Het gras stond veel te hoog om te mulchen (= versnipperen en laten liggen), dus moest er met de opvangbak rondgereden worden.
De volle bakken worden in de kippenren uitgekapt, daar weten Vanessa en Dora er wel blijf mee : ze scharrelen er driftig in rond en verspreiden het goedje zo ijverig, dat het binnen de kortste keren verdroogd en zo goed als verdwenen is, zelfs al gaat het om een tiental kruiwagens gras.
Omdat ik niet telkens de poort naar de kippenren wou openen en sluiten, liet ik de beestjes maar even vrij. Zo heel ver lopen ze toch nooit.
Vandaag waren ze precies op avontuur belust, want het duurde niet lang of ze zaten bijna op straat. Ik heb ze dan de les gelezen en een beetje de stuipekens op het kiekenvlees gejaagd : dat ze maar best terug hun vertrouwde kot in zouden trekken, er is immers nieuwe vogelgriepdreiging.
Het mag dan maar om een uil in een Nederlandse dierentuin gaan, maar met Nederlanders weet je maar nooit : ze geraken moeiteloos in eender welk buitenland. Dat laatste heb ik met grote liefde voor onze noorderburen, maar met evenveel realiteitszin duidelijk gemaakt.
Enfin, veel meer aansporing hadden de meisjes niet nodig, behalve dan het gewone zachte handgeklap, waardoor ze zoals gewoonlijk gedwee hun ren inliepen.
Halverwege de maaibeurt voel ik iets in mijn bovenarm prikken, ik kijk naar die plek en zie een dikke grijsachtige worm van een vijftal centimeter net onder de rand van mijn korte mouw bungelen. HEUEUEUEHH!!!! Ik stoot met een oerkreet in één keer alle lucht uit mijn longen en klop met mijn linkerhand het worstje zo ver als het wil vliegen.
Op de plaats waar het prikte is niets te zien en wat dat grijzig worstje was, zal ik wel nooit weten. Zonder leesbril is alles wat binnen mijn gezichtsveld van 50 cm komt onscherp.
Een kennis werd 65 jaar en samen met 120 anderen, waren ook Herman en ik uitgenodigd.
Ik moet bekennen dat privéfeestjes van dat formaat niet zo gauw op onze agenda staan,
Onze gastvrouw en haar jarige man zijn zeer warme en joviale mensen, maar zitten beduidend beter in de slappe was dan wij.
Helaas kan je zelfs met een dikke portemonee geen mooi weer kopen en dat was dan ook het enige wat ontbrak.
Op hun prachtig uitgestrekt domein hebben we nu niet kunnen wandelen maar er was wel een zeer grote cirkustent opgesteld met verwarming, reusachtige vazen met honderden langstelige bloemen, ronde tafels voor 10 personen, champagne als aperitief,
Later was er een uitgebreid buffet , barbecue én frieten.
En ik moet absoluut eens vragen waar ze dat sublieme roomijs vandaan hadden!
Door de slechte weersomstandigheden hadden sommige gasten afgezegd en was onze tafel niet volledig bezet, maar we hadden enkele zeer boeiende disgenoten. Zo was het een bijzondere eer om met niemand minder dan François Glorieux aan tafel te zitten, die een heel onderhoudende en charmante man bleek, die de ene anekdote aan de andere reeg.
Gemusiceerd heeft hij deze avond niet , maar er was wel een ander pianist, een uitstekende jazz-zangeres, een tafelgoochelaar ging van tafel tot tafel, een karikaturist heeft er ook de hele avond zijn bezigheid gehad en toen het uiteindelijk toch een poos droog bleef konden we naar buiten om het vuurwerk te bewonderen...
Het tij zou al erg moeten keren, mochten mijn ventje of ik zon feestje krijgen voor onze 65ste verjaardag, hoewel ik denk dat het feest nog leuker was voor de gasten dan voor het feestvarken zelf.
Wij hebben ons alleszins uitstekend geamuseerd en ons zes uren lang niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk een rijke mens gevoeld.
Voor de senior die twijfelt of er voor hem/haar nog een carrière als acteur/actrice of model inzit :
Nooit de moed opgeven!
Want het is een vreemd verschijnsel : hoe ouder, dikker, lelijker... ik word, hoe meer men van mijn kop en lijf wil zien!
Getuige daarvan : het reclamefilmpje van de lotto, waarover enkele dagen geleden sprake. - Nu dankzij de tips van Bomma, Amor Fati en Lieve ook te bekijken op mijn blog!
Vorige week dinsdag had ik een ganse dag opnames in Brussel voor een spotje voor Fortisbank, waarin ik iemand moest troosten.
En donderdag in Meerhout liet ik met een gruwelijke snijwonde in mijn onderarm fotos maken voor het nieuwe cursusboek van het Rode Kruis.
Niet ongerust worden want de wonde was gegrimeerd: een interessant procédé om te volgen.
Tot mijn verbazing gebruikt men daarvoor gewoon zoutdeeg (hetzelfde recept als dat waarmee kinderen boetseren).
Drie pakjes met verschillende huidskleurtinten waren beschikbaar en het spul verwerkte en kleefde perfect aan mijn arm, de schminkster deed het zo kundig dat er geen overgang te zien was.
Toen ze in die lichtjes verdikte arm met een mes een snede maakte, was het wel eventjes akelig en dat werd het nog meer, toen er bloed in gedruppeld werd, dat er heel natuurlijk kwam uitlekken.
De fotoshoot met de verschillende fases van verzorging was tegen de middag afgelopen. Dit was uiteraard een onbetaalde vrijwilligersjob, voor de goede zaak, na mijn 2 reclame-opdrachten binnen een korte periode, mocht dat ook wel eens.
Er resten nog slechts enkele dagen dat onze Frauke met een bol buikje rondloopt.
Haar eerste kindje wordt verwacht over negen dagen.
Afgezien van de gebruikelijke ongemakken was het een voorbeeldige zwangerschap en Frauke is er het meisje niet naar om zich door een of ander ongemak uit het lood te laten slaan.
