Lekker geslapen in onze grote kamer in het voorhuis. Voor ons ontbijt krijgen we verse broodjes en spek met eieren, die Adam voor ieder naar smaak bereidt.
We halen onze fietsen op en ik koop een paar joggingschoenen die in februari massaal aan het strand van Terschelling zijn aangespoeld. Ze kosten 5 , zien er goed uit en zitten ook perfect. Later merken we dat op vele plaatsen op dit eiland van die gejutte schoenen worden verkocht.
We fietsen naar het centrale plein van het festival om tickets te halen. Er zijn duizenden fietsers hier op het eiland. Je moet heel goed uitkijken dat je niet wordt aangereden of zelf op iemand botst.
Het is zeer heet vandaag en we hebben al flink wat kleur. We fietsen naar Lies, waar op het strand een zandsculptuur van 25 concentrische cirkels, jaarringen voor evenveel jaren Oerolfestival werd gemaakt. Vanop de duinen lijkt het alsof er een reusachtige grote druppel kringen in het water heeft gemaakt. Ik klim over de ringmuren, elk zon 1,5 m hoog, tot in het hart van de sculptuur. Daar zijn ook Kees en Theo te vinden, Adam volgt.
Nadien naar Midsland, waar een gezellige drukte heerst. We zien de voorstelling van Man-Man-Man met zn 30(!) In een piepklein caravannetje. Een héél ludieke voorstelling, die slechts een 10-tal minuten duurt, veel langer zou je het er trouwens niet kunnen uithouden. En potdorie : de acteurs zijn toch Vlamingen zeker! In de straten zien we ook nog een knappe show van 2 Japanse acrobaten. Ella en Mariska hebben vandaag Thaïs gekookt. Alweer zo lekker.
s Avonds om 11 uur krijgen we op het geitenpark een voorstelling te zien met allerlei machines van Odd Enjinears waarvoor we al kaartjes hadden. Aardig geknutseld, maar verder vond ik het niet zo bijzonder.
Terug in boerderij Martje praten we nog tot 2 uur s nachts na, heel gezellig! Mijn gevoel van onwennigheid van gisteren is totaal verdwenen. Foto :Zandsculptuur "Jaarringen" op het strand van Lies
Vanmorgen voor het ontbijt mijn haar gewassen en het droogt traag. Tineke biedt haar droger aan want in de hotelkamer is er geen. En die haardroger komt voor meer dan een doel van pas, want ik krijg te maken met een acute aanval van buikloop, geraak nog op het nippertje waar ik zijn moet, echter niet zonder een spoor in mijn kleding, dus nog gauw moeten uitwassen en dan : haardroger erop, ondertussen droogt mijn haar wel in de lucht. Pas later durf ik Tineke vertellen waarvoor haar drogertje onverwacht moest dienen.
We pakken in , zetten onze valiezen op de overloop en vertrekken per fiets naar het Posthuys, drinken er een thee en rijden verder door het prachtige duinenlandschap. Zoveel bloemen : kleine paarse distels, grote rode, gele en rode kamperfoelie, lamsoor, gele wolfsmelk, eglantier, hondsroos, vogelwikke, orchideëen, het is er allemaal overvloedig en het geurt heerlijk. We rijden tot aan het militair domein, wandelen een stuk, fietsen tot aan de Vliehors, waar we ook een wandeling maken. Het is heerlijk zonnig weer vandaag en er staat lang zoveel wind niet meer. We keren via de cranberryvlakte terug, duin-op-duin-af- Ik vliiiiiiiiiieg!!! Wat een heerlijk vrij gevoel. De fietsen bollen geweldig en de schelpenpaadjes zijn zalig om over te vliegen.
We gaan bij onze terugkomst nog een broodje-met-maatje eten bij het stalletje. En overal herken je mensen...zie ik o.a. ook die jongen weer, die een zeebaars van zon 4 kg wist te verschalken vanop de Vliehors. Vlieland is helemaal mijn ding! Hier wil ik wel eens een huisje huren voor een week ofzo, om met de kinderen en kleinkinderen te verblijven. Wel graag met prachtig weer zoals vandaag. Het is hier net Bretagne, maar dan op zijn Hollands. Ook zeer veel oude huisjes en alles kleinschalig...
Ik ga nog wat lezen in de hoteltuin, ben er helemaal alleen, heerlijk rustig. Herman fietst nog wat, terwijl Adam en Tineke een ijsje gaan eten. Om 6 uur leveren we de fietsen in, nemen onze bagage en wandelen naar Herberg Kop van Vlieland, waar we in afwachting van de boot nog een koffie drinken.
De Koegelwieck, dat is de snelboot, heeft een half uur vertraging meldt een buschauffeur ons. Zittend op de reling bij de aanlegplaats vul ik in afwachting dan maar mijn reisverslag aan. Na een zeer prettige overtocht van 30 minuten, met slechts een 10-tal passagiers op een boot voor 300, nemen we op Terschelling een taxi naar boerderij Martje in Formerum.
Hier worden we allerhartelijkst begroet door de vrienden van onze vrienden : Kees, Theo, Jan, Jan, Ella en Mariska. Ze hebben gewacht om aan de zelfbereide macaronischotel te beginnen tot wij er waren, ondertussen is het bijna negen uur. Theo geeft ons een rondleiding door de grote boerderij die tot vakantiewoning werd ingericht. Herman en ik krijgen de suite in het voorhuis. Met zijn allen wandelen we door de spookachtige avondnevels naar de waddijk. Dan nog een drankje en naar bed. Het is raar, ik voel me ineens erg onhandig en dom tussen al die vlotte en welbespraakte Nederlanders, hoe hartelijk ze ook mogen zijn.
Morgen begint voor ons het Oerolfestival, Dit is een groots theaterfestival met allerlei voorstellingen van de meest uiteenlopende aard op verschillende locaties over heel Terschelling. Oerol betekent trouwens overal in het Fries. Boerderij Martje in Formerum, met Paz en Mariska
Om 8.30u zitten we aan een goed ontbijt en een uurtje later pikken we onze Vlielandse fietsen op voor een eerste tocht.
