Om 11.45u vertrekken we thuis richting Callantsoog, in de kop van Noord-Holland, waar we om 14.30 u aankomen en bijzonder warm en hartelijk door Tineke en Adam ontvangen worden.
Na een voor hen zeer drukke en stresserende periode, gaat het nu gelukkig beter, zodat onze reeds lang afgesproken gezamenlijke vakantie toch kan doorgaan. In de tuin praten we bij koffie en gebakjes over de meest recente gebeurtenissen.
Onze Hollandse vrienden wonen vlakbij dijk en strand in een rustig doodlopend laantje.
We maken een wandeling naar Grote Keten door de polder en keren terug over het strand, waar we een drankje in het strandpaviljoen De Stern nemen.
Terug in hun tuin serveren ze ons een verrukkelijk Texels lamsspiesje als aperitiefhapje, waarna we naar binnen trekken voor lekkere nasigoreng met een spiesje en dessert van oosterse vruchten met karamelsaus, de stukjes gember speel ik door naar Herman, ik vind het als stukjes zeep smaken, maar mijn ventje is er dol op.
We babbelen nog wat na, kijken wat TV en gaan om half twaalf naar bed.
Wij krijgen de master bedroom, Tineke en Adam slapen op de grote uittrekbare bank in de veranda.
Mijn rug is lichtjes verbrand, maar ik heb er geen last van. Het was zalig weer, maar het was vooral zalig om onze vrienden na maanden terug te zien! Foto : Irisvelden
Nu mijn blogproblemen hout vasthouden!- eindelijk van de baan lijken te zijn, verschijnt de volgende dagen het verslag van onze vakantie in Nederland.
Ik heb dagelijks een eerder beknopt logboek bijgehouden, dat waarschijnlijk meer een opsomming van eten, drinken en activiteiten zal lijken en wellicht niet erg interessant voor iemand die hier toevallig op terecht komt.
Er is niets aan opgeschoond, het is gewoon het vakantierelaas van 2 Vlamingen in Nederland, meer bepaald in Noord-Holland, de Waddeneilanden, Friesland en Groningen, hier toch maar op mijn blog gezet als geheugensteuntje en om de mooie momenten nog eens terug te kunnen beleven.
Tot begin juli kan je dus even met ons meereizen, als je dat wil.
Zo van die kleine dingetjes kunnen een mens soms kopzorgen baren.
Vooral als de vakantie in het verschiet ligt en die kleinigheden niet opgelost lijken te geraken.
Maar vandaag schijnt alles nog in orde te komen : Herman had nog een hoop administratie die achterop was geraakt door onze computerproblemen, ondertussen schiet zijn werk nu toch wat op.
Onze poes heeft eindelijk de rat gevangen die we al weken proberen uit de weg te ruimen : naar de pakjes vergif werd niet omgekeken, ze huisde onder de fundering van het kippenhok en tweemaal hebben we de gangen onder water gezet, maar er moet nog een andere uitweg geweest zijn.
Vanmorgen of vannacht kreeg ons Witteke die rat dus te pakken en deponeerde ze met aftrek van één poot netjes naast het terras. Rat is nu begraven en alle gangen werden nog maar eens dichtgemaakt, kwestie van te kunnen zien of ze niet nog door een eventuele andere bewoond zijn. Wees maar zeker dat ik elke dag voor ons vertrek nog ga checken of er niet opnieuw gaten zijn. Ik vond het al zo een gruwelijk idee dat die ene er was en dat we ze niet wegkregen
Een ander bekommernisje was, dat Vanessa, onze witte kip, evenals vorig jaar rond deze tijd weer broeds was. Ruim 2 weken moesten we haar meermaals per dag van het legnest halen, waarbij ze zeer heftig reageert : ze pikt verwoed in onze (gehandschoende) handen en protesteert luid als we haar willen laten rondlopen. Als we ze gewoon zouden laten zitten, eet noch drinkt ze, verliest alle pluimen van de onderkant en vermagert zeer sterk. Ze legt dan ook niet meer. Vorig jaar dacht ik er goed aan te doen om enkele bevruchte eieren van onze buurkippen eronder te leggen. Van de 3 eitjes kwam er ééntje uit. Het kuikentje was zwart en Vanessa hield het niet warm, ze duwde het telkens onder zich uit en bleef op de andere eitjes zitten. Het arme kuiken verzwakte zienderogen, toen heb ik het in een linnen zak waarin een warmwaterkruik stak gelegd, die zak rond mijn nek gehangen en er een hele dag mee rondgelopen, het kleintje met een rubberpeertje druppeltjes water gegeven en geprobeerd om het in leven te houden, maar niets hielp. Ik vond het vreselijk toen het in mijn handen doodging. Dat wou ik niet meer, daarom hebben we met alle macht geprobeerd Vanessa van het broeden af te brengen. Hier en daar hadden we al gehoord dat je zon broedse hen een koud bad moet geven
Ook dat hebben we gedaan : ikzelf heb haar -met zware rubberhandschoenen- uit het legnest getild - Pik-pik-pik!- deed Vanessa, ben ermee naar de regenton gelopen en heb haar borst en poep een minuutje ofzo in het water gedompeld. Ze scheen het nog plezant te vinden ook! Herman en ik hebben dat afwisselend enkele dagen geprobeerd, maar evengoed zat madam weinig later terug te klokken. Ik begon me zorgen te maken over hoe het nu verder moest. Onze Dries gaat niet mee op vakantie, maar die werkt natuurlijk en we kunnen moeilijk verwachten dat hij die kip meerdere keren per dag even wegjaagt
Maar geen nood ! Plots ziet Vanessa er weer normaal uit : haar dikopgezette veren liggen terug glad, de kam is wat minder fel rood, het klokgeluid dat ze maakte is weg en ze scharrelt weer lustig rond. Als ze nu nog opnieuw begint te leggen is alles weer o.k.
Voor het morgen weer de hele dag problemen geeft, bereid ik mijn tekstje maar al voor en plaats het op de juiste datum.
De hele voorbije dag heb ik met tussenpozen getracht om een bericht op mijn blog toe te voegen, waarna telkens de melding verscheen dat ik geen bericht had ingegeven en al het geschrevene ook steeds verdwenen was. Ik werd er knettergek van! Via het forum probeerde ik antwoorden te verkrijgen, maar noppes! En dat terwijl het buiten zulk prachtig weer was
Okay, ik schrijf nu om kwart voor elf op Maandagavond, probeer het nog één keertje en floep! Daar staat mijn tekst ineens probleemloos in mijn blog. Wie het kan verklaren, mag het eens proberen.