Hoewel...nu ik lood schrijf, bedenk ik plots : haar werk als restaurateur van glasramen moest ze voorlopig stopzetten, omdat dit metaal in het bloed wordt opgenomen en schadelijk zou zijn voor de baby. Ook tijdens de periode van borstvoeding zal ze om die reden niet mogen werken.
Ik weet dat ze haar werk en collegas mist, maar stilzitten zat er de voorbije maanden toch niet in.
Wat ik anders kan, kan ik ook tijdens de zwangerschap is haar devies.
En dit meisje kan héél veel!
Een echte handige harry is het, dat werd ons vanaf dag 1 dat we haar leerden kennen al duidelijk. Zo frêle als ze is, kieperde ze met ogenschijnlijk gemak een vijftiental grote boomwortels in Wouts aanhangwagen, wij konden onze ogen niet geloven.
Zon straffe toeren heeft ze onlangs niet meer uitgehaald, maar er zat toch een verhuis in deze periode, met alles wat erbij hoort aan planning en inrichting.
Ondertussen werkt ze mee aan dossiers voor papa en broer, ontwerpt geboortekaartje en suikerbonenverpakking en werkt die uit, is een liefdevolle en consekwente mede-opvoedster van Wouts dochtertje Jade, een echt computerwonder en de perfecte huisvrouw in een huis dat altijd om door een ringetje te halen is.
Steeds bereid om te helpen, heeft ze vorige week nog een bestelwagen bestuurd om samen met ons een glazen kast te gaan oppikken.
Frauke-ik-kàn-het noem ik haar wel eens, want vooraleer zij om hulp vraagt of aangeboden hulp aanvaardt, moet het wel zeer moeilijk worden.
Bovendien ziet ze er goed uit, is intelligent, kunstzinnig en vindt in onze lieve Wout de man van haar leven.
Of er dan echt geen smetje op deze parel is?
Tuurlijk wel, onze Frauke zou niet menselijk zijn zonder gebreken, zij kent ze zelf en vecht er geregeld mee, een reden temeer om haar graag te zien.
Voor heel binnenkort, lieve Frauke : veel adem, kracht en moed!
Je bent een vechter en een winnaar.
Deze fantastische taak ga jij ongetwijfeld schitterend volbrengen.
Twee weken geleden kon ik me niet voorstellen dat we het ooit nog zouden nodig hebben, maar sinds de drastische afkoeling en met onverwarmd badwater, ben ik bijzonder blij dat we nog voor het verlengd weekend een technieker te pakken kregen die onze verwarmingsketel terug op gang kreeg.
Een nieuwe pomp op vrijdag en een nieuwe print die zaterdagochtend geplaatst werd, hebben het -anders zo vanzelfsprekende- comfort van een warme douche teruggebracht.
Eindelijk kan ik mijn stoffig kopke terug wassen, zalig!
Van de kosten weten we nog niets, de factuur wordt opgestuurd, maar het zal alvast goedkoper zijn dan een volledig nieuwe ketel.
Ik weet niet wat het is, maar het lukt niet meer.
Het is een beetje hoogmoedig om van writers block te spreken, helemaal akkoord : ik ben geen schrijver.
Maar dit blog, waar ik tot hiertoe met zoveel plezier aan geknutseld heb, wil ik toch niet blijven verwaarlozen, vermoed dat de goesting tot schrijven al doende wel zal terugkomen, dat doet ze met sommige andere dingen toch ook.
Nalatigheid?
Ik pleit schuldig.
Maar er zijn verzachtende omstandigheden, dames en heren, leden van de jury...
Mijn liefste is allang goed en wel en vol verhalen van zijn Europeade teruggekomen.
Dan gaat een mens niet direct aan de computer zitten, natuurlijk.
En als ik dan al eens in het bloggen wou vliegen, zat de schat zelf aan zijn administratie te werken, die een pak belangrijker is dan wat ik hier ineenflans.
Is Herman voorlopig klaar met zijn werk ?
Dan doen we samen wat anders.
Er is weer heel wat geklust, de afgelopen twee weken.
Bovendien waren er de leuke feestjes, uitstapjes en vanzelfsprekend het huishouden.
Ik snap het niet...ik kan er echt niet bij hoe veel van mijn blogvrienden zo vlot met hun blog kunnen omspringen, daar vanalles kunnen invoegen, de layout in een wip veranderen, filmpjes erop zetten...
Bij mij duurt het al gauw 2 uren om mijn mails na te kijken en te beantwoorden, dan enkele favoriete blogs te lezen, eventueel een reactie te plaatsen (veel te weinig naar mijn zin) en een stukje te schrijven waarbij ik dan meestal de grootste moeite heb om er nog een plaatje bij te zetten, hoe simpel ook.
Bovendien voel ik me dan ook nog eens schuldig omdat ik niet met echt werk bezig ben want er moet eigenlijk altijd nog iets dringender gebeuren.
Gisterenavond wou ik dan eindelijk de draad weer oppikken, floept daar ineens onze Wout op mijn scherm, via de pas geinstalleerde messenger.
Dat is dan ook weer gezellig, dus doen we een klapke en er wordt duidelijk dat ik een oude versie van messenger gebruik.
Eer hij allemaal uitgelegd heeft hoe ik de nieuwe versie installeer en de oude wegsmijt, zou er weer een pak tijd verloren gaan, dus geef ik met plezier de controle over onze pc aan hem.
En dan begint het gespook!
Ik zie de cursor over mijn scherm heen en weer flitsen, toepassingen openen en sluiten (ik had er weer teveel tegelijk openstaan) een beetje griezelig allemaal, zon computer die ogenschijnlijk een eigen leven begint te leiden.
En daar komt ineens de live messenger in beeld, met een snel gekozen fotootje en al!
Weer is mijn blog-goesting over, als Wout voorstelt om samen een spelletje te spelen.
Dat doen we tot Herman terugkomt van zijn vergadering en vaststelt dat de chauffageketel het niet meer doet. Verwarming hebben we nog niet echt nodig, maar dezelfde ketel zorgt ook voor het badwater...
Dringend naar de installateur bellen dus, want met het verlengd weekend voor de boeg zitten we tot woensdag zonder warm douchewater.