Er staat nog steeds veel wind, maar het blijft droog. In de hoofdstraat komt de dorpsomroeper per fiets een Shakespeare-voorstelling en een concert aankondigen.
Bij een vakantie hoort kaartjes schrijven, ik koop er alvast 10 om 's avonds te schrijven. Adam heeft een ander soort kaartjes gekocht : die voor de Vliehors-express, een soort grote glazen huifkar op reusachtige wielen, die de 18 km naar de westelijke punt van het eiland aflegt. Als we gisteren per boot rechtstreeks van Texel naar Vlieland waren gevaren, dan waren we op deze enorme zandvlakte aangekomen en per Vliehors-express naar het dorp gereden, nu doen we het omgekeerd. Onderweg krijgen we humoristische kommentaar en accordeonspel van Wouter, in wie we de dorpsomroeper van zoëven herkennen. Tja, er woont hier slechts 1200 man op het eiland, logisch dat je ze overal terug tegenkomt. De woestijnrit is een hele belevenis. De Vliehors is gedeeltelijk oefenterrein voor het leger, Wanneer hij ons belgisch accent hoort begint onze gids grappen te maken over een belgisch piloot die een opvallend commandogebouw foutief zou beschoten hebben het bleek feitelijk om een Deen te gaan. Nog goed dat hij niet wist dat onze Wout piloot is en hier enkele jaren geleden met alfa-jet schietoefeningen kwam doen. Voorbij het legerdomein lijkt het alleen nog een zandwoestijn, waarin slechts een reddingshutje uit 1870 hoog boven het omringende wrakhout steekt. Binnen in de drenkelingenhut laat de buschauffeur ons zien wat er zoal aanspoelt en ook hij is een spraakwaterval van grappige anekdotes.
Zoals steeds begeleid door Adams vrolijk gefluit, keren per fiets terug naar Oost-Vlieland, het enige dorp van het eiland. In de 18de eeuw is het dorp West-Vlieland in zee verdwenen, de waddeneilanden wandelen inderdaad steeds verder : verdwijnen in zee aan de ene kant, groeien aan de andere kant weer aan.
We eten een nieuw maatje aan het stalletje in de dorpsstraat. Herman wil wat gaan rusten en Tineke een koffie drinken, terwijl Adam en ik het Tromp-huys gaan bezoeken. Het is een 16de eeuws huis, ook de inrichting en bevat veel schilderijen van de de laatste bewoner Betzy Akersloot-Berg. We zien er een stomme film van 1936 over Vlieland, het is een heel aandoenlijk document, ik was er graag nog wat langer gebleven, maar om 17 uur worden we eruit gezet, want ze sluiten.
Gevieren gaan we een pannenkoek met veenbessencompote en slagroom eten in De Lickebaert en dan naar de kerk voor het concert. Net als we een plaatsje gevonden hebben op een houten bank- het concert is gelukkig nog niet bezig, normaal zou het me nooit overkomen dat mijn gsm niet afstaat- krijg ik telefoon van onze Dries. Hij heeft op ons vaste toestel voicemail met een overlijdensmelding van Nenette ontvangen. Mijn ardense mama, waar ik zoveel fijne vakanties heb doorgebracht, zal overmorgen begraven worden. Eerst dringt het niet helemaal tot me door, ik stuurde haar voor ons vertrek nog een verjaardagskaartje. Ze zou a.s.zondag 87 jaar worden, dag op dag precies 30 jaar ouder dan ik. Ik vind het erg dat ik de cirkel niet rond kan maken en naar haar begrafenis gaan ; tijdens het concert dwalen mijn gedachten voortdurend naar daar. Ik zal beslist contact opnemen met Arnaud, haar 21-jarige kleinzoon en het enige nog levende familielid.
Uit een inwonersaantal van 1200, heeft Vlieland een fijn koor van 44 zangers gevormd. De mannen mochten wat talrijker en sterker zijn, maar het geheel van het concert is heel genietbaar en de dirigent praat de verschillende stukken op een aangename, humoristische manier aan elkaar. Foto : Reddingshut op de Vliehors
Het plan voor vandaag is : Ecomare, het museum/centrum over de wadden te bezoeken. Bij het ontbijt komt men ons echter melden dat onze overtocht vanavond,naar Vlieland, niet kan doorgaan, omwille van de wind en de sterke stroming. Goh, onze vrienden hadden alles zo haarfijn uitgestippeld, perfect voorbereid en gereserveerd, maar nu komt er helaas een kink in de kabel. Onze huurfietsen mogen we bij het hotel achterlaten en we moeten haast onmiddellijk vertrekken met de hotelshuttle naar het Horntje, overzetten naar Den Helder, dan de bus pakken naar Harlingen (3 verschillende bussen eigenlijk) en vervolgens de boot naar Vlieland vanaf het vasteland, die is niet zo onderhevig aan de stroming.
Om halfvier komen we aan op Vlieland, na een woelige overtocht, waarvan ik maar nèt niet zeeziek was. We rollen onze valiesjes tevoet naar de Herbergh van Flielandt in de Dorpsstraat, een klein maar schattig hotelletje. Ook ons kamertje is klein en met een schuine wand onder de pannen, maar het is er netjes en de bedden zijn goed. We maken een eerste verkenningstochtje tevoet. Héél mooi en lieflijk is het hier, duinen, bossen, enkel autos van sommige bewoners en je krijgt hier ook het echte eilandgevoel, omdat Vlieland zo klein is. We wandelen naar de vuurtoren en langs het vennetje en gaan dan in een visrestaurant eten: héél lekkere botervis, mooi gegarneerd.
Vanavond is het voetbal Holland-Argentinië en Tineke wil in een cafeetje nog op een groot scherm gaan kijken. Alles en iedereen is hier oranje gekleurd, vrolijk, maar t is geen drukte ofzo. En ik had onnadenkend nog wel een oranje fleece gekocht voor we naar hier kwamen, ik val er bepaald niet mee uit de toon! We trekken vroeg naar onze kamer. Zo een dag zonder fiets onder mij was toch wel even nodig. Foto :Paz en Tineke voor de Herbergh van Flielandt
Vandaag is het fris en er staat veel wind, maar dat betert in de loop van de dag.