Zojuist nog telefoon gekregen van onze Nederlandse vrienden Adam en Tineke : onze gezamenlijke fietsvakantie op de Waddeneilanden zal dan toch kunnen doorgaan en dat is om meer dan één reden verheugend nieuws.
Binnenkort ligt dit blog dus alweer voor een poosje stil, maar deze keer om prettiger redenen dan een kapotte computer of een blog dat ontoegankelijk blijkt.
Nu nog even proberen of ik hier ook een prentje bij kan plaatsen en als dàt lukt, dan ga ik toch nog tevreden de nacht in.
Al van s morgens vroeg stond deze dag in het teken van babys.
Om 11 uur zouden we samenkomen bij Il piccolo peccato, de wijnbar in Berchem, waar fotos voor zowel de affiche van ons volgend toneelstuk moesten geschoten worden, als voor de website van de wijnbar.
Het was maanden geleden dat ik Judith nog had gezien, de begroeting is zoals steeds heel hartelijk.
Als ze me een knuffel geeft, gaat het door me heen : Judith wil iets vertellen, ze is zwanger.
Maar ik verdring die gedachte onmiddellijk omdat die mogelijkheid bij mijn weten onbestaande is.
We babbelen druk door elkaar met alle aanwezigen, maar een poos later volgt werkelijk de blije aankondiging : er zal bijna negen jaar na haar eerste, opnieuw een kindje komen in december. Mirakels bestaan!
Iedereen is meer dan verrast en blij voor Judith en voor haar man en zoontje.
Zelfs ons toneel hoeft er niet voor in het gedrang te komen : we beginnen weliswaar in november te repeteren, maar de opvoeringen zijn voor april-mei, er is dus ruimte voor pauzes in de repetitieperiode.
Na de fotoshoot rijden we naar Hemiksem, parkeren aan het veer en steken de Schelde over . Het krioelt van de fietsers op deze prachtige zomerdag. We stappen over de belommerde dijk naar Bazel, Zo mooi dat het daar is!, toeren door het kasteelpark met zijn eeuwenoude dikke lindes, beuk en kastanje , ontdekken de duiventoren en belanden op het schilderachtige dorpsplein met een schitterend gerenoveerde St-Pieterskerk : ze straalt in blonde zandsteen en zit als breed-gehurkt in het midden van het plein, tussen de oude trapgevelhuisjes.
Er komt juist een gezelschap naar buiten, er werd een kindje gedoopt. Wij nemen een kijkje binnen in de kerk, waar de pastoor het volgende doopsel voorbereid : 3 zijn er vandaag, allemaal meisjes, vernemen we.
Babys -babys - babys vandaag
Tegen vier uur komen we zoals afgesproken bij Wout en Frauke aan. We krijgen eerst nog eens de volledige toer van het huis, ook de babykamer is nu zo goed als helemaal klaar. Het huis is echt een droom. Jade troont ons mee naar het zwembad. Op deze warme zomerdag is zon plonspartij een meer dan welkome traktatie . Ik probeer me op een luchtmatras te hijsen , gil, spetter, plons, duw me af om erop te kunnen springen en in al dat watergeweld trap ik met mijn rechterhiel keihard tegen mijn linkerscheenbeen. Auwww! Ik wacht stilletjes tot de nijdige pijn wegtrekt, maar dat gebeurt niet. Er verschijnt een blauwrode bult op mijn scheenbeen. Wout holt naar de keuken om een ijs kompres, dat ik er minutenlang opleg. Het blauwrode is verdwenen, maar de pijn blijft en nu is er een deuk zichtbaar. Maar goed, ik kan nog lopen en ga dan maar wat rustiger zwemmen.
Wout bereidt een feestelijke barbecue en verwent ons allemaal. Frauke is nu 7 maanden zwanger en natuurlijk is de baby onderwerp nummer één ! We blijven tot laat buiten op het terras zitten en gaan tenslotte binnen de DVD bekijken waarop de laatste echografie staat : gedeeld scherm met aan de linkerkant de klassieke echografie en rechts een 3D echo. Fantastisch dat we dit nu allemaal kunnen zien! En echt : ik vind dat je al trekken kan herkennen. De 3D-weergave doet soms aan een smoutebolleke denken (sorry kinderen), maar af en toe verschijnt er werkelijk een prachtig kinderhoofdje .Hoe wonderlijk : Frauke zit hier op de zetel naast ons, met in haar buik het kindje, nog door niemand gezien en toch zien we het op het televisiescherm geeuwen, drinken, slikken, kusjes geven lijkt het soms wel
Thuisgekomen nog vlug even gaan kijken of Bojakos kleinkind al is gearriveerd en ik lees dat het nu toch echt menens wordt.
Dit was feitelijk vaderdag, maar voor mij een echte kindjesdag!
Heerlijk zomerweer, er gaat bijgevolg geen mens shoppen, dacht ik.
Ik liet me door Herman aan Wijnegem Shopping afzetten, waarna hij verder naar Leuven reed.
Gelukkig kreeg ik gelijk : het was er vrij rustig en ik vond al snel de boeken, cosmetica, naaigerief en cadeautjes die ik zocht.
Omdat we eind volgende week op vakantie gaan, wou ik toch ook nog wat kledingstukken voor mezelf uitzoeken en stapte onnadenkend bij Zara binnen.
Ik zag onmiddellijk enkele prachtige jurken en frisse bloesjes hangen, haalde van elk een L uit de rekken en trok met 6 sublieme zomerdingetjes de paskamer in.
Mensen toch! Ik had beter moeten weten Al bij het eerste prachtige kleedje wist ik het : een L bij Zara is in elke andere winkel nog steeds een elfenmaatje.
Over mijn heupen ging het nog nèt, maar mijn royaal schap kreeg ik absoluut nergens ingeperst.
Toen ik terug in ondergoed voor de passpiegel stond, leken mijn benen plots veel dikker en anders dan ik ze ooit gezien had, hetzelfde voor mijn-tot hiertoe toch vrij platte-buik. Jawel, mijn lichaam verandert.
De realiteit staarde me vanuit de spiegel aan : Je wordt ouder mama! Geef het maar toe...