Deze namiddag zouden ze nog komen, ik hoop dat het nog kan gerepareerd worden, anders wordt het een nieuwe ketel.
Reclamespotje voor de lotto, opgenomen einde mei op het strand van Knokke.
Het ziet er zonnig en warm uit, in werkelijkheid was het 12 graden en er stond een snijdende wind.
Ik ben helaas niet het huppelende ding in gevecht met de vallende badhanddoek, maar de achterdochtige zonnebadende vrouw in de ligstoel. Oppassen dat je niet met de ogen knippert, want anders heb je me gemist!
Ik merk dat het spotje telkens op een andere manier op televisie vertoond wordt: soms zit alleen mijn zonnebadende hand erin.
En hier zie je wat er overbleef van 11 uur kou lijden...
Om even in te gaan op de bemoedigende woorden-dankjulliewel!- van mijn lieve lezers : er zijn zeker en vast interessante aspecten aan zon poosje alleenzijn.
Het is bijvoorbeeld heel aangenaam om je bed eens helemaal in alle richtingen te kunnen gebruiken, zeker als die celibataire periode in een reeks hittegolven valt.
Behalve de onderkant ervan, heb ik werkelijk elk stukje bed ongegeneerd bezet.
Ook in het kiezen van wanneer, wat en zelfs óf je wat gaat eten ben je helemaal vrij.
Hoe gezellig het koken en samen tafelen ook is, een korte periode met niemand rekening hoeven te houden is niet onaangenaam.
Die bewuste periode was wel korter dan Hermans verblijf in Spanje, want vanaf donderdagochtend kwam Sander, het achtjarig zoontje van een neef, logeren. Er moest dus toch wel een beetje gezorgd worden.
Sander is een gemakkelijk en lief ventje, maar mijn vrijheid was ik kwijt!
Omwille van de hitte wou hij liefst binnen blijven spelen, slechts een keer hebben we een kort ritje per fiets gemaakt, boodschappen doen.
De koele living was het geliefkoosd speelterrein, waar de curverboxen met oude matchbox-autootjes, plastic soldaatjes, racebaan...werden uitgeladen, ook de fisher-price garage, luchthaven en een stapel suske-en-wiske-albums moesten naar daar verhuizen.
Goed dat we al dat speelgoed van onze zonen bewaarden, want ook kleine meisjes zoals onze Jade spelen graag met die oude spulletjes. Jammer dat ze er nu niet bij kon zijn, Sander is slechts 3 maanden ouder dan zij en die twee zijn goede maatjes.
Te warm om veel huishoudelijk werk te doen, heb ik het kalmpjesaan gepakt.
Door het boek te lezen dat Adam had meegegeven:
De graanrepubliek van Frank Westerman, een historisch overzicht van agrarisch Nederland, een onderwerp dat mij gezien onze recente vakantie daar, bijzonder boeit.
Hoewel ik moet toegeven dat ik de lectuur af en toe toch vrij moeilijk vind.
Behalve de vele vreemde plaatsnamen, waar ik me nu wel een voorstelling van kan maken, komen er zoveel politieke en historische persoonsnamen in voor waarvan de meeste mij totaal onbekend waren, dat het lezen naar het einde toe toch een beetje een corvee werd.
Maar ondertussen ben ik wel blij dat ik wat meer begrijp van een streek en een problematiek waarvan ik tevoren absoluut niets wist.
Af en toe haalt Sanderke mij uit mijn concentratie. Als het ventje niet ergens zit op te trommelen (hij heeft djembé-les gehad), dan zit hij wel te zingen als een nachtegaal in een onverstaanbare taal : zijn eigen versie van wat Engels moet zijn. Hij heeft echt een prachtstemmetje en zingt haarjuist, maar wel luid en haast onophoudelijk...
Dus zeg ik hem dat ik achterin de tuin in de schaduw ga zitten lezen en dat hij me maar moet roepen als hij wat nodig heeft.
De schat speelt zoetjes verder en zo hebben we elk ons pleziertje.
Samen aan tafel babbelt hij honderduit en voor het slapengaan doen we nog een kaartspelletje, waarin hij zich voor zon jong kind zeer eerlijk en sportief laat kennen.
Eigenlijk wou ik hier bijna schrijven : je hebt er geen kind aan, maar echt : hij is wel zéér aanwezig.
Zaterdagmiddag kwamen zijn ouders hem hier terug oppikken, Wout en Frauke waren er eveneens bij, we aten allen samen onder de pergola, terwijl een mals regenbuitje eindelijk wat verkoeling bracht.
Hét onderwerp van de dag met 2 zwangere meisjes aan tafel.......???
Ondertussen telefoneert Voke :Paz, schijnt de zon daar ook? Dan komen we even langs!
De jonge ploeg is nog geen vijf minuten vertrokken en de boel nauwelijks opgeruimd of daar staat de oude generatie al op mijn terras.
Leuk toch, dat ze die uitstapjes nog altijd zo graag maken. Het is toch algauw een flink halfuur rijden van Edegem tot hier. Nadien gaan ze ook nog een bezoekje brengen bij Moekes kozijn in Schilde.
Van Herman komt elke avond trouw een lief sms-je met beknopt dagverslag. Alles schijnt daar goed te verlopen, de gedetailleerde verhalen hoor ik dan wel vanaf woensdag.
Hij gaat daar niet om te zonnebaden, noch voor het natuur- of stedenschoon, maar voor de volkscultuur, meer bepaald muziek en dans.
De Europeade, een internationaal volkskunstfestival, brengt elke zomer zowat 6000 dansers en muzikanten vanuit heel Europa afwisselend in een andere stad samen.
Het bijzondere aan dit festival is, dat elke groep daar onbezoldigd aan deelneemt en zelf zijn reis- en verblijfkosten draagt, het gaat hier om het tonen van de eigen cultuur en om de verbroedering, een Europa van de harten, een idee gelanceerd door de Antwerpenaar Mon De Clopper, lang voordat er sprake was van een politiek eengemaakt Europa van staten.
Het hartverwarmend en kleurrijk spektakel gaat door in prachtige historische plaatsen, deze zomer voor de 43ste keer al.