Na het ontbijt fietsen we naar De Slufter, een brede duinvallei die middels een gat in de duinen in open verbinding staat met de Noordzee. Het zeewater loopt wanneer het hoogwater wordt door de kreken de Slufter in en wanneer het laagwater wordt via de kreken weer uit. De begroeiing bestaat voor het overgrote deel uit zoutminnende vegetatie, die in juni overwegend paars kleurt vanwege de lamsoor. In de Slufter komen veel vogelsoorten broeden en foerageren.
Op onze weg ernaartoe zien we een schaapscheerder aan het werk : op twee minuten en half gaat zon vacht eraf met de elektrische tondeuse. Rozig en met hier-en-daar toch wat scheerirritatie komt zon schaap uit de man zijn handen, waarna hij snel en vaardig een nieuwe klant in de geschikte positie zet.
Gezeten op een duin bij de Slufter pellen we een mandarijntje. De meeuwen komen dichterbij : eten!!! Vaststelling : meeuwen lusten geen mandarijntjes, wél de droge koekjes die we eveneens aanspreken.
Van de weide vol wilde bloemen in alle mogelijke kleuren vlakbij gaan we eerst nog enkele fotos maken. Ik vraag me wel af of het hier van nature zo is gekomen, of gecultiveerd, het is alleszins prachtig. Nieuwe woordjes geleerd: Opsteken, opsteekplaats : heeft niets met suppositoirs te maken, maar alles met eten en drinken, een snack gebruiken ofzo. We gaan dus opsteken in het restaurant bij de Slufter, m.a.w. : we eten er een broodje.
Verder fietsen naar Oosterend, mooi oud dorpje en schapen schapen schapen... Onderweg gaan we aardbeien plukken (en eten terwijl we plukken). We betalen ons bakje door geld in een sleuf te stoppen aan het stalletje. We zien hier geen mens, er blijkt wel een bewakingscamera te zijn. Dit zijn de lekkerste aardbeien die ik ooit at!
In het RK-kerkje van Oosterend hangen ettelijke fotos en andere aandenkens aan plaatselijke Zoeaven (Nederlanders die militaire dienst voor de pauselijke staat verrichtten tot 1870). Het verbaast me dat er uit zon klein dorpke toch zon tiental kwamen, ieder in een andere periode. Het leek wel of ze elkaar opvolgden. In het katholieke België heb ik nog in geen enkele kerk verwijzing naar plaatselijke Zoeaven gezien. Even opgezocht : Tussen 1960-1870 meldden zich ongeveer 10.000 vrijwilligers, waaronder 3181 Nederlanders, 2964 Fransen en 1634 Belgen, voornamelijk Vlamingen.
We doen ook een rondgang van het protestantse kerkhof. We fietsen naar de bocht in de Waddenzee, waar we in de luwte van een houten gebouwtje onze aardbeien gaan zitten eten. Verder over de dijk, met forse tegenwind nu, naar de haven van Oude Schild, waar vroeger de veerboten aankwamen, maar die nu uitsluitend jachthaven is. Ook hier is het alweer zo schilderachtig...we gaan tot op het havenhoofd, waar Tineke vertelt hoe ze daar als tiener stond te wachten op vriendinnen van het vasteland, die per veerboot zouden aankomen. Ik tuimel helemaal in de sfeer van mijn vroegere overwegend hollandse- meisjesboeken en zie het plaatje zó voor me.
Langs het lieflijke Skillepaadje en de Wezenputten, waar vroeger door de zeeschepen drinkwater werd ingeslagen, komen we terug in Den Burg. Ai-ai, mijn poep begint ferm zeer te doen, ondanks het goede zadel en het donzen dekje dat Tineke me leent. Op het dorpsplein is het zomertreffen van muziekkorpsen en majoretten en het ziet er zwart van het volk. We gaan slibtongen eten in Bruintje Beer. Wegens weinig trek bestel ik een garnalencocktail die wel zeer klein uitgevallen is, want hij past in een aperitiefglaasje.
Voor mijn ongetrainde achterwerk is het hoog tijd dat we in ons hotel aankomen en in de lobby nog wat kunnen napraten.
Om 11 uur naar ons kamer schrijven lezen slapen Foto :Adam in wildebloemenwei
Vriend Wim komt ons om 11 uur oppikken en brengt ons naar de veerboot in Den Helder.
Stilaan wordt het droger.
Op een kwartiertje varen we naar Texel, begeleid door de meeuwen die hun acrobatieën doen om de opgegooide stukken brood in de vlucht te bemachtigen.
Een taxi brengt ons naar hotel De Pelikaan in De Koog, en we hebben geluk, want we mogen al direct op onze kamer. Normaal zou dat pas om 15 uur zijn, we kunnen onze bagage dus al afzetten.
We wandelen naar De Koog om de gehuurde fietsen op te pikken bij Kikkert.
Het zijn Gazelles en jongens wat rijden die goed, ze bollen haast vanzelf!
Eerst fietsen we naar De Burg, waar Tineke een paar jaar gewoond heeft en naar de middelbare school ging.
Bij de VVV halen we documentatie en gaan in De Lindeboom een hapje eten.
Overal schapen, massas eglantier en kamperfoelie die anders dan bij ons- zeer laag groeit, het geurt hier dan ook heerlijk.
We komen voorbij het kerkhof waar 476 Georgiërs in een massagraf liggen, gedood door de Duitsers bij hun opstand van 1945. Zij kozen ervoor vrijwilligerste zijn in het Duitse leger, omdat hun leven als krijgsgevangenen niet te harden was.
Verder langs de Hoge Berg waar we de typische tuinwallen (van graszoden) zien, de schapenboeten, net gehalveerde stallen want met één recht afgesneden wand. (je ziet er één op de achtergrond van bijgevoegde foto)
In het duinenlandschap zien we hazen, veel brandganzen en meeuwen.
Via het schilderachtige Den Hoorn en De Petten fietsen we terug naar ons hotel.
