Vandaag is het fris en er staat veel wind, maar dat betert in de loop van de dag.
Na het ontbijt fietsen we naar De Slufter, een brede duinvallei die middels een gat in de duinen in open verbinding staat met de Noordzee. Het zeewater loopt wanneer het hoogwater wordt door de kreken de Slufter in en wanneer het laagwater wordt via de kreken weer uit. De begroeiing bestaat voor het overgrote deel uit zoutminnende vegetatie, die in juni overwegend paars kleurt vanwege de lamsoor. In de Slufter komen veel vogelsoorten broeden en foerageren.
Op onze weg ernaartoe zien we een schaapscheerder aan het werk : op twee minuten en half gaat zon vacht eraf met de elektrische tondeuse. Rozig en met hier-en-daar toch wat scheerirritatie komt zon schaap uit de man zijn handen, waarna hij snel en vaardig een nieuwe klant in de geschikte positie zet.
Gezeten op een duin bij de Slufter pellen we een mandarijntje. De meeuwen komen dichterbij : eten!!! Vaststelling : meeuwen lusten geen mandarijntjes, wél de droge koekjes die we eveneens aanspreken.
Van de weide vol wilde bloemen in alle mogelijke kleuren vlakbij gaan we eerst nog enkele fotos maken. Ik vraag me wel af of het hier van nature zo is gekomen, of gecultiveerd, het is alleszins prachtig. Nieuwe woordjes geleerd: Opsteken, opsteekplaats : heeft niets met suppositoirs te maken, maar alles met eten en drinken, een snack gebruiken ofzo. We gaan dus opsteken in het restaurant bij de Slufter, m.a.w. : we eten er een broodje.
Verder fietsen naar Oosterend, mooi oud dorpje en schapen schapen schapen... Onderweg gaan we aardbeien plukken (en eten terwijl we plukken). We betalen ons bakje door geld in een sleuf te stoppen aan het stalletje. We zien hier geen mens, er blijkt wel een bewakingscamera te zijn. Dit zijn de lekkerste aardbeien die ik ooit at!
In het RK-kerkje van Oosterend hangen ettelijke fotos en andere aandenkens aan plaatselijke Zoeaven (Nederlanders die militaire dienst voor de pauselijke staat verrichtten tot 1870). Het verbaast me dat er uit zon klein dorpke toch zon tiental kwamen, ieder in een andere periode. Het leek wel of ze elkaar opvolgden. In het katholieke België heb ik nog in geen enkele kerk verwijzing naar plaatselijke Zoeaven gezien. Even opgezocht : Tussen 1960-1870 meldden zich ongeveer 10.000 vrijwilligers, waaronder 3181 Nederlanders, 2964 Fransen en 1634 Belgen, voornamelijk Vlamingen.
We doen ook een rondgang van het protestantse kerkhof. We fietsen naar de bocht in de Waddenzee, waar we in de luwte van een houten gebouwtje onze aardbeien gaan zitten eten. Verder over de dijk, met forse tegenwind nu, naar de haven van Oude Schild, waar vroeger de veerboten aankwamen, maar die nu uitsluitend jachthaven is. Ook hier is het alweer zo schilderachtig...we gaan tot op het havenhoofd, waar Tineke vertelt hoe ze daar als tiener stond te wachten op vriendinnen van het vasteland, die per veerboot zouden aankomen. Ik tuimel helemaal in de sfeer van mijn vroegere overwegend hollandse- meisjesboeken en zie het plaatje zó voor me.
Langs het lieflijke Skillepaadje en de Wezenputten, waar vroeger door de zeeschepen drinkwater werd ingeslagen, komen we terug in Den Burg. Ai-ai, mijn poep begint ferm zeer te doen, ondanks het goede zadel en het donzen dekje dat Tineke me leent. Op het dorpsplein is het zomertreffen van muziekkorpsen en majoretten en het ziet er zwart van het volk. We gaan slibtongen eten in Bruintje Beer. Wegens weinig trek bestel ik een garnalencocktail die wel zeer klein uitgevallen is, want hij past in een aperitiefglaasje.
Voor mijn ongetrainde achterwerk is het hoog tijd dat we in ons hotel aankomen en in de lobby nog wat kunnen napraten.
Om 11 uur naar ons kamer schrijven lezen slapen Foto :Adam in wildebloemenwei
Reacties op bericht (1)
11-07-2006
..
Dat lange fietsen, doet zo'n pijn aan het achterwerk. Toch de beste manier om van't landschap te genieten en nog wat geschiedenis en cultuur op te doen, om van de lichaamsbeweging nog te zwijgen. Doen zolang je kan.
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