Herman gaat mee om twee groepen muzikaal te begeleiden, maar ook en vooral als lid van het Internationaal organiserend comité en voorzitter van Europeade Vlaanderen.
De voorbije jaren ben ik meegereisd naar Quimper(Bretagne),Riga (Letland), Nuoro (Sardinië), Horssens (Denemarken) en in 2002 was het in Antwerpen te doen!
Het waren 5 feestelijke dagen, maar loodzwaar voor de organisatie, ik kan erover meespreken want heb toen het gros van de tijd op het secretariaat gewerkt, waar alle problemen samenkwamen : een heksenketel, waarvan deelnemers weinig weet hadden, maar waarin wij toch een zeer verteerbaar potje hebben kunnen bereiden.
Herman is nu met de volksdansgroep De Kegelaar per bus naar Zamora vertrokken, ze doen dat met 2 overnachtingen in een jeugdherberg onderweg. Een van de redenen waarom ik niet meega, is naast het gebrek aan privacy het besef dat ik niet de toerist kan uithangen, terwijl mijn man en de andere verantwoordelijken daar tot over hun oren in het werk zitten.
Ik steek grààg de handen uit de mouwen, maar kan me niet terugtrekken zolang er werk te doen is en dat stopt dus nooit op zon Europeade.
Voel me ook verplicht om aan alle manifestaties deel te nemen.
In de hitte van zon stad, op ieder moment van de dag en soms ook van de nacht tussen al dat volk...ik kan er niet tegen!
Die schat van mij geniet van elk moment, gaat overal brandjes blussen en voelt zich voor àlles verantwoordelijk, hij floreert gewoon op dat soort stress! Na elke Europeade komt hij helemaal van de wereld thuis en heeft telkens enkele dagen nodig om terug tot zichzelf te komen. De contacten met bekenden uit al die buitenlandse groepen...het is voor hem allemaal feest.
Ik begrijp dat wel en ben blij voor hem, voor mij werkt het enigszins anders : ik neig ernaar om alleen te zien wat er misloopt en word daar zeer ongelukkig van, daarom ga ik dit jaar niet meer mee.
Maar ik mis hem heel erg.
Volgend jaar toch nog eens goed nadenken welke van de twee kwalen de minste is.
De voorbije vakantie heeft ons doen beseffen hoe goed het doet om regelmatig te fietsen.
Niet dat onze tweewielers ongebruikt in de garage stonden te roesten : ze komen geregeld van stal om een boodschap te doen, maar recreatief gebruik was er de laatste maanden nauwelijks bij.
Daar hebben we nu verandering in gebracht en we genieten volop; zeker nu het ideaal fietsweer is. We vertrekken omstreeks halfvijf s avonds om de grote hitte te vermijden en toeren dan 35 tot 45 km. We hebben fietskaarten zàt, maar de tochtjes die we tot hiertoe maakten, deden we op het gevoel.
Het is onbegrijpelijk, maar wij ontmoeten zelden of nooit andere fietsers of wandelaars.
De wegen die we nemen zijn niet altijd de ideale fietspaden, mul zand soms en vaak ook scherpe steentjes, maar hoe prachtig kan het hier nog zijn!
Een van onze tochtjes leidde langs het Marmerven in Brecht, dat nu helemaal met prikkeldraad omheind is. Toen we even stopten om te kijken er waren veel reigers- werden we aangevallen door dazen. Als gekken sprongen we terug de fiets op en trapten zo hard als het terrein en onze conditie het toelieten, want die nijdige beesten lieten niet af. Mijn ventje kon ze gauw achter zich laten...daar waar IK fietste dus! Gillend, met mijn paardestaartje zwierend en met één hand mezelf overal kletsend waar die ondingen neerstreken, raakte ik ze uiteindelijk toch kwijt.
De bulten zullen nog dagenlang een souvenir blijven.
Ook aan het Klokkeven bij Rijkevorsel heerste dezelfde plaag. En we hadden daar nog zo graag een frisse duik gedaan in de vroegere zandwinningsputten. Het water zag er zo uitnodigend uit, zo groot, zo fris, zo verlaten...helaas was er ook duidelijk zwemverbod. Zucht......
Als die ene visser er niet had gezeten, hadden we het misschien toch nog gewaagd.
Okee, ik weet het wel : het is nu natuurgebied en de fauna zou verstoord worden, maar waar kan je in dit landje nog vrij zwemmen? Een overvol strandje van de Lilse Bergen of het Zilvermeer zegt me niet zoveel.
Ik troost me maar met de gedachte dat we toch weer door de dazen zouden worden opgevreten.
Het leuke van deze fietstochtjes is het onverwachte :
We vertrekken bijvoorbeeld naar de Blommerschothoeve, waar je vorige zomer nog heerlijk zelfgemaakt ijs, recht van de eigen koeien, kon eten. Als we daar vandaag aankomen, zijn de houten picknicktafels verdwenen en het melkhuisje, waar het ijs werd verkocht, is terug als melkhuis in gebruik.
O en we hadden zon grote goesting in dat onwaarschijnlijk lekkere roomijs!
Dan schiet het ons te binnen : bij Gofies in Lille, dààr moeten we zijn! Nog veel lekkerder, zelfgemaakt ijs in talloze varieteiten. Nu maar hopen dat ze open zijn, want het is een heel eind fietsen.
En we hebben geluk! Er zit slechts één familie in het ijssalon en wij installeren ons buiten onder een parasol tussen de bloemen en de vijvertjes.
Het moeilijkste is een keuze maken uit al die lekkernijen, want het ziet er allemaal om ter lekkerst uit en de baas, die ons zelf bedient, is een heel vriendelijke jonge kerel.
Ik had een marsepino noir(ijs-marsepeinspaghetti-chocoladesaus) en Herman een pannenkoek met kriekjes en ijs. Om duimen en vingers van af te likken! Wie me niet gelooft, moet maar eens gaan proberen. In de zomermaanden is het er vreemd genoeg rustiger dan in de winter.
Ons avondmaal hebben we er met plezier voor gelaten en 41 km fietsen zal ook wel enige calorietjes verwerkt hebben.