Tineke wil alleen nog wat soep. Verlekkerd op de aangekondigde asperges met lamsvlees, fietsen Herman, Adam en ik nog terug naar De Koog. Het wàs lekker, maar niet goedkoop.
Terug in ons hotel drinken we met ons vieren nog een schuumkopke, of juister : ik hield het bij een wit wijntje, de 3 anderen dronken dit Texels bier, het schijnt dat het goed is.
Foto : Herman
Het is hier vandaag vaderdag. Adam is broodjes en croissants gaan halen. We krijgen een zeer royaal ontbijt met fruisap, eitje en van alles.
Met 2 autos rijden we richting Harlingen, over de indrukwekkende afsluitdijk.Bij het informatiepunt parkeren we en gaan tevoet de dijk op om de afbeeldingen over de bouw ervan te bekijken.
De afsluitdijk, zon 35 km lang, werd in 1932 voltooid en scheidde Waddenzee van Zuiderzee, die sedertdien Ysselmeer werd. Het moet een titanenwerk geweest zijn... ik ben echt onder de indruk van die watermassas aan weerszijden en vind die historische ingenieurs en dijkenbouwers echte helden.
In Harlingen zetten we Adams auto op een bewaakte parking tot het einde van de week, wanneer we zullen terugkomen van het eilandhoppen.
Met zijn vieren in onze auto rijden we verder naar Franeker (Friesland). Het is er zalig rustig, uitgestorven bijna, en een prachtig oud stadje.In de verstilde tuin, naast de vijver van De Tuinkamer eten we appelgebak. Herman bestelt tot mijn afschuw een uitsmijter met spek, en dat na zon uitgebreid ontbijt, waar we ook al een eitje bijkregen!Ik waarschuw dat zon uitsmijter meestal nog eens 2 eitjes bevat, Adam voegt eraan toe dat het er soms wel 3 zijn...cholesterol-cholesterol! Het bord wordt gebracht en is ....gigantisch: blijkt dat er 4 eieren opliggen!!! Niettemin speelt Herman het met gemak naar binnen.
Naast de Tuinkamer staat het planetarium van Eise Eisinga. Deze wolkammer en liefhebber-astronoom bouwde in het plafond van zijn woonkamer een planetarium, het raderwerk bevindt zich op de zolder. Tot op heden werkt het nog perfect. Het hele huis is ingericht als museum en een bezoek meer dan waard.
We wandelen verder door Franeker en gaan nog een cappucino drinken op het plein bij de Jacobskerk. Het is hier zo stil, er komen alleen fietsers voorbij en 1 brommer. Als we willen vertrekken, stellen we vast dat we bij De Doelen zaten, grappig! We nemen een fotootje van het naambord voor onze Jan (de man van Doel).
We rijden terug naar Callantsoog en krijgen onderweg nog heel wat informatie over de streek. Adam is echt een wandelende encyclopedie. Morgen begint ons eilandhoppen. Dat betekent dat we 3 waddeneilanden, Texel, Vlieland en Terschelling, per fiets gaan ontdekken. Foto :Herman en Paz voor Eise Eisinga's Planetarium in Franeker
Om 11.45u vertrekken we thuis richting Callantsoog, in de kop van Noord-Holland, waar we om 14.30 u aankomen en bijzonder warm en hartelijk door Tineke en Adam ontvangen worden.
Na een voor hen zeer drukke en stresserende periode, gaat het nu gelukkig beter, zodat onze reeds lang afgesproken gezamenlijke vakantie toch kan doorgaan. In de tuin praten we bij koffie en gebakjes over de meest recente gebeurtenissen.
Onze Hollandse vrienden wonen vlakbij dijk en strand in een rustig doodlopend laantje.
We maken een wandeling naar Grote Keten door de polder en keren terug over het strand, waar we een drankje in het strandpaviljoen De Stern nemen.
Terug in hun tuin serveren ze ons een verrukkelijk Texels lamsspiesje als aperitiefhapje, waarna we naar binnen trekken voor lekkere nasigoreng met een spiesje en dessert van oosterse vruchten met karamelsaus, de stukjes gember speel ik door naar Herman, ik vind het als stukjes zeep smaken, maar mijn ventje is er dol op.
We babbelen nog wat na, kijken wat TV en gaan om half twaalf naar bed.
Wij krijgen de master bedroom, Tineke en Adam slapen op de grote uittrekbare bank in de veranda.
Mijn rug is lichtjes verbrand, maar ik heb er geen last van. Het was zalig weer, maar het was vooral zalig om onze vrienden na maanden terug te zien! Foto : Irisvelden
Nu mijn blogproblemen hout vasthouden!- eindelijk van de baan lijken te zijn, verschijnt de volgende dagen het verslag van onze vakantie in Nederland.
Ik heb dagelijks een eerder beknopt logboek bijgehouden, dat waarschijnlijk meer een opsomming van eten, drinken en activiteiten zal lijken en wellicht niet erg interessant voor iemand die hier toevallig op terecht komt.
Er is niets aan opgeschoond, het is gewoon het vakantierelaas van 2 Vlamingen in Nederland, meer bepaald in Noord-Holland, de Waddeneilanden, Friesland en Groningen, hier toch maar op mijn blog gezet als geheugensteuntje en om de mooie momenten nog eens terug te kunnen beleven.
Tot begin juli kan je dus even met ons meereizen, als je dat wil.
Zo van die kleine dingetjes kunnen een mens soms kopzorgen baren.
Vooral als de vakantie in het verschiet ligt en die kleinigheden niet opgelost lijken te geraken.
Maar vandaag schijnt alles nog in orde te komen : Herman had nog een hoop administratie die achterop was geraakt door onze computerproblemen, ondertussen schiet zijn werk nu toch wat op.
Onze poes heeft eindelijk de rat gevangen die we al weken proberen uit de weg te ruimen : naar de pakjes vergif werd niet omgekeken, ze huisde onder de fundering van het kippenhok en tweemaal hebben we de gangen onder water gezet, maar er moet nog een andere uitweg geweest zijn.
