huishouden.
Ik snap het niet...ik kan er echt niet bij hoe veel van mijn blogvrienden zo vlot met hun blog kunnen omspringen, daar vanalles kunnen invoegen, de layout in een wip veranderen, filmpjes erop zetten...
Bij mij duurt het al gauw 2 uren om mijn mails na te kijken en te beantwoorden, dan enkele favoriete blogs te lezen, eventueel een reactie te plaatsen (veel te weinig naar mijn zin) en een stukje te schrijven waarbij ik dan meestal de grootste moeite heb om er nog een plaatje bij te zetten, hoe simpel ook.
Bovendien voel ik me dan ook nog eens schuldig omdat ik niet met echt werk bezig ben want er moet eigenlijk altijd nog iets dringender gebeuren.
Gisterenavond wou ik dan eindelijk de draad weer oppikken, floept daar ineens onze Wout op mijn scherm, via de pas geinstalleerde messenger.
Dat is dan ook weer gezellig, dus doen we een klapke en er wordt duidelijk dat ik een oude versie van messenger gebruik.
Eer hij allemaal uitgelegd heeft hoe ik de nieuwe versie installeer en de oude wegsmijt, zou er weer een pak tijd verloren gaan, dus geef ik met plezier de controle over onze pc aan hem.
En dan begint het gespook!
Ik zie de cursor over mijn scherm heen en weer flitsen, toepassingen openen en sluiten (ik had er weer teveel tegelijk openstaan) een beetje griezelig allemaal, zon computer die ogenschijnlijk een eigen leven begint te leiden.
En daar komt ineens de live messenger in beeld, met een snel gekozen fotootje en al!
Weer is mijn blog-goesting over, als Wout voorstelt om samen een spelletje te spelen.
Dat doen we tot Herman terugkomt van zijn vergadering en vaststelt dat de chauffageketel het niet meer doet. Verwarming hebben we nog niet echt nodig, maar dezelfde ketel zorgt ook voor het badwater...
Dringend naar de installateur bellen dus, want met het verlengd weekend voor de boeg zitten we tot woensdag zonder warm douchewater.
Deze namiddag zouden ze nog komen, ik hoop dat het nog kan gerepareerd worden, anders wordt het een nieuwe ketel.
Reclamespotje voor de lotto, opgenomen einde mei op het strand van Knokke.
Het ziet er zonnig en warm uit, in werkelijkheid was het 12 graden en er stond een snijdende wind.
Ik ben helaas niet het huppelende ding in gevecht met de vallende badhanddoek, maar de achterdochtige zonnebadende vrouw in de ligstoel. Oppassen dat je niet met de ogen knippert, want anders heb je me gemist!
Ik merk dat het spotje telkens op een andere manier op televisie vertoond wordt: soms zit alleen mijn zonnebadende hand erin.
En hier zie je wat er overbleef van 11 uur kou lijden...
Om even in te gaan op de bemoedigende woorden-dankjulliewel!- van mijn lieve lezers : er zijn zeker en vast interessante aspecten aan zon poosje alleenzijn.
Het is bijvoorbeeld heel aangenaam om je bed eens helemaal in alle richtingen te kunnen gebruiken, zeker als die celibataire periode in een reeks hittegolven valt.
Behalve de onderkant ervan, heb ik werkelijk elk stukje bed ongegeneerd bezet.
Ook in het kiezen van wanneer, wat en zelfs óf je wat gaat eten ben je helemaal vrij.
Hoe gezellig het koken en samen tafelen ook is, een korte periode met niemand rekening hoeven te houden is niet onaangenaam.
Die bewuste periode was wel korter dan Hermans verblijf in Spanje, want vanaf donderdagochtend kwam Sander, het achtjarig zoontje van een neef, logeren. Er moest dus toch wel een beetje gezorgd worden.
Sander is een gemakkelijk en lief ventje, maar mijn vrijheid was ik kwijt!
Omwille van de hitte wou hij liefst binnen blijven spelen, slechts een keer hebben we een kort ritje per fiets gemaakt, boodschappen doen.
De koele living was het geliefkoosd speelterrein, waar de curverboxen met oude matchbox-autootjes, plastic soldaatjes, racebaan...werden uitgeladen, ook de fisher-price garage, luchthaven en een stapel suske-en-wiske-albums moesten naar daar verhuizen.
Goed dat we al dat speelgoed van onze zonen bewaarden, want ook kleine meisjes zoals onze Jade spelen graag met die oude spulletjes. Jammer dat ze er nu niet bij kon zijn, Sander is slechts 3 maanden ouder dan zij en die twee zijn goede maatjes.
Te warm om veel huishoudelijk werk te doen, heb ik het kalmpjesaan gepakt.
Door het boek te lezen dat Adam had meegegeven:
De graanrepubliek van Frank Westerman, een historisch overzicht van agrarisch Nederland, een onderwerp dat mij gezien onze recente vakantie daar, bijzonder boeit.
Hoewel ik moet toegeven dat ik de lectuur af en toe toch vrij moeilijk vind.
Behalve de vele vreemde plaatsnamen, waar ik me nu wel een voorstelling van kan maken, komen er zoveel politieke en historische persoonsnamen in voor waarvan de meeste mij totaal onbekend waren, dat het lezen naar het einde toe toch een beetje een corvee werd.