Ondertussen zijn we alweer twee weken in de hete stille Kempen.
Mijn verjaardag hebben we nog eens overgedaan. Eerst met de kinderen, de volgende dag met mijn ouders....Jaja, gescheiden, want het bleek onmogelijk om hen voor het einde van deze maand allemaal samen hier bijeen te krijgen.
Natuurlijk hebben we gebarbecued, hoewel het ook daar veel te heet voor was.
Iedereen die de afgelopen weken al aan het buitenvuurtje heeft gestaan, weet hoe ondraaglijk heet het voor de kok is.
Binnen koken is heel wat aanlokkelijker, maar daar wordt ons tot hiertoe zeer koele huis- dan weer door opgewarmd, daarom probeer ik dat zoveel mogelijk te beperken.
De hoogste temperatuur deze zomer in onze living waargenomen is 25°. Onze slaapkamer en badkamer liggen gelijkvloers, daar is het dus hoogstens even warm, in de kamers boven is het een andere zaak, hoewel het nog steeds goed te doen is, mits tijdig openen en sluiten van vensters en zonwering.
Een gelukkig toeval of ingenieus bedacht, maar de architect en bouwers van dit huis
hebben dat, samen met de strategisch aangeplante bomen errond, heel goed gedaan.
We wonen hier nu dertien jaar en hebben voor onze laatste BBQ een nieuwe koelste plek in de tuin gevonden. Het bracht wat verhuizen van tuinmeubilair mee, maar het was weer eens wat anders.
Ons in de maand mei zo groene gazon begint nu wel zeer lelijke droge plekken te krijgen, maar er mag geen kostbaar drinkwater aan verspild worden. Zon grasmat herstelt immers toch, als je ze tenminste niet verwend hebt door op droge dagen steeds te sproeien.
Het enige verjaardagscadeau dat ik elk jaar opnieuw wil krijgen, is een foto van wij met ons vijven. Ze wordt altijd op dezelfde plaats in de tuin genomen, dit jaar enkele dagen later dan de echte datum, maar toch nog op het feestje. Daar hoort telkens groot (gespeeld) protest van de jongens bij, er worden minstens 20 fotos gemaakt, waarvan je er 18 direct kan weggooien omdat ze er onnozele koppen op trekken, (hoewel ik er daar ook de lelijkste van bijhoud) en sommige jaren zit er bij nader toezien zelfs geen enkele goeie bij.
Onze Wout heeft ooit een kop van Herman uit de ene foto in een andere gevoegd, omdat nergens een fatsoenlijk ensemble opstond.
De meisjes die de fototoestellen hanteren, zweten wat af! En dat komt niet altijd door de hitte. Ze geven instructies aan hun mannen, die nooit luisteren en nooit ophouden met protesteren en lachen, gekke bekken trekken, Quasimodo spelen...enfin, een gekkenhuis!
Maarrrrr!.... :ik krijg tot hiertoe elk jaar mijn gezinsfoto. Je ziet ze hierboven, van links naar rechts : Jan, Dries, Wout -en Herman en ik aan hun voeten.
Voor de laatste keer deze zomer ontbijten wij samen in Callantsoog en blijven nog napraten aan tafel. Wat gaan we ons samenzijn en al onze gesprekken missen. Twee weken samen op vakantie, zonder één wanklank, dat moet echte vriendschap zijn.
Adam leerden we zes jaar geleden kennen toen hij als verslaggever voor zijn krant op de Europeade in Horssens, Denemarken was. Toen het nadien ook zo goed met Tineke bleek te klikken, zijn we elkaar blijven opzoeken, maar dit was de eerste keer dat we zoveel tijd in elkaars gezelschap hebben doorgebracht.
Adam en Tineke geven ons nog Jodenkoeken, cranberrysnoepjes en Winschoter roggebrood mee. Het wordt een zeer hartelijk afscheid wanneer we om 11 uur onze Hollandse familie verlaten.
Na een korte benen-strek-pauze komen we om 14 uur thuis. Het is bloedheet in de Kempen en we missen de zeebries al. Ik telefoneer met Tineke om onze behouden thuiskomst te melden en om nog eens te bedanken. Zij is dadelijk in het werk gevlogen, heeft al 4 ladingen was gedraaid. Ook zij zegt dat het hun zo aangenaam was, dat er niets heeft gehinderd.
We hebben zoveel verrassend nieuws gezien, gehoord, geleerd, genoten. Niet in het minst door het uitstekend voorbereidingswerk van Adam en Tineke, hun en zus Hillies grote gastvrijheid, hun grote kennis van de streek, onze soms zeer intense gesprekken, al die hartelijke en oneindig attente 1000 en 1 dingen, maakten het voor ons een volmaakte vakantie.
Gisteren hebben we het uit volle borst meegezongen en dat wil ik hier graag nog eens overdoen : IK HOOUUUUU VAN HOLLAND !!!!!! foto : Adam, Paz, blik vanop de strandopgang naar hun huis
Er is nauwelijks wind, bijgevolg spiegelglad water. Het is zalig om te zwemmen, dat heb ik dan ook twee keer gedaan. Het strand is zeer breed en heel rustig als je wat verder van de strandopgang gaat zitten. We hebben afgelopen 2 weken allemaal een mooi kleurtje gekregen door dat buitenleven.
Vanavond heb ik hier konijn op zijn Vlaams bereid. Als dessert krijgen we Watergruwel en dat is smakelijker dan de naam laat vermoeden : gort met bessensap, krenten en rozijnen. Goed gekoeld was het een fris zomers toetje.
Adam gaat een keer per maand drummen in De Foyer op het Dorpsplein, om het smartlappenkoor te begeleiden, samen met 2 vrouwelijke accordeonisten. Vanavond is het weer zover. Natuurlijk gaan we meezingen. Er blijken in dit land veel van die koren te zijn, ook zeemanskoren, waar nogal wat volk op af komt. Thuis zou ik er waarschijnlijk niet aan denken om zoiets te doen en hier amuseer ik er mij geweldig mee. Om 11 uur is het afgelopen met zingen, Adams drumstel wordt in de auto geladen en Tineke, Herman en ik wandelen naar huis. Foto : Adam en de 2 Tiny's begeleiden het smartlappenkoor
We nemen afscheid van Hillie, die ons de afgelopen dagen grote gastvrijheid heeft verleend, terwijl ze ons niet kende, maar waar we ons onmiddellijk vertrouwd en thuis hebben gevoeld. We zullen elkaar beslist terugzien.