Gezegend het lief elfenkind, dat nadien vriendelijk vroeg Niets gevonden, Mevrouw? Spijtig en verder geen commentaar had.
Normaal zou ik nu meteen de bus naar huis gepakt hebben, maar omdat het er echt rustig was en ik de tentoongestelde poppenhuizen in de galerij ook nog eens wou bekijken, belandde ik uiteindelijk nog bij MS mode, waar de L écht Large betekent en ik met dikke buik en dito benen nog in een maat 40 twee leuke rokken kon vinden. Drie frisse bloesjes (over de maat klappen we niet) erbij verdreven mijn pashokjesblues volledig en geladen als een muilezel nam ik de bus terug naar huis.
Het was heet , ik was moe van het slenteren en pakjes dragen en moest vanaf de bushalte nog ruim 3 km stappen. Kreeg gelukkig nog een lift tot voor mijn deur.
Mensen die mij oppikken zeggen altijd dat ze dit normaal gesproken nooit doen.
Ik begin te denken dat het aan mijn bomma-factor moet liggen (of is het dan toch mijn koninklijke kommisvoor?)
Meer dan een maand heeft het geduurd, maar nu is hij eindelijk geleverd en aangesloten : onze nieuwe computer.
Mensenlief, wat heb ik jullie allemaal en dit bloggen gemist. En wat een hoop leeswerk heb ik in te halen .
Niet dat het leven hier ondertussen heeft stilgestaan, verre van zelfs.
In een notendop : de reeks voorstellingen van Fientje Beulemans werd met succes en veel plezier besloten.
Herman is met zijn accordeon en een kleine groep volksdansers een weekend naar Wales geweest.
Ons nieuwe kleinkindje groeit als kool en wordt mogelijk zelfs nog een 10-tal dagen eerder geboren dan aanvankelijk gedacht.
Veel vergaderingen voor Herman, een communiefeest, een aantal familieleden en vrienden te eten gekregen, een auditie meegedaan voor een reclamefilmpje, waarvoor ik uiteindelijk geselecteerd werd.
Enkele dagen later volgde de draaidag : van 7 uur s ochtends tot 6 uur s avonds. De daaropvolgende week : ikke snipverkouden en thuis niks meer waard. Later vertel ik nog waarom.
Veel werk in de tuin, waar we nu eindelijk ook nog eens mogen van genieten.
Een dagje naar Bobbejaanland met kleindochter Jade,
Tijdens het Sinksenweekend kregen we 2 Engelse Morris Dancers te logeren .
Beetje gaan helpen bij zus Greetje, die ongeveer haar hele huis aan het renoveren is.
Elk vrij moment wordt opgevuld met sudokus, mijn nieuwe verslaving.
Met onze zonen gaat het goed, hoewel ik gisteren op de radio verontrustend nieuws over Doel hoorde, van onze Jan zelf echter nog geen reactie.
Ben nog eens héél enthousiast aan een dieet begonnen, het ging fantastisch, tot die zware verkoudheid roet in het eten kwam strooien en nu sta ik terug bij af.
Drie dagen was deze nieuwe pc al binnen en heb ik zitten popelen om terug aan de slag te gaan, maar Herman had zon grote achterstand in zijn administratie, dat ik nauwelijks de tijd kreeg om even mijn mails te controleren (108 ongelezen berichten). Hij is voorzitter, secretaris, commissaris en vrijwilliger van verscheidene verenigingen, waarvoor zoveel inhaalwerk moest gebeuren, zodat mijn blogje natuurlijk moest wachten. Zelfs vandaag, Zaterdag, heeft hij hier in het dorp een vergadering en deze namiddag en avond ist in Leuven te doen : dus eindelijk tijd voor mij om achter de computer te kruipen.
De verkiezingen doemen stilaan op dus gaat hij morgenvroeg pollen in Brasschaat, nadien rijden we naar een wijnbar in Berchem : waar de fotoshoot doorgaat, voor de affiche van ons volgend toneelstuk en vervolgens kunnen we voor het eerst het zwembad induiken bij onze Wout en Frauke.
Totdaar deze notendop, die er precies toch eentje van een kokosnoot geworden is. Het is maar een saai relaas, maar geef me even tijd, ik moet nog terug op dreef komen.
Bojako herinnert me in haar reactie op "Immobiliën en hun bewoners" aan een ander verhaal over Mevrouw S.
Geschreven kan deze anekdote niet tippen aan een mondelinge versie, maar ik doe mijn best
Herman mag sedert de ingang van zijn brugpensioen geen bijverdienste meer hebben, maar vóór die tijd was hij syndicus van het appartementsgebouw in de P laan.
Geregeld kwamen er dan ook telefoontjes bij ons binnen die, het ene al meer dan het andere, met zijn taak te maken hadden.
Op een goeie dag kreeg ik zo Mevrouw S aan de lijn
- Hallo, met D.
-Madame, is owe man ni thoos?
-Met wie spreek ik alstublieft?(ik wist onmiddellijk wie het was, maar vind dat wanneer ik mijn naam noem, mijn gesprekspartner even beleefd mag zijn)
-Nen bewoener van de P laan, kan ik owe man spreken?
-Mijn man is niet thuis, kan ik zeggen wie er gebeld heeft?
-t is met Madame van t ierste (er zijn 2 appartementen op de 1ste verdieping)
Joa, das no spijtig, da menier niet thoos is, want wèè zitten hier met een groet probleem in denbouw Het zit noamelèk zuë Dr is hier nen hiër in den bouw, en dat is gien doen ni meer, hiel den bouw heeft er last van en uwe man zou die eens moeten aanpakken oem dat te doen stoppen.
Ik merkte dat ze het moeilijk had om uit haar woorden te komen.
En hier komt mijn lelijke kant naar boven : Mevrouw S is werkelijk een onaangenaam mens, een stookster en een bemoeial die overal haar zegje over heeft en die meestal niet naar haar woorden moet zoeken.
Dat ze daar deze keer wel veel moeite mee had, bezorgde mij enig leedvermaak en ik vroeg naar verdere details, want ik voelde wel in welke richting haar ongemak uitging.
-Awel, der is nen hiêr in den bouw en die doet niet anders dan heelder doagen zwoare geslachtsgeluiden maken! Dat is hier gewoon niet oem vol te houden. Menier(Herman dus) zou die daar toch es moeten over oanpakken!