Vanmorgen of vannacht kreeg ons Witteke die rat dus te pakken en deponeerde ze met aftrek van één poot netjes naast het terras. Rat is nu begraven en alle gangen werden nog maar eens dichtgemaakt, kwestie van te kunnen zien of ze niet nog door een eventuele andere bewoond zijn. Wees maar zeker dat ik elke dag voor ons vertrek nog ga checken of er niet opnieuw gaten zijn. Ik vond het al zo een gruwelijk idee dat die ene er was en dat we ze niet wegkregen
Een ander bekommernisje was, dat Vanessa, onze witte kip, evenals vorig jaar rond deze tijd weer broeds was. Ruim 2 weken moesten we haar meermaals per dag van het legnest halen, waarbij ze zeer heftig reageert : ze pikt verwoed in onze (gehandschoende) handen en protesteert luid als we haar willen laten rondlopen. Als we ze gewoon zouden laten zitten, eet noch drinkt ze, verliest alle pluimen van de onderkant en vermagert zeer sterk. Ze legt dan ook niet meer. Vorig jaar dacht ik er goed aan te doen om enkele bevruchte eieren van onze buurkippen eronder te leggen. Van de 3 eitjes kwam er ééntje uit. Het kuikentje was zwart en Vanessa hield het niet warm, ze duwde het telkens onder zich uit en bleef op de andere eitjes zitten. Het arme kuiken verzwakte zienderogen, toen heb ik het in een linnen zak waarin een warmwaterkruik stak gelegd, die zak rond mijn nek gehangen en er een hele dag mee rondgelopen, het kleintje met een rubberpeertje druppeltjes water gegeven en geprobeerd om het in leven te houden, maar niets hielp. Ik vond het vreselijk toen het in mijn handen doodging. Dat wou ik niet meer, daarom hebben we met alle macht geprobeerd Vanessa van het broeden af te brengen. Hier en daar hadden we al gehoord dat je zon broedse hen een koud bad moet geven
Ook dat hebben we gedaan : ikzelf heb haar -met zware rubberhandschoenen- uit het legnest getild - Pik-pik-pik!- deed Vanessa, ben ermee naar de regenton gelopen en heb haar borst en poep een minuutje ofzo in het water gedompeld. Ze scheen het nog plezant te vinden ook! Herman en ik hebben dat afwisselend enkele dagen geprobeerd, maar evengoed zat madam weinig later terug te klokken. Ik begon me zorgen te maken over hoe het nu verder moest. Onze Dries gaat niet mee op vakantie, maar die werkt natuurlijk en we kunnen moeilijk verwachten dat hij die kip meerdere keren per dag even wegjaagt
Maar geen nood ! Plots ziet Vanessa er weer normaal uit : haar dikopgezette veren liggen terug glad, de kam is wat minder fel rood, het klokgeluid dat ze maakte is weg en ze scharrelt weer lustig rond. Als ze nu nog opnieuw begint te leggen is alles weer o.k.
Voor het morgen weer de hele dag problemen geeft, bereid ik mijn tekstje maar al voor en plaats het op de juiste datum.
De hele voorbije dag heb ik met tussenpozen getracht om een bericht op mijn blog toe te voegen, waarna telkens de melding verscheen dat ik geen bericht had ingegeven en al het geschrevene ook steeds verdwenen was. Ik werd er knettergek van! Via het forum probeerde ik antwoorden te verkrijgen, maar noppes! En dat terwijl het buiten zulk prachtig weer was
Okay, ik schrijf nu om kwart voor elf op Maandagavond, probeer het nog één keertje en floep! Daar staat mijn tekst ineens probleemloos in mijn blog. Wie het kan verklaren, mag het eens proberen.
Zojuist nog telefoon gekregen van onze Nederlandse vrienden Adam en Tineke : onze gezamenlijke fietsvakantie op de Waddeneilanden zal dan toch kunnen doorgaan en dat is om meer dan één reden verheugend nieuws.
Binnenkort ligt dit blog dus alweer voor een poosje stil, maar deze keer om prettiger redenen dan een kapotte computer of een blog dat ontoegankelijk blijkt.
Nu nog even proberen of ik hier ook een prentje bij kan plaatsen en als dàt lukt, dan ga ik toch nog tevreden de nacht in.
Al van s morgens vroeg stond deze dag in het teken van babys.
Om 11 uur zouden we samenkomen bij Il piccolo peccato, de wijnbar in Berchem, waar fotos voor zowel de affiche van ons volgend toneelstuk moesten geschoten worden, als voor de website van de wijnbar.
Het was maanden geleden dat ik Judith nog had gezien, de begroeting is zoals steeds heel hartelijk.
Als ze me een knuffel geeft, gaat het door me heen : Judith wil iets vertellen, ze is zwanger.
Maar ik verdring die gedachte onmiddellijk omdat die mogelijkheid bij mijn weten onbestaande is.
We babbelen druk door elkaar met alle aanwezigen, maar een poos later volgt werkelijk de blije aankondiging : er zal bijna negen jaar na haar eerste, opnieuw een kindje komen in december. Mirakels bestaan!
Iedereen is meer dan verrast en blij voor Judith en voor haar man en zoontje.
Zelfs ons toneel hoeft er niet voor in het gedrang te komen : we beginnen weliswaar in november te repeteren, maar de opvoeringen zijn voor april-mei, er is dus ruimte voor pauzes in de repetitieperiode.
Na de fotoshoot rijden we naar Hemiksem, parkeren aan het veer en steken de Schelde over . Het krioelt van de fietsers op deze prachtige zomerdag. We stappen over de belommerde dijk naar Bazel, Zo mooi dat het daar is!, toeren door het kasteelpark met zijn eeuwenoude dikke lindes, beuk en kastanje , ontdekken de duiventoren en belanden op het schilderachtige dorpsplein met een schitterend gerenoveerde St-Pieterskerk : ze straalt in blonde zandsteen en zit als breed-gehurkt in het midden van het plein, tussen de oude trapgevelhuisjes.