Op onze terugweg rijden we over Groningen, waar we een stadswandeling maken. We zien de Olle Grieze (Martinitoren, geen uitstaans met het drankje, maar alles met de H.Martinus), lopen via de Grote Markt door de Heerenstraat, waar we op het terras van het Grand Café een broodje eten. Ook het prachtige art-nouveau station van Groningen is de moeite van een bezoek waard. De gigantische fietsenparking bij het station is voor ons spectaculair : ontelbare fietsen, dubbelgestapeld in speciale rekken. We halen kaas voor fondue in de prachtige kaashandel Van der Ley. De auto zit nu echt tjokvol : alle bagage van ons vieren, de cadeautjes en nu ook nog eten voor vanavond, de pakken en pakjes steken tussen onze voeten, naast ons op de bank en in elk mogelijk gaatje.
We verlaten de provincie Groningen en rijden naar Dokkum in Friesland, de noordelijkste plaats van de Elfstedentocht. Ook in dit schilderachtig stadje maken we een wandeling en gaan we wat opsteken(zie verklaring van dit woord enkele dagen eerder). Er wordt net een molen in gang gezet en we bewonderen hem van dichtbij. Onze reis gaat vlakbij de kust verder. De prachtige Groninger boerderijen hebben nu plaatsgemaakt voor het Friese type. Ook die zijn zeer groot, maar hebben de typische kop-hals-romp indeling : een voorhuis, een lager verbindingsgebouwtje(stal?)en dan de dikke romp van de schuur. We zien behalve schapen nu ook koeien in weiden ipv de uitgestrekte graan- en aardappelvelden van het noorden. De vergezichten worden meer onderbroken door groepen bomen ertussen.
Terug over de afsluitdam is het niet ver meer naar Callantsoog waar we rond 19 uur aankomen. Het treft me hoe heerlijk dit huis naar hout en kruiden geurt. De auto wordt leeggemaakt en we gaan aan tafel voor de kaasfondue.
Als je vlakbij het strand woont, hoort een wandelingetje na het avondeten erbij en we zien een mooie zonsondergang. Adam heeft trek in een ijsje , maar Ijsje Primo is juist aan het sluiten.
Hééé, Frauke stuurt een blij smsje : ze was net bij de gynecoloog en de baby doet het heel goed, zou al 2.100 kg wegen en Jade had een schitterend schoolrapport.
Jammer van het ijsje, we hadden het graag getracteerd, Adam moet wel moe zijn van de hele dag rondrijden. Onderweg heeft elk van ons wel eens gedut, onze chauffeur gelukkig niet! Tineke vindt hem ontboeft(zoiets als afgepeigerd?) maar ik vind hem er na zo'n vermoeiende dag eigenlijk nog behoorlijk ontspannen uitzien.
Nieuwe uitdrukkingen die we afgelopen dagen leerden : -we zijn rozig (beetje beroesd, van wijn, zon, wind...) -een poppeslok halen = oudhollands voor op kraamvisite gaan -te gatjeszoenen gaan = idem als bovenstaande, maar in het Westfries -warskipbed, te warskip gaan = logeerbed, uit logeren foto : zicht op Dokkum
Na onze lange muziekavond staan we op om 9 uur, ontbijten uitgebreid en vertrekken naar Bourtange, een prachtig gerestaureerde vesting uit 1742 nabij de Duitse grens. De versterking werd opgericht om de streek te beschermen tegen de Spanjaarden en later tegen de bisschop van Munster. Opvallend is de kleur waarin hier veel van het houtwerk geschilderd is, bij Tineke en Adam thuis staat trouwens een secretaire in dezelfde tint. Ze noemen het ossenbloed. Bij ons nog niet gezien, maar ik vind het hier wonderwel passen.
Het weer wordt zonniger als we naar Ter Apel rijden om het kruisherenklooster te bezoeken. Eens te meer in een prachtige omgeving, zeer lommerrijk door de majestueuze oude bomen. Er is een mooie kruidentuin. Als we in de kapelkerk komen zingt Herman op verzoek van onze vrienden een gregoriaans fragment. Zij hebben geen katholieke achtergrond en zijn geintrigeerd door die gezangen. Ondanks mijn onverklaarbare afkeer van het gregoriaans moet ik toegeven dat ik het daar heel mooi vond klinken. We zien een kleine tentoonstelling over de bereiding van perkament en menging van kleuren zoals dat in die tijd gebeurde.
Buiten, bij het boshuis naast het klooster, gaan we nog wat drinken en op de terugweg wil ik nog enkele van de grote boerderijen fotograferen. We stoppen zon 15 keer om fotos te maken, want telkens zie ik weer een nóg mooiere...
In Winschoten gaan we heel lekker chinees eten en wandelen nadien nog even door het stadje, nodig ook : we moeten geld afhalen. Foto : Bourtange - Adam, Paz, Tineke, Hillie, Herman
We zitten om 9 uur aan een uitgebreid ontbijt en babbelen alweer heel wat af.
Het is bewolkt maar niet koud, wanneer we met 2 autos naar Oost-Groningen vertrekken, Tineke zit bij Hillie, Herman en ik bij Adam. We rijden naar Nieuw-Statenzijl en de Dollard, vrijwel het uiterste noorden van het Nederlandse vasteland. Het is een krekengebied met sluizen. Er heerst hier absolute stilte...althans de weinige seconden dat er niet een van ons vieren aan het woord is. Zo stil als hier heb ik nog nergens geweten. Je hoort enkel natuurlijke geluiden : vogels, schapen en het ruisen van de wind, verder niets. Het is een heel bijzondere belevenis.