Ik beloofde haar dat ik de boodschap zou overmaken, kon nog net de telefoon inleggen voor ik het uitproestte van het lachen.
Ten eerste ging het om de man van de derde verdieping(2 verdiepingen hoger dus dan mevrouw S en aan de andere kant van het gebouw), een alleenwonende bejaarde. Hoe die heelder dagen zware geslachtsgeluiden kon volhouden, was op zich al heel bijzonder.
Voor alle duidelijkheid : het ging niet over slachten, maar over geluiden van sexuele aard.
Ten tweede : wat kon Herman daar in s hemelsnaam gaan zeggen?
Omdat er niet onmiddellijk reactie kwam, belde Mevrouw S weinig later terug en toen is Herman een brief in de hal gaan hangen met het algemeen verzoek om na 22 uur de stilte in het gebouw te respecteren.
We hoorden geen klachten meer. Achteraf bleek dat de zware geslachtsgeluiden afkomstig waren van een wasmachine die te dicht bij de wand stond en bij het zwieren bonkende en piepende geluiden maakte.
Vanaf dan weten wij dat Mevrouw S, naast andere eigenschappen ook over een levendige fantasie beschikt.
Op woensdag 5 mei 1971 om 14u20 werd ons eerste kindje geboren. Een jongetje van 3,050 kg en 51 cm groot, met bruine haartjes, grijze ogen en voorts alles erop en eraan.
Wij waren overgelukkig met onze eersteling en zijn dat 35 jaar later nog steeds. Een zoon die iedere moeder of vader zich zou kunnen dromen.
Als ik aan het aller-allerlaatste stukje spuitwerk bezig ben, komt Herman mij onderbreken Eèèèèik, weeral stoppen en dan nog zo vlak voor het einde, ik doe dat niet graag!!!
Zoetje, ik heb uw hulp nodig! Vanessa (onze Sussex-kip) is uitgebroken. Ze loopt bij onze achterbuur, tussen de draad en de paardestal.
Hoe Vanessa daar geraakte, is ons een raadsel. Heel onze kippenren is sedert de vogelgriepdreiging bovenaan nog steeds goed met netten afgesloten en ook de toegangspoort is dicht.
Grijze Dora loopt nog altijd rustig in de ren rond te scharrelen.
Ik loop met Herman naar de achtertuin en zie de witte kip al van ver zitten. Herman wil naar het tuinhuis gaan om gereedschap te zoeken en een ladder om over de draadomheining te klimmen, als ons Vanessa haar nek strekt en Kukelekukelekuuu-KUUU-KUUU!!! roept.
Schatteke, ... als het kraait dan is het een haan.
Ons Vanessa zat, zich van geen kwaad bewust, gewoon binnen op haar nest het dagelijks eitje te produceren.
Die haan van de buren, ik geef het eerlijk toe, lijkt sterk op ons Vanessa, behalve dat hij geen zwarte kraag heeft. Verder is het een krielhaan, waardoor hij voor zijn sexe kleiner is dan een doorsnee haan, vandaar Hermans vergissing.
Het beest heeft acht krielkippen in zijn harem, maar loopt een uur later nog steeds wellustig naar onze 2 goedgebouwde kippen te kraaien.
Als de zon schijnt is het altijd prettig om met water te spelen.
Het tuinpad en de oprit hebben een opfrisbeurt nodig, samen zijn ze goed voor zon 120 m2.
Dus trek ik een T-shirt en een shortje aan, opdat mijn witte winterbenen ook wat van het zonneke zouden kunnen profiteren, rol de hogedrukreiniger naar buiten, en begin blootvoets en met veel plezier aan het grote gespetter.
Herman geniet van het mooie weer op zijn manier : hij trekt er met de fiets op uit en zegt dat hij omstreeks half zeven terug zal zijn. De perfecte huisvrouw begrijpt dan dat hij bij zijn thuiskomst graag de soep opgediend ziet.
Ik vergeet alle tijd en spuit lustig de uren en de aanslag van de stenen weg. Mijn waterpret is onbetaalbaar en nuttig. Een vervelend insect bijt nijdig in mijn blote bil : een blinde paardenvlieg, zo vermoed ik, want het verschil is toch duidelijk. H et gebeurt gelukkig slechts éénmaal. Paard is vast lekkerder dan mens.
Onder al dat grijs en groen komt weer de mooie zandkleur van de klinkers tevoorschijn.
En ook mijn benen zien er na enkele werkuren buiten al helemaal anders uit Helaas niet mooi gebronsd, maar nog altijd even wit onder een dikke laag slijkspetters.
Plots staat onze Dries voor mijn neus : hij heeft gedaan met werken.
Bijna tegelijkertijd komt ook Herman de oprit opgereden.
Er blijven nog ettelijke metertjes schoon te spuiten, maar het blijkt reeds halfzeven te zijn.
Aaaah!!! ik heb een hekel aan stoppen vooraleer een taak helemaal afgewerkt is!
Maar de 2 mannen staan daar als hongerige vogeltjes in een nest op hun maaltijd te wachten, in hun ogen lees ik een stil verwijt .
Dus spoel ik gauw mijn benen weer papierwit, ren naar de diepvriezer waar ik nog een portie Adobo voor 3 vind, evenals een groentenstoomzakje. Er zijn nog wat gekookte patatjes om te bakken, een courgette is snel gewassen en in blokjes gehakt, die gaat ook de wok in, zakje rijst is in 10 minuten gekookt, nog een minuutsoepje uit een pakje voor Herman die zonder soep niet leven kan en Hocus-pocus-pats! Na een kwartiertje zitten we aan tafel buiten natuurlijk!
Met buurvrouw ruilde ik gisteren eieren voor rabarber uit haar tuin. Dus is er rababermoes met slagroom voor dessert.
In mijn haast om het allemaal snel op tafel te krijgen, werk ik het eten aan datzelfde tempo ook naar binnen, wat niet mijn gewoonte is.
Hèhe : na het eten kon ik toch nog enkele metertjes klinkers reinigen. Wat overblijft is voor morgen.
Voor het eerst dit jaar konden wij vanmorgen buiten ontbijten.
Ongelofelijk, fantastisch, zalig vakantie- en feestgevoel!!!
Ik kan mijn ogen niet van de tuin met al zijn frisse kleuren en geuren afhouden.
Echt zót kan ik worden van die combinatie.