Er komt juist een gezelschap naar buiten, er werd een kindje gedoopt. Wij nemen een kijkje binnen in de kerk, waar de pastoor het volgende doopsel voorbereid : 3 zijn er vandaag, allemaal meisjes, vernemen we.
Babys -babys - babys vandaag
Tegen vier uur komen we zoals afgesproken bij Wout en Frauke aan. We krijgen eerst nog eens de volledige toer van het huis, ook de babykamer is nu zo goed als helemaal klaar. Het huis is echt een droom. Jade troont ons mee naar het zwembad. Op deze warme zomerdag is zon plonspartij een meer dan welkome traktatie . Ik probeer me op een luchtmatras te hijsen , gil, spetter, plons, duw me af om erop te kunnen springen en in al dat watergeweld trap ik met mijn rechterhiel keihard tegen mijn linkerscheenbeen. Auwww! Ik wacht stilletjes tot de nijdige pijn wegtrekt, maar dat gebeurt niet. Er verschijnt een blauwrode bult op mijn scheenbeen. Wout holt naar de keuken om een ijs kompres, dat ik er minutenlang opleg. Het blauwrode is verdwenen, maar de pijn blijft en nu is er een deuk zichtbaar. Maar goed, ik kan nog lopen en ga dan maar wat rustiger zwemmen.
Wout bereidt een feestelijke barbecue en verwent ons allemaal. Frauke is nu 7 maanden zwanger en natuurlijk is de baby onderwerp nummer één ! We blijven tot laat buiten op het terras zitten en gaan tenslotte binnen de DVD bekijken waarop de laatste echografie staat : gedeeld scherm met aan de linkerkant de klassieke echografie en rechts een 3D echo. Fantastisch dat we dit nu allemaal kunnen zien! En echt : ik vind dat je al trekken kan herkennen. De 3D-weergave doet soms aan een smoutebolleke denken (sorry kinderen), maar af en toe verschijnt er werkelijk een prachtig kinderhoofdje .Hoe wonderlijk : Frauke zit hier op de zetel naast ons, met in haar buik het kindje, nog door niemand gezien en toch zien we het op het televisiescherm geeuwen, drinken, slikken, kusjes geven lijkt het soms wel
Thuisgekomen nog vlug even gaan kijken of Bojakos kleinkind al is gearriveerd en ik lees dat het nu toch echt menens wordt.
Dit was feitelijk vaderdag, maar voor mij een echte kindjesdag!
Heerlijk zomerweer, er gaat bijgevolg geen mens shoppen, dacht ik.
Ik liet me door Herman aan Wijnegem Shopping afzetten, waarna hij verder naar Leuven reed.
Gelukkig kreeg ik gelijk : het was er vrij rustig en ik vond al snel de boeken, cosmetica, naaigerief en cadeautjes die ik zocht.
Omdat we eind volgende week op vakantie gaan, wou ik toch ook nog wat kledingstukken voor mezelf uitzoeken en stapte onnadenkend bij Zara binnen.
Ik zag onmiddellijk enkele prachtige jurken en frisse bloesjes hangen, haalde van elk een L uit de rekken en trok met 6 sublieme zomerdingetjes de paskamer in.
Mensen toch! Ik had beter moeten weten Al bij het eerste prachtige kleedje wist ik het : een L bij Zara is in elke andere winkel nog steeds een elfenmaatje.
Over mijn heupen ging het nog nèt, maar mijn royaal schap kreeg ik absoluut nergens ingeperst.
Toen ik terug in ondergoed voor de passpiegel stond, leken mijn benen plots veel dikker en anders dan ik ze ooit gezien had, hetzelfde voor mijn-tot hiertoe toch vrij platte-buik. Jawel, mijn lichaam verandert.
De realiteit staarde me vanuit de spiegel aan : Je wordt ouder mama! Geef het maar toe...
Gezegend het lief elfenkind, dat nadien vriendelijk vroeg Niets gevonden, Mevrouw? Spijtig en verder geen commentaar had.
Normaal zou ik nu meteen de bus naar huis gepakt hebben, maar omdat het er echt rustig was en ik de tentoongestelde poppenhuizen in de galerij ook nog eens wou bekijken, belandde ik uiteindelijk nog bij MS mode, waar de L écht Large betekent en ik met dikke buik en dito benen nog in een maat 40 twee leuke rokken kon vinden. Drie frisse bloesjes (over de maat klappen we niet) erbij verdreven mijn pashokjesblues volledig en geladen als een muilezel nam ik de bus terug naar huis.
Het was heet , ik was moe van het slenteren en pakjes dragen en moest vanaf de bushalte nog ruim 3 km stappen. Kreeg gelukkig nog een lift tot voor mijn deur.
Mensen die mij oppikken zeggen altijd dat ze dit normaal gesproken nooit doen.
Ik begin te denken dat het aan mijn bomma-factor moet liggen (of is het dan toch mijn koninklijke kommisvoor?)
Meer dan een maand heeft het geduurd, maar nu is hij eindelijk geleverd en aangesloten : onze nieuwe computer.
Mensenlief, wat heb ik jullie allemaal en dit bloggen gemist. En wat een hoop leeswerk heb ik in te halen .
Niet dat het leven hier ondertussen heeft stilgestaan, verre van zelfs.
In een notendop : de reeks voorstellingen van Fientje Beulemans werd met succes en veel plezier besloten.
Herman is met zijn accordeon en een kleine groep volksdansers een weekend naar Wales geweest.
Ons nieuwe kleinkindje groeit als kool en wordt mogelijk zelfs nog een 10-tal dagen eerder geboren dan aanvankelijk gedacht.
Veel vergaderingen voor Herman, een communiefeest, een aantal familieleden en vrienden te eten gekregen, een auditie meegedaan voor een reclamefilmpje, waarvoor ik uiteindelijk geselecteerd werd.
Enkele dagen later volgde de draaidag : van 7 uur s ochtends tot 6 uur s avonds. De daaropvolgende week : ikke snipverkouden en thuis niks meer waard. Later vertel ik nog waarom.
Veel werk in de tuin, waar we nu eindelijk ook nog eens mogen van genieten.