In het terpdorp Termunten maken we de drollenloop over de dijk. Het is een hele toer om de vele schapenuitwerpselen te vermijden, maar het dorpje is schilderachtig : een mooie oude kerk, heuveltjes, een plas, wat geitjes...
Vlakbij, in Termunterzijl, gaan we in een viswinkel nog eens kibbeling eten ik ben er verzot op!
Verder naar Schildwolde, waar Hillie en Adams grootouders hebben gewoond, en zij zelf als kleuters eveneens. Wij krijgen ettelijke verhalen en anekdotes van die twee te horen en in dit landschap voelt het alsof je in de tijd wordt teruggeworpen. De dorpen zijn zo liefelijk, met mooie kleine veelal zeer oude arbeidershuisjes, tuintjes, eeuwenoude kerken, waarvan de toren meestal los van het kerkgebouw staat.
En ik die dacht dat Vlaanderen veel oude kerken had...degene die we hier zien, zijn 13de en 14de eeuws, overwegend met een dorpskern errond die er eeuwen geleden precies hetzelfde moet uitgezien hebben. Zoveel magnifieke reusachtige bomen bij de huizen ook...eik, beuk, linde, kastanje...wat maakt dat de dorpjes er zeer beschut en veilig uitzien. Heel contrasterend daarmee zijn de akkers in die streek : zo weids, schijnbaar onbegrensd, geven die een onmetelijk gevoel van ruimte. Zo ver je kan kijken zien de velden wit van de aardappelbloempjes, prachtig gewoon. Onze gidsen vertellen dat veel van de grote boerderijen ermee ophouden en dat er bijgevolg ook veel land onbewerkt bijligt. Maisteelt vervangt nu vaak de vroegere graansoorten, wat het uitzicht van het landschap uiteraard ook sterk beinvloedt.
Nochtans zien we nog zeer vele uitstekend onderhouden Oost-Groningse boerderijen. In feite zijn het magnifieke kasteeltjes, vaak met een vijver en één of meerdere statige rode beuken ervoor. Aansluitend met het voorhuis liggen de reusachtige graanschuren zo groot als kerken.
We keren terug naar Winschoten via Delfzijl en Appingedam, waar we nog eens afstappen en de hangende keukentjes bekijken, die sterk doen denken aan Brugge of Gent. We bezoeken de Nicolaïkerk (16de eeuws, op nog oudere Romaanse resten) In de winkelstraat tik ik een leuk rood rokje op de kop, een absoluut koopje en voor onze Dries een grijs-zwart overhemd, waarvan we vermoeden dat het zijn goesting is.(en dat is niet simpel!)
Terug thuis bij Hillie eten we spaghetti, tomatensla en een ijsje. Na het eten komt haar keyboard tevoorschijn en beginnen we te zingen en te dansen. Herman begeleidt ons op het klavier en is niet te stoppen. Tot halftwee s nachts zitten we onder het genieten van een goed glaasje wijn te musiceren en met zon ongepland plezier hebben wij allevijf toch een heerlijk orgelpunt achter deze dag gezet. Foto : Hangende keukens in Appingedam
We pakken in, zetten onze spullen in het portaal van de boerderij en brengen de fietsen naar Harm en Sandra. Adam heeft een taxi besteld, terwijl we nog even naar cranberry-winkel en fabriekje gaan, waar we cadeautjes voor de kinderen kopen en rijden vervolgens naar West-Terschelling.
De andere mannen zijn al daarheen gefietst, omdat hun huurfietsen bij de haven moesten ingeleverd worden. Als we bij de veerboot komen moeten we samen met vele honderden in de hal wachten. Onze boot zou om half één vertrekken, wij zijn er al meer dan een uur op voorhand, maar wachten achter de draadhekken. Alleen de mensen van voor die draad kunnen mee. Bij die gelukkigen zijn Kees en Theo, die we nog even zien en waarvan we vanachter de draad afscheid nemen. We lijken wel vluchtelingen...blijkt dat de volgende boot pas om 16 u gaat.
Ondertussen staan we daar maar; een jongen met een olijk gezicht begint met balletjes te jongleren en vrolijkt zijn omgeving wat op. Als de boot van half een vertrekt, vinden wij als eersten een plaatsje op een van de schaarse banken in de vertrekhal àchter de draadhekken. De hele vloer is al gauw bezet door mensen die zich daar voor de volgende 3.5 uur installeren. Een grote ballon wordt door heel de hal gekaatst, hij danst een hele poos boven de hoofden en zorgt voor wat afleiding. Degenen die bij de hoge raampjes staan geven geld aan buitenstaanders om friet , kibbeling of drankjes te gaan kopen want hierbinnen is niets te krijgen. Mensen doen echt hun best om een vriendelijk sfeertje te scheppen, maar ikzelf zit verkrampt op mijn stukje bank. Hoezeer ik ook van mensen houd, zozeer haat ik massas, ik word er fysiek onwel van. Ik probeer het te negeren, maar binnen in mij woedt een stille paniek.
Ondertussen giet het nog steeds. Adam en Herman wisselen de wacht bij onze bagage die al buiten staat. Plotseling wordt afgeroepen dat er een extra sneldienst van de Koegelwieck wordt ingelegd om halftwee, die doet er slechts 35 minuten over ipv de gewone veerdienst 1,5 uur. We rennen alle vier om een ticket te krijgen, Herman kan er 4 bemachtigen (hij gaat daartoe wel 3 keer door de controle : met en zonder pet, met en zonder bril..) en wij geraken gelukkig allevier op de boot. Er zijn slechts 300 plaatsen ipv 1200 op de gewone boot.
Dolgelukkig dat we niet meer in die overvolle hal moeten wachten, ploffen we in de comfortabele zetels van de Koegelwieck. Weinig later dan de veerboot komen we in Harlingen aan, waar we met de bagage wachten tot Adam zijn auto van de lang-parkeerplaats heeft gehaald. En kijk! Daar stopt ineens een auto waaruit Kees, Theo en Jan P stappen, we nemen dus nog maar eens écht afscheid, deze keer.