Mijn hart springt dan bijna uit mijn lijf en ik zou het met iedereen willen delen en vragen of ze dat ook voelen
Ik heb nooit iets van drugs gebruikt, kan dus niet vergelijken, maar de geuren en kleuren van Mei, maken me zo high dat alles in mij begint te jubelen.
Net zoals die speciale ogenblikken net voor een onweer, op een zomerdag bij valavond, wanneer die heel bijzondere gloed ineens alle kleuren zo intens maakt dat ze je gewoon in het gezicht spatten, ik word er absoluut gèk van!!!
Herman denkt daarom dat ik meer kleuren kan zien dan hij, hoewel hij zeker niet kleurenblind is. Hetzelfde denkt hij van mijn reukzin. Ik zou het vreselijk vinden, moest ik die kwijtspelen.
Anderzijds bezorgt die me ook soms last, omdat ik mijn neus moeilijk kan uitschakelen en slechte geuren me eveneens beïnvloeden en vaak veel kunnen verpesten.
En toch is het iets raars met die reukzin
Blijkbaar is die individueel zeer verschillend.
Wat ik als aangenaam ervaar, vindt een ander misschien niet lekker ruiken.
Ook hoor ik soms mensen klagen over iemands lichaamsgeur, terwijl ze zelf een doordringend geurtje verspreiden, waar ze dan blijkbaar helemaal geen weet van hebben.
Vermits mensen dit van zichzelf niet schijnen te weten, is dat gezien mijn eigen fijne reukzin voor andere zaken- een van mijn grote onzekerheden en iets wat ik buiten aan mijn Herman slechts zelden aan iemand heb durven vragen : Stink ik of ruik ik fris???
Ik vraag me af hoeveel mensen er nóg met die vraag rondlopen.
Dit is toch wel echt een periode van nieuws en grote veranderingen in onze familie, vooral dan op het gebied van huisvesting.
Neenee wijzelf gaan niet verhuizen, gelukkig maar!
We bezitten echter een appartement dat Herman met zijn eerste spaarcenten aankocht. Het was pas afgewerkt en onmiddellijk verhuurd toen ik hem leerde kennen. Zelf hebben wij er nooit gewoond.
Enkele weken geleden kregen we bericht van de huidige huurders, dat ze per 1 juli willen verhuizen naar een eigen huis. Het is vroeger dan verwacht, ze woonden er pas 2 jaar,dus moesten wij terug beginnen adverteren.
Lang duurde de zoektocht naar een nieuwe huurder niet : nichtje Y kwam kijken en was er helemaal voor te vinden. Fijn voor haar en ook voor ons!
Het bordje Te Huur werd dus van de inkomdeur gehaald, de verhuis volgt over 2 maanden.
Zaterdagochtend gaat de telefoon.
Het is Mevrouw S, een huurder in het gebouw, dat in totaal 10 appartementen telt.
Mevrouw S ziet en weet alles en bovenal : moeit zich overal mee.
Van zodra ik haar stem herken, ben ik op mijn hoede en vastbesloten vriendelijk te blijven maar niet de pieren uit mijn neus te laten halen.
Om te begrijpen wat haar bedoeling was, is het nuttig om weten dat ze zich van meet af aan zeer fel verzet heeft tegen de komst van onze vorige huurders, een keurig jong stel van Kaap Verdische afkomst.
Zij verlaten nu ons appartement omdat het met een derde kindje erbij te klein wordt.
Het enige wat Mw. S in het begin opviel was de bruine huidskleur van de nieuwe bewoners en vanaf dat moment was elke kleinigheid genoeg om onze huurders lastig te vallen en ons op te bellen.
Nooit heeft een andere bewoner van het gebouw klachten geuit en toen wij er onlangs binnenkwamen, was het er smaakvol ingericht en absoluut proper. (Een groot contrast met onze vorige witte huurder, die het schandelijk verwaarloosde en die wij uiteindelijk met achterstal van vele maanden huur hebben kunnen uitzetten).
Hierna woordelijk verslag van het telefoongesprek
We waren poeslief, allebei.
-Aaaa, Madame D, het is hier met S eeeh, ge weet wel, van de laan.
-Goedemorgen, Mevrouw S!
-Wel, Madame D, ik geloof dat het appartement verhuurd is eeeh?
-Dat is inderdaad zo, mevrouw.
-Naa zoo ik es iet willen vroage (ze is van het waasland afkomstig)
Ik bal omdat ik daarjuist bij menier van t derde moest zijn, just onder t uwe en dat es toch gien doen, met die kinderen daarboven, vind ik, en daarom heb ik gezee on die mens, dat ik wel es met u zoo bellen Komen er jonge mensen in?
-Ja. (dat het een rustig jong meisje van 21 is, zeg ik niet)
-En zijn er kinderen? (wonder boven wonder heeft ze ons niet gezien toen we met Y voor de rondleiding kwamen)
-Neen.
-Maar ja, die kunnen nog ??!!Enfin, dus geen kinderen, ik ga dat direct aan menier van t derde zeggen, die zal blij zijn. (menier van t derde heeft nooit geklaagd, noch bij onze huurders, noch tegenover ons)
-U gaat er content van zijn, Mevrouw S. Goeiedag nog!
Mevrouw S heeft de brandende kwestie van de origine van onze nieuwe huurder niet durven aansnijden. Als ik later aan Herman verslag uitbreng, vindt hij het jammer dat ik niet heb gezegd dat er een zwarte drugsverslaafde prostituee met een drieling van 18 maanden komt wonen
Het mag gezegd dat Effort met kermisallures geopend is.
Tegen de tijd dat de opening voorzien was, trok de hemel open en hoewel frisjes, bleef het de hele verdere namiddag en avond droog in Doel
Het ontmoetingscentrum/café van de kinderen ligt in het midden van de speelkoer van het vroegere schooltje. De toeloop kwam stilletjes op gang, in de namiddag waren het vooral gezinnen met kinderen, later liepen speelplaats en café helemaal vol tot in de late uurtjes.
Deze keer werd van ons enkel financiële steun verwacht : een opluchting na de drukke periode die achter ons ligt, alhoewel We klotsten van koffie, thee en frisdranken na 7 uur ter plekke.
De bedoeling van Effort is : een café met lage drempel en echt democratische prijzen, waar naast ontmoeting ook ruimte is voor culturele activiteiten van de meest uiteenlopende aard.
Er lopen dan ook nogal wat rare vogels rond, maar de sfeer was beslist vriendelijk.