Een dagje naar Bobbejaanland met kleindochter Jade,
Tijdens het Sinksenweekend kregen we 2 Engelse Morris Dancers te logeren .
Beetje gaan helpen bij zus Greetje, die ongeveer haar hele huis aan het renoveren is.
Elk vrij moment wordt opgevuld met sudokus, mijn nieuwe verslaving.
Met onze zonen gaat het goed, hoewel ik gisteren op de radio verontrustend nieuws over Doel hoorde, van onze Jan zelf echter nog geen reactie.
Ben nog eens héél enthousiast aan een dieet begonnen, het ging fantastisch, tot die zware verkoudheid roet in het eten kwam strooien en nu sta ik terug bij af.
Drie dagen was deze nieuwe pc al binnen en heb ik zitten popelen om terug aan de slag te gaan, maar Herman had zon grote achterstand in zijn administratie, dat ik nauwelijks de tijd kreeg om even mijn mails te controleren (108 ongelezen berichten). Hij is voorzitter, secretaris, commissaris en vrijwilliger van verscheidene verenigingen, waarvoor zoveel inhaalwerk moest gebeuren, zodat mijn blogje natuurlijk moest wachten. Zelfs vandaag, Zaterdag, heeft hij hier in het dorp een vergadering en deze namiddag en avond ist in Leuven te doen : dus eindelijk tijd voor mij om achter de computer te kruipen.
De verkiezingen doemen stilaan op dus gaat hij morgenvroeg pollen in Brasschaat, nadien rijden we naar een wijnbar in Berchem : waar de fotoshoot doorgaat, voor de affiche van ons volgend toneelstuk en vervolgens kunnen we voor het eerst het zwembad induiken bij onze Wout en Frauke.
Totdaar deze notendop, die er precies toch eentje van een kokosnoot geworden is. Het is maar een saai relaas, maar geef me even tijd, ik moet nog terug op dreef komen.
Bojako herinnert me in haar reactie op "Immobiliën en hun bewoners" aan een ander verhaal over Mevrouw S.
Geschreven kan deze anekdote niet tippen aan een mondelinge versie, maar ik doe mijn best
Herman mag sedert de ingang van zijn brugpensioen geen bijverdienste meer hebben, maar vóór die tijd was hij syndicus van het appartementsgebouw in de P laan.
Geregeld kwamen er dan ook telefoontjes bij ons binnen die, het ene al meer dan het andere, met zijn taak te maken hadden.
Op een goeie dag kreeg ik zo Mevrouw S aan de lijn
- Hallo, met D.
-Madame, is owe man ni thoos?
-Met wie spreek ik alstublieft?(ik wist onmiddellijk wie het was, maar vind dat wanneer ik mijn naam noem, mijn gesprekspartner even beleefd mag zijn)
-Nen bewoener van de P laan, kan ik owe man spreken?
-Mijn man is niet thuis, kan ik zeggen wie er gebeld heeft?
-t is met Madame van t ierste (er zijn 2 appartementen op de 1ste verdieping)
Joa, das no spijtig, da menier niet thoos is, want wèè zitten hier met een groet probleem in denbouw Het zit noamelèk zuë Dr is hier nen hiër in den bouw, en dat is gien doen ni meer, hiel den bouw heeft er last van en uwe man zou die eens moeten aanpakken oem dat te doen stoppen.
Ik merkte dat ze het moeilijk had om uit haar woorden te komen.
En hier komt mijn lelijke kant naar boven : Mevrouw S is werkelijk een onaangenaam mens, een stookster en een bemoeial die overal haar zegje over heeft en die meestal niet naar haar woorden moet zoeken.
Dat ze daar deze keer wel veel moeite mee had, bezorgde mij enig leedvermaak en ik vroeg naar verdere details, want ik voelde wel in welke richting haar ongemak uitging.
-Awel, der is nen hiêr in den bouw en die doet niet anders dan heelder doagen zwoare geslachtsgeluiden maken! Dat is hier gewoon niet oem vol te houden. Menier(Herman dus) zou die daar toch es moeten over oanpakken!
Ik beloofde haar dat ik de boodschap zou overmaken, kon nog net de telefoon inleggen voor ik het uitproestte van het lachen.
Ten eerste ging het om de man van de derde verdieping(2 verdiepingen hoger dus dan mevrouw S en aan de andere kant van het gebouw), een alleenwonende bejaarde. Hoe die heelder dagen zware geslachtsgeluiden kon volhouden, was op zich al heel bijzonder.
Voor alle duidelijkheid : het ging niet over slachten, maar over geluiden van sexuele aard.
Ten tweede : wat kon Herman daar in s hemelsnaam gaan zeggen?
Omdat er niet onmiddellijk reactie kwam, belde Mevrouw S weinig later terug en toen is Herman een brief in de hal gaan hangen met het algemeen verzoek om na 22 uur de stilte in het gebouw te respecteren.
We hoorden geen klachten meer. Achteraf bleek dat de zware geslachtsgeluiden afkomstig waren van een wasmachine die te dicht bij de wand stond en bij het zwieren bonkende en piepende geluiden maakte.
Vanaf dan weten wij dat Mevrouw S, naast andere eigenschappen ook over een levendige fantasie beschikt.
Op woensdag 5 mei 1971 om 14u20 werd ons eerste kindje geboren. Een jongetje van 3,050 kg en 51 cm groot, met bruine haartjes, grijze ogen en voorts alles erop en eraan.
Wij waren overgelukkig met onze eersteling en zijn dat 35 jaar later nog steeds. Een zoon die iedere moeder of vader zich zou kunnen dromen.
Als ik aan het aller-allerlaatste stukje spuitwerk bezig ben, komt Herman mij onderbreken Eèèèèik, weeral stoppen en dan nog zo vlak voor het einde, ik doe dat niet graag!!!
Zoetje, ik heb uw hulp nodig! Vanessa (onze Sussex-kip) is uitgebroken. Ze loopt bij onze achterbuur, tussen de draad en de paardestal.
