Voor een hele week naar Zamora, Spanje.

Hij gaat daar niet om te zonnebaden, noch voor het natuur- of stedenschoon, maar voor de volkscultuur, meer bepaald muziek en dans. De “Europeade”, een internationaal volkskunstfestival, brengt elke zomer zowat 6000 dansers en muzikanten vanuit heel Europa afwisselend in een andere stad samen.

Het bijzondere aan dit festival is, dat elke groep daar onbezoldigd aan deelneemt en zelf zijn reis- en verblijfkosten draagt, het gaat hier om het tonen van de eigen cultuur en om de verbroedering, een “Europa van de harten”, een idee gelanceerd door de Antwerpenaar Mon De Clopper, lang voordat er sprake was van een politiek eengemaakt Europa van staten.

Het hartverwarmend en kleurrijk spektakel gaat door in prachtige historische plaatsen, deze zomer voor de 43ste keer al. Herman gaat mee om twee groepen muzikaal te begeleiden, maar ook en vooral als lid van het Internationaal organiserend comité en voorzitter van “Europeade Vlaanderen”.

De voorbije jaren ben ik meegereisd naar Quimper(Bretagne),Riga (Letland), Nuoro (Sardinië), Horssens (Denemarken) en in 2002 was het in Antwerpen te doen! Het waren 5 feestelijke dagen, maar loodzwaar voor de organisatie, ik kan erover meespreken want heb toen het gros van de tijd op het secretariaat gewerkt, waar alle problemen samenkwamen : een heksenketel, waarvan deelnemers weinig weet hadden, maar waarin wij toch een zeer verteerbaar potje hebben kunnen bereiden.

Herman is nu met de volksdansgroep “De Kegelaar” per bus naar Zamora vertrokken, ze doen dat met 2 overnachtingen in een jeugdherberg onderweg. Een van de redenen waarom ik niet meega, is –naast het gebrek aan privacy – het besef dat ik niet de toerist kan uithangen, terwijl mijn man en de andere verantwoordelijken daar tot over hun oren in het werk zitten. Ik steek grààg de handen uit de mouwen, maar kan me niet terugtrekken zolang er werk te doen is en dat stopt dus nooit op zo’n Europeade. Voel me ook verplicht om aan alle manifestaties deel te nemen. In de hitte van zo’n stad, op ieder moment van de dag en soms ook van de nacht tussen al dat volk...ik kan er niet tegen!

Die schat van mij geniet van elk moment, gaat overal brandjes blussen en voelt zich voor àlles verantwoordelijk, hij floreert gewoon op dat soort stress! Na elke Europeade komt hij helemaal van de wereld thuis en heeft telkens enkele dagen nodig om terug tot zichzelf te komen. De contacten met bekenden uit al die buitenlandse groepen...het is voor hem allemaal feest.

Ik begrijp dat wel en ben blij voor hem, voor mij werkt het enigszins anders : ik neig ernaar om alleen te zien wat er misloopt en word daar zeer ongelukkig van, daarom ga ik dit jaar niet meer mee.

Maar ik mis hem heel erg.

Volgend jaar toch nog eens goed nadenken welke van de twee kwalen de minste is.