Qua spektakel was het ook niet min :
De muziekmakerij Think of One heeft daar fameus katoen gegeven!
TimeCircus organiseerde onder andere een Bierbakkenklim en om tien uur s avonds stond de hele speelplaats vol met mensen die uitkeken naar het vuurspektakel van Compagnie Doedel.
Een half uur lang werd er een spookachtige show van vuur en water opgevoerd.
Potten, schalen, metershoge zuilen van vuur en gensters, lopende vuurtjes langs trappen en stellingen
De hele tijd werden branden gesticht en geblust
Ook de acteurs zelf werden de hele tijd door elkaar met emmers water overgoten, wat wel nodig was, ze liepen constant tussen al dat vuur, werkten als koelies en je kreeg de indruk dat al dat nat eerder zweet was dan gewoon maar water.
Ik probeer hier enkele fotos van alle evenementen te plakken, hoewel de sfeer van het geheelmoeilijk met een camera te vatten is.
Hoe laat het die nacht nog werd voor de feestvierders weten wij voorlopig nog niet, om half elf zijn we zelf vertrokken.
Toen stonden er nog vuurgoochelaars en Bal Mondial op het programma.
Wij hopen dat de straffeEffort van onze kids beloond wordt en dat het ontmoetingscentrum een succesrijke tijd tegemoet gaat.
God, wat deed het deugd om het eerste lachsalvo te horen uitbreken!
De opvoeringen verliepen zo goed als we durfden te hopen en ik ben erin gelukt om mijn kritische bedenkingen te onderdrukken.
Zelfs de zang werd beter onthaald dan ik ooit had durven denken.
En daar heb ik dan de nacht tevoren uren van wakker gelegen
Gisteren zat ook de jury voor de Gouden Handjes in de zaal.
Dat is de theaterprijs van de Stad Antwerpen.
Wat de uitslag van hun beoordeling wordt, zullen we pas in september weten.
Het zou fijn zijn, moest Staf Damen voor zijn rol en zijn 30-jarige toneelcarrière een onderscheiding krijgen en ook voor het theater zelf zou het een opsteker zijn.
Maar belangrijker dan een toneelprijs is, dat je publiek een feestelijke avond heeft gehad.
En er waren overwegend positieve commentaren.
Nog 7 voorstellingen te gaan en dan
Ligt er alweer een andere toneelbrochure klaar voor volgend seizoen:
Shakers, het verhaal van 4 barmeiden die naast hun eigen verhaal ook afwisselend de rol van hun klanten spelen.
Daar ben ik écht op uit: Samen met Bip, Veerle en Judith, alledrie toffe vriendinnen én uitstekende actrices een flitsend stuk spelen in een debuutregie van Rudi Merkelbach, een ware schat, met wie ik al enkele keren op de planken stond .
Dat wordt iets voor april-mei volgend jaar, maar daarvoor speel ik nog een monoloog.
Dus is studeren de boodschap!
Gisterenmorgen ben ik nog die tetanosprik gaan halen en heb er absoluut niks van gevoeld.
Er moeten er evenwel nog 2 volgen : één over een maand en dan nog eentje volgend jaar. Daarna ben ik voor 10 jaar gerust.
Deze namiddag is het grote opening van het ontmoetingscentrum Effort in Doel.
Onze Jan en Lief hebben daar met groot enthousiasme hun schouders onder gezet.
Zó druk was de afgelopen week, dat er voor bloggen echt geen tijd overschoot.
Vorige vrijdag kregen zoon Wout en schoondochter Frauke de sleutels van hun nieuwe huis.
We hadden dan nog vier dagen om dit voor te bereiden op de verhuis van de inboedel.
Met vereende krachten van het jonge koppel en de twee ouderparen is er in die tijd papier afgetrokken, muren afgewassen en bijgeplaasterd, geschuurd, geschilderd en een grote kamer van parket voorzien.
Dries en Jan namen vrijaf om te helpen verhuizen van Massenhoven naar Hemiksem, terwijl ik het oude huis nog een vluchtige poetsbeurt heb gegeven, vóór de overhandiging van de sleutels.
Toen ik nadien naar het nieuwe huis reed, stonden er al een aantal meubels op hun plaats en zaten de verhuizers uit te puffen met een drankje.
Het huis is een parel! Ik zou er zo willen intrekken Het is ruim, licht, in een aangename, vrij rustige straat en bij de bouw ervan, 10 jaar geleden, is er echt aan haast alle mogelijke extras gedacht.
Jade werd door Frauke van school gehaald en we waren zeer benieuwd voor haar eerste reactie. Ze had het huis al mee bezocht bij de rondleiding voor de aankoop, maar nu zou het voor het eerst thuiskomen worden.
Ik was in de openstaande garage bezig, toen ze eraan kwamen. Nog voor Jade uit de auto was gesprongen, hoorde ik haar al Joepie! Joepie!Joepie! roepen. Ze kwam blij in mijn armen gevlogen en uitbundig vertelde ze dat ze onderweg de hele tijd Joepie had geroepen, dat haar buik vol met kleurtjes zat, zo vol als Frauke met de baby!
Papa en Papie waren boven haar meubeltjes aan het monteren, haar kamer was zo goed als klaar.
Plaats zàt, want ze is driemaal zo groot als de vorige. En de kleuren op de wanden - rose en paars, wat dacht je! had ze zelf gekozen.
Haar klimhuisje en tuinspeelgoed verhuisden naar het stuk tuin achter het tuinhuis, waar nog een omhegd verborgen gazonnetje ligt, Jades eigen paradijsje.
We aten samen nog een smakelijke ovenschotel en daarna was het alweer tijd voor toneelrepetities in Wilrijk, zoals op één na elke avond van deze week. Vanavond is het namelijk Première van Fientje Beulemans. Gelukkig heb ik slechts een kleine rol, want de vermoeidheid laat zich wel wat voelen. We kwamen enkel thuis om er te slapen en te ontbijten.
En wat bij al de werkzaamheden in het nieuwe huis niet voorkwam, is gisteren op de generale repetitie gebeurd
Tijdens een decorwissel moest ik enkel een oud eiken vaatje van het podium naar de coulissen meepakken, ergens zat daar een roestige nagel in de binnenrand, waar ik mijn vinger aan verwond heb : het is slechts een klein diep schrammetje, maar ik zal morgen toch een tetanosprik moeten halen. Het vaccin steekt al in de koelkast.