Nog rustig koffie gaan drinken in een café te Harlingen en we rijden , dan toch vroeger dan verwacht, naar Winschoten in de provincie Groningen. Adams zus Hillie verwelkomt ons buitengewoon hartelijk in haar aangename huis met de mooie bloementuin. Ze heeft een smakelijke stamppot met sperziebonen, rookworst en spekjes bereid.
Na het eten maken we een wandeling naar het vlakbij gelegen prachtige rosarium, waar we onze neus in elke rozensoort duwen en door de 2 parken die zeer mooi zijn. Tot onze grote verbazing kent Hillie ontelbare Vlaamse liedjes (Preudhomme, Hullebroek...) met zelfs alle strofen. Ze leerde ze op de lagere school in Groningen. Wij staan paf!
De zon brandt als we opstaan, maar er wordt zware regen voorspeld in de loop van de dag.
Bij het ontbijt doet Adam een kleine speech nav mijn verjaardag en ik krijg cadeautjes van allemaal : een mooie affiche van het Oerolfestival, een pakje cranberrythee, een specialiteit van Terschelling en een een boekje met de geschiedenis en recepten voor cranberrys. Acht Hollanders en één Vlaming zingen voor mij Lang zal ze leven, uniek hoor!
Tineke en ik zijn verse broodjes gaan halen bij de Super de Boer en gisteren had ik in Midsland al taart besteld om straks te tracteren. Normaal zouden Tineke en ik vandaag koken, maar er wordt beslist dat er teveel te doen is en dat we teveel missen door terug naar de boerderij te komen om te koken. Ieder zal op eigen houtje ergens op het eiland gaan eten.
Wij fietsen naar de Bosplaat en vervolgens naar Midsland om geld en onze taart op te halen. Thuis eten we met ons vieren al een stukje met een kop koffie. De rest van de taart zetten we mooi terug aan elkaar, die is voor straks als iedereen weer binnen is. Als we naar West-Terschelling fietsen begint het stevig te regenen en het is er enorm druk. Omwille van de regen zijn er al velen die de boot nemen. Wij gaan even bij het Groene Strand kijken, waar een podium staat en verschillende zangers hun ding komen doen. We gaan ook naar de lampionbouwers : Tineke wil straks om 22 uur in de slotstoet met een lampion lopen, ze krijgt er al een mee. Het blijft hevig regenen en we gaan koffie drinken, na een portie kibbeling(stukjes gebakken kabeljauwfilets) met ravigotte-saus (= tartaarsaus).
We kijken in de haven uit naar de uitzwaaiers-zangers voor degenen die afvaren, maar horen of zien er niets van. Later vernemen we van anderen dat ze er blijkbaar toch wel waren. We wandelen naar de Brandaris, de vuurtoren van Terschelling en dan naar het mooiste kerkhof dat ik ooit gezien heb . De graven liggen her en der verspreid in de duintjes tussen de vele grove dennen. Adams broer Harm ligt hier begraven. Tineke besluit de lampion op zijn graf te zetten. Goed idee, want het weer blijft slecht, daarom zien we van het meelopen in de slotstoet af en rijden door de regen terug naar Midsland, waar we in De Koffiepot lamshaasje met sinaas-honing-tijmsaus eten. Een zalig verjaardagsdiner vind ik. Onze vrienden tracteren de met de drank. Ik tel 6 sms-jes met verjaardagswensen!
Om half tien zijn we terug en alle anderen zijn er al. De taart wordt aangesproken en we praten nog wat na. De TV wordt opgezet voor nog een stukje van de match Nederland- Portugal.
Ik zit wat te schrijven en schrik me halfdood bij een oorverdovende kreet van onze anders zo rustige Tineke, die helemaal wild wordt van voetbal! Jaja, t is beslist : 1-0! En daarmee is het gedaan met al dat zot gedoe en de oranje-gekte, de Portugezen hebben gewonnen.
Oei-oei, al 11 uur en het is afwastijd zie ik, ik ga gauw meehelpen. Morgenvroeg om 10 uur moeten we hier weg. Foto : Paz, Tineke, Adam, Herman
Lekker geslapen in onze grote kamer in het voorhuis. Voor ons ontbijt krijgen we verse broodjes en spek met eieren, die Adam voor ieder naar smaak bereidt.
We halen onze fietsen op en ik koop een paar joggingschoenen die in februari massaal aan het strand van Terschelling zijn aangespoeld. Ze kosten 5 , zien er goed uit en zitten ook perfect. Later merken we dat op vele plaatsen op dit eiland van die gejutte schoenen worden verkocht.
We fietsen naar het centrale plein van het festival om tickets te halen. Er zijn duizenden fietsers hier op het eiland. Je moet heel goed uitkijken dat je niet wordt aangereden of zelf op iemand botst.
Het is zeer heet vandaag en we hebben al flink wat kleur. We fietsen naar Lies, waar op het strand een zandsculptuur van 25 concentrische cirkels, jaarringen voor evenveel jaren Oerolfestival werd gemaakt. Vanop de duinen lijkt het alsof er een reusachtige grote druppel kringen in het water heeft gemaakt. Ik klim over de ringmuren, elk zon 1,5 m hoog, tot in het hart van de sculptuur. Daar zijn ook Kees en Theo te vinden, Adam volgt.
Nadien naar Midsland, waar een gezellige drukte heerst. We zien de voorstelling van Man-Man-Man met zn 30(!) In een piepklein caravannetje. Een héél ludieke voorstelling, die slechts een 10-tal minuten duurt, veel langer zou je het er trouwens niet kunnen uithouden. En potdorie : de acteurs zijn toch Vlamingen zeker! In de straten zien we ook nog een knappe show van 2 Japanse acrobaten. Ella en Mariska hebben vandaag Thaïs gekookt. Alweer zo lekker.
s Avonds om 11 uur krijgen we op het geitenpark een voorstelling te zien met allerlei machines van Odd Enjinears waarvoor we al kaartjes hadden. Aardig geknutseld, maar verder vond ik het niet zo bijzonder.
Terug in boerderij Martje praten we nog tot 2 uur s nachts na, heel gezellig! Mijn gevoel van onwennigheid van gisteren is totaal verdwenen. Foto :Zandsculptuur "Jaarringen" op het strand van Lies
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
