Vriend Wim komt ons om 11 uur oppikken en brengt ons naar de veerboot in Den Helder.
Stilaan wordt het droger.
Op een kwartiertje varen we naar Texel, begeleid door de meeuwen die hun acrobatieën doen om de opgegooide stukken brood in de vlucht te bemachtigen.
Een taxi brengt ons naar hotel De Pelikaan in De Koog, en we hebben geluk, want we mogen al direct op onze kamer. Normaal zou dat pas om 15 uur zijn, we kunnen onze bagage dus al afzetten.
We wandelen naar De Koog om de gehuurde fietsen op te pikken bij Kikkert.
Het zijn Gazelles en jongens wat rijden die goed, ze bollen haast vanzelf!
Eerst fietsen we naar De Burg, waar Tineke een paar jaar gewoond heeft en naar de middelbare school ging.
Bij de VVV halen we documentatie en gaan in De Lindeboom een hapje eten.
Overal schapen, massas eglantier en kamperfoelie die anders dan bij ons- zeer laag groeit, het geurt hier dan ook heerlijk.
We komen voorbij het kerkhof waar 476 Georgiërs in een massagraf liggen, gedood door de Duitsers bij hun opstand van 1945. Zij kozen ervoor vrijwilligerste zijn in het Duitse leger, omdat hun leven als krijgsgevangenen niet te harden was.
Verder langs de Hoge Berg waar we de typische tuinwallen (van graszoden) zien, de schapenboeten, net gehalveerde stallen want met één recht afgesneden wand. (je ziet er één op de achtergrond van bijgevoegde foto)
In het duinenlandschap zien we hazen, veel brandganzen en meeuwen.
Via het schilderachtige Den Hoorn en De Petten fietsen we terug naar ons hotel.
Tineke wil alleen nog wat soep. Verlekkerd op de aangekondigde asperges met lamsvlees, fietsen Herman, Adam en ik nog terug naar De Koog. Het wàs lekker, maar niet goedkoop.
Terug in ons hotel drinken we met ons vieren nog een schuumkopke, of juister : ik hield het bij een wit wijntje, de 3 anderen dronken dit Texels bier, het schijnt dat het goed is.
Foto : Herman
Reacties op bericht (1)
12-07-2006
herinneringen
Dit verhaal roept herinneringen op aan onze eerste Waddenvakantie, nu alweer zo'n 25 jaar geleden... De kids waren nog klein, we hebben er het hele eiland afgesjouwd met een bolderwagen. T.t.z., Venteke trok de kar en ik liep er achter om om de haverklap weggegooide kinderschoenen op te rapen... We logeerden toen in zo'n verbouwde schapenboet, middenin de vlakte. Hier hebben we de liefde voor de Wadden opgevat. Ameland kwam nadien en op Terschelling vonden we alles wat we zochten, in een perfect evenwicht. Ik kijk al uit naar oktober... Welkom thuis, affodil.
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