Hoe Vanessa daar geraakte, is ons een raadsel. Heel onze kippenren is sedert de vogelgriepdreiging bovenaan nog steeds goed met netten afgesloten en ook de toegangspoort is dicht.
Grijze Dora loopt nog altijd rustig in de ren rond te scharrelen.
Ik loop met Herman naar de achtertuin en zie de witte kip al van ver zitten. Herman wil naar het tuinhuis gaan om gereedschap te zoeken en een ladder om over de draadomheining te klimmen, als ons Vanessa haar nek strekt en Kukelekukelekuuu-KUUU-KUUU!!! roept.
Schatteke, ... als het kraait dan is het een haan.
Ons Vanessa zat, zich van geen kwaad bewust, gewoon binnen op haar nest het dagelijks eitje te produceren.
Die haan van de buren, ik geef het eerlijk toe, lijkt sterk op ons Vanessa, behalve dat hij geen zwarte kraag heeft. Verder is het een krielhaan, waardoor hij voor zijn sexe kleiner is dan een doorsnee haan, vandaar Hermans vergissing.
Het beest heeft acht krielkippen in zijn harem, maar loopt een uur later nog steeds wellustig naar onze 2 goedgebouwde kippen te kraaien.
Als de zon schijnt is het altijd prettig om met water te spelen.
Het tuinpad en de oprit hebben een opfrisbeurt nodig, samen zijn ze goed voor zon 120 m2.
Dus trek ik een T-shirt en een shortje aan, opdat mijn witte winterbenen ook wat van het zonneke zouden kunnen profiteren, rol de hogedrukreiniger naar buiten, en begin blootvoets en met veel plezier aan het grote gespetter.
Herman geniet van het mooie weer op zijn manier : hij trekt er met de fiets op uit en zegt dat hij omstreeks half zeven terug zal zijn. De perfecte huisvrouw begrijpt dan dat hij bij zijn thuiskomst graag de soep opgediend ziet.
Ik vergeet alle tijd en spuit lustig de uren en de aanslag van de stenen weg. Mijn waterpret is onbetaalbaar en nuttig. Een vervelend insect bijt nijdig in mijn blote bil : een blinde paardenvlieg, zo vermoed ik, want het verschil is toch duidelijk. H et gebeurt gelukkig slechts éénmaal. Paard is vast lekkerder dan mens.
Onder al dat grijs en groen komt weer de mooie zandkleur van de klinkers tevoorschijn.
En ook mijn benen zien er na enkele werkuren buiten al helemaal anders uit Helaas niet mooi gebronsd, maar nog altijd even wit onder een dikke laag slijkspetters.
Plots staat onze Dries voor mijn neus : hij heeft gedaan met werken.
Bijna tegelijkertijd komt ook Herman de oprit opgereden.
Er blijven nog ettelijke metertjes schoon te spuiten, maar het blijkt reeds halfzeven te zijn.
Aaaah!!! ik heb een hekel aan stoppen vooraleer een taak helemaal afgewerkt is!
Maar de 2 mannen staan daar als hongerige vogeltjes in een nest op hun maaltijd te wachten, in hun ogen lees ik een stil verwijt .
Dus spoel ik gauw mijn benen weer papierwit, ren naar de diepvriezer waar ik nog een portie Adobo voor 3 vind, evenals een groentenstoomzakje. Er zijn nog wat gekookte patatjes om te bakken, een courgette is snel gewassen en in blokjes gehakt, die gaat ook de wok in, zakje rijst is in 10 minuten gekookt, nog een minuutsoepje uit een pakje voor Herman die zonder soep niet leven kan en Hocus-pocus-pats! Na een kwartiertje zitten we aan tafel buiten natuurlijk!
Met buurvrouw ruilde ik gisteren eieren voor rabarber uit haar tuin. Dus is er rababermoes met slagroom voor dessert.
In mijn haast om het allemaal snel op tafel te krijgen, werk ik het eten aan datzelfde tempo ook naar binnen, wat niet mijn gewoonte is.
Hèhe : na het eten kon ik toch nog enkele metertjes klinkers reinigen. Wat overblijft is voor morgen.
Voor het eerst dit jaar konden wij vanmorgen buiten ontbijten.
Ongelofelijk, fantastisch, zalig vakantie- en feestgevoel!!!
Ik kan mijn ogen niet van de tuin met al zijn frisse kleuren en geuren afhouden.
Echt zót kan ik worden van die combinatie.
Mijn hart springt dan bijna uit mijn lijf en ik zou het met iedereen willen delen en vragen of ze dat ook voelen
Ik heb nooit iets van drugs gebruikt, kan dus niet vergelijken, maar de geuren en kleuren van Mei, maken me zo high dat alles in mij begint te jubelen.
Net zoals die speciale ogenblikken net voor een onweer, op een zomerdag bij valavond, wanneer die heel bijzondere gloed ineens alle kleuren zo intens maakt dat ze je gewoon in het gezicht spatten, ik word er absoluut gèk van!!!
Herman denkt daarom dat ik meer kleuren kan zien dan hij, hoewel hij zeker niet kleurenblind is. Hetzelfde denkt hij van mijn reukzin. Ik zou het vreselijk vinden, moest ik die kwijtspelen.
Anderzijds bezorgt die me ook soms last, omdat ik mijn neus moeilijk kan uitschakelen en slechte geuren me eveneens beïnvloeden en vaak veel kunnen verpesten.
En toch is het iets raars met die reukzin
Blijkbaar is die individueel zeer verschillend.
Wat ik als aangenaam ervaar, vindt een ander misschien niet lekker ruiken.
Ook hoor ik soms mensen klagen over iemands lichaamsgeur, terwijl ze zelf een doordringend geurtje verspreiden, waar ze dan blijkbaar helemaal geen weet van hebben.
Vermits mensen dit van zichzelf niet schijnen te weten, is dat gezien mijn eigen fijne reukzin voor andere zaken- een van mijn grote onzekerheden en iets wat ik buiten aan mijn Herman slechts zelden aan iemand heb durven vragen : Stink ik of ruik ik fris???
Ik vraag me af hoeveel mensen er nóg met die vraag rondlopen.
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