Maar ondertussen ben ik wel blij dat ik wat meer begrijp van een streek en een problematiek waarvan ik tevoren absoluut niets wist.
Af en toe haalt Sanderke mij uit mijn concentratie. Als het ventje niet ergens zit op te trommelen (hij heeft djembé-les gehad), dan zit hij wel te zingen als een nachtegaal in een onverstaanbare taal : zijn eigen versie van wat Engels moet zijn. Hij heeft echt een prachtstemmetje en zingt haarjuist, maar wel luid en haast onophoudelijk...
Dus zeg ik hem dat ik achterin de tuin in de schaduw ga zitten lezen en dat hij me maar moet roepen als hij wat nodig heeft.
De schat speelt zoetjes verder en zo hebben we elk ons pleziertje.
Samen aan tafel babbelt hij honderduit en voor het slapengaan doen we nog een kaartspelletje, waarin hij zich voor zon jong kind zeer eerlijk en sportief laat kennen.
Eigenlijk wou ik hier bijna schrijven : je hebt er geen kind aan, maar echt : hij is wel zéér aanwezig.
Zaterdagmiddag kwamen zijn ouders hem hier terug oppikken, Wout en Frauke waren er eveneens bij, we aten allen samen onder de pergola, terwijl een mals regenbuitje eindelijk wat verkoeling bracht.
Hét onderwerp van de dag met 2 zwangere meisjes aan tafel.......???
Ondertussen telefoneert Voke :Paz, schijnt de zon daar ook? Dan komen we even langs!
De jonge ploeg is nog geen vijf minuten vertrokken en de boel nauwelijks opgeruimd of daar staat de oude generatie al op mijn terras.
Leuk toch, dat ze die uitstapjes nog altijd zo graag maken. Het is toch algauw een flink halfuur rijden van Edegem tot hier. Nadien gaan ze ook nog een bezoekje brengen bij Moekes kozijn in Schilde.
Van Herman komt elke avond trouw een lief sms-je met beknopt dagverslag. Alles schijnt daar goed te verlopen, de gedetailleerde verhalen hoor ik dan wel vanaf woensdag.
Hij gaat daar niet om te zonnebaden, noch voor het natuur- of stedenschoon, maar voor de volkscultuur, meer bepaald muziek en dans.
De Europeade, een internationaal volkskunstfestival, brengt elke zomer zowat 6000 dansers en muzikanten vanuit heel Europa afwisselend in een andere stad samen.
Het bijzondere aan dit festival is, dat elke groep daar onbezoldigd aan deelneemt en zelf zijn reis- en verblijfkosten draagt, het gaat hier om het tonen van de eigen cultuur en om de verbroedering, een Europa van de harten, een idee gelanceerd door de Antwerpenaar Mon De Clopper, lang voordat er sprake was van een politiek eengemaakt Europa van staten.
Het hartverwarmend en kleurrijk spektakel gaat door in prachtige historische plaatsen, deze zomer voor de 43ste keer al.
Herman gaat mee om twee groepen muzikaal te begeleiden, maar ook en vooral als lid van het Internationaal organiserend comité en voorzitter van Europeade Vlaanderen.
De voorbije jaren ben ik meegereisd naar Quimper(Bretagne),Riga (Letland), Nuoro (Sardinië), Horssens (Denemarken) en in 2002 was het in Antwerpen te doen!
Het waren 5 feestelijke dagen, maar loodzwaar voor de organisatie, ik kan erover meespreken want heb toen het gros van de tijd op het secretariaat gewerkt, waar alle problemen samenkwamen : een heksenketel, waarvan deelnemers weinig weet hadden, maar waarin wij toch een zeer verteerbaar potje hebben kunnen bereiden.
Herman is nu met de volksdansgroep De Kegelaar per bus naar Zamora vertrokken, ze doen dat met 2 overnachtingen in een jeugdherberg onderweg. Een van de redenen waarom ik niet meega, is naast het gebrek aan privacy het besef dat ik niet de toerist kan uithangen, terwijl mijn man en de andere verantwoordelijken daar tot over hun oren in het werk zitten.
Ik steek grààg de handen uit de mouwen, maar kan me niet terugtrekken zolang er werk te doen is en dat stopt dus nooit op zon Europeade.
Voel me ook verplicht om aan alle manifestaties deel te nemen.
In de hitte van zon stad, op ieder moment van de dag en soms ook van de nacht tussen al dat volk...ik kan er niet tegen!
Die schat van mij geniet van elk moment, gaat overal brandjes blussen en voelt zich voor àlles verantwoordelijk, hij floreert gewoon op dat soort stress! Na elke Europeade komt hij helemaal van de wereld thuis en heeft telkens enkele dagen nodig om terug tot zichzelf te komen. De contacten met bekenden uit al die buitenlandse groepen...het is voor hem allemaal feest.
Ik begrijp dat wel en ben blij voor hem, voor mij werkt het enigszins anders : ik neig ernaar om alleen te zien wat er misloopt en word daar zeer ongelukkig van, daarom ga ik dit jaar niet meer mee.
Maar ik mis hem heel erg.
Volgend jaar toch nog eens goed nadenken welke van de twee kwalen de minste is.
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