Ik ben zeer benieuwd naar de reacties op de voorstelling. Er is zeer veel oog voor detail geweest, maar over één onderdeel het gezongen intermezzo- ben ik zeer ongerust en onzeker, omdat daar te weinig aandacht aan besteed werd.
Op mijn eentje kan ik daar niets aan veranderen, dus doe ik mijn best en probeer het me voor de rest niet teveel aan te trekken. Erg moeilijk, als je alleen het beste wilt geven en nooit genoegen neemt met goed genoeg(op toneelgebied).
Desondanks heb ik een zeer voldaan gevoel over de afgelopen week, speciaal dan omwille van het nieuwe huis van de kinderen.
We hopen dat ze er een levenlang zeer gelukkig mogen in zijn.
PS : in afwachting van een foto van het nieuwe huis, toont de bijgevoegde foto de prachtige Sint-Bernardusabdij in Hemiksem, die reeds gedeeltelijk gerestaureerd is. Ze huisvest de gemeentediensten en één vleugel werd ingericht voor serviceflats.
Gisteren werd ik in de opnamestudios in Leuven verwacht voor een stukje edelfiguratie in 2 korte scènes voor Thuis.
Gelukzak als ik ben, wil Herman mij naar ginder voeren.
Chaufferen doe ik niet zo graag, ik vind het dus een luxe, dat hij die taak op zich neemt.
We voorzien ruim onze tijd om ter plaatse te geraken, maar krijgen onderweg heel wat oponthoud en zo kom ik toch nog 5 minuten te laat binnen.
Ik verontschuldig me bij de productie-assistente, die nauwelijks gemerkt heeft dat ik over tijd ben, maar wanneer ik bij de mensen van kleding en make-up binnenstuif, zie ik algemene opluchting.
Gelukkig keuren ze mijn outfit goed (geleend van mijn zus, dankje Greetje!) en hoef ik de extra meegebrachte kleding niet meer te showen.
Ik moet daar, eigenaardig genoeg, altijd dure madammen spelen.
Mijn eigen garderobe kan absoluut niet volgen.
Daar komt nog bij, dat ik eigenlijk niet teveel nieuw meer wil kopen, zolang ik niet enkele kilos minder weeg.
Het doet me plezier dat Ellen, de kleine schminkster, mij direct herkent, ze merkt op dat mijn haar van donker kastanje naar blond is gegaan.
Vijf jaar geleden nam ze mij voor make-up onder handen, toen ik de allereerste opnames van De Canvascrack heb meegespeeld, nu werkt ze vooral voor Thuis, maar ik had haar daar nog niet gezien.
Als ik mijn verwondering uitspreek, dat ze zich dat nog herinnert, zegt ze met lichte zelfspot, dat ze inderdaad heel veel verschillende mensen in haar stoel krijgt, dat zij ze later vaak niet herkend, maar dat die hààr wel altijd moeiteloos herkennen.
Ellen is namelijk kleiner dan onze 8-jarige Jade.
Maar ze is bedreven in haar vak en haar koele toverhandjes zijn een weldaad voor mijn door de opwinding roodgevlekte vel.
Herman, in een zetel in de foyer geinstalleerd, doorbladert tijdschriften.
Daar kan hij op een tv-scherm ook de repetities en opnames volgen.
De scènes van vandaag spelen zich af in het decor van de fitnessclub en ik mag met Lut Hannes, Christel Domen en Peter Van Asbroeck spelen, alias Angèle, Martine en Werner.
De opnames verlopen zeer vlot : voor elke scène slechts 3 repetities en 2 opnames.
Zowel productie als acteurs zijn heel tevreden.
Na afloop loop ik met Peter Van Asbroeck terug naar de acteursloges Live is t een wreed schone vent en uiterst charmant bovendien.
Hij geeft me een zeer mooi compliment en het voelt oprecht aan.
We zijn vroeger klaar dan verwacht en aangezien we nu toch al in Leuven zijn, stelt Herman voor om een kort bezoekje aan ons Tante Julleke in Kessel-Lo te brengen.
Ons bezoek is onaangekondigd, maar we worden in het klooster zoals steeds met open armen hartelijk verwelkomd.
Tante is een missiezuster-op-rust. Wat heet Op haar 79ste lijkt ze nog steeds even druk in de weer als 50 jaar geleden. Klein, vrolijk en kwiek, niet te geloven! Als wij in de bezoekersruimte wachten, wordt ze even buitengeroepen en we horen haar nadien terug komen rènnen!
We bezoeken nog een medezuster van haar, drinken een kopje koffie en verlaten het klooster op de berg, na een kort maar deugddoend bezoek.
Op de terugweg rijden we via Wakkerzeel, parkeren de auto bij de kerk en wandelen naar het geboortehuis van mijn grootmoeder. Het is 35 jaar geleden dat ik daar nog ben geweest en echt : ze bestaan nog in Vlaanderen, de dorpjes van een voorschoot groot. Geen énkel reclamebord, geen verkeer, twee oudjes die in de voortuin aan het werken zijn
We wandelen ernaartoe en we komen bij een verre nicht van mijn moeder terecht!
We moeten en zullen even binnen komen kijken Want als dat 35 jaar geleden is, dan gaat ge nogal verschieten hoe dat hier binnen veranderd is!
Ooit ben ik daar éénmaal binnen geweest en herinner me alleen de kom rauwe melk, nog lauw van de koe, die ik daar heb gedronken (ik vond het heerlijk!)
Jeanne wil kost wat kost de hele woonst laten zien : waar vroeger de paardenstal en de varkensstal en de schuur was en hoe dat allemaal kamers zijn geworden
Tegen de tijd dat onze rondleiding is afgelopen, heeft een van de 3 inwonende vrijgezellen-zonenal koffie uitgeschonken.
Mensen toch! Wat een onverwachte ontmoetingen maar we geraken er nauwelijks weg.
Met een leugentje om bestwil lukt het wel :een vergadering in Antwerpen om acht uur, oei-oei, ist al zo laat?
De vergadering werd een McDonald-menuutje en een rustig avondje thuis.
Het was enkele weken geleden, maar vandaag kwam het er nog eens van : met Maité en Mia
gaan wandelen.
Onze straat grenst aan een natuurreservaat en meestal maken we daarin onze dinsdagwandeling.
Nu verliep ons programma enigszins anders.
Mias zoon heeft nabij het dorpscentrum een huis gekocht en samen met haar man volledig gerenoveerd.
Nu hij er ingetrokken is, waren we uitgenodigd om het eens te komen bekijken.
Het was sowieso al een zeer charmant vrijstaand landhuisje uit 1948.
Het buitenaanzicht is zo goed als ongewijzigd gebleven, maar binnen werd alles uitgebroken en zeer hedendaags en comfortabel gerenoveerd.
Ik vind het altijd zalig : huisjes kijken!
Dus fietsten we met zijn drieën naar het dorp, kregen een rondleiding in het huis van de zoon en maakten aansluitend van daar een wandeling van 7 km .
Wind, wolken en af en toe wat zon het was heerlijk om te stappen.
Aan gespreksstof is er nooit gebrek op onze wandeluren.
Omdat Maite Mexicaanse is en Mia en ik ook bij haar Spaanse leshebben gevolgd, spraken wij ooit af, dat we één op drie wandelingen Spaans zouden spreken.
Meestal beginnen we er vol goede moed aan, maar steeds komt er een moment waarop we zo vol zijn van iets dat er meteen uit moet, dat er naar Nederlands wordt overgeschakeld, omdat het zo frustrerend is wanneer je de juiste woorden niet direct vindt.
Volgende wandeling vertrekken we bij Maites huis, ik neem me nu al voor om het Spaans spreken eens een keertje vol te houden.
Ik vrees dat ik niet zoveel zal babbelen als vandaag
Toen we terug aan het huis van Mias zoon kwamen, werden we door hem opgewacht met koffie en heerlijke frangipanekes!
Daarna weer met de fiets naar huis, nog een boke gegeten en komen bloglezen/schrijven.
Morgen rijden we naar Leuven voor Thuis-opnames.
Deze keer krijg ik iets meer tekst, ik moet ook naar de make-up, er zal dus iets meer dan
een flits te zien zijn.
k Ga zo dadelijk mijn tekst instuderen/uitproberen.
Gezien hun leeftijd wordt het te zwaar om de feestdagen bij hen thuis te vieren.
Als de familie compleet is zijn we met 36.
Daarom nodigen Moeke en Vake hun nageslacht de laatste jaren uit, ten huize van één van hun kinderen.
Zijzelf bepalen en betalen wat er wordt gegeten en gedronken en de gastheren zorgen voor de praktische uitvoering.
Zo ist al enkele keren Kerstmis bij Greetje geweest, in september vieren we de verjaardagen van onze ouders bij ons en Pasen is traditioneel bij zus Rikske te doen.
Dit jaar ging het voor de laatste keer door in haar huis, want dat wordt verkocht.
Zij en haar man zijn al bijna vier jaar aan een boot aan het bouwen, die nu zijn voltooiing nadert. Het is hun droom om vanaf deze zomer op de boot te gaan wonen.
Een beetje een vreemd idee toch, dat we daar niet meer samen zullen zitten.
De boot wordt prachtig, dat staat vast, maar wij hopen allen dat onze zus geen heimwee naar haar mooie huis en tuin krijgt.
Zelf denkt ze dat ze enkel de vissen in het vijvertje zal missen en de vogels die altijd in hun tuin neerstrijken als zij ze komt voeren.
Natuurlijk was het daar weer een gekwebbel van jewelste!
Als je zelf even niet met iemand in gesprek was en naar het geheel luisterde, leek het alsof er wel honderd man binnenzat.
En dan waren we ditmaal nog maar met 26, want zus Jes en haar familie was aan zee.
Er werd constant van stoel gewisseld en ieder praatte met iedereen, wat het gezellig maar heel druk maakte.
Ons vader deed zoals steeds zijn obligate speech. Deze keer echter met ongewoon zwakke stem. Ruim eenweek geleden heeft hij een leeftijdgenoot uit een zetel willen helpen, waarbijhij een spierscheur in zijn linkerarm opliep, met een ontsteking erbovenop. Ondanks inspuitingen en pijnstillers ziet hij er serieus van af en slaat het duidelijk ook op zijn stem.
Maar die speech mag niet ontbreken , zoals steeds :variaties op één thema.
Bij de spontane stoelenwissel kwam ik zo terecht bij de dochter van onze broer Jan, die nu bijna 3 jaar geleden stierf. Lieve, droevige Y ze heeft het nog steeds heel erg moeilijk, speciaal op familiebijeenkomsten, waar ze vroeger altijd alleen met haar papa naartoe kwam.
We zijn samen buiten verder gaan praten. Haar verdriet is hartverscheurend. Ik voelde dat ons gesprek toch wat rust en troost heeft gebracht.
Ons verdwijnen is in al die drukte weinig opgevallen en de sfeer was allesbehalve triest, moeke en vake zaten weer te glunderen van genoegen bij het zien van heel die drukke bonte bende, waar zij de oorsprong van zijn.
Na afloop reden Herman en ik nog even mee naar zus Greetje, waar iets moest afgehaald worden. Het gesprek kwam terug op onze broer en zijn dochter. Ook Greet heeft er net als ik nog steeds scherpe pijn van. Enerzijds was het goed om erover te praten, anderzijds is het allemaal weer zo rauw
Het was al na énen s nachts toen we terug thuiskwamen. Ik ben onmiddellijk in slaap gevallen, heb veel gedroomd, de gesprekken werkten de hele nacht door.
Twee dagen lang hebben we gewied, aardbeiplantjes uitgezet, bloemen geplant, ettelijke kruiwagens gevuld om een dikke laag houtsnippers over de perken te verspreiden
Als alles klaar is zit ik van op het terras verzaligd de tuin te bewonderen, ik kan er niet genoeg van krijgen.
Wanneer we later naar binnen gaan, kan ik het nog niet laten en blijf door de eindelijk- propere glazen schuifdeuren naar buiten kijken.
Jade was twee dagen blijven logeren en heeft op het terras een hele poos prachtige bellen geblazen, waarvan er vele tegen de ruiten uiteen zijn gespat.
Toen alles opgedroogd was, stond er een geheel van ringen en druipers.
Enfin, nu is alles weer netjes en op zijn paasbest! Behalve mijn getormenteerde lijf
Na een uurtje rust krijg ik het nog nauwelijks uit de zetel gehesen.
Na het avondeten zullen we enkel nog wat gezellig tv kijken.
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
